Τα «Σιμωνιακά» του 1875

και μια προβολή τους στο θλιβερό σήμερα    

  Σπύρου Παπαλουκά: «Λιτανεία».

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροΐδη,
Προχτές το ΣΔΟΕ ανακάλυψε την Αμερική. Αποκαλύφθηκαν «τυχαία», υποτίθεται μέσω φορολογικής διερεύνησης των καταθέσεων ενός μεγαλοκαταθέτη απατεώνα ιερέα (της Μητρόπολης Περιστερίου), άλλοι δυο μητροπολίτες (μετά τον υπό-παράνομη-αποκατάσταση ροζ Παντελεήμονα) του λεκανοπεδίου της Αττικής, που έχουν καταθέσεις πάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η Εκκλησία παρακολουθεί απαθής τις αποκαλύψεις, χωρίς να αντιδρά έστω και προσχηματικά. Ασφαλώς, όποιος κάνει τον έκπληκτο κοροϊδεύει, τα πράγματα αυτά είναι σεσημασμένα και πασίγνωστα, απλά συγκαλύπτονται συναινετικά. Το πουγκί των δεσποτάδων και των αυλικών τους ήταν πάντα προκλητικά γεμάτο, βεβαίως με εξαιρέσεις, που κι αυτές όμως σιωπούν και δεν τολμούν να θέσουν το δάχτυλο στην πληγή, ίσως γιατί έχουν τις δικές τους αμαρτίες να συμψηφίσουν. Ανατρέχω σε μια παλιά ιστορία. Τέσσερις αρχιμανδρίτες, οι Σπυρίδωνας Κομποθέκρας, Αβέρκιος Λαμπίρης, Καλλίνικος Τερζόπουλος και Στέφανος Αργυριάδης, δωροδόκησαν το 1875 δυο υπουργούς της κυβέρνησης του διεφθαρμένου Βούλγαρη, για να γίνουν επίσκοποι στις χηρεύουσες έδρες Κεφαλληνίας, Πατρών και Ηλείας, Αργολίδας και Μεσσηνίας. Η τελευταία μάλιστα από αυτές κενώθηκε όταν ο δεσπότης Γεωργιάδης  που την «κοσμούσε», εκλέχτηκε με την έγκριση του βασιλιά αρχιεπίσκοπος με το όνομα Προκόπιος ο Α΄. Oι υπουργοί ήταν ο Βαλασόπουλος των  Εκκλησιαστικών και ο γαμπρός του Βούλγαρη Νικολόπουλος της Δικαιοσύνης. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε πολύ γρήγορα, αφού οι υπόλοιποι κληρικοί μνηστήρες των θρόνων που ρίχτηκαν δεν χώνεψαν τόσο εύκολα την ήττα τους. Έτσι αναδεικνύονται στην ιερή ζούγκλα, όταν αναδεικνύονται, μέχρι σήμερα τα σκάνδαλα. Πάντα εκ των έσω, στα πλαίσια σύγκρουσης συμφερόντων, αφού η κοινωνία και η Αριστερά, αν δεν συγκαλύπτουν στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούν. Θυμηθείτε τις καταγγελίες για μεγάλο οικονομικο ακάνδαλο σε βάρος του σημερινού αρχιεπισκόπου (αργότερα η Δικαιοσύνη τον απάλλαξε), όταν διεκδικούσε το θρόνο με αντίπαλο το Χριστόδουλο. Τώρα ο αρχιεπίσκοπος Τσίπρα και Λαυρεντιάδη, γίνεται πιο αντιμνημονιακός και από τους κ.κ.Καμμένο και Τράγκα, ειδικά όταν το ΔΝΤ θυμάται, δειλά πάντα, τα ιερά θησαυροφυλάκια.
