Επαναστάτες με βαμμένα μαλλιά…

[…και μια μικρή ιστορική αναδρομή]

του Αναγνώστη Λασκαράτου
H συνήθεια να βάφουν και οι άντρες (κάποιοι άντρες για την ακρίβεια) τα μαλλιά τους δεν είναι τωρινή.
Αν δούμε όμως ποιοι το έκαναν θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ανήκαν στο είδος που η Αριστερά θα ονόμαζε καταπιεστές του λαού. Στην αρχαία Αίγυπτο βρέθηκαν στο θησαυρό του Τουταγχαμών αντρικές περούκες, βαμμένες με χέννα, ένα τοπικό αρωματικό βότανο που μπορούσε να φτάσει στο ύψος ενός δένδρου και χρησιμοποιείτο και για φαρμακευτικούς σκοπούς. Η γνωστή επίσημα ως Lawsonia Inermis, διαδεδομένη και στη Βαβυλώνα, εμφανίστηκε ξανά στα τέλη του 19^ου αιώνα στην Ευρώπη για χρήση στα γυναικεία μαλλιά και ως αποτρεπτικό της τριχόπτωσης. Oι Ασσύριοι και οι Πέρσες αριστοκράτες, που περιποιόντουσαν τις γενειάδες τους με περίπλοκους τρόπους, τις έβαφαν οι πρώτοι, όπως και τα φρύδια τους με αποχρώσεις του μαύρου, ενώ οι δεύτεροι με πορτοκαλί χρώματα, ενώ και οι δυο τις πασπάλιζαν στις επίσημες τελετές με χρυσόσκονη. (Allan Peterkin: “One Thousand Beards: A Cultural History of Facial Hair”, 2002). Στην αρχαία Ρώμη ήταν υποχρεωτικό για τις πόρνες να βάφονται ξανθές, ένα χρώμα που παρέπεμπε στους μισητούς ή «κατώτερους» Γαλάτες. Aντίθετα οι Γαλάτες αρχηγοί έβαφαν τα μαλλιά τους κόκκινα ως δείγμα ανώτερης τάξης και εξουσίας, ενώ στο χριστιανικό Μεσαίωνα θεωρήθηκε ένδειξη μαύρης μαγείας. Όμως το ξανθό χρώμα άρεσε και σε πολλούς Ρωμαίους πολίτες, άνδρες και γυναίκες και κανείς δεν τους εμπόδιζε να το ακολουθήσουν. Ακολουθούσαν σε δημοφιλία οι κόκκινες και οι μαύρες αποχρώσεις, οι τελευταίες για τα ηλικιωμένα άτομα.  (Michael, and Ariane Batterberry:  «Fashion: The Mirror of History».  N.York-Greenwich House, 1977). Είναι γνωστή η νοσηρότητα και ο εκφυλισμός αυτής της κοινωνίας, η οποία ακολούθησε τη μοιραία αυτοκαταστροφική πορεία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών αυτοκρατοριών, και η ρωμαϊκή ήταν η κατ’εξοχήν τέτοια, ήταν αυτή που τροφοδότησε και τον αγαπημένο παλιομοδίτικο  μαρξιστικό όρο του ιμπεριαλισμού, που η ρίζα του ξεκινάει από τη λατινική λέξη που πρωταρχικά σημαίνει «εξουσία». Οι πιο πλούσιοι λοιπόν, βασικά ο αυτοκράτορας και η αυλή του, πασπάλιζαν τα μαλλιά τους με χρυσόσκονη, με πιο επιρρεπή σε αυτή τη χυδαία συνήθεια τον διεφθαρμένο, παράφρονα και τυραννικό Κόμμοδο, τον αμαθή γιό του μεγάλου στωικού φιλόσοφου αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, που μεταμφιεζόταν σε Ηρακλή και πουλούσε τα κρατικά αξιώματα.

Η γυναικεία βαφή, πολύ δε περισσότερο η αντρική, θεωρήθηκε αμαρτωλή από τους εκκλησιαστικούς πατέρες, που είχαν, καλή ώρα, τη σταθερή έφεση να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στις πραγματικές αμαρτίες των ισχυρών της εξουσίας και να επικεντρώνουν σε ασήμαντα ελαττώματα για να αποπροσανατολίσουν και να ασκήσουν την τρομοκρατική τους δυναστεία στα αφελή ανθρωπάκια. Ο μεγάλος εκκλησιαστικός πατέρας και θεολόγος (Τίτος Φλάβιος) Κλήμης από την Αλεξάνδρεια, θεωρούσε άχρηστες τις νοικοκυρές που έβαφαν τα μαλλιά τους, ιδιαίτερα αν χρησιμοποιούσαν ξανθές αποχρώσεις (Mark Constantine: «Herbal Hair Colouring»- Herb Society, 1978). Άλλωστε ήδη η Εκκλησία σύσσωμη, από πολύ νωρίς, απαγόρευσε τις βαφές, στοχοποιώντας τις γυναίκες ακόμη κι αν τολμούσαν να κόψουν τα μαλλιά τους: «Ει τις γυναικών δια νομιζομένην άσκησιν αποκείροιτο τας κόμας, ας έδωκεν ο θεός εις υπόμνησιν της υποταγής, ως παραλύουσα το πρόσταγμα της υποταγής, ανάθεμα έστω» (Κανόνας ΙΖ΄ , της εν Γάγγρα Συνόδου, το 343). Η κρατική Εκκλησία συνεχίζει δυστυχώς και σήμερα ανενόχλητη και αφορολόγητη τα υποκριτικά και σκοταδιστικά της καμώματα, με τη βούλα της «πρώτης φορά» Αριστεράς.

