[Ο Περισσός πρέπει να ξεφύγει από το συντηρητισμό του]
1979: Το φιλί στο στόμα των συντρόφων Μπρέζνιεφ και Χόνεκερ
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Με αφορμή το νομοσχέδιο για τους διεμφυλικούς, ξεδιπλώθηκαν από την κρατική Εκκλησία των κρυφοομοφυλόφιλων δεσποτάδων («37 παθητικοί ομοφυλόφιλοι μητροπολίτες»-«Ελεύθερος Λόγος», 28.8.1966, Γ.Καρανικόλα «Ανορθόδοξοι Έρωτες Ορθοδόξων κληρικών», 1987) αλλά και στη Βουλή, πολλές υποκρισίες. Ακρότατη, αυτή της ναζιστικής σατανιστικής εγκληματικής συμμορίας, που επικαλέστηκε «του Χριστού την πίστη την αγία», χωρίς να διαμαρτυρηθεί ούτε ένας Επίσκοπος. Από εκεί και πέρα είχαμε την αποκρουστική γελοιότητα του παλιού κλόουν που σφετερίζεται τον τίτλο του Κέντρου, την κουτοπόνηρη ασημαντότητα της κας Φώφης, την τραγωδία της ΝΔ, που είναι ένα βαθιά διχασμένο κόμμα φιλελεύθερων και συντηρητικών Δεξιών δέσμιων σκληρών αντιλήψεων της λαϊκής Δεξιάς και τη δοκιμασία του ΚΚΕ, στην οποία θέλησα να επικεντρώσω, στο φιλικό και φιλόξενο “shades magazine” («Μια απάντηση στην ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα σχετικά με την ταυτότητα φύλου»), το οποίο και ευχαριστώ. Αναδημοσιεύω εδώ, μια βδομάδα μετά, με κάποιες επιπλέον σκέψεις, το αρχικό κείμενο, ελπίζοντας πως βάζω κάποιο μικρό πετραδάκι, στην επιτακτική ανάγκη να βγει το ΚΚΕ από το τελετουργικό του αυτιστικό μαυσωλείο και να ανοιχτεί στην κοινωνία. Είναι ένα ιστορικό κόμμα που άντεξε σε κάθε λογής δοκιμασίες και θα μπορούσε αν άλλαζε, να πρόσφερε σήμερα πάρα πολλά, με δεδομένη την μεγάλη ηθική κρίση του ανταγωνιστικού πόλου του ΣΥΡΙΖΑ:
Σύμφωνα με τη δαρβινική θεωρία, ότι δεν προσαρμόζεται αφανίζεται και το ΚΚΕ κινδυνεύει να υπαχθεί σε αυτήν την περίπτωση. Δεν το λέω με την έννοια πως το κόμμα αυτό πρέπει να κάνει ηθικούς συμβιβασμούς με την καβαφική αντίληψη της «ποικίλης δράσης των στοχαστικών προσαρμογών», χάριν δηλαδή της ανάγκης της επιβίωσης. Εννοώ πως πρέπει να προσαρμοστεί συνειδητά στην ανάγκη διόρθωσης πτυχών της πολιτικής του, που επιβάλλεται όχι από πολιτικαντισμό, αλλά από τον ίδιο τον πυρήνα της ιδεολογίας του. Δεν μιλάω σαν οπαδός ή φίλος του κόμματος, δεν είμαι, μιλάω σαν ένας πολίτης που βλέπει την επιτακτική ανάγκη να επικρατήσει στη δημόσια ζωή η ειλικρίνεια και το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον προς ευάλωτες κοινωνικές ομάδες ή μεμονωμένους ανθρώπους που αδικούνται κατάφωρα. Το ΚΚΕ στιγματίζει σύνολα με αιρετικά χαρακτηριστικά, που δεν τα ελέγχει και ιδεολογικοποιεί επικίνδυνα τον θεσμό της οικογένειας (η «λαϊκή οικογένεια» δίνει και παίρνει στα κείμενά του και για να μην γίνομαι άδικος, αν δεν το έκανε αυτό, θα χάριζε αμαχητί τις ψήφους πολλών από αυτές, στις κες Κατερίνα Παπακώστα και Ραχήλ Μακρή, πονόψυχες παρηγορήτρες του Χρυσαυγίτη Μπούκουρα), αν και ξέρει πως ο θεσμός ως θεμελιώδες και μοναδικό κύτταρο συλλογικότητας, έρχεται σε αντίθεση με τα γραπτά των Μαρξ και Ένγκελς και αγνοεί τις απόψεις αριστερών στοχαστών της επαναστατικής εποχής. Στον πυρήνα της η οικογένεια είναι, υπό κριτική επαναθεώρηση σήμερα. Μπορεί να ιδωθεί στη συντηρητική της εκδοχή, ως ομφαλοσκοπικός θεσμός, που περιορίζει τον άνθρωπο στον εγωϊστικό του μικρόκοσμο και νομίζω πως δίκαια η Δεξιά και η Εκκλησία (σε αντίθεση με το ευαγγελικό μήνυμα εξωστρέφειας και αδελφικής αλληλεγγύης σε κάθε αδικημένο) την έχουν αναγάγει σε (διάτρητη) εμβληματική παντιέρα των ιδεολογημάτων τους, αφού διογκώνει τον έμφυτο συμφεροντολογισμό, τον αντικοινωνικό συντηρητισμό και κλείνει τον ορίζοντα των ανθρώπων στην αυταπάτη της αυτάρκειας της οικογενειακής εστίας.
Στην επίδικη ομιλία της κας Παπαρήγα στη Βουλή («Το νομοσχέδιο καλλιεργεί την ατομική πλάνη και την αυταπάτη», Ριζοσπάστης, 10.10), μπορώ να διακρίνω θετικές τοποθετήσεις και αφετηρίες προβληματισμού, αλλά και υπεκφυγές, αποσιωπήσεις, υποκριτική άγνοια, ψέματα και προσχήματα. Ξεκινώ από τις πρώτες: «Οπωσδήποτε, το νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης και ευφορίας σε αυτούς που έχουν ανάγκη αλλαγής, διόρθωσης της ταυτότητας φύλου λόγω δυσφορίας φύλου ή αφορά τα μεσοφυλικά άτομα, τα οποία κυριολεκτικά έχουν χαθεί στο νομοσχέδιο. Όλη η συζήτηση είναι για τα διεμφυλικά και όχι τυχαία. Επίσης, είναι θετικό ότι έχει καταργηθεί ως προϋπόθεση αυτή η απαίσια υποχρέωση της χειρουργικής επέμβασης, με όλες τις σύνοδες συνέπειές της. Ως εκεί φτάνει».
Ασφαλώς δεν φτάνει, εδώ και κάτω αρχίζουν σιγά-σιγά οι αρνητικές τοποθετήσεις, ανάμικτες και με θετικές, όμως οφείλω να υπογραμμίσω την επισήμανση της βουλευτίνας για τους «μεσοφυλικούς» (τους παλιούς ερμαφρόδιτους, ένας όρος που καλώς αποσύρθηκε γιατί συνειρμικά παραπέμπει σε «τέρατα»), που πράγματι απουσιάζουν από τον Νόμο και που ομολογώ πως δεν μπορώ να αντιληφθώ το γιατί, όπως δεν μπορώ να αντιληφθώ τον υπαινιγμό της κας Παπαρήγα πως αυτό δεν έγινε τυχαία. Αν υπάρχει κάποια πονηρή σκοπιμότητα, όφειλε να την επισημάνει, όπως αφού κακώς απουσιάζουν όφειλε το κόμμα της να αναλάβει την ευθύνη και να καλύψει το κενό. Αυτοί οι συνάνθρωποί μας είναι το 0,5 τοις χιλίοις, αλλά και ένας μόνο να ήταν, όφειλε το ΚΚΕ να ασχοληθεί μαζί του.
Γενικά νομίζω πως την ομιλία της τ.Γ.Γ. του ΚΚΕ, χαρακτηρίζει μια αφ’υψηλού αποστασιοποίηση από την σημερινή τραγική για συνανθρώπους μας πραγματικότητα, ένα ύφος ενοχλημένης εξαναγκαστικής ενασχόλησης με κάποια ζητήματα, την οποία το κόμμα αυτό δεν θα προκαλούσε ούτε άλλωστε το έχει κάνει ή επιδιώξει ποτέ, μια αδιαφορία και μια δυσφορία που το ζήτημα τέθηκε, ενώ υπάρχουν άλλα «σοβαρότερα», ενώ αυτά εδώ, είναι αδύνατον να λυθούν στο αστικό καθεστώς, λες και το σοβιετικό τα θεράπευσε. Αυτή η αντίληψη, απόλυτα αντιδραστική και στον πυρήνα της εγωκεντρική, έχει διαβρώσει όλη την κοινωνία και κυρίως τη μέση μικροαστική σκέψη, που επικαλείται συνεχώς πως προέχουν «τα μνημόνια» και γενικά τα οικονομικά ζητήματα και πως δεν υπάρχει χρόνος και τόπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία τάχα είναι πολυτέλεια. Η άποψη αυτή, πως δηλαδή δεν είναι τώρα η ώρα (ποτέ δεν θα είναι), εκτός από απολύτως ανόητη είναι και πολύ επικίνδυνη και χρησιμοποιείται ευρύτατα για να αποκρούσει κάθε προσπάθεια ανθρωπιστικής νομοθετικής μεταρρύθμισης, η οποία δήθεν θα αποσπάσει το Έθνος από τα «σπουδαία» στρέφοντάς το σε έναν εκφυλιστικό ανθρωπισμό, που βλέπει με φιλική διάθεση τους κολασμένους και το περιθώριο. Την χρησιμοποιεί ευρύτατα αυτή τη μανιέρα η Εκκλησία, η ακροδεξιά, η λαϊκή Δεξιά, το μικροαστικό Κέντρο και η λαϊκιστική «πατριωτική» Αριστερά. Στον πυρήνα αυτού του πολιτικού σκεπτικού, «το αντιμνημόνιο πάνω απ’όλα», βασίστηκε η τερατογένεση της αριστεροακροδεξιάς κυβερνητικής 
συμμαχίας των ΣΥΡΙΖΕΛ η οποία ξεγυμνώνεται κάθε φορά που έρχεται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί κουτσά-στραβά να εξανθρωπίσει την κοινωνία.
Συνεχίζω με την αγόρευση της κας Παπαρήγα: «…η δυσφορία φύλου δεν λύνεται αυτόματα με τη διόρθωση της ταυτότητας. Δημιουργεί κλίμα, βοηθάει και ως ένα βαθμό μπορεί να χτυπήσει και τον κοινωνικό ρατσισμό, που πρέπει όλοι να συμβάλουμε και να τον πολεμήσουμε, αλλά δεν λύνει το ζήτημα, διότι το βιολογικό στοιχείο υπάρχει στα θέματα της υγείας και σε μια σειρά άλλα τέτοια θέματα, στα οποία θέλουν οι άνθρωποι συγκεκριμένη στήριξη».