—–Ήταν δύσκολη εποχή για τον πρωθυπουργό (που ειρωνικά, όπως πολλοί θα ξέρουν, τον έλεγαν και Τσουμπέ), λόγω των «Στηλιτικών», επεισοδίων που γινόντουσαν στην Αθήνα επειδή οι βουλευτές του ψήφιζαν στη Βουλή και αποφάσιζαν χωρίς απαρτία, αφού η αντιπολίτευση αποχωρούσε, αμυνόμενη με τη δημοσίευση των ονομάτων των κυβερνητικών βουλευτών σε ατιμωτικές στήλες των εφημερίδων, κατά την αρχαία αθηναϊκή συνήθεια. Οι κληρικοί λοιπόν, πλήρωσαν με μπόλικο χρήμα και με χρυσάφι (κοσμήματα κλπ) τους υπουργούς. Ο πλούτος αυτών των καλόγερων από μόνος του ήταν μεγάλο αμάρτημα, χώρια η εμπορία των εκκλησιαστικών μυστηρίων, δηλαδή της ίδιας της Θείας Χάρης, αλλά όπως και σήμερα έτσι και τότε ο κλήρος είχε το δικαίωμα να ληστεύει το χρήμα που ανήκε στους φτωχούς, χωρίς να ενοχλείται ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση, που στο κάτω-κάτω τότε δεν ήταν ριζοσπαστική και αριστερή όπως η σημερινή, που κάνει τόσο προκλητικά πλάτες στις ιερές κλοπές. Η Σιμωνία, δηλαδή  η πώληση των μυστηρίων και των τελετών, είναι καθεστώς και σήμερα στην Εκκλησία και παρ’όλο που τιμωρείται με καθαίρεση του αγύρτη ιερέα που παζαρεύει τη Θεία Χάρη, λόγω της καθολικότητας του αδικήματος στις τάξεις των έμμισθων κρατικών ιερέων και επισκόπων και λόγω της υιοθέτησής του από τη συντριπτική πλειοψηφία των πιστών, η οποία πληρώνει αγόγγυστα, έχει αποενοχοποιηθεί στη συνείδηση της αιρετικής εθνικής Ελληνορθόδοξης  Εκκλησίας και διαπράττεται ατιμωρητί. Η Αριστερά κάνει και εδώ το κορόιδο και γίνεται εκούσια συνεργός, αρνούμενη να πράξει το ελάχιστο. Να απαιτήσει να διωχθούν ως φοροφυγάδες οι θεομπαίχτες έμποροι κληρικοί που δεν εκδίδουν αποδείξεις των λεγόμενων, με χαρακτηριστικά πρόστυχο τρόπο, «τυχερών», που αποτελούν προσωπικό τους εισόδημα από τεράστια ποσά, αφού τα Μυστήρια είναι επτά και τελούνται σε πολύ μεγάλη έκταση για ψύλλου πήδημα.
 Ο Χ. Τρικούπης, διαμαρτυρόμενος για το καθεστώς των κυβερνήσεων μειοψηφίας,  έθεσε το 1874 με άρθρο του την περίφημη αρχή της «δεδηλωμένης«, που αργότερα καθιερώθηκε. Θεωρήθηκε τότε πως προσέβαλε το βασιλιά και προφυλακίστηκε για τέσσερις ημέρες. Λίγο αργότερα αθωώθηκε με βούλευμα. Τα σιμωνιακά επέσπευσαν την πτώση του Βούλγαρη και πρωθυπουργός ανέλαβε το 1875 ο Τρικούπης που δεν θέλησε να καλύψει το ιερό σκάνδαλο. Την ίδια χρονιά η Βουλή με βάση το νέο νόμο περί ευθύνης υπουργών παρέπεμψε τους υπουργούς για δωροληψία και τους αρχιμανδρίτες, που στο μεταξύ είχαν εκλεγεί μητροπολίτες, για Σιμωνία, προφυλακίζοντας μάλιστα τους πρώτους. Αρχές της επόμενης χρονιάς ξεκίνησε η επεισοδιακή δίκη στη διάρκεια της οποίας οι δυο κατηγορούμενοι υπουργοί βρίστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν μεταξύ τους. Οι υπουργοί καταδικάστηκαν τελικά σε ποινές φυλάκισης και σε καταβολή προστίμου σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Οι μητροπολίτες υποχρεώθηκαν να πληρώσουν διπλάσιο ποσό από αυτό της δωροδοκίας και φυλακίστηκαν για όσο διάστημα δεν το κατέβαλαν. Μόνο ο δεσπότης της Αργολίδας Καλλίνικος είχε καταβάλει στον υπουργό Εκκλησιαστικών Βαλασόπουλο 42.000 δρχ. ποσό πάρα πολύ μεγάλο για εκείνη την εποχή.
