[Οι Διαφωτιστές και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε’]
Η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στο βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος του 1821», ήρθε από τον μητροπολίτη Φαναρίου Αγαθάγγελο. Τι απαντά η σειρά βιβλίων Lux Orbis.
του ©Χρήστου Δεμέτη
Η Μαύρη Βίβλος του 1821 αποτέλεσε ένα εκδοτικό γεγονός που ήρθε να συμπέσει με την επέτειο συμπλήρωσης 200 χρόνων από τον αφορισμό των Ελλήνων Επαναστατών και της Φιλικής Εταιρείας, από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Γρηγόριο Ε’.
Με αφορμή την έκδοση της μελέτης, από τη σειρά βιβλίων Lux Orbis των εκδόσεων iWrite, ο μητροπολίτης Φαναρίου Αγαθάγγελος καταφέρθηκε σε κείμενό του εναντίον του καθηγητή Θάνου Βερέμη, που προλογίζει το έργο, αλλά και εναντίον του εκδότη και διευθυντή της σειράς Lux Orbis, Μηνά Παπαγεωργίου. Πρόκειται για την πρώτη «επίσημη» αντίδραση για τη κυκλοφορία, από πλευράς Εκκλησίας. Ο κ. Αγαθάγγελος, όντας διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, εξ ονόματος της Εκκλησίας (που δεν έχει τοποθετηθεί ακόμη ρητά) αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Η ἰδεοληπτική ἔκδοση αὐτὴ ἀποσκοποῦσε σαφῶς νὰ ἀπαξιώσει τὴ μεγάλη συμμετοχὴ τόσο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅσο καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γενικότερα στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 Με πλασματικὲς ἀβάσιμες ὑποθέσεις προέβαλαν ἀκρίτως τὶς δυτικόφρονες προσωπικὲς ἰδεολογικὲς προλήψεις, γιὰ νὰ ἀπαξιώσουν αὐθαιρέτως τὴν καθοριστικὴ συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς Ἐκκλησίας γενικότερα, σὲ ὅλα τὰ στάδια καὶ σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, γι’ αὐτὸ οἱ κρίσεις τους ἀγνοήθηκαν πλήρως ἀπὸ τὴν εὐαίσθητη ἐθνικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση τοῦ εὐλαβοῦς Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἄλλωστε, τὴ διαπίστωση αὐτὴ ἐκφράζει τελικῶς, μὲ διακριτικὸ μάλιστα τρόπο, καὶ ὁ ἴδιος ὁ καθηγητής Θ. Βερέμης, γιὰ νὰ μετριάσει προφανῶς τὶς ἀκρίτως διατυπωθεῖσες ἀβάσιμες ἐπικρίσεις του γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε΄.
Πράγματι, ὑποστηρίζει ὅτι “στὸ Πατριαρχεῖο ἀπὸ τό 1797 ὣς καὶ τὸ 1821 βρίσκεται -ἐνδιάμεσα μὲ κάποιους ἄλλους- ὁ Γρηγόριος Ε΄, ἐχθρὸς τῶν νεωτερικῶν ἰδεῶν, ποὺ εἰσέβαλαν στὸν χῶρο τῆς πνευματικῆς του ἁρμοδιότητας. Ὁ Γρηγόριος μισοῦσε τοὺς γάλλους ἐπαναστάτες καὶ κατ᾽ ἐπέκταση ὅλους τοὺς φορεῖς τῶν ἀπόψεών τους. Ὁ μαρτυρικός του θάνατος καὶ μεγάλου ἀριθμοῦ μητροπολιτῶν ὑπῆρξε ἄθελά του ἡ μεγάλη του προσφορὰ στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση. Χάρη στὸ θάνατό του ἱεράρχες, καὶ μάλιστα κοντικοί του συνεργάτες, ὅπως ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, προσῆλθαν στὸν Ἀγῶνα” .
