οι 5 λέξεις του Goas και τα καπούλια της Γενοβέφας μου

(ιδού η πρόκληση – πρόσκληση του blogger Goas)

Μετά από την αξιοπρόσεκτη κίνηση μου καλής θελήσεως ο πάτερ Ησύχιος ενέδωσε επιτέλους στο χαρισματικό μου ταλέντο ως αγιογράφο και, παίρνοντας βεβαίως υπ’ όψη του ότι η δική μου οικονομική προσφορά ήταν η πλέον συμφέρουσα. Ο κλυδωνισμός ευτυχώς, στη σχέση μας ήταν προσωρινού χαρακτήρα, και λέω ευτυχώς γιατί έχω έξη στόματα να θρέψω ο άμοιρος συν τα τροφαντά καπούλια της Γενοβέφας μου. Όταν οι αγιογραφίες βρίσκονταν στα τελειώματά τους έπιασα τη συντήρηση στο επίχρισμα κάποιων παλαιών εικόνων που οι κορνίζες τους είχαν γεμίσει από κακόγουστα αφύσικα «κρακελέ» από την πολυκαιρία. Ένα απόγευμα λίγο πριν τον εσπερινό είχα περάσει την πρώτη ύλη σε μία πελώρια κορνίζα και φεύγοντας είπα του καντηλανάφτη να την προσέχει, δεν είχε ακόμη στεγνώσει. Ήταν σαν να είπα του ζαβού να την περικυκλώσει με αναμμένα κεριά βάζοντας μπροστά και μία τεράστια καντήλα για να την κάψει. Όπερ και εγένετο. Θράκα η κορνίζα το πρωί, σαν τα πνευμόνια ανθρακωρύχου έγινε. Ενίοτε όταν πηγαίνω στην εκκλησία να ανάψω κάνα κεράκι για την ψυχούλα της Γενοβέφας μου, που ξέχασα να σας πω ότι πέθανε από συγκοπή καρδιάς την ίδια ημέρα που απανθρακώθηκε και η επίχριση κορνίζα, το καμάρι του πάτερ Ησύχιου

—

αργότερα ή αύριο οι 5 λέξεις του Μαραμένα Σύκα