Κι αν δοθεί άσυλο στους Τούρκους στρατιωτικούς;

[Η Τουρκία δεν εγγυάται την απονομή Δικαιοσύνης]

Αίας και Κασσάνδρα, Λούβρο

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Από την αρχή οφείλω να πω πως ο κ.Ροΐδης μου διατύπωσε τις εύλογες επιφυλάξεις του (είναι πραξικοπηματίες κατά εκλεγμένης κυβέρνησης, η μη έκδοσή τους είναι απειλή για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις κλπ), τις οποίες αντιλαμβάνομαι, αλλά διατηρώ την τελική γνώμη μου, που έχει πάρει όλες αυτές τις ενστάσεις υπ’όψιν της, πριν καταλήξει.

Από την αρχαιότητα στον τόπο αυτό ήταν σεβαστή και αποδεκτή ως ιερή, η έννοια του ασύλου, όσο κι αν παραβιαζόταν συχνά, αφού τα ανθρώπινα πάθη είναι ισχυρότερα από τις δημόσιες αρετές. Η άδικη καταδίκη του μετριοπαθή Θηραμένη, που σύρθηκε με τη βία από το βωμό όπου είχε ζητήσει άσυλο, υπενθυμίζει πως τυραννία είναι εκείνη η εξουσία που ξέρει να φέρεται ανίερα. Για όσους δεν αντιλαμβάνονται την ιερότητα της υποχρέωσης παροχής ασύλου στους πεσμένους ανθρώπους, να θυμίσω την περίπτωση του Ανατολικογερμανού αντικαθεστωτικού πάστορα Uwe Holmer, που αρχές του  1990 παραχώρησε για δυο μήνες άσυλο στο πρεσβυτέριό του στον κυνηγημένο κομμουνιστή δικτάτορα Έριχ Χόνεκερ και στη γυναίκα του Μαργκότ. Αυτή είναι η χριστιανική αντίληψη για το θέμα και η Ελλάδα του κ.Τσίπρα, που καπηλεύεται με τόσο αγοραίο τρόπο (ιερά κόκκαλα και άγιες φωτιές ως «αρχηγοί Κρατών» κλπ) τον τίτλο της κρατικά χριστιανικής χώρας, ας τον τιμήσει έστω για μια φορά, με το όποιο τίμημα αυτός συνεπάγεται. Η Ελλάδα έχει την υποχρέωση να δείξει σήμερα ότι σέβεται διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες, που πρωτοδιατυπώθηκαν, με την υψηλή ποιότητα του τραγικού ποιητικού λόγου, στα εδάφη της. Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι σκεπτόμενοι Τούρκοι πολίτες και η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων αξιωματικών θα εκτιμήσουν μια σθεναρά ηθική στάση της ελληνικής κυβέρνησης και της ελληνικής Δικαιοσύνης και αυτό θα εγγραφεί στη συλλογική μνήμη των γειτόνων ως υποθήκη φιλίας μεταξύ των δυο λαών. Εξυπακούεται πως θα ενοχληθεί το αμαρτωλό και αυταρχικό ισλαμικό καθεστώς, καθώς και ο όχλος που το ακολουθεί, ο ίδιος όχλος που όταν και αν κληθεί θα πέσει με μίσος κατά των περιουσιών και των ζωών της ελληνικής μειονότητας.

Η Ελλάδα οφείλει να εφαρμόζει μια σταθερή και συνεπή πολιτική σεβασμού του διεθνούς Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνον έτσι θα κατακτήσει την αυτοεκτίμηση και το σεβασμό της διεθνούς κοινής γνώμης. Το καθεστώς Ερντογάν, αν και εκλεγμένο από μια λαϊκή πλειοψηφία (δεν είναι όμως ο λαός κολυμπήθρα του Σιλωάμ),  δεν παρέχει εγγυήσεις δίκαιης δίκης. Οι μαζικές κατά χιλιάδες χωρίς δίκη απολύσεις δικαστών και αξιωματικών το αποδεικνύουν. Tα λιντσαρίσματα και ο αποκεφαλισμός στη γέφυρα του Βόσπορου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αυταπάτης. Η απειλή της θανατικής ποινής που κόντρα στο ευρωπαϊκό δίκαιο δηλώνεται ότι θα νομοθετηθεί και μάλιστα για να εφαρμοστεί αναδρομικά, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τον νομικό ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η έκθεσή των στρατιωτικών σε βασανιστήρια και εξευτελισμούς στα κελιά του ‘Express του μεσονυχτίου’, είναι παραπάνω από βέβαιη. Το καθεστώς Τσίπρα-Παππά, όσο κι αν ερωτοτροπεί με τη δικαστική διαφθορά, με την ακροδεξιά, με τον θρησκευτικό Μεσαίωνα και με αυταρχικές συμπεριφορές, οφείλει να σεβαστεί το ευρωπαϊκό δίκαιο. Υπενθυμίζω ότι το 1976, με κυβέρνηση ΝΔ, τρεις Εφέτες, μεταξύ τους και ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χ.Σαρτζετάκης αρνήθηκαν την έκδοση του φερόμενου ως τρομοκράτη Ρολφ Πόλε στη Δ.Γερμανία. Οι παλιότεροι θα θυμούνται και το άγος της αυτοκτονίας το 1975 από απελπισία στις φυλακές Κορυδαλλού του 24χρονου Βούλγαρου οικονομολόγου αντικαθεστωτικού Ντότσιο Τάγκοφ, κρατούμενου για αεροπειρατεία (28/6), όταν η κυβέρνηση Καραμανλή και η αδέκαστη Δικαιοσύνη αποφάσισαν να τον εκδώσουν-χάριν της καλής γειτονίας-στο καθεστώς Ζίβκοφ.

Η απονομή Δικαιοσύνης είναι πάνω από οποιαδήποτε εφήμερη μικροπολιτική σκοπιμότητα και από όποιο φαντασιακό εθνικό συμφέρον, το οποίο βεβαίως δεν θα χτιστεί πάνω στο αίμα αθώων, που θέλησαν να ανατρέψουν μια «λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή» και μάλιστα ενός ανδρός που θέλει να στείλει την ευρωπαϊκή κεμαλική Τουρκία στον ασιατικό ισλαμικό Μεσαίωνα. Οι 8 Τούρκοι στρατιωτικοί είναι νέοι άνθρωποι, πιθανότατα ιδεαλιστές που θέλουν την πατρίδα τους ευρωπαϊκό κοσμικό Κράτος, έχουν παιδιά, μανάδες και γυναίκες, θα είναι πράξη ανίερη και άνανδρη να παραδοθούν από την χώρα μας στην οποία προσέπεσαν ικέτες, σε ένα αυταρχικό και διεφθαρμένο θεοκρατικό εξουσιαστικό σύστημα, που χρησιμοποιεί τον όχλο κατά των αντιπάλων του. Οι ΗΠΑ δεν εκδίδουν τον Ιμάμη Γκιουλέν, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ζητήσει τη στήριξή τους μαζί με τη στήριξη της Ε.Ε. σε ένα πρόβλημα το οποίο δεν είναι μόνο ελληνοτουρκικό, αφορά στις αξίες των δυτικών Δημοκρατιών. Ο κ. Τσίπρας ας κάνει όσες λιγότερες ατιμίες μπορεί, γιατί η σημερινή του εξουσία είναι πρόσκαιρη και σύντομα θα ειπωθεί και γι’αυτήν πως «άνεμος πνεύσας αθρόον τα μεν φύλλα κατέβαλε, γυμνὸν δε ημίν το δένδρον έδειξε».