[«Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.» Εμμανουήλ Ροΐδης]
Αριστερές Παναγίες ηθικού πλεονεκτήματος
1. Νίκος Φωτόπουλος
Τον δρόμο για μια δεύτερη θητεία του πρώην προέδρου της ΓΕΝΟΠ Νίκου Φωτόπουλου στο Δ.Σ. της ΔΕΗ, άνοιξε η κυβέρνηση με διάταξη που συμπεριέλαβε στο νομοσχέδιο για την κύρωση της συμφωνίας με τη Νέα Ζηλανδία. Αν και στην ουσία της η διάταξη αποκαθιστά το πλαίσιο που ισχύει για το σύνολο των εισηγμένων εταιρειών, αφού οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια δεν διορίζονται αλλά εκλέγονται από τα συνδικαλιστικά τους όργανα χωρίς περιορισμό στο δικαίωμα υποψηφιότητας και συμμετοχής σε αυτά, κάτι που ισχύει και στις δύο θυγατρικές της ΔΕΗ (ΑΔΜΗΕ και ΔΕΔΔΗΕ), το χρονικό τάιμινγκ που αυτή κατατίθεται την καθιστά απροκάλυπτα φωτογραφική. Η τροπολογία κατατέθηκε εν κρυπτώ και μόλις ένα μήνα πριν από τη διεξαγωγή εκλογών στα συνδικαλιστικά όργανα της ΔΕΗ για την επιλογή των προσώπων που θα τους εκπροσωπήσουν στο Δ.Σ. της εταιρείας.
Η τροπολογία καταργεί προηγούμενη ρύθμιση, που όπως αναφέρεται στην εισηγητική έκθεση, εισήγαγε ένα μεροληπτικό περιορισμό στην ελεύθερη εκ μέρους των εργαζομένων εκλογή των αντιπροσώπων τους, που δεν είναι σύμφωνος με την αρχή της αναλογικότητας, καθώς η ρύθμιση προέβλεπε μόνο μία θητεία. [http://goo.gl/aqbEpV]
2. Κώστας Φωτάκης
Την Τρίτη η κυβέρνηση, μετά την έντονη αντίδραση της Αντιπολίτευσης, αναγκάστηκε να αποσύρει διάταξη που είχε περιλάβει στο Νόμο του Υπουργείου Παιδείας και αφορούσε την “νομιμοποίηση” “ανοίκειων” πληρωμών που είχαν πραγματοποιηθεί στο Πανεπιστήμιο Κρήτης κατά την περίοδο 1996-2004.
Οι περισσότεροι θεώρησαν ότι η διάταξη αυτή που περιελήφθη στο σχετικό Σχέδιο Νόμου, αφορούσε τον υπουργό Οικονομίας Γιώργο Σταθάκη, ο οποίος όμως είχε ήδη εξασφαλίσει το ακαδίωκτό του (για άλλη συναφή υπόθεση) μέσω της προστασίας που του παρέχει η βουλευτική ασυλία.
Όμως, σύμφωνα με διαρροές που προέρχονται από κυβερνητικές πηγές, οι νομοθετικές παρεμβάσεις δεν αφορούσαν τον Γιώργο Σταθάκη, αλλά προσωπικά τον αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας Κώστα Φωτάκη που υπογράφει το σχετικό Νομοσχέδιο και προβλέπει απαλλακτικές για τον εαυτό του διατάξεις.
Σύμφωνα με την δικογραφία, που κατ’ αποκλειστικότητα φέρνει στη δημοσιότητα το liberal.gr, έχει ασκηθεί δίωξη κακουργηματικού χαρακτήρα στον κ. Φωτάκη, για την πράξη της απιστίας από κοινού και κατ’ εξακολούθηση με τους συγκατηγορούμενούς του. [ http://goo.gl/6ObGPQ]
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
«Προς τοιούτον τι παχύδερμον* αφομοιούμεν ουχί τον κ. πρωθυπουργόν,αλλά το νεοελληνικόν κοινόν,το υπ’ ουδενός βέλους αγριούμενον ή ταραττόμενον…»-Θεοτούμπης
*ιπποπόταμον
Ας μου επιτραπεί να προσθέσω, στο θαυμάσιο κείμενο του Εμμανουήλ Ροίδη για το κόμμα-τα, ότι αυτά επίσης, μαζί με τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις αλλά και τα μέσα ενημέρωσης προκαλούν έναν αθόρυβο εμφύλιο πόλεμο και κατακερματισμό της κοινωνίας. Αποτρέπουν την κοινή δράση της ως ενιαίος ιστός με κοινό συμφέρον, προωθώντας βάση του κομματικού, του συνδικαλιστικού και κάθε είδους συντεχνιακού συμφέροντος, το διαίρει και βασίλευε. Και όλα αυτά, με την χρήση ωραίων λέξεων, όπως: το εθνικό συμφέρον, ανάπτυξη της πατρίδας, ευημερία της χώρας κλπ. Μάλλον κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιεί ωραίες λέξεις, θα πρέπει να ψάχνουμε για ψέματα που κρύβονται πίσω από αυτές.