Προσωπικά θεωρώ πως η Γραμματέας του ΚΚΕ, λέγοντας αυτονόητες αλήθειες, οχυρώνεται πίσω τους και προσπαθεί να απαξιώσει το Νομοσχέδιο ως βήμα κάποιας, έστω και μικρής προόδου, αφού καταλήγει μετ’επαίνων πως «δεν λύνει το ζήτημα». Ασφαλώς και είναι αυταπάτη πως τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται τελεσίδικα με Νόμους. Είναι αυτονόητο πως οι Νόμοι θα είναι ατελείς, πως πρέπει να διορθώνονται κάτω από την πίεση της εμπειρίας εφαρμογής τους, πως απαιτείται μια παράλληλη μάχη για την αλλαγή νοοτροπιών στην κοινωνία. Κανείς δεν εμποδίζει το ΚΚΕ να κάνει τις νομοθετικές προτάσεις του και να στηρίζει το μερικό αποβλέποντας σε μια πορεία προς το καλύτερο. Η αποστασιοποίηση από τη λύση του προβλήματος, μέσω μιας υποτιθέμενης επιδίωξης της τελειότητας, δεν βοηθάει, όπως δεν βοηθάει η παραπομπή της επίλυσης των προβλημάτων στην μετά θάνατον ζωή ή στον θαυμαστό κόσμο της μέλλουσας ιδανικής σοβιετικής κοινωνίας.
Αμέσως μετά η κα Παπαρήγα επισήμανε μια ένοχη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει αυτή η νομοθετική τάση χαρακτηριστικά ενός «είδους σύγχρονης κοσμοθεωρίας», προσθέτοντας: «…αυτό το νομοσχέδιο είναι αντιπερισπασμός στην ακραία φιλελεύθερη πολιτική σας, όχι πιο ακραία από τη ΝΔ, αλλά ακραία φιλελεύθερη πολιτική. Είναι ένα νομοσχέδιο που κάνει λαθρεμπόριο ιδεών. Όσο πιο δεξιά πάτε, τόσο πιο αριστεροφανή λάβαρα σηκώνετε… χτίζετε έναν ιδεολογικό πολτό, κυριολεκτικά, ο οποίος φθείρει, διαφθείρει τις ριζοσπαστικές συνειδήσεις». Νομίζω πως πράγματι αυτό το στοιχείο υπάρχει και πως σωστά επισημαίνεται. Έχει γίνει φανερό, ακόμη και από την προκλητική καθυστέρηση νομοθετικής ελλειμματικής μάλιστα επίλυσης ώριμων προβλημάτων που σάπιζαν (σύμφωνο συμβίωσης, ένα χρόνο αργοπορημένο και πολύ δειλό, όταν η Γερμανία της Μέρκελ έχει ψηφίσει τον ισότιμο «γάμο για όλους»), πως ο πρωθυπουργός και η παρέα του, με την προκλητική ανοχή και συνενοχή της υπόλογης κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίνουν μια δεκάρα για τα κοινωνικά προβλήματα ή για τον ανθρώπινο πόνο. Νομοθετούν σπασμωδικά, συγκυριακά, τυχοδιωκτικά, αποβλέποντας σε τακτικισμούς και δίνοντας μάχες εντυπώσεων και εικόνων μέσα από μια πολιτική του θεάματος. Αυτό όμως δεν δίνει ούτε σταγόνα δικαιολογίας για να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για καταψήφιση από το ΚΚΕ βελτιωτικών νομοσχεδίων, με παράλληλες δίκες προθέσεων, για να παρεμποδιστεί το πολιτικό μακιγιάζ αντιδραστικών καταστάσεων. Κανείς δεν εμποδίζει κανέναν να συνεισφέρει σε κάθε βήμα προς τα μπρος και παράλληλα να καταγγέλλει καθυστερήσεις, παραλείψεις, διαστρεβλώσεις και σκοπιμότητες. Το ΚΚΕ υποτιμά τη βασική μαρξιστική αρχή πως η ομαλή συσσώρευση μικρών ποσοτικών αλλαγών επιταχύνει τη μετάβαση από την παλιά ποιοτική κατάσταση στην καλύτερη καινούργια και η ελάττωση της βαρβαρότητας του κοινωνικού ρατσισμού, καθώς και η εισαγωγή απαγορευμένων θεμάτων στο δημόσιο διάλογο, είναι πολύ σημαντικές ποσοτικές αλλαγές. Προσωπικά τις θεωρώ επαναστατικές, γιατί οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση και στην απελευθέρωση των συνειδήσεων. Μπορεί το ΚΚΕ να μη δίνει π.χ. μια δεκάρα για την «Eυθανασία …», θεσμό υπερώριμο που έρχεται από τα βάθη της ιστορίας και δεν τολμάει να τον ανοίξει σε γόνιμη δημόσια συζήτηση ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως όποιος ενδιαφέρεται για τον
Πολλαπλές αντιφάσεις, που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα της Ψυχιατρικής: Ο κύριος με τη ρόμπα δίπλα στην Λ.Κανέλλη: «Οι ομοφυλόφιλοι είναι ηθικά απονευρωμένοι, με ψυχοπαθολογικές εκτροπές και ψυχασθένειες, με μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής των εκτροπής, που έκαναν αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής των περιττωμάτων». Παρά τη συνεργασία του κατά των ηθοποιών του Χυτηρίου με τον Παππά της Χ.Α., ο δεύτερος, όταν ο πρώτος αποκάλεσε τη ναζιστική οργάνωση «Τάγμα Σατανιστών», τον εκδικήθηκε κατηγορώντας τον πως δεν θέτει θέμα στην Ι.Σύνοδο για την ιδιαίτερη προτίμηση πολλών συναδέλφων του στα ’’οθωμανικά’’ ήθη» (23.4.2013). Ο κύριος με τη ρόμπα δεν απάντησε.
άνθρωπο, δεν ανέχεται να υπάρχει ούτε ένας καρκινοπαθής να λιώνει βασανιστικά και εξευτελιστικά στο κρεβάτι του, χωρίς να μπορεί να επιλέξει το τέλος του μαρτυρίου του, με τις ασφαλιστικές δικλείδες βεβαίως ενός καλού Νόμου.
Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη. Αμέσως μετά η κα Παπαρήγα αυτοαποκαλύφθηκε, αφού έχασε το μέτρο στην προσπάθειά της να αποκαλύψει τον ΣΥΡΙΖΑ: «Εσείς που δεν τολμάτε να κάνετε τον διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, ..». Αυτή είναι μια πολύ σωστή επισήμανση που θα ήταν ακόμη καλύτερη, αν μπορούσε η κα Παπαρήγα να επισημάνει και τις υπόγειες συναλλαγές, μεταξύ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και της Ιεραρχίας, που φαλκιδεύουν τη θέσπιση υπερώριμων μεταρρυθμίσεων.
Ενδεικτικά θα σημειώσω την εκκωφαντική σιωπή του ΚΚΕ όχι μόνο για το επίμαχο ζήτημα του «Χωρισμού», που ανασύρθηκε τώρα ευκαιριακά και μονολεκτικά, για να πλήξει τον κομματικό αντίπαλο που ψαρεύει στα ίδια θολά νερά της εκλογικής πελατείας, αλλά και τις πάρα πολλές σιωπές, ακόμη γύρω από προκλητικά οικονομικά και άλλα ιερά σκάνδαλα, όπως το παρακάτω και τα συναφή με αυτό: «Το ΚΚΕ και τα παιδάκια των ευσεβών ιδρυμάτων». Ενδεικτικά να σημειώσω και το τραγικό «παρών» που έχει εκφωνήσει τρεις φορές μέσα σε τρια χρόνια το ΚΚΕ όταν (2014, 2016 και 2017) έρχονται στη Βουλή οι προκλητικά ανήθικες φοροαπαλλαγές του Αγ.Όρους, τις οποίες θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι: «Ου… φορολογηθείς», ‘Εφ. των Συντακτών’ (11.8.2017): «…ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2017….Δημοκρατική Συμπαράταξη, ΚΚΕ και Ένωση Κεντρώων δήλωσαν “παρών”, ενώ μόνο το Ποτάμι καταψήφισε ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2016…Το ΚΚΕ ψήφισε “παρών” και το Ποτάμι απουσίαζε… ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014.. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ψήφισαν “παρών”, … και η ΔΗΜΑΡ αρνήθηκε να πάρει θέση φωνάζοντας “κατά πλειοψηφία”»). Αξίζει να σημειώσω εδώ πως την τακτική του ΚΚΕ κατήγγειλε η ΛΑΕ, ξεχνώντας όμως πως τα στελέχη τους, ως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ το 2014, είχαν κρατήσει τη στάση που τώρα καταγγέλλουν [«Χαριστική τροπολογία κυβέρνησης και ΝΔ με φορολογικά δώρα…», Iskra-8.8.2017: «Όλοι σεβόμαστε τον Άγιον Όρος (Λ.: ε όχι και όλοι), αλλά αυτός ο σεβασμός δεν μπορεί να εκφράζεται με φορολογικά δώρα…»].
Αλλά η κα Παπαρήγα συλλαμβάνεται και αλλού ανειλικρινής: «Συκοφαντήσατε τις θέσεις του ΚΚΕ ….. κρίνατε την περίοδο 1920-1930, τη σταλινική περίοδο, όπως λέτε, την περίοδο της κολλεκτιβοποίησης, ποια πολιτική είχε απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Υπήρχε νόμος για την παιδοφιλία και υπήρχε και ένας νόμος-δεν μπορώ να εξηγήσω τι λέει-για την «αρσενοκοιτία». Προσέξτε, όμως, θα κάνετε σύγκριση με τους αντίστοιχους νόμους στις καπιταλιστικές χώρες στον καπιταλιστικό κόσμο, όχι με το 2017, γιατί στις ΗΠΑ υπήρχε η λοβοτομή και η καταδίκη της ομοφυλοφιλίας και τη δεκαετία του ’60. Να σας πω και κάτι άλλο; Αν υπήρχαν απόψεις στην τότε Σοβιετική Ενωση της δεκαετίας του ’20-κακώς, λέω-ότι η ομοφυλοφιλία είχε σχέση με ψυχιατρικό πρόβλημα, αντανακλούσε το επίπεδο της ανάπτυξης της επιστήμης εκείνης της περιόδου και μάλιστα σε μια χώρα που ξέρουμε ότι δεν ήταν το ίδιο ανεπτυγμένη όπως ήταν τότε ανεπτυγμένη η Αγγλία, η Γερμανία, η Γαλλία. …..Αν όμως το 1920 και το 1930 θεωρούνταν έτσι, αν θέλετε να κάνετε σύγκριση …θα πρέπει να κάνετε σύγκριση με το τι ίσχυε. Εδώ ακούστηκαν απόψεις, όπως ότι κυνηγούσαν και τους έβαζαν φυλακή στη δεκαετία του 1960. Κοιτάξτε να δείτε. Όταν στην Ισπανία του Φράνκο σκότωσαν τον Λόρκα, το δικαιολόγησαν ότι τον σκότωσαν γιατί ήταν ομοφυλόφιλος…Για ψάξτε το καλύτερα. Άλλο ομοφυλοφιλία κι άλλο βιασμός ανηλίκου. Άλλο ομοφυλοφιλία κι άλλο πορνεία. Για κοιτάξτε να δούμε αν καταδικάζονταν γι’ αυτό ή καταδικάζονταν για άλλες ενέργειες».