Στο Βυζάντιο τα μαλλιά των ανδρών ήταν γενικά κοντά και χτενισμένα, το πολύ να κατσαρώνονταν τεχνητά, αλλά πάντως διακριτικά. Οι εικονολάτρες μάλιστα για να σατιρίσουν τον εικονοκλάστη και λόγιο πατριάρχη Ιωάννη Γραμματικό τον γελοιογραφούσαν σε μικρογραφίες χειρογράφων με τα μαλλιά του τεντωμένα και ανασηκωμένα προς όλες τις κατευθύνσεις. Για αντρικές βαφές αυτής της εποχής δεν μπορεί να γίνει λόγος. Ο ανισόρροπος εκκλησιαστικός πουριτανισμός, μπορεί να ευνοούσε το πανάκριβο ντύσιμο με χρυσάφι και κοσμήματα των επισκόπων και των αυτοκρατόρων αλλά δεν επέτρεπε τεχνητές χρωματικές παρεμβάσεις στο αντρικό κεφάλι.

Το σύντομο αυτό, χωρίς αξιώσεις σημείωμα, το έγραψα με αφορμή τις επαναστατικές βαφές κάποιων 60άρηδων (και βάλε) πολιτικών, που ήθελαν ή θέλουν ακόμη, να σώσουν την Ελλάδα από τα «ξενόφερτα μνημόνια» και όχι από τις εσωτερικές της αμαρτίες που της τρώνε τα σωθικά. Τα όνοματά τους δεν έχουν σημασία, γιατί η υποκρισία τους δεν μπορεί να κρυφτεί από κανένα νοήμονα άνθρωπο. Δεν εννοώ ασφαλώς τον πολέμαρχο (Κούγκι κλπ) κ.Καμμένο, ο οποίος άλλωστε δεν είναι αριστερός ούτε βάφει τα μαλλιά του όπως συκοφαντήθηκε και ο οποίος αφίππευσε από αυτήν την ανιδιοτελή φιλοδοξία, η οποία όπως φαίνεται μπορεί να θρέψει πολλές προσωπικές πολιτικές. Ταπεινή μου γνώμη είναι πως όποιος θέλει να μας σώσει, δεν έχει την πολυτέλεια να σπαταλά χρόνο σε καραμπογιές για να μας κοροϊδεύει κρύβοντας σαν ζωηρούλης μητροπολίτης τα χρόνια του: «Η στάση του Μητροπολίτη Ν.Ιωνίας κ. Κωνσταντίνου ήταν αναμενόμενη,…λένε κληρικοί με πικρόχολη διάθεση, έχουν δύο κοινά με τον κ. Παντελεήμονα. Δεν δηλώνει την ημερομηνία γεννήσεως του στα Δίπτυχα της Εκκλησίας και εναντίον του έχουν καταγραφεί διάφορες κατηγορίες από τον οδηγό του αλλά ουδέποτε διερευνήθηκαν από την Ι.Σύνοδο…» («Γιατί η Ι. Σύνοδος έδωσε άφεση αμαρτιών στον Παντελεήμονα. Οι επτά μητροπολίτες, το… απύθμενο αρχείο της Εκκλησίας ….». Μ.Αντωνιάδου-ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/03/2009).

Η ειλικρίνεια και η διαφάνεια σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας παρουσίας των πολιτικών, η σοβαρότητα και η αισθητική στην εμφάνιση και στους τρόπους, είναι μεγάλη και ζητούμενη πολιτική αρετή, ειδικά σήμερα που το επιμελώς υπερβολικά ατημέλητο ντύσιμο κρατικών αξιωματούχων, οι οποίοι όμως δεν εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους στο εξωτερικό, αλλά και τους συμπατριώτες τους, θεωρήθηκε προσόν και όχι ρεζιλίκι. Από «αριστερούς» ναρκισσευόμενους αιώνιους έφηβους, από ψεύτες που επενδύουν στο φαίνεσθαι και από επαγγελματίες καριερίστες πολιτικούς με βαμμένο μαλλί, τύπου Μπερλουσκόνι, χορτάσαμε με το παραπάνω.

Όπως και από καλοπληρωμένους με παχυλή βουλευτική αποζημίωση, κατά δήλωσίν τους αντικαπιταλιστές, που δεν δούλεψαν ποτέ τους και που ο επαναστατικός τους ζήλος δεν τους επέτρεψε να πάρουν το πτυχίο τους. Το λέω αυτό εντελώς τυχαία και άσχετα με τα παραπάνω περί βαφών, γιατί η Αριστερά ήταν σεβαστή ευρύτερα και για την αγάπη της στη μόρφωση («Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», έλεγε ο μακαρίτης ο Φαράκος) και για τη συνέπειά της. Κάποιοι όμως «αριστεροί», αμετανόητοι συνήγοροι των δολοφόνων της Σρεμπρένιτσα, υποκλίνονται κωμικοτραγικά στο ρωσικό καπιταλισμό (φωτ.). Ίσως από κεκτημένη ταχύτητα. Μετά τις εκλογές όμως, θα βρουν μπροστά τους τις οργισμένες και αχάριστες γλωσσοκοπάνες, φίλες της Χρυσής Αυγής, με τις οποίες συνήψαν παρά φύσιν λυκοσυμμαχίες. Αυτές ξέρουν με τι ανθρωπάκια έχουν να κάνουν και δεν έχουν μάθει να δέχονται την εξουσία κανενός. Πιστεύουν μόνο στη δική τους.

Advertisement