Τι απογοήτευση νιώθω προδομένη, πείτε με κουτή, δεν τα περίμενα αυτά.
Αν η Κωνσταντοπούλου είναι η προσωποποίηση του πιο ακραίου εγωκεντρισμού (ο Βαρουφάκης ήταν απλός ναρκισσευόμενος, του αρκούσε να ασχολούνται μαζί του, δεν ήταν ηγεμονικός), σε βαθμό αυτογελοιοποίησης (κόμμα με μοναδικό στέλεχος τη Ραχήλ Μακρή), μέσα στο συρφετό των δουλικών και των τυχάρπαστων που μαζεύτηκε γύρω από τον μεγάλο τιμονιέρη, κάποιος σύμβουλος από τους αργόμισθούς αμαθείς του, βρήκε κάπου τη γνωστή φράση για το καραβάνι και τα σκυλιά που το γαυγίζουν, την έλεγε και η Φρειδερίκη για τους διαδηλωτές του ’65, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την τσογλαναρία του ΣΥΡΙΖΑ, την είπε μιμούμενος το αφεντικό του και ο ανεκδιήγητος Πολάκις, που είχε καλύψει κάποια κρουαζιέρα του αρχηγού με το σκαφάκι του στο οποίο υποτίθεται ότι βρισκόταν ο Αλέξις και όχι σε θαλαμηγό. Την είχαν τη συνήθεια και διάφοροι καραγκιόζηδες και τσιράκια του παλιού ΠΑΣΟΚ να μιμούνται τον αρχηγό τους, άλλωστε ο ΣΥΡΖΑ σήμερα αποτελεί ένα κακέκτυπο αυτού του κόμματος με τη διαφορά ότι ο Ανδρέας, άσχετα από το κατάντημά του, δεν ήταν τιποτένιος.
Μια ενδιαφέρουσα ιστορική ανασκόπηση για τη φράση αυτή εδώ:
Το κουτσό καραβάνι
Posted by dimartblog
Δεκεμβρίου 2, 2015
—του Γρηγόρη Καραγρηγορίου για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—
Για την παροιμία «τα σκυλιά αλυχτούν, το καραβάνι προχωρά», που ακούστηκε από πρωθυπουργικά χείλη και γράφτηκε σε πρωθυπουργικά τιτιβίσματα.
Η παροιμία θεωρείται από πολλούς αραβική, αλλά αν ρωτήσεις π.χ. Πέρσες θα την κάνουν δική τους, οι Ούγγροι θα θεωρήσουν προσβολή αν τους πεις οτί δεν είναι αρχαία ουγγρική, οι Τούρκοι σκίζουν τα ρούχα τους πως είναι τουρκική γιατί στη γλώσσα τους κανει και ρίμα (it ürür kervan yürür), κάθε ηλικιωμένος Ρομά θα σε διαβεβαιώσει οτί είναι τσιγγάνικη κ.ο.κ. Εξαπλώθηκε λοιπόν η χρήση της στους λαούς που ζούσαν νομαδική ζωή κάποια στιγμή στην ιστορία τους (Άραβες, Τουρανικοί λαοί όπως οι Μαγυάροι ή οι Τούρκοι, Ρομά) ή που έκαναν εμπορική χρήση του καραβανιού (όπως οι Ιρανοί – Πέρσες). Με τη βασική αρχή «ίδια βιώματα των λαών, ίδιος λαϊκός πολιτισμός». Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες.
Θα μπορούσε βεβαια να είναι κι εκτεταμένο δάνειο από την εξάπλωση του αραβικού πολιτισμού και του Ισλάμ στον Μεσαίωνα. Ή εναλλακτικά, σκέφτομαι…………
http://booksjournal.gr/slideshow/item/2044-%C2%AB%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B7%C2%BB
«Τρία μέτρα κάτω από τη γη»
Μιχάλης Ροδόπουλος
«Τρία μέτρα κάτω από τη γη». Θα μπορούσε να είναι στίχος από μάγκικο αργκό τραγούδι του προηγούμενου αιώνα με το οποίο ευθυμούμε πίνοντας κανά ποτηράκι στο Βοτανικό, στα ντε μπουζουκέν ντε καμπαρέν. Δυστυχώς όμως αυτά είναι τα λόγια του Υφυπουργού Υγείας, κυρίου Πολάκη, σε ομιλία του στο Μαρούσι.
Το κυβερνητικό στέλεχος χαρακτήρισε τα κανάλια «βοθροκάναλα της διαπλοκής» και στην συνέχεια με περίσσεια αυτοπεποίθηση για τις σωματικές του δυνάμεις, ρέπουσα εις κομπορρημοσύνην, περιέγραψε πως χάρισε την ζωή σε κάποιο δημοσιογράφο με τον οποίο διαπληκτίσθηκε πριν λίγο καιρό σε αλήστου μνήμης συνέντευξη τύπου του Υπουργείου Υγείας (βλ. δηλώσεις περί ιού ΧΙΒ). Ο ρωμαλέος Υπουργός λοιπόν, αποκάλυψε πως ο δημοσιογράφος, με τον οποίο είχε διένεξη, από θαύμα ζει σήμερα γιατί κανονικά ο κύριος Πολάκης είπε πως «έπρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη αλλά κράτησα την ψυχραιμία μου».
