[Μια χριστιανική κριτική που αποδομεί την ακραία εξουσιαστική υποκρισία της καισαρικής Ορθοδοξίας]
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Αντιγράφω από το news247 («the MAGAZINE-WEEK END EDITION», ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΜΕΤΗΣ-09 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021), την εισαγωγή ενός πολύ ενδιαφέροντος αφιερώματος: «Σε συνεργασία με την Κίνηση Ελλήνων Πολιτών για την Εκκοσμίκευση του Κράτους (ΚΕΠΕΚ), η σειρά Lux Orbis αναβίωσε και τον ανολοκλήρωτο διαγωνισμό που είχε προκηρυχτεί στο τρίτο τεύχος της Μέλισσας του 1821, με νικητή τον ιστορικό Κώστα Κατσάπη. Ο εν λόγω διαγωνισμός είχε προκηρυχθεί την άνοιξη του 1821. Το τρίτο τεύχος της «Μέλισσας», έμελλε να είναι και το τελευταίο της, μιας και το περιοδικό ανέστειλε τη λειτουργία του εξαιτίας της κήρυξης της Επανάστασης. Θέμα του διαγωνισμού ήταν «Τα κακά που έχουν προξενήσει στο Γένος οι αρχιερείς’. Η προκήρυξη του νέου διαγωνισμού (diagonismos1821.gr) έγινε πέρυσι τον Σεπτέμβριο, με διορία μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου 2021, και τα κείμενα εξετάστηκαν από μια κριτική επιτροπή που απαρτίστηκε από τους Παναγιώτη Γεννηματά (επίτιμος αντιπρόεδρος Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων), Γιώργο Οικονόμου (Δρ. Φιλοσοφίας), Αλέξανδρο Σακελλαρίου (Δρ. Κοινωνιολογίας της Θρησκείας) και τον διευθυντή της σειράς Lux Orbis, Μηνά Παπαγεωργίου.
Τα δέκα συνολικά κείμενα που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό δημοσιεύονται στον συλλεκτικό τόμο με τίτλο «Ο αμφιλεγόμενος ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα (4ος-21ος αιώνας)«. Στο βιβλίο περιλαμβάνεται και ο δημόσιος διάλογος που αναπτύχθηκε μεταξύ της ΚΕΠΕΚ και της μητρόπολης Πειραιά, με αφορμή την προκήρυξη του σύγχρονου διαγωνισμού, ο οποίος έχει το δικό του ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Ο εκσυγχρονισμένος τίτλος του διαγωνισμού ήταν: «Ο διαχρονικά αμφιλεγόμενος ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον ελλαδικό χώρο, από τον 4ο μεταχριστιανικό αιώνα μέχρι σήμερα, οι αιτίες και οι τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος σήμερα».
“ΝΕΟΛΑΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ”
«Το Magazine του News 24/7, με αφορμή τη διπλή έκδοση, είχε τη χαρά να συνομιλήσει με τον ιστορικό Κώστα Κατσάπη, που έλαβε και το πρώτο βραβείο. Μάλιστα αξίζει να αναφερθεί ότι τα έπαθλα που δόθηκαν φέτος στον πρώτο νικητή, ομοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με αυτά που είχαν προκηρυχθεί για τον νικητή του διαγωνισμού του 1821».
Από αυτήν την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη, που δεν είναι εχθρική ούτε προς τον αυθεντικό ευαγγελικό Χριστιανισμό, ούτε ακόμη προς την βυζαντινή αίρεση της Ορθοδοξίας κι αυτό της δίνει μια ιδιαίτερη αξία καλοπροαίρετης κριτικής, γιατί είναι χριστιανική και όχι αθεϊστική, δημοσιεύω τρία αποσπάσματα, που συσχετίζουν την διάτρητη εκκλησιαστική υποκρισία με την ποταπή Ακροδεξιά και με την παράνοια των αντιδράσεων της μερίδας του πληθυσμού που αυτή επηρεάζει-από κοινού με τους παράφρονες «Γέροντες» της Ορθοδοξίας, Αθωνίτες και γενικά φωλιασμένους σε ύποπτα και σκοτεινά μοναστήρια-αλλά και με την υποτιθέμενα φιλελεύθερη Κεντροδεξιά και με το Κράτος γενικά: «Όλη αυτή η αντιχριστιανική στον πυρήνα της δραστηριότητα εξέβαλε μετά την οικονομική κρίση σε ένα τσουνάμι μίσους, ανορθολογισμού και συνωμοσιολογίας. Η ευθύνη των ανωτέρω για την ύπαρξη στην χώρα μας ενός μεγάλου (πολύ πέραν της Χρυσής Αυγής) ακροδεξιού ακροατηρίου, είναι τεράστια και αναμφισβήτητη. Και φυσικά από αυτό και μόνο διαφαίνεται η βαθιά τους υποκρισία: πλην ελαχίστων, αυτή η αντιχριστιανική, ως είπα, δραστηριότητα ουδένα ενοχλεί. Ξεχνάνε βέβαια, οι κατ’ επίφαση χριστιανοί ότι σύμφωνα με τον Ιησού, το πρόσωπό Του αναγνωρίζεται καθημερινά στον άλλον, στον συνάνθρωπο. Ακροδεξιές λογικές και μίσος ουδεμία σχέση έχουν με τον αυθεντικό χριστιανισμό, τον οποίον υποτίθεται πως υπηρετούν…… Ο εναγκαλισμός Εκκλησίας και κράτους το μόνο που κάνει είναι να συντηρεί ξεπερασμένες λογικές του παρελθόντος και εν τέλει να δυσφημεί την ίδια την ορθοδοξία. Το σύμπαν των φανατικών και των σκοταδιστών που τρέφονται από τα κηρύγματά της, δε νομίζω ότι περιποιούν τιμή για την Εκκλησία. Όσοι νοιάζονται πραγματικά γι’ αυτήν, θα πρέπει να παραδεχτούν πως δεν μπορεί να έχει σχέση με μικροπολιτικές, ούτε να λειτουργεί ως η «δεξιά του Κυρίου» (σημ.Λ.: φωτ.3: Ο γελοίος δικτάτορας με τον διεφθαρμένο βασιλοχουντικό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Α΄, προς τιμήν του οποίου πήρε δουλοπρεπώς το όνομα και ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Γιάννης Λιάπης, τρόφιμος, φίλος και συνθαλαμίτης με τον Χρυσαυγίτη Αμβρόσιο στο άντρο της «Ζωής») κι ακόμη χειρότερα ως λόμπι εξουσίας….Φυσικά, η ελληνική δεξιά σε καμία περίπτωση δεν είναι διατεθειμένη να έρθει σε σύγκρουση με διαχρονικά προνομιακούς κοινωνικούς της συμμάχους, για τον λόγο αυτό οι όποιες εκδηλώσεις φιλελευθερισμού πραγματοποιούνται, εκτιμώ πως συνιστούν μικρά ανοίγματα τα οποία υπάρχουν στον βαθμό που δεν θίγονται τα πραγματικά συμφέροντα της ιεραρχίας και των πολιτικών της εταίρων».
Όποιος θέλει να διαβάσει ολόκληρο το δημοσίευμα, μπορεί να το κάνει μέσω του συνδέσμου:
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
«….Μιλήσαμε με πολλούς απ’ αυτούς και μας επιβεβαίωσαν ότι ο π. Κυριακός μαζί με τον αρχιμανδρίτη Γεννάδιο Ζερβό είχαν μεταμορφώσει τον ναό Πέτρου και Παύλου της Ελληνικής Αδελφότητας στη Νάπολη σε σκληρό πυρήνα στήριξης του στρατιωτικού καθεστώτος, παρακολούθησης των αντιστασιακών φοιτητών και καθοδήγησης των εγκαθέτων της χούντας….
Τσαμπίκος Ζερβός: Μεταφορά από την καθολική Ιταλία δωρεάς κομματιών του πτώματος Ι.Καλυβίτη στον Θηβών Ιερώνυμο. Ο πάπας κάτω από άγριο ξεφωνητό της καθολικής πτωματολατρείας αναγκάζεται να ξεφορτώνεται θαυματουργά πτώματα στην καθυστερημένη Ανατολή.
Για τον επιρρεπή σε άξεστες συμπεριφορές, αμαθή, αντικανονικό και εγκάθετο χουντικό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που οπλοφορούσε και στα γηρατειά του, έχουμε δημοσιεύσει δυο άρθρα, όπου εκθέταμε τα όσα είχαν γραφτεί στον Τύπο εναντίον του χωρίς να έχουν ποτέ διαψευστεί. Εξηγήσαμε αναλυτικά γιατί πάμπολλα περιστατικά του δημόσιου βίου του, δεν δικαιολογούν με κανέναν τρόπο τους τιμητικούς επικήδειους των Φλωράκη-Κωνσταντόπουλου, ειδικά του δεύτερου, γιατί το εγκώμιο του πρώτου μπορούμε να το δούμε, αν δείξουμε τεράστια κατανόηση, κάτω από το συγχωρητικό πρίσμα του κοντοχωριανού και του αυθόρμητου ηλικιωμένου λαϊκού ανθρώπου.
…………………….
