Τελευταία Ενημέρωση 19 Ιουνίου 9:49 μμ
Δηλώσεις
Του ευρωβουλευτή του ΣΥΝ Δημήτρη Παπαδημούλη:
«O γνωστός ακραίος κήρυκας της μισαλλοδοξίας κ. Γιανναράς, για μια ακόμη φορά υπερβαίνει τα εσκαμμένα και προκαλεί. H πρότασή του να τεθούν εκτός νόμου ο ΣΥΡΙZA και το KKΕ και μάλιστα στο… όνομα του Συντάγματος και της Δημοκρατίας, αποδεικνύει ότι ο θεολόγος κ. Γιανναράς δεν έχει το Θεό του!
Αναμένω από τη Διεύθυνση της “Καθημερινής” να διαχωρίσει τη θέση της εφημερίδας από αυτές τις ακραία αντιδημοκρατικές κραυγές».
Του βουλευτή του ΣΥΝ Μιχάλη Παπαγιαννάκη:
«Ο κ. Χ. Γιανναράς, δια της επαναλήψεως και της παραμυθίας, καλλιεργεί το εξωφρενικό ως… κοινότοπο. Ανοίγει όντως δρόμους!».
Του μέλους της Π.Γ. του ΣΥΝ Γιάννη Μπαλάφα:
«Ο κ. Γιανναράς, με αφορμή την πρόσφατη κρίση στον πανεπιστημιακό χώρο, προχώρησε σε αυθαίρετες εκτιμήσεις και προτάσεις του τύπου “προσφυγή σε δημοψήφισμα, προκειμένου να αποφασίσει ο λαός για την τύχη των φασιστικής αυθαιρεσίας κομμάτων”, αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Το αντιδημοκρατικό παραλήρημα του κ. καθηγητή δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο, πρέπει να καταδικαστεί σαν σύμπτωμα μιας βαθειάς αναχρονιστικής νοοτροπίας θεοκρατικού τύπου, που φιλοδοξεί να μας γυρίσει στην εποχή του Μεταξά και της χουντικής επταετίας».
Του Σπύρου Λυκούδη, μέλους της Π.Γ. του ΣΥΝ, νομαρχιακού συμβούλου Αθηνών:
«Η Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών του Χρήστου Γιανναρά δεν πρέπει απλώς να μας θέσει εκτός νόμου. Πρέπει να μας μαζέψει και να μας στείλει στα ξερονήσια να ανανήψουμε».
Του Θόδωρου Μαργαρίτη, μέλους της Π.Γ. του ΣΥΝ:
«Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά τη Δικτατορία η όποια συζήτηση για εκτός νόμου κόμματα μοιάζει πολύ γκρίζα και μουντή. Είναι λυπηρό ο κ. Γιανναράς να μην εμπιστεύεται την ικανότητα της δημοκρατίας να αντιμετωπίζει τις όποιες κριτικές».
Με άρθρο του ζητεί να τεθούν εκτός νόμου «τα δύο έκνομα κόμματα», ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ !
Όλα τα σχετικά κείμενα εδώ: http://greek-orthodoxy.blogspot.com/
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Ο Ελληνομέτρης θεολόγος Χρήστος Γιανναράς με το τελευταίο άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ξεπέρασε για μια ακόμη φορά τα εσκαμμένα. Ο συκοφάντης του Λεωνίδα Κύρκου (τον κατηγόρησε ότι «είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση αφελληνισμένης συνείδησης»!), ο συκοφάντης της Μαριέττας Γιαννάκου (την κατηγόρησε ψευδώς ότι: «Η πέραν πάσης πολιτικής λογικής «εμφύτευση» (…) μιας κυρίας καυχόμενης από τηλεοράσεως για την αθεΐα της στο υπουργείο Θρησκευμάτων (και Παιδείας)»), αυτός που κρίνει ποιοι είναι γνήσιοι Έλληνες και ποιοι άνθρωποι «ανάπηρου ψυχισμού» ή και «Κουίσλινγκ» (= προδότες), ο εχθρός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο κήρυκας του νεοορθόδοξου ταλιμπανισμού (που βάφτισε τον Μπιν Λάντεν… Κανάρη) και διακινητής διαφόρων συνωμοσιολογιών (π.χ. της χαλκευμένης δήθεν δήλωσης Κίσινγκερ εν γνώσει της αναληθείας της), αυτή τη φορά ετόλμησε το αδιανόητο: Ζητεί να τεθούν εκτός νόμου «τα δύο έκνομα κόμματα», ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ! («…η πιστότητα στο Σύνταγμα επιβάλλει να ανακαλείται η άδεια λειτουργίας κομμάτων που αρνούνται τη λογική και τις αρχές του κοινοβουλευτισμού» (Χ. Γιανναράς, «Καθημερινή», 15.6.2008, το αντικοινοβουλευτικό κήρυγμα εδώ). Πρωταθλητής στο άθλημα της υποκρισίας, διαστρέφοντας συνήθως το νόημα των λέξεων ζητεί, 34 χρόνια μετά την πτώση της Ελληνοχριστιανικής Δικτατορίας, ακριβώς εν ονόματι της δημοκρατίας την κατάλυση του συντάγματος!
Το πρόβλημα όμως δεν είναι του θεολόγου που κάποιοι εξέλεξαν καθηγητή… Φιλοσοφίας. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι η εφημερίδα δεν διαχώρισε τη θέση της από αυτές τις φασιστικές απόψεις, αλλά προφανώς θεωρεί τιμή της που διαθέτει για την κυριακάτικη βιτρίνα της έναν τέτοιο κήρυκα της Μισαλλοδοξίας.
Υπογράφουν
Γιάννης Γιανουλόπουλος, Παναγιώτης Θανασάς, Ριχάρδος Σωμερίτης, Άννα Καραμάνου, Μανώλης Βασιλάκης, Σοφία Νικολαΐδου, Βασίλης Σακελλαρίου, Στράτος Φουντούλης, Δημήτρης Σκάλκος, Φίλιππος Σαββίδης, Κώστας Δάρμος, Νίκος Σίμος, Χρήστος Λίκος, Άννα Δαμιανίδη, Διονύσης Γουσέτης, Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Mανώλης Γκαζής, Κατερίνα Σχινά, Μαριανέλλα Κλώκα, Γεωργία Ζερβού, Θεοτόκης Ζερβός, Νεκτάριος Μπουγδάνης, Γιώργος Καβαδάκης, Γιάννης Μπασιάκος, Γιώργος Μιχαηλίδης, Σίσσυ Βωβού, Νάσος Θεοδωρίδης, Mάνος Σταυρουλάκης, Ξανθούλα Καρανίκα, Πάνος Λιαπόπουλος, Θανάσης Βακαλιός, Νίκος Στεφανής, Αναστάσιος Κακατσάκης, Κατερίνα Επιτροπάκη
Όσοι επιθυμούν να υπογράψουν τη διαμαρτυρία να στείλουν e-mail στο: manvas|at|otenet.gr
Σχετικές αναρτήσεις: Μανώλης Βασιλάκης, Αγριμολόγος.
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Δεν μπορώ να πω ότι τα δύο κόμματα της Αριστεράς σέβονται απόλυτα τις αρχές του κοινοβουλευτισμού αλλά ανάλογη έλλειψη σεβασμού έχουν πολλές φορές δείξει και τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία, σύμφωνα με τη λογική του κ. Γιανναρά, θα έπρεπε να έχουν τεθεί και αυτά εκτός Κοινοβουλίου. Αλλά αυτό ακριβώς το δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να διαφωνούν με όσα θεωρούν εσφαλμένα είναι κατοχυρωμένο μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα και έχουν κάθε δικαίωμα να το εξασκούν ανεμπόδιστα. Μάλλον άστοχο μου φαίνεται το άρθρο του κ. Γιανναρά. Επίσης, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα θα ακουστούν αναγκαστικά και απόψεις, όπως αυτές του κ. ΓΙανναρά. Επομένως, δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα ο μη διαχωρισμός της θέσεως της εφημερίδος, όπου αρθρογραφεί ο κ. Γιανναράς, από τα λεγόμενά του. Δόξα τω Θεώ, μυαλωμένους αναγνώστες διαθέτει η εν λόγω εφημερίδα, οι οποίοι μπορούν να κρίνουν και να κατακρίνουν τον κ. Γιανναρά για τις ακραίες απόψεις του, τις οποίες δεν κρύβει, άλλωστε, εδώ και καιρό.
Το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό την Κυριακή που το διάβασα ήταν πως «δεινόν τό γῆρας, οὐ γάρ ἔρχεται μόνον».
Ειδικά σε έναν άνθρωπο που έχει ήδη την προϊστορία του, τόσο σαν συγγραφέας όσο και σαν επιφυλλιδογράφος (το καθηγητικό του έργο διαφέρει κατά τι) η πορεία γίνεται έντονα καθοδική.
Για την εφημερίδα, έχω να πω πως μας έχει συνηθίσει να κρατάει αποστάσεις δίχως όμως να το αποσαφηνίζει ρητώς. Άλλωστε μόνο η παρουσίο των Καρκαγιάννη και Μανδραβέλη με τις δεδομένες θέσεις τους, αποτελούν μία «απάντηση» στις θέσεις του θεολόγου.
Πριν ενα χρονο σταματησα να παιρνω την Καθημερινη, μονο και μονο εξαιτιας του Γιανναρα. Μαλακια, θα ελεγε καποιος, αλλα τελικα δικαιωθηκα χα χα…!
