Βαρθολομαίος:«Καταστροφικό αν αμφισβητηθούν τα χρυσόβουλα»
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 06/11/2008
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
Ο εικονομάχος πατριάρχης Αναστάσιος, σφετεριστής του θρόνου του προκατόχου του εικονολάτρη αγίου Γερμανού, χωρίς τα κοσμήματά του, διαπομπεύεται καθιστός ανάποδα στο γαϊδούρι από τον εικονομάχο αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε΄ (που αργότερα το αποκατάστησε στον θρόνο) οδηγούμενος στην εκτύφλωση, επειδή έστεψε αυτοκράτορα έναν εικονολάτρη Αρμένη, γαμπρό του Κωνσταντίνου. Η Ορθοδοξία τον τιμά ως Άγιο.
Βυζάντιο σημαίνει αποθηρίωση του ανθρώπου. Εκτυφλώσεις, ακρωτηριασμοί, στραγγαλισμοί, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, πέταγμα στα θηρία, κατακρημνίσεις, νευροκοπίες, καυλοκοπίες, ευνουχισμοί παιδιών, πνιγμοί σε σάκους μέσα στην θάλασσα, παλουκώματα, βρασμοί σε καζάνια, αργό καψάλισμα, εκτελέσεις, γδάρσιμο, σκύλευση νεκρών, αιματοχυσίες, διαπομπεύσεις, εξορία, μεταλλισμός στην ημερήσια διάταξη. Και ο αποκτηνωμένος όχλος να ηδονίζεται με το μαρτύριο των συνανθρώπων του, ιδιαίτερα αν πρόκειται για ξεπεσμένους αξιωματούχους. Οι πιο άγριες φυλές ανθρωποφάγων δεν έχουν να επιδείξουν τέτοιες θηριωδίες. Οι αυτοκράτορες και πατριάρχες, άνθρωποι του σχοινιού και του παλουκιού, επέβαλαν και ευλογούσαν, αλλά και υφίσταντο και οι ίδιοι τις ποινές αυτές, μέσα σε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι αιματηρών εκθρονίσεων, όπου ο εραστής του αυτοκράτορα o σταυλίτης, τον δολοφονούσε και γινόταν αυτός βασιλιάς ελέω Θεού, στα πλαίσια αυτού που ο κ. Γιώργος Μεταλληνός θα αποκαλούσε απόδειξη της λαϊκότητας της Αυτοκρατορίας.
Δεκατρείς (13) από τους 88 αυτοκράτορες πετάχτηκαν σε μοναστήρια και 30 δολοφονήθηκαν με φρικτούς τρόπους. Λίγοι πέθαναν ειρηνικά στο κρεβάτι τους. Ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος κομματιάστηκε μαζί με τα 5 αγόρια του, ενώ σφάχτηκε και η γυναίκα του με τις κόρες του από τον σφετεριστή Φωκά, που με την σειρά του είχε μετά από 8 χρόνια οικτρό τέλος, αφού ο ανυψωτής του Τιμίου Σταυρού Ηράκλειος, του έκοψε το χέρι και τα γεννητικά όργανα τα οποία ανάρτησε σε κοντάρια και τον έκαψε στην αγορά μαζί με τον αδελφό του και δυο ακόμη αξιωματούχους. Ο Ιουστινιανός Β΄, ρινοτομήθηκε, γλωσσοτομήθηκε και εξορίστηκε από τον σφετεριστή Λεόντιο, που έχασε την μύτη του με την σειρά του και κλείστηκε σε μοναστήρι από τον πραξικοπηματία Τιβέριο Β΄. Βοηθούμενος από τους Βούλγαρους ανακατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, έσυρε τους δυο σφετεριστές στον Ιππόδρομο, τους ποδοπάτησε επευφημούμενος από τον όχλο και τους καρατόμησε. Σφάχτηκε από τον διάδοχό του Φιλιππικό. Την ίδια τύχη είχε και ο γυιός του Τιβέριος, που είχε αρπαχτεί ικέτης από την αγία Τράπεζα μαζί με την γιαγιά του, αλλά και ο ίδιος ο Φιλιππικός, που 2 χρόνια μετά (713) τυφλώθηκε από τον γραμματέα και διάδοχό του Αναστάσιο.
Τυφλώθηκαν επίσης οι αυτοκράτορες Κωνσταντίνος ο Στ΄ (797) από τη μητέρα του αγία Ειρήνη, Μιχαήλ ο Ε΄ (1042), που αρπάχτηκε μαζί με τον φίλο του Κωνσταντίνο, ικέτης από την αγία Τράπεζα της μονής Στουδίου (Ο Σκυλίτζης αναφέρει πως η Θεοδώρα κι η Ζωή που τον διαδέχθηκαν, διέταξαν: «ανασκολοπισθήτω, σταυρωθήτω, τυφλωθήτω»), Ρωμανός ο Δ΄ (1070) (εξαπατημένος από τον καλόγερο Ψελλό), Ανδρόνικος Κομνηνός (1185), Ισαάκιος Άγγελος από τον αδελφό του Αλέξιο Γ΄ (1195), Ιωάννης Δ΄, μόλις 10ετής που τυφλώθηκε το 1261 από τον αυτοκράτορα και κηδεμόνα του Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο Αλέξιος Ε΄ ο Μούρτζουφλος από τον πεθερό του, ο Ανδρόνικος Δ΄ Παλαιολόγος και το νήπιο ο γυιός του Ιωάννης από τον πατέρα του πρώτου Ιωάννη Ε΄. Τυφλώθηκαν επίσης ο πατριάρχης Καλλίνικος ο Α΄, ο Ανδρόνικος Νεστόγγος και ο δούκας Στασηνός ο Μακρηνός, με ταυτόχρονο ακρωτηριασμό των χεριών τους, από τον εξάδελφο του πρώτου αυτοκράτορα Ιωάννη Α΄ Βατάτση, ο ένδοξος στρατηγός Βελισάριος, (σύμφωνα τουλάχιστον με μερικές πηγές) όταν έπεσε στη δυσμένεια του άγ.Ιουστινιανού, ο χρονογράφος Μιχαήλ Γλυκάς, ο στρατηγός Συμβάτιος (9ος αιώνας), ο μητροπολίτης Κορίνθου (τέλη 12ου αι.) που επιπλέον γκρεμοτσακίστηκε στον Ακροκόρινθο από τον Λέοντα Σγουρό που αργότερα αυτοκτόνησε με τον ίδιο τρόπο. Ο Κωνσταντίνος ο Ε΄, τύφλωσε τον γαμπρό του Αρμένη στρατηγό Αρτάβαζο με τους δυο γυιούς του και με τον πατρίκιο Σισίννιο, ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος τύφλωσε χιλιάδες ορθόδοξους Βούλγαρους στρατιώτες, κάνοντας τον τσάρο Σαμουήλ να πεθάνει από θλίψη. Ο Ι.Σκυλίτσης αναφέρει τον ανασκολοπισμό του Βούλγαρου φρούραρχου των Βοδενών (Έδεσσας) Δραξάν.
Σε ψηφιδωτό της Αγ. Σοφιάς, το ζεύγος Κωνσταντίνου Θ΄ και Ζωής (1028-1055). Ο κόλακας αγιογράφος, εμφανίζει την 63χρονη Αυγούστα νεώτερη από τον 42χρονο αυτοκράτορα. Η μέγαιρα, είχε παντρευτεί σε τρίτο γάμο τον συγγενή της Κωνσταντίνο, συμβιώνοντας μαζί του και με την ερωμένη του Σκλήραινα στα ανάκτορα. Είχαν προηγηθεί δυο γάμοι της με τον Ρωμανό τον Γ΄και τον επιληπτικό Μιχαήλ Δ΄, εραστή της διαρκούντος του πρώτου γάμου της. Επακολούθησε υποχρεωτική της κουρά σε καλόγρια από τον ανιψιό της Μιχαήλ Ε΄. Λαϊκή εξέγερση οδήγησε τον τελευταίο-τυφλωμένο μαζί με το θείο του Κωνσταντίνο- σε μοναστήρι και τη θεία του ξανά στο θρόνο. Η Ζωή και η αδελφή της Θεοδώρα υπήρξαν εξαιρετικά παραγωγικές.
Ο 15χρονος Αλέξιος ο Β΄ υπογράφει τη θανατική καταδίκη της μάνας του και αργότερα αποκεφαλίζεται από το συμβασιλέα του Ανδρόνικο που κλωτσά το πτώμα του, το ρίχνει στη θάλασσα, και παντρεύεται την 11χρονη χήρα του, ενώ ο όχλος τυφλώνει τον πρωτοσεβαστό Αλέξιο. Ο αυτοκράτορας Βασιλίσκος με την γυναίκα του Ζηνωνίδα, ύστερα από προδοσία του έμπιστου του και εραστή της Αρμάτιου, καταφεύγουν στην αγ.Σοφία, από όπου βγαίνουν με την υπόσχεση του διαδόχου Ζήνωνα πως δεν θα σφαχτούν. Ο Ζήνωνας τους σφράγισε σε ένα κελί όπου πέθαναν από πείνα. Ο Αρμάτιος εκτελέστηκε με τη σειρά του και η γυναίκα του Ζήνωνα διόρισε από οίκτο τον γυιό του, επίσης Βασιλίσκο, επίσκοπο Κυζίκου. Δηλητηριασμένοι πέθαναν οι αυτοκράτορες Κωνσταντίνος Γ΄, Αλέξανδρος ο ερωτόληπτος (913), Τσιμισκής, Κωνσταντίνος Ζ΄ από τον γυιό του και τη νύφη του και Ρωμανός Β΄ από την γυναίκα του. Αυτοκράτορες δολοφονήθηκαν στο λουτρό τους, ενώ ο Ουάλης κάηκε ζωντανός, οι Αλέξιος Δ΄ και Νικόλαος Καναβός στραγγαλίστηκαν, ο Νικηφόρος Β΄ σφάχτηκε στον ύπνο του με την βοήθεια της γυναίκας του και ο Θωμάς ο Σλάβος (ή Αρμένιος) που στέφθηκε αυτοκράτορας από τον πατριάρχη της Αντιόχειας ακρωτηριάστηκε και παλουκώθηκε.
Ο αρχηγός των «αιρετικών» Βογόμιλων γιατρός Βασίλειος κάηκε το 1118 ζωντανός στον Ιππόδρομο, ενώ ο όχλος απολάμβανε το θέαμα. Ο Κωνσταντίνος ο Η΄ τύφλωνε με την παραμικρή υποψία τους αξιωματούχους του. Οι μοναχοί Θεόδωρος και Θεοφάνης έγιναν γνωστοί με το παρατσούκλι «Γραπτοί», επειδή άνθρωποι του αυτοκράτορα Θεόφιλου τους χάραξαν στο μέτωπο ανεξίτηλους σκωπτικούς στίχους. Το 612, στην κηδεία της αυτοκράτειρας Ευδοκίας, μια υπηρέτρια, έφτυσε κατά λάθος από το μπαλκόνι της πάνω στο φέρετρο. Ο όχλος την έκαψε ζωντανή και η κυρά της αναγκάστηκε να εξαφανιστεί για πάντα, ώστε να μην έχει το ίδιο τέλος. Ο κατάλογος του βυζαντινού γκραν γκινιόλ είναι ανεξάντλητος. Το 1002 ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ εκτέλεσε με παλούκωμα τον Βούλγαρο στρατηγό Ντραξάν, στρατιωτικό διοικητή των Βοδενών (Εδεσσας). Ο λόγιος Μ.Γλυκάς (12ος αιώνας), που φυλακίστηκε, διεκτραγωδεί στους «Γραμματικούς Στίχους» του, την απόλυτη φρίκη των φυλακών. Στα υπόγεια, βρώμικα και σκοτεινά αυτά κολαστήρια, ο αλυσοδεμένος δεσμώτης συχνά αναγκαζόταν όπως καταγγέλλει ο Λιβάνιος στον λόγο «περί των δεσμωτών» να κοιμάται όρθιος μη έχοντας χώρο να απλώσει τα πόδια του.
Το κουφάρι του εικονομάχου αυτοκράτορα Λέοντα Ε΄ του Αρμένη, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους εικονολάτρες μετά από μάχη Χριστούγεννα μέσα στην εκκλησία και το λείψανο του πατριάρχη Ι.Γραμματικού, με ωμοφόριο, μαστιγώθηκαν δημόσια. Ο γραμματικός Μάμαλος, με διαταγή του αυτοκράτορα Ανδρ.Κομνηνού σύρθηκε στην πυρά στην οποία οι δήμιοι τον έσπρωχναν κεντώντας τον με δικράνια. Ο νεαρός αντιστεκόταν μέχρις ότου αποκαμωμένος αφέθηκε να πέσει στο καμίνι, ενώ οι θεατές απολάμβαναν το μαρτύριο. Ο Νικ. Χωνιάτης που τα περιγράφει είχε την ευκαιρία να εξιστορήσει και την τραγωδία του Ανδρόνικου. Οι υπήκοοί του, δεμένο με βαριές αλυσίδες, του έσπασαν τα δόντια, του ξερίζωσαν τα γένια, τον έσπασαν στο ξύλο, του έκοψαν το δεξί χέρι και ύστερα τον φυλάκισαν για μέρες σε μπουντρούμι χωρίς νερό και φαγητό. Τον έσυραν μετά έξω ντυμένο με ένα κουρέλι, του έβγαλαν το ένα μάτι, τον διαπόμπευσαν πάνω σε μια ψωριασμένη γκαμήλα, τον έτριβαν με ακαθαρσίες, τον τρυπούσαν με σούβλες στα πλευρά, τον λιθοβολούσαν, του πέταξαν βραστό νερό στο πρόσωπο, τον έβριζαν χυδαιότατα, τον κρέμασαν ανάποδα, οι άντρες έκαναν στο σώμα του αισχρές χειρονομίες, τον τρυπούσαν με τα ξίφη τους και τον διαπέρασαν μέσα από το στόμο του με ένα σπαθί. Αυτοί είναι οι θεματοφύλακες των δογμάτων και των αγιοποιήσεων. Είναι αυτοί που προέτρεπαν τον αυτοκράτορα: «τους εχθρούς της Ορθοδοξίας ζώντας καύσον («Βίος Δανιήλ του Στυλίτη»).
Το ήδη σκληρό ρωμαϊκό δίκαιο έγινε ακόμη πιο απάνθρωπο κάτω από την επιρροή της Εκκλησίας η οποία εφηύρε νέα παραπτώματα όπως η αίρεση, η πίστη στην ελληνική θρησκεία και το σεξ. Για την ομοφυλοφιλία, προβλέφθηκε από τα μέσα του 4ου αιώνα ο θάνατος με ξίφος. Για την κτηνοβασία, ο άγ. Ιουστινιανός επέβαλε την ποινή του θανάτου, όπως και για όλες τις «ασέλγειες», τιμωρία που αν επιβαλλόταν στην αγία σύζυγό του θα ήταν εκατοντάκις χήρος.
Η Ορθοδοξία έχει ξεδιάντροπα ως έμβλημά της το δικέφαλο αρπακτικό τέρας του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού και διεκδικεί χωρίς αιδώ την κληρονομιά της μεγαλύτερης βαρβαρότητας που ίσως έζησε ποτέ η ανθρωπότητα. Κρατώ μια επιφύλαξη γιατί τα εγκλήματα της δυτικής αδελφής της τελέστηκαν σε πολύ μεγαλύτερη γεωγραφική έκταση. Ο πατριάρχης Δημήτρης Αρχοντώνης (Βαρθολομαίος) κρατά σιγήν ιχθύος για τον συνέταιρό του Εφραίμ και περιφρονεί το φτωχό αποστολικό χιτώνα της ακτημοσύνης και διεκδικεί τη βασιλική πορφύρα της γαιοκτησίας. Απειλεί πως θα μας βρουν συμφορές αν αγνοήσουμε τα χρυσόβουλα που οι κτηνάνθρωποι αυτοκράτορες εξέδωσαν, χαρίζοντας στους ακτήμονες καλόγερους τεράστιες γαίες, χωριά ολόκληρα με τους κατοίκους, στρατιές δουλοπάροικων, στο μέχρι τέλος δουλοκτητικό Βυζάντιο. Κινδυνολογεί πως τάχα το φυτώριο φοβερών σκανδάλων, το αποικιοκρατικό πατριαρχείο Ιεροσολύμων θα χάσει τις τεράστιες ιδιοκτησίες του, που όμως έχουν αναγνωριστεί ντε φάκτο από τα κράτη όπου εξαπλώνεται. Έστω πως αυτό συνέβαινε, το μόνο που θα σήμαινε είναι πως οι αργόσχολοι οικονομικοί μετανάστες Ρωμιοί επίσκοποι του δεύτερου, μισητοί έτσι κι αλλιώς στο αραβικό ποίμνιό τους, δεν θα έχουν λεφτά για να ικανοποιούν τα πάθη τους. Με απίστευτο θράσος ο κ. Αρχοντώνης, γιγαντωμένο από την αδικαιολόγητη διακομματική ασυλία που απολαμβάνει (στο όνομα περίεργων «εθνικών συμφερόντων» και μιας υποκριτικής προοδευτικότητάς του) επικαλείται και το γεγονός πως οι Σουλτάνοι, (ως φυσικοί διάδοχοι της ρωμαϊκής δεσποτείας), προίκισαν κι αυτοί το δεξί χέρι κάθε τυράννου, την Εκκλησία.
Είναι περιττό να εξετάσουμε την προφανέστατα ανίσχυρη νομικά αξίωσή του. Με τη λογική της οι απόγονοι των Παλαιολόγων θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το Μωριά, άλλοι τιτλούχοι την Ήπειρο και άλλοι τα νησιά. Οι περισσότεροι από μας θα βρισκόμασταν σύμφωνα με τα αραχνιασμένα κιτάπια του άρπαγα πατριάρχη κολίγοι ή δουλοπάροικοι ανώμαλων ηγούμενων και τυραννικών δεσποτάδων. Να δούμε μόνο την ηθική της διάσταση που θα έπρεπε να προκαλεί ντροπή στον πατριάρχη
Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές 
Κύριε Λασκαράτε, είναι θαρρώ λάθος να κρίνουμε με τα σημερινά μέτρα. Εκτός αυτού, είτε το Βυζάντιο ήταν στυγνή θεοκρατία είτε παράδεισος του πολιτισμού και της ανεκτικότητας, η ισχύς των χρυσόβουλων θα έπρεπε να είναι η ίδια σήμερα, δεν συμφωνείτε;
Το λέω αυτό επειδή τα ορντέβρ του γεύματος που παραθέσατε, υπερβολικά καρυκευμένα, κλέβουν την προσοχή από το κυρίως πιάτο, το οποίο -σαν νουβέλ κιουζίν μου φαίνεται- μας αφήνει με την όρεξή μας, θέλω να πω εκεί μπορούσατε να πείτε περισσότερα.
Καλώς ή κακώς, το επιχείρημα του Βαρθολομαίου έχει απήχηση σε πολίτες που κατά τα άλλα καταδικάζουν τις ιερές μπίζνες του Εφραίμ. Και εδώ πρέπει θαρρώ να δώσετε μεγαλύτερο βάρος, να απαντηθεί το επιχείρημα ότι όποιος αμφισβητεί τα χρυσόβουλα παίζει το παιχνίδι της Άγκυρας.
Μια απάντηση βέβαια είναι αυτή που δίνετε, ότι ανάλογα χρυσόβουλα ενδεχομένως να υπάρχουν για τη μισή Ελλάδα. Όμως αυτό δεν αρκεί, νομίζω. Πιστεύω πως δεν είναι ίδια (νομικά μιλώντας) η θέση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με τη θέση του ελληνικού κράτους, αλλά νομικός δεν είμαι.