Τώρα προστέθηκε ένα ακόμη ντοκουμέντο, που αμαυρώνει ακόμη περισσότερο το Σεραφείμ. Πιθανότατα η ηγεσία της Αριστεράς το αγνοούσε, αλλά θα όφειλε και να το πιθανολογούσε με βάση τις γνωστές «ιδέες» και το χαρακτήρα του Σεραφείμ. Το περιοδικό ‘Hot Doc’ του Κ.Βαξεβάνη, αποκάλυψε χωρίς να τολμήσει κανείς μέχρι στιγμής να το διαψεύσει, πως ο Σεραφείμ ως μητροπολίτης Ιωαννίνων ήταν μέλος παραστρατιωτικού δικτύου συνδεδεμένου με τη CIA, με σκοπό την πραγματοποίηση προβοκάτσιας από Βορειοηπειρώτες για τη δημιουργία κρίσης στην Αλβανία και με ενδεχόμενη άγνωστη παράπλευρη δράση, το οποίο αφόπλισε αθόρυβα, μετά από καταγγελίες πατριωτών δημοκρατικών αξιωματικών, η κυβέρνηση Α. Παπανδρέου το 1984. Στη Μονή Βελά, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, είχαν αποθηκευτεί όπλα με πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ως μητροπολίτη Άρτας, που ήταν μέλος της διαβόητης ψυχροπολεμικής οργάνωσης «Κόκκινη Προβιά». Τη δεκαετία του ΄70, το πληροφορήθηκε ο τότε Υπ.Εθ.Α. Ευ.Αβέρωφ και τελικά τα όπλα έφυγαν αθόρυβα από εκεί. Περιέργως τόσο η Αυγή, όσο και ο Ριζοσπάστης, λογόκριναν ή για την ακρίβεια έθαψαν το ρεπορτάζ, παρ’όλο που μπορεί να τροφοδοτήσει τον αντιαμερικανισμό τους, ειδικά του δεύτερου.
………………………
Στο κύκνειο συγγραφικό του άσμα, ένα είδος απομνημονευμάτων του (“Τα εις Εαυτόν”-εκδ. Φερενίκη) που εκδόθηκε το 2002, δυο χρόνια μετά το θάνατό του με τη φροντίδα της κόρης του Ελένης Χέλμη Μαρκεζίνη, διηγείται μια συνομιλία του (ως πρωθυπουργός του Παπαδόπουλου) με τον τότε Αρχιεπίσκοπο τον διαβόητο βασιλοχουντικό Ιερώνυμο Α΄, προς τιμήν του οποίου πήρε και το δικό του εκκλησιαστικό όνομα ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Γιάννης Λιάπης: «…μου περιέγραψε τα της Εκκλησίας ως ανεπανόρθωτα. Εκτός της ανωμάλου οικονομικής διαχειρίσεως….μου επέδειξε σωρείαν φωτογραφιών αρχιερέων και πάντως ιερωμένων, εις ασέμνους στάσεις με τας ‘ανηψιάς’ των ή παιδάρια”.
Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκε ο Μαρκεζίνης, ήταν καθαρά ταρτούφικο: “πρέπει να αποφεύγεται οποιαδήποτε ανάμειξις με τα εκκλησιαστικά». Η Χούντα είχε αρχικά διώξει με χωροφυλακίστικες και σκληρές μεθόδους πάρα πολλούς ομοφυλόφιλους (κανείς τους δεν κατηγορήθηκε για παιδεραστία) κληρικούς, επιλεκτικά από το χώρο των αντιπάλων των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, με μοχλό τον Ιερώνυμο Α΄ και τον γραμματέα του Υπ.Δ.Τάξης Λαδά, που καυχιόταν πως είχε ξυρίσει έναν αρχιδιάκο αφρικανικής (ελληνικής) μητρόπολης μέσα στην Αστυνομία, όμως τα ζητήματα αυτά δεν αντιμετωπίζονται βεβαίως έτσι και η «κάθαρση» έμεινε στη μέση. Ο Λαδάς, γιός παπά, που είχε για συνεργάτη τον Πλεύρη, ήταν γνωστός από το σκάνδαλο για τα θαλασσοδάνεια και για τον ξυλοδαρμό του Τάκη Λαμπρία των «Εικόνων», εξ αιτίας άρθρου στο περιοδικό σχετικό με την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα. Έξι χρόνια μετά το καθεστώς, το οποίο δεν θα ήθελε να ομολογήσει την παταγώδη αποτυχία του, δεν νομίζω πως θα επέτρεπε στον Μαρκεζίνη να πάρει πρωτοβουλίες.
Η διατύπωση όμως του βαθύ γνώστη της ελληνικής Σ. Μαρκεζίνη για «παιδάρια» είναι ένας σαφέστατος υπαινιγμός για την παιδεραστία του κλήρου, κάτι κακουργηματικό και ασφαλώς διαφορετικό από την απόλυτα νόμιμη σήμερα και πολύ σωστά ομοφυλοφιλία και φαίνεται πως δεν ήθελε να πάρει το μυστικό στον τάφο του, αποκαλύπτοντάς το έστω εκ των υστέρων, μετά το θάνατό του.
Γράφω αυτό το άρθρο με αφορμή τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη μακροχρόνια υπόδικη για σημεία και τέρατα «φιλανθρωπικη» οργάνωση της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη-Αποστολή» των Χριστοδουλου-Ιερώνυμου-Λαυρεντιάδη-Κυριακίδη-Φουρλεμάδη, που χρωστάει στο Κράτος εκατομμύρια ευρώ και ο κ.Τσίπρας, αντί να ελέγχει, όπως υποχρεούται, το ατελέσφορο της υπόθεσης δηλώνει: «Η Πολιτεία να εμπιστευτεί το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας» (Αυγή-23.12.2014). Ο κ.Τσίπρας και οι βουλευτές του υποκρίνονται πως δεν διαβάζουν ούτε την «Αυγή»: «Αμαρτωλές ΜΚΟ: Το γαλάζιο «Έργο Πολιτών» και η ιερή «Αλληλεγγύη» (Κατσάκος Πέτρος 23.02.2014). Στον κ.Τσίπρα έχει απαντήσει ο συντηρητικός μακαρίτης Εισαγγελέας Δ. Τσεβάς, στη δίκη των τυφλών που είχε προκαλέσει η Αρχιεπισκοπή: «Στο εδώλιο αυτό κάθονται ήρωες, ενώ θα έπρεπε να κάθονται άλλοι που με τον μανδύα της φιλανθρωπίας προσπαθούν να προβληθούν κοινωνικά».
………………….
Τα πράγματα σε χρόνο μηδέν αγριεύουν. Απ’ την επόμενη κιόλας μέρα τα μέλη της Συντονιστικής καλούνται για ανακρίσεις στο Α.Τ. Καλλιθέας (διοικητής ο περιβόητος Καραθανάσης) όπου επίμονα ρωτούνται για τα πολιτικά τους φρονήματα. «Αποτελούν άμεσο εθνικό κίνδυνο, εφαρμόστε εναντίον τους τους νόμους περί συμμοριτοπολέμου» απαιτεί με επιστολή της στον τότε υπουργό Υγείας-Πρόνοιας η Εκκλησία της Ελλάδας λίγες μέρες μετά. «Αν δεν υποχωρήσουν, θα τους προσθέσω άλλη μια αναπηρία», απειλεί δημόσια (και… χριστιανικά) ο τότε διευθυντής της
Τα εγκαίνια της «Αποστολής» έκανε χτες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας. Στη φωτογραφία με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τους επιχειρηματίες Λ. Λαυρεντιάδη (δεξιά) και Π. Κυριακίδη (αριστερά)
Τα εγκαίνια της «Αποστολής» έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας. Στη φωτογραφία με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και τους επιχειρηματίες Λ. Λαυρεντιάδη (δεξιά) και Π. Κυριακίδη (αριστερά)
Χριστιανικής Αλληλεγγύης (σημ.Λ.: κι αυτός ανώνυμος, ήταν ο πρωτοπρεσβύτερος Σχοινιωτάκης). Κινούνται μηχανισμοί δίωξης και τα μέλη της Συντονιστικής κατηγορούνται για παράβαση του Ν4000 περί τεντιμποϊσμού! … Αγγίζοντας την αιτία του όλου προβλήματος ρητά ομιλούν για παραχώρηση του Ιδρύματος και ολόκληρης της περιουσίας του από την Εκκλησία στο κράτος! Η χειραφέτηση των αγωνιζομένων σύντομα αγγίζει χορδές των προοδευτικών ΜΜΕ της εποχής, προεξαρχούσης της Ελευθεροτυπίας. «Θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε», τιτλοφορείται σχετικό δημοσίευμα της «Ε» στις 11/5/76, στηρίζοντας απερίφραστα το δίκαιο των τυφλών και καθιστώντας τις διεκδικήσεις τους κεντρικό κοινωνικό ζήτημα. «Αξιώστε όλα σας τα δικαιώματα», μηνύει ο Μενέλαος Λουντέμης από τη μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου νοσηλεύεται, ο αγώνας πλέον έχει αναγορευτεί σε κρίσιμη κοινωνική υπόθεση. Λίγες μέρες μετά, 20.000 και πλέον άνθρωποι δίνουν το «παρών» στο γήπεδο του Πανιωνίου εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους στους αγωνιζόμενους τυφλούς. Στο πλευρό των εξεγερμένων και ξένοι ραδιοφωνικοί σταθμοί (όπως το BBC και η Ντόιτσε Βέλε) δίνουν στο θέμα διεθνή διάσταση… Κατάληψη του Δημαρχείου Αθηνών 1/10/76, υποχρεώνει τον Δήμο και το υπουργείο να ανταποκριθούν στο αίτημα επίδοσης άδειας μικροπωλητή σε τυφλούς που είχαν διωχθεί από τον «Οίκο» τους στο παρελθόν και αντιμετώπιζαν πρόβλημα βιοπορισμού. Το βράδυ της ίδιας ημέρας, εκατοντάδες τυφλοί κοιμούνται έξω από την Αρχιεπισκοπή απειλώντας να την καταλάβουν (!) εάν δεν προχωρήσει η παραχώρηση του Οίκου Τυφλών στο κράτος. Στις 12 τη νύχτα, 8 Οκτωβρίου 1976, εκπρόσωποι της Εκκλησίας υποχρεώνονται να υπογράψουν τη σχετική ιστορική συμφωνία. Ο εξαναγκασμός της Εκκλησίας σε συμβιβασμό από μια ομάδα εξεγερμένων τυφλών, ήταν η πρώτη (και μοναδική μέχρι σήμερα) έμπρακτη αμφισβήτηση του απαραβίαστου θεσμού της εκκλησιαστικής περιουσίας και του εκκλησιαστικού κατεστημένου.
……………………….