—–Η απόφαση του δικαστηρίου διαβιβάστηκε στον Αθηνών Προκόπιο και στην Ιερά Σύνοδο για τα καθ’εαυτήν. Η Σύνοδος των συναμαρτωλών (κακή ώρα σαν κι αυτή του αρχιεπισκόπου  Τσίπρα, Γρ.Μιχαλόπουλου και Λαυρεντιάδη, που ζητά τώρα ξεδιάντροπα την επιστροφή του ροζ κλέφτη Παντελεήμονα Αττικής), αποφάσισε ότι δεν διαπράχθηκε το κανονικό αδίκημα της Σιμωνίας.  Για να τηρήσει όμως κάποια προσχήματα, λόγω του τεράστιου ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης, έθεσε τους μητροπολίτες σε τριετή αργία από κάθε ιεροπραξία, χωρίς την ποινή της έκπτωσης από το θρόνο, αφήνοντας στην ουσία έτσι τις επισκοπές τους κενές για μια τριετία, αδιαφορώντας για τον επιπρόσθετο σκανδαλισμό των πιστών. Ο Βασιλικός Επίτροπος της Συνόδου Ν.Μ.Δαμαλάς, δηλαδή το μάτι και το χέρι του Καίσαρα μέσα στην Εκκλησία, άνθρωπος από μεγάλη γενιά, που ήταν και καθηγητής της Θεολογικής Σχολής, ντράπηκε να συνυπογράψει μια τόσο αισχρή απόφαση. Θέλοντας και μη λοιπόν η Σύνοδος, μόλις το 1877 κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία παρακάλεσε τους λαθρεμπόρους Αρχιερείς να υποβάλλουν εθελούσια τις παραιτήσεις τους όπως και έγινε στο τέλος της χρονιάς.
—–Αν θελήσουμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και μάλιστα επίκαιρα και διαχρονικά, γιατί τότε μόνο η μελέτη των ιστορικών γεγονότων αποκτάει και πρακτική αξία, θα ομολογήσουμε πως η διαφθορά δεν ήταν υπόθεση μόνο των τεσσάρων μητροπολιτών ή κάποιων υπουργών, αλλά όλη της κυβέρνησης Βούλγαρη και της Ιεραρχίας. Αν δεν υπήρχε η μεγάλη προσωπικότητα του Χαρίλαου Τρικούπη, που αρνήθηκε να κάνει το κορόιδο όπως κάνει σήμερα η μεγεθυμένη Αριστερά, επικαλούμενη κουτοπόνηρα κάποιο τάχα πολιτικό κόστος αν συγκρουστεί κατά μέτωπο με την ιερή διαφθορά (αφήνει να φανεί πως τώρα δεν το λέει για να μην «τρομάξει» τον κοσμάκη, που του αρέσει λέει να τον κλέβουν οι παπάδες, αλλά δήθεν θα το κάνει μόλις πάρει την Εξουσία), το σκάνδαλο θα κουκουλωνόταν ατιμώρητο, όπως συνέβη και πρόσφατα με τον ιερό οχετό του 2005, με τη σύμπραξη των επισκόπων των πολιτικών και της ποδηγετούμενης από την Πολιτεία μερίδας των Δικαστών, η ηγεσία των οποίων διορίζεται από τη εκάστοτε κυβέρνηση παρά τη θεμελιώδη συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Η υποκρισία των Ιεραρχών είναι δεδομένη, δεν τους ενοχλεί (τότε και τώρα) ούτε η παραδοσιακή ανάμιξη πολιτικών στην εκλογή επισκόπων (βλασφημία κατά του Αγ.Πνεύματος), ακόμη και όταν είναι αργυρώνητη. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει αυτό το προφανές γεγονός.  