Σέβομαι το επιχείρημα που μας καλεί να συγκρίνουμε την καθυστερημένη Ρωσία του πρώτου καιρού της Επανάστασης με τις αστικές Δημοκρατίες της εποχής, αν και περιμένει κανείς ριζοσπαστικές και άμεσες λύσεις από κομμουνιστικές Επαναστάσεις. Άλλωστε ο ίδιος ο λιθουανικής καταγωγής Αναρχικός Αλέξανδρος Berkman, αναθεώρησε τις προκαταλήψεις του κατά της ομοφυλοφιλίας χάρις στην επιρροή της Αμερικανίδας συντρόφου του Έμα Γκόλντμαν και όταν γνώρισε στη φυλακή ομοφυλόφιλους εργάτες, που διέψευσαν την ανόητη εντύπωσή του πως η ομοφυλοφιλία αφορούσε μόνο την αστική τάξη («Hidden from history: reclaiming the gay and lesbian past». Martin B. Duberman, Martha Vicinus, George Chauncey, NAL Books, 1989). Εννοείται πως η ταπεινωτική για τους Κομμουνιστές αναφορά και αντιπαραβολή με τον Φράνκο, αναδεικνύει μια απελπισμένη προσπάθεια εφεύρεσης επιχειρημάτων. Θα μπορούσε η κα Παπαρήγα να αναφερθεί στον δρα Γρηγόρη Batkis, τον διευθυντή του Ινστιτούτου κοινωνικής Υγιεινής που δημοσίευσε στην αναφορά του (1923) που τιτλοφόρησε «Σεξουαλική Επανάσταση στη Ρωσία» (Grigorii Batkis, «Die Sexualrevolution in Russland», Berlin: Syndikalist-1925) την επαναστατική για την εποχή άποψη πως η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική και πως πρέπει να νομιμοποιηθεί. (βλ. Dan Healey «Homosexual Desire in Revolutionary Russia», Ιούλιος 2001, σελ.132-133). Όμως η κα Παπαρήγα δεν συμφωνεί με αυτά και είναι νομίζω αυτό προφανές («Το ΚΚΕ απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης»).
Αντιπαρέρχομαι εκείνη την υπεκφυγή: «Υπήρχε νόμος για την παιδοφιλία και υπήρχε και ένας νόμος-δεν μπορώ να εξηγήσω τι λέει-για την “αρσενοκοιτία”». Η κα Παπαρήγα μπορούσε και όφειλε να εξηγήσει, αλλά δεν την συνέφερε. Επίτηδες έμπλεξε υπονομευτικά την παιδοφιλία και ρώτησε τάχα αφελώς μήπως καταδικάζονταν γι’αυτήν στη Σοβιετία και όχι για την ομοφυλοφιλία, λες και δεν ξέρει, για να δημιουργήσει εντυπώσεις, πράγμα ολότελα απαράδεκτο, που δεν την τιμά καθόλου. Ξέρει πολύ καλά όμως και θολώνει τα νερά θέτοντας ανυπόστατα ερωτήματα, πως οι νόμοι της σταλινικής και της μετέπειτα περιόδου τιμωρούσαν σκληρά (πέντε χρόνια καταναγκαστικά έργα, από το 1933, με κάποια φιλευθεροποίηση μετά το θάνατο του Στάλιν) την ομοφυλοφιλία μεταξύ ενήλικων, έχοντας επηρεαστεί από τον αντίλαλο των βυζαντινών νόμων των Ορθόδοξων τσάρων, που θέσπιζαν με τις ευλογίες της Εκκλησίας ακόμη και τη θανάτωση των ομοφυλόφιλων (Νομοθεσία του τυραννικού τσάρου Αλέξη Μιχαήλοβιτς, βλ. Gregory Karpovich Kotoshikhin «On Russia during the Reign of Alexey Mikhailovich»-1840). Αυτοί οι νόμοι έχουν αφήσει την βάρβαρη κληρονομιά τους και στη νομοθεσία του αυταρχικού καθεστώτος Πούτιν, προς το οποίο προσβλέπουν ουκ ολίγα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ και ΑΝΕΛ. Να ανοίξω μια παρένθεση για να σημειώσω πως την ευλάβεια του αποθηριωμένου Μιχαήλοβιτς, ο οποίος επέκτεινε τη δουλοπαροικία σε όλους τους χωρικούς, θαυμάζει η έγκριτη του κ.Αλαφούζου: «..κειμήλιο που επιβεβαιώνει τις στενές πνευματικές σχέσεις…του Aγ. Oρους με την τσαρική Ρωσία .. το αργυρό αγιοπότηρο δώρο του τσάρου Αλεξίου Μιχαήλοβιτς (1645 – 1676) ..προς τη Μονή Ιβήρων, που αποτελεί ένα ακόμη τεκμήριο της ευλάβειας των ορθόδοξων τσάρων» (07.10.2017, «Η τσαρική Ρωσία και η σχέση της με το Αγιον Ορος»). Το σημειώνω αυτό για να τοποθετηθούν στην πραγματική τους βάση οι άκρως υποκριτικές ηθικολογικές κραυγές των υπόλογων για πολλά Αγιορειτών κατά του Νομοσχεδίου, που έρχονται από έναν κόσμο ζοφερής και ανήθικης απανθρωπιάς.
Νομίζω πως η στάση της κας Παπαρήγα έχει να κάνει με ένα προπατορικό αμάρτημα των παραδοσιακών δογματικών κομμουνιστικών κομμάτων, τα οποία πρέπει να αναθεωρήσουν πολλές από τις θεμελιώδεις θέσεις των ιστορικών ηγετών και θεωρητικών τους. Ο ίδιος ο Λένιν δεν ήταν δυστυχώς τόσο ανοιχτός σε αυτές τις μεταρρυθμιστικές εξελίξεις και αξίζει να δούμε τη φιλική διαφωνία του πάνω εκεί, με την επιφανή αγωνίστρια του γερμανικού και του παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος Κλάρα Τσέτκιν («Συνομιλία με τον Λένιν για το γυναικείο ζήτημα»-εκδ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 2002), που με δική της πρόταση καθιερώθηκε η 8η του Μάρτη, ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, στη μνήμη των εργατριών της Νέας Υόρκης, των οποίων η κινητοποίηση στις 8 του Μάρτη 1857 πνίγηκε στο αίμα. Ο Λένιν έχει στο μυαλό του μόνο την εργατική τάξη, στις επαναστατικές γραμμές της οποίας δεν έχουν θέση οι περιθωριακοί. Μιλάει είναι αλήθεια με κατανόηση ακόμη και στοργή για τις πόρνες, αλλά δεν τις θέλει στις προτεραιότητές του κα στις επαναστατικές του γραμμές. Επιτιμά την Τσέτκιν για το εύρος των ριζοσπαστικών προβληματισμών που υπέθαλπε: «… Μπορείτε εσείς να με βεβαιώσετε πως στη διάρκεια της ανάγνωσης και των συζητήσεων τα ζητήματα του φύλου και του γάμου εξετάζονται από την άποψη ενός συνεπούς, συνδεμένου με τη ζωή, ιστορικού υλισμού; … … Μου είπαν πως μια κομμουνίστρια προικισμένη εκδίδει στο Αμβούργο μια εφημερίδα για τις πόρνες, και προσπαθεί να τις οργανώσει για επαναστατική πάλη. Η Ρόζα, σαν κομμουνίστρια, ενεργούσε, εμπνεόταν από ανθρωπιστικά αισθήματα, όταν σ’ ένα άρθρο της είχε πάρει θέση υπέρ μιας πόρνης, που λόγω παραβίασης αστυνομικών κανονισμών, σχετικά με το ελεεινό επάγγελμά της, οδηγήθηκε στη φυλακή. Είναι αξιολύπητες αυτές, γιατί είναι διπλά θύματα της αστικής κοινωνίας. Πρώτον, είναι θύματα του καταραμένου συστήματος ιδιοκτησίας, και επί πλέον της καταραμένης ηθικής υποκρισίας. Είναι ολοφάνερο αυτό. Μονάχα ένας βάναυσος, κοντόφθαλμος άνθρωπος, μπορεί να το ξεχνά. Όμως άλλο είναι να το καταλαβαίνεις, και άλλο είναι πώς να σας το πω-να πας να οργανώσεις τις πόρνες, σαν ειδικό επαναστατικό μαχητικό τμήμα, και να εκδίδεις γι’ αυτές επαγγελματικό όργανο. Μα δεν υπάρχουν στη Γερμανία, εργάτριες της βιομηχανίας, που πρέπει να οργανώσουμε, για τις οποίες πρέπει να υπάρχει εφημερίδα, που είναι απαραίτητο να τις τραβήξουμε στον αγώνα μας; Εδώ πρόκειται για μια αρρωστιάρικη παρέκκλιση. …».
Οι πόρνες και κάθε πονεμένος και αδικημένος άνθρωπος, θα έπρεπε να είναι ένα σοβαρό υποκείμενο της επαναστατικής διαδικασίας αλλαγής της κοινωνίας, αν αυτή η αλλαγή είναι ριζοσπαστική, αν αποσκοπεί να αποδώσει δικαιοσύνη και αν έχει ανθρωπιστικό πυρήνα. Αυτό δεν ισχύει μόνο για όσους πιστεύουν στις Επαναστάσεις, κι εγώ δεν πιστεύω, αλλά για κάθε άνθρωπο που πιστεύει στην επανάσταση των συνειδήσεων. Ο Λένιν έχει ιστορική εμπειρία έναν αιώνα λιγότερο από εμάς, δεν πρόλαβε να δει την κατάληξη της Επανάστασής του. Όσο ευφυής και καλοπροαίρετος κι αν ήταν είναι εκτός εποχής μας. Η σκέψη του είναι χρήσιμη ως εργαλείο. Όπως θα έλεγε και η τ.Γ.Γ.: «Ως εκεί φτάνει».
Πόση και ποια είναι η εργατική τάξη σήμερα στην Ελλάδα; Η μεταμαρξιστική σκέψη έχει εισάγει στα ριζοσπαστικά υποκείμενα την έννοια του «πλήθους». Οι εργάτες δεν είναι οι μόνοι ούτε a priori οι καλύτεροι. Υπάρχουν οι έντιμοι διανοούμενοι, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι ομοφυλόφιλοι, οι πόρνες, οι άνεργοι, οι καταπιεσμένες γυναίκες, οι ΑΜΕΑ, αυτοί που στριμώχνονται απελπιστικά στο περιθώριο, όλοι «της Γης οι κολασμένοι», που διεκδικούν κάτι παραπάνω από τη συμμετοχή τους σε έναν επαναστατικό στίχο. Περιμένοντας το νέο Οκτώβρη του ’17 που δεν θα έλθει ποτέ, μπορεί το ΚΚΕ να εργάζεται στο μεταξύ για τον εξανθρωπισμό της κοινωνίας. Αυτό δεν βλάπτει την υποτιθέμενη επαναστατική του συνείδηση. Η αστική Δημοκρατία δίνει πολύ περισσότερες πρακτικές δυνατότητες από αυτή του να παριστάνεις με ανέξοδους βερμπαλισμούς τον διεθνιστή Επαναστάτη, όντας ακίνδυνος και συμβιβασμένος με το εγχώριο αμαρτωλό κατεστημένο (που σε έχει απαλλάξει από τον έλεγχο του ΣΔΟΕ).