ΥΓ
Η παραγωγός και σκηνοθέτις Μαρία Χατζημιχάλη-Παπαλιού (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών, Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου-FIPRESCI, Βραβείο Henry Ford κ.ά.) έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο ντοκιμαντέρ το 1977 με τον «Αγώνα των τυφλών» με την οποία στρατεύθηκε στον αγώνα τους. Υπήρξε παραγωγός ταινιών των Θόδωρου Αγγελόπουλου, Νίκου Παναγιωτόπουλου, Τάσου Ψαρρρά, Δήμου Θέου, Γιάννη Σμαραγδή και άλλων. Οι σειρές με θέμα τις Δήλο και Μύκονο, τη Λυκία, τη Μακεδονία και την Ήπειρο έχουν συμπεριληφθεί στη διδακτέα ύλη πολλών πανεπιστημίων της Ευρώπης και της Αμερικής.
………………..
Σε όποιον την παρακολουθήσει, η σκληρότητα της Εκκλησίας θα του προκαλέσει έκπληξη, ακόμα και σε όποιον γνωρίζει το σκοτεινό ιστορικό της ρόλο. Δεν υπάρχει οίκτος από τους επαγγελματίες «φιλάνθρωπους» ούτε στα εκ γενετής τυφλά και φτωχά παιδάκια που θα ραγίσουν την καρδιά του θεατή με την τραγική ζωή τους, σερνόμενα στους θαλάμους του ιδρύματος, υφιστάμενα επί πλέον και το μαρτύριο του μίσους αυτών που θα έπρεπε να είναι οι δεύτεροι γονείς τους. Μόνη εξαίρεση από πλευράς κλήρου υπήρξε ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, που δυστυχώς η συνέχειά του δεν υπήρξε και τόσο σύμφωνη με το ξεκίνημά του.
Δεν θα ασχολιόμασταν με τον Σπύρο Βλάχο,αν δεν μας προκαλούσε η άκριτη τιμητική μνημόνευση από τον κόλακα του ιερατείου Τσίπρα, στην εκδήλωση για τον Μπελογιάννη, της «έντιμης και αποφασιστικής παρέμβασής του», για να αποτραπεί η εκτέλεση. Ο λογογράφος του αρχηγού των ΣΥΡΙΖΕΛ, που δημιούργησε με την αναφορά του αυτή μια τόσο παραπλανητική αίσθηση αξίας του Βλάχου, εννοούσε την χιλιοειπωμένη επιστολή του στον βασιλιά: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή». Θα ήταν πράγματι μια αξιομνημόνευτη παρέμβαση υπό δυο όρους. Πρώτον, αν ο επιστολογράφος εννοούσε αυτά που έγραψε και έδινε μετά και μάχη γι’ αυτά, πολύ πιο πέρα από μια ιδιωτική επιστολή, το περιεχόμενο της οποίας πιθανόν να μην κοινωνιολογήθηκε τότε (όσοι την μνημονεύουν δεν αναφέρουν πως και πότε δημοσιοποιήθηκε), ώστε να προκαλέσει κάποιο αποτέλεσμα. Δεύτερον, αν συμβάδιζε το «αίτημά» του με τα ήθη του και με το δημόσιο βίο του και δεν ήταν μια άσφαιρη προσχηματική ανάμιξη χάριν της υστεροφημίας του εμπνευστή της.
……………
https://armyvoice.gr/2018/06/otan-i-chounta-diorize-ipostratigo-mitropoliti-enoplon-dinameon/
Όταν η Χούντα διόριζε υποστράτηγο μητροπολίτη Ενόπλων Δυνάμεων – Η αντιευαγγελική σχέση Στρατού-Εκκλησίας και ένα προφητικό κείμενο
Ένα προφητικό κείμενο που δημοσιεύτηκε πέρυσι στο ιστολόγιο “Ροϊδη και Λασκαράτου εμμονές”, μας έφερε στο νου η δημοσιοποίηση της απόφασης του Πάνου Καμμένου να κάνει έφεδρο υποστράτηγο τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρετωτικής. Το αναδημοσιεύουμε ελπίζοντας να διαβαστεί με προσοχή.
Νίκος Ξένος, μητροπολίτης των Ενόπλων Δυνάμεων της Χούντας
……………….
Καταλήγω με ένα από τα άρρητα ρήματα του δεσπότη, από το βιβλίο του Γ.Καρανικόλα «Ρασοφόροι συμφορά του Έθνους»: «Το 1968 ο Νικόλαος Ξένος, απευθυνόμενος σε στρατιώτες, έλεγε: «αν ασπασθείτε τον Κομμουνισμό, φαρμάκι να γίνει μέσα σας το γάλα της μάνας σας». Θυμίζω πως μιλάμε για μια εποχή που οι Κομμουνιστές κυριολεκτικά μαρτυρούσαν στις φυλακές και στις εξορίες της Χούντας, από τους επίγονους των Ταγματασφαλιτών της βδελυρής «σποράς των νικημένων του ‘45».
………………….
Φύρερ, Σπίρτζης, ΄δεσπότης Μητρόπολης Λαμίας και Χρυσής Αυγής Συμεών και ο Ιερώνυμος
Μνημείο υποκρισίας
Η προσπάθεια του διεφθαρμένου βασιλοχουντικού Αρχιεπισκοπου Ιερώνυμου Α΄. να ξεπλύνει τα ανομήματά του
Η Εκκλησία ευλογεί τη Χρυσή Αυγή
25/11/2011
Το αυγό του φιδιού στη μητρόπολη Μεσογαίας
4 παπάδες ευλογούν τη φωλιά της ναζιστικής σμμπρίας στη Λούτσα.
Η Μητρόπολη του υμνημένου από την Έλενα Ακρίτα και τον Τσίπρα μητροπολίτη Μεσογαίας Νίκου Χατζηνικολάου, μπήκε πρώτη (2011) στη μάχη υπέρ της εωσφορικής οργάνωσης.
https://www.imerodromos.gr/choynta-kai-ekklisia-a/
Χούντα και Εκκλησία (Α’)
Ο Ιερώνυμος A’ αρχιεπίσκοπος ελέω συνταγμ
28 Απριλίου 2020
Στη μακρά πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος από το 1833, που ανακηρύχθηκε το Αυτοκέφαλο και κόπηκε η άμεση εξάρτηση από το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έως τις μέρες μας, ένα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της: Ο στενός δεσμός με το Κράτος, την εκάστοτε εξουσία. Εκατόν ογδόντα επτά χρόνια από τότε Εκκλησία και Πολιτεία πορεύτηκαν μαζί , αλληλοστηρίχτηκαν και διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο σχέσεων το οποίο χαρακτήρισαν κυρίως οι επεμβάσεις της εκάστοτε αστικής εξουσίας στην Εκκλησία και σπάνια το αντίστροφο.
Η Εκκλησία της Ελλάδος , παρά την τεράστια πνευματική δύναμη που διαθέτει, παραμένει υποταγμένη στο κράτος, αρκούμενη ως αντάλλαγμα στην συνταγματική κατοχύρωση των προνομίων της ως «επικρατούσα θρησκεία» (άρθρο 3 του Συντάγματος) και στη διατήρηση «κοσμικών» εξουσιών από το ηγετικό της στρώμα.
Αυτή η αλήθεια επιβεβαιώθηκε στις καθοριστικές στιγμές της νεώτερης ελληνικής ιστορίας με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τη Χούντα της 21ης Απριλίου.
Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου βρήκε την Εκκλησία να θυμίζει ακυβέρνητο καράβι, λίγο μετά τη σκληρή σύγκρουση με την Πολιτεία για το θέμα του «μεταθετού» των μητροπολιτών, και με ένα αρχιεπίσκοπο, τον Χρυσόστομο Β΄ (Χατζησταύρου), υπέργηρο, στα 88 του χρόνια, άρρωστο και ουσιαστικά ανίκανο να ασκήσει τα καθήκοντά του.
Όπως είχε συμβεί και σε προηγούμενες ανώμαλες καταστάσεις (αλλαγές αρχιεπισκόπων στα χρόνια του διχασμού βενιζελικών-βασιλικών την περίοδο 1915-1922, δικτατορίες Πάγκαλου και Μεταξά, κατοχή) ένα από τα πρώτα μελήματα του νέου καθεστώτος ήταν η ανάληψη του απόλυτου ελέγχου στην κορυφή της Εκκλησίας και η μετατροπή της σε βασικό ιδεολογικό δεκανίκι των πραξικοπηματιών.
Το πρώτο κλιμάκιο της «κυβέρνησης» των πραξικοπηματιών το όρκισε στις 21 Απριλίου ο πρωθιερέας των ανακτόρων και άνθρωπος της παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή» , αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος Κοτσώνης. Τους υπόλοιπους «υπουργούς» τους όρκισε ο αρχιεπίσκοπος, μία μέρα μετά.
Η Ιερά Σύνοδος συγχαίρει τους πραξικοπηματίες
Την ίδια μέρα η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με ομόφωνη απόφασή των μελών της ( τόσο αυτών της πλειοψηφίας που είχαν συγκρουσθεί με τις κυβερνήσεις των αποστατών όσο και της μειοψηφίας που είχαν σχέσεις με το παλάτι, τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και το Στρατό) έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στους πραξικοπηματίες.
Ο υπέργηρος αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Χατζησταύρου. Μητροπολίτης Φιλαδελφείας και Εφέσσου στη Μικρά Ασία μέχρι το 1922, γλύτωσε από τους τούρκους για να τον «φάνε» τελικά οι συνταγματάρχες και ο Κωνσταντίνος.
