Οι φιλόξενοι πλούσιοι φίλοι του κ.Τσίπρα

[«Η Άνοδος της Ασημαντότητας» και η ευθύνη των πολιτών]

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Eίναι γνωστές οι παραινετικές επιστολές του Ισοκράτη στον βασιλιά της κυπριακής Σαλαμίνας Νικοκλή, που και ο σημερινός αναγνώστης τους θα τις βρει επίκαιρες, αφού παρέχουν διαχρονικές συμβουλές, σε ένα ασφαλώς όχι δημοκρατικό, αλλά πολύ πιο φιλελεύθερο και ηθικό κλίμα από αυτό του Μακιαβέλι. Μπορεί ο Νικοκλής να ατύχησε πεθαίνοντας το 361 στη φυλακή κατά την εξέγερση των σατραπών ενάντια στον Πέρση βασιλιά, αλλά οι συμβουλές του Ισοκράτη κρατάνε και σήμερα το βάρος που έχει η παλιά σοφία που άντεξε στη δοκιμασία του χρόνου και της Ιστορίας, ειδικά εκείνη η περίφημη φράση που συνδέει το ήθος των πολιτών με αυτό των αρχόντων τους, έστω κι αν αυτοί δεν ήταν εκλεγμένοι. Επιλέγω ένα μικρό απόσπασμα για τους φίλους του ηγεμόνα: «Νικοκλή, όσοι συνηθίζουν να προσφέρουν σ’ εσάς, τους βασιλιάδες, εσθήτες ή χάλκινα ή χρυσά καλλιτεχνήματα ή κάποιο άλλο δώρο, παρόμοιο μ’ αυτά που οι ίδιοι, έτσι το στερούνται, ενώ εσείς έχετε άφθονα, νομίζω ότι είναι φανερό ότι δεν δωρίζουν, αλλά εμπορεύονται, και μάλιστα με μεγαλύτερη δεξιότητα από εκείνους που ομολογούν ότι ασκούν το επάγγελμα του μικροεμπόρου…. Να αποκτάς φίλους όχι όλους όσους θέλουν τη φιλία σου, …. ούτε εκείνους με τους οποίους θα περάσεις ευχάριστα την ώρα σου, αλλά εκείνους με τους οποίους θα διοικήσεις άριστα την πόλη.» (Περί βασιλειας ή προς Νικοκλέα-1 & 27).

Πολλοί παριστάνουν τώρα, συνηθίζεται άλλωστε από πάντα αυτό,  πως έπεσαν από τα σύννεφα με τα κυβερνητικά ήθη της «πρώτης φοράς Αριστεράς», αλλά η θεμελιακή αντίληψη του κ.Τσίπρα περί χρηστότητας είχε φανεί πολύ νωρίς και ήταν απόλυτα σύμφυτη με όλες τις πληροφορίες, που είχαν από τότε και μετά διαρρεύσει, για το περιβάλλον της ανατροφής του, για τα μαθητικά του χρόνια, για τις φοιτητικές του διατριβές, για τη στρατιωτική του θητεία, για την κομματική του πολιτεία, αλλά και με τη δημόσια συμπεριφορά του ως αρχηγού της αντιπολίτευσης. Μια φαινομενικά ασήμαντη «λεπτομέρεια», ο τρόπος που διαχειρίστηκε οικονομικά τη γέννηση και των δυο γιών του στην ιδιωτική κλινική, επωφελούμενος από την «γενναιοδωρία» του επιχειρηματία, ο οποίος αργότερα εμφανίστηκε να χρωστάει μισθούς στο προσωπικό του, ήταν παραπάνω από αρκετή για να τον είχε στείλει στη μεν Γερμανία στο σπίτι του, στη δε Ελλάδα να συμβάλει στο να επαναληφθεί η εκλογική του πρωτιά, ως εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης, αφ’ενός λόγω  παντελούς έλλειψης σοβαρών αντιπάλων, αφ’ετέρου διότι η ρωμέικη συμπλεγματικότητα δεν επιτρέπει στους ψηφοφόρους του καμία άμεση αυτοκριτική και διόρθωση της ψήφου.  Σε αυτό το τελευταίο βασίστηκε το μεγάλο επίτευγμα των κυνικών συμβούλων του κ.Τσίπρα,  που κατάφεραν να κάνουν τους ψηφοφόρους του να νιώθουν συμπάσχοντες, συναποφασίζοντες και συνένοχοι με αυτόν.

Γράφω με αφορμή τις φωτογραφίες που διέρρευσαν στην μπλογκόσφαιρα. Πρώτα αυτές με τη βίλα ενός ευσεβή εφοπλιστή της λίστας Λαγκάρντ, δωρητή της Εκκλησίας ΑΕ, όπου φέρεται ότι φιλοξενήθηκε οικογενειακά το καλοκαίρι ο τ.πρωθυπουργός, γεννώντας τεράστια ερωτηματικά για το γιατί πήγε εκεί, για το αν, για το ποιος και για το πόσο πλήρωσε, για το τι δηλώθηκε ή θα δηλωθεί στην Εφορία, για την περιφρονητική προς τους πολίτες σιωπή. Γράφω και με αφορμή άλλες φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν χάρις στην ασυγκράτητη και αφελή αυταρέσκεια ενός ηλικιωμένου φίλου του επιχειρηματία να μας ενημερώσει, μέσω του facebook του. Όλα αυτά που αποπνέουν ροπή στη ντόλτσε βίτα, συνέβησαν μετά από τη μεγαλοπρεπή ήττα του πολεμιστή στα πεδία των ευρωπαϊκων Καυδιανών Δικράνων («στα τέσσερα», που θα έλεγε στη γλώσσα του ο ακροδεξιός συνέταιρός του).