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500170271
26 Οκτ. 2017
H Εκκλησία έχει τις δικές της αρχές
Ιερώνυμος: Δεν υποχωρούμε σε θέματα όπως η οικογένεια
http://www.protothema.gr/greece/article/725535/preveza-iereas-stin-fulaki-gia-viasmo-anilikon-koritsion/
26/10/2017
Πρέβεζα: Ιερέας στην φυλακή για βιασμό ανήλικων κοριτσιών
Η Εκκλησία στηρίζει την οικογένεια, ειδικά οι ανώνυμοι εξομολόγοι τους οποίους συγκαλύπτει ο μητροπολίτης τους και κανείς δεν ζητά τη δίωξή τους.
http://www.protothema.gr/greece/article/710533/to-elliniko-spotlight-50-hronia-viastis-anilikon-ston-peiraia/
To ελληνικό Spotlight: 50 χρόνια βιαστής ανηλίκων στον Πειραιά
……………………….
Ο «ευυπόληπτος» Πειραιώτης με το μαστίγιο
Το ημερολόγιο γράφει 1958 όταν ο 27χρονος τότε Κωνσταντίνος Λαλαούνης, απόφοιτος Θεολογίας, διορίζεται από το υπουργείο Δικαιοσύνης επιμελητής ανηλίκων του Δικαστηρίου Ανηλίκων Πειραιώς.
…………………………..
Στο ερώτημα των ανακριτικών αρχών γιατί δεν μιλούσαν εκείνα απαντούσαν με δάκρια στα μάτια: «Από τη στιγμή που ερχόταν στο ίδρυμα παπάς για να μας εξομολογήσει και την εξομολόγησή μας την έλεγε χαρτί και καλαμάρι στον Λαλαούνη και μας έβαζε τιμωρία μετά, σε ποιον να μιλήσουμε και τι να του πούμε;
………………………
Reblogged στις agelikifotinou.
Αυτοί που ξέρω που έχουν ζήσει πολλά χρόνια στην Σοβιετική Ένωση (συγγενείς της συζύγου μου), μου έχουν πει όλοι, ότι εκεί οι ομοφυλόφιλοι κρύβονταν γιατί αν τους καταλάβαιναν, τους έδερναν. Αυτό δεν το ξέρει η Παπαρήγα; Μάλλον θα το ξέρει. Τελικά κανείς δεν τους θέλει. Το παλιό φασιστικό σύνθημα ότι για όλα φταίνε οι ομοφυλόφιλοι, οι εβραίοι και οι πόρνες!
Ακόμα και στην Ολλανδία, μου έχει πει γνωστός μου ομοφυλόφιλος που εργάστηκε κάποια χρόνια, ότι μόνο σε μία συγκεκριμένη περιοχή στο Άμστερνταμ μπορούν να κυκλοφορούν χέρι χέρι και να φέρονται λίγο πιο ελεύθερα.
Κι εγώ, δεν μπορώ να πω, δεν αισθάνομαι πολύ άνετα μαζί τους, παρόλο που έχω φίλους χρόνια, γιατί όντως έχουν μια διαφορετικότητα την οποία δεν μπορώ να εντοπίσω, αλλά το μίσος δεν το καταλαβαίνω. Μάλλον έκφραση φόβου είναι γιατί ως γνωστό, όποιος έχει την σφίγγα, σφίγγεται.
H προστασία της οικογένειας
http://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/398887/gneis-monachon-ta-psalloyn-ston-igymeno-efraim
Γονείς μοναχών τα «ψάλλουν» στον ηγούμενο Εφραίμ
Τελευταία Ενημέρωση: 16 Μαΐου 2017, 1:00 μμ
Αντιδράσεις στον Παγκύπριο Σύνδεσμο Συγγενών και Φίλων Μοναχών προκαλεί η ενέργεια του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ να επιτρέψει, ύστερα από 27 χρόνια (αφότου ανέλαβε ηγούμενος), σε μοναχούς να διανυκτερεύσουν στο πατρικό τους στην Κύπρο.
Όπως έγραψε ήδη ο «Φ», η επίσκεψη στην Κύπρο θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο τάματος του ηγουμένου Εφραίμ στα Ιεροσόλυμα και η Κύπρος θα αποτελέσει ενδιάμεσο σταθμό.
Ήδη, σύμφωνα με ανακοίνωση που εξεδόθη, στις 23 τρέχοντος ο ηγούμενος Εφραίμ θα λειτουργήσει στον ιερό ναό Αγίας Θέκλας στον συνοικισμό Αγίων Αναργύρων Β’ στη Λάρνακα και θα απευθυνθεί στους πιστούς. Σε επιστολή του Συνδέσμου στον «Φ», η διανυκτέρευση χαρακτηρίζεται ως θετικό βήμα, αλλά προστίθεται πως θα έπρεπε να επιτραπεί στους μοναχούς να παραμείνουν μια βδομάδα στα σπίτια των γονιών τους.
Στην επιστολή των γονέων που διαμαρτύρονται αναφέρεται πως από την έναρξη της ηγουμενίας του γέροντα Εφραίμ το 1990 μέχρι σήμερα, κατά καιρούς αρκετοί γονείς που ήταν σοβαρά άρρωστοι ή ετοιμοθάνατοι ικέτευσαν τον γέροντα να επιτρέψει στο παιδί τους να έλθει στη Κύπρο για να τους επισκεφθεί, αλλά πάντοτε η απάντηση ήταν αρνητική. Αρνητική ήταν, προστίθεται στην επιστολή, και η απάντηση στο αίτημα για να παρευρεθούν στην κηδεία των γονιών τους. Επίσης η θέση του ηγουμένου ήταν ότι «το ίδιο το παιδί σας δεν θέλει να παρευρεθεί στην κηδεία και προτιμά να προσευχηθεί».
Στην επιστολή προστίθεται πως, λόγω της μέχρι σήμερα επιμονής του γέροντα Εφραίμ σε αυστηρούς περιορισμούς στη σχέση των μοναχών με τους γονείς τους, ορισμένοι έχουν την άποψη ότι η ξαφνική αυτή κίνηση, που γίνεται μετά από 27 χρόνια, αποτελεί επικοινωνιακό παιχνίδι, που εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες του ιδίου προσωπικά.
«Εμείς», συνεχίζει η επιστολή, «που βιώνουμε καθημερινά το πρόβλημα των περιορισμών στην επικοινωνία με τα παιδιά μας, κρίνουμε ότι η ολιγόωρη επίσκεψή τους στο σπίτι μας δεν είναι ικανή να απαλύνει τον πόνο 15 και 20 χρόνων παντελούς απουσίας, διότι τη μεγάλη χαρά της αντάμωσης το απόγευμα θα διαδεχθεί ο πόνος του αποχωρισμού, το επόμενο πρωί».
Σύμφωνα πάντα με την επιστολή, η ολιγόωρη επίσκεψη θα είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρα για τους γονείς των μοναχών που, λόγω ηλικίας ή και ασθενειών, δεν μπορούν να ταξιδέψουν στην Ελλάδα για να δουν τα παιδιά τους και περίμεναν αυτή την ευκαιρία για χρόνια για να ζήσουν κάποιες ημέρες με τα παιδιά τους και όχι λίγες ώρες.
Στην επιστολή αναφέρεται επίσης:
«Αναμένουμε από τον γέροντα Εφραίμ, έστω και τη δωδεκάτη, να αφήσει τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από την ενέργειά του αυτή και να δει τις πραγματικότητες. Ζητούμε από αυτόν να αναθεωρήσει τους σχεδιασμούς του, να μας λάβει σοβαρά υπόψη και να είναι βέβαιος πως οποιαδήποτε ουσιαστική ενέργεια για ικανοποίηση των γονιών, θα τύχει της ανάλογης εκτίμησης και θα αποτελέσει τη βάση για οικοδόμηση μιας καλύτερης σχέσης μεταξύ αυτού και των γονιών, προς όφελος πάντοτε των παιδιών μας».
Βάσος Βασιλείου
Συλλυπητήριο για το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ
Η ΚΕ του ΚΚΕ απέστειλε στην ΚΕ του Κόμματος Εργατών Κορέας το ακόλουθο συλλυπητήριο μήνυμα για το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ: «Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην ΚΕ του Κόμματος Εργατών Κορέας, στην ηγεσία της ΛΔ Κορέας και στο λαό της για το θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ, Γενικού Γραμματέα του Κόμματος Εργατών Κορέας. Ο λαός της ΛΔ Κορέας έχει δικαίωμα να προχωρήσει στο δρόμο ανάπτυξης που έχει επιλέξει ενάντια στις κάθε λογής ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας. Η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα που καιροφυλακτούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εντείνουν την επιθετικότητα και πληθαίνουν τους τυχοδιωκτισμούς τους κατά της ΛΔ Κορέας. Το ΚΚΕ αντιτάσσεται στα σχέδια αυτά. Στέκεται αλληλέγγυο με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του Κόμματος Εργατών Κορέας και του κορεάτικου λαού». Πηγή: http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/28226
κουβέντα για τους ανθρώπους που ζουν στη χώρα αυτή.
λογικό, η Ιστορική (που επινοήσαμε) Αναγκαιότητα πάνω απ’ όλα!
H Aγία Οικογένεια
http://www.aixmi.gr/index.php/prokalei-me-synuhmata-misoys-h-korh-toy-mihaloliakoy/
Προκαλεί με συνθήματα μίσους, η κόρη του Μιχαλολιάκου
6 Οκτωβρίου 2015
http://politikosafari.blogspot.gr/2013/02/hotel-new-dream.html
ΚΥΡΙΑΚΉ, 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2013
ΣΤΟ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟ ΤΟ ΡΟΖ HOTEL «NEW DREAM» ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ, ΓΙΑ ΧΡΕΗ ΣΤΟ…ΔΗΜΟΣΙΟ…!!!
Κυριε Λασκαρατο,
Παρακαλω πολυ να μου επιτρεψετε να επισημανω οτι στην αρχη του αρθρου γραφετε: «Ακρότατη, αυτή της ναζιστικής σατανιστικής εγκληματικής συμμορίας, που επικαλέστηκε «του Χριστού την πίστη την αγία», χωρίς να διαμαρτυρηθεί ούτε ένας Επίσκοπος.».
Δεν ειμαι επισκοπος, ενας αστεγος ειμαι, περιπλανωμενος απο χωριο σε χωριο (στη Γαλλια), και δεν κηρυτω το Ευαγγελιο, τα γαλλικα μου ειναι 5 κουβεντες, κι αυτο το ξερω πολυ καλα. Παντως μπορω να σας διαβεβαιωσω οτι συμφωνα με τη Πιστη του Χριστου την Αγια, ο καθε ανθρωπος πρεπει να κρατηση το φυλο που του εδωσε ο Θεος, αλλα δεν του πεφτει λογος αν ο διπλανος του αλλαξη φυλο.
