Απάντηση στον κομμουνιστή-«πατριώτη» Ν.Μπογιόπουλο

Υπάρχουν Έλληνες στην Τουρκία, στην Αλβανία και παντού και Τούρκοι στην Ελλάδα

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Αντιγράφω από την εθνική έπαλξη του Ινφογνόμωνα (του πρώην πράκτορα της ΕΥΠ Σάββα Καλεντερίδη) ένα πατριωτικής υφής άρθρο του κομμουνιστή κ.Ν.Μπογιόπουλου, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο enikos.gr του κ.Ν.Χατζηνικολάου (25/4) και έτυχε θερμής υποδοχής από πλειάδα εθνικώς σκεπτομένων διαδικτυακών σελίδων. Το άρθρο ευτύχησε να αναδημοσιευθεί και στην επαναστατική Iskra του κ. Π.Λαφαζάνη, παλαιού διαμαρτυρόμενου για τη δίκη του χασάπη Μιλόσεβιτς στη Χάγη (δεν είχε σφάξει Έλληνες). Επισημαίνω τον ακραιφνή ενωτικό και εθνικολαϊκό χαρακτήρα του πονήματος Μπογιόπουλου, που του επέτρεψε να αρθεί υπεράνω ταξικών διαχωρισμών και υπογραμμίζω το λακωνικό και απότομο ύφος του προς τους (αντεθνικώς) διαφωνούντες («τελεία και παύλα», «κομμένη η πλάκα» κλπ), που αναδεικνύει με δωρικό τρόπο την πανεθνική μας αποφασιστικότητα, την ευγένεια, τον αριστερό πολιτισμό και την παιδεία του αρθογράφου, αρετές που θα τις ζήλευε και ο διορισμένος με πολυέξοδο ρουσφέτι (16 υπεράριθμοι!) υπερπατριώτης γιός του Μπαλτάκου:

«Θράκη: Παιδιά, κομμένη η «πλάκα»!

Πρώτο:Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα! (sic)

  Δεύτερο: Είναι ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής καταγωγής  της μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) που καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λοζάνης. Η δε Συνθήκη της Λοζάνης αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «ακρογωνιαίο λίθο» στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για την απόκρουση από την Ελλάδα αιτιάσεων που εγείρονται από τρίτους. Όποιος επιχειρεί να ξηλώσει κάποιον «πόντο» από τη Συνθήκη της Λοζάνης επαπειλείται το ξήλωμα όλης της «κάλτσας». Συνεπώς με την Συνθήκη της Λοζάνης δεν «παίζουμε». Ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να «παίζουν». Τελεία. Και παύλα!

………

Τέταρτο: Για τα παιχνίδια όσων επιδιώκουν τον «εκτουρκισμό» της μουσουλμανικής μειονότητας καθόλου αθώο δεν είναι το ελληνικό κράτος… Θυμίζουμε:….. Την τακτική, τον Ιούλη του 1999, λίγες μόλις μέρες μετά τις ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο που έγιναν στο όνομα της «προστασίας» των δικαιωμάτων μιας μειονότητας, να γνωστοποιείται η επιστολή των τριών μουσουλμάνων βουλευτών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που από κοινού με 13 «μειονοτικές» και «μη κυβερνητικές» οργανώσεις ζητούσαν την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της ύπαρξης «τουρκικής» και «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου – σε μια ασύγγνωστη αντιμετώπιση του ζητήματος του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» με τις παρενέργειες που γεννά η έγερση θεμάτων «συλλογικού αυτοπροσδιορισμού» – να δηλώνει ότι δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος θα αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως «Τούρκος» ή «Μακεδόνας»…….

Πέμπτο: Το Νοέμβρη του 2006, οι ΗΠΑ, διά του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, τάσσονταν ευθέως υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα». Με τις ίδιες εκείνες δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία»), το στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας ζητούσε να τεθεί η συνθήκη της Λοζάνης στο «μουσείο»…..”. [Enikos.gr]

Θα είμαι όσο πιο σύντομος μπορώ:

Α) Η Ελλάδα, άσχετα με το πώς συμπεριφέρεται και κυρίως με το πώς συμπεριφερόταν στις μειονότητες, φτάνοντας να φυλακίσει πίσω από μπάρες τους Πομάκους (ανεκαλύφθη τώρα πως είναι αρχαίον ελληνικόν φύλον) μέχρι το 1996 που τις κατέβασε ο Γ.Αρσένης (ΠΑΣΟΚ) δεν έχει σταλινικό καθεστώς για να μπορεί να καταδιώκει ασύδοτα μειονότητες όπως έκανε ο μακαρίτης Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς π.χ. με τους Έλληνες της ΕΣΣΔ.