Sunainw sth diamarturia kata tou paralhrhmatos tou k. Giannara, o opoios fainetai na exei 3eperasei ka0e orio.
p.
Υποθέτω πως για να μην ζητά ο κ.Γιανναράς να τεθούν εκτός νόμου και τα υπόλοιπα 3 κόμματα, θα θεωρεί πως αυτά δρουν στα πλαίσια του Συντάγματος, το οποίο σέβοται και τηρούν μαζί με τις αρχές του κοινοβουλευτισμού. Υπάρχει λοιπόν ένας στην Ελλάδα που πιστεύει πως το το Λάος, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δρουν στο πλαίσιο του Νόμου κλπ
Φανταστείτε μια Ελλάδα χωρίς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Αυτό είναι το όραμα του κ.Γιανναρά, του υμνητή του Χριστόδουλου που όταν το αντικείμενο του θαυμασμού του ξεβρακώθηκε το 2005, του επιτέθηκε με πολύ σκληρούς υπαινιγμούς για την ιδιωτική του ζωή, ξεχνώντας πόσο τον είχε εγκωμιάσει, αν και ο μακαρίτης είχε δώσει ως αρχιερέας του Βώλου σαφέστατα δείγματα γραφής, υμνώντας ακόμη και τους φονιάδες αθώων Αλβανών.
Συμφωνώ απολύτως με τον τίτλο σας: «Εκτός δημοκρατικού πλαισίου ο Ελληνομέτρης Γιανναράς». Ωστόσο, θεωρώ παρακινδυνευμένο να ζητάμε από μια εφημερίδα να λάβει διοικητικά μέτρα -όπως είναι η γραπτή τήρηση αποστάσεων- κατά οποιουδήποτε αρθρογράφου της, όσο παραληρηματικά, αντιδημοκρατικά και εμφυλιοπολεμικά κι αν είναι αυτά που έγραψε -που, εν προκειμένω, είναι και παραείναι- ο γνωστός τοις πάσι αρθρογράφος. Άλλωστε, πέραν του ότι οι αρθρογράφοι θεωρείται πάντα ότι εκφράζουν τον εαυτό τους, ποιος θα μας διασφαλίσει ότι μεθαύριο δεν θα ακολουθηθεί ανάλογη τακτική διαμαρτυρίας από κάποιους (γνωστούς…) άλλους εναντίον ενός άλλου αρθρογράφου που θα θεωρηθεί, ενδεχομένως μάλιστα από μεγάλες πλειοψηφίες, ότι κινείται εκτός των γενικά παραδεκτών εθνικών ή κοινωνικών αρχών και αξιών;
Η κάθε «Καθημερινή» κρίνεται και αξιολογείται από τη στάση της, τη συνολική αρθρογραφία της και, φυσικά, και από τις επιλογές αρθρογράφων που κάνει. Πιστεύω πως αυτό αρκεί ειδικά όταν μιλάμε για αρθρογράφους-εξωτερικούς συνεργάτες -για συντάκτες, που είναι εντελώς άλλο θέμα, υπάρχει το προηγούμενο με την «Ελευθεροτυπία» και τον «μαυροτρύπα» Θέμο Αναστασιάδη. Και αν η εφημερίδα δείξει ότι τελικά ένα τέτοιο άρθρο, π.χ., προαναγγέλει μια συνολική στροφή, τότε την κόβουμε.
Αυτό εκτιμώ, τουλάχιστον και ευχαριστώ για το χώρο σας.
Xάρη στον Γιανναρά απέκτησα οικολογική συνείδηση. Όταν τον πρωτοδιάβασα σκέφτηκα τι κρίμα είναι να κόβονται δέντρα για να γράφονται στο χαρτί τέτοιες μα&%#ίες.
Μετά διάβασα και Ζουράρι και γράφτηκα στο WWF.
Επί της αρχής, ο Γιανναράς δεν έχει άδικο.
Ομοίως, θα έπρεπε να τεθούν εκτός νόμου και τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Είτε έχουμε Σύνταγμα, είτε δεν έχουμε.
(shameless plug από εδώ, για να μην τα ξαναγράφω)
Η «κατάλυση του Συντάγματος», όπως διαβάζω στην καταγγελία, έχει συντελεστεί. Κάθε μέρα τα κοινοβουλευτικά κόμματα συντάσσονται υπέρ της.
Δε βαριέσαι. Ας βρίσκουμε βαλβίδες εκτόνωσης για να ξεχνιόμαστε.
Επιτελους ολο και περισσοτεροι καταλαβαινουν τις προθεσεις του »Φιλοσοφου» Γιανναρά …και το που το πάει εδώ και πολύ καιρό με τις ….» Φιλοσοφιες του»
– Ομως θα ελεγα – ακομα πιο ενδιαφερον
Ευτυχώς ολο και περισσοτεροι – δεν πολυπειθονται πια απο την »σοβαροτητα» και την »αντικειμενικότητα »της εφημεριδας που τον φιλοξενεί..
Ίωνας, 😀
και σωστά τα είπες και με σαφήνεια. Αυτή τη φορά κατάλαβα επακριβώς τη σκέψη σου.
(άντε γιατί με έχεις μουρλάνει)
O σεβασμός της Δεξιάς του Εθνάρχη Καραμανλή και του ανηψιού, στην συνταγματική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που τόσο ωμά παραβιάζεται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ:
ΤΟ ΒΗΜΑ:
Οταν οι Καραμανλήδες «παίζουν» με τα εκλογικά συστήματα
Οι βραχύβιες κυβερνήσεις, η πολιτική αστάθεια, οι κοινωνικές αναταραχές και η νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων
ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΩΜΑΙΟΣ
Ο πρώτος διδάξας ότι οι σταθερές κυβερνήσεις διασφαλίζονται με καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα ήταν ο θείος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, διάδοχος του στρατάρχη Παπάγου και ιδρυτής της ΕΡΕ. Ο ανιψιός Κώστας Καραμανλής ακολουθεί το δίδαγμα του θείου με την τροποποίηση του εκλογικού νόμου ώστε το πρώτο κόμμα να «πριμοδοτείται» με 50 έδρες σε βάρος του δεύτερου και να αποκλείονται οι συνασπισμοί κομμάτων.
(Σημείωση Λασκαράτου: Εδώ ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, θεωρεί προφανώς πως οι 40 έδρες πριμ των Σημίτη-ΓΑΠ-Βενιζέλου-Σκανδαλίδη, δεν δημιουργούν ζήτημα)
………………………………………………………………
Το «θαύμα» των εκλογών του 1956
Το μεικτό πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα λειτούργησε αποτελεσματικά! Η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή ήλθε δεύτερο κόμμα σε ψήφους, αλλά πρώτο σε έδρες. Με το 47,38% των ψήφων έλαβε 165 έδρες (55%). Η Δημοκρατική Ενωση με 48,15% των ψήφων 132 έδρες (44%). Με 25.895 ψήφους περισσότερες από την ΕΡΕ, 33 έδρες λιγότερες!
………………………………………………………………………..
Η δήλωση Καραμανλή για το «τριφασικό»
«Η κυβέρνησις ήχθη εις την προτίμησιν του συστήματος τούτου διά τους εξής κυρίως λόγους. Πρώτον, διότι αυτομάτως ωθείται η πολιτική μας ζωή προς το σύστημα των δύο κομμάτων, το οποίον, ως γνωστόν, εξασφαλίζει υγιά δημόσιον βίον και ομαλήν λειτουργίαν του πολιτεύματος. Δεύτερον, διότι επιτυγχάνεται ο σχηματισμός σταθεράς κυβερνήσεως και ταυτοχρόνως εν τη Βουλή αντιπολιτεύσεως». Η δήλωση έγινε στις 21 Νοεμβρίου 1955. Στις 20 Νοεμβρίου 2007 η κυβέρνηση του ανιψιού εγκρίνει και ανακοινώνει τον δικό της εκλογικό νόμο.
25/11/2007
Θυμιζω οτι ο Γιανναρας σε παλιοτερη επιφυλλιδα του ειχε γραψει ουτε λιγο ουτε πολυ (το εννοουσε παντως) οτι η Ελλαδα ειναι η μονη χωρα που δεν εχει κανει εθνοκαθαρση (αναφερονταν στην τουρκικη μειονοτητα της Θρακης) και γι αυτο σημερα πληρωνει αυτην την «ελλειψη». Θυμιζω επισης οτι η ιδια εφημεριδα (Καθημερινη) ειχε εκδιωξει προ ετων τον Νικο Δημου για αρθρο του που θεωρηθηκε οτι ηταν εναντιον της εκκλησιας.
Κύριε οικοδεσπότα,
στο περιθώριο της ενδιαφέρουσας συζήτησης δυο γλωσσικά.
Πρώτον, η αναπάντεχη χρήση του όρου «πιστότητα» (προς το Σύνταγμα) από τον Γιανναρά, για κάτι που θα το λέγαμε «πίστη» στα μέχρι στιγμής ελληνικά’ Αλλά «πιστότητα» είναι η ιδιότητα του πιστού σε σχέση με ένα πρωτότυπο, η ακρίβεια, η γνησιότητα – κι όχι η ιδιότητα του σταθερού, του προσηλωμένου, του αφοσιωμένου σε κάτι.
Πρόχειρα, στο μικρό λεξικό του Μπαμπινιώτη, πιστότητα = η ακρίβεια της απόδοσης ενός πράγματος, π.χ. η πιστότητα μιας μετάφρασης, η πιστότητα ήχου, εξ ου και σύστημα υψηλής πιστότητας (χάι φάι).