Το ελληνικο κρατος προεκυψε απο Επανασταση
και καμια νομικη υποχρεωση δεν εχει να αναγνωριζει
το χρυσοβουλα των Βυζαντινων εγκληματιων …συγνωμη
αυτοκρατορων ηθελα να πω.
Αν θεωρησουμε οτι το Τουρκικο κρατος αποτελει συνεχεια
της Οθωμανικης Αυτοκρατοριας μπορει να εχει αλλες νομικες
υποχρεωσεις σε σχεση με χρυσοβουλα κτλ.
Αν οχι, τοτε καλως να αποδοθουν στον Τουρκικο λαο
ολα οσα του ανηκουν οπως και κατω στην Παλαιστινη
και οπου αλλου!
Η συσκότιση ολων των πολιτισμών του αρχαίου κόσμου μέσω της παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της εισόδου της Ευρώπης στο Μεσαίωνα και την επικράτηση του Βυζαντίου είναι ένα γεγονός το οποίο στα σχολεία διδάσκεται με άλλον τρόπο.
Οι περισσότεροι μιλάνε για την ομαλή συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού μέσω του ελληνοχριστιανικού (!) πολιτισμού. Εαν αυτό δεν είναι μία από τις μεγαλύτερες ιστορικές απάτες που διδάσκονται οι σημερινοί Έλληνες, δεν ξέρω τί θα μπορούσε να είναι.
Το Βυζάντιο είναι μία σκοτεινή περίοδος με τα φαινόμενα που περιγράφεταο όπου η ανθρώπινη δυσειδαιμονία κυριάρχησε επί της ανθρώπινης λογικής, της Δημοκρατίας και των επιστημών.
Τα χρυσόβουλα που επικαλέιται οποιοσδήποτε «ιερωμένος» είναι βαμμένα με αίμα, δυστυχία και σκοταδισμό, όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται.
Η ελληνική Δικαιοσύνη δεν θα έπρεπε καν να ξεκινά διαδικασίες που κοστίζουν σε χρόνο και χρήμα και αφορούν χρυσόβουλα και έγγραφα πολύ παλαιότερων εποχών από τις οποίες ολόκληρη η Ευρώπη έχει λυτρωθεί εδώ και αιώνες.
Αν τα χρυσόβουλλα εξασφαλίζουν κάποια οικονομική ανεξαρτησία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και βοηθούν στην προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων, τότε ίσως καλώς υπάρχουν. Αν κρίνουμε ότι βλάπτουν εν γένει, τότε ίσως θα πρέπει να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον μας στην πιθανή ενίσχυση των τουρκικών θέσεων έναντι του Πατριαρχείου, αν, τυχόν, αυτά τα χρυσόβουλλα πάψουν να έχουν κάποια ισχύ. Και δεν είναι αντιμέτωποι εδώ μόνο το Πατριαρχείο και το τουρκικό κράτος.
Πέραν των ανωτέρω, νομίζω ότι πρέπει να κρίνουμε ένα πολιτισμό ανάλογα με τα ήθη και έθιμα, που επικρατούσαν την εποχή εκείνη. Πραγματικά, είναι αιματηρή η ιστορία του Βυζαντίου αλλά ποιός, άραγε, πολιτισμός εκείνη την εποχή επεβίωνε με την ηπιότητα; Μιλάτε για αιμοδιψείς ιεράρχες και αυτοκράτορες και άγριο όχλο. Δε νομίζω ότι η Δύση έχει να επιδείξει περισσότερο πολιτισμένη συμπεριφορά, χωρίς αυτό ,βέβαια, να εξαγνίζει όσα στραβά έλαβαν χώρα στα χρόνια του Βυζαντίου.
Προς ellinaki σχόλιο Νο3.
Έτσι ακριβώς λέξη προς λέξη.
Τι μάθημα ιστορίας θέε μου! 6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια γυμνάσιο-λύκειο και 6 χρόνια στο πανεπιστήμιο εκτός από δυό τρεις περιπτώσεις που αναφέρεις τα άλλα δεν τα άκουσα ποτέ μου. Αντίθετα, άκουγα μόνο για θεοσεβούμενους αυτοκράτορες, που μας προστάτευαν από τους αλλόδοξους και ζούσαν μια ηθική ζωή σε αντίθεση φυσικά με τους καθολικούς. Συνέχισε το κρυφό σχολειό!
Όσο για τα χρυσόβουλα, να μην κατηγορούμε μόνο τους δικούς μας. Είναι γνωστή η περίπτωση γάλλου (αν θυμάμαι καλά) ο οποίος διεκδίκησε το φεγγάρι γιατί είχε χαριστεί σε πρόγονο του με διάταγμα του βασιλέως της γαλλίας. Εκεί βέβαια κανένας δεν τον πήρε στα σοβαρά…
Κύριε Σαραντάκο, δεν κρίνουμε εμείς με τα σημερινά μέτρα.
Απλώς η εκκλησία και η καθεστωτική ελληνική ιστοριογραφία από τον Παπαρρηγόπουλο και μετά αναμασά συνεχώς ότι στο Βυζάντιο δεν υπήρξε ο Μεσαίωνας αλλά την ώρα που η Ευρώπη ήταν μέσα στο σκοτάδι της απόλυτης κυριαρχίας της καθολικής εκκλησίας, στο Βυζάντιο δεν υπήρξε μεσαίωνας.
Η αλήθεια φυσικά είναι ότι και το Βυζάντιο (Η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία καλύτερα) έζησε στο ίδιο σκοτάδι και ότι τότε τον φάρο του πολιτισμού κράτησαν οι Άραβες.
doctor
Κύριε Σαραντάκο,
ούτε εγώ είμαι Νομικός, παρ’ότι έχω υπάρξει και φοιτητής της Νομικής. Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι το επιτελείο των εκλεκτών δικηγόρων των πατριαρχείων που κατά κανόνα είναι δικηγόροι διάσημοι στα τηλεπαράθυρα, θα μπορεί να αναπτύξει δεκάδες σκεπτικά, να κατεβάσει πολύπλοκα άρθρα και παραγράφους για να αποδείξει την νομική αξία των φιρμανίων και των χρυσόβουλων.
Επιτρέψτε μου όμως μερικές παρατηρήσεις
1)Εδώ εξέθεσα την ηθική διάσταση του θέματος με το κουραστικό σεντόνι της ρωμαιορθόδοξης βαρβαρότητας. Αυτή η διάσταση δεν πρέπει να υποτιμάται διότι η Εκκλησία διεκδικεί ιδιοκτησίες, αφορολόγητο και επιχορηγήσεις επικαλούμενη την ανώτερη Ηθική που υποτίθεται πως εκπροσωπεί και μάλιστα διατείνεται ότι ο ξεχειλισμένος Πακτωλός του χρυσού της, διατίθεται υπέρ των πτωχών. Εδώ επιτρέψτε μου να καγχάσω. Κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος θα ντρεπόταν να ζητήσει τα λάφυρα του προ προ παππού του του Χαιρεντίν Μπαρμπαρόσσα ή του λήσταρχου Νταβέλλη ή του Κόκκινου κουρσάρου ή του βασιλιά Αρταξέρξη, γνωρίζοντας ότι τα προϊόντα της κλοπής δεν μπορεί να έχουν νομιμοποίηση. Εδώ πέρα από την ηθική διάσταση του θέματος, που η Εκκλησία προσποιείται πως δεν βλέπει, υπάρχει και η Νομική. Μπορούν δηλαδή κακούργοι αντεροβγάλτες ληστές, όπως ήταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες να χαρίζουν τα λάφυρα των λεηλασιών τους στην Εκκλησία στην φεουδαρχική και δουλοκτητική κοινωνία τους και αυτή να τα δικεκδικεί μέχρι και σήμερα; Δημιουργούν δίκαιο οι αποφάσεις του Μιχαήλ Γ΄του μέθυσου ή της εκτυφλώτριας του γιού της αγίας Ειρήνης της Αθηναίας που κρατεί μέχρι σήμερα; Η κλεπταποδοχή δεν τιμωρείται; Αυτό ήταν το πνεύμα του ποστ μου
2)Στο καθαρά νομικό θέμα. Είναι άλλο πράγμα να έχει το πατριαρχείο των Ιεροσολύμων την ιδιοκτησία του οικοπέδου της Βουλής του Ισραήλ, οικόπεδο το οποίο ενέμετο, χρησιμοποιούσε αποδεδειγμένα και διαρκώς αξιοποιούσε στο διάβα των αιώνων, είτε ενοικιάζοντάς το ως πορνείο, είτε ως πορνοκινηματογράφο όπως συμβαίνει στην Αθήνα, είτε ως θέατρο όπως συμβαίνει στην Αθήνα και την ιδιοκτησία του οποίου είχαν αναγνωρίσει όλα τα καθάρματα, αυτοκράτορες, σουλτάνοι κλπ που πέρασαν από εκεί και άλλο να έχουμε μια λιμνοθάλλασσα, μια πεδιάδα, ένα δάσος, ένα ποτάμι, ένα οροπέδιο, για χρόνια ή αιώνες ανεκμετάλευτο και αγνώστου ιδιοκτήτη και απότομα να εμφανίζεται ο όσιος Αβακούμ, εξομολόγος του υπουργού Χοντρόπετσου και του δικαστή Λαδωμένου και να βγάζει κάτι φωτοτυπίες χρυσόβουλων που κανείς δεν ζήτησε τα πρωτότυπα και ούτε έλεγξε αν αυτά τα πρωτότυπα είναι πιό γνήσια από την γαιδουροκεφαλή της θαυματουργής κάρας της οσίας Παφνουτίας, ή από την βρακοζώνη της αγίας Λαϊδας και νάσου ο Αββακούμ ιδιοκτήτης του Αργολικού κόλπου.
3)Διάβασα τις απειλές του Εφραίμ για Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Ξέρει η αφεντιά του πως το δικαστήριο αυτό αν το ελληνικό δημόσιο στείλει ως δικηγόρους του τον Μέγα Πρωτοψάλτη του Οικουμενικού θρόνου και τον Μέγα Πρωτοσπαθάριο του πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ή κάποιον Χασοδίκη των Αθηνών χωρίς τα απαραίτητα χαρτιά, όπως κατήγγειλε για το υπουργείο του κ.Βενιζέλου ο Έφορος Αρχαιοτήτων που συναισθάνθηκε πως τον στείλανε μάρτυρα του Εφραίμ και όχι του Δημοσίου, τότε βέβαια θα κερδίει ο Εφραίμ, όπως κέρδισε ο Γλύξμπουργκ ότι κέρδισε από εγκληματική αμέλεια (;) του ΠΑΣΟΚ να συμπεριλάβει στην Συνταγματική του Αναθεώρηση την κρατικοποίηση της βασιλικής περιουσίας.
4)Τα επιχειρήματα του κ.Δημήτρη Αρχοντώνη (Βαρθολομαίου), έχουν απήχηση στην απληροφόρητη κοινή γνώμη που θεωρεί πως το να κυκλοφορεί πορνοφωτογραφίες των ανθυποψηφίων του αγίου Ειρηναίου ο Βαβύλης (χαλκευμένες ή γνήσιες) και το να καταπιέζονται οι Παλαιστίνιοι Ορθόδοξοι από Έλληνες επισκόπους, ως κατώτερη φυλή που δεν δικαιούται ομοεθνή πατριάρχη, ή το να αρπαζει δισεκατομμύρια ο νεαρός λογιστής Παπαδήμας (χωρίς πτυχίο) και να εξαφανίζεται, ή το να στήνεται το ψευτοθαύμα του Αγίου Φωτός, ή το να οργανώνει οικολογικές κρουαζιέρες ο κ.Αρχοντώνης, ή το να κουκουλώνονται με εκατομμύρια δολλάρια οι παιδεραστίες των κληρικών του κ.Αρχοντώνη στις ΗΠΑ, συνιστούν εθνική προσφορά.
Νίκο σε κάποια πράγματα μπορούμε να κρίνουμε και με σημερινά μέτρα. Αυτά που αναφέρονται στο κείμενο (που δεν ήξερα) είναι φανερό που ανήκουν.
Όπως επίσης μπορεί κάποιος να κρίνει το θεσμό της δουλείας από την αρχαιότητα μέχρι τους νεότερους χρόνους. Εξάλλου τα «σημερινά» μέτρα, κάποτε θα πρέπει να ξεκίνησαν για να υπάρχουν σήμερα -:)
Γενοκότερα ούτε εγώ καταλαβαίνω την επίκληση εθνικών συμφερόντων όταν αναφέρεται κανείς στο Πατριαρχείο Κων/πολης ή των Ιεροσολύμων. Τι εθνικό συμφέρον να υπάρχει σε ξένα εδάφη; Να τα καταλάβουμε θέλουμε;
To πόσο πραγματικά κράτησαν τον φάρο του πολιτισμού οι Άραβες είναι συζητήσιμο αγαπητέ κύριε Ντόκτορ 🙂
Όσο για το Βυζάντιο αγαπητέ κε Λασκαράτε, ήταν ένα κράτος του Μεσαίωνα και θα πρέπει να κρίνεται ως τέτοιο… Για την ακρίβεια, ήταν το μόνο κράτος στον Χριστιανικό Κόσμο, που διέθετε χαρακτηριστικά κράτους όπως τα εννοούμε σήμερα (νομοθεσία και δικαστικό σύστημα, φορολογία με συντελεστές αναλόγως εισοδήματος, εκπαιδευτικό σύστημα που για αιώνες περιλάμβανε και το μόνο πανεπιστήμιο της ηπείρου, φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσοκομεία, επαγγελματικό στρατό, δημοσίους υπαλλήλους και γραφειοκρατία, διπλωματικό σώμα, κεντρικές οικονομικές υπηρεσίες κτλ.). Είναι τουλάχιστον αστείο, από το ευρύτερο πολιτισμικό μπάχαλο του Μεσαίωνα να επιλέγεται ως στόχος το Βυζάντιο, και μάλιστα… εκτός θέματος! Δηλαδή, εάν το Βυζάντιο ήταν αρκετά πεφωτισμένο, ο Εφραίμ θα είχε δίκιο διότι τότε νομικά τα Χρυσόβουλα θα ήταν αποδεκτά; Ενώ αντιστρόφως, ακόμα κι αν τελικά τα Χρυσόβουλα είναι νομικώς έγκυρα, θα πρέπει να αγνοηθούν επειδή το Βυζάντιο ήταν… μπρουτάλ; Συγγνώμη, αλλά ως κάτοικος Γερμανίας σας βεβαιώ ότι οι τίτλοι ιδιοκτησίας που εκδόθηκαν επί Γ’ Ράιχ, δεν καταργούνται απλά και μόνον επειδή εκδόθηκαν επί Χίτλερ. Φυσικά στο πραγματικό ερώτημα δεν απαντήσατε: πρέπει η ορθόδοξη κοινότητα της Πόλης (Ρωμιοί, Ασσύριοι, Άραβες) να χάσει τα βακούφια της που στηρίζονται σε βυζαντινά χρυσόβουλα ή όχι;
Apostolos athinaios,
«Δηλαδή, εάν το Βυζάντιο ήταν αρκετά πεφωτισμένο, ο Εφραίμ θα είχε δίκιο διότι τότε νομικά τα Χρυσόβουλα θα ήταν αποδεκτά;»
σε αυτό έχεις δίκιο. Αανέφερε κάτι ανάλογο και ο Νίκος Σαραντάκος παραπάνω.
Από εκεί και πέρα το Βυζάντιο είχε την διοικητική οργάνωση που αναφέρεις γιατί δεν ήταν ένα κράτος που δημιουργήθηκε από το μηδέν. Τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήτανε. Κληρονόμησε την οργάνωση , το στρατό, τις υπηρεσίες, το φορολογικό σύστημα
δεν ήταν κάτι δύσκολο να τα διατηρήσει.
Όσο για τα βακούφια ιδιοκτησία αναγνωρίζεται νομίζω και έπειτα από χρησικτησία, δεν είναι απαραραίτητο να υπάρχουν χρυσόβουλα ή φιρμάνια. Το πρόβλημα με τα βακούφια δεν έιναι η αμφισβήτηση των χρυσόβουλων αλλά η μεροληψία της τουρκικής δικαιοσύνης και του τουρκικού κράτους.
Κύριε Απόστολε Αθηναίε,
νομίζω πως ιδιαίτερα μετά την απάντησή μου στον κ.Σαραντάκο υπήρξα ιδιαίτερα σαφής. Επειδή το ζήτημα αφορά την ηθικολογούσα άμωμη Εκκλησία, έχει εκτός από τη νομική
αυτονόητα και ηθική διάσταση. Πάνω σε αυτό συμφωνείτε; Αν θεωρείτε πως η Εκκλησία είναι υπεράνω της Ηθικής, ή ότι ΗΘΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΟΜΙΜΟ, τότε ομολογώ πως το ποστ αυτό από τη σκοπιά αυτή υπήρξε ολότελα περιττό και κακώς γράφτηκε.
Αν όμως θεωρείτε πως η Εκκλησία οφείλει να έχει την στοιχειώδη ηθική ενός μέσου ανθρώπου, ή ότι δεν μπορεί να κουρελιάζει τόσο προκλητικά τους «θείους νόμους» και μεις να κάνουμε το κορόϊδο, τότε θα ελεγχθεί και από αυτή τη σκοπιά.
Τι σημαίνει έτσι ήταν οι μεσαιωνικές κοινωνίες; Η Εκκλησία διατείνεται πως είναι αναμάρτητη, πως βασίζεται στις αιώνιες και διαχρονικές ευαγγελικές αρχές και μάλιστα στη σκοτεινή αυτή περίοδο ανακήρυξε τους περισσότερους αγίους της που άκριτα λατρεύονται και σήμερα κι ας στάζουν τα χέρια τους αίμα. Είναι παράλογο η Εκκλησία του ακτήμονος Χριστού και των φτωχών Απόστολων να κριθεί με τα μέτρα που η ίδια έθεσε;
Θέλετε την απάντησή μου για τα βακούφια; Την έχω ήδη δώσει στο σχ.8. Εφ’όσον η Εκκλησία τα χρησιμοποιούσε διαχρονικά είτε ως πορνεία, είτε ως πορνοκινηματογράφους (το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είχε κάμποσους στην Αθήνα), είτε ως καπηλειά, είτε ως ναούς, είτε τα ενοικίαζε με (ασήμαντο) ενοίκιο σε μοντέλα φίλους μητροπολιτών, είτε τα χρησιμοποιούσε ως ιδρύματα, είτε ως καλλιεργούμενους αγρούς, ας τα έχει. Δεν μπορεί όμως να διεκδικήσει τον ποταμό Σαγγάριο, τη λίμνη Υλίκη, την λιμνοθάλασσα του Μεσολλογγίου, τον βάλτο του Μπάσκερβιλ, τον Βόσπορο, το όρος Όλυμπος, το δάσος της Δαδιάς, την κοιλάδα του Ευρώτα, όσα διατάγματα του Χίτλερ, ή ουκάζια του τσάρου Κυανοπώγωνα, ή φιρμάνια του Πατισάχ Αβδούλ Χαμίτ ή Χρυσόβουλα των αυτοκρατόρων Ιουστινιανού του Σφάχτη ή Τζακ του Αντεροβγάλτη, πλαστά ή γνήσια κι αν φωτοτυπήσει και προσκομίσει στο δικαστήριο που προεδρεύει ο Αρχιδικαστής και Μέγας Χαρτοφύλαξ του πατριαρχείου κ.Λαδωμένος, με μάρτυρες κατηγορίας εναντίον της Εκκλησίας, υπαλλήλους του ευσεβούς υπουργού Παρταόλα που βγαίνει βουλευτής με ψήφους των μονών Κερατέας και Τοπλού.