Β) Η Ελλάδα είναι (ευτυχώς) χώρα της Ε.Ε., του παράδεισου των ατομικών δικαιωμάτων  (συγκριτικά με την Κόλαση που επικρατεί στην Ανατολή και βέβαια δεν αναφέρομαι στις κοινωνικές ανισότητες και στα εργασιακά προβλήματα που αφθονούν και στη Δύση), όπου ισχύει η ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού, όσο κι αν το δικαίωμα αυτό δεν γίνεται ακόμη, στο βαθμό που θα έπρεπε, στη χώρα μας σεβαστό, ίσως και λόγω κάποιων ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν. Στο καταληκτικό Κείμενο της συνδιάσκεψης της ‘Διάσκεψης για της Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη’ (ΔΑΣΕ), που έγινε στην Κοπεγχάγη (29.6.1990), ορίζεται σαφώς ότι, «το να ανήκει κανείς σε μια (εθνική) μειονότητα είναι ζήτημα που αναφέρεται στην προσωπική του επιλογή» (άρθρο 32.6). Αντιλαμβάνομαι πως έννοιες όπως Ευρώπη, ανθρώπινα δικαιώματα κλπ δεν αρέσουν ιδιαίτερα στον κ.Μπογιόπουλο, αλλά δεν θα τον ρωτήσουμε.

Γ) Ο κ.Μπογιόπουλος επικαλείται τη συνθήκη της Λωζάννης. Πιστεύει προφανώς ότι μπορεί να επικαλείται επιλεκτικά όποια συνθήκη συμφωνεί με τις απόψεις του και να πετάει τις υπόλοιπες (συμφωνίες ένταξης της Ελλάδας στην Ε.Ε και στο ΝΑΤΟ, Μάαστριχτ κλπ) στα σκουπίδια. Όμως:

α. Πάνω από κάθε συνθήκη βρίσκονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και με αυτό το κριτήριο ελέγχεται η νομιμότητα των άρθρων της.

β. Ο χαρακτηρισμός της μειονότητας της Θράκης ως μουσουλμανικής, δεν εμποδίζει κανένα μέλος της, αν το θέλει, να αυτοπροσδιορίζεται ως Τούρκος. Είναι νομίζω άλλωστε φανερό πως η ιδιότητα του Μουσουλμάνου δεν αποκλείει την ιδιότητα του Τούρκου, όπως και η ιδιότητα του Ορθόδοξου αυτή του Έλληνα (αν και επί του τελευταίου, θα μπορούσαν να υπάρξουν-όχι από εμένα-και ιστορικής και φιλοσοφικής φύσεως αντιρρήσεις).

Δ) Ο συστεγαζόμενος στο ΚΚΕ με την ιεροκήρυκα του Σεραφείμ Πειραιώς και παρουσιάστρια βιβλίων του συγγραφέως Μπαλτάκου (περί Κρυπτείας)  δημοσιογράφος, δεν θα αγνοεί πως υπάρχει το δικαίωμα σε κάθε μέλος της μειονότητας της Θράκης να είναι άθεος ή χριστιανός ή βουδιστής, άρα ο θρησκευτικός του προσδιορισμός του ως μουσουλμάνου με το στανιό, επειδή το θέλει ο κ.Μπογιόπουλος, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο επιθεωρητής των ντεκολτέ ωρίμων κυριών της Κεντροδεξιάς Αμβρόσιος ή ο Κασιδιάρης, δεν έχει κανένα νόημα και είναι αυθαίρετος, αντιδημοκρατικός και εξωπραγματικός.

Ε) Ο κ.Μπογιόπουλος θα έπρεπε να ντρέπεται να κατηγορεί τον κ.Γ.Παπανδρέου για ένα από τα λίγα εκείνα ζητήματα που τον τιμούν, όπως ο φραστικός τουλάχιστον σεβασμός του στα ανθρώπινα δικαιώματα (τα οποία απέτυχε ως πρωθυπουργός να ισχυροποιήσει, με εξαίρεση τον καλό Νόμο για την Ιθαγένεια).