Ο θεομπαίχτης Αρχιεπίσκοπος Πατρών Αβέρκιος (φωτ.), είχε μεταφράσει στα ελληνικά το βιβλίο του Θωμά του Κέμπις «Η μίμησις του Χριστού», το αναφέρω ως μέτρο του μεγέθους και του θράσους των ιερών φαρισαϊσμών. Αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει τώρα είναι η προκλητική υποκρισία των πολιτικών. Σήμερα δεν υπάρχει πολιτικό ανάστημα του μεγέθους του Τρικούπη, ενός πραγματικού εκσυγχρονιστή και μεγάλου μεταρρυθμιστή της εποχής του, στον οποίο κακώς αποδίδεται η ευθύνη για τη χρεοκοπία του 1893, που θα έπρεπε μάλλον να τη χρεώνουμε στην δειλή συμπεριφορά του βασιλιά και της δεληγιαννικής αντιπολίτευσης, που προκάλεσε μάλιστα μετά την πτώση του Τρικούπη τον επαίσχυντο ατυχή πόλεμο του 1897. Αυτά είναι τα έργα της μόνιμα προδοτικής εθνικοφροσύνης.
—–Η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, από τη μια με τόση ελαφρότητα ευαγγελίζεται  ότι «Θα επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις με έναν νόμο και ένα άρθρο όταν πολύ γρήγορα θα βρεθούμε, με τη βοήθεια του λαού, σε θέση διακυβέρνησης» και από την άλλη θέλει να διατηρηθεί χορτάτη και η πίτα της διαφθοράς. Όμως σε ότι αφορά τα θέματα της Εκκλησίας, οφείλει να αναλογισθεί την υποχρέωσή της και ως κόμματος που εμπνέεται από το Διαφωτισμό και ως αριστερής παράταξης, να απαιτήσει το χωρισμό της από το Κράτος, τη δίκαιη φορολόγησή των ακινήτων και των επιχειρήσεών της, τον οικονομικό έλεγχο Μητροπόλεων και Μονών, τη φορολόγηση των παγκαριών, τη διερεύνηση του ‘Πόθεν Έσχες’ των Αρχιερέων (θα αποκαλυφθούν σημεία και τέρατα) και τη διελεύκανση των ιερών οικονομικών σκανδάλων, που σαπίζουν μακροχρόνια με τόσο περίεργο τρόπο σε δικαστικά συρτάρια. Προς το παρόν ζούμε μια απίστευτη συνένοχη σιωπή της Αριστεράς, μια παροχή ασυλίας στα εκκλησιαστικά αμαρτήματα, ένα γελοίο σούρτα φέρτα και πάρε δώσε του Αλ.Τσίπρα με δεσποτάδες, κάτω από τα αναπάντητα χλευαστικά ρεπορτάζ για τις σχέσεις Τσίπρα-Εκκλησίας ακόμη και του ευσεβή ναζιστικού Στόχου. Η «Αλληλεγγύη-Αποστολή», το Βοιωτοπέδιο, τα οικόπεδα της Βουλιαγμένης, η περιουσία του Ταμείου Κληρικών, τα μισθολογικά και οι διορισμοί της Σιβιτανιδείου, ο Λαυρεντιάδης, ο Φουρλεμάδης, οι σκοτεινές πτυχές του Βατοπεδίου, τα ιερά Φάρσαλα, η «φιλανθρωπία» με ανεξέλεγκτα κρατικά κονδύλια, οι ιεροί μισθοί που μένουν στο απυρόβλητο παρά τις προτάσεις του ΔΝΤ, οι αδιερεύνητες καταγγελίες στο ΣΔΟΕ για τις μυστηριώδεις ανεγέρσεις ημιτελών φιλανθρωπικών κτιρίων (Γηροκομείου κλπ) και για τη διεξαγωγή εράνων από τον μητροπολίτη Περιστερίου (Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει Τ.Ο. στο Περιστέρι, ούτε δημοτικούς συμβούλους;), οι νέες καταγγελίες για εμπλοκή μητροπολίτη στο παραδικαστικό,  ακόμη και οι ευλογίες κληρικών στα άντρα και στα φονικά όπλα των Νεοναζί, έχουν ριχτεί στα μαύρα νερά της Σιωπής και της Λήθης.