Προσωπικά θα θεωρούσα ιστορική προόδο για την ανθρωπότητα αν έμπαινε λουκέττο σε κάμποσα πατριαρχεία με βαρύτατο ποινικό και ιστορικό μητρώο, αλλά αν οι χώρες που τα φιλοξενούν τα ανέχονται, πάω πάσο. Κανένα εθνικό συμφέρον δεν χάνεται αν πάψει ο πατριάρχης Θεόφιλος εκ Γαργαλιάνων να εξαπατά τους πιστούς με το θαύμα του Αγίου Φωτός και αν σταματήσουν οι ξυλοδαρμού Ελλήνων και Αρμενίων πάνω από τον δήθεν τάφο του Χριστού (ή του Ινδού;). Πιό σαφής δεν μπορώ να γίνω.
To «εθνικό συμφέρον» του ατριαρχείου Ιεροσολύμων
Φόνοι, ρουμάνες καλόγριες, πατριαρχική ντόλτσε βίτα, το αυτοκίνητο του πατριάρχη συλλαμβάνεται με λαθραίο χρυσό και ναρκωτικά
http://foss.math.aegean.gr/~alex/P/km/Nea/Ierosolyma.htm
Βίοι «αγίων» στα Ιεροσόλυμα
Έρευνα: Π.Β. Νικολοπούλου – Ε (Ελευθεροτυπίας) 12 Ιουνίου 2005
Ο αρχιμαδρίτης Συνέσιος πλησίασε το σπίτι του τότε πατριάρχη Ιεροσολύμων Διόδωρου και, εν εξάλλω, χτύπησε την πόρτα. Του άνοιξε μια Ρουμάνα που υπηρετούσε τον Διόδωρο. Tns έδωσε μια με ένα κηροπήγιο στο κεφάλι και τη σκότωσε. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε npos το χρηματοκιβώτιο απ’ όπου πήρε -όπωs είπαν- χιλιάδες δολάρια. Φεύγοντας, έβαλε φωτιά, καταστρέφοντας, ανάμεσα στ’ άλλα, πολύτιμα κειμήλια και Βυζαντινές εικόνες που είχε ο Διόδωρος στο σπίτι του. Τον Συνέσιο τον συνέλαβαν οι ισραηλινοί αστυνομικοί και έκτοτε βρίσκεται στις φυλακές του Ισραήλ. Ζήτησε να εξομολογηθεί, αλλά εκτός από τον πνευματικό του δεν θέλησε ποτέ να πει σε κανέναν άλλον τι συνέβη εκείνο το Βράδυ.
Μυστικά, ψέματα, αδελφότητες, ίντριγκες, όργια, εκβιασμοί, αμύθητες περιουσίες, πολύτιμα κειμήλια που παραδίδονται στις φλόγες κι ένας φόνος! Τα στοιχεία από τα άδυτα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, στα χέρια του μετρ Ουμπέρτο Εκο, θα παρείχαν το υλικό για τη συγγραφή ενός νέου θρησκευτικού θρίλερ. Προς το παρόν, πάντως, δεν φαίνεται να παίρνουν το δρόμο της λογοτεχνικής δόξας. Κρίμα, γιατί οι ομοιότητες είναι πολλές, θυμάστε πώς ξεκινάει «Το όνομα του ρόδου»; Μ’ έναν άγριο φόνο…
Η αρχή του επεισοδίου πρέπει να αναζητηθεί στα 1991, όταν ο τότε πατριάρχης Διόδωρος έστειλε στην Αυστραλία τους -γνωστούς από τα τελευταία, γεγονότα που μας απασχόλησαν- μητροπολίτες Ησύχιο και Τιμόθεο μαζί με τον αρχιμανδρίτη Συνέσιο προκειμένου να φτιάξουν εκεί Εξαρχία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. (Εξαρχίες του Πανάγιου Τάφου, όπως λέγονται, υπάρχουν στην Αθήνα, στην Κύπρο, στην Κωνσταντινούπολη και διαθέτουν αμύθητες περιουσίες, κυρίως από κληρονομιές. Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι ηλικιωμένοι, οι οποίοι όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, αποφασίζουν να αφήσουν όλη τους την περιουσία στην εκκλησία, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση στον παράδεισο. Ο Πανάγιος Τάφος του Χριστού έρχεται πρώτος σε προτιμήσεις. Έτσι όπου υπάρχουν Εξαρχίες του, συχνά προτιμώνται από τις τοπικές εκκλησίες).
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, στον οποίο ανήκει διοικητικά η Αυστραλία, αντιτάχθηκε στο σχέδιο αυτό, αλλά ο Διόδωρος επιχείρησε να κάνει το δικό του. Τότε ο Βαρθολομαίος κατηγόρησε τους τρεις απεσταλμένους του για εισπήδηση (ανάμειξη στα εσωτερικά άλλης Εκκλησίας). Το καλοκαίρι του 1992 συγκάλεσε μείζονα σύνοδο και απέκοψε την κοινωνία με τον πατριάρχη Διόδωρο. Τη σκληρότερη τιμωρία, όμως, την επιφύλαξε για τους τρεις που εκτελούσαν τις εντολές του πατριάρχη Ιεροσολύμων, τον Τιμόθεο, τον Ησύχιο και τον Συνέσιο, τους onoious καθαίρεσε και επέστρεψαν στην τάξη των μοναχών. Στη συνέχεια, ο Διόδωρος και ο Βαρθολομαίος τα βρήκανε. Ο τότε πατριάρχης Ιεροσολύμων απέσυρε τη «Βάση» του από την Αυστραλία και ζήτησε συγγνώμη. Ο Βαρθολομαίος συγκάλεσε, τότε, και νέα μείζονα σύνοδο για να επαναφέρει τους καθαιρεμένους αρχιερεις.» Ο Συνέσιος μετά την επιστροφή του από την Αυστραλία, έγινε Ηγούμενος στη Μονή της Γεσθημανής ένα από τα προσκυνήματα που βρίσκεται στις πρώτες προτιμήσεις των προσκυνητών. «Πόστο» ιδιαίτερα επικερδές αφού οι πιστοί που φθάνουν από όλες τις γωνιές της Γns εκεί αφήνουν τον -όχι και τόσο ευκαταφρόνητο- ο-βολό τους. Λίγο καιρό αργότερα, ο Διόδωρος του ζήτησε να πάει σε άλλο μοναστήρι, που όμως«δεν έβγαζε πολλά». Οι φήμες στην Αγιοταφιτική Κοινότητα έλεγαν τότε ότι ο Συνέσιος είχε δώσει 80.000 δολάρια στον πατριάρχη, από το «κομπόδεμα» που είχε κάνει, προκειμένου να τον ξαναβάλει στη Γεσθημανή. Εκείνος τα πήρε, λένε, αλλά έδωσε μόνο μια αόριστη υπόσχεση.
Μια μέρα καλοκαιριού, ο Συνέσιος πήγε και βρήκε τον Διόδωρο στη βίλα του Αγίου Κωνσταντίνου, στα Καμένα Βούρλα, όπου παραθέριζε. «Δώσε πίσω τα λεφτά», λέγεται ότι του είπε οργισμένος. «Δεν είναι δικά σου», του απάντησε εκείνος και τον έδιωξε. Τότε ο Συνέσιος επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα και σε έξαλλη κατάσταση χτύπησε την πόρτα του πατριάρχη. Την αποκρουστική συνέχεια της οποίας την ξέρετε ήδη…
Οι φόνοι βέβαια δεν είναι μέρος της καθημερινότητας των μελών της αγιοταφιτικής αδελφότητας. Γι’ αυτήν μιλούν καλύτερα τα μέλη της ίδιας της αδελφότητας. Σχεδόν ποτέ επωνύμως αλλά πάντα με τον ίδιο καημό. «Για να είναι κανείς μέλος της αγιοταφιτικής αδελφότητας πρέπει να έχει γαϊδουρινή υπομονή και να διώξει από μέσα του κάθε ίχνος φιλότιμου και αξιοπρέπειας Μόνο εάν γίνει αυλοκόλακας μπορεί να επιβιώσει και να προοδεύσει», γράφει στην ιστοσελίδα του στο Διαδίκτυο ο πρώην επίσκοπος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, Νικηφόρος που εκδιώχθηκε γιατί διαμαρτυρήθηκε για την κατάσταση που επικρατεί. «Υπάρχει στυγνή εκμετάλλευση των νεότερων από τους παλιότερους και όλων από τον πατριάρχη, ο onoios είναι ασύδοτος και λειτουργεί δίκην αυτοκράτορος και τυράννου. Όσοι γνώρισαν τους τρεις τελευταίους πατριάρχες Βενέδικτο, Διόδωρο και Ειρηναίο, ξέρουν πολύ καλά τι λέω… Οσοι κατάφερναν να προσκολληθούν στον πατριάρχη και να υπομένουν κάθε εξευτελισμό, εξασφάλιζαν θέσεις οι οποίες απέφεραν οφέλη, χρήματα και δύναμη». Για τους υπόλοιπους ήταν εξασφαλισμένη η επίγεια κόλαση, λέει ο πρώην επίσκοπος Νικηφόρος. «Πολλές φορές δεν είχαμε ούτε ένα πιάτο φαγητό και συχνά κοιμόμασταν νηστικοί. Λειτουργούσε μια υποτυπώδης κουζίνα, η οποία συνήθως προσέφερε κάποιο φαγητό που δεν τρωγόταν. Ξηρά τροφή ή κάποια κονσέρβα. Δεν ήταν λίγες φορές που κάποιοι σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ποιότητα του φαγητού το πετούσαν στην πόρτα του πατριάρχη».
Μέχρι το 1976 οι Αγιοταφίτες δεν έπαιρναν μισθό. Από το 1976 και μετά η ελληνική κυβέρνηση άρχισε να στέλνει κάθε μήνα ένα ποσό προκειμένου να τους δίδεται ως επίδομα (το αποκαλούμενο «ευλογία»). Παρ’ ότι η πολιτεία το έδινε για όλους ο πατριάρχης όποτε ήθελε (και σε όποιους ήθελε) το έδινε και όποτε ήθελε το έκοβε (κυρίως για τιμωρία στους «ανυπάκουους» και σε όσους «έβγαζαν γλώσσα»).
«Ο πρώην πατριάρχης Διόδωρος μάλιστα, προκειμένου να περικόβει έξοδα από τους απλούς αγιοταφίτες, το 1985 τους έκοψε ακόμα και την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Όταν κάποιος αρρώσταινε, αφηγείται αγιοταφίτης «του έλεγε να πάει στους δκούς του στην Ελλάδα για να τον φροντίσουν και όταν γίνει καλά να επιστρέψει. Πολλοί πήγαν «σαν το σκυλί στο αμπέλι». Οι «έχοντες» αγόραζαν ιδιωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από το Ισραήλ».
Οι τελευταίοι τρεις πατριάρχες πάντως δεν φημίζονταν καθόλου για την ασκητική ζωή τους. Ο Βενέδικτος (πριν από το Διόδωρο) είχε τη φήμη ανθρώπου που οι γυναίκες δεν τον άφηναν ασυγκίνητο. Λέγεται μάλιστα ότι ήταν ιδιαίτερα διαχυτικός ακόμα και με προσκυνήτριες. Στους Αγίους Τόπους ακούγονται διάφορες ιστορίες γι’ αυτόν. Σε εκείνη όμως για την οποία Βοά η αδελφότητα, οι φήμες εμπλέκουν ακόμα και σύζυγο γνωστού έλληνα πολιτικού. Λέγεται ότι είχε σχέσεις μαζί της την είχαν δει και στα Ιεροσόλυμα, και ότι της χάρισε ένα σπίτι στα νότια προάστια, από την περιουσία του Πατριαρχείου. Στο σπίτι αυτό, λένε, έζησε και ζει μαζί με τον πολιτικό σύζυγο της.
Για τον Βενέδικτο λέγεται ότι ήταν κοσμοπολίτης πολύγλωσσος μορφωμένος και άνθρωπος με φινέτσα, σε αντίθεση με το διάδοχο του. Στην Κατοχή ήταν Εξαρχος στην Αθήνα. Του άρεσε η καλή ζωή και δεν έμενε στα διαμερίσματα του Πατριαρχείου, αλλά στη Βίλα της Γαλιλαίας όπου προσκαλούσε πρίγκιπες υπουργούς και τους επιφανείς της «καλής κοινωνίας». Επί των ημερών του ξεκίνησε η παρακμή στην οποία ζει μέχρι σήμερα η αγιοταφιτική αδελφότητα. «Εδιωχνε όποιον δεν του έδειχνε τυφλή υπακοή. Μόνο το Δεκέμβριο του ’61 έδιωξε 12 αξιόλογους ιερείς επειδή είχαν διαμαρτυρηθεί. Αν τους είχαμε σήμερα, το Πατριαρχείο θα ήταν καλύτερο».
Ο επόμενος Πατριάρχης Διόδωρος κυκλοφορούσε με δύο Κάντιλακ. Η μία, μάλιστα, λένε ότι δεν χώραγε στο δρόμο που οδηγούσε στο Πατριαρχείο, και την άφηνε στην πύλη της Γιάφα. Στο Ισραήλ οι εφημερίδες έχουν καταγράψει σύλληψη του το Δεκέμβριο του 1986 στη γέφυρα του Ιορδάνη ποταμού, στο δρόμο προς την Ιεριχώ. Εγραψαν ότι κάτω από το κάθισμα της Κάντιλακ βρήκαν χρυσό και ναρκωτικά. «Τα έβαλε ο οδηγός. Εγώ δεν είχα ιδέα», είχε απαντήσει τότε ο Διόδωρος Οι αγιοταφίτες τον περιγράφουν σαν έναν άνθρωπο επιρρεπή σε ποικίλες απολαύσεις και χοντροκομμένο: «Ετρωγε μισό αρνί στην καθισιά του». Ακόμα, ήταν ο ίδιος που «εισήγαγε» τις Ρουμάνες στον Πανάγιο Τάφο, οι οποίες αφήσανε εποχή στα Ιεροσόλυμα. Η πλέον θρυλική ήταν η Λάκριμα, που υπήρξε για χρόνια το «δεξί του χέρι».
Η αθρόα προσέλευση Ρουμάνων ξεκίνησε μετά από μία επίσκεψη του Διόδωρου στη βαλκανική χώρα το 1983. «Στην αρχή έφερε 4-5 για τα διαμερίσματα του», αφηγείται αγιοταφίτης. «Ηταν εργατικές και δεν δίσταζαν να κάνουν όλες τις δουλειές. Επιπλέον, δεν μιλούσαν ελληνικά και δεν καταλάβαιναν πολλά. Αρα, ήταν πιο έμπιστες από τις Ελληνίδες. Όταν οι υπόλοιποι αρχιερείς του περιβάλλοντος του πατριάρχη έβλεπαν πόσο ευχαριστημένος ήταν, του ζητούσαν να τους φέρει και γι αυτούς. Οι δικές του, λοιπόν, καλούσαν συγγένισσες και φίλες τους. Tous φοραγανε ένα ράσο και λέγανε ότι ήταν μοναχές».
Θυμάστε τι κατάσταση υπήρχε επί Τσαουσέσκου και πώς έκαναν οι Ρουμάνες για να περάσουν τα σύνορα. Μετά άρχισαν να έρχονται κατά δεκάδες. Ελεγε μία: «Να φέρω μια ξαδέρφη μου, φίλη, γειτόνισσα κ.λπ.;» Το Πατριαρχείο τους έκανε τα χαρτιά και μετά έκανε τα στραβά μάτια. Το βράδυ, οι περισσότερες δουλεύανε σε κλαμπ στην Ιερουσαλήμ. Τι νομίζετε, ότι έρχονταν από τη Ρουμανία για τα 1 00 δολάρια που τους δίνανε; Τόσα έβγαζαν και στη χώρα τους». Κάποια στιγμή πολλοί μοναχοί άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι «μας κάνουν κουμάντο οι Ρουμάνες», καθώς ορισμένες και ειδικά η Λάκριμα, είχαν αρχίσει να αποκτούν επιρροή και δύναμη. Η Λάκριμα, όταν ήρθε, ήταν γύρω στά 30 και πολύ όμορφη. Κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει απαραίτητη στον Διόδωρο. Πολύ γρήγορα έμαθε κι ελληνικά. Ήταν το μοναδικό πρόσωπο, λέγεται, στο οποίο ο τότε πατριάρχης εμπιστευόταν τα κλειδιά του χρηματοκιβωτίου του.
Όταν πέθανε ο Διόδωρος πριν από πέντε χρόνια, η Λάκριμα εξαφανίστηκε χωρίς να χαιρετήσει κανέναν. Το χρηματοκιβώτιο βρέθηκε άδειο χωρίς ούτε ένα δολάριο. Οι φήμες φυσικά οργίασαν και από τότε συνεχώς βρίσκεται κάποιος να μιλά για τις βίλες που έχτισε στη Ρουμανία και για την πολυτελή ζωή που ζει…
Άνθρωπος και των δύο πρώην πατριαρχών ήταν και ο τελευταίος ο Eipnvaios. Κοντά τους γαλουχήθηκε. Σε ηλικία 20 ετών χειροτονήθηκε διάκονος του Βενέδικτου και έμενε μαζί του στη βίλα της Γαλιλαίας στο όpos των Ελαίων. Ως ευνοούμενός τους, στάλθηκε και για σπουδές στην Ελλάδα. Οι σπουδές ήταν απαραίτητες για να ανέβει κανείς στην ιεραρχία. «Το πτυχίο το πήρε με το ζόρι και με μέσο», λέει ιερέας που ισχυρίζεται ότι «ποτέ κανείς δεν επαίνεσε την ευφυΐα και το μορφωτικό επίπεδο του Ειρηναίου».
Η έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας ωστόσο δεν τον εμπόδισε να κατέχει πάντα τα υψηλότερα αξιώματα. Όπως αυτό του Εξαρχου στην Αθήνα, πριν γίνει πατριάρχης. Θέση από την οποία διαχειρίστηκε τεράστια περιουσία υπό πλήρη αδιαφάνεια, ακόμα και μέσω offshore εταιρειών.
Πολλοί αγιοταφίτες, πάντως, πρόλαβαν κι έφυγαν νωρίς. Αρκετοί από αυτούς έγιναν ακόμα και στελέχη επιχειρήσεων. Ένας είναι σήμερα διευθυντής σε μεγάλη τράπεζα, ένας εισαγγελέας, ένας δικηγόρος κι ένας είναι αρχαιολόγος στην υπηρεσία αρχαιοτήτων του Ισραήλ!
Η αγιοταφιτική αδελφότητα είναι μοναχική αδελφότητα. Αποτελεί την ιστορική συνέχεια της αδελφότητας των Σπουδαίων Μοναχών (λέγονταν «Σπουδαίοι» επειδή επιτελούσαν σπουδαία αποστολή και έργο) που οργάνωσε η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ελένη, το 326, μετά την ίδρυση των πρώτων ναών πέριξ των προσκυνημάτων.
Ο προορισμός της αγιοταφιτικής αδελφότητας είναι να φυλάει τα Πανάγια Προσκυνήματα. Τα μέλη της τη θεωρούν την ενδοξότερη αδελφότητα σε όλο τον κόσμο (η πρώτη χριστιανική κοινότητα στον Πανάγιο Τάφο ήταν αυτή των Αποστόλων).
Μετά την Αγία Ελένη, η αγιοταφιτική αδελφότητα οργανώθηκε και ανέλαβε τη συντήρηση των Προσκυνημάτων (τοποθεσία γέννησης και ανάστασης), την εξυπηρέτηση των αναγκών των πιστών της τοπικής εκκλησίας, αλλά και των προσκυνητών των Αγίων Τόπων που δεν έπαψαν να έρχονται ακόμα και στις δύσκολες εποχές.