Στ) Ελπίζω πως ο κ.Μπογιόπουλος θα αναγνωρίζει το δικαίωμα των Ελλήνων της Αλβανίας ή της Τουρκίας να αποκαλούνται Έλληνες, γιατί ο χαρακτηρισμός Χριστιανοί Ορθόδοξοι δεν αφορά μόνο Έλληνες των χωρών αυτών, αλλά και Αλβανούς ή Συροχαλδαίους ή Αρμένηδες ή και Γκαγκαούζους  και επιπλέον κάποιους από τους εκεί Έλληνες δεν τους αφορά ούτε ως θρησκευτική πίστη. Στην περίπτωση αυτή όμως της επιλεκτικής αναγνώρισης δικαιωμάτων, απλά συντάσσεται με την ελληνική Ακροδεξιά που θεωρεί πως «Νόμος είναι το δίκιο του Ρωμιού».

Ζ) Ο κ.Μπογιόπουλος αναφέρεται σε «ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο», ξεχνώντας πως στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί. Ξέρει πολύ καλά πως τέτοιες σφαγές δεν υπήρξαν. Υπήρξαν όμως αυτές οι χιλιάδες που διέπραξαν οι Σέρβοι Ορθόδοξοι κρατικοί και παρακρατικοί με τις ευλογίες της Εκκλησίας τους ακόμη και σε βάρος ανήλικων Αλβανών, που δυστυχώς είχαν και έχουν τη στοργή και τη συνηγορία σχεδόν όλων των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας από τη Χρυσή Αυγή και την Εκκλησία έως, δυστυχώς, τον ευσεβή κ.Φ. Κουβέλη και το ΚΚΕ.

Η) Υποψιάζομαι πως η αναφορά του κ.Μπογιόπουλου στις ΗΠΑ υπαινίσσεται, πιστή στην παρανοϊκή γραμμή της νεοελληνικής συνωμοσιολογίας, πως η χώρα αυτή άλλη δουλειά δεν έχει παρά να βυσσοδομεί να δημιουργήσει στο μέλλον πρόβλημα με τη μειονότητα. Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας όμως δείχνει πως τα προβλήματα αυτού του τύπου, γεννιούνται και πυροδοτούνται από την καταπάτηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων από ιθαγενή ακροδεξιά ή σταλινικά στοιχεία. Τις εθνικές τραγωδίες του 1897, του 1922 και του 1974 τις δημιούργησαν οι επαγγελματίες υπερπατριώτες και την οπερέτα του νέου Μακεδονικού (όλα τα’χε η Μαριορή σήμερα) ο κ.Σαμαράς. Από τον ατελείωτο κατάλογο των νεοελληνικών αμαρτημάτων στη Θράκη να υπενθυμίσω έτσι ενδεικτικά, πως ο Σύλλογος Φαρμακοποιών της Κομοτηνής αρνούνταν  παράνομα να εγγράψει ως μέλη του μειονοτικούς φαρμακοποιούς, πως ακόμη και σήμερα η μειονότητα καταδικάζεται στριμωγμένη στο περιθώριο της καθυστέρησης να ακολουθεί το οικογενειακό δίκαιο της Σαρία που δεν ισχύει ούτε στην Τουρκία, για να έχει κάποιο πρόσχημα να διορίζει έτσι και να ελέγχει η ελληνική κυβέρνηση το Μουφτή. Το ότι έτσι το 2006 επιτράπηκε ο γάμος με νύφη ένα 11χρονο κοριτσάκι (λες και βρισκόμαστε ακόμη στο Ορθόδοξο Βυζάντιο) ή το ότι με τουλάχιστον 4 αποφάσεις του ΕΔΑΔ η Ελλάδα καταδικάστηκε επειδή τα δικαστήριά της δεν σεβάστηκαν το δικαίωμα Ελλήνων πολιτών της Θράκης να ιδρύουν σωματεία και ενώσεις, δεν φαίνεται  να έχουν απασχολήσει τον κοινωνικό αγωνιστή κ.Μπογιόπουλο. Δεν φαίνεται να τον απασχόλησαν ποτέ, ούτε οι σχετικές εκθέσεις της ‘Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας’ (‘ECRI’-2004), της ‘Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου’ του ΟΗΕ (2005),του Επιτρόπου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ε.Ε. κ.Thomas Hammarberg (Στρασβούργο  19.2.2009),  όπως δεν απασχόλησαν ποτέ σύσσωμη την Αριστερά οι εκθέσεις του επιτρόπου ανθρωπίνων δικαιωμάτων της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής Ε.Ε. κ.Μούιζνιεκ για τις σχέσεις αστυνομικών (με την κατά Τσίπρα «κοινωνική υπεραξία») με τα εγκλήματα της Χ.Α. Θα μας πει βεβαίως ο κ.Μπογιόπουλος πως σαν κομμουνιστής πατριώτης έχει γραμμένες στα παλιά του τα παπούτσια τις αλλεπάλληλες διεθνείς καταδίκες της Ελλάδας για διακρίσεις ή και για βασανιστήρια σε βάρος ανθρώπων και ομάδων, ομοφυλόφιλων- Ρομά, μεταναστών, «Μακεδόνων», φυλακισμένων, αντιρρησιών συνείδησης, Καθολικών, Μαρτύρων του Ιεχωβά, κλπ.  Άλλωστε στην ΕΣΣΔ, στην Κούβα, στη Β.Κορέα, στην Κίνα, στην Λαϊκή Καμπότζη, στη Ρουμανία, στην Αλβανία και σε όλα τα συγγενή καθεστώτα, συνέβαιναν ή συμβαίνουν πάρα πολύ χειρότερα.

