οι 5 λέξεις του Μαραμένα Σύκα και ο κύριος Γιάκος μου

(ιδού η πρόκληση – πρόσκληση του blogger Μαραμένα Σύκα)

 

Το όνομα Κυριάκος είχε σημαδέψει κάποτε την παιδική μου ηλικία, δεν ήταν τίποτα τραυματικό ή σημαντικό αλλά να, όταν το πρωτ’ άκουσα το κατάλαβα ως Κυρ Γιάκος, δηλαδή Κύριος Γιάκος, ναι καλά καταλάβατε. Συνέχιζα λοιπόν να αποκαλώ τον μεσήλικα γείτονά μας Κυρ Γιάκο έως ότου κάποιος μου έκανε την παρατήρηση ότι πρέπει στην ηλικία μου να μιλώ στον πληθυντικό προς τους μεγαλύτερους και να δείχνω σέβας. Τέλος πάντων έμαθα ότι τον Κυρ Γιάκο έπρεπε στο εξής να τον αποκαλώ Κύριε Κυριάκο. Ο Κύριος Κυριάκος υπήρξε μετανάστης στην Νέα Ζηλανδία, όπου αφού έκανε κάποια χρήματα εκεί, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στη πατρίδα. Ζούσε με τα βιβλία του μέσα στη μοναξιά, το σπίτι του θυμάμαι ήταν μία απέραντη βιβλιοθήκη. Εκεί έκανα τα πρώτα μου διαβάσματα, εκεί διάβασα Βερν, Δουμά, Ουγκώ, Τζόναθαν Σουίφτ και άλλους κλασικούς. Στο σπίτι του είχε μόνο τα απαραίτητα, δεν διέθετε τηλεόραση ούτε αυτοκίνητο παρ’ όλο που είχε οικονομική άνεση. Ήταν μανιώδης ποδηλάτης. Δεν τον έβλεπες ποτέ να περπατά στο δρόμο. Μόνο και πάντα με ποδήλατο. Ποτέ δεν τον ακούσαμε να αναχωρεί από το σπίτι, ενώ αντιθέτως πάντα τον ακούγαμε όταν επέστρεφε και μάλιστα εξαγριωμένο να φωνάζει και να βρίζει σαν τρελός τον Αζόρ, ένα μαύρο κοπρόσκυλο του απέναντι που του την είχε στημένη κάθε απόγευμα στο δρόμο. Τον άρπαζε γρυλίζοντας από το μπατζάκι, κάνα-δυο φορές μάλιστα κατάφερνε και έριχνε τον άκακο κύριο Κυριάκο κάτω. Πάντα θα θυμάμαι τον δικό μου Κυρ Γιάκο. Όταν ήμουν φαντάρος έμαθα ότι πέθανε ήσυχα, ήρεμα κι αθόρυβα. Δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν. Ο τάφος του βρίσκεται στο Β’ Νεκροταφείο του Βύρωνα.