©Στάθης 07.11.2008
Για τον κ. Τσακυράκη είχα γράψει το Φλεβάρη 2007 για το βιβλίο του «Θρησκεία κατά Τέχνης ». Αυτή τη φορά θέλω να επιστήσω τη προσοχή σας σε μια ενδιαφέρουσα άποψη που ο ίδιος εκφράζει και που δημοσιεύτηκε στην Athens Voice… Ο Σταύρος Τσακυράκης δεν είναι ο τυχαίος καθηγητής της Νομικής, είναι αυτός στον οποίο καταφεύγει ο κάθε κολασμένος αυτής της χώρας για να βρει δικαίωση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Είναι ο καλός άγγελος των ανθρώπων που έχουν αδικηθεί από την δικαστική μας «ιδιαιτερότητα» και διαφθορά. Αναπληρωτής Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ένας σπουδαίος επιστήμονας.
Στο Άρθρο του αναπτύσσει με σοβαρότητα, το φαινόμενο -ιδιαίτερα στις μέρες μας– της βιαιότητας του λόγου και που μέσω αυτού, καλλιεργείται το μίσους, κάνοντας κατά μέτωπο επίθεση-κριτική σε ορισμένες απόψεις και σκίτσα του γελοιογράφου της «Ελευθεροτυπίας», του Στάθη.
Διαβάστε το στην Athens Voice.
Έχει ενδιαφέρον.
.
ρο
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Διάβασα τους σχολιασμούς-επισημάνσεις του κ. Στ. Τσακυράκη στις σκιτσογραφημένες θέσεις του Στάθη για Ρεπούση-Εφραίμ κλπ, και ομολογώ πως πάντα πρέπει να υπάρχει αντίλογος, κυρίως όταν παίρνει φόρα γλώσσα και δεν υπάρχουν δόντια να τη σταματήσει…
Την καλησπέρα μου.
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com
O Ομπάμα, δεν είναι μόνο αυτά που λέει ο Στάθης, είναι και γιός μουσουλμάνου μετανάστη, γεγονός που στην Ελλάδα θα τον καταδίκαζε στο περιθώριο. Αυτό δεν το βάζει ο Στάθης στη γελοιογραφία, είναι πολύ τρανταχτό. Χαλάει τη σούπα του πολιτικά ορθού. Θυμάμαι ένα δημοσίευμά του στο Ναυτίλο όπου υπερασπιζόταν τον Βουλγαροκτόνο γιατί τύφλωσε 100.000 Βούλγαρους αντί να τους εκτελέσει.
Στάθης είναι αυτός.
Θαυμάσιο θέμα και κείμενο.
Ο αντίλογος και το πως διατυπώνεται είναι σημαντικό.
Θα το έλεγα » ο λόγος μου στον λόγο σου», ιδιαίτερα για τον κ. Τσακυράκη.
Ο λόγος του, παρότι διαφωνεί, δεν τον χαρακτηρίζει η αντίθεση αλλά η ισχυρή και δίκαιη θέση του. Εξαιρετικός.
Εκ κεκτημένης ταχύτητας ….
αντί Σπίθας έπεσε ftinogravatas 🙂
πολλή καλή αναρτηση – και το αρθρο του Σταυρου Τσακυρακη
το καταληκτικο του σχολιο :
«Βεβαίως η φραστική αγριότητα του Στάθη, σε αντίθεση με αυτή των πρώτων διδαξάντων, δεν έχει στην εποχή μας δόντια, είναι απίθανο να συμβάλει στην επικράτηση του ολοκληρωτισμού στην Ελλάδα. Αρκεί, όμως, η διαπίστωση αυτή για να μας κάνει να γελάμε με αυτά που γράφει; »
δινει και το στιγμα ενος ολοτελα διαφορετικου στιγματος..