Ἡ ἄκριτη ἰδεοληπτικὴ ἔκδοση τῆς “Μαύρης Βίβλου τοῦ 1821” οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, ἀφοῦ ἐξαντλεῖται στὴν αὐθαίρετη, πλασματικὴ καὶ προκλητικὴ προβολὴ τῶν προφανῶς ἐσφαλμένων καὶ ὁπωσδήποτε ἀναχρονιστικῶν ἰδεολογικῶν τους ἀγκυλώσεων. Ὑπὸ τὸ πνεῦμα αὐτό, “Ἡ Μαύρη Βίβλος” ἀναφέρεται μόνο στὶς δικές τους ἰδεολογικὲς προλήψεις καὶ ὄχι βεβαίως στὴν αὐθόρμητη, γενναία καὶ καθοριστικὴ συμβολὴ τῆς Ἐκκλησίας στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821″.
Από τη δική του μεριά, ο Μηνάς Παπαγεωργίου απαντά μέσα από επιστολή που δημοσιεύεται στο NEWS 24/7. Σε αυτή τονίζει πως η Μαύρη Βίβλος είχε αναφερθεί ως βιβλιογραφική αναφορά από τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Κερκύρας, Ζακύνθου και Κεφαλληνίας, Ιωάννη Σπιτέρη κατά την έγγραφη διαμάχη του με τον μητροπολίτη Πειραιώς, Σεραφείμ, ενώ ασκεί κριτική στις διατυπώσεις του κ. Αγαθάγγελου περί της «άρσης» του αφορισμού, και σημειώνει χαρακτηριστικά:
«Στο μάλλον αφελές επιχείρημα του πώς είναι δυνατόν να απαγχονίζεται ένας έμπιστος συνεργάτης των Οθωμανών, η απάντηση είναι προφανής. Απέτυχε στην αποστολή του να συγκρατήσει τους ραγιάδες υποδουλωμένους στον Σουλτάνο, παρά τις χρόνιες προσπάθειές του προς αυτή την κατεύθυνση (γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα από τις εγκυκλίους που συμπεριλαμβάνονται στη “Μαύρη Βίβλο”). Ο Γρηγόριος Ε’ απαγχονίστηκε έχοντας την τύχη αρκετών αξιωματούχων της αυτοκρατορίας (Οθωμανών και μη), που εκείνα τα χρόνια αποτύγχαναν στον ρόλο που τους είχε ανατεθεί».
Παράλληλα, ο Μ. Παπαγεωργίου αποδομεί το επιχείρημα πως «οι Έλληνες Διαφωτιστές υπήρξαν πολέμιοι της κλασσικής ελληνικής φιλοσοφίας» τονίζοντας πως «στους Διαφωτιστές χρωστάμε το άνοιγμα του δρόμου προς την Ελευθερία και όχι σε εκείνους που αφόριζαν και αντιτάσσονταν διαχρονικά σε κάθε απόπειρα απελευθέρωσης. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που οδήγησε τους συντάκτες του Παρισινού περιοδικού Μέλισσα, στην προκήρυξη του σχετικού ανολοκλήρωτου αντικληρικού διαγωνισμού την άνοιξη του 1821, ο οποίος αναβίωσε πέρσι από τη Σειρά Βιβλίων μας, σε συνεργασία με την Κίνηση Ελλήνων Πολιτών για την Εκκοσμίκευση του Κράτους». Τονίζει δε, πως το πιο αρραγές στοιχείο για την επαλήθευση των όσων καταγράφονται στο συγγραφικό πόνημα, είναι τα ίδια τα εκκλησιαστικά/πατριαρχικά κείμενα της εποχής που περιλαμβάνονται στην έκδοση, αποτελώντας εν τέλει αυτούσια ιστορικά τεκμήρια για μια «θολή» εποχή. «Κείμενα που αποτελούν το 95% της ύλης του βιβλίου και για τα οποία ο κ. Αγαθάγγελος δεν ανέφερε ούτε μισή (το τονίζω) λέξη στο κείμενό του», όπως σημειώνει ο εκδότης.
