Ένας παλιός Πρόεδρος της Βουλής και Υπουργός Θρησκευμάτων, έχει απαντήσει στον Αρχιεπίσκοπο

[Δημοσίευμα με αφορμή τη συνάντηση Κασιδιάρη-Ιερώνυμου σε επιμνημόσυνη τελετή υπέρ θυμάτων της Χούντας!!!]

του Αναγνώστη Λασκαράτου
«Η Εκκλησία έχει συμβάλει στην ηθική έκπτωση της κοινωνίας», δήλωσε στις 20.9 ο κ. Φίλης διερωτώμενος «με ποιο μέρος ήταν η Εκκλησία και που ήταν στη Χούντα και στην Κατοχή». Αν θεωρήσουμε τον κ.Φίλη αναξιόπιστο πρόσωπο,  έναν υπουργό Παιδείας χωρίς πανεπιστημιακό πτυχίο, τυπικά πιο αγράμματο ακόμη και από τον αγεωμέτρητο (κυριολεκτικά αλλά και με την πλατωνική έννοια του όρου) και ανελλήνιστο αρχηγό του, που οι δηλώσεις του έχουν ελάχιστη αξία, από τη στιγμή που το αφεντικό του έχει αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις με την κρατική υπηρεσία που ο ίδιος καταγγέλλει, ακόμη δε και ο ίδιος δεν ντρέπεται να υποκλίνεται και να φιλάει το χέρι του αρχηγού της, υπάρχει κάποιος που οφείλουμε να πάρουμε τα λόγια του στα σοβαρά.

Ο Απόστολος Κακλαμάνης, βουλευτής από το 1974 μέχρι το 2015,  υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (1982-1986), Δικαιοσύνης, Προεδρίας και Υγείας, Πρόεδρος της Βουλής από το 1993 ως το 2004. Μπαρουτοκαπνισμένος, με δικαστικές διώξεις στον πρώτο και δεύτερο «Ανένδοτο», φυλακισμένος το 1967 για αντιστασιακή δράση μέχρι  το 1968, συνήγορος υπεράσπισης σε πολλές δίκες της δικτατορίας. Αγωνιστής μέσα από τις γραμμές του ΠΑΚ, τιμωρημένος με στέρηση του  διαβατηρίου του. Να προσθέσω πως είχε δεχτεί το 2012 στη Βουλή μια ανάγωγη επίθεση από τον κ.Τσίπρα («καθίστε κάτω κύριε Κακλαμάνη»), την οποία είχαμε τότε στηλιτεύσει παρά τη δεδομένη εχθρότητά μας προς το ΠΑΣΟΚ, το λέω αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ήξερε τα ήθη και την παιδεία του σημερινού πρωθυπουργού. Να προσθέσω επίσης πως ούτε ο Κακλαμάνης, ούτε ο Ανδρέας, μέχρι τουλάχιστον τον εξευτελισμό του από την ευσεβή ελευθεριάζουσα αεροσυνοδό, δεν έσκυψαν δουλικά να φιλήσουν το χέρι κανενός Αρχιεπισκόπου, όπως κάνουν οι φασουλήδες και υποκριτές του ΣΥΡΙΖΑ, που το βάζουν στα πόδια στην πρώτη ιερή τουφεκιά και αμείβονται ως γενναίοι και πρωτοπόροι του γλυκού νερού και της καρπαζιάς, από το συρφετό των συνέδρων, παλαιοπασόκων και λαϊκοδεξιών «συντρόφων», που αλλάζουν αμέσως την ψήφο τους μόλις το ζητήσει ο σύζυγος της πανεπιστημιακού.

Με αφορμή λοιπόν τον νικηφόρο για τον κ.Σημίτη (αντιπαθής μας ήταν και πάντα τον επικρίναμε) επικό πόλεμο των ταυτοτήτων, όπου η σημερινή καραμανλική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, που τότε διεκδικούσε την πρωθυπουργία και υπέγραφε στο δημοψήφισμα του Χουντόδουλου για να ξεχάσει μετά την υπογραφή της, έδειξε όλη την υποκρισία της και τον αναχρονισμό της, είχε δηλώσει ο κ.Κακλαμάνης: «Ο δεσμώτης εφημεριακός κλήρος, ο οποίος στερείται στοιχειωδών δικαιωμάτων, σε ρόλο μικροκομματαρχών και το πλήρωμα της Εκκλησίας να μετατρέπεται σε όχλο για να δικαιωθούν όσοι εχθροί της Ελλάδας θέλουν να την ταυτίζουν με τριτοκοσμικές καθυστερημένες χώρες, όπως το Πακιστάν, η Κολομβία» (ΤΑ ΝΕΑ , 15-06-2000).   Επίσης μιλώντας στον «Φλας» (14-6, «Έθνος», 15.6.2000), κατηγόρησε την ηγεσία της Iεραρχίας ότι προέβη σε μεγάλη πρόκληση κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς «μέσα από τα γνωστά κυκλώματα τα οποία γνωρίζουν όσοι είναι κοντά στην Eκκλησία, πώς αναδεικνύουν και πώς σταθεροποιούν αυτού του είδους τις εξουσίες, συνωμότησαν και συζήτησαν έστω ότι θα ήταν δυνατόν να επισκεφθούν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να προσπαθήσουν να τον εμπλέξουν σ’ αυτού του είδους τις περιπέτειες. ….σήμερα υπάρχει ένα απόστημα, ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν ελέγχεται από νόμους, δεν υπακούει στο Σύνταγμα και αυτό το διακηρύσσει και καυχάται για το ίδιο». O κ. Kακλαμάνης υπήρξε ιδιαίτερα οξύς με τον δεσποτικό κλήρο τονίζοντας ότι εκμεταλλεύεται τους πιστούς, καθώς «τους μιλούν για πατρίδα άνθρωποι που καπηλεύονται τη θρησκεία και την πίστη, για οικογένεια, άνθρωποι οι οποίοι δεν θέλησαν και ούτε πρόκειται να θελήσουν να κάνουν οικογένεια. Tο πιο αθώο κομμάτι του λαού το αφήνουμε παραδομένο έτσι αμαχητί εις την απληστίαν, την εκμετάλλευση ορισμένων ατόμων τα οποία βρίσκονται σήμερα στους κόλπους της Ιεραρχίας. Πολλοί απορούν τι κάνουν οι άλλοι Ιεράρχες. Ξέρετε πόσοι Ιεράρχες σήμερα έχουν διάφορες αμαρτίες, διαχειριστικές, προσωπικές και η εισαγγελική αρχή ουδέποτε θέλησε, ουδέποτε τόλμησε να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και να βάλει την καρφίτσα εκεί που υπάρχει το πύον».