η διαφορετικη αποψη δεν επιβαλλεται, τιθεται και αναμενει τα σκεπτομενα οντα να την επεξεργαστουν με ελευθερία
Χαρακτηριστικό του Ομπάμα είναι ότι ενώ ανήκει σε διάφορες μειονότητες (μουσουλμάνος πατέρας από την Αφρική, τέκνο μονογονικής οικογένειας κλπ), ο λόγος του κάθε άλλο παρά διχαστικός και ακραίος είναι. Αυτή ακριβώς είναι και η πηγή της γοητείας του, η υπέρβαση του πόνου, η θέαση του διαφορετικού, η θετική προσέγγιση των πραγμάτων.
Εδώ, στην άκρη των Βαλκανίων, οι ήπιες φωνές χάνονται μέσα στην οχλαγωγία. Κανέλιδες και Στάθηδες από τα αριστερά, Καρατζαφύρερ από τα δεξιά, Χριστόδουλοι και Άνθιμοι από το υπερπέραν, υποβαθμίζουν το διάλογο στο επίπεδο κραυγών, υποκαθιστούν το επιχείρημα με την ατάκα.
Σπουδαίο κείμενο και με τη βούλα ενός εξέχοντος πνευματικού ανθρώπου της Ελλάδος! Πάντως, ο Στάθης δεν έχει απόλυτα άδικο σε όσα καταλογίζει σε τρίτα πρόσωπα. Αν κάτι τον αδικεί (ήτοι ο ίδιος αδικεί τον εαυτό του), αυτό είναι ο εμπρηστικός του λόγος. Όσο και αν διαφωνεί κανείς με τα γραφόμενα της κας. Ρεπούση, δε δικαιούται, νομίζω, να τη χαρακτηρίζει, όπως ο κ. Στάθης. Το ίδιο θα έλεγα όχι μόνο για τον ηγούμενο Εφραίμ αλλά και για κάθε άλλο πρόσωπο, που κρίνει είτε ο κ. Στάθης είτε οποιοσδήποτε άλλος σχολιαστής της εποχής μας με λόγια προσβλητικά.
Ο κ. Στάθης εκφράζει έναν λόγο που περισσότερο συνάδει σε Κνίτη της δεκαετίας του 75-85. Τελευταία βέβαια ο αντιαμερικανισμός έχει βρει πρόσφορο έδαφος και στη νεοδεξιά, που ποτέ δεν συγχώρεσε τις επαγγελίες για ανοικτή και μη μισαλόδοξη κοινωνία που αυτός επαγγέλεται. Ναι, ξέρω υπάρχει και η Κου-κουξ-κλαν, αλλά οι boat people όλης της γης, ιδίως οι κολασμένοι και οι φτωχοί, που προσπαθούν πάσει θυσία να φτάσουν στην κατ’αυτούς γη της επαγγελίας, κάτι παραπάνω θα ξέρουν από τους διανοούμενους της ‘Παλαιάς Ευρώπης’. Άλλωστε η Αμερική φτιάχτηκε από τους καταδιωκόμενους της Ευρώπης και όχι από τη φεουδαρχία, που δεν είχε λόγο να μεταναστεύσει…
Τώρα για τον Ομπάμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι ένας λαιτ μαύρος. Δεν είναι απόγονος σκλάβων, οι πρόγονοί του δεν πήγαν εκεί στα αμπάρια γαλέρας αλλά με υπεροκειάνιο! Για να συνωμοσιολογήσω λιγάκι, για φανταστείτε μαύρος μετανάστης τη δεκαετία του 50! όταν ακόμα και για τους Ευρωπαίους τα πράγματα ήταν δύσκολα για μετανάστευση. Νομίζω ότι οι μόνοι που θα μπορούσαν τότε να μπουν στην Αμερική θα ήταν αυτοί που έλαβαν το προνόμιο αυτό σαν επιβράβευση υπηρεσιών…Επιπλέον δεν νομίζω ότι ο Ομπάμα έζησε τον ρατσισμό των γκέτο στα ακριβά ιδιωτικά σχολεία της Χαβάης ή στο Χάρβαρντ… Παρόλα αυτά αν κρίνει κανείς από τον λόγο του, αλλά και βλέποντας μια αγωνία και ειλικρίνια στο πρόσωπό του, είναι ότι πιο υγιές και αισιόδοξο στη μαύρη εποχή μας!
Η δεύτερη πρόταση είναι ααύνταχτη, αλλα με λίγη καλή θέληση βγαίνει νόημα. Συγνώμη…
@elias
Σωστότατος.
A, μην ξεχνάμε, οι Αμερικανοί είναι όοολοι κακοί και ύπουλοι by default. Oι ‘ανυπότακτοι’ και ‘αντιεμπορικοί’ Έλληνες αρθρογράφοι-γελοιογραφοι απαιτείται να θάβουν τον Ομπάμα μόνο και μόνο πάνω σ’ αυτό.
Ναι μεν κάνει κατά μέτωπο επίθεση, αλλά είναι νηφάλιος, μπράβο του.
Ωστόσο, θα υπερασπιστώ τον Στάθη, παρόλο που επανειλημμένα έχω διαφωνήσει μαζί του (σχεδόν πάντα, όμως, σε γλωσσικά θέματα). Θέλω να πω, η σάτιρα πάντα είχε το ελεύθερο να λέει μια κουβέντα παραπάνω και παραδοσιακά συνήθιζε να ρίχνει «παρεμπίπτοντα» βέλη σε εχθρούς.
Βέβαια, ο Στάθης τελευταία έχει απομακρυνθεί κάπως από τη σάτιρα, παίρνει λίγο πόζα «διδασκάλου του Γένους». Εξακολουθεί όμως να έχει έναν σωτήριο αυτοσαρκασμό. Όσο θα τον έχει, θα σώζεται.
argosholos,
έχετε δίκιο, τη διόρθωσα κομμάτι.
Φίλε Σαραντάκο,
Έχετε ΚΑΙ δίκιο, όμως να μη μας διαφεύγει η αισθητική θα έπρεπε να είναι (πάντα) ηθική.
Ένα εικονογραφημένο κείμενο τοποθετημένο σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο σε ένα έντυπο ευρείας κυκλοφορίας έχει και αισθητικό αντίκτυπο, δημιουργεί στον αναγνώστη τον εθισμό της συνήθειας στη σχέση του με το έντυπο, δεν είναι τυχαίο ότι σημαντικές στήλες μιας εφημερίδας δεν αλλάζουν εύκολα. Ένα καλός συντάκτης τα ξέρει αυτά τα πράγματα καλά.
προσωπικά μου φαίνονται πολύ πιο ελεγχόμενοι άνθρωποι χωρίς πολιτική σκέψη και υπόσταση όπως ο Ρήγκαν (και καμιά φορά χωρίς τη στοιχειώδη εφυΐα – Μπους) παρά ένας άνθρωπος με καθαρή σκέψη και προσπωπικότητα
Εξαιρετική ανάρτηση – άρθρο/εργαλείο κριτικής/αυτοκριτικής, όταν οι τόνοι ανεβαίνουν.
Χρόνια διαβάζω τον Στάθη στην ‘Ε’ – παλιά, όταν αγόραζα ακόμη την εφημερίδα, ήταν η πρώτη σελίδα που έψαχνα – αυτόματα. Τον τελευταίο καιρό όμως δεν κατορθώνω να γελάσω με τα γραφόμενα και αφήνω την ιστοσελίδα με έναν ανεξήγητο κόμπο στο λαιμό – και όχι μόνο λόγω της ουσιαστικής διαφωνίας μου με τον (σκιτσογράφο; δημοσιογράφο; ) (βιβλίο Ρεπούση, «ελληνορθοδοξία ή θάνατος», διαχρονική συνέχεια του ελληνισμού, καυγάς με την «Πανδώρα» του Βήματος κτλ.).
Πολλές φορές το μόνο που σώζει πια το Στάθη είναι το αφηρημένο, χωρίς λόγια σκίτσο – και δυο-τρεις ξεχασμένες λεξούλες που κεντρίζουν το γλωσσικό μου αισθητήριο – η στιγμιαία χαρά της επ-ανακάλυψης. Κατά τα άλλα, η στήλη θα μπορούσε να είχε γραφεί από τον Georges Duroy, τον ανεπανάληπτο Bel-Ami του de Maupassant.
Ο καθ. Τσακυράκης με διαύγεια και επιχειρήματα αποτυπώνει στο χαρτί αυτά που εγώ μόνο να ψυχανεμιστώ ήμουν ως τα τώρα ικανός. Ότι δηλαδή:
– οι άνθρωποι αλλάζουν: κάποιος που ήταν αριστερός, προοδευτικός κτλ. προ ετών, δεν αποκτά δια βίου διαπιστευτήρια αρετής – η κρίση είναι διηνεκής.
– η μόνιμη αγανάκτηση η γαρνιρισμένη με ολίγην από αριστερισμό, πατριωτισμό, (ή ό,τι άλλο η το θέμα και περίσταση απαιτούν για να χαϊδέψουν τα’ αυτιά ενός δεδομένου κοινού) δεν είναι αδιάσειστο τεκμήριο ορθότητας των λεγομένων.
– τουναντίον, η προρρηθείσα μόνιμη αγανάκτηση είναι ικανή να αποξενώσει των αναγνώστη από το ουσιαστικό μήνυμα, ακόμη και (ότ)αν αυτό είναι ορθό.
Τέλος, θα τολμήσω να διαφωνήσω μερικώς με τον κο Σαραντάκο. Ο Στάθης δεν σατυρίζει/σκιτσογραφεί πια – αρθρογραφεί (από τα δυσθεώρητα ύψη ενός «Δασκάλου του Γένους»). Το περι-κείμενο *έχει* σημασία. Με άλλη διάθεση και άλλες προσδοκίες διαβάζει κανείς τις σάτιρες του Ιουβενάλη και αλλιώς έναν δημοσιογράφο έγκυρης εφημερίδας. Φαντάζεστε π.χ. τον Αριστοφάνη αρθρογράφο κατά του Κλέωνα, με υλικό από τους Αχαρνής; Ότι μας κάνει να γελάμε στο θέατρο, θα μας τρόμαζε στο χαρτί της εφημερίδας.
Φίλε undantag λες,
«Ότι δηλαδή:
– οι άνθρωποι αλλάζουν: κάποιος που ήταν αριστερός, προοδευτικός κτλ. προ ετών, δεν αποκτά δια βίου διαπιστευτήρια αρετής – η κρίση είναι διηνεκής.»
Αυτό ακριβώς είναι που έχει παρεξηγηθεί, όσο τίποτε άλλο στην Ελλάδα και ένας- κατά την γνώμη μου- καθοριστικός παράγοντας, για πολλά από τα σημερινά χάλια της.
Η διαφορές που έχει ο Στάθης (και ο Γιάννης Τριάντης και η Λιάνα Κανέλλη) από τον Πλεύρη, τον Άδωνι και τον Λιακόπουλο είναι ίδιες με τις διαφορές που έχουν οι χούλιγκανς του Ολυμπιακού από αυτούς του Παναθηναϊκού. Μεταξύ τους (νομίζουν ότι) τους χωρίζουν τα πάντα, αλλά για τους κανονικούς ανθρώπους είναι το ίδιο πράγμα.
Η υπερβολή, πάντα στην Ελλάδα πουλάει. Κι ο Στάθης, δεν μπορεί να εξαιρεθεί από αυτό. Εξάλλου, ζούμε στη χώρα που αγαπά να μισεί.
Για να ‘μαι ειλικρινής το συγκεκριμένο σκίτσο μου άρεσε. Το βρήκα όντως αστείο.
Από εκεί και πέρα εντάξει, ο λόγος του Στάθη είναι όντως εξαιρετικά επιθετικός και πολύ συχνά μισαλλόδοξος πλέον.