Με εκτιμηση και φιλία
Γεωργιος Θεοδοσιου
Αγαπητέ κε Θεοδοσίου,
μας τιμάτε με τα ειλικρινή σας σχόλια. Συμφωνώ να κρατήσει το φύλο της γέννησής του, τι γίνεται όμως αν δεν είναι το φύλο του ξεκάθαρο;
Εγώ επίσης νομίζω πως αν το φύλο το εδινε ο Θεός, δεν θα έκανε ποτέ λάθος.
Υπεισέρχονται όμως και σκοτεινές δυνάμεις.
Κυριε Λασκαρατο,
Παρακαλω πολυ δεχθειτε να υποθεσω οτι στην ερώτησή σας εννοειτε τη πολυ σπανια περιπτωση του ερμαφροδιτου.
Αν ειχα δυο γεννητικα οργανα, αρσενικο και θηλυκο, απλα θα τα κρατουσα και τα δυο.
Με εκτιμηση και φιλία
Γεωργιος Θεοδοσιου
Κύριε Θεοδοσίου η πλεονεξία είναι βαρύτατο αμάρτημα. Ο έχων δυο φύλα, δίδει το ένα.
Κυριε Λασκαρατο,
Παρακαλω πολυ να μου επιτρεψετε να σας απαντησω οτι το γεννητικο οργανο δεν ειναι πουκαμισο. Με τη δικη σας λογικη μπορει, αυτος που εχει κοψει το γεννητικο του οργανο να μου πει: «να κοψεις το γεννητικο σου οργανο για να μην εχεις εσυ κατι παραπανω απο μενα».
Με εκτιμηση και φιλία
Γεωργιος Θεοδοσιου
http://www.protothema.gr/politics/article/590494/o-suriza-einai-to-paidi-gia-oles-tis-douleies-/
Ο Δημήτρης Δανίκας συναντά τον ΓΓ του ΚΚΕ
28/06/2016
…………………………………
– Ενα πράγμα που μου έκανε εντύπωση. Γιατί το ΚΚΕ δεν ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης; Εμένα προσωπικά με ενόχλησε αυτό.
«Το τι κάνει κάποιος στο σπίτι του είναι δικαίωμά του. Είναι αντιδραστική και ρατσιστική άποψη να επεμβαίνεις στις προσωπικές επιλογές του άλλου και γι’ αυτό πρέπει να είναι και αυστηρός ο νόμος για όσους προσβάλλουν τη σεξουαλική επιλογή κάθε ατόμου».
– Η διαφωνία ποια είναι;
«Το ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών. Θεωρούμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει αυτή η δυνατότητα, της υιοθεσίας παιδιών, από ομόφυλα ζευγάρια. Αυτή την επιφύλαξη είχαμε εμείς. Και αυτό προειδοποιούσαμε και στον πρώτο νόμο. Και τώρα θα ανοίξει κι άλλο ζήτημα, θα φέρουν νόμο για το κοινωνικό φύλο, τέτοιος προσδιορισμός».
– Τι είναι αυτό; «Οτι δεν πρέπει να προσδιορίζεται το μωρό τη στιγμή της γέννησης με τα βιολογικά χαρακτηριστικά. Συνήθως όταν γεννιέται ένα παιδί, βλέπεις αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Και λένε αυτοί ότι στα 18 να διαλέγεις το φύλο που θέλεις να είσαι! Να αυτοπροσδιορίζεσαι σεξουαλικά».
– Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Γεννάει η μάνα ένα αγοράκι…
«Ναι. Δίπλα δεν θα γράφει “άρρεν”, αλλά θα λέει “παιδί” γενικά, ουδέτερο πράγμα. Ο προσδιορισμός θα γίνεται στην αρχή της ενηλικίωσης και θα λέει “είμαι άντρας ή είμαι γυναίκα”. Σε άλλες χώρες έχει γίνει. Στις ΗΠΑ και δεν θυμάμαι πού αλλού. Είναι η θεωρία του κοινωνικού φύλου, με την οποία είμαστε αντίθετοι».
– Στο ΚΚΕ δεν έχετε αποκλεισμούς στους ομοφυλόφιλους;
«Οχι, βέβαια, δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Απλώς για ανήλικους πρέπει να δεις και το ζήτημα της διαπαιδαγώγησης. Ο ενήλικος έχει δικαίωμα να επιλέξει, αλλά να μην προκαλεί. Προκλητικότητα είναι, για παράδειγμα, να είσαι παντρεμένος, να κοιμάσαι με μία ή και δύο γκόμενες και να κυκλοφορείς σαν γύφτικο σκερπάνι. Το ίδιο και για μια γυναίκα. Να έχει τον έναν, τον άντρα, τον γκόμενο και να είναι, ας πούμε… Εντάξει, ρε φίλε, άμα δεν γουστάρεις, χώρισε, αν θέλεις να κάνεις κάτι, κάν’ το, αλλά μην προκαλείς και κοκορεύεσαι. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Γιατί και το ήθος έχει κι αυτό την κοινωνική του διάσταση. Εξάλλου είναι και το ατομικό, το τι νιώθω εγώ, ζούμε σε μια κοινωνία με ανθρώπους δίπλα μας, έχουμε παιδιά».
……………………….
Παράθεμα: H γκομενολογία του κ.Κουτσούμπα | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
http://www.katiousa.gr/istoria/o-georgios-rallis-stin-essd-4-9-1978-proti-episkepsi-ellina-ypourgou-eksoterikon-sti-sovietiki-enosi/
Ο Γεώργιος Ράλλης στην ΕΣΣΔ 4.9.1978 – Η πρώτη επίσκεψη Έλληνα υπουργού Εξωτερικών στη Σοβιετική Ένωση
04-09-2018
Η κυβέρνηση Καραμανλή ήταν διατεθειμένη να παίξει το “σοβιετικό χαρτί” έναντι των ΗΠΑ σε μια περίοδο που οι διαπραγματεύσεις για την επάνοδο της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος της βορειατλαντικής συμμαχίας είχαν πέσει σε τέλμα.
Συμπληρώνονται σήμερα 40 χρόνια από την ιστορική επίσκεψη του τότε υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Γεωργίου Ράλλη στη Σοβιετική Ένωση. Επρόκειτο για την πρώτη επίσκεψη Έλληνα αξιωματούχου στην ΕΣΣΔ μετά το 1924, και η μόνη ως τότε σε τόσο υψηλό επίπεδο. Επί της ουσίας ήταν μια επίσκεψη που προλείανε το έδαφος για την πρώτη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στη χώρα, με το ταξίδι του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Οκτώβρη του 1979. Η συνάντηση διεξήχθη σε καλό κλίμα και αποκορύφωμά της υπήρξε η υπογραφή συμφωνίας για την επισκευή σοβιετικών πλοίων στα ναυπηγεία της Σύρου. Εκείνη την εποχή όπως είναι γνωστό η Ελλάδα είχε αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, κάτω από τη μεγάλη δυσαρέσκεια του λαού για την εμπλοκή των ΗΠΑ στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου.
Η Σοβιετική ένωση από την πρώτη στιγμή είχε πρωταγωνιστήσει στο ψήφισμα 353 του ΟΗΕ για το Κυπριακό και πίεζε διαρκώς για την εφαρμογή του. Καλούσε σε απόσυρση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων, τον τερματισμό της κατοχής και την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης. Πέραν αυτού, στις 26 Αυγούστου 1974, λίγες μέρες δηλαδή μετά τον “Αττίλα ΙΙ” η Σοβιετική κυβέρνηση είχε εκφράσει την αναγκαιότητα προστασίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από εξωτερικές επεμβάσεις και απομάκρυνσης όλων των ξένων δυνάμεων, προχωρώντας μάλιστα σε εγγύηση των βόρειων συνόρων της Ελλάδας, διαλύοντας μια για πάντα το δημοφιλή ψυχροπολεμικό μύθο περί “από βορράν κινδύνου”. Θεωρητικά λοιπόν, υπήρχαν προϋποθέσεις για μια προσέγγιση των δύο πλευρών, η οποία ποτέ δεν έφτασε σε απτά αποτελέσματα ωστόσο, καθώς σκόνταφτε στο ακανθώδες ζήτημα του ΝΑΤΟ. Αφενός η ΕΣΣΔ απολύτως δικαιολογημένα παραδοσιακά αντιτάσσονταν σε οποιαδήποτε σκέψη νατοποίησης του νησιού, αφετέρου η ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να δυσαρεστήσει τους υπέρμετρα τους υπερατλαντικούς της συμμάχους.
Ήταν ωστόσο απολύτως διατεθειμένη να παίξει το “σοβιετικό χαρτί” έναντι των ΗΠΑ σε μια περίοδο που οι διαπραγματεύσεις για την επάνοδο της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος της βορειατλαντικής συμμαχίας είχαν πέσει σε τέλμα. Είναι γεγονός πως η επίσκεψη Ράλλη δυσαρέστησε τους Αμερικανούς, προκαλώντας την αντίδραση του πρωθυπουργού, που στις 23 Δεκέμβρη 1978 δήλωσε πως η αφοσίωση και οι ευθύνες της Ελλάδας στα πλαίσια του ΝΑΤΟ δε θα παρεμπόδιζαν τις προσπάθειές της να βελτιώσει τις σχέσεις της με τους Σοβιετικούς. Η πίεση που επεδίωκε η ελληνική κυβέρνηση να ασκήσει στους συμμάχους της για την αποδοχή των όρων της στρατιωτικής της επανένταξη διαφάνηκε και από την επίσκεψη του Καραμανλή στη Μόσχα ένα χρόνο αργότερα, όπου είχε συνομιλίες τον πρωθυπουργό Αλεξέι Κοσίγκιν, αλλά και τον ίδιο το Μπρέζνιεφ, με αντικείμενο την επικύρωση της συμφωνίας για τα ναυπηγεία. Επιπλέον, σε μια παραπέρα ένδειξη καλής θέλησης προς τους Σοβιετικούς, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, υπουργός Άμυνας της Ελλάδας, έσπευσε να διασκεδάσεις τους φόβους επέκτασης των χωρικών υδάτων από έξι στα 12 ναυτικά μίλια, κάτι που θα σήμαινε για την ΕΣΣΔ που είχε ναυτική βάση 78 μίλια από τις ελληνικές ακτές την υποχρέωση να επαναδιπραγματευτεί το καθεστώς των ναυτικών της δυνάμεων στην περιοχή. Η σκέψη ωστόσο να υπάρξει κοινή ανακοίνωση για τη μη επέκταση των χωρικών υδάτων με αντάλλαγμα ενεργότερες σοβιετικές πρωτοβουλίες στο Κυπριακό απορρίφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, που φοβόταν πως θα υπερέβαινε τα εσκαμμένα έναντι των ΗΠΑ. Εξάλλου, όπως φάνηκε με την εκ νέου προσχώρηση της Ελλάδας ως πλήρους μέλους του ΝΑΤΟ το 1980, ουδέποτε είχε αμφισβητηθεί σοβαρά ο στρατηγικός προσανατολισμός της χώρας.