Δεδομένου μάλιστα ότι πολλοί πίνουν νερό στα ελληνικά του κυρίου Γιανναρά (προσωπικά τα βρίσκω μέτρια), θα είχε γούστο σε καμιά δεκαριά χρόνια να μπει το άρθρο αυτό ως θέμα σε πανελλήνιες εξετάσεις, οπότε βέβαια θα αναγκαστεί η εξεταστική επιτροπή να βάλει επεξηγηματική υποσημείωση -για ν’ αρχίσουν να ολοφύρονται οι μετά δεκαετία γιανναράδες για τη λεξιπενία των νέων.
Δεύτερον, αγαπητέ Ροϊδη, μην τεμαχίζετε άσπλαχνα τις λέξεις, όπως όταν γράψατε «επ ακριβώς» στην πρόσφατη απάντησή σας. Το «επακριβώς» είναι μία λέξη, πάντα γραφόταν ως μία λέξη, και το να χωρίζουμε τις λέξεις δεν προσφέρει λογιοσύνη στο κείμενό μας, αλλά μας κάνει να μοιάζουμε με τον σχιζοφρενή με το πιργιόνι.
Δεν είναι μόνο ο Γιανναράς που βρίσκεται εκτός τόπου και ρόνου, είναι όλος ο εκκλησιαστικός κίσμος, ο οποίος με την εκλογή του Χριστόδουλου στον αρχιερατικό θρόνο εσάλωσε. Όμως μεγάλο ποσοστό ευθύνης έχει το ΠΑΣΟΚ που στην τελευταία συνταγματική αναθεώρηση δεν προχώρησε σε συνταγματική αναθεώρηση, διακοπή της μισθοδοσίας του παπαδαριού και κατάσχεση της περιουσίας τους.
Φίλε Νίκο Σαραντάκο,
έχετε απόλυτο δίκιο, το διόρθωσα και δεν έχω κανένα πρόβλημα όταν με κρίνουν για τέτοια ζητήματα, αντιθέτως μάλιστα. Πάντως, αν γνωριζόμασταν προσωπικά, θα ξέρατε και τα αίτια των συγκεκριμένων γραμματικών μου σφαλμάτων.
Κύριε Ροΐδη,
Χίλια ευχαριστώ για την επισήμανση του άρθρου του στυλο-βάτου (sic, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε) της δημοκρατίας άμα και της ελληνορθόδοξης φιλοσοφίας της φιλοχρίστου αυτών χώρας. Θα μου διέφευγε άλλως: συνήθως όταν ανοίγω από λάθος την φυλλάδα όπου αρθρογραφεί ο φωστήρ, καθαρίζω την οθόνη του PC με χλωρίνη.
Λόγω έλλειψης χρόνου και ευαίσθητου στομάχου συγκρατώ δύο μόνον σημεία από το (μετρίων ελληνικών, όπως σωστά σχολίασε ο κος Σαραντάκος) πόνημα του Φιλοσόφου:
Σημείο πρώτον: αξιοί ο ξυλοσχίστης δημοψήφισμα (sic) για την κατάργηση των δύο κομμάτων. Καίτοι δικηγόρος, δεν θα σταθώ στο νομικίστικο επιχείρημα ότι το Ελληνικό Σύνταγμα επιτρέπει δημοψηφίσματα μόνο υπό αυστηρώς καθορισμένες προϋποθέσεις* – οι οποίες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ΔΕΝ πληρούνται στην περίπτωσή μας. Θα σταθώ όμως στην γελοιότητα του να αποφασίσει το 100% του ελληνικού λαού την διατήρηση ή μη δύο κομμάτων που ψηφίσθηκαν από λιγότερο από το 15% του ελληνικού λαού στις τελευταίες εκλογές! Με την ίδια λογική, γιατί να μην κηρύξουμε το ΠΑΣΟΚ έκπτωτο με δημοψήφισμα; Ένα 40% δεξιών πολύ θα το ήθελαν, πιστέψτε με – και με λίγη βοήθεια από δεξιότερα, παλεύεται! Για να μην μακρηγορώ, στο Σύνταγμα φύεται ένα εξωτικό δένδρο που λέγεται αρχή της διάκρισης των εξουσιών** (όχι κε Γιανναρά, ο Αριστοτέλης και ο de Montesquieu δεν ήταν άλογα στον ιππόδρομο). Αν κάποιος δύναται να κρίνει το αν και κατά πόσο ο οργάνωση και η δράση του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ «εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος***», αυτός ο κάποιος είναι ο φυσικός τους δικαστής****.
Σημείο δεύτερον: καταλήγει το θεόπνευστο άρθρο:
«Δεν χωράνε μισόλογα. «Ή με τον φασισμό είσαι ή εναντίον του». Ή με τη ζούγκλα και την παράνοια ή στον αγώνα να υπερασπίσεις τα μέγιστα και τίμια της ζωής.»
Τι διαφορετικό δηλαδή είπε ο Bush υιός πριν τα κάνει λαμπόγυαλο στο Αφγανιστάν (Ιράκ κτλ, κτλ, κτλ); Either you are with us or against us***** Όπως έλεγε μια καλή μου φίλη, όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη…
Με τιμή,
Undantag
@ Ιώνα
έχω την εντύπωση ότι ο τύπος «κυβερνΏν» κόμμα είναι σωστός, καθότι το ρήμα κυβερνώ είναι συνηρημένο
* Αρ. 44.2 Σ ‘76-‘86-‘01
** Αρ. 26 Σ ‘76-‘86-‘01
*** Αρ. 29.1 Σ ‘76-‘86-‘01
**** Αρ. 8 Σ ‘76-‘86-‘01
***** http://archives.cnn.com/2001/US/11/06/gen.attack.on.terror/
Ίωνα,
φοβάμαι πως ατύχησες ως εισαγγελέας της γραμματικής, παρ’όλο που θα συμφωνήσω μαζί σου πως οι περισσότεροι δημοσιογράφοι (οι τηλεοπτικοί κύρια) δεν ξέρουν την γλώσσα (μερικοί την μιλούν χειρότερα κι από τον ΓΑΠ). Λοιπόν στα συνηρημένα της πρώτης συζυγίας (τα εις -αω-ω) η μετοχή ενεστώτος στο ουδέτερο γένος γράφεται με ω. Το τιμών, το κυβερνών κλπ
Ο Undantag έχει (και) εδώ δίκιο.
Κύριε Σαραντάκο,
είναι φανερό πως είσαστε άριστος γνώστης της ελληνικής.
Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι της ακροδεξιάς δεν μπορούν να χειριστούν σωστά τη γλώσσα. Την παρατήρηση είχα κάνει από μαθητής διαβάζοντας στα περίπτερα την αναρτημένη χουντοφυλλάδα «Ελεύθερος Κόσμο» και τα άρθρα του χαμαιλέοντα Σάββα Κωνσταντόπουλου. Το ίδιο είχα προσέξει και με τον Θεοφύλακτο Παπακωνσταντίνου στην μακαρίτισσα την «Ακρόπολη».
Και οι δυο ήταν άνθρωποι που γνώριζαν καλά τη γλώσσα αλλά έπεφταν στον πειρασμό της ελληνικούρας. Μια τρέλλα καθοδηγούσε την πένα τους που κάποια στιγμή γινόταν ανεξέλεγκτη και σάρωνε κάθε κανόνα του Συντακτικού και της Γραμματικής. Δεν με εκπλήσσει η «πιστότητα» του Γιανναρά. Έχω καταλήξει πως το μυαλό κάθε ακραίου ανθρώπου χάνει κάποιες στροφές κι αυτό αντικατοπτρίζεται όχι μόνο στην αφελή πολιτική του σκέψη όσο και στη γλωσσική της έκφραση. Το βλέπουμε αυτό στα ακροδεξιά μπλογκς και στα απερίγραπτα άρθρα του Γρ.Μιχαλόπουλου, ο οποίος εκδίδει και ποίηση (!!!).
Θυμάμαι τις ελληνικούρες του Χριστόδουλου, τον απερίγραπτο υστερικό του λόγο, γεμάτο σολοικισμούς, λογικά άλματα και αρλουμπολογίες. Το αστείο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν απόφοιτος της Λεοντίου και δυο πανεπιστημίων (Αν θεωρήσουμε τη Θεολογική ως σχολή που διδάσκει κάποια επιστήμη).
Θυμάμαι μια λέξη που χρησιμοποιούσε συχνά τη «βλακωσύνη» και μου έκανε εντύπωση πως ο περίγυρός του, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, οι Γιοσάκηδες, οι Θεόκλητοι, οι Καλλίνικοι, οι Κουλουσούσες, οι Βαβύληδες, οι Παντελεήμονες δεν τον διορθώνανε γιατί βέβαια όμοιος στον όμοιο κλπ
Ιδού ένα δείγμα μίσους, αγραμματωσύνης και βλακείας:
Διαμαρτύρεται για την κατάργηση από την κυβέρνηση Σημίτη του κατάπτυστου ρατσιστικού άρθρου 19:
«…Η διαθρυλουμένη πρόθεση της Ελληνικής Κυβερνήσεως να καταργήσει το άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγενείας ώστε να επαναπροσλάβουν την ελληνική ιθαγένεια όσοι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης την στερήθηκαν για σοβαρούς εθνικούς λόγους, είναι πράξη εγκληματική, ισοδύναμη με εθνική προδοσία, επειδή ……………συνιστά άμεση απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας των φιλοξενούντων κρατών, μία ταύτη πρόθεση προδίδει είτε παθολογική βλακωσύνη…..».
http://www.imd.gr/html/gr/section01/media/plirophorisis/1997/09.htm
Χμμμ, μάλλον μου έφυγε η κατάληξη επειδή είχα στο μυαλό το «κύβερνος» που έβλεπα πριν λίγες μέρες (Etymologicum Gudianum). Τουλάχιστον, στα σε -εω θυμάμαι το -ουν ως πιο «εξωτικό».