Όμως αυτό δεν έφτανε στους χουντικούς που δεν είχαν εμπιστοσύνη στο σώμα της Ιεραρχίας. Το τηλεγράφημα δεν έσωσε ούτε τον αρχιεπίσκοπο, ούτε και τους μητροπολίτες της πλειοψηφίας. Οι στρατοκράτες ήταν αποφασισμένοι να επιβάλουν άμεσο έλεγχο στο χώρο της Εκκλησίας. Ορισμένοι απ΄ αυτούς – κυρίως μεσαία στελέχη του Στρατού- θα ήθελαν να προωθήσουν στον αρχιεπισκοπικό θρόνο τον τότε μητροπολίτη Καστορίας Δωρόθεο , ένα κληρικό, χρόνια στρατιωτικό ιερέα και με στενούς δεσμούς με αρκετούς από τους πραξικοπηματίες. Τελικά μετά το συμβιβασμό του Κωνσταντίνου με τους συνταγματάρχες ( σ.σ.: αυτός, ως γνωστόν, προωθούσε το δικό του πραξικόπημα με τους στρατηγούς) ο κλήρος έλαχε στον πρωθιερέα των ανακτόρων , τον Ιερώνυμο Κοτσώνη, τον οποίο γνώριζαν και πραξικοπηματίες σαν τον Στυλιανό Παττακό που είχαν στενές σχέσεις με τη «Ζωή».
Πριν συμπληρωθεί βδομάδα από το πραξικόπημα, στις 27 Απριλίου 1967, εκδίδεται Διάταγμα της Χούντας, με την υπογραφή του «υπουργού» Παιδείας αρεοπαγίτη Κ. Καλαμποκιά, με το οποίο αναβάλλεται επ΄αόριστον η έκτακτη σύγκληση της Ιεραρχίας για την εκλογή νέων μητροπολιτών. Το «χτύπημα» για τον αρχιεπίσκοπο είναι μεγάλο. Και το βράδυ της περιφοράς του Επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή , την ώρα που η πομπή περνούσε μπροστά από τη Βουλή, αισθάνεται αδιαθεσία. Οι χουντικοί τον μεταφέρουν στον Ερυθρό Σταυρό, παρά την αντίθετη γνώμη του προσωπικού του γιατρού που δεν εκτιμούσε ως τόσο σοβαρή την κατάστασή του. Ήταν η τελευταία επίσημη εμφάνιση του Χρυσόστομου και η πρώτη των χουντικών.
Ο αρχιεπίσκοπος αρνείται να παραιτηθεί
Ο δρόμος για την αλλαγή στην κορυφή της Εκκλησίας έχει ανοίξει. Στον «Ερυθρό Σταυρό» παίζεται ένα άθλιο και απάνθρωπο παιχνίδι σε βάρος ενός ανήμπορου και υπέργηρου κληρικού. Στις 6 Μαίου 1967 αυλικοί και στελέχη της χουντικής «κυβέρνησης» ζητούν φορτικά από τον Χρυσόστομο να υπογράψει δύο επιστολές προς τον Κωνσταντίνο. Μία επιστολή παραίτησης από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και μια άλλη με την οποία προτείνει για διάδοχό του τον… αρχιμανδρίτη Ιερώνυμο Κοτσώνη!
Όμως ο Χρυσόστομος αντιδρά και αντί για επιστολή παραίτησης στέλνει στον Κωνσταντίνο γράμμα με το οποίο του λέει πως αν παραιτηθεί θα είναι «ρίψασπις, προδότης και επίορκος»:
«… Αρνούμαι διαρρήδην να γίνω παραβάτης θείων προσταγμάτων , διότι θα είμαι ρίψασπις και προδότης και επίορκος, και υπό τοιαύτας συνθήκας δεν θα θελήσω ποτέ να αμαυρώσω , ταπεινούμενος βεβαίως , αλλ’ ούτως ή άλλως τε βέβαιος υπέρ της Εκκλησίας και του Έθνους μου έργον και να καλύψω εξ αισχύνης το πρόσωπόν μου…».
Στην επιστολή του προς τον Κωνσταντίνο ο Χρυσόστομος δεχόταν να παραιτηθεί μόνο σε μια περίπτωση: αν τον διαδεχόταν ο αρχιεπίσκοπος και πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος, με την παράλληλη επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Και εξηγούσε ότι «…αν διά ταύτης θα ευοδωθώσι σταθερώς τα επί της περιμαχήτου Κύπρου δικαιώματα του Έθνους ημών , δηλαδή αν δια της μεταθέσεως εις την αρχιεπισκοπήν Αθηνών του ήδη Αρχιεπισκόπου Κύπρου βεβαιωθή και κατορθωθή η οριστική λύσις του εθνικωτάτου τούτου ζητήματος».
Τα μαγειρέματα για την εκλογή του Ιερώνυμου
Για να ξεπεράσει τον σκόπελο της άρνησης του Χρυσόστομου , η χούντα κατέφυγε στη λύση του αναγκαστικού νόμου. Το απόγευμα της 9ης Μαίου , λίγη ώρα μετά τη λήψη της αρνητικής απάντησης του αρχιεπισκόπου , ο «πρωθυπουργός» Κ. Κόλλιας ανακοίνωσε ότι «δι’ αναγκαστικού νόμου , περί ρυθμίσεως εκκλησιαστικών τινών πραγμάτων , η κυβέρνησις ηθέλησε να κραταιώση το κύρος των εκκλησιαστικών ηγετών και να προλάβη ωρισμένα έκτροπα ως τα του παρελθόντος|».Με τον Α.Ν. 3/1967:
-Συγκροτήθηκε αριστίνδην σύνοδος για την εκλογή αρχιεπισκόπου και μητροπολιτών (μέχρι τότε τους εξέλεγε η Ιεραρχία).
-Επεξέτεινε το όριο ηλικίας των 80 ετών για την συνταξιοδότηση των μητροπολιτών και στον αρχιεπίσκοπο (έτσι έβγαλαν και με τη βούλα του νόμου από το παιχνίδι τον 88χρονο Χρυσόστομο).
-Επανέφερε το λεγόμενο «τριαδικό σύστημα» ( η Σύνοδος επιλέγει τρία πρόσωπα και απ’ αυτά ο βασιλιάς και η κυβέρνηση επιλέγουν τον ένα).
Η οκταμελής αριστίνδην Σύνοδος συγκροτήθηκε μέσα σε μία μέρα και την αποτέλεσαν οι μητροπολίτες Πατρών Κωνσταντίνος, Τρίκκης Διονύσιος, Πρεβέζης Στυλιανός ( σ.σ.: ο γνωστός από την υπηρεσία του στη Μακρόνησο που ευλογούσε τους βασανιστές, αλλά και από την πιπεράτη ιστορία του 1980 με μια παπαδιά), Ξάνθης Αντώνιος, Κασσανδρείας Συνέσιος, Ναυπακτίας Δαμασκηνός, Κυθήρων Μελέτιος και Διδυμοτείχου Κωνσταντίνος. Όλοι είχαν βολιδοσκοπηθεί και είχαν δεχτεί να συμμετάσχουν στο έργο της «εξυγίανσης» των εκκλησιαστικών πραγμάτων.
Οι ίδιοι είχαν πρωτοστατήσει τα προηγούμενα χρόνια και στην «αντιπολίτευση» κατά του Χρυσοστόμου. Βολιδοσκοπήσεις έγιναν και σε άλλους μητροπολίτες. Όμως μόνο οι οχτώ δέχτηκαν άνευ όρων να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των χουντικών.
Στις 10 Μαίου δημοσιεύθηκε η απόφαση του «υπουργού» Παιδείας με την οποία κηρύχθηκε σε χηρεία ο αρχιεπισκοπικός θρόνος και στις 13 μαζεύτηκαν οι οκτώ μητροπολίτες και κατάρτισαν το «τριπρόσωπο» από τον αρχιμανδρίτη Ιερώνυμο Κοτσώνη ( πήρε 8 ψήφους) και τους μητροπολίτες Πατρών Κωνσταντίνο και Τρίκκης Διονύσιο ( πήραν από 7 ψήφους). Διαδικασία καθαρά τυπική αφού οι δύο μητροπολίτες παραιτήθηκαν υπέρ του Ιερώνυμου.
Μάλιστα για μη γίνει καμιά «στραβή» και μπει στο τριπρόσωπο κανένα άλλο πρόσωπο με επιρροή κυρίως στους μεσαίων βαθμών πραξικοπηματίες , όπως ο μητροπολίτης Καστορίας Δωρόθεος ή ο αρχιμανδρίτης Χριστοφόρος Παπουτσόπουλος πήγαν στο αρχιεπισκοπικό μέγαρο ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός. Ο Παπαδόπουλος διέκοψε τη συνεδρίαση και μίλησε σε ιδιαίτερο σαλονάκι με τον προεδρεύοντα της Συνόδου μητροπολίτη Πατρών, ενώ ο Παττακός περίμενε στον κάτω όροφο στο γραφείο των υπαλλήλων. Λίγο αργότερα ανέβηκε κι ο Παττακός. Όπως βεβαιώνει ο ιστορικός της Εκκλησίας και γραμματέας της Ιεράς Συνόδου αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Στράγκας οι δυο πραξικοπηματίες κατά την αναχώρησή τους δεν παρέλειψαν να θυμίσουν για μια ακόμη φορά στον μητροπολίτη Πατρών: «Άγιε Πρόεδρε, προχωρήσατε αδιστάκτως εις εκλογήν Ιερωνύμου».
Μάιος 1967, ανάκτορα Τατοΐου. Ο Κωνσταντίνος , ο Ιερώνυμος, ο πρώτος «υπουργός» Παιδείας της Χούντας Καλαμποκιάς και τα μέλη της αριστίνδην Συνόδου, μετά την τελετή «διαβεβαίωσης» (σ.σ. πίστης στο πολίτευμα της χώρας) του νέου αρχιεπισκόπου.
Τα «εκκλησιαστικά στρατοδικεία»
Aπό την πρώτη στιγμή που ανήλθε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ο Ιερώνυμος άρχισε να χτίζει το δικό του εκκλησιαστικό «κράτος» σε συνεργασία με τους χουντικούς που έθεσαν στη διάθεσή του όλους τους μηχανισμούς παρακολούθησης τόσο του επίσημου κράτους όσο και του παρακράτους. Στο όνομα πάντα της «κάθαρσης» στον εκκλησιαστικό χώρο. Στις 23 Μαίου εκδίδεται η Συντακτική Πράξη Δ΄/1967, με την οποία στερήθηκαν το δικαίωμα προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά παρανόμων πράξεων της Διοίκησης , εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους , δικαστικούς κ.α. και οι «εκκλησιαστικοί λειτουργοί παντός ιερατικού βαθμού».