Στη συνέχεια υπήρξαν άλλες δύο επισκέψεις Ελλήνων πρωθυπουργών στην ΕΣΣΔ, το 1985 από τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπου σημειώθηκε και το ευτράπελο της χορήγησης του πολυτελέστερου αυτοκινήτου μετακινήσεων στον υφυπουργό τύπου Αντώνη Μαρούδα, θεωρώντας τον λόγω λάθος μετάφρασης ομόλογο του διοικητή της KGB, και του Κ. Μητσοτάκη τον Ιούλιο του 1991, λίγους μήνες πριν τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που δεν ξέρουμε αν συντέλεσε και στην εδραίωση της φημολογίας περί “γκαντεμιάς” του πάλαι ποτέ επιτίμου προέδρου της ΝΔ.
Όταν το ΚΚΕ ξεπέφτει σε συνωμοσιολογία
https://theshadesmag.wordpress.com/2019/07/06/to-kke-kai-o-praktoras-tou-soros/?fbclid=IwAR0Y8symOjd_w23kAIfY41JwZRv0Ko3xgT75o7XGJOGT7hLayVP0qdEzlCg
Το ΚΚΕ, ο πράκτορας του Σόρος και οι υπόλοιποι…. (ένα κείμενο σχετικά με τις εκλογές)
Posted on July 6, 2019 by shadesmag
Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ένα κόμμα που υποστηρίζει ότι έχει μια στοιχειώδη μαρξιστική ανάλυση της πραγματικότητας, θα είχε χιλιάδες λόγους να κάνει κριτική και να ξεσκεπάσει την ουσία της πολιτικής ενός κόμματος σαν αυτό του κυρίου Βαρουφάκη. Κάτι τέτοιο πραγματικά δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο για κάποιον που έχει μια βασική γνώση των πολιτικών θέσεων αυτού του κόμματος, ή έστω έχει παρακολουθήσει κάποιο από τα show του κυρίου Βαρουφάκη σε ένα από τα θέατρα κάποιας μεγάλης Ευρωπαϊκής μητρόπολης. Για κάποια/ον με μαρξικό background δεν θα υπήρχε καμία αδυναμία στο να κριτικάρει τις βασικές πολιτικές θέσεις ενός ανθρώπου που δηλώνει ότι σε “στιγμές κρίσης τα συμφέροντα της εργατικής τάξης συγκλίνουν με αυτά του κεφαλαίου”, ενός κόμματος που δηλώνει φιλελεύθερο κ.ο.κ. Ένας κομμουνιστικός φορέας με στοιχειώδη ανάλυση θα μπορούσε να το πάει και πολύ παραπέρα, να διεισδύσει και να ξεσκεπάσει τον κύριο Βαρουφάκη αναλύοντας το τί σημαίνει να έχεις ψευδαισθήσεις για ένα νεο-κεϋνσιανισμό σήμερα, όπως προκύπτει από την ανάλυση και το εκλογικό πρόγραμμα του ΜεΡα 25 για τις βασικές κατηγορίες της πολιτικής οικονομίας και την καπιταλιστική κρίση.
Αυτά όμως φαίνεται να είναι “ψιλά γράμματα” για το ΚΚΕ και τον γραμματέα του κύριο Κουτσούμπα, που αντί μιας τέτοιας στάσης επέλεξε για ακόμα μια φορά να φλερτάρει με την ακροδεξιά πολιτική ατζέντα, μήπως και χαϊδέψει μερικά αυτιά ψεκασμένων ακροδεξιών ψηφοφόρων. Αντί για μια αξιοπρεπή ανάλυση λοιπόν, ο κύριος Κουτσούμπας σε συνέντευξη του σε τηλεοπτικό σταθμό, επέλεξε να κάνει επίθεση στο Βαρουφάκη δηλώνοντας τα εξής: «Σήμερα εμφανίζεται ο Βαρουφάκης που ουσιαστικά οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο, ο εμπνευστής, ως άνθρωπος του Σόρος μέσα στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, του να λέμε την τρόικα ‘θεσμούς’, το μνημόνιο ‘συμφωνία’ και να τους λέμε ‘εταίρους’». Αυτό εδώ είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τις δηλώσεις του, περισσότερα μαργαριτάρια του κυρίου Γ.Γ μπορείτε να βρείτε και στο βίντεο στο τέλος του κειμένου.
Πράκτορας του Εβραίου Σόρος και ο κύριος Βαρουφάκης. Δεν το ακούσαμε από το στόμα κάποιου νεοναζί υποψηφίου της χρυσής αυγής ή της Ν.Δ, αλλά από το στόμα του Γ.Γ ενός κόμματος που θέλει ακόμα να τιτλοφορείται ως κομμουνιστικό. Γι’ αυτό εδώ, δεν μιλάμε για κάποιου είδους γκάφα του ΚΚΕ, αλλά για συνειδητή αποστασία από τις βασικές αρχές της κομμουνιστικής θεωρίας ή πολύ περισσότερο, για την ίδια την αντικομμουνιστική πολιτική.
Για την ουσία των αντιμνημονιακών φαιο-κόκκινων μετώπων και γιατί αυτά αφήνουν άθικτη την καπιταλιστική κυριαρχία έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, το ίδιο και για τον αγοραίο (φετιχιστικό) αντικαπιταλισμό και την επικινδυνότητά του. Θα ξαναγράψουμε ακόμα μια φορά σήμερα, γιατί τα πράγματα όσο πάνε και σοβαρεύουν ακόμα περισσότερο. Το ΚΚΕ με αυτές τις δηλώσεις του Γ.Γ. ανακοινώνει το οριστικό του διαζύγιο με οτιδήποτε κομμουνιστικό. Αντί μιας σοβαρής κριτικής (και ταξικής) ανάλυσης για τις πολιτικές του ελληνικού καπιταλισμού σήμερα, των μετακινήσεων και συγκρούσεων ακόμα και ανάμεσα στους κύκλους του ελληνικού και του διεθνούς κεφαλαίου, επιλέγει να ψαρέψει στα θολά νερά του ακροδεξιού και αντισημιτικού βούρκου. Αντί να δει ότι ελληνικό (κυρίως) είναι το κεφάλαιο (μεγάλο και μικρομεσαίο) που τρίβει τα χέρια του σε αυτή τη χώρα, όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν μισθούς πείνας, αντί να διατυμπανίσει ανοιχτά και ξάστερα ότι ο εχθρός βρίσκεται εδώ και είναι μέσα στην ίδια μας την χώρα, μπουρδολογεί για τον Σόρος.
Έτσι ακούμε από τον Γ.Γ, ότι ήταν δουλειά του Εβραίου Σόρος το τρίτο μνημόνιο και όχι αποτέλεσμα της κρίσης του ελληνικού και διεθνούς καπιταλισμού. Ακούσαμε ότι ο Βαρουφάκης είναι μαριονέτα του Σόρος. Πέρα φυσικά από το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει (δηλαδή ότι ο Βαρουφάκης είναι άνθρωπος του Σόρος), να πούμε ότι ελάχιστα ενδιαφέρεται και ο ίδιος ο Σόρος για οποιαδήποτε επένδυση στην Ελλάδα, και πολύ περισσότερο μετά και από την εκδίωξη του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου από την νεοφασιστική κυβέρνησης της Βουδαπέστης, που χρηματοδοτούσε ο οργανισμός που είναι πρόεδρος. Ο Σόρος είναι αλήθεια ότι εκπροσωπεί μια πιο “σοσιαλδημοκρατική και φιλανθρωπική αντίληψη” για τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσει η καπιταλιστική κυριαρχία – που κυρίως – χρηματοδοτεί εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ελάχιστα μας ενδιαφέρει και εμάς, αν όχι καθόλου, εάν ο κύριος Βαρουφάκης γνώρισε κάποτε τον Σόρος. Όσοι σήμερα σπέρνουν την σύγχυση περί σκοτεινών κύκλων εξουσίας, της επίσης σκοτεινής κυριαρχίας κάποιων εβραίων πλουτοκρατών, της προσωπομορφοποίησης του κεφαλαίου, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενισχύουν τον νεοφασισμό και τον αντισημιτισμό.
Έχουμε επισημάνει και άλλες φορές ότι αυτή η “επίθεση” στο χρήμα και το αφηρημένο, στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και τον φορέα της πραγμοποιημένης αξίας, γίνεται πάντα από την σκοπιά της υπεράσπισης του “καλού” πατριωτικού κεφαλαίου. Μια τέτοια “ανάλυση” αφήνει άθικτες τις βασικές κατηγορίες του καπιταλισμού και στρώνει τον δρόμο με ροδοπέταλα σε μια φετιχιστική εκδοχή αντικαπιταλισμού, εθνικοσοσιαλιστικής κοπής.
Η δήλωση αυτή του γραμματέα του ΚΚΕ όμως δεν είναι η μόνη απόδειξη ότι το κόμμα αυτό έχει πάρει διαζύγιο ακόμα και με την λέξη κομμουνισμός. Η όλη του στάση το προηγούμενο διάστημα δείχνει μια πιο σοβαρή και ποιοτικά δεξιά στροφή αυτού του κόμματος, κατά κάποιο τρόπο, σε απόλυτη σύμπλευση με την παραπέρα αντιδραστική νεοφασιστική πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο που το ΚΚΕ έχει στις γραμμές του μια Λιάνα Κανέλλη που πρόσφατα μάλιστα δήλωσε ότι ο μακεδονομάχος στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος είναι η μούσα του “ελληνικού λαού” ή ότι οι κομμουνιστές θα μπουν στη πρώτη γραμμή ακόμα και άοπλοι ενάντια στους Τούρκους. Η ενσωμάτωση του ΚΚΕ στην κυρίαρχη εθνική ιδεολογία είναι δυστυχώς δεδομένη. Η στάση του ΚΚΕ για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, το Μακεδονικό και μια σειρά άλλα θέματα είναι πραγματικά ζοφερή. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλές άλλες πλευρές της πολιτικής του κόμματος αυτού, όπως το να μας διευκρινίσει τι εννοεί με τις έννοιες “λαϊκή οικονομία” και “λαϊκό κράτος”, κάτι που σε εμάς τους καχύποπτους θυμίζει τους Λασαλικούς, στους οποίους έκανε κριτική ο Μαρξ.