Προσκυνώ ταπεινά, μαστιγώστε ελεύθερα.
Στο ίδιο κλίμα, επειδή κάθε πρωί ελέγχω τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, να επιβεβαιώσω την παρατήρηση του Λασκαράτου. Ειδικά αυτές oι καταλήξεις σε -ε και -αι, έχουν βιαστεί περισσότερες φορές κι απ’ τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη.
Αυτό ήταν εισαγγελικό αστείο, ώπος καταλαβέναιται. 🙂
Ο σύντροφος Γιανναράς καταλογίζει στα κόμματα της Αριστεράς ψηφοθηρία και καλεί τους πολίτες να παλέψουν για μια ανιδιοτελή κοινωνιοκεντρική Αριστερά – αυτό διαβάζω στην Καθημερινή
Και κάτι ακόμη:
http://vassilisk.blogspot.com/2008/05/blog-post_22.html
Αγαπητέ κε Λασκαράτε,
Αδικείτε κατάφωρα, νομίζω, τον Μασκαριστό Ηγέτη των Πιστών Μουλά Αθηνών για την χρήση του όρου «βλακωσύνη».
Είμαι βέβαιος πως ο τηλαυγής αυτός φάρος της Ελληνορθοδοξίας, ο δι’ Επταετίαν την επιστήμη σπουδάσας, όταν χρησιμοποιούσε τον, ίσως αδόκιμο ακόμη όρο, είχε κατά νου το του Ρίτσου:
Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις κτλ κτλ… Μια αντικατάσταση όρων θα σας πείσει – και φυσικά το «θεριό» στην Ελληνορθόδοξη σημειολογία συμβολίζει τους απανταχού:
– φωταδιστές
– κουλτουριαραίους
– οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ
– Αλαβάνους
– Κουσουρλήδες – ομοφυλόφιλους (αν φυσικά ΔΕΝ ανήκουν εις το είδος των ρασοφόρων)
– Κτλ κτλ.
Διότι, όπως είπε και ο μέγιστος Γιανναράς:
«Ή με τον φασισμό είσαι ή εναντίον του»
Με τιμή
Undantag
@17 undantag
Sumfwnos me ola plhn ths genikeushs sthn teleutaia paragrafo. To gegonos oti o GW Bush eipe th blakeia pou eipe (mia ap’ tis polles) den shmainei oti opoiosdhpote leei kati paromoio mpainei sto idio surtari. Ws antiparadeigma 0elw na anaferw th sumfwnia kuriwn meta3u olwn twn dhmokratikwn kommatwn ths Germanias, na mh sumph3oun POTE’ eklogikh ‘h allh summaxia, oute na dei3oun anoxh opoioudhpote eidous sta akrode3ia kommata opws to NPD. Ki edw to epixeirhma einai «me tous akrode3ious den uparxei ‘allh epilogh para na eimaste enantion tous», omws s’ auth thn periptwsh to epixeirhma einai apodekto, katanohto kai skopeuei sthn uperaspish ths Dhmokratias, dhl. stnn peri0wriopoihsh ths akrode3ias [*].
Filika, p.
[*] Na shmeiwsw pantws oti fobamai pws oles autes oi sumfwnies isxuoun mono ef’ ososn h akrode3ia einai ashmanth apo ari0mhtikh apoyh. Sthn Austria isxue mia paromoia sumfwnia alla’ otan o k. Haider phre 28%, stis ekloges tou 1999, oi sunthrhtikoi ekanan kubernhsh sunaspismou mazi tou. Epainos, anti0etws, stous Gallous sunthrhtikous pou pantote epairnan tis apostaseis tous apo ton k. le Pen.
@basik 22
Egw 0a elega na pate, basik, gia na parete mia geush. Oxi tipote allo alla’ giati einai endiaferon to oti enas sullogos pou ferei to onoma tou Kwnstantinou Kara0eodwrh [*] proskalei ton k. Giannara. Ap’ thn allh meria, opoios exei pepoi0hsh s’ auta pou pisteuei, dinei bhma kai ston antipalo, ton afhnei na milhsei kai na «ekte0ei» politika.
Filika, p.
[*] «Kwnstantinos Kara0eodwrh» KAI sthn onomastikh ptwsh, sumfwna me thn epi0umia tou idiou.
Φίλε physicist @ 24,
Μα εγώ διαφωνώ KAI με συμφωνίες κυρίων σαν και αυτές που αναφέρεις… η δημοκρατία είναι διάλογος, και πρέπει να γίνεται διάλογος με όλους και για όλα. Επίσης, η δημοκρατία “υστερεί” έναντι των άλλων πολιτευμάτων στο ότι εάν συντρίψει με βία τους αρνητές της, ακυρώνει αυτόματα τις αρχές της.
Επίσης, επί το πρακτικότερο, στην πολιτική – που είναι η τέχνη του εφικτού – αν μια συμμαχία με την άκρα δεξιά φέρνει την τελευταία πιο κοντά στο κεντροδεξιό μαντρί και την αποδυναμώνει, ποιος είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω την χρησιμότητα του Μακιαβελισμού;!
Τέλος, σε φιλοσοφικό επίπεδο, καταδικάζω ψευδοδιλήμματα όπως αυτά των κκ Bush και Γιανναρά διότι:
– πιστεύω στην καλότητα (κατά το πιστότητα!) της ανθρώπινης φύσης,
– η πόλωση δεν βοηθά τον διάλογο και την αλληλοκατανόηση,
– η πόλωση συνήθως αποτελεί προπέτασμα καπνού, για να καλύψει άλλες, βαρύτερες, αμαρτίες.
Undantag
«Στο θέμα των απαράδεκτων αγωγών εναντίον των κ. Παπανδρέου και Τσίπρα, ο κ. Βγενόπουλος δεν ήταν πειστικός. Ακόμη χειρότερα: προσπάθησε να πείσει επιστρατεύοντας λογικοφανή επιχειρήματα. Επικαλέστηκε το αναφαίρετο δικαίωμα στην άμυνα. Ομως παρέκαμψε το γεγονός ότι ο πολιτικός λόγος είναι εγγενώς διασταλτικός στις κρίσεις και τις αποφάνσεις και κατά τούτο ενδεχομένως άδικος στον καταγγελτικό του οίστρο. Χίλιες φορές προτιμότερος, έστω και έτσι, από έναν λόγο άνευρο και φοβικό, εγκλωβισμένο στην επικράτεια της τυπικής νομιμοφροσύνης. Ο κ. Βγενόπουλος, που θα μπορούσε με άλλους τρόπους να προβάλει και να διεκδικήσει το δίκιο του, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου γλιστρώντας σε επικίνδυνη ατραπό.»
Γιάννης Τριάντης, Ελευθεροτυπία 28/5/2008
Διχογνωμία στους κόλπους των ελληνομετρών. Ο κ. Γιανναράς παίρνει στα σοβαρά αυτά που λένε το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ και ζητεί την ανάκληση της άδεις λειτουγρίας τους. Από το ταραπάνω απόσπασμα όμως φαίνεται καθαρά ότι ο κ. Τριάντης αναγνωρίζει στους πολιτικούς το δικαίωμα να λένε και καμιά μαλακία παραπάνω ατιμωρητί.
με εντυπωσιάζει η σπουδή των «φωταδιστών» που υπογράφουν το κείμενο -ολοι τους λαύροι υποστηρικτές του Σημιτιστάν – να υποστηριξουν ύπουλα τον Κίσσιντζερ ο οποίος ποτε δεν είχε πρόθεση να βλάψει τον ελληνισμό,οπως αποδεικνυουν εξάλλου και τα μυστικά έγγραφα που βγαινουν στη δημοσιότητα:
http://rawstory.com/news/2007/Intelligence_officials_confirm_Kissinger_role_in_0626.html
γι αυτούς και για οσους άλλους τυχον αμφιβάλλουν πως αυτό το τερας έκανε στην πραξη πολλά περισσότερα εγκληματα από οσα τού καταλογίζονται στην φερόμενη ως δήλωση του:
http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Kissinger#Accusations_of_war_crimes_and_legal_difficulties
@24
Les oi dikoi mas na kanoun kati tetoio?
Ennow an pote vre8oun se anagh…
Agaphte undantag @24
Den to blepw opws esu, me thn e3hs ennoia: eimai men anti0etos sthn apagoreush leitourgias akomh kai antidhmokratikwn kommatwn, omws pisteuw oti exei megalh shmasia na parameinoun orismenes «apoyeis» kai «0eseis» e3w ap’ ta salonia. O kindunos pou blepw otan arxizei kaneis na erwtotropei me thn akrode3ia einai oti me ton tropo auto th nomimopoiei politika. Mporeis na skefteis ti 0a shmaine an p.x. sth Germania to CDU/CSU ekane xwrio me tous … nostalgous … 3ereis poious ennow.