—–Ο κ.Τσίπρας δηλώνει προεκλογικά στο φίλο του, το γνωστό τρόφιμο κρατικών διαφημίσεων (από παρεξήγηση και στέλεχος της λίστας Βαξεβάνη-Λαγκάρντ) αντιμνημονιακό κ.Τράγκα (“Αλέξη πες μου στ’ αλήθεια ποιος είσαι”, «Crash»-8.6), πως όταν έλθει στην εξουσία: «Ένας διάλογος θα μας βοηθήσει να εντοπίσουμε ποιοι είναι οι μύθοι, ποιες οι αλήθειες και ποιες οι δυνατότητες. Ποια είναι η περιουσία η εκκλησιαστική, ποια είναι αξιοποιήσιμη και πώς η Εκκλησία θα μπορεί να παίζει τον κοινωνικό της ρόλο. αξιοποιώντας αυτή την περιουσία». Δηλαδή κουβέντα για φορολόγηση, δηλαδή η Εκκλησία (και όχι το Κράτος;) θα αξιοποιήσει αύριο ότι αρνήθηκε να αξιοποιήσει σήμερα και μέχρι να έλθει ο Σωτήρας μας (κι αν δεν έλθει;) δεν έχει υποχρέωση να ζητήσει από αυτήν και από τους κυβερνητικούς προστάτες της λογαριασμό;
—–Αν αυτά τα καραγκιοζιλίκια δεν αλλάξουν άμεσα, θα οδηγηθούμε σε βραχύβια οπερετική κυβέρνηση του αριστερού Τσουμπέ, η οποία πιθανότατα θα επαναφέρει θριαμβευτικά την υπερσυντηρητική και ηθικά διαβλητή Δεξιά Σαμαρά και τους δορυφόρους της στην εξουσία (υπάρχει και χειρότερη εκδοχή που δεν θέλω ούτε να τη σκέφτομαι). Όποιος αμφιβάλλει ας ρίξει μια ματιά και στη νέα σοδειά των  απαράδεκτων εκφράσεων βουλευτών και μνηστήρων του ΣΥΡΙΖΑ (Στ.Παναγούλης, Γ.Σταθάς, Γ.Μιχελογιαννάκης). Λυντσαρίσματα, ρατσισμός κατά των ΑΜΕΑ και των ομοφυλόφιλων, στην ουσία μια ελαφρόμυαλη και ανάλαφρη αναπαραγωγή χρυσαυγίτικου ρεπερτόριου, που ασφαλώς αδικεί κατάφωρα το ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ.Τσίπρας κάνει ανοίγματα στους συνήγορους της Σκορδέλη και των ρατσιστών λοκατζήδων χωρίς να ντρέπεται, είναι δεξιότερος και από τον πρόεδρο του SPD, που ζητάει να παγώσουν τα περιουσιακά στοιχεία των πλούσιων Ελλήνων στην Ευρώπη (O ΣΥΡΙΖΑ κάνει πως δεν ξέρει πως ακόμη και μητροπολίτες αγόρασαν σπίτια στο Λονδίνο), αποφεύγει να καταδικάσει κάθε συγκεκριμένη διαφθορά και να προτείνει έστω και μια προοδευτική μεταρρύθμιση. Αξίζει στον κόσμο της Αριστεράς και στο δημοκρατικό κόσμο του ΠΑΣΟΚ που στρέφεται προς τα εκεί, καλύτερη πολιτική εκπροσώπηση, από αυτή τη πολιτικά και ηθικά πενιχρή, που του παρέχουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και ο ίδιος ο αρχηγός του.

Advertisement