Όσο για τους υπόλοιπους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Οι άμαζες προεκλογικές τους συγκεντρώσεις γίνονται με μια κυρίαρχη πασπαρτού πολιτική όχι αριστερότερης του ΚΚΕ. Η αντίληψη για τις “μεγάλες τράπεζες” και τους “τοκογλύφους” (ή το κράτος δολοφόνο) που δοκιμάζουν τον ηρωικό ελληνικό λαό και την λαϊκή οικογένεια είναι μια από τις χαρακτηριστικές πλευρές της “αντικαπιταλιστικής” τους ατζέντας. Μια από τα ίδια δηλαδή. Μόνο που η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές της εκλογές, κάτι που δίνει με τη σειρά του την εξουσία στην φασίζουσα δεξιά της ΝΔ, δεν θα τους αποφέρει κανένα όφελος και αυτό γιατί η στρατηγική που εκφράζουν στην πραγματικότητα έχει την ίδια ρίζα με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν πραγματικά εύκολο να πούμε ότι η αριστερά σε αυτή τη χώρα έχει απλά σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να επισημάνουμε επίσης, είναι ότι απουσιάζει εντελώς η οποιαδήποτε μαρξική και υλιστική κριτική της σημερινής πραγματικότητας. Όσοι από δαύτους (από τους τροτσκιστές, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι την αριστερο-εθνικιστική ΛΑΕ) προπαγανδίζουν ότι το πρόβλημα θα λυθεί με την εθνικοποίηση των τραπεζών, την κοπή εθνικού νομίσματος και την αντίσταση στους διεθνείς τοκογλύφους, τόσο εμείς δεν θα μπορούμε να τους συμπεριλάβουμε εντός του ανταγωνιστικού κινήματος. Ειδικότερα για τη ΛΑΕ, θα λέγαμε ότι ακολουθεί μια γραμμή φετιχισμού του εθνικού νομίσματος το όποιο αναγάγουν ως αντικαπιταλιστικό μέσο, στρατηγική που ακολουθούν και άλλα εθνικιστικά κόμματα όπως το ΕΠΑΜ. Οι “αριστερές” δράσεις τους δεν σταματάνε εκεί: κατέβηκαν σε εθνικιστικό συλλαλητήριο για το Μακεδονικό και έκαναν εμφάνιση στο κανάλι Σπαρτιάτες. Αυτή είναι και μια συνεπής γραμμή υπεράσπισης της στρατηγικής του “αγνού πατριωτικού κεφαλαίου” και της εθνολαϊκής πολιτικής γενικότερα. Σε αυτό το σημείο και για να προλάβουμε μερικούς που κάνουν κριτική στο ΚΚΕ από την σκοπιά υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ, να θυμίσουμε ότι αμφότεροι έχουν εμπλακεί σε κυβερνητικές συμμαχίες με δεξιά κόμματα, σε κρίσιμες μάλιστα στιγμές για τον καπιταλιστικό σχηματισμό, με στόχο-αποτέλεσμα την προστασία ιδιοκτησιακών συμφερόντων στην μια περίπτωση, διάσωση του εθνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην άλλη. Αυτό, δεν μπορούν να το ξεχνούν διάφορα “προοδευτικά” blog που η κριτική τους ξεκινά στην προάσπιση ιδιωτικών συμφερόντων (πότε εντός και πότε εκτός Ε.Ε.) και σταματά στον “προοδευτικό” αλλά καθόλου για αυτούς, αυταρχικό χαρακτήρα της Συμφωνίας των Πρεσπών, παραγνωρίζοντας την προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός ηγεμονικού ρόλου της Ελλάδας στα Βαλκάνια.
Για το τέλος αυτού του κειμένου αφήσαμε το κόμμα του Βαρουφάκη, μόνο και μόνο για να υπενθυμίσουμε σε όσες/ους μας διαβάζουν και εδώ, ανάλογες δηλώσεις του με αυτές του κυρίου Γ.Γ του ΚΚΕ. Να μην ξεχνάμε ότι και ο Βαρουφάκης κατηγορούσε τον κ. Τσίπρα ότι η αποπομπή του έγινε από τον Σόρος. Συγκεκριμένα ο Βαρουφάκης μιλώντας στον ΣΚΑΪ τον περασμένο Οκτώβριο, δήλωσε ότι ο Σόρος τηλεφώνησε στον Τσίπρα και ζήτησε την αποπομπή του τον Ιούλιο του 2015. «Η σχέση μου με τον Σόρος περιορίζεται σε αυτό το τηλεφώνημα», είπε χαρακτηριστικά ο πρώην υπουργός Οικονομικών και πρόσθεσε αναφερόμενος στον Ουγγροαμερικανό μεγιστάνα: «έχει κάνει κάποια καλά, αλλά και κάποια περίεργα πράγματα». Να θυμίσουμε επίσης ότι στο ευρωψηφοδέλτιο του κ. Βαρουφάκη φιγούραρε μια μεγάλη αντισημίτρια, η κ. Σακοράφα.
Να είμαστε ειλικρινείς σε αυτό το κείμενο δεν σκοπεύουμε να επεκτείνουμε περισσότερο σε μια συνολική ανάλυση, γιατί κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει συλλογικά από όσους/ες θεωρούν ότι δεν υπάρχει ίχνος κομμουνιστικού προγραμματικού λόγου στην εποχή μας. Σκόπιμα λοιπόν, αφήνουμε για την ώρα, αυτή τη συζήτηση γιατί είμαστε σίγουροι/ες, ότι αυτή θα ανοίξει μαζί με όσους/ες πλέον κατανοούν τα αδιέξοδα. Χωρίς αμφιβολία, έρχεται η πολιτική κατάρρευση της παραδοσιακής αριστεράς στην Ελλάδα. Αυτή η συγκυρία ελπίζουμε να είναι μια συγκυρία μετακινήσεων και επαναπροσδιορισμού.
Σε αυτές τις εκλογές λοιπόν δεν πρέπει να γελαστεί κανένας/καμιά μας. Πρέπει να συνεχίσουμε την κριτική και την συσπείρωση δυνάμεων σε μια ανταγωνιστική κατεύθυνση. Σε αυτόν τον αγώνα σίγουρα θα συναντηθούμε με χιλιάδες νέους ανθρώπους. Ατομικότητες και συλλογικότητες που αντιλαμβάνονται το τέλος μιας εποχής και της συνέχισης της σκληρής επίθεσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτός θα είναι και ο κόσμος που θα στελεχώσει το κομμουνιστικό κίνημα του 21ου αιώνα.
Κομμουνιστές/τριες με μνήμη
Παραπομπή με το βίντεο με τον κ. Κουτσούμπα
https://www.inboxnews.gr/politiki/o-koytsoympas-ypodehthike-sta-grafeia-toy-kke-ena-terastio-portreto-toy-stalin-kai-ena
ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΜΠΑΦΑ
Ο Κουτσούμπας «υποδέχθηκε» στα γραφεία του ΚΚΕ ένα τεράστιο πορτρέτο του Στάλιν και ένα πίνακα του Λένιν [εικόνες]
08:56
02.11.2019
Δύο μεγάλους, εντυπωσιακούς πίνακες, που απεικονίζουν τον Ιωσήφ Στάλιν και τον Βλαντίμιρ Λένιν «υποδέχθηκε» στα γραφεία του ΚΚΕ ο Δημήτρης Κουτσούμπας.
Πρόκειται για έργα που δημιούργησε ο Σοβιετικός ζωγράφος Βολκόφ, εκείνον του Στάλιν το 1946 και εκείνον του Λένιν το 1922. Τους δύο πίνακες πρόσφερε για το αρχείο του ΚΚΕ στον Δημήτρη Κουτσούμπα ο καθηγητής του ΕΜΠ, Γιώργος Μπάφας, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του 902.
Οι πίνακες προέρχονται από την ιδιωτική συλλογή του κ. Μπάφα και τους απέκτησε όταν σπούδαζε στην τότε Ανατολική Γερμανία. «Πάνε στη σωστή θέση, εκεί όπου ανήκουν», δήλωσε ο καθηγητής του ΕΜΠ, δωρίζοντάς τους στο αρχείο του ΚΚΕ. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας ευχαρίστησε θερμά τον κ. Μπάφα και δήλωσε ότι το ΚΚΕ θα αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την προσφορά του.
Παράθεμα: Το πορτραίτο του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές
Το πιο διάσημο γκράφιτι στο Τείχος του Βερολίνου
Μάνος Νομικός
«Το αδελφικό φιλί» ανάμεσα σε Μπρέζνιεφ και Χόνεκερ σηματοδοτεί μία εποχή που πέρασε
https://www.athensvoice.gr/life/urban-culture/594674_pio-diasimo-gkrafiti-sto-teihos-toy-verolinoy
https://02varvara.wordpress.com/2012/08/22/zyuganov-sez-that-pussy-riot-deserved-a-good-taste-of-the-belt/
Θα μαστίγωνε τις βλάσφημες τραγουδίστριες και ακτιβίστριες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Pussy Riot, ο Γεννάδιος Ζουγκάνοφ, όπως δήλωσε στον πατριάρχη
Ο ρωσικός Μεσαίωνας.
Ούτε περνά από το μυαλό του ηλίθιου ολοκληρωτικού, πως το θέμα δεν είναι αν το ΚΚΣΕ πιστεύει σε κάποιο θεό ή αν συμφωνεί μαζί του, αλλά η θρησκευτική ουδετερότητα του Κράτους
https://www.orthodoxianewsagency.gr/epikairotita/oi-kommounistes-tis-rosias-de-diafonoun-me-tin-anafora-tou-theou-sto-syntagma/
11 Φεβρουαρίου, 2020
Οι κομμουνιστές δε διαφωνούν με την αναφορά του Θεού
Ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας Γκενάντι Ζιουγκάνοφ δήλωσε ότι δε διαφωνεί με την αναφορά του Θεού στο προοίμιο του Συντάγματος.
«Είναι μάλλον η εικόνα που ανταποκρίνεται στις ηθικές και βασικές αξίες του κράτους μας» είπε ο Ζιουγκάνοφ.
Επίσης, υπενθύμισε ότι ο Θεός αναφέρεται και στον ύμνο της Ρωσίας.
Εκτός τούτου, κατά τη γνώμη του, αναφορές από τη Βίβλο χρησιμοποιήθηκαν στην ιδεολογία του κομμουνισμού. Σε πολλά σημεία, καθώς αναφέρει, ο ηθικός κώδικας του κομμουνισμού βρίσκει βάσεις απο τη Βίβλο. Και, όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, απλά, ας συγκρίνει αυτές τις δύο πηγές, συμπληρώνει.
Γι’ αυτό αφήσαμε πίσω μας όλο το παρελθόν. Ευτυχώς.
Πράγματι, όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, είναι απλώς ανίκανος να βλέπει πίσω από τις «ωραίες» λέξεις και τα ιδανικά που λανσάρονται στη πιάτσα των αξιών, σαν κορωνίδα της ηθικής και του ανθρώπινου πολιτισμού.
Και οι δύο πηγές, εκφράζουν ένα ανελέητο μίσος για την πραγματικότητα και την κατασυκοφάντηση της.
Αιώνια δικαιοσύνη του Θεού, υπόσχεση της αποκατάστασης της αδικίας και η αιώνια βασιλεία του Χριστιανικού παραδείσου (κάπου έξω μακρυά), από την μία πλευρά.
Αιώνια δικαιοσύνη του κομμουνισμού, υπόσχεση της αποκατάστασης της αδικίας και η αιώνια βασιλεία της μαρξιστικής σκέψης (εδώ στη γη), από την άλλη πλευρά.
Πίσω από αυτά τα χυδαία ψέματα και συνθήματα, υπάρχει το μίσος προς την φύση και την ζωή (η αδικία που υπάρχει στη ζωή είναι κινητήριος δύναμη ). Και η θέληση για κυριαρχία πάνω στη φύση (τον κόσμο δεν φθάνει να τον ερμηνεύεις – έλεγε ο Μαρξ – αλλά να τον αλλάξεις!) και στους ανθρώπους, με τα πιο χυδαία μέσα, αν χρειαστεί.