Από τότε οι βυζαντινοί αυτοκράτορες αλλά και κάθε χριστιανός που είχε τη δυνατότητα να προσφέρει κάτι προσέφεραν πλουσιοπάροχα για την ίδρυση των ναών αλλά και για τον ευπρεπισμό των Αγίων Τόπων.
Στην αρχή λειτουργούσε υπό ρωμαϊκή κατοχή (62 π.Χ-313 μ.Χ). Μετά έζησε την πιο λαμπρή της περίοδο με τη βυζαντινή κυριαρχία (313 μ.Χ-636 μ.Χ). Αργότερα, ήρθε ο αραβικός και οθωμανικός ζυγός (636-1967) και σήμερα λειτουργεί υπό το Ισραήλ, ενώ οι πιστοί είναι Παλαιστίνιοι και Ιορδανοί.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, σήμερα, αποτελείται από την αγιοταφιτική αδελφότητα (που δεν ξεπερνά τα 100 άτομα πλέον) αλλά και από τον έγγαμο κλήρο που υποστηρίζονται από το Πατριαρχείο για να διακονούν το ποίμνιο.
Η πλειονότητα τωναγιοταφιτών που βρίσκεται σήμερα στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έφτασα ν εκεί μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Ηταν συνήθως παιδιά πολυτέκνων ή φτωχών ανθρώπων που τους είχε τσακίσει ο πόλεμος και στάλθηκαν εκεί από τους γονείς τους, τους οποίους κάποιος ιερέας είχε ενημερώσει ότι θα έβρισκαν ένα κομμάτι ψωμί, στέγη, αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, ακόμα και τη δυνατότητα σπουδών. Αν πάλι έβλεπαν ότι ο μοναχισμός δεν τους ταίριαζε, ήταν ελεύθεροι να βγάλουν τα ράσα και να φύγουν. Δεν ήταν λοιπόν εξαρχής το κίνητρο να πάνε εκεί και να αφιερώσουν τη ζωή τους στον θεό και την Ορθοδοξία. Πολλοί, όμως, συνήθιζαν σε αυτόν τον τρόπο ζωής και έμεναν, αρκετοί δεν άντεχαν και έφευγαν. Τουλάχιστον 500 μοναχοί έχουν εγκαταλείψει το Πατριαρχείο τα τελευταία 50 χρόνια.
Σήμερα, που οι συνθήκες είναι ολότελα διαφορετικές από αυτές της μετεμφυλιακής περιόδου, υπάρχει μεγάλη απροθυμία των νέων να κατέβουν στα Ιεροσόλυμα. Εάν είχαν καταφέρει να κάνουν το πατριαρχείο ένα μικρό Βατικανό, όπως ήθελαν κάποιοι, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Στις μέρες μας, πάντως, οι ανάγκες είναι πολλές και οι μοναχοί λίγοι. Νέα παιδιά δεν πηγαίνουν πια από την Ελλάδα.
«Υπάρχει λειψανδρία. Και 500 να ήμασταν, θα ήταν λίγοι» λένε αγιοταφίτες. «Το πατριαρχείο ποτέ δεν έκανε σοβαρή προσπάθεια να προσελκύσει νέους α νθρώπους. Λειτουργεί όπως η αράχνη που στήνει ιστό για να πιάσει τα θύματα της. Οσοι ήλθαν πιστεύοντας ότι θα μπορούσαν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, όταν είδαν την πραγματικότητα, έφυγαν κακήν κακώς. Οταν κανείς τολμούσε να διαμαρτυρηθεί, διωκόταν. Πολλοί, μάλιστα, σε μεγάλη ηλικία, βρέθηκαν αβοήθητοι στο δρόμο».
Επίσης,
Εφημερίδα της Χίου «Αλήθεια», για τον Χιώτη πατριάρχη Διόδωρο
Έργα και ημέραι Διόδωρου…
Αμε ο άλλος πάλαι ποτέ «δικός μας» ο Διόδωρος (Καρίβαλης) ο συχωρεμένος που ήταν μάλιστα και Πατριάρχης Ιεροσολύμων; Ξέρετε τι αποκάλυψε πρόσφατα το «Έψιλον» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας»; Ότι κυκλοφορούσε με δύο κάντιλακ. Τη μία μάλιστα, επειδή δε χωρούσε στο δρόμο του Πατριαρχείου, την άφηνε στην πύλη της Γιάφα. Μάλιστα οι εφημερίδες στο Ισραήλ έχουν καταγράψει σύλληψή του το Δεκέμβριο του 1986 στη γέφυρα του Ιορδάνη ποταμού, στο δρόμο προς την Ιεριχώ. Έγραψαν ότι κάτω από το κάθισμα της κάντιλακ βρήκαν χρυσό και ναρκωτικά. «Τα έβαλε ο οδηγός. Εγώ δεν είχα ιδέα», είχε απαντήσει τότε ο Διόδωρος…
21/06/2005
http://www.alithia.gr/newspaper/2005/21062005/paraskinia.html
Ξεκίνησα να διαβάζω και βλέπω ότι το «Βυζάντιο σημαίνει αποθηρίωση του ανθρώπου», οπότε σταμάτησα. Μου θύμισε πως «το Ίντερνετ είναι γεμάτο παιδεραστές», «η Τηλεόραση είναι γεμάτη πούστηδες», η Ελευθεροτυπία είναι «η αγαπημένη της Τρομοκρατίας» και άλλα σχετικά.
Πάνω από ποιο ποσοστό θηριωδιών, μια περίοδος της Ιστορίας θεωρείται πως «κολυμπά στο αίμα»;
Ή, για να το θέσω διαφορετικά, έχει σκοπό ο αρθρογράφος να πετάξει τον υπολογιστή του; Τα περισσότερα εξαρτήματα έχουν φτιαχτεί στην Κίνα, με μισθούς πείνας και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας. Στάζουν αίμα.
Υ.Γ.: το ψευδώνυμό μου αναφέρεται σε μια εφημερίδα που εξέδιδε ο Ανδρέας Λασκαράτος, στην οποία καυτηρίαζε την υποκρισία.
Πάντως ο Στίβεν Ράνσιμαν μας τα λέει διαφορετικά για το Βυζάντιο. Σε μια συνέντευξη, μεταξύ άλλων απάντησε ως εξής σε κάποιες ενδιαφέρουσες ερωτήσεις:
-Υπάρχει εδώ και καιρό ένας διάλογος ανοικτός στην Ελλάδα. Υπάρχουν σύγχρονοι Ελληνες διανοούμενοι που υποστηρίζουν ότι το Βυζάντιο δεν αξίζει να μελετηθεί ιδιαίτερα, ότι δε δημιούργησε τίποτε, ότι είχε σχολιαστές των γραφών κι όχι διανοούμενους. Με μια φράση «δεν ήταν και τίποτε αξιομνημόνευτο».
Νομίζω ότι αυτοί οι Ελληνες είναι πολύ άδικοι με τους βυζαντινούς τους προγόνους. Δεν ήταν μια κοινωνία χωρίς διανοούμενους -αρκεί να δεις τη δουλειά και την πρόοδο της βυζαντινής ιατρικής. Μπορεί να μη συμπαθεί κάποιος τη θρησκεία, αλλά μερικοί από τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς όπως οι Καπαδόκες πατέρες, και πολλοί ακόμη, ως το Γρηγόριο τον Παλαμά, ήταν άνθρωποι μοναδικής πνευματικότητας… Υπήρχε έντονη διανόηση και πνευματική ζωή στο Βυζάντιο. Κυρίως δε, στο τέλος των βυζαντινών χρόνων, π.χ. στην Παλαιοντολόγεια περίοδο. Είναι αρκετά περίεργο πως, την ώρα που η αυτοκρατορία συρρικνώνονταν η διανόηση ήταν πιο ανθηρή από ποτέ.
-Υποστηρίζεται από ορισμένους ότι το βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό και δεν αποτέλεσε κανενός είδους συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας. Δεν είχε δημοκρατία, ή έστω δημοκρατικούς θεσμούς.
Δε νομίζω ότι οι σύγχρονοι έλληνες είναι περισσότερο έλληνες από τους βυζαντινούς. Μέσα στο χρόνο, μες στους αιώνες, οι φυλές δε μένουν καθαρές, υπάρχουν όμως ορισμένα χαρακτηριστικά των πολιτισμών που παραμένουν εθνικά. Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν την ελληνική γλώσσα -που άλλαξε λίγο, αλλά οι γλώσσες αλλάζουν- ενδιαφέρονταν για τη φιλοσοφία και τη φιλοσοφική ζωή πάρα πολύ, ήταν μεν υπήκοοι ενός αυτοκράτορα, αλλά αυτός ο αυτοκράτορας έπρεπε να φέρεται σωστά, γιατί γίνονταν εύκολα λαϊκές εξεγέρσεις. Το χειρότερο που θα μπορούσαν να πουν για το Βυζάντιο είναι πως ήταν, μάλλον, ένα γραφειοκρατικό κράτος. Ομως είχε μια πολύ μορφωμένη γραφειοκρατία, πολύ πιο μορφωμένη από τους γραφειοκράτες του σημερινού κόσμου. Και, τι εννοείτε με τη λέξη «δημοκρατία»; Ηταν όλη η αρχαία Ελλάδα δημοκρατική; Οχι. Θα έλεγα στους Ελληνες που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, να διαβάσουν την ίδια τους την ιστορία, ειδικότερα της κλασσικής Ελλάδας. Εκεί, θα βρουν πολλά να κατακρίνουν… Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει «δημοκρατία». Στα περισσότερα μέρη του κόσμου σήμερα, δημοκρατία σημαίνει να σε κυβερνούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι εφημερίδες, η τηλεόραση. Διότι, είναι θεμιτό να έχουμε αυτό που ονομάζεται «λαϊκή ψήφος» αλλά, από τη στιγμή που οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρίνουν μόνοι τους -κι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο σύγχρονο κόσμο που δε σκέφτονται- τότε μεταφέρουν την εξουσία στα χέρια όσων κατέχουν τα ΜΜΕ, οι οποίοι, με τη δύναμη που έχουν, θα έπρεπε να επιλέξουν το δύσκολο δρόμο και να μορφώσουν όλο τον κόσμο. Πολλοί εξ αυτών, όχι όλοι ευτυχώς, είναι ανεύθυνοι. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνον εάν έχουμε ένα υψηλής μόρφωσης κοινό. Σε μία πόλη σαν την αρχαία Αθήνα υπήρχε δημοκρατία -χωρίς να σκεφτόμαστε πως περνούσαν οι σκλάβοι ή οι γυναίκες-, διότι οι άνδρες είχαν όλοι πολύ καλή μόρφωση. Συνήθως δεν εξέλεγαν τους κυβερνήτες τους, τραβούσαν κλήρο, σα να το άφηναν στα χέρια του Θεού -καμία σχέση με τη βουλή των κοινοτήτων.
-Και η παιδεία τους, κατά το Μέγα Βασίλειο, όφειλε να στηρίζεται στον Ομηρο, τον «διδάσκαλο των αρετών».
Ηταν γνώστες της αρχαίας ελληνικής Γραμματείας. Είναι αξιομνημόνευτο, ωστόσο, ότι δεν έδιναν μεγάλη σημασία στους Αττικούς Τραγωδούς, αλλά στους λοιπούς ποιητές. Υπάρχει η διάσημη ιστορία μιας ελκυστικής κυρίας, φίλης ενός αυτοκράτορα, που μας διηγείται η Αννα Κομνηνή. Την ώρα που η κυρία περνούσε, κάποιος της φώναξε έναν ομηρικό στίχο, που μιλούσε για την Ελένη στην Τροία, κι εκείνη κατάλαβε το υπονοούμενο. Δεν υπήρχε κανείς λόγος να της εξηγήσει κάποιος, ποιανού ήταν οι στίχοι. Ολα ανεξαιρέτως τα αγόρια και τα κορίτσια ήξεραν τον Ομηρο. Η Αννα Κομνηνή δεν εξηγεί ποτέ τα σημεία στα οποία αναφέρεται στον Ομηρο, όλοι οι αναγνώστες της τα γνώριζαν.
Αγαπητέ κε Ρο, διάβασα την άποψή σας και την αντιλαμβάνομαι πλήρως. Αλλά η ηθικολογία δεν κάνει νόμους -ένας άθεος που επιχειρηματολογεί εναντίον της «Ορθόδοξης» Εκκλησίας επικαλούμενος την ηθική, ακούγεται σαν Ιησουίτης του 17ου αιώνα. Η Καθολική Εκκλησία έχει τεράστιες εκτάσεις, κτήρια, επιχειρήσεις και Τράπεζες σ’ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη και την Λατινική Αμερική, των οποίων η ιδιοκτησία βασίζεται σε τίτλους κρατικών οντοτήτων που δεν υπάρχουν πλέον (ούτε το Δουκάτο του Μιλάνου, ούτε η Ισπανική, ούτε η Πορτογαλλική, ούτε η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υφίστανται πια…). Μάλιστα, μεγάλο μέρος των τίτλων έχουν αποδειχθεί πλαστοί (με αποκορύφωμα βέβαια την Κωνσταντίνεια Δωρεά, με βάση την οποία ο Πάπας νεμόταν την Ρώμη για αιώνες…και η οποία αποτελεί την βάση κάθε πλουτισμού της Καθολικής Εκκλησίας). Όπου υπήρξε αμφισβήτηση των τίτλων αυτών ΔΕΝ έγινε βάσει της Ιεράς Εξέτασης (θυμίζω: μέχρι και τον 17ο αιώνα…), ή τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (θυμίζω: σφαγή χιλιάδων «αιρετικών» Ουγενότων το 1572 στο Παρίσι από τις βασιλικές δυνάμεις, που ο Πάπας την υποδέχθηκε με ενθουσιασμό-στέλνοντας συγχαρητήρια επιστολή στην βασίλισσα και διατάζοντας χωριστό ευχαριστήριο Te Deum… Τείνω να πιστέψω ότι κατ’αυτήν την περίοδο το Βασίλειο της Γαλλίας και η «Αγία Εδρα» ελέγχονταν από τους Βυζαντινούς μέσω διαπλανητικών τεριρέμ… Αλλιώς τέτοιες πράξεις δεν εξηγούνται:στην πολιτισμένη Δύση και μάλιστα ώρα Αναγέννηση και μισή, προς Μοντέρνα Εποχή παρά τέταρτο…). Όσο για τα βακούφια, το θέμα είναι λεπτό και λάθος χειρισμός του μπορεί και ν’αποτελειώσει το έργο του πογκρόμ του 1955. Είναι κυρίως πρόβλημα του δομικού πλαισίου του τουρκικού κράτους που εννοεί να συνδέει τα μειονοτικά ιδρύματα με θρησκευτικούς οργανισμούς. Προτού εκσυγχρονιστεί το σχετικό Δίκαιο -ΔΕΝ το βλέπω στα κοντά… Τουναντίον, η κυβέρνηση Ερντογάν το χρησιμοποιεί για την ενίσχυση του Ισλάμ και την βολεύει πολύ!- δεν τίθεται καν θέμα για την ισχύ των Χρυσόβουλων και των Φιρμανιών: ισχύουν μέχρι νεωτέρας:)
Εξαιρετικό άρθρο. (Αλλά και σχόλια που ακολουθούν.)
Αυτό που εγώ δεν έχω καταλάβει με το Βυζάντιο είναι το γιατί συνέβη. Πως και συνέβη. Ποιοί είναι οι πολιτικοί και κοινωνικοί λόγοι για τους οποίους είχε τόσο μεγάλη επιτυχία το ρεύμα που ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος (ο επονομαζόμενος μέγας, τρομάρα του) στη μάχη της Μουλβίας γέφυρας το 312 μ.Χ. ώστε τελικά να επιβληθεί και να αντικαταστήσει έναν ολόκληρο προϋπάρχοντα πολιτισμό. Ποιά ήταν η ιστορική αναγκαιότητα αυτού του ατυχούς φαινομένου διάρκειας χιλίων ετών.
Πόντε και Αριστερά,
χρησιμοποιείς μια μέθοδο που χρησιμοποιούν οι παπάδες. Επικαλούνται κάποιον ξένο που είπε ή έκανε κάτι υπέρ της Εκκλησίας και το αφελές συμπέρασμα ξεπηδάει: Αφού ο Σουλτάνος και ο Χίτλερ σεβάστηκαν την Ορθοδοξία, πολλώ μάλλον οφείλουν οι Έλληνες κλπ
Αφού ο Στήβεν Ράνσιμαν θαυμάζει το Βυζάντιο πάει να πει πως αυτό αξίζει τον κόπο. Τη δική σου γνώμη θα ήθελα και όχι του φανατικού βυζαντινολάτρη Ράνσιμαν. Αφού λοιπόν ο Αμερικανός Τζων Ρην θαύμαζε τον Λένιν πάει να πει κλπ και αφού οι Έλληνες ταγματασφαλίτες υπηρέτησαν τον Χίτλερ πάει να πει κλπ.
Τι αξία έχει η γνώμη του Ράνσιμαν, υπέρ της Ορθοδοξίας και του Βυζαντίου.
Παραθέτω αποσπάσματα από την τελευταία συνέτευξη του ανδρός για να κρίνει κάποιος την αξία της γνώμης του Ράνσιμαν. Όλη η συνέντευξη στο
http://www.aegean.gr/agios-therapontas/magazine/hospitality/periodical/pemptousia/interview.html
Παρεμπιπτόντως η συνέντευξη δόθηκε στην γνωστή πιά στο πανελλήνιο Βατοπεδινή «Πεμπτουσία» και στο τέλος του λινκ θα δείτε τον έγκυρο Ράνσιμαν φωτογραφία με τον όσιο Εφραίμ
……………………………………………………..
Π.: Πώς αισθάνονται οι άνθρωποι της δυτικής αντιλήψεως όσον αφορά το Άγιον Όρος; Πώς το βλέπουν;
Σ.Σ.Ρ: Μου φαίνεται ότι είναι για αυτούς ένας αινιγματώδης τόπος και ασφαλώς οι γυναίκες δεν καταλαβαίνουν σχεδόν τίποτα για το Άγιον Όρος. Φυσικά, οι επισκέπτες που έρχονται εδώ επιστρέφουν ενθουσιασμένοι και έχετε πλέον θαυμαστή τον πρίγκιπα Κάρολο, που πολύ επιθυμεί και ευχαριστείται όταν παραμένει κοντά σας.
Π.: Γι’ αυτό πρόσφατα έμεινε στο Βατοπαίδι για τρεις νύκτες.
Σ.Σ.Ρ: Ναι, προσποιήθηκε ότι είχε αποκλειστεί από κακοκαιρία στο Όρος. Αλλά τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Είχε πει στους ανθρώπους του γιοτ που τον μετέφερε ότι έπρεπε να πάνε στην Θάσο να περιμένουν, διότι εδώ είχε δήθεν ξεσπάσει μεγάλη κακοκαιρία. Και πράγματι πέρασε υπέροχα.
Σημ. Λασκαράτου: Δεν αμφιβάλλω καθόλου
………………………………………..
Σ.Σ.Ρ: Μερικές φορές -τι να πω- αισθάνομαι πολύ απογοητευμένος από τις άλλες Εκκλησίες της Δύσεως. Όμως, χαίρομαι με την σκέψη ότι στα επόμενα 100 χρόνια η Ορθοδοξία θα είναι η μόνη ιστορική Εκκλησία που θα υφίσταται. Η Αγγλικανική εκκλησία είναι σε πολύ κακά χάλια. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χάνει συνεχώς έδαφος. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ο αυξανόμενος αριθμός αυτών που ασπάζονται την Ορθοδοξία και μάλιστα στην Βρετανία. Πιστεύω ότι προσφέρει την πραγματική πνευματικότητα που οι άλλες εκκλησίες δεν μπορούν πλέον να μεταδώσουν. Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία θα διατηρηθεί σε αντίθεση με τις άλλες.