Ακολούθησε η έκδοση του Αναγκαστικού Νόμου 214/1967 με τον οποίο συγκροτήθηκαν δυο εκκλησιαστικά δικαστήρια. Ένα για τους αρχιερείς και ένα για τους υπόλοιπους κληρικούς που δικαίως αποκλήθηκαν «έκτακτα ιεροδικεία». Ακόμη καθιερώθηκε κι ένα εκκλησιαστικό «ιδιώνυμο» αδίκημα, η απώλεια της «έξωθεν καλής μαρτυρίας και του απαραιτήτου κύρους». Ο νόμος όριζε επίσης ότι κατά των αποφάσεων των «εκτάκτων ιεροδικείων» , «ουδέν ένδικον μέσον επιτρέπεται».
Ο νόμος 214/1967 δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 12 Δεκεμβρίου 1967, μία μόλις μέρα πριν από το αποτυχημένο κίνημα οπερέτα του Κωνσταντίνου. Τότε που μάταια περίμενε στην Καβάλα ο Κωνσταντίνος τον Ιερώνυμο. Αυτός προτίμησε τους συνταγματάρχες που επικράτησαν, παρά τον αποτυχημένο βασιλιά που χωρίς αυτόν δεν θα γινόταν αρχιεπίσκοπος. Συνηθισμένη τακτική στις κορυφές της Εκκλησίας που (με λίγες μετρημένες στα δάκτυλα εξαιρέσεις οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα) πάντα πηγαίνουν μ’ αυτόν που νικάει και κρατάει το γκουβέρνο.
Σε τελετή εγκαινίων: Οι «τρεις αδελφοί» (όπως αρέσκονταν να λένε, τρομάρα τους) Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος (στο μέσον) και ο «αρχιεπίσκοπος των τανκς» Ιερώνυμος. Το δίσκο με το ψαλίδι για να κοπεί η κορδέλα των εγκαινίων κρατάει ο τότε αρχιμανδρίτης Άνθιμος Ρούσσας, σήμερα μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Πίσω από αυτόν ακριβώς ο γραμματέας της Συνόδου και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, που τότε δεν ήξερε τι γίνεται με τη Χούντα γιατί κατά δήλωσιν του …διάβαζε!
O Νόμος 214/1967 αποτέλεσε το κυριότερο όπλο για την απομάκρυνση των ανεπιθυμήτων μητροπολιτών και λοιπών κληρικών (αθώων και ενόχων γι αδιάφορα παραπτώματα) . Δύο από αυτούς οι μητροπολίτες Αττικής Ιάκωβος και Θεσσαλονίκης Παντελεήμων , καταδικάστηκαν το Φεβρουάριο του 1968 σε έκπτωση από τους θρόνους τους. Άλλοι αρχιερείς , όπως οι Θεσσαλιώτιδος Κύριλλος, Δημητριάδος Δαμασκηνός, Ελασσώνος Ιάκωβος, Παραμυθίας Τίτος και Λαρίσης Ιάκωβος υποχρεώθηκαν σε παραίτηση υποκύπτοντας στον εκβιασμό: «Ή αποχωρείς ‘‘οικειοθελώς’’ ή θα καταδικαστείς για ατιμωτικά παραπτώματα!».
Στους εκβιασμούς αυτούς συμμετείχαν άμεσα και πραξικοπηματίες. Ο «αντιπρόεδρος» της «κυβέρνησης» Γρηγόριος Σπαντιδάκης κάλεσε στο Πεντάγωνο το μητροπολίτη Αττικής και του ζήτησε να υποβάλει την παραίτησή του. Και όταν ο Ιάκωβος αρνήθηκε , δόθηκε η εντολή για την παραπομπή του στο «ιεροδικείο». Οι Πατίλης («β΄ αντιπρόεδρος» της «κυβέρνησης») και Γκαντώνας («υφυπουργός», διοικητής Κ.Δ. Μακεδονίας ) πήγαν στο γραφείο του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και του ζήτησαν εκβιαστικά να παραιτηθεί. Ο μητροπολίτης Λαρίσης Ιάκωβος δέχθηκε την επίσκεψη του διοικητή της Στρατιάς, ενώ ο μητροπολίτης Παραμυθίας Τίτος κλήθηκε στο γραφείο του αρχιεπισκόπου, μέσα στο οποίο βρισκόταν και ο διαβόητος Λαδάς, τότε γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και αυτοδιαφημιζόμενος ως … «καθαρά χέρια»…
https://www.imerodromos.gr/choynta-kai-ekklisia-v/
Χούντα και Εκκλησία (Β’)
Μητροπολίτες υμνητές της δικτατορίας – Η αρχή του τέλους για τον Ιερώνυμο (Κοτσώνη)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
30 Απριλίου 2020
Για την οριστική ανατροπή των συσχετισμών μέσα στην 69μελή Ιεραρχία και την επιβολή του απόλυτου ελέγχου του Ιερώνυμου χρησιμοποιήθηκε ένα ακόμη χουντικό νομοθέτημα. Με τη Συντακτική Πράξη ΛΣΤ΄/28.9.1948 θεσπίστηκε η απομάκρυνση των μητροπολιτών που είχαν συμπληρώσει «τεσσαρακονταετίαν εν τη ιερωσύνη και τριακονταετίαν εν τω βαθμώ του Επισκόπου». Με την ίδια Πράξη θεσπιζόταν και μια ιδιότυπη «εξορία « για αρχιερείς: Με πρόταση του υπουργού Παιδείας και σύμφωνη γνώμη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου το υπουργικό Συμβούλιο θα μπορούσε να υποχρεώσει τους «σχολάζοντας» μητροπολίτες που είχαν «χάσει» την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν», να κλειστούν σε μοναστήρια.
Ο Ιερώνυμος και μητροπολίτες προσέρχονται σε μια από τις απίστευτης γελοιότητας και κακογουστιάς εκδηλώσεις που οργάνωνε η Χούντα στο Παναθηναϊκό Στάδιο με υποχρεωτική συμμετοχή μαθητών, δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων και χιλιάδων άλλων ταλαίπωρων Ελλήνων. Πίσω αριστερά στη φωτογραφία ο τότε μητροπολίτης Πρεβέζης Στυλιανός και δεξιά ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ, που διαδέχθηκε τον Ιερώνυμο στις αρχές του 1974, εκλεκτός αυτός της «δεύτερης χούντας» του Ιωαννίδη.
Με την απομάκρυνση των «ανεπιθύμητων» μητροπολιτών και την επισκοποίηση πιστών στον Ιερώνυμο έγινε δυνατή η απόκτηση του ελέγχου της πλειοψηφίας της Ιεραρχίας. Όλοι σχεδόν οι νέοι μητροπολίτες είχαν δυο κοινά χαρακτηριστικά: Προέρχονταν από τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις της «Ζωής» και του «Σωτήρος» και στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου είχαν υπηρετήσει ως στρατιωτικοί ιεροκήρυκες σε μάχιμες μονάδες του κυβερνητικού Στρατού. Προσόντα απαραίτητα για την «Ελλάδα, Ελλήνων, Χριστιανών» της Χούντας.
Η Δέσποινα των ουρανών και η Δέσποινα επί της γης
Η …επί της γης Δέσποινα γίνεται δεκτή με τιμές στη μητρόπολη Αθηνών. Λίγα μέτρα πιο κει ο Παττακός υποδέχεται τον «αδελφόν Γεώργιον».
Όλοι παλαιοί και νέοι ιερωνυμικοί μητροπολίτες έσπευσαν να υμνήσουν και να στηρίξουν τη δικτατορία. Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα γλειώδους συμπεριφοράς ανώτερων κληρικών:
Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας διακήρυσσε ότι «Δύο Δέσποινας έχομεν. Μίαν εις τους ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην εις την γην, την κυρίαν Προέδρου ( σ.σ. την… Δέσποινα Παπαδοπούλου!
Ο μητροπολίτης Κιλκισίου δεν έχανε ευκαιρία για να δηλώνει πως η «Επανάστασις» στην περιφέρειά του ήταν ο νομάρχης, ο στρατιωτικός διοικητής και ο ίδιος.
Ο Καστορίας Δωρόθεος σε μήνυμά του για την επέτειο του θανάτου του Παύλου Μελά, δεν παρέλειπε να σημειώσει πως «….αι Ένοπλοι Δυνάμεις του ελληνικού Έθνους υπήκουσαν εις την βοήν και εις το αίτημα του κιδυνεύοντος ελληνικού λαού και την λαμπροφόρον εκείνην νύκτα της 21ης Απριλίου 1967 ύψωσαν την σημαίαν της Επαναστάσεως και της ελευθερίας και έσωσαν την Ελλάδα και το έθνος ολόκληρον ου μην αλά και όλον τον δυτικόν κόσμον από τον κομμουνισμόν , τον όλεθρον και τον εξαφανισμόν της φυλής μας». ( Γι΄αυτές του τις υπηρεσίες ο Δωρόθεος μετατέθηκε από τη «φτωχή» Καστοριά στο «φιλέτο» της μητρόπολης Αττικής με τις … «φτωχογειτονιές» της Εκάλης της Κηφισιάς και της Πολιτείας.
Το Σεπτέμβριο του 1968, ο μητροπολίτης Λαρίσης Θεολόγος ζητούσε από τους παπάδες και τους πιστούς να ψηφίσουν υπέρ του Συντάγματος της Χούντας: «Εντός εβδομάδος θα μας καλέση η πατρίς να της δώσωμεν την ελληνικήν χριστιανικήν ψήφον μας, δια του δημοψηφίσματος της 29ης Σεπτεμβρίου. Μας ζητεί τούτο την φοράν αυτήν αυτή η Ελλάς. Εφ’ όσον ακούσωμεν εις την φωνήν της και ως καθαρόαιμοι Έλληνες και γνήσιοι Χριστιανοί απαντήσωμεν εις το κάλεσμά της με το ναι εις το Σύνταγμα, ημείς θα κάμωμεν στοιχειώδες έναντί της καθήκον , εις αυτήν δε , θα δώσωμεν το δικαίωμα επιβιώσεως και αναδημιουργίας της και σταθεράς πορείας της εις τον θείον προορισμόν και την αποστολήν της. Άλλως … μη γένοιτο!».