Έγραψε
https://www.athensvoice.gr/politics/643578_piongiangk-plateia-syntagmatos?fbclid=IwAR1QHhD7E7yfODJwAxpj-wcp-1ndxsrvxd9m4QZX6tSyjnmHyXmYeTLTu48
02.05.2020 | 12:59
Πιονγιάνγκ, πλατεία Συντάγματος
Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς ήταν μια εκδήλωση δεισιδαιμονίας
Σώτη Τριανταφύλλου
SHARES 3103 σχόλια 41
Η Σώτη Τριανταφύλλου σχολιάζει την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος και τις ομοιότητές της με την Πιονγιάνγκ.
Πολλοί είδαν στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος τις αρετές που σέβονται στο ΚΚΕ: πειθαρχία, οργάνωση, πείσμα, αψηφισιά, αποφασιστικότητα, αφοσίωση στις αρχές. Άλλοι είδαν σκηνές από τη σοσιαλιστική δυστοπία: στρατιωτική παράταξη, αλαζονεία (ό,τι ισχύει για τους πολλούς δεν ισχύει για το ΚΚΕ), δογματισμό, τελετουργική επανάληψη προαιώνιων χειρονομιών ― σκηνές αυταρχικού σοσιαλισμού.
Αυτό είναι πάνω-κάτω το όραμα: στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, ιεράρχηση μέσω του Κόμματος, κατάργηση των λεγόμενων «αστικών» δικαιωμάτων ―πολυκομματική πολιτική, ελευθερία του λόγου, ελευθερία της έκφρασης, habeas corpus· όλα για πέταμα. Το ότι το ΚΚΕ αγωνίζεται για μια παραλλαγή της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας είναι βεβαίως γνωστό· όπως είναι γνωστός ο καταστροφικός του ρόλος στην ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα. Αλλά για να μη λέμε τα ίδια κ πρέπει να πάψουν να συμβαίνουν τα ίδια. Ανάμεσα σ’ αυτά τα ίδια υπάρχουν δύο ελληνικές ιδιαιτερότητες: το ΚΚΕ, αν και το μοναδικό ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κόμμα που παρέσυρε μια χώρα σε εμφύλιο πόλεμο, παραμένει αμετανόητο και εκδικητικό· επίσης, χαίρει κάποιου σεβασμού και επιείκειας· όχι μόνο από το 5% ή 6% των ψηφοφόρων αλλά κι από ένα μέρος της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ.
Τα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα στον κόσμο ―και όλα στην Ευρώπη― άρχισαν να μετασχηματίζονται μετά την αποσταλινοποίηση: μερικά κλονίστηκαν ήδη από το 1953, άλλα από τις αποκαλύψεις του Χρουστσόφ, από ταραχές στη Βουδαπέστη το 1956 ή από τα γεγονότα στην Πράγα το 1968. Η λεγόμενη Άνοιξη της Πράγας ήταν η έσχατη ευκαιρία για να ανοίξουν οι κομμουνιστές τα μάτια τους σε όσα εκτυλίσσονταν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού· να παραδεχτούν το προφανές: ότι ο κομμουνισμός μοιραζόταν με τον φασισμό τις περισσότερες οργανωτικές ιδέες καθώς και τους τρόπους προστασίας του καθεστώτος. Μερικοί το παραδέχτηκαν με τεράστιο προσωπικό κόστος (απομόνωση, δυσφήμιση, ταπεινώσεις, εξοντώσεις)· άλλοι, είτε από πνευματική οκνηρία, είτε από δειλία, είτε από αγελαίο πνεύμα, προσκολλήθηκαν σε συνωμοσιολογικές ερμηνείες του κόσμου. Παραλλήλως, η ίδια η ζωή, η διαδρομή που ακολούθησε ο καπιταλισμός στη Δύση μετά το 1945, συχνά με τη συμβολή των κομμουνιστικών κομμάτων (αλλά όχι στην ελληνική περίπτωση), απομάκρυνε τους πολίτες από τις ολοκληρωτικές λύσεις. Στο περιβάλλον της σοσιαλδημοκρατίας οι κομμουνιστές άρχισαν να νιώθουν σαν ηδονοβλεψίες στο σκοτάδι. Τα κομμουνιστικά κόμματα διασπάστηκαν και, στις προηγμένες χώρες, άρχισαν να βλέπουν την πραγματικότητα όπως ήταν: ο «υπαρκτός» σοσιαλισμός είχε επιβληθεί αυταρχικά και παρά τις επιμέρους επιτυχίες του προκάλεσε μαζική δυστυχία. Μετά από πολλαπλές απογοητεύσεις και κατακερματισμό μερικοί πυρήνες σοσιαλιστικού αυταρχισμού επέζησαν― όπως το ελληνικό ΚΚ― ενώ αναδύθηκαν άλλα επαναστατικά ρεύματα εξίσου ή και περισσότερο αυταρχικά: αντάρτικα πόλεων, αριστερές τρομοκρατικές ομάδες και τα τοιαύτα.
Πράγματι, ο αποτροπιασμός από τις κοινωνίες σοβιετικού τύπου προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι εμφορούνται από αξίες δημοκρατίας, δικαιοσύνης και ανθρωπισμού· αν απορρίπτουν αυτές τις αξίες ―όπως το ΚΚΕ― δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα: ό,τι σοκάρει τον δημοκρατικό πολίτη, ο κομμουνιστής το θεωρεί θετικό. Επομένως, ζητώντας από το ΚΚΕ να επικρίνει, έστω, τα σταλινικά εγκλήματα ή τα εγκλήματα της δικής του διαδρομής πέφτουμε σε τυφλό τοίχο. Δεν διαφέρει μόνο η κοσμοθεωρία, διαφέρει η διανοητική και συναισθηματική καλωδίωση.
Η μεσσιανική αποστολή του ΚΚΕ απέκτησε υπεραξία μέσω των διώξεων και της βίας που υπέστη σε ορισμένες χώρες ― όχι σε όλες, ούτε καν στις περισσότερες. Αυτές τις διώξεις τις εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, αναμοχλεύοντας μίση και πάθη και εμποδίζοντας την κοινωνική συνοχή στη μακρά διάρκεια. Το ΚΚΕ έγινε το κακομαθημένο παιδί της δημοκρατίας, το οποίο, παρότι τρέφει όνειρα για διώξεις των δικών του εχθρών, παίζει συστηματικά τον ρόλο του θύματος: ο ρόλος του θύματος διευκολύνει την ιστορική παραμυθία. Εξάλλου, επί πολλές δεκαετίες είχε μεγάλη επιρροή στην παιδεία και στον πολιτισμό, διαπαιδαγωγώντας εμμέσως τους Έλληνες σε αντιδημοκρατικές πρακτικές και σε οθωμανική αντιμετώπιση του κράτους, των θεσμών και των ηθών, ακριβώς όπως έκανε η λαϊκή ακροδεξιά. Με τη διαφορά ότι η κοινωνική του ισχύς ήταν πάντοτε πολύ μεγαλύτερη από την κοινοβουλευτική. Καθόλου παράξενο μιας το ΚΚ, όπως οι θρησκόληπτοι και οι ψεκασμένοι, δεν είναι σε θέση να κάνει διάλογο, άρα να συμμετέχει σε όργανα διαλόγου. Όχι μόνο επειδή έχει διαφορετικές ιδεολογικές αντιλήψεις περί δικαιωμάτων και ελευθεριών αλλά και επειδή δεν αντέχει τους αντικομμουνιστές: με ένα από τα προσφιλή του άλματα της λογικής ταυτίζει τον αντικομμουνισμό με τον φασισμό εναντίον του οποίου υποτίθεται ότι ορθώνει το ανάστημά του.
Η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς ήταν μια εκδήλωση δεισιδαιμονίας: λες κι αν το ΠΑΜΕ χάσει μια επέτειο κραυγαλέων συνθημάτων, θα βγουν οι καλικάντζαροι. Η γενική στάση του ακόμα και στον καιρό της επιδημίας ακολουθεί ένα σχήμα ανορθολογικής σκέψης: ο ιός και οι δυσκολίες στις οποίες μας υποβάλλει είναι καπιταλιστικό φαινόμενο· στον σοσιαλισμό δεν θα υπάρχουν ιοί και ασθένειες· θα σκάμε όλοι από υγεία. Φτάσαμε στο 2020 και παρ’ όλ’ αυτά γύρω μας κινούνται τα ιστορικά υπολείμματα του 19ου αιώνα· ασχολούμαστε ακόμα με το δίλημμα μεταξύ μεταρρύθμισης και ανατροπής, ειρήνης και βίας, δημοκρατίας και δικτατορίας. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θεωρούν σκοπό της ζωής τους να οικοδομήσουν βίαια καθεστώτα για το καλό μας.
Σίγουρα οι άνθρωποι του ΠΑΜΕ πιστεύουν ότι ωφελούν εμάς τους εργαζομένους, ότι είναι οι πρωτοπόροι που αψηφούν το καπιταλιστικό κράτος για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μας. Για τον καλό σκοπό έχουν επιβάλει σιωπή γύρω από τον ολέθριο ρόλο του ελληνικού συνδικαλισμού ο οποίος επετέθη σε όλες τις επιχειρήσεις με δίκαιη διαχείριση, αποθάρρυνε ξένες επενδύσεις, πρόβαλε παράλογες διεκδικήσεις και κατέλαβε τον δημόσιο χώρο συμβολικά και κυριολεκτικά. Κι όλα αυτά με ορίζοντα, όχι την καλύτερη διαβίωση των εργαζομένων αλλά την εφαρμογή ανερμάτιστων ιδεών και σχεδίων μέσα από αναλύσεις της πραγματικότητας που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Η έλλειψη ευρωπαϊκής παιδείας και η προσκόλληση στην αυταρχική παράδοση του Τρίτου Κόσμου, όπως για παράδειγμα στον σοβιετόφιλο αραβικό σοσιαλισμό (παρατηρώ ομοιότητες: αρρενωπότητα, μιλιταριστικό ήθος, αντιδυτισμό, εθνικισμό, γραφειοκρατία), καταλήγει σ’ ένα προφίλ τραμπούκου που υπακούει μόνο στους δικούς του κανόνες. Πριν από λίγα χρόνια ο Δημήτρης Φύσσας έγραψε ένα μυθιστόρημα πολιτικής φαντασίας με τίτλο «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος» όπου περιέγραφε την Ελλάδα μετά τη νίκη του ΚΚΕ στον εμφύλιο πόλεμο. Για λίγες ώρες την Πρωτομαγιά η πλατεία Συντάγματος έγινε Πλατεία Λένιν και η εικόνα από ψηλά θύμιζε την Πιονγιάνγκ μια μέρα απονομής παρασήμων στους ήρωες της σοσιαλιστικής εργασίας.
Παράθεμα: Η ναζιστική Ρωσία των Πούτιν, Κύριλλου, Εθνομπολσεβίκων και ΚΚΡ, βάζει στο στόχαστρο τους LGBT | Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές