Το δάκρυ ενός Εκλογικού βιβλιαρίου

Κυριακάτικο, κερασμένο γλυκόπικρο του κουταλιού

Λίγο πάνω από τη στέγη του απέναντι σπιτιού στέκεται λαμπερό σήμερα το φεγγάρι, θα μπορούσε να κρεμόταν χτες, αύριο, σε πενήντα χρόνια, το ίδιο κάνει, το ίδιο και άλλα τόσα χρόνια πριν. Στέκει αδιάφορο ψυχρό δεδομένο πάνω από τα ανθρώπινα ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε λέξεις τυπωμένες των ποιητών, επιστημόνων, στα λόγια των ερωτευμένων αλλά και των μοναχικών, βρίσκεται πάνω από θαλάσσιους κι ανθρώπινους παφλασμούς. Αδιαφορώντας πάντα για την αυτοπροστατευόμενη μνήμη πολιτικών λαβάρων και χειροκροτητών.

Χειροκροτητών. Οι εκλογές πλησιάζουν.

Αξιομνημόνευτο το δυναμικό των χειροκροτητών, αξιοσημείωτη η ύπαρξή τους, δύο κόμμα τόσα δισεκατομμύρια είναι αυτά, κι είναι χρήματα, κι είναι αιτία πολλών κατατροπώσεων, κι είναι χρήματα που καλύπτουν πολλά, πάμπολλα παλίμψηστα των τοίχων που επιμένουν να μιλούν γι αυτά, και που δεν έχει κανείς –ευτυχώς- ακόμη κατατροπώσει, υπάρχουν ακόμη παλαιά συνθήματα ξεθωριασμένα, στους τοίχους αυτούς, με ονόματα πολιτικών σχηματισμών αλλοτινών καιρών που έταζαν κι αυτά -συνεχίζοντας την παράδοση- υποσχέσεις.

Πόσες.
Πόσες ημερομηνίες αυτοανακηρύχθηκαν ιστορικές, βαπτίσθηκαν «σημεία καμπής» και πόσες δωροδοκήθηκαν από τους πρωταγωνιστές για να αποσπάσουν χρόνο από τη γλυκιά νιότη όλων των ηλικιών, υποσχόμενο μέλλον ρόδινο, «φως» στις άκρες των τούνελ που υπάκουα διασχίζουμε. «Μην ψηφίζεται για μένα, ούτε για το κόμμα μου, ψηφίστε για τους εαυτούς σας» ακούστηκε, αναμεταδόθηκε, και μετά από μια στιγμιαία σκέψη δονήθηκε βαθιά μέσα μας το Πόσες. Πόσες φορές αναγεννήθηκε προεκλογικά η χώρα  ενώ μετεκλογικά ψάχνουμε ακόμη απεγνωσμένα ένα υποτυπώδες άθροισμα. Ποιος…

Ποιος.
Ποιος ζήτησε κήπο της Εδέμ από τους υποψήφιους ή μη, πολιτικούς.

Οι Χειροκροτητές.
Δεν άκουσαν ποτέ τη φωνή του Αισχύλειου Ορέστη, έναν –όποιο- διάλογο Ηλέκτρας-Χορού που στέκουν μπρος τις αντιθέσεις, δεν άκουσαν ποτέ ότι κάθε επίδοξος Αισχύλειος δημιουργός λαμβάνει υπόψη του το γεγονός αυτών των αντιθέσεων που• υπό τη μορφή της άγνοιας, του φόβου, του ανασφαλές δισταγμού αποκαλύπτεται, ξεσκεπάζεται η μορφή, η δύναμη και το προσωπείο ενός καθεστώτος της ηθικής φθοράς, της ασημαντότητας· της υποκρισίας.

Οι Χειροκροτητές
θα πρέπει να αναμένουν την αναπόφευκτη έλευση της εκδίκησης, θα την νιώσουν όπως την ένιωσαν οι προκάτοχοί τους.

Οι περισσότεροι εξ αυτών δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσά μας, ενώ το φεγγάρι θα συνεχίζει να στέκει αδιάφορο ψυχρό δεδομένο πάνω από τα ανθρώπινα.

Advertisement