Σημ.Λασκ.Ας κρίνει ο αναγνώστης την άποψη πως σε 100 χρόνια ο Καθολικισμός δεν θα υφίσταται και θα υπάρχει από τις ιστορικές Εκκλησίες μόνο η Ορθοδοξία.
Π.: Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσε να προσφέρει η Ορθοδοξία σε μία ενωμένη Ευρώπη και γενικά σ’ όλον τον κόσμο;
Σ.Σ.Ρ: Να σας πω· πολύ αμφιβάλλω ότι θα έχουμε ποτέ ενωμένη την Ευρώπη ή όλο τον κόσμο. Πιστεύω όμως ότι στο πρόβλημα της ενότητας των λαών η Ορθοδοξία προσφέρει μια άριστη επίλυση, επειδή κατ’ αρχάς, δεν προβάλλει τον εθνικισμό καθόλου.
Σημ Λασκαρ Η Ορθοδοξία που είναι διαιρεμένη σε εθνικές κρατικές Εκκλησίες, που ευλόγησε τις αλληλοσφαγές μεταξύ Ορθόδοξων λαών, που κάθε καινούργιο κράτος που δημιουργήθηκε στην Ανατολική Ευρώπη, απόσχισε και το κομμάτι της Εκκλησίας που του αναλογούσε, η Ορθοδοξία που τσακώνεται ο Ρώσος πατριάρχης με τον Ρουμάνο, ο Έλληνας με τον Ρώσο, ο Σλαβομακεδόνας με τον Έλληνα, ο Ουκρανός με τον Ρώσο, ο Μολδαβός με τον Ρουμά νο, ο Μαυροβούνιος με τον Σέρβο, ο Σέρβος με τον Σλαβομακεδόνα κλπ κλπ . Η Ορθοδοξία που είναι η μόνη Εκκλησία στον κόσμο που εν έχει καταφέρει να συγκαλέσει μια Οικουμενική Σύνοο για αιώνες, η Ορθοδοξία που ακόμα και στην ίδια χώρα (ΗΠΑ-Αυστραλία-Γαλλία κλπ) έχει τόσους διαφορετικούς αρχιεπισκόπους και Εκκλησίες όσες και οι εθνότητες των μεταναστών της, δεν προβάλλει τον εθνικισμό. Αυτόν που όλοι οι μεγάλοι Ορθόδοξοι Θεολόγοι όπως ο Αλέξανδρος Σμέμαν και ο Κάλλιστος Γουέαρ, ομολογούν πως είναΙ Η Αχίλλειος πτέρνα της
Π.: Στην Μονή Βατοπαιδίου, ο επιφανής άγιος και μέγας υπέρμαχος της Ορθοδοξίας Γρηγόριος ο Παλαμάς, ξεκίνησε ως μοναχός παραμένοντας εδώ για τρία χρόνια. Η Εκκλησία και ιδιαίτερα οι αγιορείτες, τον θαυμάζουν πολύ και τον τιμούν εξόχως. Τι λέει η Δύση γι’ αυτόν;
Σ.Σ.Ρ: Να σας πω. Υπάρχει ακόμα προκατάληψη κατά των Παλαμιτών, αυτών που δέχονται την θεολογία του. Εμένα προσωπικά τα δόγματά του με αναπαύουν, παρόλο που άλλοι αντιτίθενται.
Σημ. Λασκ: Θαυμασμός για τους ομφαλοσκόπους παλαμιστές
…………………………………………..
Π: Ποια πιστεύετε ότι είναι η πεμπτουσία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας διαμέσου της μακραίωνης ιστορίας της;
Σ.Σ.Ρ: Νομίζω ότι θα πρέπει να δώσω μια απάντηση που θα πάρει πολύ χρόνο. Εν ολίγοις, οι Βυζαντινοί διατηρούσαν πάντοτε -αν και σε ορισμένες περιστάσεις δεν το πέτυχαν εξ ολοκλήρου- ένα πνευματικό επίπεδο υψηλής στάθμης και φρονώ ότι αυτό είναι μάλλον η πεμπτουσία, το πιο σημαντικό στοιχείο τους.
Σημ.Λασκ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
……………………………………………
……………………………………………………….
Π.: Μερικοί ισχυρίζονται -και θέλαμε Σερ την δική σας άποψη ως ειδικού- ότι η Αρχαία Ελλάδα ήταν πολύ ένδοξη και ένας υπέροχος πολιτισμός, πράγμα αναμφισβήτητο, ενώ ο Βυζαντινός πολιτισμός υπήρξε μια σκοτεινή περίοδος του Μεσαίωνα που τους απωθεί. Πέστε μας κάτι σχετικά με αυτό;
Σ.Σ.Ρ: Πάντοτε διαμαρτύρομαι εναντίον της θέσεως αυτής! Στο Βυζάντιο υπήρχε υψηλό ήθος! Σχετικά δε με την Βυζαντινή Τέχνη δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ σωστή εκτίμησή της. Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι ορισμένα βυζαντινά ψηφιδωτά είναι ανώτερα από όλα τα αρχαία αγάλματα της κλασσικής εποχής. Έχει γίνει πολύς θόρυβος περί των Ελγινείων μαρμάρων. Δεν μου προκαλούν πολύ θαυμασμό· θα προτιμούσα πιο παλαιά έργα τέχνης, όπως π.χ. οι «Κόρες». Δεν θα επιθυμούσα ποτέ μου να είχα αγάλματα ρεαλιστικού τύπου, εντελώς «ανθρώπινα». Θα με συνάρπαζε εάν είχαν μια πνευματική διάσταση, όπως οι τόσο εκφραστικές (εξπρεσσιονιστικές) βυζαντινές δημιουργίες που είναι μοναδικές και σχεδόν ανεπανάληπτες. Κάτι το οποίο συνέβη κατά την διάρκεια της ζωής μου είναι η εκτίμηση των διαφόρων Βυζαντινών Τεχνών, και η μείωση της αποκλειστικής συγκεντρώσεως στην Τέχνη του χρυσού αιώνα της Αθήνας.
Σημ. Λασκ: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
……………………………………………….
Σ.Σ.Ρ: Ναι. Βεβαίως, είμαι ήδη 97 ετών και δεν γνωρίζω εάν μπορώ να προσφέρω κάτι άλλο ακόμη. Πάντως αναζωογονήθηκα με αυτήν την επίσκεψή μου στο Άγιον Όρος.
Π.: Πριν τελειώσουμε, μία τελευταία ερώτηση· πώς σας φάνηκε η Βατοπαιδινή χορωδία;
Σ.Σ.Ρ: Μου άρεσε το ψάλσιμό τους. Την διακρίνει η απουσία της εκκοσμικευμένης μουσικής και μου δημιουργεί μια υπερβατική ποιότητα, η οποία πρέπει να υπάρχει στην βυζαντινή μουσική.
Σημ.Λασκ. Απουσία εκκοσμίκευσης στο Βατοπαίδι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
* Περιοδικό Πεμπτουσία, Δεκέμβριος 2000 – Μάρτιος 2001
** Συνέντευξη που παραχωρήθηκε στο περιοδικό ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ του διάσημου Βυζαντινολόγου Σερ Στήβεν Ράνσιμαν στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, την 14η Ιουλίου 2000, όπου φιλοξενήθηκε κατά την τριήμερο παραμονή του στο Άγιον Όρος επί της προκείμενης ελεύσεως του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος θα εγκαινίαζε το νέο Σκευοφυλάκιο της Μονής και της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους
Φωτογρ: Ο Σερ Στήβεν Ράνσιμαν με τον Πανοσ. Αρχιμανδρίτη π. Εφραίμ,
Καθηγουμένο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους Άθω
Ωραιότατη η συνέντευξη του ΣΕΡ.
Ειδικά η ερώτηση και η απάντηση που ακολούθησε, σχετικά με την σύγκριση της τέχνης στην αρχαία Ελλάδα και αυτής στο Βυζάντιο.»Δεν θα επιθυμούσα ποτέ μου να είχα αγάλματα ρεαλιστικού τύπου, εντελώς «ανθρώπινα».Μπράβο ΣΕΡ, πέστα ΣΕΡ.Ούτε και αυτοί που σε ρώταγαν τότε, θέλουνε να έχουνε σχέση με τα ανθρώπινα.Με τίποτα λεφτά μόνο και τίποτα αλλαξοκωλιές με την εκάστοτε εξουσία, από τα ανθρώπινα θέλουν να έχουν σχέση.Μεγάλες αλήθειες λέει, η συνέντευξη του ΣΕΡ.
@Διαγόρας ο Μήλιος
1. Ο Κωνσταντίνος ΔΕΝ ξεκίνησε κανένα ρεύμα (και φυσικά το Βυζάντιο δεν… συνέβη!). Διότι:
α. Η ιδέα της μεταφοράς της πρωτεύουσας στην Ανατολή υπάρχει ήδη από την… Αινειάδα του Βιργίλιου. Μέσα στ’αυτοκρατορικά χρόνια (από τον Μάρκο Αντώνιο μέχρι και την Τετραρχία) έγιναν τουλάχιστον 9 απόπειρες να μεταφερθεί η πρωτεύουσα ανατολικά. Μέχρι που συζητήθηκε η επανίδρυση της Τροίας γι’αυτόν τον σκοπό… Μια ματιά στα σύνορα, τα οικονομικά μεγέθη, αλλά και τις κυριαρχούσες ιδεολογίες των αιώνων της Αυτοκρατορίας εξηγεί γιατί.
β. Η ιδέα της κοινής (κρατικής) θρησκείας βρίσκεται στις ρίζες του ρωμαϊκού πολιτεύματος, και η ισχυροποίησή της κατά την διεθνοποίηση της Ρώμης ήταν απλώς αναμενόμενη. Αιώνες πριν τον Κώτσο λατρευόταν ο Αυτοκράτορας σαν θεός. Όμοια, η ιδέα ότι η κοινή θρησκεία όφειλε να βασιστεί σε κάποιο ανατολικό πρότυπο -κατά προτίμηση στον Ιουδαϊσμό ή τον Ζωροαστρισμό- είναι τουλάχιστον σύγχρονη του Κάτωνα (για να μην πω του… Πλάτωνα), και ο Ιουδαϊσμός και οι παραφυάδες του κέρδισαν στα σημεία κυρίως λόγω στρατηγικής και… μόδας! Ο Ιουδαϊσμός ξεκινούσε με πολύ καλύτερο βαθμό διείσδυσης στην ρωμαϊκή ελίτ (η οποία λάτρευε την ιδέα ενός Βασιλιά-Ήλιου-Μεσσία) ΚΑΙ είχε το πλεονέκτημα να μην είναι επίσημη θρησκεία κάποιας εχθρικής δυνάμεως (σε αντίθεση με τη θρησκεία του Ζαρατούστρα…). Οι ιουδαϊκές παραφυάδες που έδωσαν τον Χριστιανισμό βρήκαν καταπληκτικά έτοιμο το λεξιλόγιό τους από τον Στωικισμό. Ενδιαφέρον είναι πάντως, ότι ακόμα κι έτσι το παιχνίδι ανάμεσα σε Χριστό και Μίθρα παιζόταν ακόμα -μέχρι που ο Κώτσος σφύριξε την λήξη.
γ. Η στροφή του ρωμαϊκού πολιτεύματος προς τον δεσποτισμό ελληνιστικού τύπου ξεκίνησε από ιδιαίτερα νωρίς, και ήταν αποτέλεσμα και συγκριτισμού με τα ελληνιστικά βασίλεια, αλλά και ανάγκης. Ο Κώτσος δεν προχώρησε σε καμία σημαντική πολιτική μετατροπή, η μετακίνηση πήρε αιώνες. Ενδιαφέρον έχει ότι η σύγχρονη Βυζαντινολογία διακρίνει τουλάχιστον 3 «Βυζάντια» από πολιτική άποψη: το πρώτο του Κώτσου (330-717) ήταν πρακτικά η ρωμαϊκή αυτοκρατορία με χριστανικό θρήσκευμα, με μόνη μεταρρύθμιση αυτήν της επίσημης γλώσσας επί Ηρακλείου. Το δεύτερο (717-1204) προήλθε από την μετάλλαξη που έφερε η πίεση των Αράβων: στο θρόνο ανεβαίνει (ενώ επικρατεί πανικός) ο ημιβάρβαρος (και Αραβόφρονας κατά τους κατηγόρους του της εποχής) Λέων ο Ίσαυρος. Είναι οι δικές του μεταρρυθμίσεις που μετατρέπουν το Βυζάντιο στην απόλυτη Δεσποτεία (όχι τυχαία η πλειοψηφία των παραδειγμάτων του φίλου Ρο προέρχεται από την δεύτερη περίοδο). Και, φυσικά υπάρχει και η περίοδος 1204-1453, που δεν μας αφορά εδώ…
ΚΑΙ
2. Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε «αντικατάσταση» πολιτισμού από άλλον… Υπάρχουν μεταλλάξεις λογω εξωτερικών πιέσεων, λόγω πολιτικοθρησκευτικών επιλογών, ή λόγω προσμίξεων (τα δυο ή και τα τρία μαζί). Μια ματιά στις συγκρούσεις των αιρέσεων του 4-7ου αιώνα, όπου η Αυτοκρατορία σχίστηκε κυριολεκτικά σε Ευρώπη (και Μικρά Ασία) από την μια, και Ασία και Αφρική από την άλλη δείχνει ακριβώς αυτό. Η ευκολία δε της κατάκτησης από τους Αραβες και του εξισλαμισμού των Ανατολικών Επαρχιών της Αυτοκρατορίας απλά το επιβεβαιώνει.
Με λίγα λόγια, η ιστορία δεν προχωρά με θαύματα κάποιων θαυματοποιών 🙂
Ποιος τα λέει όλα αυτά αγαπητέ;
Επαναλαμβάνω:
1ον: Ποιος ακριβώς τα έγραψε;
2ον: Σε ποιο επιστημονικό συνέδριο τα δημοσίευσε;
3ον: Ποιοι άλλοι ειδικοί στο αντικείμενο επιστήμονες συμφώνησαν με αυτά;
4ον: Τι θέση κατέχουν τα βιβλία του στη διεθνή ή έστω στην εγχώρια επιστημονική βιβλιογραφία επάνω στα ζητήματα του Βυζαντίου;
Θα περιμένουμε με επιμονή τις σαφείς απαντήσεις σου και κυρίως τις ΠΗΓΕΣ σου όπυ θα μας δείξεις να γράφονται ΟΛΑ αυτά και ΦΥΣΙΚΑ να μας δείξεις ότι ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ -ΑΚΡΙΒΩΣ- ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΕΙΣ ΕΣΥ ΕΚΕΙ!.
@apostolosathinaios
Σε ευχαριστώ για την εκτενή απάντηση, έχεις βέβαια δίκιο ως προς το ότι δεν πρόκειται για μία τόσο απλή υπόθεση όσο το ερώτημά μου την έκανε ίσως να φαίνεται.
Η απάντησή σου δεν με κάλυψε απολύτως, είτε επειδή παραπέμπει σε ζητήματα που μου είναι άγνωστα, (όπως το «Μια ματιά στα σύνορα, τα οικονομικά μεγέθη, αλλά και τις κυριαρχούσες ιδεολογίες των αιώνων της Αυτοκρατορίας εξηγεί γιατί»,) είτε επειδή δεν είναι αρκετά σαφής, («ο Ιουδαϊσμός και οι παραφυάδες του κέρδισαν στα σημεία κυρίως λόγω στρατηγικής και… μόδας!») είτε επειδή εγώ δεν κατανοώ τη σύνδεση ανάμεσα σε πολλά από αυτά που αναφέρεις και το δικό μου ζητούμενο που είναι η κατανόηση του «γιατί» των αλλαγών που έγιναν.
Εν πάση περιπτώσει, σίγουρα δεν εννοούσα ότι ο Κωνσταντίνος εφηύρε το Βυζάντιο, απλά του προσδίδω κάποιο σημαντικό (αλλά και συνάμα περιστασιακό, αν θες) ρόλο στη δημιουργία του, αφού αυτός κήρυξε τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Μάλιστα, δεν ξέρω αν τον καιρό εκείνο ήταν ή δεν ήταν ο χριστιανισμός ήδη θρησκεία της πλειοψηφίας του λαού: αν ήταν, τότε δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο ο Κωνσταντίνος, αλλά τότε είναι επίσης εύλογο το ερώτημα πως κατάφερε ο χριστιανισμός να απλωθεί τόσο πολύ μέσα σε τρεις αιώνες. Αν δεν ήταν ήδη ο χριστιανισμός η θρησκεία της πλειοψηφίας του λαού, τότε σαφώς και η κίνηση του Κωνσταντίνου ήταν σημαντική, και με κάνει να αναρωτιέμαι α) τι είχε να κερδίσει, και β) πως τα κατάφερε.
Δηδρ,
το ύφος του εισαγγελέα αλλού.
Ο κ. Λασκαράτος κατέθεσε τις απόψεις του.
ΕΣΥ πρέπει να μας φέρεις τις πηγές σου και να αποδείξεις ότι γράφει ανακρίβειες.
Κατέθεσε κι εσύ τις απόψεις σου και βλέπουμε.
Προς το παρόν, βρες κάτι αναληθές από τα πρόσωπα και τις πράξεις τους που αναφέρονται στο κείμενο. Τόσες ιστορικές personae αναφέρονται, διάλεξε κάποιον ή όλους, στο χέρι σου είναι.
ΕΜΕΙΣ περιμένουμε, όχι εσύ.
ciao.
Δήδρ,
να σε βοηθήσω, ξεκίνα να διαψεύσεις αυτά:
«Τυφλώθηκαν επίσης οι αυτοκράτορες Κωνσταντίνος ο Στ΄ (797) από τη μητέρα του αγία Ειρήνη, Μιχαήλ ο Ε΄ (1042), που αρπάχτηκε μαζί με τον φίλο του Κωνσταντίνο, ικέτης από την αγία Τράπεζα της μονής Στουδίου (Ο Σκυλίτζης αναφέρει πως η Θεοδώρα κι η Ζωή που τον διαδέχθηκαν, διέταξαν: «ανασκολοπισθήτω, σταυρωθήτω, τυφλωθήτω»), Ρωμανός ο Δ΄ (1070) (εξαπατημένος από τον καλόγερο Ψελλό), Ανδρόνικος Κομνηνός (1185), Ισαάκιος Άγγελος από τον αδελφό του Αλέξιο Γ΄ (1195), Ιωάννης Δ΄, μόλις 10ετής που τυφλώθηκε το 1261 από τον αυτοκράτορα και κηδεμόνα του Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο Αλέξιος Ε΄ ο Μούρτζουφλος από τον πεθερό του, ο Ανδρόνικος Δ΄ Παλαιολόγος και το νήπιο ο γυιός του Ιωάννης από τον πατέρα του πρώτου Ιωάννη Ε΄. Τυφλώθηκαν επίσης ο πατριάρχης Καλλίνικος ο Α΄, ο Ανδρόνικος Νεστόγγος και ο δούκας Στασηνός ο Μακρηνός, με ταυτόχρονο ακρωτηριασμό των χεριών τους, από τον εξάδελφο του πρώτου αυτοκράτορα Ιωάννη Α΄ Βατάτση, ο ένδοξος στρατηγός Βελισάριος, (σύμφωνα τουλάχιστον με μερικές πηγές) όταν έπεσε στη δυσμένεια του άγ.Ιουστινιανού, ο χρονογράφος Μιχαήλ Γλυκάς, ο στρατηγός Συμβάτιος (9ος αιώνας), ο μητροπολίτης Κορίνθου (τέλη 12ου αι.) που επιπλέον γκρεμοτσακίστηκε στον Ακροκόρινθο από τον Λέοντα Σγουρό που αργότερα αυτοκτόνησε με τον ίδιο τρόπο. Ο Κωνσταντίνος ο Ε΄, τύφλωσε τον γαμπρό του Αρμένη στρατηγό Αρτάβαζο με τους δυο γυιούς του και με τον πατρίκιο Σισίννιο, ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος τύφλωσε χιλιάδες ορθόδοξους Βούλγαρους στρατιώτες, κάνοντας τον τσάρο Σαμουήλ να πεθάνει από θλίψη. Ο Ι.Σκυλίτσης αναφέρει τον ανασκολοπισμό του Βούλγαρου φρούραρχου των Βοδενών (Έδεσσας) Δραξάν.»