Qa m’ endiefere polu n’ akousw th gnwmh sou sxetika me to pw’s peri0wriopoieitai mia antidhmokratikh akrode3ia oso pio apotelesmatika ginetai, XWRIS na ths afaire0ei to dikaiwma ths summetoxhs sto dhmokratiko paixnidi. Shmeiwse oti pou0ena den anefera na suntriyei h Dhmokratia kapoion me xrhsh bias, edw eimaste sumfwnoi.
@stavroula 29
Me to «oi dikoi mas» ennoeis upo0etw th ND kai pi0ano sunaspismo me to agrio LAOS. Ti na sou pw, den mporw na blepw ta melloumena alla’ pisteuw oti an h ND eixe hgesia me guts, den 0a to ekane. Ekei pou exoume ftasei omws, den apokleiw tipote, polu perissotero pou h eparxiwtikh e0nikofrosunh exei opadous across the political spectrum. Ase dhladh pou meta thn Austria uparxei kai h eukolh dikaiologia «summaxhse me thn akrode3ia gia na thn katapni3eis». Koloku0ia toumpana, h akrode3ia sthn Austria phge kata diaolou giati o Haider einai, telika, blakas. An eixane kanena panourgo hgeth, 0a eixane katapiei ekeinoi tous dhmokrates sunthrhtikous.
Αγαπητέ physicist,
Μάλλον καταχρώμεθα της φιλοξενίας του κου Ροΐδη, αφού το θέμα του ποστ δεν είναι αυτό.
Εν συντομία, η MH πολιτική περιθωριοποίηση ακραίων κομμάτων συνεπάγεται στις μέρες μας, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είτε ένα cooling/self restraint effect (σύνδρομο αυτοσυγκράτησης, ελληνιστί;) – είτε μια γελοιοποίηση των ακροτήτων τους. Το προσκήνιο ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά: «μας βλέπουνε!». Θυμήσου, οι «νοικοκυραίοι» μπορεί να αισθάνονται μια φυσική απέχθεια προς τους μετανάστες, αλλά τα αίματα στο πεζοδρόμιο τους ΔΕΝ τους αρέσουν εξίσου.
Πάρε για παράδειγμα τον Heider στην Αυστρία παλαιότερα ή τον monsieur Καρατζαführer εις τα καθ’υμάς. Θυμάσαι τον σάλο στην ΕΚ όταν εξελέγη ο πρώτος; Τι έγινε μετά; Τίποτε… Εν Ελλάδι ακούσαμε τον δεύτερο των προαναφερομένων να εξυμνεί τον Τσε και να εμφανίζεται διαλλακτικός προς τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Απακροδεξιοποίηση (sic!), Πολιτικαντισμός; Γελοιοποίηση; Ένα κράμα; Ποιος ωφελείται; Ελπίζω, μακροπρόθεσμα, η Δημοκρατία.
Και μια που αναφέρεις το CSU, σε ό,τι αφορά το Ευρωκοινοβούλιο τουλάχιστον, οι Ευρωβουλευτές του σε ελάχιστα dossiers ξεχωρίζουν από τους – θεωρούμενους πιο μετριοπαθείς – συναδέλφους τους του CDU.
Με τιμή,
Undantag
Μήπως αυτό το ποστ πάσχει (έχει μια παθολογία, δλδ);
Από τη μια ο Γιανναράς και από την άλλη, στα σχόλια, ο Τριάντης.
Ε, όχι και ο Τριάντης! Χεσούς!
Άντε και παίζει η Εθνική Ελλάδος με την αντίστοιχη Ισπανική για το χρυσό τίποτα…
@ Agaphhte undantag 3
o k. Roidhs einai anektikos alla’ exeis dikio, as mhn to parakanoume 🙂 To mhnuma sou einai aisodo3o, mou eftia3es th dia0esh ki epomenws to afhnw etsi kai den ekfrazw antirrhseis. Mia texnikh parathrhsh: oudepote upainix0hka oti to CSU einai akrode3io komma, anti0eta to 0ewrhsa mia enothta me to CDU.
Filika, p.
Το υπό συζήτηση θέμα, έχει δύο σκέλη: Αφ’ ενός την αρθρογραφία του Χρήστου Γιανναρά, αφ’ ετέρου τη διαμαρτυρία των Γιαννουλοπουλέων και των Καραμάνων.
Όσον αφορά την αρθρογραφία του Χρήστου Γιανναρά, την βρίσκω κατ’ αρχήν αφόρητα πληκτική. Ο Γιανναράς, καταφερόμενος μια ζωή εναντίον των «καταφυγίων ιδεών», έχει οικοδομήσει το δικό του. Επί είκοσι και πλέον χρόνια που τον παρακολουθώ, γράφει σχεδόν την ίδια επιφυλλίδα κάθε Κυριακή, χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις περί του «τρόπου ύπαρξης», της «νοηματοδότησης», της «αγαπητικής σύναξης» ενάντια στα «ορμέμφυτα», προκειμένου να αποδείξει ό,τι πιστεύει πως πρέπει να αποδειχθεί και να απορρίψει ό,τι εξέχει του ιδεολογικού καταφυγίου που έχει με κόπο οικοδομήσει.
Ακόμα και οι καλύτερες εμπνεύσεις του αποδεικνύονται τελείως κούφιες, καθώς στο δια ταύτα, στη φάση δηλαδή που η ιδέα αποκρυσταλλώνεται σε πολιτικό πρόταγμα, δεν διαφέρει πουθενά από τους κλασσικούς χριστιανούς ακροδεξιούς. Κι όπου μοιάζει να αναγνωρίζει κάποια θετικά στοιχεία στο δυτικό πολιτισμό, ή την Αριστερά, αυτό γίνεται ξεκάθαρα προσχηματικά.
Στο ερώτημα εάν έχει δίκιο επί της ουσίας, εγώ θα απαντούσα με το παλιό ερώτημα, αν το δημοκρατικό πολίτευμα μπορεί να σηκώσει την ελεύθερη λειτουργία οργανώσεων που το υπονομεύουν. Το ΚΚΕ (μ-λ) για παράδειγμα, δεν έχει ορκιστεί πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα και όμως λειτουργεί νόμιμα – το ίδιο και μέχρι πρότινος η «Χρυσή Αυγή». Από κει και πέρα, το ΚΚΕ δεν είναι φασιστικό κόμμα με την ιστορική του όρου, έννοια, αλλά κόμμα με φασιστικές πρακτικές και εσωτερικές λειτουργίες, τις οποίες έζησαν στο πετσί τους, όσοι τόλμησαν να αντιταχθούν σ’ αυτό κατά τη διάρκεια της μεγάλης του ισχύος – πριν το 1990 δηλαδή.
Έχουμε λοιπόν έναν χριστιανοφασίστα να καταφέρεται εναντίον ενός ερυθροφασιστικού κόμματος και ενός άλλου κόμματος, (του ΣΥΡΙΖΑ), του οποίου ανέκαθεν η νεολαία έκρυβε μέσα στα μπλοκ των διαδηλώσεών της, τους μπαχαλάκηδες αναρχοφασίστες κατά τη διάρκεια της καταδίωξής τους. Περί αυτού πρόκειται. Διαλέγει κανείς και παίρνει. Νομίζω πως αν ο κος Βασιλάκης δικαιούται να χαρακτηρίζει κάποιον ως «παρακρατικό» και η Αυγή κάποιον άλλον ως «εθνοπαράφρωνα», δικαιούται και ο απέναντι να μιλήσει για «φασιστικά κόμματα».
Εκείνο που διαφοροποιεί το άρθρο του από την υβριστική υπερβολή, είναι η πρότασή του να ληφθούν και νομικά μέτρα κατά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν επικίνδυνο το άρθρο του, αν υπήρχε ο παραμικρός φόβος ότι θα ελάμβανε κανείς, σήμερα στα σοβαρά, έναν Χρήστο Γιανναρά.
Όσον αφορά τη διαμαρτυρία των Σωμερίτιδων και των Γιαννουλοπουλέων, έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο που περιγράφει η ελληνική παροιμία, «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Με το που η «Καθημερινή» ξεφορτώθηκε τον αντιαμερικάνο κομμουνιστή δημοσιογράφο Γιώργο Δελαστίκ κατόπιν υποδείξεων της Πρεσβείας, ο Σωμερίτης, ο επιμελητής της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού», θυμήθηκε αίφνης το καθήκον του να υπερασπιστεί τους κομμουνιστές!
Η τελευταία παράγραφος των Σωμερίτιδων τα λέει όλα:
«Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι η εφημερίδα δεν διαχώρισε τη θέση της από αυτές τις φασιστικές απόψεις, αλλά προφανώς θεωρεί τιμή της που διαθέτει για την κυριακάτικη βιτρίνα της έναν τέτοιο κήρυκα της Μισαλλοδοξίας».
Ο λούστρος του Λαμπράκη, Ριχάρδος Σωμερίτης και η υπόλοιπη τσογλανοπαρέα της «διαμαρτυρίας», γνωρίζουν πολύ καλά ότι σε μια δημοκρατική εφημερίδα (ένα έντυπο δηλαδή, που δεν ανήκει στο Συγκρότημα, ή στο ΚΚΕ), οι απόψεις των αρθρογράφων δεν δεσμεύουν την ίδια. Τι νόημα λοιπόν, έχει ο ψόγος εναντίον της «Καθημερινής», πως δεν διαχώρισε τη θέση της; Μα φυσικά, το νόημα της απόλυσης, ή του εξαναγκασμού του Χρ. Γιανναρά σε παραίτηση, δια μιας δημόσιας καταγγελίας του διευθυντή της εφημερίδας εναντίον του.