Η αχαριστία του Ιερώνυμου προς τον Κωνσταντίνο
Ο Ιερώνυμος ελέγχοντας πλήρως πια την Εκκλησία , ταυτίζεται με τους αξιωματικούς και εγκαταλείπει το βασιλιά, Το πρωί της 13 Δεκεμβρίου 1967, στ’ ανάκτορα Τατοίου, ο Κωνσταντίνος ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τη Βόρειο Ελλάδα, απ’ όπου θα καλέσει τις Ένοπλες Δυνάμεις να ανατρέψουν τους συνταγματάρχες. Μαζί του βρίσκονται ο «πρωθυπουργός» Κ. Κόλλιας , ο αρχηγός της Αεροπορίας και άλλοι παρατρεχαμενοί του, όχι όμως και ο Ιερώνυμος που αναζητήθηκε επανειλημμένα στο τηλέφωνο , αλλά δεν απαντούσε. Είχε διαλέξει στρατόπεδο. Άλλωστε είχε καταλάβει κι αυτός πως το οπερετικό κίνημα του Κωνσταντίνου δεν είχε καμιά δυνατότητα επιτυχίας.
Στιγμές «κατάνυξης» στην χειροτονία του Ιερώνυμου με τον Κωνσταντίνο και τη Φρειδερίκη γονατιστούς. Μετά από λίγους μήνες χώρισαν οι δρόμοι Κωνσταντίνου και αρχιεπισκόπου. Και πριν περάσουν τρία χρόνια και η Φρειδερίκη ( η Φρίκη, όπως την αποκαλούσε ο λαός) εγκατέλειψε την Ορθοδοξία (στην οποία δεν πίστεψε και ποτέ, απλώς το έπαιζε πιστή για το πόπολο) και το «γύρισε» στο βουδισμό και τις ανατολικές θρησκείες.
Δυο χρόνια μετά το πραξικόπημα έγινε δυνατή η σύγκληση της Ιεραρχίας. Είχε επιτευχθεί μια «καθαρή» πλειοψηφία των μητροπολιτών που ακολουθούσαν τον Ιερώνυμο, αλλά και η κατάρτιση ενός νέου Καταστατικού Χάρτη, πουη έθετε τηνν Εκκλησία υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του Κράτους.
Την 1η Μαρτίου 1969, σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ιεραρχίας στη μητρόπολη Αθηνών ο Παπαδόπουλος παρέδωσε στον Ιερώνυμο το νέο Καταστατικό Χάρτη μέσα σε κόκκινο δερμάτινο κάλυμμα. Οκτώ μέρες μετά, ο Ιερώνυμος «επιβεβαίωσε» τη θέση του εκμαιεύοντας «ψήφο εμπιστοσύνης» της Ιεραρχίας στο πρόσωπό του με «μια σημαδεμένη τράπουλα». Παρουσίασε μια προχρονολογημένη επιστολή παραίτησης του από « της καταλυτικής θέσεως του Προκαθημένου της Εκκλησίας , ήτις απαιτεί ακμαίας σωματικάς δυνάμεις» και αποχώρησε από τη συνεδρίαση. Ακλούθησε φανερή ονομαστική ψηφοφορία και επί 66 παρόντων 65 ψήφισαν υπέρ της μη αποδοχής της παραίτησης, ενώ ένας μητροπολίτης απείχε. Έπειτα από αυτό ο Ιερώνυμος ανακάλεσε την παραίτησή του θεωρώντας την ψήφο των μητροπολιτών «επιστράτευσιν και πάλιν εις την τετιμημένην αυτού Διακονίαν».
Οι πρώτες αντιδράσεις στους κόλπους της Ιεραρχίας
Ωστόσο μέσα στους κόλπους της Ιεραρχίας άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες «μουρμούρες διαφωνίας» κατά του ιερωνυμικού καθεστώτος. Τις αρχικές μουρμούρες , ακουλούθησαν προσεκτικές ( τουλάχιστον στην αρχή) διαφοροποιήσεις και κριτικές από ισχυρούς μητροπολίτες , όπως ο Κορινθίας Παντελεήμων, ο Πειραιώς Χρυσόστομος, ο Κίτρους Βαρνάβας κ.α. τους οποίους η κυβέρνηση και ο Ιερώνυμος δεν τόλμησαν να τους χτυπήσουν φοβούμενοι τις επιπτώσεις τόσο στο εξωτερικό και τις άλλες Εκκλησίες , όσο και στο εσωτερικό. Άλλωστε ήταν και πολύ δύσκολο να τους βρουν και κάποια ευλογοφανή αιτία για την απομάκρυνσή τους. Μην ξεχνάμε πως στο εξωτερικό μεγάλες εκκλησιαστικές οργανώσεις , όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, καταδίκασαν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα βασανιστήρια από τη Χούντα και τη σιωπή της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Τον Ιούλιο του 1968, συνήλθε στην Ουψάλα της Σουηδίας η Τέταρτη Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν έστειλε αντιπροσωπεία. Γιατί όπως εξήγησε ο Ιερώνυμος: Η ματαίωσις της συμμετοχής της Εκκλησίας της Ελλάδος οφείλεται εις την εχθρικήν στάσιν της Σουηδικής Κυβερνήσεως έναντι της Ελληνικής και εις την απαράδεκτον μεταχείρισιν την οποίαν υφίσταται η Εκκλησία της Ελλάδος υπό του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών».
Αντιδράσεις υπήρχαν και από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο θεωρούσε πως ο Καταστατικός Χάρτης της δικτατορίας ερχόταν σε αντίθεση με τον Πατριαρχικό Τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928, δύο κείμενα που καθόριζαν τις σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Φανάρι.
Πρώτες αντιδράσεις, πρώτα σκιρτήματα που στην πορεία αποκρυσταλλώθηκαν στη συγκρότηση ενός αντιπολιτευτικού ρεύματος κατά του Ιερώνυμου, μέσα στην Ιεραρχία. Αντιδράσεις που , όπως έδειξαν οι μετέπειτα εξελίξεις ήταν η αρχή του τέλους για τον πρώτο αρχιεπίσκοπο της Χούντας…
https://www.imerodromos.gr/choynta-kai-ekklisia-g/
Χούντα και Εκκλησία (Γ’)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
2 Μαΐου 2020
Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ λίγο μετά την άνοδό του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο , περιστοιχιζόμενος από τον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη, τον «υπουργό» Παιδείας Παναγιώτη Χρήστου και μητροπολίτες.
H ισχυροποίηση της εκκλησιαστικής αντιπολίτευσης φόβισε τους χουντικούς , που άρχισαν να μελετούν εναλλακτικές λύσεις. Μια από αυτές προέβλεπε την απομάκρυνση «οικεία βουλήσει» του Ιερώνυμου και την αντικατάστασή του από τον μητροπολίτη Αττικής και σκληρό «οργανωσιακό» Νικόδημο Γκατζιρούλη. Το σχέδιο όμως αυτό δεν υλοποιήθηκε , γιατί μεσολάβησε μια απόφαση-βόμβα του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκανε δεκτές τις προσφυγές των μητροπολιτών Ελευθερουπόλεως και Φλωρίνης οι οποίοι ζητούσαν να ακυρωθούν οι πράξεις διορισμού των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και των αιρετών μελών των μόνιμων Συνοδικών Επιτροπών.
Το Μάιο του 1973 , για πρώτη φορά από το 1967, η πλειοψηφία των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου δεν επρόσκειτο στον αρχιεπίσκοπο .
Ο Ιερώνυμος κοντά στην παραίτηση
Η ορκωμοσία του πρωθυπουργού-μαριονέτα Σπύρου Μαρκεζίνη από τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο παρουσία του «προέδρου της Δημοκρατίας» Παπαδόπουλου και του «αντιπροέδρου» Οδυσσέα Αγγελή.
Ο Ιερώνυμος άρχισε να καταλαβαίνει πως το τέλος της παραμονής του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο πλησίαζε και άρχισε να μελετά σοβαρά το ενδεχόμενο να παραιτηθεί. Στις 6 Οκτωβρίου 1973, δυο μέρες πριν από την ορκωμοσία της «κυβέρνησής» του, ο Σπύρος Μαρκεζίνης δέχεται την εθιμοτυπική επίσκεψη του Ιερώνυμου , ο οποίος του αποκαλύπτει πως σχεδιάζει να παραιτηθεί. Ο Μαρκεζίνης ήταν πολύ καλά ενημερωμένος για την κατάσταση στους κόλπους της Ιεραρχίας, την οποία γνώριζε και ο «πρόεδρος» Παπαδόπουλος.
Ο Μαρκεζίνης στο βιβλίο του «Αναμνήσεις 1972-1974» γράφει σχετικά:
«Όταν ανέλαβα την πρωθυπουργίαν εγνώριζα την σοβαρότητα των θεμάτων της Εκκλησίας. Είχον ενημερωθεί και εξ’ άλλων πηγών, αλλά και από τον ίδιον τον Αρχιεπίσκοπον , όταν με επεσκέφθη εις την οικίαν μου , ήδη προ της ορκωμοσίας. Αι ανησυχίαι μου ήσαν μεγάλαι, διότι η απειλουμένη κρίσις ήτο σοβαρά. Ετίθετο θέμα εκλογής νέου Αρχιεπισκόπου και θα ήτο εξαιρετικώς δυσάρεστον εάν υπεχρεούμεθα να αντιμετωπίσωμεν τοιαύτην περιπέτειαν, την στιγμήν κατά την οποίαν ευρισκόμεθα υπό την πίεσιν περισσότερον επειγόντων προβλημάτων. Το ίδιο ανήσυχος ήτο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά εφαίνετο ως να το είχε πάρει απόφασιν, ότι η Εκκλησιαστική κρίσις ήτο αναπόφευκτος. Πράγματι την 25ην Μαρτίου 1973 , έλαβα σύντομον σημείωμα, δια του οποίου μου κατηγγέλλετο ότι η κατάστασις είχε καταστή έκρυθμος και ότι υπεύθυνος εις τούτο ήτο ο Αρχιεπίσκοπος. Εν συνεχεία υπεδεικνύετο πως έπρεπε να αντιμετωπισθή η κατάστασις. Επείσθην πλέον ότι η κατάστασις εφέρετο εις αδιεέξοδον και εζήτησα να επισκεφθώ τον Αρχιεπίσκοπο εις την Αρχιεπισκοπήν την 31ην Οκτωβρίου 1973».
Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με τα μέλη της κυβέρνησης του Σπύρου Μαρκεζίνη στην καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία, μετά την ορκωμοσία των «υπουργών» παρουσία των Παπαδόπουλου και Αγγελή.
Στη νέα συνάντηση ο Μαρκεζίνης ζητάει από τον Ιερώνυμο να μην προχωρήσει αμέσως στην παραίτησή του, αλλά να περιμένει τη διενέργεια εκλογών ( σ.σ.: αυτές τις «στημένες» που ετοίμαζαν ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζίνης) και την ανάδειξη νέας κυβέρνησης , η οποία «θα ηδύνατο να αντιμετωπίση το πολλαπλώς κρίσιμον εκκλησιαστικόν θέμα εις την Ελλάδα». Αρχικά ο Ιερώνυμος δέχεται . Όμως , λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, στις 4 Νοεμβρίου , στέλνει στον Μαρκεζίνη επιστολή, με την οποία δηλώνει πως δεν πρόκειται να παραμείνει στον αρχιεπισκοπικό θρόνο μετά την 31η Δεκεμβρίου 1973:
«…εβασάνισα μεγάλως την της Υμετέρας προσφιλούς μοι και τετιμημένης Εξοχότητος άποψιν , κατά την οποίαν η αναχώρησίς μου θα έδει να λάβη χώραν όχι κατά την 31ην Δεκεμβρίου , αλλ’ αργότερον , και συγκεκριμένως μετά τας ου μακράν απέχουσας βουλευτικάς εκλογάς. Παρ’ όλην όμως την αγαθήν διάθεσίν μου, την οποίαν εν προκειμένω επεστράτευσα , ίνα πεισθώ όπως αποδεχθώ την άποψιν ταύτην της Υμετέρας Εξοχότητος, διεπίστωσα μετά λύπης ότι το τέλος του τρέχοντος έτους θα ήτο το τελευταίον όριον αντοχής, επί του οποίου βασιζόμενος θα μοι ήτο δυνατόν να υπολογίζω δια την εκτέλεσιν των καθηκόντων μου».
Το πραξικόπημα του Ιωαννίδη
Όμως τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από ότι υπολόγιζαν ο Μαρκεζίνης, ο Παπαδόπουλος και ο Ιερώνυμος. Mετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 25 Νοεμβρίου 1973, ο Ιωαννίδης ( η «αρσακειάς» κατά τον Παπαδόπουλο) πιάνει στον ύπνο τον «πρόεδρο Δημοκρατίας» και τον Μαρκεζίνη και στήνει τη δική του εξουσία με τις δικές του μαριονέτες.
Ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ ορκίζει τον κλόουν «πρωθυπουργό» της δικτατορίας Ιωαννίδη, Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.
Το νέο «πρόεδρο» στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη» και τον τυχάρπαστο ελληνοαμερικάνο, τάχα μου «πρωθυπουργό», Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο δεν τους ορκίζει ο αρχιεπίσκοπος, αλλά ο μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ, γνωστός του Ιωαννίδη από τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα στα χρόνια της κατοχής. Η κίνηση αυτή έδειξε πως η νέα κατάσταση αμφισβητούσε de factoτον Ιερώνυμο και του έδειχνε την πόρτα της εξόδου.
Την επομένη σε ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου (από τη συνεδρίαση της οποίας απουσίαζε ο Σεραφείμ) αναφερόταν ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος «κατέθεσεν γραπτήν δήλωσιν μετά διαμαρτυρίας δια την υπό του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Ιωαννίνων κ.Σεραφείμ αντικανονικήν εισπήδησιν ( σ.σ. εισπήδησις: εκκλησιαστικό αδίκημα το οποίο διαπράττει ένας ιεράρχης όταν μπαίνει στα χωράφια ενός άλλου ιεράρχη, χωρίς την άδεια του) εις την περιφέρειαν της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών». Πριν περάσουν όμως 24 ώρες , όλα αλλάζουν. Οι μητροπολίτες ακολουθώντας την πάγια αρχή , από τα χρόνια της τουρκοκρατίας ακόμη, να πηγαίνουν με το εκάστοτε γκουβέρνο, στην πλειοψηφία τους «τα γυρίζουν» και η Ιερά Σύνοδος , με απόντα αυτή τη φορά τον Ιερώνυμο, αφού άκουσε τις απόψεις του Σεραφείμ, ενέκρινε τις ενέργειες του.
Για τον Ιερώνυμο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της παραίτησης , την οποία υποβάλλει στις 15 Δεκεμβρίου. Στις 9 Ιανουαρίου 1974 εκδίδεται η Συντακτική Πράξη 3, συντάκτης της οποίας ήταν ο Παναγιώτης Χρήστου «υπουργός» Παιδείας της «κυβέρνησης» Ανδρουτσόπουλου, πατεντάτος ακροδεξιός, καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με τη Συντακτική Πράξη χαρακτηριζόταν αντικανονική η εκλογή του Ιερώνυμου και των προσκείμενων σε αυτόν μητροπολιτών . Ακόμη οριζόταν ότι το νέο αρχιεπίσκοπο θα εξέλεγε Σύνοδος στην οποία δεν θα είχαν δικαίωμα συμμετοχής οι μητροπολίτες που αναδείχθηκαν από Σύνοδο στην οποία προήδρευε ο Ιερώνυμος.
Η εκλογή Σεραφείμ
Το Σάββατο 12 Ιανουαρίου 1974, 28 μητροπολίτες συνέρχονται παρουσία του Χρήστου κι εκλέγουν το «τριπρόσωπο» για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο, από τους μητροπολίτες Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκα (20 ψήφοι), Σερβίων και Κοζάνης Διονύσιο Ψαριανό (7 ψήφοι) και Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη ( 1 ψήφος). Και βεβαίως ο «πρόεδρος» Γκιζίκης επέλεξε τον Σεραφείμ, ο οποίος ενθρονίστηκε στις 16 Ιανουαρίου , ενώ ο Ιερώνυμος αποσύρθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του , τα Υστέρνια της Τήνου.
Ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, τραχύς , βουνίσιος ήταν ο μακροβιότερος αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Η συνταγή για την μακροβιότητά του ήταν απλή: Πέρα από την τήρηση της αρχής «οι κορυφές της Εκκλησίας πάντα με το γκουβέρνο» ήξερε πότε να διαλέγει τη στιγμή της μάχης, αλλά και να υποχωρεί όταν έπρεπε. Με την πολιτική που ακολούθησε, πέτυχε ένα μοναδικό ρεκόρ: να γίνει ο αρχιεπίσκοπος που όρκισε τους περισσότερους Προέδρους της Δημοκρατίας ( έξι, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου της ιωαννιδικής δικτατορίας) και πρωθυπουργούς (από το χουντικό Ανδρουτσόπουλο μέχρι και τον «εκσυγχρονιστή» Κώστα Σημίτη).
Η απομάκρυνση των «ιερωνυμικών» μητροπολιτών
Πρώτο μέλημα του Σεραφείμ ήταν η «αποιερωνυμοποίηση» της Ιεραρχίας, με μια «συνταγή» ανάλογη αυτής που ακολουθήθηκε και το 1967 με τις μεθοδεύσεις για την εκλογή του Ιερώνυμου και των δικών του.
Με το Διάταγμα 411 της 16ης Μαίου 1974 ιδρύθηκαν οκτώ νέες μητροπόλεις , που αποσπάστηκαν από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τις μητροπόλεις Αττικής και Θεσσαλονίκης ( Νέας Ιωνίας, Περιστερίου, Νέας Σμύρνης, Καισαριανής, Μεσογαίας, Μεγάρων, Καλαμαριάς και Νεαπόλεως). Με το ίδιο Διάταγμα ορίστηκε πως είναι δυνατή και η πλήρωση «διακεκριμένων» ( σ.σ. «φιλέτων», με χιλιάδες πιστούς και μεγάλα έσοδα) μητροπόλεων (Θεσσαλονίκης , Ιωαννίνων, Πατρών, Πειραιώς, Αττικής, Περιστερίου και Νέας Ιωνίας) με μετάθεση μητροπολιτών.
Ένα μήνα αργότερα , στις 13 Ιουνίου, απομακρύνθηκαν οι πρώτοι «ιερωνυμικοί» μητροπολίτες. Με εισήγηση του αρχιεπισκόπου η Ιεραρχία αποφάσισε , με μικρή πλειοψηφία ( 17 ψήφοι υπέρ, 15 κατά), την απομάκρυνση των μητροπολιτών Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντίνου και Ζακύνθου Αποστόλου, ως «εξ’ αρχής αντικανονικώς εκλεγέντων». Στις 25 Ιουνίου , έρχεται και η σειρά του μητροπολίτη Αττικής και παρ’ ολίγον διαδόχου του Ιερώνυμου, Νικόδημου. Λίγες μέρες πριν από την κυπριακή τραγωδία και την μεταπολίτευση, στις 2 Ιουλίου 1974, εκδίδεται η Συντακτική Πράξη 7, με την οποία διευρύνεται η σύνθεση της Ιεραρχίας με τους μητροπολίτες που εξελέγησαν μετά την έκδοση της Πράξης 3 του Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς, επεκτείνεται η απαγόρευση προσφυγής στο Συμβούλιο της Επικρατείας και για τις πράξεις των εκλογών , μεταθέσεων και απομακρύνσεων που θα γίνουν στο μέλλον και καθιερώνεται νέο αδίκημα, αυτό «της διατάραξης της ειρήνης και της ενότητος της Εκκλησίας». Στις 11 απομακρύνονται οι μητροπολίτες Κιλκισίου Χαρίτων, Αλεξανδρουπόλεως Κωνσταντίνος, Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, Τρίκκης Σεραφείμ, Δημητριάδος Ηλίας, Παραμυθίας Παύλος, Λαρίσης Θεολόγος , Χαλκίδος Νικόλαος και Διδυμοτείχου Κωνσταντίνος. Οι μητροπολίτες Κιλκισίου και Διδυμοτείχου είχαν εκλεγεί πριν από το απριλιανό πραξικόπημα του 1967 από την κανονική Ιεραρχία, ο πρώτος το 1965 και ο δεύτερος το 1957. Όμως απομακρύνθηκαν με την κατηγορία της σύστασης «παρασυναγωγής» για την ανατροπή του αρχιεπισκόπου.