Συνέχεια της ανάγνωσης Ε Δ Ω »»»
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Mελετώ εμβριθώς μέρες που ‘ναι τα απομνημονεύματα του δεσπότη Γερμανού, και επιβεβαιώνω πως αγνοεί το γεγονός πως ύψωσε τη Σημαία της Επανάστασης στην Λαύρα στις 25 Μάρτη. Άλλωστε δηλώνει πως εκείνες της μέρες βρισκόταν στα Νεζερά της Αχαϊας (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου, πρόκειται για σλαβικό τοπωνύμιο, από αυτά που μελέτησε ο ανθέλλην Φαλμεράϋρερ, το οποίο παραπέμπει στη φυλή των Εζεριτών που μόλυνε με το άθλιο DNA της την αθάνατη φυλή μας). Τρία τινά συμβαίνουν. Ή αποκρύπτει το συμβάν λόγω σεμνότητας, ή λόγω φόβου, ή το 1826 που κάθισε και αυτοβιογραφήθηκε, έπασχε πιά από Αλτσχάϊμερ.
https://www.tanea.gr/2010/03/22/lifearts/culture/mythoi-kai-sklires-alitheies-gia-tin-epanastasi-toy-1821/
ΤΟ «ΦΑΝΕΡΟ» ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΦΕΡΕ ΤΟΝ… ΞΕΣΗΚΩΜΟ
Μύθοι και σκληρές αλήθειες για την Επανάσταση του 1821 | tanea.gr
Χάρη στον πασίγνωστο πίνακα του Νικολάου Γύζη, που φιλοτεχνήθηκε το 1886, πέρασε στη συλλογική συνείδηση ο όρος «Κρυφό σχολειό». Στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα κατασκευάστηκαν, λένε σήμερα οι ιστορικοί, οι «μύθοι» για την ικανότητα των Ελλήνων να αντιστέκονται στους Οθωμανούς και να βρίσκουν διαύλους διάσωσης της ελληνικής ταυτότητας. Τότε διαδόθηκε και εδραιώθηκε η άποψη ότι η Εκκλησία λειτούργησε κρυφά ελληνικά σχολειά κάτω από τη μύτη των Τούρκων. Μύθος που συντηρείται και σήμερα με «Κρυφά σχολειά»-μουσεία σε όλη την Ελλάδα: στην Πεντέλη, στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας και, επάνω, σε κρύπτη της Μονής Αγίου Γεωργίου Φενεού, στην Κορινθία
Πιμπλής Μανώλης
22 Μαρτίου 2010 | 07:00
Το ελληνικό σχολειό επί Τουρκοκρατίας όχι μόνο δεν ήταν κρυφό αλλά και οδήγησε, μέσω του εκσυγχρονισμού του, στην Επανάσταση του ΄21, υποστηρίζουν ιστορικοί που αναλύουν στα «ΝΕΑ» παρανοήσεις και πραγματικότητες του Αγώνα της Ανεξαρτησίας
«Τα ελληνικά διδάσκονταν ελεύθερα επί Τουρκοκρατίας ήδη από τον 14ο αιώνα, οπότε οι Τούρκοι άρχισαν να ελέγχουν περιοχές με χριστιανικούς πληθυσμούς», λέει στα «ΝΕΑ» ο Αλέξης Πολίτης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στον Τομέα Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας. Άρα δεν υπήρχε «κρυφό σχολειό», αλλά… φανερό.
«Οι Τούρκοι, έχοντας οι ίδιοι ένα γραπτό ιερό κείμενο, το Κοράνι, ήξεραν καλά ότι χωρίς ιερά βιβλία δεν υπάρχει χριστιανική εκκλησία. Και γνωρίζουμε ότι αναγνώριζαν τον χριστιανισμό, όπως και τον εβραϊσμό ως θρησκεία κατώτερη μεν της μουσουλμανικής, αλλά νόμιμη. Άδεια απαιτείτο μόνο για την ανέγερση καινούργιων ναών και αυτό, μάλλον, για λόγους φορολόγησης. Δεν ξέρουμε περίπτωση που να μη δόθηκε αυτή η άδεια. Αυτά πρακτικά σημαίνουν ότι δεν υπήρχε χωριό από τα βάθη της Ασίας έως τα Βαλκάνια, στο οποίο να μη βρίσκεται έστω ένας εγγράμματος άνθρωπος, ο παπάς, που να μπορεί να διαβάσει το Ευαγγέλιο και τα βιβλία της θείας λειτουργίας», υποστηρίζει ο Αλέξης Πολίτης.
Ως προς τη διδασκαλία των ελληνικών, «δεν υπάρχει ούτε μία μαρτυρία που να λέει ότι εμποδιζόταν. Για την πρώιμη οθωμανική περίοδο ξέρουμε ότι υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι που γνώριζαν γράμματα. Αυτοί κάπου θα τα είχαν διδαχθεί. Και το ότι δεν διασώζονται πολλές πρώιμες πηγές οφείλεται στον τρόπο που οι άνθρωποι σημείωναν στα λεγόμενα παράφυλλα, δηλαδή στα άγραφα λευκά φύλλα των βιβλίων και σε οποιοδήποτε σημείο τους υπήρχε ελεύθερος χώρος όσα ήθελαν να διατηρήσουν στη μνήμη τους. Μπλοκάκι δεν υπήρχε. Τα παλιά βιβλία (κυρίως ευαγγέλια και λειτουργικά κείμενα) όμως φθείρονταν και αντικαθίσταντο. Και έτσι χάνονταν πολλές πληροφορίες για τη ζωή τους».
Από μια εποχή και πέρα υπάρχουν, συνεχίζει ο Αλέξης Πολίτης, «ατελείωτες μαρτυρίες για σχολεία και πληρωμές δασκάλων από την κοινότητα. Και καμία ότι κάποιος εμποδίστηκε να μάθει ελληνικά. Ειδικά από τα μέσα του 18ου αιώνα έχουμε σημαντική αύξηση του αριθμού των σχολείων. Είναι πολλά τα σχολεία που μνημονεύονται. Αντίθετα, πουθενά δεν μνημονεύεται ότι ένας παπάς διδάσκει κρυφά στο σπίτι του.
Στο Λεξικό του Γεώργιου Κωνσταντίνου (α΄ έκδοση 1757, αναφέρεται η ύπαρξη 35 ανώτερων σχολείων σε 29 πόλεις, κάτι ανάλογο των σημερινών γυμνασίων, όπου δηλαδή υπάρχουν περισσότεροι του ενός δάσκαλοι. Για το Αϊβαλί ή Κυδωνίες έχουμε και τα σχέδια του σχολείου (1817) με αίθουσα διδασκαλίας, βιβλιοθήκη, δωμάτια για τους οικοτρόφους και παρεκκλήσι. Γιατί, βέβαια, η εκ παίδευση ήταν στενά συνδεδεμένη με τη θρησκευτική ζωή. Μετά το 1800 στα Γιάννενα αναφέρονται τρία σχολεία. Σε Αϊβαλί, Χίο και Σμύρνη τα σχολεία, πάλι, δεν ελέγχονταν από την Εκκλησία. Οι πλουσιότεροι του τόπου έφτιαχναν νέα σχολεία προκειμένου να εισαχθεί η νέα μόρφωση, κυρίως η πειραματική φυσική και τα μαθηματικά. Το 1820, πριν από την Επανάσταση, το Πατριαρχείο κατάφερε να τα διαλύσει (με διάφορους τρόπους: μετακαλούσε, ας πούμε, τους καθηγητές στην Κωνσταντινούπολη) γιατί διαφωνούσε με τους νεωτερισμούς των εκπαιδευτικών».
Με άλλα λόγια υπήρχαν σχολεία και δεν ήταν καθόλου κρυφά. «Ήταν στη μέση της Σμύρνης, στη μέση της Πόλης. Το 1758 χτίστηκε ένα τεράστιο κτίριο στον Άθω. Στο περίφημο στις μέρες μας Βατοπέδι. Ο Κ. Θ. Δημαράς πρόλαβε και φωτογράφισε τα ελάχιστα ερείπια που είχαν απομείνει το 1930. Λέγεται μάλιστα ότι ταξίδεψε στο Άγιον Όρος ως θεοσεβούμενος και επέστρεψε άθεος!».
«Κρίμας τα μαύρα τα παιδιά»
«Υπήρχαν πολλοί μορφωμένοι παπάδες. Οι περισσότεροι όμως, οι παπάδες στα χωριά δηλαδή, ήταν ανίκανοι να διδάξουν κάτι περισσότερο από γραφή και ανάγνωση. Γι΄ αυτό και ο Διαφωτισμός φτιάχνει δικά του σχολεία, στέλνοντας εκπαιδευτικούς στο εξωτερικό με υποτροφία. Μέχρι το 1780, χονδρικά, η μόρφωση ήταν μια ανακύκλωση, σταθερά επαναλαμβανόμενη στον χρόνο. Οι μαθητές μάθαιναν να διαβάζουν, δεν έπαιρναν γνώσεις. Όπως τώρα μαθαίνει κάποιος αγγλικά, να ξέρουν απλώς τον κώδικα (γραπτής) επικοινωνίας».
Προς το τέλος του 18ου αιώνα, ένας πολύ σημαντικός εκπρόσωπος του Διαφωτισμού, ο Δημη τράκης Καταρτζής, έκανε τη θλιβερή διαπίστωση: «Άρα είναι πάλε για δάσκαλος, ότ΄ αυτό έμαθε κι άλλο δεν ξέρει, γιατί δεν έμαθε τίποτες στον κόσμο και στον τόπο που βρίσκεται, στον αιώνα και στον καιρό που ζει. Κρίμας τα μαύρα τα παιδιά». «Ο Κοραής πάλι, στα σύντομα απομνημονεύματά του, γράφει για τη μαθητεία του στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης τα ίδια περίπου χρόνια ότι «περισσότερο ξύλο έφαγε εκεί παρά γράμματα έμαθε»», παρατηρεί ο Αλέξης Πολίτης. «Με λίγα λόγια, για να παραφράσουμε και το γνωστό ποιηματάκι «Φεγγαράκι μου λαμπρό», γράμματα μαθαίνανε, όχι όμως πράγματα. Αυτό άλλαξε μετά το 1780 γιατί οι έμποροι χρειάζονταν και άλλες γνώσεις. Έπρεπε να ξέρουν λ.χ. τι παράγει η Γαλλία και ποια προϊόντα είναι φτηνά στη Βιέννη. Το αίτημα είχε ωφελιμιστική βάση. Ταυτόχρονα όμως, επειδή κάθε έμπορος είχε έναν ανταποκριτή- συνήθως συγγενή του- στην Ευρώπη, προκειμένου να οργανώνει τη διακίνηση των προϊόντων, μαζί διακινούνταν και οι καινούργιες ιδέες. Και διαμορφώνονταν νέες απαιτήσεις: είτε πολιτικές (για δημιουργία δικού τους κράτους) είτε καθαρά κοινωνικές.
Κάπου εκεί, 1791, εκδίδεται και το «Σχολείον των ντελικάτων εραστών» του Ρήγα Βελεστινλή, μετάφραση (και παράφραση) γαλλικών διηγημάτων, που εισάγει το θέμα της ατομικής διασκέδασης. Έως τότε η διασκέδαση ήταν ομαδική υπόθεση, στα πανηγύρια. Από εκείνη την περίοδο και μετά, ένας γραμματικός – σήμερα θα λέγαμε κατώτερος υπάλληλοςμπορούσε πλέον να διαβάσει και τα λεγόμενα ερωτικά μυθιστορήματα. Αναζητούσε δηλαδή και τη διασκέδαση μέσα από τη μόρφωση. Η τεχνολογία των γραμμάτων τού έδινε πρόσβαση σε μια ζωή που δεν μπορούσε να ζήσει και που τη ζούσε μέσω της φαντασίας», εξηγεί ο καθηγητής.
«Η δημόσια ιστορία βρίσκεται σε καθυστέρηση»
«Η απόκλιση ανάμεσα στην επιστημονική και τη δημόσια ιστορία αποτελεί σοβαρό πολιτιστικό πρόβλημα για την Ελλάδα», λέει στα «ΝΕΑ» ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ομότιμος διευθυντής ερευνών στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. «Η δημόσια ιστορία κυριαρχείται από μύθους και αφηγήσεις φορτισμένες συναισθηματικά. Και την ώρα που η επιστημονική ιστορία γίνεται όλο και πιο σοβαρή, λύνει προβλήματα της εθνικής συγκρότησης, η δημόσια ιστορία- σχολικά εγχειρίδια, τηλεόραση, εκλαϊκευτικά βιβλία- αναπαράγει στερεότυπα, συνήθως μέσω ερασιτεχνών λογίων».
Οι ιστορικοί αισθάνονται πικρία γιατί ενώ παράγουν υπεύθυνο έργο, η γενική εικόνα που αναπαράγει η δημόσια ιστορία βρίσκεται σε καθυστέρηση. «Υπάρχουν δράσεις που βελτιώνουν την κατάσταση» λέει ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος. «Παράδειγμα η έκδοση βιβλίων υψηλής εκλαΐκευσης που επιχειρείται στα «ΝΕΑ» (Ιστορική Βιβλιοθήκη). Ενώ έριξε στην αγορά έργα δύσκολα, γραμμένα επιστημονικά και κάπως βαριά, που δεν υπηρετούν τη λαϊκή μυθολογία, το εγχείρημα πέρασε με επιτυχία στο ευρύ κοινό».
Οι ιστορικοί επιμένουν:
● «Κρυφό σχολειό» δεν υπήρξε ποτέ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της οθωμανικής περιόδου δίδασκαν, πράγματι, παπάδες. Από τα τέλη του 18ου αιώνα αρχίζουν και διδάσκουν και μη ιερωμένοι- κάποιοι έμπαιναν στην τάξη με κοστούμι, άλλοι πετούσαν τα ράσα. Από το 1818 εφαρμόζεται η αλληλοδιδακτική μέθοδος- ο καλός μαθητής δίδασκε τους νεώτερους.
● Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν βρισκόταν στην Αγία Λαύρα την 25η Μαρτίου και δεν ευλόγησε λάβαρο. Βρισκόταν στην Πάτρα όπου, στην πλ.
Αγίου Γεωργίου (λέει ο Σπυρίδων Τρικούπης), «διέταξε και έστησαν σταυρόν».
● Ο ορισμός ως αφετηρία της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821 είναι μέρος μιας αφήγησης που ενέχει από τη μεριά της Εκκλησίας τον συμβολισμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην πραγματικότητα, όλο τον Μάρτιο οι ελληνοτουρκικές συγκρούσεις στην Πελοπόννησο ήταν καθημερινές.
● Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ ήλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ.
«Η Ελλάδα ήταν το Βιετνάμ των Ευρωπαίων»
«Η καλύτερη ζωή ζητάει και ελευθερίες», υπογραμμίζει ο Αλέξης Πολίτης. «Και πολιτικές ελευθερίες. Που αναζητήθηκαν, φυσιολογικά, στο ήδη υπάρχον κεφάλαιο του τόπου, δηλαδή τις αρχαιοελληνικές ρίζες. Όμως, στα χρόνια του Διαφωτισμού, και ιδίως τη Γαλλικής Επανάστασης, η αρχαία Ελλάδα ταυτιζόταν με την αρχαία Αθήνα, με τη Δημοκρατία (το ζήτημα των δούλων, βέβαια, ξεχνιόταν και τότε εύκολα). Η στροφή λοιπόν των Νεοελλήνων από το 1780, ακόμη περισσότερο από το 1800 προς την αρχαιότητα εμπεριείχε και μια δημοκρατική συνδήλωση. Από την άλλη, η σύνδεση των Νεοελλήνων με τους αρχαίους επέτρεπε πιο εύκολα στους Ευρωπαίους να θεωρήσουν τους Έλληνες ισότιμο με αυτούς έθνος. Και η ύπαρξη μιας μεσαίας ελληνόφωνης τάξης- κυρίως έμποροι- έκανε την ευρωπαϊκή αστική τάξη που τότε συγκρουόταν με τους ευγενείς να αισθάνεται αλληλέγγυη με τους επαναστατημένους χριστιανούς».
«Για να κατανοήσουμε καλύτερα την ευρωπαϊκή υποστήριξη προς τον ελληνικό αγώνα, θα πρέπει να δούμε τη στάση εκείνης της γενιάς Ευρωπαίων αστών κάπως σαν τη στάση της δικής μου γενιάς απέναντι στο Βιετνάμ. Το 1965 το Βιετνάμ ήταν το αδύνατο σημείο των Αμερικανών. Για τους Ευρωπαίους αστούς, η στάση των βασιλιάδων της Ιεράς Συμμαχίας (με τους οποίους συγκρούονταν οι αστοί) που το 1814 ενίσχυσαν τον αλλόθρησκο σουλτάνο, ήταν ένα ανάλογο αδύνατο σημείο. Ως αστούς εκείνη την εποχή εννοούμε ανθρώπους που εργάζονται με το μυαλό τους χωρίς να λερώνουν τα χέρια τους. Σε αντίθεση με τους χειρώνακτες και με τους ευγενείς που δεν δουλεύουν καθόλου. Οι αστοί είδαν ότι υπήρχαν Έλληνες όμοιοί τους και τους στήριξαν».