Η έννοια λοιπόν, των διαμαρτυρομένων, είναι που ο Γιαναρράς εξακολουθεί να αρθρογραφεί στην «Καθημερινή». Και φωνάζουν (με τρόπο): «Τι τον κρατάτε ρε;»
Λασκαράτος έφα:
@Ιδού ένα δείγμα μίσους, αγραμματωσύνης και βλακείας@
Η λέξη «αγραμματοσύνη» γράφεται με όμικρον και όχι με ωμέγα. Τουλάχιστον αυτή θα έπρεπε να την προσέξεις!
Και ο Γιανναράς με δύο νι και ένα ρο.
Άαα, που να πάρει ο Μπλογκομαΐστρος όποιον ξεκίνησε τα ορθογραφικά εδώ μέσα!
(αποσύρομαι διακριτικά)
Diagrammenos,
μετά τις βρισιές, τώρα ψάχνεις σαν δημοδιδάσκαλος να μου βρεις ορθογραφικά λάθη-τα κείμενά μου είναι γεμάτα από ορθογραφικές αβλεψίες γιατί όλα γράφονται βιαστικά-στην προσπάθειά σου να με μειώσεις. Αυτό βρήκες μόνο γιατί έχω κάνει πολύ περισσότερα; Τέλος πάντων.
Μάθε πως η αγραμματωσύνη με την παλιά γραμματική γράφεται με ω. Στη δημοτική γράφεται με ο, αλλά δεν μπορείς να το πεις αυτό που έκανα ορθογραφικό λάθος. Τις υποτακτικές π.χ. τις γράφω συχνά με -η, αυτά συνηθίζονται σε ανθρώπους της δικής μου γενιάς.
Επί τη ευκαιρία, διάβασε ένα κείμενο του Καβάφη, γράφει κι αυτός την αγραμματωσύνη με ω όπως θα δεις και ασχολείται με τους σχολαστικούς που ψάχνουν να βρουν τέτοια λάθη. Για να μην μου κουραστείς, η «αγραμματωσύνη» βρίσκεται στην 7η σειρά.
Xρίστος και όχι Xρήστος Άρθρα και μελετήματα
Kατ’ αυτάς έγραψα προς τον φίλον μου Xρίστον καλούμενον διά τινα υπόθεσιν μεταξύ μας, ο δε καλός μου φίλος εμπιστευτικώς εν υστερογράφω, μοι εγνωστοποίησεν ότι το Xρήστος γράφεται με η και όχι με ι, και ότι γράφων τις αυτό φωράται αγράμματος. Eγώ, χωρίς να συμμερίζωμαι πολύ την γνώμην του φίλου μου, ή μάλλον την γνώμην των δασκάλων του (διότι η γνώμη είναι δασκαλική και ο φίλος μου δάσκαλος δεν είναι), ότι δηλαδή η αγραμματωσύνη ή μη των νέων Eλλήνων έγκειται εις μερικά ιώτα ή ήτα, απαντώ δημοσία εις αυτόν και εις πάντα άλλον έχοντα αυτήν την γνώμην.
H διεθνής αύτη πλάνη, η λεγομένη ορθογραφία, είναι βεβαίως λείψανον της πάλαι αλλοίας προφοράς των λέξεων, ήτις εν τη παρόδω των αιώνων μετεβλήθη και μεταβάλλεται, διότι η γλώσσα, η υπό οργάνων παραγομένη και δι’ οργάνων εκφερομένη, είναι τι οργανικόν και υπόκειται και αύτη εις την των πάντων ροήν, κατά τον νόμον όνπερ ο Δημόκριτος διετύπωσεν.
Διά να εύρωμεν λοιπόν την αμφισβητουμένην ορθογραφίαν μιας λέξεως πρέπει, κατά τους γλωσσολόγους, να γνωρίζωμεν την ιστορίαν της λέξεως «Xρίστος».
Aνέκαθεν η ελληνική γλώσσα συνηθίζει να παράγη κύρια ονόματα εξ επιθέτων οξυτόνων παραβιάζουσα αυτά· οίον Ξάνθος εκ του ξανθός, Γράνικος εκ του γρανικός, Kυριάκος εκ του Kυριακός ―το τελευταίον τούτο οι διδάσκαλοί μας καθαρευολογούντες και της γλωσσικής άγνοιαν οφλισκάνοντες, αναγκάζουσι τους φέροντας αυτό μαθητάς των να το γράφωσι Kυριακός. ―Eις δε το χωρίον Xαράκι της Kυζίκου ήκουσα και το όνομα Λύγηρος, εκ του λυγηρός εξάπαντος.
Tώρα, κατά ταύτα και το κύριον όνομα «Xρίστος», αν παράγεται από το επίθετον χρηστός = χρήσιμος, καλός, πρέπει να γράφεται με η, αλλά ακριβώς εδώ είναι ο κόμβος ότι δεν παράγεται καθόλου από αυτήν την λέξιν, αλλ’ από του «Xριστός» = κεχρισμένος, ήτοι απ’ αυτού του ονόματος του Σωτήρος.
Tα σημερινά μας ονόματα προέρχονται από δύο άλλους διαφόρους πηγάς· ήτοι τα μεν από την ελληνικήν αρχαιότητα, τα δε από την χριστιανικήν θρησκείαν. Kαι λοιπόν αφού η λέξις «χρηστός» είναι αρχαία ελληνική, έπρεπε το όνομα «Xρίστος», αν εξ αυτής πράγματι παρήγετο, να απαντά παρά τοις αρχαίοις Έλλησι· γνωστόν όμως ότι το τοιούτον όνομα παρ’ αυτοίς δεν υπήρχε· αφ’ ετέρου δε είναι γνωστόν ότι πριν ή αναφανή το όνομα «Xρίστος» παρά τοις χριστιανοίς Έλλησιν, η λέξις «χρηστός» είχε πέσει ήδη εις αχρηστίαν εν τη λαλουμένη γλώσση. Eνώ απεναντίας βλέπομεν συγχρόνως εν χρήσει αρκετά ονόματα κύρια εκ των ιδιοτήτων του Kυρίου ημών λαμβανόμενα, άτινα οι δίδοντες αυτά προσείχον ίνα, ή διά περικοπής, ή διά προσθήκης, ή διά παρατονισμού, διαφέρωσι κατά τι από των καθαυτό ονομάτων του Yιού του Θεού, ίνα μη θνητοί ανάξιοι φέρωσιν αυτά ταύτα τα θεία ονόματα, αλλά μόνον παρεμφερή προς αυτά. Oύτως οι βυζαντινοί ουδένα εκτός του Xριστού έλεγον Eμμανουήλ, τους δε κοινούς θνητούς Mανουήλ. Kαι μάρτυς μου ο Πτωχοπρόδρομος, ο οποίος Mανουήλ, τον Kομνηνόν προσφωνεί ούτω· «Eμμανουήλ παρά σαρανταπέντε» (βιβλ. β΄ 374)· δηλαδή «―Xριστέ» αλλά μείον αυτού κατά την συλλαβήν «EM», ήτοι πέντε και σαράντα. Tούτ’ αυτό ίσως γινώσκων και ο μεσαιωνολόγος κ. Γεδεών, γράφεται Mανουήλ, και ουχί Eμμανουήλ. (Tο Eμμανουήλ ως κύριον όνομα εγράφη βεβαίως προ εξελλήνισιν του κοινού ονόματος Mανώλης, υπό τινος των τυμβωρύχων δασκάλων της παρελθούσης γενεάς, οίτινες ενησμενίζοντο να προσκολλώσι θνησιμαίας συλλαβάς εις ζώσας λέξεις, και οίτινες κατά κακήν μας τύχην μας εκληροδότησαν αρκετούς διαδόχους κατά την παρούσαν γενεάν.) Έτερον ανάλογον έχομεν «Σωτήριος», εκ του Σωτήρ. Έτερον θηλυκόν «Aναστασία» εκ του «Aνάστασις» κτλ., ούτω λοιπόν ελέγχθη και «Xρίστος», εκ του Xριστός, ο δε παρατονισμός ούτως εκπληροί δύο απαιτήσεις· πρώτον τον κλασσικόν κανόνα, ίνα εκ του οξυτόνου επιθέτου γείνη παροξύτονον κύριον όνομα, και δεύτερον την ευσεβή συνήθειαν του να διαφέρη κατά τύπον από του θείου επιθέτου.
Eπιτρέψατέ μοι τώρα να θεωρώ την γραφήν Xρήστος έργον ημιμαθούς, οποίον ανέφερα ανωτέρω και διά το Eμμανουήλ, ην αβασανίστως ηκολουθήσαμεν πάντες, εν οις και ο ρηθείς φίλος μου Xρίστος ο εγγράμματος.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΔΙΑΤΗΡΩ ΤΙΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ ΜΟΥ. ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΩ ΠΩς Ο Κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ!
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΕΝΝΟΟΥΣΕ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΡΚΟ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ. ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΚΟΡΩΝΕΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ Η ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ Η ΑΝΤΙ-ΕΛΛΗΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΤΕ.
ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΚΑΤΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΠΟΣΟ ΦΑΓΩΘΗΚΑΝ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ ΜΕΛΗ -ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.
ΣΚΑΤΑ ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ.
Β.Β.