Οι ιερωνυμικοί μητροπολίτες αντέδρασαν, επιμένοντας για χρόνια στην επιστροφή τους, και η Εκκλησία βυθίστηκε σε μια κρίση που έληξε ουσιαστικά στη δεκαετία του ‘90 και με το θάνατο αρκετών εκ των απομακρυνθέντων.
Από την ορκωμοσία του Γκιζίκη και του Ανδρουτσόπουλου στην ορκωμοσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σεραφείμ, Καραμανλής και Γκιζίκης τη βραδυά της μεταπολίτευσης τον Ιούλιο του 1974.
Εκτός από τον πόλεμο των απομακρυνθέντων ο Σεραφείμ αντιμετώπισε και την αντίσταση μιας ισχυρής αντιπολίτευσης, την οποία αποτελούσαν μητροπολίτες οι οποίοι είχαν εκλεγεί επί χούντας , αλλά δεν απομακρύνθηκαν όπως οι Φλωρίνης Αυγουστίνος ( αυτός που αφόρισε το Θόδωρο Αγγελόπουλο το 1990 για την ταινία «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» με πρωταγωνιστές τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και τη Ζαν Μορό), Σιδηροκάστρου Ιωάννης, Δριυνουπόλεως Σεβαστιανός ( ο «αλβανομάχος», αυτός ζήταγε να κηρύξουμε πόλεμο στην Αλβανία για τη Βόρεια Ήπειρο), αλλά και άλλοι «μονίμως διαφωνούντες», όπως ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και οι διάφορες παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, για τις οποίες ο «εξωοργανωσιακός» αρχιεπίσκοπος ήταν ο υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλος…
66.908 προβολές20 Απρ 2016
Γιώργος Παπαστεφάνου
Η συνταγή δοκιμασμένη: «Παίρνετε μια ντουζίνα τανκς, ένα μυστρί και μία πλάκα κι αφού ξορκίσετε τον Μαρξ, θεμελιώνετε ατάκα. Διαλέγετε ένα πτηνό, ει δυνατόν με δυο κεφάλια, το στήνετε στον Υμηττό με τα φτερά του σαν βεντάλια». Γνωστή και η επωδός: «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, άνευ Βουλής και εκλογών, έτσι τα Έθνη μόνο ζουν, ταρατατζούμ, ταρατατζούμ, ταρατατζούμ». Αν και ο τίτλος του τραγουδιού ήθελε το εν λόγω «μάθημα δικτατορίας» άνευ διδασκάλου, δάσκαλος υπήρχε και μάλιστα δεν ήταν ένας, αλλά τρεις. Ο Γιάννης Κακουλίδης που είχε γράψει τους στίχους, ο Γιώργος Κριμιζάκης που είχε βάλει τη μουσική και βέβαια, ο Γιώργος Μαρίνος, που με το ασύγκριτο ταλέντο του και με κέφι που τότε φαινόταν ανεξάντλητο, έκανε το κοινό τής «Μέδουσας» να κρέμεται απ’τα χείλη του. Ήταν Μάρτιος του 1976, όταν με τη Μίκα Ζαχαροπούλου στη σκηνοθεσία, αποτυπώσαμε στο βίντεο αυτό το στιγμιότυπο για το πρώτο-πρώτο τηλεοπτικό πορτρέτο του Γιώργου Μαρίνου στη «Μουσική βραδιά». Του Νίκου Δανίκα η ορχήστρα.
Ιερό καθίκι
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%91%C2%B4_%CE%9A%CE%BF%CF%84%CF%83%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82
Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α´ Κοτσώνης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
τις 10 Μαΐου 1967 η δικτατορική κυβέρνηση Κόλλια, προχώρησε στη θέσπιση του αναγκαστικού νόμου 3/1967 με τον οποίο ανέτρεψε το υφιστάμενο από το 1923 κανονικό εκκλησιαστικό καθεστώς. Έτσι επιβλήθηκε η σύσταση αριστίνδην Ιεράς Συνόδου για εκλογή νέου αρχιεπισκόπου. Κατήργησε δηλαδή τη Σύνοδο της Ιεραρχίας ως ανώτατη εκκλησιαστική αρχή και επέβαλε στην Εκκλησία της Ελλάδος μια Αριστίνδην Σύνοδο, από οκτώ μητροπολίτες που διορίσθηκαν ήδη την επομένη με βασιλικό διάταγμα και οι οποίοι ήταν εκείνοι, οι ελάχιστοι κατά μία εκτίμηση ιεράρχες, που δέχονταν να συνεργαστούν ανοικτά με το νέο πολιτικό καθεστώς.[4]
Ακολούθως ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Καλαμποκιάς κήρυξε τον αρχιεπισκοπικό θρόνο εν χηρεία, επεκτείνοντας και στον Χρυσόστομο την αντίστοιχη διάταξη του νομοθετικού διατάγματος 4589/1966, που υποχρέωνε σε αποχώρηση τους μητροπολίτες και βοηθούς επισκόπους μόλις αυτοί συμπλήρωναν το ογδοηκοστό έτος της ηλικίας τους.[14]
Ο αρχιμανδρίτης των ανακτόρων και πανεπιστημιακός Ιερώνυμος Κοτσώνης επιλέχθηκε
Ενδεικτικό της αντικανονικότητας της κατάστασης είναι το γεγονός πως η χειροτονία του Ιερώνυμου έγινε στις 4 Μαΐου 1967, χωρίς να έχει παραιτηθεί ο κανονικός αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄, του οποίου η εξαναγκασμένη παραίτηση έφερε τελικά ημερομηνία 11 Μαΐου 1967[17][18]. Η ανάρρηση του Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο αποτελεί την πρώτη και κυριότερη φάση του πραξικοπήματος στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Με την αντικανονική εκλογή του θεωρήθηκε ευθέως ευνοούμενος της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, με την οποία άλλωστε ταυτίστηκε[8]. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η ενθρόνιση του Ιερωνύμου, είναι χαρακτηριστική η εισήγηση του μητροπολίτη Κορίνθου Παντελεήμονος στην Έκτακτη Πολυμελή Σύνοδο στις 5 Μαρτίου του 1974: «Εκ των μέχρι τούδε λεχθέντων συνάγεται ότι η άνοδος του Ιερωνύμου εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνον υπήρξε πάντη ανώμαλος και άκρως αντικανονική, επί πλέον πάσχουσα και εκ της χρησιμοποιήσεως δι’ αυτήν κοσμικών αρχόντων».[19][20]
Κρίση με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών
Μετά από επίσημα και ανεπίσημα διαβήματα, δημοσιεύματα του ξένου Τύπου στηλιτευτικά των μέτρων της Δικτατορίας, στις 17 Νοεμβρίου του 1967 ο διευθυντής της Εκκλησιαστικής Επιτροπής για Διεθνή Θέματα (Commission of the Churches on International Affairs) του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ) Δρ. Φρέντερικ Νόλντε έστειλε επιστολή στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, με την οποία του ανέφερε πως Έλληνες μετανάστες εργάτες είχαν απειληθεί από όργανα του καθεστώτος, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες της Διεθνούς Αμνηστίας. Στις αρχές του 1968 η Εκτελεστική Επιτροπή του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, αφού έλαβε το παραπάνω υπόμνημα του Νόλντε, ζήτησε να επισκεφθεί και να συναντήσει στην Ελλάδα εκπροσώπους της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Αρχιεπισκοπής. Ο τότε αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος όμως απέτρεψε την επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα του ΠΣΕ, μια επίσκεψη με ιδιαίτερο συμβολισμό και διεθνή αντίκτυπο.
Άρνηση βοήθειας προς σεισμόπληκτους
Ο Ιερώνυμος αρνήθηκε να παραλάβει οικονομική βοήθεια που έστελνε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών για τους σεισμόπληκτους των Ιονίων νήσων, γιατί έτσι θα υποχρεωνόταν να ευχαριστήσει έναν διεθνή οργανισμό που ασκούσε κριτική στο Δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας.[33]
Στα τέλη του 1968 ο Γ.Γ. του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, μετά από έκκληση της «οικουμενικής ομάδας» της πόλης Κρίφτελ της Δυτικής Γερμανίας, έστειλε προσωπικό και ανεπίσημο διάβημα προς τον Ιερώνυμο, με το οποίο τον καλούσε να παρέμβει με σκοπό την αποτροπή των θανατικών εκτελέσεων των Ελευθέριου Βερυβάκη και Αλέξανδρου Παναγούλη. Ο Ιερώνυμος απάντησε χαρακτηρίζοντας την επιστολή «παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας» και «επέμβαση υπέρ δολοφόνων».[34] Ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος Στέκας με σειρά επιστολών του ζητούσε από τον Ιερώνυμο άδεια να επισκεφθεί τους εξόριστους στη Γυάρο και κατέθεσε πρόταση για την απελευθέρωση των εξόριστων του νησιού, όμως ο Ιερώνυμος απέρριψε τα σχετικά αιτήματα.[35]