Για τον Φαναρίου Αγαθάγγελο που παριστάνει τον Ιστορικό της Επανάστασης
Ο Επίσκοπος με τις υπερτιμολογήσεις
Posted on 18/05/2017
Δ) Ειπώθηκε από τον αντικανονικό βοηθό επίσκοπο και πνευματικό τέκνο του Ιερώνυμου Λιάπη, άγιο Αγαθάγγελο, υπόλογο για ερωτήματα οικονομικής φύσης που έχουν τεθεί δημόσια από ευσεβή ροζ φυλλάδα [«‘Στέγνωσε’ από μετρητά λόγω… WC» (‘Espresso’, 5.8.2008) & “Ανεπαρκείς οι εξηγήσεις Αγαθάγγελου για τα οικονομικά της Εστίας”(21. 9.2008)], Δ/ντη της Αποστολικής Διακονίας που συνεργάζεται με την ακροδεξιά, αποκρυφιστική και αντισημιτική ‘Ελεύθερη Ώρα’ του εκβιαστή Μιχαλόπουλου («Γνωρίζει η Εκκλησία της Ελλάδας ότι η Αποστολική Διακονία…” , xyz.contagion-27.12.2015), πως «Η Αγία Ελένη «δίνει» μαθήματα στην Ευρώπη και ‘φωτίζει’ τη χαμένη ταυτότητά της». Το απλό ερώτημα που τίθεται, με αδιαμφισβήτητη απάντηση ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ, είναι αν το γνωρίζει και το αναγνωρίζει αυτό η Ευρώπη ή αν είναι ένα αποκύημα της πονηρής επινοητικότητας αυτού του ιερωμένου.
Ι) Ο Χαραμαντίδης (Αγαθάγγελος), ανιχνευτής ιερών πτωμάτων, συγγραφέας του πονήματος «Ιερά λείψανα αγίων της καθ’ ημάς Ανατολής στη Βενετία» (2005), έχει διαπρέψει στις μεταφορές ακρωτηριασμένων κοκάλων από την Ιταλία, έχοντας αναπτύξει κονέ με τον πάπα Φραγκίσκο. Στην πολυσχιδή του δράση να μνημονεύσουμε και το «ιερό απότμημα της δεξιάς χειρός» της Ρωμαίας Παρασκευής (προστάτιδος του ομώνυμου αθηναϊκού προαστίου), που «προέρχεται, με επίσημα έγγραφα, από το Αββαείο St. Mariae de Pratalea της Ιταλίας, ύστερα από ενδελεχή έρευνα την οποία πραγματοποίησε ο άγιος Φαναρίου», το οποίο μεταφέρθηκε επί υπουργίας του ευσεβή φιλόσοφου Μπαλτά (22.7.2015) στην Χαλκίδα.
++++++++++++++++++++
Εκφράζω την υπόθεση, χωρίς να την στηρίζω παρά μόνο σε προαίσθημα, ότι μετά και από αυτήν την ιερή τουρνέ, με πρώτη ευκαιρία, λόγω του πνευματικού κέρδους που θα έχει αποκομισθεί, ο επίσκοπος Αγαθάγγελος, εκλεκτός του ιερού Ιερώνυμου, θα γίνει μητροπολίτης μόλις αδειάσει κάποια θέση. Μένει να δούμε αν έχω δίκιο.
+++++++++++++++++++++
Είχα δίκιο
https://arxon.gr/2019/06/titoylarios-mitropolitis-o-episkopo/
Τιτουλάριος Μητροπολίτης ο Επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος
27 Ιουνίου, 2019
1:18 μμ
Σε Τιτουλάριο Μητροπολίτη ανέδειξε ομόφωνα σήμερα, Πέμπτη 27 Ιουνίου 2019, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον μέχρι πρότινος Επίσκοπο Φαναρίου κ. Αγαθάγγελο.
Παράθεμα: Λειτουργία Κυριακής: Γιατι η Μαύρη Βίβλος του 1821 ενοχλεί την Εκκλησία — Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές | ΝΕΑ των ΦΙΛΙΑΤΩΝ