Βέβαια και ο κ.Κακλαμάνης δεν ήταν αθώος, γιατί ως υπουργός Παιδείας θέσπισε την αντιδημοκρατική συμπληρωματική διάταξη στον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας  που δίνει τη δυνατότητα στον εκάστοτε Χριστόδουλο να ξηλώνει χωρίς δίκη όποιον μητροπολίτη θέλει. Με χρήση αυτής της διάταξης, παρακάμφθηκε από τον Χουντόδουλο  ο σκόπελος της δίκης του Αττικής Παντελεήμονα και ο δεσπότης έπεσε αρχικά στα μαλακά με έκπτωση, γλυτώνοντας την καθαίρεση, μέχρι που επενέβη ο Άρειος Πάγος, αλλά παρά την αναγκαστική τότε καθαίρεσή του, το αλληλέγγυο καθεστώς του Ιερώνυμου αποκατέστησε στα μουλωχτά στην αρχιεροσύνη τον λήσταρχο πορνοδεσπότη.

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς εκπροσωπεί η Ιεραρχία του κ.Ιερώνυμου, που την τρέμει το θρασύδειλο καθεστώς Παππά-Τσίπρα, να θυμίσω δυο ακόμη πράγματα: Το πρώτο: Με αφορμή τη δίκη των εκβιασμών του ακροδεξιού Άρχοντα Οφφικιάλιου της Εκκλησίας Μιχαλόπουλου, εκδότη της χουντικής και αποκρυφιστικής ‘Ελ.Ώρας’, με την οποία συνεργάζεται σήμερα (γιατί, τη φοβάται ακόμη;) η ‘Αποστολική Διακονία’, ο μητροπολίτης Ζακύνθου είχε δηλώσει: «Στο ερώτημα πόσοι ιεράρχες κατά τη γνώμη του έχουν πέσει θύματα εκβίασης ή απόπειρας εκβίασης, ο ίδιος απάντησε χαριτολογώντας: ‘Από τους 80 που είμαστε, οι 180’»  (in.gr, 4.2.2003, 13:48).

Το δεύτερο: Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, στο κύκνειο συγγραφικό του άσμα, ένα είδος απομνημονευμάτων του (“Τα εις Εαυτόν”-εκδ. Φερενίκη), που εκδόθηκε το 2002, δυο χρόνια μετά το θάνατό του με τη φροντίδα της κόρης του Ελένης Χέλμη Μαρκεζίνη, διηγείται μια συνομιλία του (ως πρωθυπουργός του Παπαδόπουλου) με τον τότε Αρχιεπίσκοπο τον διαβόητο βασιλοχουντικό Ιερώνυμο Α΄, προς τιμήν του οποίου πήρε και το δικό του εκκλησιαστικό όνομα ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Γιάννης Λιάπης: «…μου περιέγραψε τα της Εκκλησίας ως ανεπανόρθωτα. Εκτός της ανωμάλου οικονομικής διαχειρίσεως….μου επέδειξε σωρείαν φωτογραφιών αρχιερέων και πάντως ιερωμένων, εις ασέμνους στάσεις με τας ‘ανηψιάς’ των ή παιδάρια”. Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκε ο Μαρκεζίνης, ήταν καθαρά ταρτούφικο: «πρέπει να αποφεύγεται οποιαδήποτε ανάμειξις με τα εκκλησιαστικά».

Ο Μαρκεζίνης, ο Κακλαμάνης, ο τ.Ζακύνθου Χρυσόστομος, κάθε άλλο παρά εχθροί του ιερατείου ήταν ή είναι. Ακόμη και ο ενορίτης του Πολυδρόσου Φίλης, ότι έκανε το έκανε (με τη συναίνεση Τσίπρα) για να φανεί πως τάχα πολεμά το Μεσαίωνα, ενώ στην ουσία έχει σοβαρούς δεσμούς με την Εκκλησία και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όλοι τους, μετά λόγου γνώσεως, περιέγραψαν και περιγράφουν την κατάσταση της Ιεραρχίας ως ζοφερή και αποπνικτική. Αυτή η Ιεραρχία χώνει τη μύτη της στην πολιτική, καθηλώνει ηθικά και πολιτισμικά τα λαϊκά στρώματα, εμποδίζει ώριμες μεταρρυθμίσεις, φοροδιαφεύγει και θησαυρίζει σε βάρος των πολιτών, ευλογεί φασιστικά σχήματα, εξαπατά τους αφελείς με αγυρτίες και συναλλάσσεται με την ανάξια πολιτική ηγεσία. Ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.