είναι ένας μπούσουλας, δεν μπορείς να πεις, κάνω ότι μπορώ.
ΕΜΕΙΣ περιμένουμε.
Υπάρχει όμως και η επιστημονική γνώση, που νομίζω ότι θα έπρεπε να αναζητηθεί από τον καθένα που ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέμα του Βυζαντίου.
Δύο εξαιρετικά βιβλία για το Βυζάντιο είναι:
-Τ. Κιουσοπούλου «Οικονόμος ή βασιλεύς», Αθήνα, εκδ. Πόλις, 2008 όπως επίσης και
-Σπύρου Βρυώνη, «Η παρακμή του μεσαιωνικού ελληνισμού στη Μικρά Ασία και η διαδικασία εξισλαμισμού», Αθήνα, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 1996.
Μ-π
Πανοσιολογιώτατε Δηδρ ή όπως αλλιώς λέγεσθε. Τόση αδυναμία να αντικρούσετε το ποστ; Καταφεύγετε σε φτηνιάρικα κόλπα για να το απαξιώσετε.
Μας λέτε πάτερ μου:
@Ποιος τα λέει όλα αυτά αγαπητέ;
Επαναλαμβάνω:
1ον: Ποιος ακριβώς τα έγραψε;
2ον: Σε ποιο επιστημονικό συνέδριο τα δημοσίευσε;@ κλπ κλπ
Στα σοβαρά πιστεύετε ότι τα πάνω από 100 περιστατικά που σταχυολογώ τα έγραψε ένας μόνο ιστορικός. Καμώνεστε πως δεν καταλαβαίνετε πως έχουν καταγραφεί από δεκάδες ιστορικούς του Βυζαντίου; Δηλαδή η δολοφονία του γιού του αγίου Κωνσταντίνου από τον μπαμπά του, η εκτύφλωση του Κων.Πορφυρογέννητου από την αγία μαμά του, οι περιπέτειες του πατριάρχη Αναστάσιου, του στρατηγού Βελισάριου, τν «Γραπτών», του αρχηγού των Βογόμιλων, του αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη, του αυτοκράτορα Μαυρίκιου κλπ κλπ κλπ καταγράφηκαν όλα από έναν μόνο ιστορικό και για να πιστοποιηθούν πρέπει να σας πως σε ποιό επιστημονικό συνέδριο ανακοινώθηκαν; Τόση φτήνεια; Πολύ σωστά σας λέει ο κ.Ροϊδης, Ποιά αμφισβητείτε από όλα αυτά; Κάντε μια λίστα και θα σας απαντήσω. Προς το παρόν επιτρέψτε μου να συμπληρώσω τη λεζάντα από τη δεύτερη φωτογρφία, που μπήκε ημιτελής. Θα σας βάλω και πηγή για να μην σκούζετε: . «Επί των ημερών των δυο τούτων βασιλισσών εσημειώθησαν αι περισσότεραι τυφλώσεις, αι απηνέστεραι διώξεις αντιπάλων και τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων» . Πηγή: Αλέξανδρου Διομήδη Κυριακού «Εκκλησιαστική Ιστορία», Εν Αθήναις 1881. Αμφισβητείτε την δράση της ρέκορντγούμαν (παγκόσμιο ρεκόρ εκτυφλώσεων) Ζωής που τόσο ξεδιάντροπα , επαναλαμβάνω τόσο ξεδιάντροπα η Ορθοδοξία σου της έχει βάλει φωτοστέφανο και την έστησε πλαι στον θεό σας, ΄μέσα στον κορυφαίο ναό σας. Έχετε το Χριστό σας ανάμεσα σε δυο φονιάδες σαδιστές αυτοκράτορες φωτοστεφανωμένους, που διέπραξαν τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων. Ποιός άθεος έχει ποτέ τολμήσει τέτοια δυσφήμηση τέτοια βλασφημία του Χριστού; Έχεις κάτι να πεις πάνω σε αυτό. Εγώ σε ρωτάω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Αν έχεις κάτι να πεις πέστο.
Αλλά και χωρίς πηγή. Οποιαδή ποτε εγκυκλοπαίδια αν ανοίξει κανείς στα λήμματα των ονομάτων των πατριαρχών και των αυτοκρατόρων που εκθέτω εδώ, θα βρεί τόσα κι άλλα τόσα εγκλήματα.
Θέλετε πάτερ Δηδρ ή Πάπυρους ή όπως αλλιώς, να συνεχίσω με βαρβαρότητες πατριαρχών όπως του Αγίου Φωτίου σε βάρος του Αγίου Ιγνατίου και τούμπαλιν; Θέλετε να μιλήσουμε για την φόνισσα Θεοφανώ; Για τη σφαγή χιλιάδων πολιτών από τον αγ.Ιουστινιανό στον Ιππόδρομο, για τις σφαγές χιλίαδων από τον Μ.Θεοδόσιο στην Αντιόχεια και στη Θεσσαλονίκη, για την εκτύφλωση χιλιάδων στρατιωτών από τον Βουλγαροκτόνο, γεγονότα που παρέλειψα και για εκατοντάδες άλλα; Θέλετε να προχωρήσουμε σε περιγραφές της Άννας της Κομνηνής για το πως κάηκε ο αιρετικός Βασίλειος και πως τον παγίδευσαν ύπουλα ο άγιος πατριάρχης και ο αυτοκράτορας; Θέλετε να επεκταθούμε σε περιγραφές του Προκόπιου για την πορνοαυτοκράτειρα φόνισσα αγία Θεοδώρα Α΄, ή για τις σφαγές 100.000 Παυλικανών από την αγία Θεοδώρα Βου; Πάτε γυρεύοντας πάτερ μου; Δεν σας κάλυψαν οι καλοπροαίρετοι φίλοι μας που μας είπαν, μιλώντας νομικά, πως εντάξει οι σφαγές, αλλά τα χρυσόβουλα είναι χρυσόβουλα. Τολμάτε να αμφισβητήσετε το βυζαντινό γκραν γκινιόλ; Αν έχετε τα κότσια γίνετε πιό συγκεκριμένος.
Α προ πο, εκείνες οι ιστορίες που εκθέτει η Ελευθεροτυπία (σχόλιο 13ο και γρουσούζικο) για το χρυσόβουλο πατριαρχείο Ιεροσολύμων με sex, drugs, killings, gold τις περνάτε αδιάφορα;
Σας παρακαλώ αν απαντήσετε μην εκτρέψετε την κουβέντα να μας πείσετε πως δεν είστε παπάς ή δεν έχετε πολλά ονόματα. Ευχαρίστως δέχομαι πως δεν είστε παπάς. Θέλω απάντηση επί της ουσίας. Εδώ κι εδώ κι εδώ κι εκεί λες ψέμματα Λασκαράτε. Ο βουλγαροκτόνος δεν τύφλωσε, ο Μαυρίκιος πέθανε στο κρεββάτι του, ο Ηράκλειος δεν έκανε αυτό που λες αλλά το άλλο κλπ κλπ. κι εγώ δεν θα σου ζητήσω συνέδρια.
Α ναι κύριε Δηδρ, και κάτι πολύ συγκεκριμένο και αδιαμφισβήτητο, όπου ούτε εγώ ούτε εσύ μπορούμε να κάνουμε φτηνιάρικα παιχνιδάκια. Η Ορθοδοξία έχει έμβλημά της το δικέφαλο τέρας του ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού με τα γαμψά νύχια, μέχρι και σήμερα όπως έγραψα και όπως απέφυγες να σχολιάσεις. Της αξίζει αυτό το έμβλημα. Συμφωνείς;
Εμένα μου αρέσει που τα μαργαριτάρια στοχεύουν τους αναγνώστες από την πρώτη κιόλας σειρά: «Βυζάντιο (όχι η πόλη που έχτισε στη Μικρά Ασία ο Βύζας από τα Μέγαρα, αλλά η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κοινώς Ρωμανία) σημαίνει αποθηρίωση του ανθρώπου». Όμως η «αποθηρίωση» δεν είναι το μόνο μαργαριτάρι, αυτά συνεχίζονται με συνέπεια σε όλο το υπόλοιπο κείμενο, πχ. «“Οι πιο άγριες φυλές ανθρωποφάγων δεν έχουν να επιδείξουν τέτοιες θηριωδίες”». Βέβαια ο κ. Λασκαράτος, μέγας ανθρωπολόγος ων, έχει μελετήσει και όλες τις φυλές κανιβάλων και μιλάει υπεύθυνα.
Αλλ’ ας επιστρέψουμε στην «αποθηρίωση». Την αποδεικνύει τάχα όλη αυτή η δραματοποιημένη και παραφουσκωμένη περίληψη μιας ιστορίας 1123 ετών; Μήπως νωρίτερα από τη Ρωμανία, παράλληλα με τη Ρωμανία σε άλλες χώρες, και μετά από τη Ρωμανία, ο άνθρωπος ήταν λιγότερο θηριώδης; Μήπως δεν ήταν πανάθλια η κατάσταση σε όλες τις φυλακές όλου του κόσμου εκείνη την εποχή; Λέω να παραθέσω μια λεπτομερή απαρίθμηση των εγκλημάτων της Γαλλικής Επανάστασης που τελέστηκαν σε ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ χρονικό διάστημα (π.χ. μόνο στο διάστημα μεταξύ 5 Σεπτεμβρίου 1793 και 28 Ιουλίου 1794, εκτελέστηκαν μαζικά περίπου 40.000 άνθρωποι – αριθμός που σίγουρα δεν είναι απόλυτα ακριβής, αφού σε πολλές εκτελέσεις δεν κρατούσαν αρχείο -και μπόλικοι ηγέτες, επαναστατικοί και προεπαναστατικοί) να κλαίμε όλοι μαζί για την «αποθηρίωση του ανθρώπου».
Αλλά τι σημασία έχουν τα εγκλήματα εκείνα, θα μου πείτε, εκείνα τα διέπραξαν διαφωτισμένοι άνθρωποι, όχι τίποτα σκοταδιστές Χριστιανοί. Εξάλλου εσάς σας ενδιαφέρει να αποδείξετε ότι τα «χρυσόβουλα» είναι βδελυρά σαν τους «βδελυρούς» που τα εξέδωσαν, και ως εκ τούτου πρέπει να τα αποκηρύξουμε, όπως επίσης και την «βδελυρή» Ορθόδοξη εκκλησία, έτσι δεν είναι; Μη λερώνουμε και τα χέρια μας με αίμα τώρα…
Μπίνγκο:
«Ο κ. Λασκαράτος κατέθεσε τις απόψεις του…»ΕΣΥ πρέπει να μας φέρεις τις πηγές σου και να αποδείξεις ότι γράφει ανακρίβειες…βρες κάτι αναληθές…ΕΜΕΙΣ περιμένουμε, όχι εσύ.»
Λατρεύω τις απαντήσεις αυτές που επικυρώνουν την αντιληψη που εκθέτω σε όλα μου τα post για τέτοια χαμηλού επιπέδου blog.
Τα Blog «ότι, λάχει»,
Τα Blog «γράφω ό,τι μου κατέβει».
Αυτό που δεν παρατήρησες, είναι ότι απέναντί μου συγκεκριμένα, η απάντηση αυτή είναι όχι μόνο αδύναμη, αλλά πραγματική υποχώρηση. Γιατί ΑΝ ΘΥΜΑΣΑΙ, έχω βρει ΗΔΗ κάτι τρυπάρες ΝΑ (με το συμπάθιο) στα κείμενά σας και σε 5-6 post έχω προσκομίσει πάνω από 30 βιβλία, πηγές και εγκυκλοπαιδικά άρθρα για να στηρίξω τις απόψεις μου.
Για το μήνυμα #16 λέω ευθέως ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ αν δεν παρατεθεί σε ένα προς ένα όλα τα γεγονότα το βιβλίο του ειδικού επιστήμονα όπου τα γράφει με τον αρθμό σελίδας!
ΕΠΙΣΗΣ και το κυριότερο:
Για να σταθεί αυτό το άρθρο θα πρέπει να προσκομίσετε πηγές ειδικών επιστημόνων που να καταλήγουν μετά από τα παραπάνω στοιχεία ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ συμπεράσματα. Δηλ. ποιοι ειδικοί επιστήμονες ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝ τα παραπάνω στοιχεία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως εσείς.
Για παράδειγμα θέλω να δω πηγές ή έστω δευτερογενή βιβλιογραφία από αναγνωρισμένους βυζαντινολόγους, που αποδεικνύουν ότι γίνονταν καθημερινά (σε ημερήσια διάταξη) εκτυφλώσεις, ακρωτηριασμοί, στραγγαλισμοί, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, πέταγμα στα θηρία, κατακρημνίσεις, νευροκοπίες, καυλοκοπίες, ευνουχισμοί παιδιών, πνιγμοί σε σάκους μέσα στην θάλασσα, παλουκώματα, βρασμοί σε καζάνια, αργό καψάλισμα, εκτελέσεις, γδάρσιμο, σκύλευση νεκρών, αιματοχυσίες, διαπομπεύσεις, εξορία, μεταλλισμός και ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΥΛΟΓΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ και κυρίως ΟΛΟΙ οι πατριάρχες ή έστω οι παρισσότεροι απ΄αυτούς. Διαφορετικά αποτελεί ισπεδωτικό, αστοιχείωτο λιβελλογράφημα.
Και το ίδιο για όλα τα υπόλοιπα συμπεράσματα.
Διαφορετικά, το παραπάνω αποτελεί κείμενο παραφιλολογίας, αυθαιρεσίας και κακοπιστίας.
Πηγές απαιτούνται για ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα γεγονότα, ΟΛΑ όσα παρατίθενται με βιβλιογραφία και αριθμό σελίδας όπως και τα συμπεράσματα, από ποιους ειδικούς τα έχετε παραθέσει. Για παράδειγμα ότι κάθε έγκλημα το οποίο παρατίθεται, έχει σχέση είτε με τα χρυσόβουλα, είτε με ενέργειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να καταγράψετε τα αίτια για όλα τα γεγονότα και τις σχέσεις τους με την Ορθόδοξη Εκκλησία την οποία κατηγορείτε.
Άντε, γιατί, ή θα εκτεθείτε, ή θα αποφασίσετε να σοβαρευτείτε.
Όταν πράγματι αποδείξετε όλα τα παραπάνω με πηγές (οι οποίες θα αποτελούν τουλάχιστον 50 εγκυκλοπαιδικά άρθρα και βιβλιογραφία), τότε, δεσμεύομαι (και όλοι γνωρίζουν ότι μπορώ να το κάνω και ΘΑ ΤΟ κάνω), ότι θα ετοιμάσω όχι μόνο απάντηση αλλά ειδική μονογραφία επί του ζητήματος.
Expaganus,
Τόση έλλειψη επιχειρημάτων; τόσα τσαλίμια υπεκφυγών για να απαξιώσουμε ένα ποστ;
Σε μάρανε η λέξη Βυζάντιο και μας διαφωτίζεις πως πρόκειται για την αποικία των Μεγαρέων; Σε μάρανε η λέξη αποθηρίωση και τη λες μαργαριτάρι; Γιατί δεν υπάρχει αυτή η λέξη;
Μετά αλλάζεις τακτική. Δεν αρνείσαι όπως ο Δηδρ τα ανανφισβήτητα, του κερατά δηλαδή, είναι πασίγνωστο πως στο Βυζάντιο τυφλώνανε και ακρωτηριάζανε για ψωμοτύρι και οι αυτοκράτορες και οι πατριάρχες ανεβοκατέβαιναν στους θρόνους τους, με πραξικοπήματα και αίμα με την ίδια συχνότητα που αλλάζουμε σώβρακα. Ο πατέρας σκότωνε το γιό, ή μάνα το παιδί της, το παιδί στρεφόταν κατά του πατέρα για να αρπάξουν το θρόνο.
ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙΑ 12-16 ΕΤΩΝ ΓΙΝΑΝΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ, μόνο και μόνο γιατί ήτανε γιοί του αυτοκράτορα. Τέτοια ξεφτίλα.
Πιάνεις να συγκρίνεις το ορθόδοξο Βυζάντιο με την άθεη Γαλλική Επανάσταση. Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες.
Φοβερά πράγματα γίνανε στη Γαλλική Επανάσταση (σας έχει μπει στο μάτι για τα καλά), ασφαλώς. Μου αναφέρεις και έναν αριθμό: 40.000 νεκροί. Σε μια Επανάσταση που την τιμά όλη η ανθρωπότητα γιατί ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ το άνθρωπο και στάθηκε αφετηρία για το προχώρημα της ανθρωπότητας. Ξέρεις κανέναν που να τιμά το Βυζάντιο εκτός από εσάς; Τι είναι οι 40.000 νεκροί πολλών ετών της Γαλλ.Επανάστασης για την προστάτιδα της Κέρκυρας αγία Θεοδώρα που έφαγε 100.000 Παυλικανούς στην καθησιά της ή για τον Μεγάλο (!!!) Θεοδόσιο που έσφαξε 30.000 γυναικόπαιδα και άντρες στα στάδια της Θεσσαλονίκης και της Αντιόχειας σε 2 μέρες, ή για τον Βουλγαροκτόνο που τύφλωσε σε μια μέρα 100.000 ή για τον άγιο Ιουστινιανό που έσφαξε 15.000 υπηκόους του σε μια μέρα στη Στάση του Νίκα. Γιατί μειώνεις τα κατορθώματα των αγίων σας; Ύστερα κανένας Επαναστάτης δεν σκότωσε ή τύφλωσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του όπως οι Άγιοί σας.
1)Η Γαλλική επανάσταση των άθεων δεν σκότωνε παιδιά,
2)δεν έκανε πογκρόμ, δεν ακρωτηρίαζε, δεν τύφλωνε, δεν ανασκολόπιζε, δεν έκαιγε ζωντανούς και όσο ήταν Δημοκρατία, δεν έκανε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
3)Οι περισσότεροι από τους εκτελεσμένους ήταν καθάρματα αριστοκράτες που ρουφούσανε το αίμα του λαού
4)Ξαναλέω τέτοια κουταμάρα; Τολμάς να συγκρίνεις την Γαλλική Επανάσταση με ότι καλό έφερε μαζί της, Φιλοσοφία, Διαφωτισμό, Δημοκρατία, Επιστήμη, Ελληνική Επανάσταση, ανθρώπινα δικαιώματα με τα υποπροϊόντα της βυζαντινής θεοκρατίας;
5)Προσπαθείτε Δηδρ-expaganus και λοιοποί (τι έγινε ο κρυπτομητροπολίτης Γιάννα Δασκαλάκη αλήθεια; Έχει μέρες να χτυπήσει), άλλοτε αμφισβητώντας συλλήβδην αυτό που είναι αναμφισβήτητο, τα απίστευτα κακουργήματα της Ορθόδοξης Θεοκρατίας και άλλοτε συγκρίνοντας τα πολλαπλάσια εγκλήματά αυτών που καθοδηγούνταν από το Ευαγγέλιο και τις Οικουμενικές Συνόδους, με αυτά των άθεων που σε καμμιά περίοτωση ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά (φαντάζομαι θα πιαστείτε από αυτό το ποιοτικά για να χλευάσετε αποπροσανατολίζοντας την κουβέντα), δεν συγκρίνονται με αυτά των Ορθοδόξων αυτοκρατόρων και αγίων.