Επίτρεψέ μου μια αφελή ερώτηση: Μήπως ο κ. Γιανναράς ετοιμάζει νέο κόμμα;
..τι άλλο να υποθέσω, εκτός ίσως από το ότι απλώς αποτελεί εξαιρετικό δείγμα της αντίφασης του ΕΛληνος ανδρός;..
(μεγάλη ζημιά έγινε το 1821, όταν οι ευρωπαίοι μας εμφύσησαν την ιδέα της άμεσης κληρονομίας των αρχαίων ημών προγόνων)
Εκτοτε, βαλτώσαμε και δε λέμε να ξεκολλήσουμε από αυτή. Βαλτοί ήταν; 🙂
Εκτός θέματος το σχόλιο; Ισως όχι και τόσο, μια και η σκέψη του κ. Γιανναρά παλεύει ως χριστιανορθόδοξη βαρκούλα στη θάλασσα της προγονολατρείας. 😉
..μπερδεμένος άνθρωπος είναι, τι φταίει αυτός..
Να συμφωνήσω κι εγώ με τον Λασκαράτο πως είναι πολύ μικρόψυχο να εστιάζεται κανείς σε ορθογραφικά λάθη, ειδικά μάλιστα για λέξεις που παλιότερα γράφονταν αλλιώς ή που γράφονται έτσι σύμφωνα με ένα έγκυρο λεξικό και αλλιώς σύμφωνα με άλλο (π.χ. ομηρία σύμφωνα με λεξικό ιδρύματος Τριανταφυλλίδη αλλά ομηρεία σύμφωνα με Μπαμπινιώτη).
Ειδικά για τις λέξεις που λήγουν σε -οσύνη, η προηγούμενη γενιά (και όχι μόνο ο κ. Λασκαράτος που γεννήθηκε στα 1811 αν θυμάμαι καλά!) τις έχει μάθει με ωμέγα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πέρα από τον Καβάφη, οι περίφημες διαλέξεις του Γληνού γύρω στο 1928 για την αντιμετώπιση της αγραμματοσύνης, την οποία αγραμματοσύνη ο Γληνός τη γράφει «αγραματωσύνη». Απλοποιεί το διπλό μι, διότι έτσι επέβαλλαν οι τότε ριζοσπαστικές ορθογραφικές του απόψεις, αλλά δεν διανοείται να πειράξει το -ωσύνη!
Ίωνα,
δεν ξέρω με πόσα ν και με πόσα ρ γράφεται ο Γιανναράς ούτε θέλω να μάθω. Πρόκειται για επώνυμο, που ο ιδιοκτήτης του μπορεί περίπου να το γράφει όπως θέλει. Όποιος σκοπεύει να ανοίξει αλληλογραφία με τον Γιανναρά, ας το μάθει.
Κύριε Σαραντάκο,
ήταν ανάγκη να υπενθυμίσετε το έτος που γεννήθηκα;
Λασκαράτε,
γράφει o Διαγραμμένος:
Και επανέρχεται:
Οπότε, έρχομαι εγώ και απαντάω:
Προφανώς, αυτός που ξεκίνησε με τα ορθογραφικά εδώ μέσα, είμαι εγώ (κυβερνόν, κυβερνών, κύβερνος) και μετά μου κάνατε πρόταση χορού (δημοσιογράφοι).
Να μείνω πολιήτικαλιη κοpρέκτ ή να βάλω τα προσφιλή σας άμφια και να ζητήσω εισιτήριο για Τήλο, Δήλο, Μήλο ή όπου μας βγάλουν τα ορθογραφικά των προορισμών;
(ΝΑΙ, αστειεύομαι – ρωτήστε και το Ροΐδη που συντονίστηκε επιτέλους)
Υ.Γ.: αλλά μου άρεσε το σχόλιο του Νίκου Σαραντάκου, το οποίο θα χρησιμοποιήσω στην επόμενη πατάτα μου για να βγω λάδι!
Δεν καταλαβαινω τι βιτσια ειναι αυτα που σας εχουν πιασει με την ορθογραφια.
Ταχει πει αυτα η ψυχολογια: μολις καταφερει να ξεφυγει κανεις απο τον καταναγκασμο (του δασκαλου) πεφτει στην αγκαλια του ψυχαναγκασμου.
Ας γραφει οπως γουσταρει ο καθενας.
Εντάξει Ίωνα,
συγγνώμη, τα βέλη σου χτυπάγανε αλλού,
νομίζω όμως πως ο θείος έχει δίκιο. Ας σταματήσει η συζήτηση για την Ορθογραφία, είναι βλακωσύνη που θάλεγε και κάποια ψυχή.
ΥΓ.
Η βλακωσύνη είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα της μητρόπολης Δημητριάδος και κανείς δεν έχει χρόνια τώρα εντοπίσει το προκλητικό λάθος. Ή κανείς δεν είναι αρκετά μαζοχιστής να διαβάζει τα άρθρα του Χρ.Παρ. ή το επίπεδο των επισκεπτών και των διαχειριστών κινείται στα πλαίσια Βαβύλη-Γιοσάκη-Κουλουσούσα-Θεόκλητου.
@Ειδικά για τις λέξεις που λήγουν σε -οσύνη, η προηγούμενη γενιά (και όχι μόνο ο κ. Λασκαράτος που γεννήθηκε στα 1811 αν θυμάμαι καλά!) τις έχει μάθει με ωμέγα. @
Νίκο Σαραντάκο
Ο Ρίτσος όμως, γράφει τη Ρωμιοσύνη με όμικρον.
@Να μείνω πολιήτικαλιη κοpρέκτ ή να βάλω τα προσφιλή σας άμφια και να ζητήσω εισιτήριο για Τήλο, Δήλο, Μήλο ή όπου μας βγάλουν τα ορθογραφικά των προορισμών;@
Ίωνα
Μείνε πολιήτικαλιη ανκοpρεκτ και κατέβα στην Τήλο, παίρνοντας μαζί σου το ωμέγα του Καβάφη. (Από την «αγραμματωσύνη» του).
Δε μι πιάν’ς, Διαγραμμένε. Δε μι πιάν’ς. Πάρε επανάληψη τα παραπάνω.
@30
Nai, auto ennoousa.
Euxaristw gia thn plhroforia sxetika me to ti sumvainei k se alla merh ths Eurwphs.
Δεν ξέρω πόσο σέβονται τη νομιμότητα τα αριστερά κόμματα αλλά είμαι σίγουρος τι είδους δημοκρατία εννοούν τα μεγάλα κόμματα: τη δημοκρατία της ολιγαρχίας, των ελίτ και του νεοφιλελευθερισμού όπως εκφράζεται από τις νόμιμες και παράνομες μίζες που ανταλλάσσουν με επιχειρηματικούς ομίλους. Και εξυπηρετούν, βέβαια, τα δικά τους και όχι τα δικά μας συμφέροντα.
Παράθεμα: Ποιός ΕΦΕΥΡΕ τη λέξη “ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ”; - μια λέξη εντελώς ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ στον υπόλοιπο πλανήτη « OMADEON
Ο λεκτικός… πλούτος του πολυγραφώτατου κ. Γιανναρά μπορεί να αποπλανά ανθρώπους, όμως είναι… φιλικός σε υπολογιστές. Πρόταση της παλιάς μας φίλης Penguin Witch για… αυτόματη Παραγωγή Κειμένων (μπουρδολογίας) με το ιδιαίτερο στυλ του κ. Γιανναρά (και εν μέρει του Ζουράρι) εξακολουθεί να τέρπει την Πληροφορική φαντασία πολλών συναδέλφων μου (και εμού).
Πάντως εκκρεμεί και η απάντηση, σε ερώτηση γλωσσολογικού και ιστορικού περιεχόμενου: – ΠΟΙΟΣ εφεύρε τον (προσφιλή και στον Γιανναρά) εγχώριον όρο «εθνομηδενισμός»; Μήπως ήταν ο _ίδιος_ ο Γιανναράς; Σύνδεσμος σε λεπτομερή συζήτηση για αυτό το θέμα, με 152 σχόλια θα έρθει σε λίγο, κ. Ροίδη. Αν δεν έρθει, νάτος:
Ίωνα
Σ’ έπιασα, αλλά μου ξέφυγες!
Υ.Γ.: Οι άνδρες δεν μιλούν πολύ. Και γι’ αυτό, προτιμούν τα βραχέα από τα μακρά.
Σας έτσουξε ο Γιανναράς μάλλον, ε;
Δεν πειράζει, τελειώνουν όπου να είναι είναι οι μέρες της ασυδοσίας και της ευτέλειας (βλ. ιδιότελειας)
γιατί Νίκο τι θα συμβει; Θα εφαρμοσθει ο Γιανναρισμός ;
θα γινει Γιαναρροαναστασις;
Θα μας ερθουν οι Γιανναριτώνες . ε; Τι 😉
Συγγνώμη αλλά σας πειράζει που ο κ. Γιανναράς χρησιμοποιεί όρους που δεν είναι άπταιστοι γλωσσικά ενώ στην επικεφαλίδα του θεμάτος υπάρχει για αυτόν ο χαρακτηρισμός «ελληνομέτρης»; Δηλαδή αυτή η λέξη τι σημαίνει; εγώ στα λεξικά μου δεν τη βρήκα πάντως.
Επιπλέον το γεγονός ότι τα μεγάλα κόμματα δεν βγαίνουν με τον πιο δημοκρατικό τρόπο δεν σημαίνει ότι το επιχείρημα του Γιανναρά για το ΚΚΕ και το Συριζα δεν στέκει. Ο Γιανναράς τα έχει θίξει αυτά σε άλλες επιφυλλίδες αλλά στην συγκεκριμένη αχολείται μόνο με τα δύο συγκεκριμένα κόμματα και βασίζεται στις δηλώσεις που είχαν κάνει οι αρχηγοί τους στο debate των αρχηγών.
Επιτελους βρεθηκε καποιος να πει τα πραγματα με το ονομα τους. Ειναι εντυπωσιακο που αρκετοι, συνοδοιποροι της αναρχιας, επικαλουνται την δημοκρατια, ενω απο την αλλη δεν σεβονται κανενα θεσμο της, ειδικα οταν εχουν να κερδισουν ενα εκατοστο δυναμης.
Μπραβο Γιανναρα!
και λίγα είπε ο Γιαννράς. Οι ψευτομάγκικες αντιδράσεις της θολοκουλτούρας ήταν αναμενόμενες
Εξαιρετικά τα είπε ο Γιανναράς. Όπως ανέφερε ήδη και ο Φίλιππος, ο Γιανναράς έχει αναφερθεί σε προηγούμενες επιφυλλίδες του σε όλα τα κόμματα (πάρα πολύ συχνά σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και τους τα χώνει χοντρά. Όσοι τον διαβάζετε συχνά και σε βάθος χρόνου και παρ’ όλ’ αυτά τον κατηγορείτε για μονόπλευρη κριτική, καταδεικνύετε μόνον τις ψυχολογικές σας εξαρτήσεις. Όσοι πάλι τον διαβάσατε μόνον μια δυο φορές και σκίσατε να ιμάτιά σας για τις «φασιστικές» του ιδέες τα καδεικνύετε ομοίως. Σε εκείνους τους ΠΟΛΥ γνωστούς δουλικούς στο πνεύμα της Δύσης και ξιπασμένους ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ, που δεν μπορούν να διανοηθούν φιλοσοφία συσχετισμένη με την παράδοση της ορθόδοξης Ανατολής, που τον χαρακτηρίζουν «θεολόγο» θέλοντας ΠΟΛΥ προφανώς να υποβαθμίσουν την ιδιότητά του ως Καθηγητή Φιλοσοφίας και το επιστημονικό του υπόβαθρο στο πεδίο της Φιλοσοφίας καθώς και να τον στιγματίσουν ως θρησκόληπτο, απαντά πολύ όμορφα ένας πρώην μαθητής του σχετικά με την ποιότητά του ως καθηγητή φολοσοφίας. Επίσης απαντούν και οι σπουδές του φιλοσοφίας σε Βόννη και Παρίσι καθώς και η έδρα που διατηρεί στη Σορβόννη, δλδ δυστυχώς στην Δύση της οποίας το πνεύμα λατρεύετε ως Θεό.
Μετά το Μπαλτάκο και τον Αμβρόσιο:
Πληθωρικά εγκώμια και του Γιανναρά για το «παιδί» (τον Αλέξη)
Λεπέν, Φάρατζ και…
http://www.antibaro.gr/article/2086
Χρήστος Γιανναράς
Απολογισμός «εκδημοκρατισμού»
27 August 2010
Μετά τη δικτατορία των ετών 1967-1974, ο τομέας του κρατικού και κοινωνικού βίου που γνώρισε τον πληρέστερο «εκδημοκρατισμό» ήταν σίγουρα η παιδεία:
Καταργήθηκε η ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητών και κάθε περιορισμός στο είδος της κόμμωσης, στη χρήση καλλυντικών, στο αξιοπερίεργο της εμφάνισης.
Αναπτύχθηκε ελεύθερα ο συνδικαλισμός των μαθητών, το λεγόμενο «μαθητικό κίνημα», με εντυπωσιακές επιδόσεις σε απεργίες, καταλήψεις, αποκλεισμούς οδών, απευθείας διάλογο των μαθητών με τους υπουργούς Παιδείας.
Απαγορεύτηκε να διορθώνονται τα λάθη στα γραπτά των μαθητών και μάλιστα με κόκκινο μελάνι («κάτω τα αιματοβαμμένα γραπτά»!) ώστε να μην πληγώνονται συναισθηματικά τα παιδιά.
Διευκολύνθηκε με ποικίλους τρόπους η προαγωγή των μαθητών από τάξη σε τάξη, αποσυνδέθηκε από τις επιδόσεις στα μαθήματα ή τις απουσίες, ώστε να μην απειλούνται τα παιδιά από πλέγματα μειονεξίας και ενοχών.
Για τους ίδιους λόγους καταργήθηκαν και τα σχολεία αριστούχων, υποβιβάστηκε ο ρόλος της βαθμολογίας, η αξιολόγηση των επιδόσεων.
Καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα γραφής, για να διευκολύνονται τα παιδιά στην ορθογραφία.
Απαλείφθηκε από τα σχολικά βιβλία κάθε ενδεχόμενο να παγιδευτεί ο ψυχισμός των παιδιών και το φρόνημά τους στον εθνικισμό, στη θρησκευτικότητα, στην προγονολατρία, στον ιδεαλιστικό εξωραϊσμό της Ιστορίας, σε παραδόσεις πολιτιστικής μονοτροπίας.
Ο εκδημοκρατισμός επεκτάθηκε αποφασιστικά και στον χώρο των εκπαιδευτικών: Καταργήθηκε ο θεσμός του Επιθεωρητή, αντικαταστάθηκε με «Σχολικούς Συμβούλους», που τη βοήθειά τους στο σχολικό έργο μόνο προαιρετικά ζητούν οι εκπαιδευτικοί. Δάσκαλοι και καθηγητές απαλλάχθηκαν από το ενδεχόμενο να κρίνονται και να αξιολογούνται για την απόδοση και την προσφορά τους, την κατάρτιση και την εργατικότητά τους, την ποιότητα και το ήθος τους.
Γι’ αυτό απαλείφθηκε και κάθε ιεραρχική διαβάθμιση των εκπαιδευτικών: ο διευθυντής του δημοτικού, ο γυμνασιάρχης, ο λυκειάρχης εξέπεσαν σε τίτλους προσωρινής διοικητικής ευθύνης που την αναλαμβάνει όποιος θέλει, αφού υποβάλει σχετική αίτηση στο υπουργείο. Σε ποια τάξη και ποιο μάθημα θα διδάξει κάθε εκπαιδευτικός αποφασίζεται συλλογικά, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα κανενός για οτιδήποτε. Με την ίδια λογική μοιράζονται οι εκπαιδευτικοί μεταξύ τους και τα «ιδιαίτερα» μαθήματα.
Υστερα από είκοσι οχτώ (28) χρόνια συνεπέστατης εφαρμογής του «εκδημοκρατισμού» της παιδείας, μήπως θα έπρεπε να τολμηθεί μια (ακομμάτιστη, αμερόληπτη, απροσωπόληπτη, απροκατάληπτη, αδέκαστη) αξιολογική κρίση της επιτυχίας του «οράματος»; Με καταμέτρηση αντικειμενικών μεγεθών: Ικανότητα ανάγνωσης και γραφής των αποφοίτων κάθε σχολικής βαθμίδας, αριθμός λέξεων που συγκροτούν τη γλωσσική τους εκφραστική, κριτική ικανότητα, συνθετική ικανότητα, ικανότητα αφομοιωτικής απομνημόνευσης, δημιουργικής φαντασίας, λογικής συνέπειας, επιδόσεις στον βανδαλισμό σχολικών κτιρίων.
Η αξιολογική αποτίμηση θα μπορούσε να προκύψει από μια σοβαρή δημοσκοπική έρευνα. Θα αναλάμβανε το κόστος και την οργάνωση μια έγκυρη εφημερίδα;
http://www.yannaras.gr/monomaxia-se-keno-noimatos/
Μονομαχία σε κενό «νοήματος»
Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Σεπτεμβρίου 2014
Μπορεί να επισκέπτεται ο κ. Τσίπρας τον Πάπα, αλλά δεν έχει να συζητήσει μαζί του τίποτα περισσότερο από κοινοτοπίες αλτρουιστικού εντυπωσιασμού. Ο χαρισματικός Ποντίφηκας έδωσε μάθημα «αριστερισμού με ραχοκοκαλιά» στον ασπόνδυλο ΣΥΡΙΖΑ: ρίσκαρε να μιλήσει για τις «αγορές» και τις «Τράπεζες» που λειτουργούν με ρόλο Μινώταυρου στη ζωή μας. Εδειξε την ανάγκη αλλαγής στις στοχεύσεις του βίου.
Ο κ. Τσίπρας βαδίζει πλησίστιος προς την εξουσία κομίζοντας μόνο λογιστικές υποσχέσεις «βελτίωσης» της καταναλωτικής ευχέρειας – ακριβώς όπως έκανε, πριν από δύο χρόνια, και ο κ. Σαμαράς. Ούτε λέξη για παραγωγικότητα, για κίνητρα δημιουργίας, για ποιότητα οργάνωσης της ζωής άσχετη με το χρήμα: καλλιέργεια, θεσμούς κοινωνικής συνοχής, συνεπή αξιοκρατία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος τόλμησαν ποτέ να επιστρατεύσουν την ποιότητα, να βασιστούν επιτελικά στους αρίστους. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει μιλήσει ποτέ για στόχους της παιδείας και της εξωτερικής πολιτικής, πώς θα ήθελε τον Ελληνα στον κόσμο του σήμερα, με ποια ενεργό μετοχή στο γίγνεσθαι της Ιστορίας.