Θ) Επειδή λοιπόν όπου οι ομοϊδεάτες του κ.Μπογιόπουλου άσκησαν εξουσία δεν τα πήγαν, και λυπάμαι πολύ γι’αυτό, καθόλου καλά με τα ξορκισμένα και από το Χουντόδουλο ανθρώπινα δικαιώματα, νομίζω πως καλό θα ήταν ο κ.Μπογιόπουλος να μην ασχολείται με θέματα που αγνοεί σε βαθμό πρόκλησης, επωφελούμενος από γκάφες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα, τις οποίες υποψιάζομαι ότι ο κομματικός του και μόνο πατριωτισμός και όχι κάποιος άλλος, τον εξωθούν να αναδείξει και να συντηρήσει στη δημοσιότητα. Επίσης κάποιος θα πρέπει να του υποδείξει πως αν πάντα η επίδειξη πατριωτισμού, μέσω της αμφισβήτησης των δικαιωμάτων των «άλλων», ήταν μια κατώτερη πράξη, απεχθής για τους διεθνιστές, σήμερα που ο Ναζισμός σηκώνει κεφάλι, είναι πραγματική αθλιότητα.

Ι) Επειδή πολλοί κακόπιστοι επιδίδονται στο σπορ των συμψηφισμών με την όντως πάρα πολύ βάρβαρη συμπεριφορά του βαθέος τουρκικού κράτους και των Τούρκων εθνικιστών στο παρελθόν, σε βάρος της ελληνικής μειονότητας της Πόλης (ως αντίποινα στις πολύ σοβαρές παρανομίες των Μακαρίου-Γρίβα κατά των Τουρκοκυπρίων, σε βάρος της συνθήκης Ζυρίχης-Λονδίνου, μια και μιλάμε για σεβασμό σε συνθήκες), καλό είναι να ξέρουν πως ο ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός αυτονόητα δεν αναγνωρίζει πολιτικές αντιποίνων σε βάρος μάλιστα αθώων.

Κ) Πατριωτισμός δεν είναι να αδικείς ανθρώπους και να επιβαρύνεις έτσι την πατρίδα σου με εχθρούς, με κακή φήμη και με κινδύνους. Πατριωτισμός είναι να φέρεσαι με δικαιοσύνη, να συμφιλιώνεις τους ανθρώπους, να ενσωματώνεις με ειρηνικό τρόπο χωρίς διακρίσεις τις διαφορετικότητες στον κοινωνικό κορμό, να κάνεις τους πολίτες καλύτερους και ευτυχείς, να κάνεις τη χώρα σου αγαπητή και σεβαστή στους γείτονές της και εκτιμώμενη από όλον τον πολιτισμένο κόσμο.

ΥΓ
Ο κρατικός μητροπολίτης Διδυμοτείχου κλπ αποδοκιμάζεται από μερίδα του ακροατηρίου του (από τα μέλη των ριζοσπαστικών αριστερών φοιτητικών-σπουδαστικών σχημάτων ΕΑΑΚ-‘Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση’) κάποιας τοπικής διεκδικητικής συγκέντρωσης (δεν είχε υπολογίσει σωστά τη σύνθεσή της ο καλόγερος) όταν κάνει το λάθος να επιτεθεί μικρόψυχα, ύπουλα και δημαγωγικά στο αυτονόητο δικαίωμα των περιθωριοποιημένων μειονοτικών παιδιών να μπαίνουν με ειδικό καθεστώς στο Πανεπιστήμιο, για να υποδαυλίσει το φθόνο, τη μοχθηρία, το μίσος του κοπαδιού του κατά της για χρόνια κατάφωρα αδικημένης και καταπιεσμένης μειονότητας, που διεκδικεί μια θέση στον ήλιο μας. Μακάριοι οι Ειρηνοποιοί κλπ