Το ενδιαφέρον σε αυτή την ανατριχιαστική δήλωση-απειλή είναι ότι από το συμβάν του τσακωμού στην περιβόητη συνέντευξη τύπου έχει παρέλθει ικανός χρόνος. Οπότε αυτές οι κουβέντες εκστομίζονται χωρίς το άλλοθι του βρασμού ψυχικής ορμής. Δεν λέγονται πάνω στην άψη ενός τσακωμού αλλά σε προγραμματισμένη ομιλία αρκετούς μήνες μετά. Είναι δήλωση φιλτραρισμένη μέσα από ώριμη σκέψη (δημιουργική υπόθεση τα περί ωρίμου σκέψεως) και επεξεργασμένη για να δηλώσει το αποτύπωμα της ιδεολογίας του Υπουργού. Ο δημοσιογράφος τον προκάλεσε, τον τσίγκλισε αλλά φυσικά ο Υπουργός δεν σκέφτηκε «φλώρικες» λύσεις politically correct, όπως μια σκληρή απάντηση ή την προσφυγή στα δικαστήρια έστω. Μόνο η χειροδικία-αυτοδικία μοιάζει δέουσα ανταπόδοση στην προσβολή. Λύση που ασφαλώς θα έχαιρε επιδοκιμασίας σε κάποια πρωτόγονη κοινωνία, βουκολικής διάρθρωσης αλλά στον πολιτισμένο κόσμο παραμένει αποδοκιμαστέα.
Ο λόγος που το ράπισμα -έστω και λεκτικό-, η βίαιη γλώσσα, έχει εξοστρακισθεί από τις σύγχρονες κοινωνίες είναι γιατί ο δημόσιος διάλογος, η επικοινωνία, προάγει την συνεννόηση των ανθρώπων, την κατανόηση των προβλημάτων και τελικά οδηγεί στην επίλυσή τους. Οι στοιχειώδεις κανόνες ευγενείας δεν είναι μια αξίωση λιμοκοντόρων με γραβάτες που μιλούν με το σεις και με το σας αλλά αναγκαίο ελάχιστο προαπαιτούμενο συνύπαρξης όλων μας στο δημόσιο χώρο. Περιμένει κανείς να βρεθεί θετική λύση στην διαπραγμάτευση όταν ο Υπουργός οξύνει τα πνεύματα χαρακτηρίζοντας την κυρία Βελκουλέσκου ως Δρακουλέσκου για να ικανοποιήσει την «δίψα για προσβολή» που διακατέχει το ακροατήριο του; Ανάμεσα στους κανόνες επικοινωνιακής ορθολογικότητας που θέτει ο Χάμπερμας είναι να μην ασκείται οποιοδήποτε εξωτερικός καταναγκασμός στους συμμετέχοντες στο διάλογο. Ο δημοσιογράφος με τον πολιτικό ποτέ δεν θα μπορέσουν να αναπτύξουν γόνιμη επικοινωνία, επωφελή για την κοινωνία, αν ο δημοσιογράφος τρέμει μην διαγραφεί από την ΕΣΗΕΑ, μην του φιμώσουν το στόμα ή εσχάτως μήπως βρεθεί και τρία μέτρα κάτω από τη γη.
Ασφαλώς και δεν περιμένει κανείς το λεκτικό πράττειν του κύριου Πολάκη να ανταποκριθεί στο ιδεώδες της ιδανικής επικοινωνιακής κατάστασης του Χάμπερμας. Θα περίμενε όμως κάποιος ότι ένας Υπουργός της Αριστεράς δεν θα ενέδιδε σε χρυσαυγίτικη ορολογία. Ήταν πριν μερικά χρόνια όταν όλη η κοινωνία εμβρόντητη παρακολουθούσε τον Γεώργιο Γερμενή να απευθύνεται προστακτικά στους δημοσιογράφους με το γνωστό «εγέρθητι». Τώρα ακούμε ότι ένας δημοσιογράφος κινδυνεύει να καταβαραθρωθεί κάτω από τη γη. Η ταλάντωση του δημοσιογράφου από τα έγκατα της γης έως την εξαναγκασμένη έγερσή του σύρει την Δημοκρατία μας σε αξιολύπητες για δυτικό κράτος ατραπούς. Μπορεί να σώθηκε ο δημοσιογράφος από τα τρία μέτρα γης αλλά η δήλωση του κ. Πολάκη έσπρωξε σίγουρα άλλο ένα μέτρο παρακάτω την ποιότητα του δημοσίου λόγου.
Αν και οι πιο πεσιμιστές θα παρατηρούσαν ότι από καιρό έχει ήδη μπει και η ταφόπλακα.