Ο τ.πρωθυπουργός φέρεται πως πέρασε και από τη βίλα και έπλευσε στο σκάφος του αμέσως παραπάνω, σκληρού λέει στα εργασιακά εργοδότη. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η μεγάλη ηλικία του «σκαφάτου», ο κ.Τσίπρας σέβεται τους παλιότερους ανθρώπους.  Υπουργοποίησε τους έμπειρους φίλους του, τον φιλόξενο κρατικό εργολάβο και μπαταχτσή της ΕΥΔΑΠ,  κ.Φλαμπουράρη της βίλας της Αίγινας, τον κ.Μπαλτά, καθηγητή του  Πολυτεχνείου, στη φιλοσοφική διδασκαλία του οποίου θα οφείλει και την ευτυχή αποφοίτησή του μετά από μια δεκαετία, που δεν τον δίδαξε ούτε τι είναι «έτος φωτός», πόσες μοίρες έχει ο κύκλος και το άκαυστο του διοξειδίου του άνθρακα. Θαυμάζει και θεωρεί φίλο του και  τον φερόμενο ως φίλο και συνεργασθέντα με τον πατέρα του τότε αρχιμανδρίτη Λιάπη (σήμερα Ιερώνυμο Β΄), στα πλαίσια του φιλανθρωπικού έργου του βασιλοχουντικού Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Α΄.

Μέχρι εδώ,  ο κόσμος εκείνος που πιστεύει πως οι αξιοπρεπείς συμπεριφορές των πολιτικών είναι αστισμός, δεν θα βλέπει τίποτα μεμπτό. Η αλήθεια άλλωστε είναι πως άλλοι έκαναν πολύ χειρότερα και θυμάμαι το θόρυβο που είχε σηκωθεί για το κότερο του Κόκκαλη με επιβάτη τον Τσουκάτο. Δεν λέω πως προς το παρόν υπάρχει μεγάλη  αναλογία, πότε να προλάβει άλλωστε; Λέω όμως πως μας γυροφέρνει η απειλητική δυσοσμία των θεμελιακών ηθών ενός τέτοιου πολιτικού πολιτισμού, που μπορεί να αναδυθεί αύριο προκλητικότερος, αποθρασυμένος από τη σιωπή αυτών, που ενώ οφείλουν να μιλήσουν έγκαιρα για να προλάβουν, δεν το κάνουν. Θα το κάνουν μόνο όταν τους  πετάξουν έξω από την κρουαζιέρα, σαν ενοχλητική σαβούρα, για να επιβιβαστούν καινούργιοι φίλοι.

Ξέρουμε πως ο πρωθυπουργικός μισθός είναι τόσο μεγάλος, ξέχασε και να τον φορολογήσει, το θυμήθηκε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές , δεν πρόκανε, δεν είναι βιαστικός σαν τις αριστερές Ισπανίδες δημαρχίνες, που τρέξανε να κόψουν στη μέση τις απολαβές τους, Αυτός ο μισθός, μαζί με την κληρονομιά που περίσσεψε από τις ελεημοσύνες του πατέρα του (βοηθούσε λέει στην οργάνωση «Αγαπισμός» του διαβόητου Ιερώνυμου Α΄), δίνει στον κ.Τσίπρα τη δυνατότητα να εξασφαλίσει χωρίς δωράκια αυτά που λαχταράει.  Γιατί κάποια από αυτά πρέπει να τα πληρώνουν ιδιώτες; Πολλοί θα πουν πως με τα καμώματά του αυτά ένας πρωθυπουργός και μάλιστα «αριστερός», εκτός που ευτελίζει το αξίωμά του, το οποίο θα έπρεπε να του προκαλεί  ρίγη ευθύνης και ασυγκράτητη διάθεση προσφοράς, δίνει εποχούμενος ως τζαμπατζής επί των κυμάτων και ένα σύνθημα σε υπουργούς, βουλευτές, δικαστικούς, εφοριακούς και κάθε λογής κρατικούς υπαλλήλους. «Επωφεληθείτε!». Κι όμως θεωρητικά εκπροσωπεί και κορόιδα που έδωσαν και τη ζωή τους για την ισότητα των ανθρώπων και για τους αδικημένους, οι κακές γλώσσες καραδοκούν και ο Καίσαρας  δεν πρέπει να δίνει δικαιώματα.

Μόνος του φταίει ο Τσίπρας γι’αυτά ή φταίει και ο «λαός», που παρακολουθεί την επαναστατική καλοζωία του απαθής, ενώ οι «αυτοκτονίες λόγω κρίσης» για τις οποίες θρηνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, σταμάτησαν απότομα;  Θα απαντήσω με ένα απόσπασμα από την εξαιρετική συνομιλία του Κορνήλιου Καστοριάδη με την Τέτα Παπαδοπούλου, όπως δημοσιεύτηκε στην «Κυρ.Ελευθεροτυπία» (20  & 27.3.1994) με τον τίτλο «Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας” και αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο της δημοσιογράφου  “Του Κορνήλιου Καστοριάδη” (εκδ.Πόλις, 2000). Λέει λοιπόν ο μεγάλος αιρετικός για τα δεινά της δημόσιας ζωής μας:

«…Σύμφωνα με την παραδοσιακή “αριστερή” άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως ο λαός είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για Δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

-Ερ.: Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;

Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη…Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956: “Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση”. Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα προηγουμένως, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: “Εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;”. Ναι, κύριε, εσύ θα το διορθώσεις το ρωμαίικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι…..».