Αδιέξοδο.
Συνέδρια θέλετε κ.Δηδρ; Ζητάτε από εμάς ντοκουμέντα για αυτά που ξέρετε με το παραπάνω πως είναι αλήθεια;
Πάρτε ένα συνέδριο:
http://www.iospress.gr/ios1997/ios19970330b.htm
Μια Ιερά Εξέταση στο Βυζάντιο;
Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποσπάσματα από την ανακοίνωση του ιστορικού Λένου Μαυρομμάτη στο συνέδριο «Περιέργεια, γνώση, εξουσία» που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας το Μάιο του 1996. Η ανακοίνωση, με τίτλο «Υπήρξε Ιερά Εξέταση στα Βαλκάνια κατά το Μεσαίωνα;», πρόκειται να εκδοθεί μαζί με τα άλλα πρακτικά του συνεδρίου. Μια πρώτη ημερίδα για τους «Περιθωριακούς στο Βυζάντιο» οργανώθηκε στην Αθήνα το 1992. Αυτή τη στιγμή προετοιμάζεται η συνέχιση της επιστημονικής αυτής προβληματικής με το συνέδριο «Ανοχή και καταστολή στο Μεσαίωνα».
Ο τίτλος της ανακοίνωσης αυτής είναι ως ένα σημείο ρητορικός. Σίγουρα η Ιερά Εξέταση ουδέποτε υπήρξε στο βυζαντινό κράτος, στο βουλγαρικό και το σερβικό αναφέρομαι στο θεσμό της Ιεράς Εξέτασης, δηλαδή ένα ιδιότυπο μηχανισμό που στόχο είχε την ανακάλυψη του αιρετικού και, όταν τον εντοπίσει, να τον πείσει να ομολογήσει την πλάνη του ή, όπως θα δούμε, το έγκλημά του και να τον επαναφέρει στο ποίμνιο. Αλλά οι Ρωμιοί, οι Σέρβοι κι οι Βούλγαροι δεν χρειάζονταν βέβαια να επινοήσουν ένα τέτοιο εργαλείο: το πνεύμα και η πραγματικότητα της Ιεράς Εξέτασης υπήρξαν ανέκαθεν ζωντανά στην ανατολική αυτοκρατορία και στις πολιτικές ενότητες που προέκυψαν απ’ αυτήν. Εξηγούμαι.
Αφ’ ότου ο χριστιανισμός αναγνωρίσθηκε και καθιερώθηκε ως η μόνη επίσημη θρησκεία, το ρωμαϊκό κράτος τον εξόπλισε με όλους τους μηχανισμούς για την αντιμετώπιση των αμφισβητιών και αντιρρησιών. Οταν επίσης το δόγμα της πίστης αποκρυσταλλώθηκε, το κράτος ανέλαβε την εγγύηση της τήρησής του έναντι κάθε μεταρρυθμιστικής τάσης ή, έστω, λανθασμένης ερμηνείας. Σειρά νόμων από την εποχή της Δημοκρατίας (res publica) υπήρχε ήδη ήταν εύκολο να εξομοιωθούν οι μη κομφορμιστές με τους προδότες: ταυτίσθηκε ο αυτοκράτορας με την Εκκλησία ή πιο σωστά με το δόγμα της Εκκλησίας που εξελίχθηκε σε ιδεολογία του κράτους. Ο νόμος 407, παρακολουθώντας παλιότερους νόμους, καθόριζε την αίρεση ως δημόσιο έγκλημα (νόμος contra Manichaeos). Και το δημόσιο έγκλημα εις βάρος της res publica γίνεται έγκλημα εσχάτης προδοσίας. Εκεί ορίζεται ότι θα παραδοθούν οι ένοχοι στην εσχάτη των ποινών (ultimo supplicio) δηλαδή στις φλόγες, στην πυρά. Εχουμε στην προκειμένη περίπτωση μία αμιγώς πολιτική επιλογή, να θεωρηθεί το έγκλημα κατά του αυτοκράτορα ως εσχάτη προδοσία για την οποία η μόνη ποινή δεν μπορεί να είναι παρά η εξόντωση του ενόχου/κατάδικου.
Μία σύμπτωση (;) περίεργη: καταδικάζεται ο αιρετικός στην πυρά και τούτο, άσχετα από την εσχάτη προδοσία, συμπίπτει με την ποινή που επιφυλασσόταν στους μάγους, που πάντα, σύμφωνα με τους νόμους, οδηγούσε τον ένοχο στο ικρίωμα, στα θηρία και στο σταυρό και μια και τα δύο τελευταία ήταν ασυμβίβαστα με τον Χριστιανισμό, στην πυρά.
***
Τόσο η Ανατολική Χριστιανοσύνη όσο και η Δυτική χρειάστηκε να καταφύγουν σε «ειδικούς». Οι ύποπτοι ξέφευγαν, κατέφευγαν σε ένα λόγο παράλληλο με το λόγο του συνομιλητή τους. Μία γλώσσα προσιτή μόνο στο μυημένο και που το πραγματικό της νόημα διέφευγε εύκολα. Τούτο οδήγησε τους Βυζαντινούς να χρησιμοποιήσουν κείμενα, εγχειρίδια όπως αυτό του μοναχού Κοσμά (Ι’ άι.), που ήταν στην ουσία ένας οδηγός σχετικά απλοϊκός, μαχόμενος, και που περιείχε πληροφορίες για τους αιρετικούς αρκετά αφελείς. Το κείμενο του Κοσμά καταδεικνύει τον βαθμό αναλφαβητισμού των κληρικών, ανίκανων να εντοπίσουν τον αιρετικό. Γράφει ο Κοσμάς: «(ο αιρετικός) είναι σαν αρνί, ευγενικός, χλωμός από τη νηστεία, δεν μιλά, δεν γελά, δεν είναι περίεργος. Αποφεύγει τους ανθρώπους αλλά είναι πεινασμένος όπως ο λύκος. Προσελκύει τους ανθρώπους με την ταπεινότητά του αλλά όταν αναγνωρίζει γύρω του απλοϊκά πνεύματα διδάσκει καθυβρίζοντας».
ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ. Ο Κωνσταντίνος αναμίχθηκε έντονα στα εσωτερικά της Εκκλησίας και από το 316 κεξ. άρχισε να εμφανίζεται ως ύπατος διαιτητής στις έριδες μεταξύ επισκόπων. Αν η πολιτική του απέναντι του αρειανισμού είναι περισσότερο γνωστή, μάλλον άγνωστοι παραμένουν οι διωγμοί που οργάνωσε κατά των δονατιστών, οι οποίοι εξέφραζαν την αντίδραση προς τους χριστιανούς ιερείς που είχαν υποκύψει κατά το διωγμό του Διοκλητιανού. Υστερα από το θάνατο του επισκόπου Καρχηδόνος, χειροτονήθηκε στη θέση του ο αρχιδιάκονος Καικιλιανός, γεγονός που εξόργισε τους δονατιστές, οι οποίοι το 313 έχρισαν επίσκοπο τον Δονάτο. Μετά τις επανειλημμένες εκκλησιαστικές καταδίκες του, ο Δονάτος απευθύνθηκε στον ίδιο τον Κωνσταντίνο. Εκείνος όμως διέταξε τη βίαιη καταστολή του δονατισμού. Ο νέος -ενδοχριστιανικός- διωγμός διήρκεσε τέσσερα χρόνια (316-320), κατά τα οποία δολοφονήθηκαν πολλοί δονατιστές. («Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», τ. Ζ, σ.36).
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ. Οπαδός ενός ιδιότυπου «διμέτωπου», ο Κωνστάντιος, ένθερμος υποστηρικής του αρειανισμού, καταδίωξε σκληρά χριστιανούς και ειδωλολάτρες. Για τους δεύτερους «φρόντισαν» οι νόμοι που δημοσιεύτηκαν μεταξύ 356-357 και καταδίκαζαν σε θάνατο ποικίλες κατηγορίες οπαδών της παλιάς θρησκείας. Για τους πρώτους υιοθέτησε διαφορετική τακτική: Διέταξε συστηματικό διωγμό κατά των αντιπάλων του αρειανισμού και μέσα σε μικρό διάστημα εξόρισε όλους τους αντιφρονούντες επισκόπους. Ο διωγμός επεκτάθηκε ακόμη και στους μετριοπαθείς εκείνους κληρικούς που ακολουθούσαν μια μέση οδό μεταξύ ορθοδοξίας και αρειανισμού. (Στο ίδιο, σ. 54).
ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ. Τον Φεβρουάριο του 380, ο Θεοδόσιος καθιέρωσε το θρίαμβο της ορθοδοξίας ορίζοντας ότι οι υπήκοοί του όφειλαν στο εξής να τηρούν επακριβώς το επίσημο δόγμα. Μόνον αυτοί δικαιούνταν να ονομάζονται χριστιανοί. «Και επειδή κρίνομεν ότι πάντες οι λοιποί είναι τυφλοί και μωροί, στιγματίζομεν αυτούς διά του μυσαρού ονόματος των αιρετικών και απαγορεύομεν εις τας συνελεύσεις αυτών να σφετερίζωνται το σεβαστόν της εκκλησίας όνομα. Παρεκτός δε της θείας δίκης, οι τοιούτοι έχουσι να υποβληθώσιν εις τας αυστηράς τιμωρίας τας οποίας η αρχή ημών, υπό της θείας Προνοίας καθοδηγουμένη, θέλει κρίνει εύλογον να επιβάλη αυτοίς». (Κ. Παπαρρηγοπούλου, «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», Βιβλίον όγδοον).
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ. Οι διώξεις του κατά των αιρετικών υπήρξαν εξαιρετικά βίαιες. Σε διάταγμα που εκδόθηκε στην αρχή της βασιλείας του περιλαμβάνεται και ο ορισμός του «αιρετικού»: «Αιρετικόν γαρ πάντα καλούμεν, όστις μη της καθολικής εκκλησίας και της ορθοδόξου και αγίας ημών υπάρχει πίστεως». Ταυτόχρονα ορίζονταν αυστηρά μέτρα για την πάταξη της ειδωλολατρίας και των αιρέσεων ( Νεστοριανοί, Ευτυχιανιστές, Ακέφαλοι). Το κλίμα μεταφέρει γλαφυρά ο Προκόπιος: «Σ’ ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπάρχουν πολλές δοξασίες Χριστιανών που οι ίδιοι συνηθίζουν να τις αποκαλούν αιρέσεις, όπως των Μοντανών και των Σαββατιανών κι όλες οι άλλες… Ολους αυτούς τους πρόσταξε ν’ απαρνηθούν την προηγούμενη πίστη τους επισείοντας, μεταξύ άλλων πολλών, και την απειλή ότι όποιος δεν συμμορφωνόταν, δεν θα μπορούσε πια να μεταβιβάσει την περιουσία του στα παιδιά του ή στους συγγενείς του. Τα ιερά όμως αυτών των αποκαλούμενων αιρετικών (…) είχαν πλούτη αμύθητα. Ο αυτοκράτορας λοιπόν αφαίρεσε ξαφνικά όλα τα χρήματα από τα εν λόγω ιερά, αφού πρώτα δήμευσε τις κτηματικές τους περιουσίες (…). Πολλά πρόσωπα εξάλλου άρχισαν ευθύς να περιφέρονται παντού και να αναγκάζουν όποιον αιρετικό συναντούσαν ν’ απαρνηθεί την πίστη του. Πολλοί λοιπόν σκοτώνονταν από τους στρατιώτες και πολλοί έδωσαν οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους (…). Το αποτέλεσμα ήταν ότι ολόκληρη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν γεμάτη φονικά και εξορίες. Αμέσως ύστερα θεσπίστηκε ένας τέτοιος νόμος και για τους Σαμαρείτες και τότε ξέσπασαν στην Παλαιστίνη ακατάπαυστες ταραχές.» («Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία», μετ. Α. Σιδέρη, Αγρα 1993, σ. 64- 85).
ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ Β’. Ο σκληρός διωγμός κατά των μονοφυσιτών (571 κεξ.) ξεκίνησε από τους μονοφυσίτες ηγέτες της Πόλης, επεκτάθηκε στους ομοϊδεάτες τους επισκόπους των επαρχιών και κατέληξε σε βίαιη καταστολή σε βάρος των πληθυσμών της Συρίας και Αιγύπτου. Νέες διώξεις θα υφίσταντο οι μονοφυσίτες λίγα χρόνια αργότερα επί Τιβερίου, ο οποίος κυνήγησε με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα τους ειδωλολάτρες, έριξε δε στα θηρία του ιπποδρόμου τον ύποπτο για «εθνικές τάσεις» έπαρχο Ανατόλιο.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Α’. Προκειμένου να εορτάσει το θρίαμβό του κατά της ισχυρής αίρεσης των Παυλικιανών, ο Βασίλειος διέταξε να του σταλεί στην Κωνσταντινούπολη το κεφάλι του νεκρού αρχηγού τους Χρυσόχειρος, φρόντισε μάλιστα να το τρυπήσει τελετουργικά ο ίδιος με τρία βέλη. Είχε προηγηθεί η καταστροφή της πρωτεύουσας των Παυλικιανών Τεφρικής (882) και η κατάκτηση της περιοχής από τον βυζαντινό στρατό. (Runciman, «The Medieval Manichee», σ. 43).
ΑΛΕΞΙΟΣ Α’ ΚΟΜΝΗΝΟΣ. Στην «Αλεξιάδα» της, η Αννα Κομνηνή αναφέρει ότι ο πατέρας της κάλεσε τον αιρετικό Νείλο, τον μάλωσε για τις θρησκειολογικές του απόψεις και του ζήτησε να τις απαρνηθεί: «Εκείνος όμως έμενε προσηλωμένος στη δική του κακοδοξία και ήταν πανέτοιμος να υποστεί κάθε είδους βασανιστήριο, και στρέβλες και δεσμά και ακρωτηριασμό, προκειμένου να εγκαταλείψει τη διδασκαλία πώς το ανθρώπινο εθεώθει ‘φύσει'» (σ. 10).
ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ. Εικονομάχες και εικονολάτρες κατέφυγαν σε αγριότητες κατά των αντιπάλων τους. Μερικά παραδείγματα: Ο εικονομάχος Νικόλαος που είχε καταστρέψει εικόνα της Παναγίας «εγλωσσοτομήθη». Ο εικονομάχος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε’ διαπόμπευσε δύο πατριάρχες: τον Αναστάσιο το 743 και δέκα χρόνια αργότερα τον Κωνσταντίνο, του οποίου το μαρτύριο ξεκίνησε με ξυλοδαρμό του πατριάρχη από τον ίδιο τον αυτοκράτορα. Ο εικονομάχος Θεόφιλος (829-842) βασάνισε τον ζωγράφο μοναχό Λάζαρο, ακουμπώντας πυρακτωμένα πέταλα στις παλάμες του. Αργότερα, η σύζυγός του Θεοδώρα, υπέρμαχος των εικόνων, αρχικά διέταξε να τυφλωθεί ο εκθρονισμένος πατριάρχης Ιωάννης, αλλά τελικά συμβιβάστηκε με 200 μπαστουνιές. (Κ. Σιμόπουλος, «Βασανιστήρια και εξουσία», Αθήνα 1987, σ. 220-296).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Λένου Μαυρομμάτη «Η έννοια των περιθωριακών στα Βαλκάνια στα τέλη του Μεσαίωνα», στο συλλογικό έργο «Οι περιθωριακοί στο Βυζάντιο» (Αθήνα 1993, εκδ. Ιδρυμα Γουλανδρή-Χόρν). Προσπάθεια ορισμού του περιθωριακού στο Βυζάντιο, στηριγμένη στο παράδειγμα των αιρετικών και ιδιαίτερα των Βογομίλων.
Steven Runciman «The medieval Manichee. A study of the Christian dualist heresy» (Kαίμπριτζ 1991, εκδ. Cambridge University Press). Αναλυτική παρουσίαση των μανιχαϊκών αιρέσεων της μεσαιωνικής χριστιανοσύνης και των διώξεών της, από το γνωστό βυζαντινολόγο.
Αννας Κομνηνής «Αλεξιάς» (Αθήνα 1990-91, εκδ. Αγρα, μετάφραση Αλόης Σιδέρη). Η βιογραφία του αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού από την κόρη του μας παρέχει πλήθος στοιχείων για τις διώξεις αιρετικών από τη βυζαντινή εξουσία, με ιδιαίτερη έμφαση στην εξολόθρευση των Βογόμιλων της Κωσταντινούπολης.
Cyril Mango «Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης» (Αθήνα 1988, εκδ. ΜΙΕΤ). Γλαφυρή και συνοπτική περιγραφή των υλικών και πνευματικών βάσεων της βυζαντινής καθημερινότητας από το γνωστό καθηγητή της Οξφόρδης. Ιδιαίτερο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στους αιρετικούς και την αντιμετώπισή τους από την κρατική εξουσία.
Καταρχάς, ο ίδιος ο Ιουλιανός καταγράφει ότι ο Κωνστάντιος ως αρειανιστής και ασφαλώς άθεος για τους ορθοδόξους σκότωσε και εξόρισε ορθόδοξους πληθυσμούς.
Πρώτη δηλ. αυθαιρεσία η οποία σε εκθέτει σαφέστατα.
Για παράδειγμα, αν ο Λούθηρος ήταν σφαγέας, αυτό δεν αφορά διόλου την ορθόδοξη Εκκλησία ούτε τα χρυσόβουλα.
Δεύτερον:
Δεν ζήτησα γενικότητες. Τα βιβλία αυτά ήδη τα έχω και ασφαλώς δεκαπλάσια από αυτά. Τα «κοίτα εδώ και κοίτα εκεί» είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.
Θέλω παραθέσεις, με αριθμό σελίδας από ΕΙΔΙΚΟΥΣ. Ο «Ιός» είναι ένθετο εφημερίδας που ήδη στην περίπτωση του Εμανουήλ Παπά απέδειξα ότι γράφει μισές αλήθειες. Ο «Ιός» δεν έχει ουδεμία θέση ούτε στην εγχώρια ούτε στην διεθνή βιβλιογραφία ως ειδικός στην Βυζαντινή Ιστορία.
Το βιβλίο «Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία» από ποιον ειδικό είναι γραμμένο; Ποιοι ειδικοί βιβλιογραφούν το έργο του;
Ο Σιμόπουλος όχι μόνο δεν είναι ειδικός στο Βυζάντιο, αλλά τα πολλά λιβελλογραφικά βιβλία του (με ύβρεις για την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, για αγωνιστές του ’21, για τους ολυμπιακούς αγώνες, το Δωδεκάθεο κ.λπ.) δεν συμμετέχουν σε ουδεμία περίπτωση στην ειδική βιβλιογραφία. Περιμένω αποδείξεις για το αντίθετο.
Σε ποιο ακριβώς βιβλίο και ποια σελίδα γράφει ο «ιστορικός Λένος Μαυρομμάτης» τα όσα γράφει; Πως θα στηρίξεις το άρθρο σου ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία επάνω στον Μαυρομάτη, όταν ο ίδιος στην παραπάνω περίπτωση αναφέρει ότι «έχουμε στην προκειμένη περίπτωση μία αμιγώς πολιτική επιλογή»;
Και να δείξω εδώ, για ποιο λόγο ζητάμε ειδικό που να έχει συμμετοχή σε βιβλιογραφικά σημειώματα. Επειδή, σε όλη τη βιβλιογραφία που εγώ έχω, υπάρχει ΜΙΑ ΜΟΝΟ αναφορά από αναγνωρισμένο βυζαντινολόγο σε έργο του Μαυρομάτη. Την παραθέτει ο Αλέξης Σαββίδης ο οποίος γράφει συγκεκριμένα:
«Για τη χρησιμοποίηση του όρου Έλλην στους χρόνους των Παλαιολόγων βλέπε [παραθέτει διάφορα άλλα έργα] και Λ. Μαυρομμάτη, Ρωμαϊκή ταυτότητα – ελληνική ταυτότητα».
Προσωπικά εκτός ότι τον αναφέρει μόνο ο Σαββίδης, δεν είδα έστω σε άρθρο της Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα σχετικό με το βυζάντιο, μια αναφορά στο όνομά του ή σε βιβλία του.
Και αυτά, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο.
Επίσης, που λέει ρε αθεόφοβε στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τόμ. Ζ’, σελ. 36″, ότι ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ δονατιστές;
Αν αυτά είναι λόγια του Μαυρομάτη, έτσι εξηγείται γιατί τον έχει …εσμένο η ελληνική βιβλιογραφία. Σε μια τέτοια έριδα, ακόμη κι αν υπήρχαν θύματα, από που κι ως που είναι θύματα δολοφονίας;;;; Και γιατί επικαλείται την πηγή και χρησιμοποιεί τη φορτισμένη με τα σημερινά μέτρα λέξη «δολοφονία», όταν η πηγή μιλάει για «βίαια μέτρα»;
Και όταν στην ίδια ακριβώς σελίδα γράφει:
«Η στάση τοϋ Κωνσταντίνου σ’ αύτη τήν περίπτωση ήταν χαρακτηριστική καί προοιωνίζεται τήν πολιτική του απέναντι στον αρειανισμό. Καί τις δύο φορές ό αυτοκράτωρ αγωνίσθηκε νά αποκαταστήσει τήν ενότητα τής πίστεως καί, όταν απέτυχε, επέδειξε ανοχή στους σχισματικούς, γιατί αυτό πού τόν ενδιέφερε ήταν ή ύπαρξη ειρήνης στους κόλπους τής Εκκλησίας καί η φαινομενική ομόνοια ανάμεσα στους θρησκευτικούς λειτουργούς. Οι έξαλλοι ορθόδοξοι, όπως ο Αθανάσιος, του ήταν εξίσου δυσάρεστοι με τους έξαλλους αίρετικούς, όπως ο Δονάτος.»
Γιατί οι διώξεις του Κων/νου καταγράφονται ως Ορθόδοξες; Γιατί να μην είναι ορθόδοξη μόνο η ενέργειά του να σταματήσει τους διωγμούς;
Και πως όλες οι ενέργειες του κων/νου καταγράφονται ως «ορθόδοξες» όταν ο ΙΔΙΟΣ, προσπάθησε να επιβάλλει στους Ορθοδόξους τον Αρειανισμό τον οποίο συνέχισε ο Κωνστάντιος; Η μετάνοια στο τέλος της ζωής του, δείχνει ότι τελείωσε τη ζωή του ως πιστός, όχι όμως ότι έζησε πάντα ως Ορθόδοξος, ή ότι τις πολιτικές του επιλογές τις έκανε επειδή ήταν ορθόδοξος! Γιατί τις ίδες έκανε και όταν επέβαλλε τον αρειανισμό.
Πάντως, πέρα από αυτά, ζήτησα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πράγματα:
ΟΛΑ τα αναφερόμενα εγκλήματα και την καταγεγραμμένη ευλογία των Πατριαρχών.
Τα στοιχεία ότι ΟΛΑ τα αναφερόμενα εγκλήματα επιβάλλονταν από τους Πατριάρχες.
Τη σχέση όλων των εγκλημάτων με τα χρυσόβουλα.
Τη σχέση όλων αυτών με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Το κείμενο σας έχει καταγραφεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ την κορυφή της σελίδας. ΚΑΚΩΣ δεν γράψατε σε παρένθεση ποια ακριβώς είναι τα …ΡΗΤΟΡΙΚΑ σχήματα (ταρατατά…σημαίνει υποχώρηση).
Το κείμενο το περιμένουμε ΑΥΤΟΥΣΙΟ, ΟΠΩΣ ΗΔΗ καταγράφτηκε και δίπλα σε κάθε γεγονός ΚΑΙ συμπέρασμα που αναφέρεται περιμένουμε το έργο και τον αριθμό σελίδας, με τον πλήρη τίτλο και στοιχεία των βιβλίων ώστε να αποκτήσω πρόσβαση σε όλα και να απαντήσω επιχείρημα προς επιχείρημα.
Δηδρ τέκνον μου ποίησε τη νήσσαν. Όλοι αυτοί έπαθαν αυτό που τους άξιζε. Ο αιρετικός Λασκ ομιλεί τη γλώσσα της αλήθειας.
Εντός της ημέρας θα εκδοθεί χρυσόβουλο για την δωρεά του παρόντος βλογίου στην μονή οσίου Γρηγορίου, οι ιδιοκτήτες θα τιμωρηθούν παραδειγματικά – ξέρω εγώ.
ΕΓΩ
(Σημ. Mastor:)
Το παραπάνω μου είπαν ότι το ξεστόμισα κατά τη διάρκεια του εξορκισμού μου από γνωστό terminator ορθό(λ)οξο ιερέα.
Δηδρ,
μας λες
1) @σε όλη τη βιβλιογραφία που εγώ έχω, υπάρχει ΜΙΑ ΜΟΝΟ αναφορά από αναγνωρισμένο βυζαντινολόγο σε έργο του Μαυρομάτη. Την παραθέτει ο Αλέξης Σαββίδης ο οποίος γράφει συγκεκριμένα..@
Λέγοντας εγώ, εννοείς το επιτελείο της ΟΟΔΕ, που στο μπλογκ της δεν τολμά να επιτρέψει διάλογο. Ας είναι.
Απαξιώνεις έτσι τον Μαυρομμάτη, ξεχνάς ότι αυτά ειπώθηκαν σε επιστημονικό συνέδριο, καμμία αξία δεν έχουν αφού ο Μέγας Δγδρ αγνοεί τον Μαυρομμάτη.
Ρίξε μια ματιά εδώ τι βγαίνει στο Google στο όνομα του Λένου Μαυρομμάτη
Παγκόσμιος ιστός Αποτελέσματα 1 – 10 από περίπου 979 για Λένος Μαυρομμάτης. (0,29 δευτερόλεπτα)
Αποτελέσματα αναζήτησης[PDF] NATIONAL HELLENIC RESEARCH FOUNDATION INSTITUTE OF BYZANTINE RESEARCHΜορφή αρχείου: PDF/Adobe Acrobat – Προβολή ως HTML
ΕΘΝΙΚΟ Ι∆ΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΩΝ. ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ. ∆ΕΙΘΝΗ ΣΥΜΠΟΣΙΑ 10. ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΑΗ. ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ. Μνήµη Λένου Μαυροµµάτη. ΑΘΗΝΑ 2002 …
http://www.eie.gr/editions/pdf/b070100.pdf – Παρόμοιες σελίδες
[PDF] Πρόγραµµα ΣυµποσίουΜορφή αρχείου: PDF/Adobe Acrobat – Προβολή ως HTML
Λένος Mαυροµµάτης, ∆ιευθυντής Eρευνών IBE/EIE. Eυάγγελος Xρυσός ∆ιευθυντής IBE /EIE. 18.45. Mαρία NYΣTAZOΠOYΛOY – ΠEΛEKI∆OY, La domination …
http://www.eie.gr/nhrf/institutes/ibr/archive/voulgaroi.pdf – Παρόμοιες σελίδες
Περισσότερα αποτελέσματα από το http://www.eie.gr »
Browse Title IndexΛένος ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ. ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ 9Β: ΜΝΗΜΗ Δ.Α. ΖΑΚΥΘΗΝΟΥ … Λένος ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ. ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ 4, Ἡ πρώιμη βυζαντινὴ ἱστοριογραφία καὶ τὸ λεγόμενο «μεγάλο χάσμα» …
http://www.byzsym.org/index.php/bz/search/titles?searchPage=5 – 36k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣHome > ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ 14 > ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ. Η πρόνοια του Μονομάχου και η διαμάχη για τον Χάντακα (1333-1378). Λένος ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ …
http://www.byzsym.org/index.php/bz/article/view/491/0 – 3k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
από Λ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ – 2008
Περισσότερα αποτελέσματα από το http://www.byzsym.org »
ΤΕΚΜΗΡΙΑΜαυρομμάτης, Λένος, «Ὁ Καρδινάλιος Βησσαρίων καὶ ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τῆς … Μαυρομμάτης, Λένος, Νοῦτσος, Παναγιώτης Χρ., Παπαγεωργίου, Στέφανος Π., …
http://www.kenef.phil.uoi.gr/dynamic/auth_books.php?Name_ID=29 – 6k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
Ο κοντινός μας μεσαίωνας – αΜιλάμε με τον βυζαντινολόγο Λένο Μαυρομμάτη, Διευθυντή Ερευνών στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, ο οποίος οργανώνει την προσεχή Πέμπτη στην Αθήνα ένα Διεθνές …
http://www.iospress.gr/ios1998/ios19981101a.htm – 10k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
Το ΒΗΜΑ onLine – ΒΙΒΛΙΑΟ Λένος Μαυρομμάτης, που είχε την επιμέλεια του συμποσίου, προλογίζει τον τόμο συνθέτοντας το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εντάσσεται η δράση του Μανουήλ …
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=12757&m=S07&aa=1 – 26k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
[DOC] FESTSCHRIFTS – ΤΙΜΗΤΙΚΟΙ ΤΟΜΟΙ – fESTSCHRIFTENΜορφή αρχείου: Microsoft Word – Προβολή ως HTML
[MAVROMMATIS]: In Memory of Lenos Mavrommatis. Toleration and Repression in the Middle Ages. International Symposium = Μνήμη Λένου Μαυρομμάτη. Ανοχή και …
http://www.drfourlas.de/doc/fschr.doc – Παρόμοιες σελίδες
[PDF] SERIES – ΣΕΙΡΑΙ – SERIENΜορφή αρχείου: PDF/Adobe Acrobat – Προβολή ως HTML
10: In Memory of Lenos Mavrommatis. Toleration and Repression in the Middle. Ages. International Symposium = Μνήµη Λένου Μαυροµµάτη. Ανοχή και καταστολή …
http://www.drfourlas.de/doc/serien.pdf – Παρόμοιες σελίδες
Περισσότερα αποτελέσματα από το http://www.drfourlas.de »
kathimerini.gr | 16-03-2002O γύρος του κόσμου, με ένα πάθος.. • Mια βραδιά στην Aθήνα με τον DJ Iαν Πούλεϊ • Mε τη ματιά του M. Kαραγάτση • O ιστορικός Λένος Mαυρομμάτης …
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/news/calendar_1kath/edition?fdate=16-03-2002 – 89k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
Μια Κυριακή το 843 μ.Χ. – β
Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποσπάσματα από την ανακοίνωση του ιστορικού Λένου Μαυρομμάτη στο συνέδριο «Περιέργεια, γνώση, εξουσία» που πραγματοποιήθηκε …
http://www.iospress.gr/ios1997/ios19970330b.htm – 16k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
Πινακοθήκη ΠροσωπογραφιώνΚωδικὸς Ἐγγραφῆς:. 29. Ὀνοματεπώνυμο:. Μαυρομμάτης, Λένος. Τόπος Δράσης:. Καθίδρυμα:
http://www.kenef.phil.uoi.gr/author.php?Name_ID=29 – 4k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
Horizon Information PortalΑνοχή και καταστολή στους μέσους χρόνους : μνήμη Λένου Μαυρομμάτη : in memory of Lenos Mavrommatis. υπό Νικολάου , Κατερίνα, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών …
195.251.197.63/ipac20/ipac.jsp?session=1X21V573212W0.1829&profile… – 85k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
Έργο Σειρήνες — ΜέληΟνοματεπώνυμο Υπεύθυνου στο Φορέα: ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ ΛΕΝΟΣ. Φορέας: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΤΟΜΕΑΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ …
1 2 3 4 5 6 7 8 9 Επόμενη
2)μου λες:
@ο Κωνστάντιος ως αρειανιστής και ασφαλώς άθεος για τους ορθοδόξους σκότωσε και εξόρισε ορθόδοξους πληθυσμούςΠρώτη δηλ. αυθαιρεσία η οποία σε εκθέτει σαφέστατα@.
Τον Κωνστάντιο, γιό του Αγίου σας αγίου Κωνσταντίνου, δεν τον ανέφερα πουθενά στο ποστ μου. Αναφέρθηκε στο παγκόσμιο συνέδριο που επικαλέστηκα στο σχόλιό μου. Αναφέρθηκε ως βυζαντινός όχι ως ορθόδοξος. Επρεπε όταν έκανα κόπι τον Ιό, να αφαιρέσω αυτό το κομματάκι; Άλλωστε και το δικό μου ποστ αφορά συνολικά το Βυζάντιο. Αρειανός ήταν και ο Ευσέβιος της Νικομήδειας που βάπτισε τον άγιο σας Κωνσταντίνο και του συγχώρησε όλα του τα κακουργήματα. Εκεί δεν σας πειράζει που είναι Αρειανός;
Δεν τολμάς να αμφισβητήσεις τίποτα από ότι λέω, δεν απαντάς ούτε σε ένα από τα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ερωτήματα που σου έθεσα (πχ Άννα Κομνηνή κλπ κλπ), μου ζητάς για τον ιστορικό Προκόπιο συνέδρια και ανα λύσεις βυζαντινολόγων, το ίδιο θα μου ζητήσεις για όποια βυζαντινή πηγή επικαλεστώ κλπ κλπ κλπ θα μου πει ο Εξπαγάνους ο Στήβεν Ράνσιμαν, ΣΕΡ παρακαλώ, το ερμηνεύει έτσι κλπ κλπ (ακόμα να απαντήσει για το ποιόν του Ράνσιμαν) και όταν σου φέρω συνέδριο μου λες δεν τον ξέρω τον ιστορικό αυτό, αυτά τα γράφει ο Ιός , δεν τα γράφει τα αντιγράφει από πρακτικά επιστημονικού συνέδριου, αλλά κάνεις πως δεν το βλέπεις.
ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ
Όταν τα μεταφέρει αυτά ο Ιός, γιατί δεν τόλμησε ένας παπάς, θεολόγος, επίσκοπος, πατριάρχης, ηγούμενος, παρακοιμώμενος, κτηματομεσίτης, μεγαλοδικηγόρος, δημοσιογράφος, βουλευτής ΠΑΣΟΚ, βουλευτής Λός, βουλευτής ΝΔ, βυζαντινολόγος κλπ κλπ να τα αμφισβητήσει, αλλά μόνο ο Μέγας Δηδρ απάντησε (τρόπος του λέγειν) στο μπλογκ Ροϊδη;
Νομίζω πως αυτογελοιοποιείσαι.
Δηδρ,
επισημαίνω ένα σημαίο που δείχνει την έλλειψη στοιχειώδους ανδρισμού και εντιμότητας. Σκούζεις πως τάχα με έπιασες στα πράσα, με λες αθεόφοβο γεμάτος ιερή οργή για τα δυο (2) ψέμματά μου που τάχα εξακρίβωσες στα σεντόνια που σου κατέβασα:
@@Επίσης, που λέει ρε αθεόφοβε στην “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους”, τόμ. Ζ’, σελ. 36″, ότι ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ δονατιστές;@@
1)Πρώτο συνειδητό ψέμμα για να με απαξιώσεις:
Δεν είπα εγώ τίποτα τέτοιο και το ξέρεις. Το γράφει ο Ιός που το πήρε από Επιστημονικό συνέδριο όπου το είπε ο Λένος Μαυρομμάτης.
2)Δεύτερο συνειδητό ψέμμα. Πάω στην παραπομπή, σελ 36 και διαβάζω πως ο άγιος Κωνσταντίνος διέταξε να «ΚΑΤΑΣΤΑΛΕΙ Ο ΔΟΝΑΤΙΣΜΟΣ ΜΕ ΒΙΑΙΑ ΜΕΤΡΑ. ΟΠΩς ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΚΟ Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΥΤΗ ΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΕ ΤΟΝ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΝΙΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΟΥΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ».
Στα σοβαρά Δηδρ πιστεύεις πως τα βίαια μέτρα και το μαρτυρολόγιο δεν εννούν δολοφονίες; στα σοβαρά το κτήνος άγιος Κωνσταντίνος που δολοφόνησε τον γιό του, τον 12χρονο ανηψιό του Λικινιανό, την γυναίκα του Φαύστα, τον πεθερό του και χιλιάδες άλλους, θα κόλωνε στους Δονατιστές; Μαρτυρολόγιο χωρίς νεκρούς υπάρχει; Τι μ,ας τσαμπουνάςα Αυτό είναι το ψέμμα του Ιού που τσάκωσες; Και γιατί η Εκκλησία σου που οφείλει να υπερασπίζεται την υπόληψη των αγίων της δεν έστειλε ένα γράμμα στον Ιό, να του πει, λες ψέμματα, λέι ψέμματα ο Μαυρομμάτης, λέει ψέμματα η Ιστορία του Εληνικού Έθνους; Θα τολμούσε να πει κάποιος επιστήμονας τέτοιο χοντρό ψέμμα σε επιστημονικό συνέδριο; ]
Από όλα αυτά που λέω εγώ, και από όλα αυτά του Συνεδρίου, ΒΡΗΚΕΣ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΩς Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΡΕΙΑΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛ.ΕΘΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ 36 ΔΕΝ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ (στην ουσία αυτό λέει)
ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΑΠΟΡΙΑ ΨΑΛΤΟΥ ΒΗΞ.
Τι κουτοπόνηρα τσαλίμια είναι αυτά; Μου θυμίζεις αυτό που είχε πει ο Άγιος Στυλιανός Αυστραλίας για τον άγιο Χριστόδουλο Αθηνών: «Λικνίζεται σαν οδαλίσκη μεθυσμένη». Επί λέξει. Καταγραμμένο. Στο ΒΗΜΑ. Το κατάπιε κι αυτό ο Άγιος Χριστόδουλος με τη σιωπή του. Άγιες κουβέντες αγίων, τους αντιγράφω, μη με κατηγορήσεις γι αυτό. Πρέπει να μιμούμαστε τους Αγίους.
@ Δηδρ
Συγγνώμη αγαπητέ, αλλά τα γεγονότα που καταγράφει ο κος Λασκαράτος είναι αναμφισβήτητα (ασχέτως του πώς τα ερμηνεύει επιστημονικά κάποιος και σε ποιους τομείς θεωρεί ότι έχουν αυτά «νόμιμες» προεκτάσεις)…
Σχολιάζετε για τον Σιμόπουλο τα εξής:
«Ο Σιμόπουλος όχι μόνο δεν είναι ειδικός στο Βυζάντιο, αλλά τα πολλά λιβελλογραφικά βιβλία του (με ύβρεις για την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, για αγωνιστές του ‘21, για τους ολυμπιακούς αγώνες, το Δωδεκάθεο κ.λπ.) δεν συμμετέχουν σε ουδεμία περίπτωση στην ειδική βιβλιογραφία. Περιμένω αποδείξεις για το αντίθετο.»
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την άποψή σας για τον Κ. Σιμόπουλο, αλλά και την εμμονή σας στην έννοια της «ειδικότητας». Ποιος την ορίζει; Αν εννοείτε ότι αυτή απονέμεται από το… ελληνικό Δημόσιο, ήγουν το δεδομένο καθεστώς της (ως επί το πλείστον εξωτερικά υπαγορευόμενης) κρατικής ιστοριογρφίας των τελευταίων 180 ετών, τότε η απάντηση είναι ότι πράγματι ο Σιμόπουλος ΔΕΝ είναι ειδικός. Υποθέτω ότι εσείς είστε. Σας κολακεύει αυτό;
Και το ύφος γραφής σας είναι απαράδεκτο.
For Whom It May Concern:
1. Plague and the End of Antiquity: The Pandemic of 541-750 by Lester K. Little (Hardcover – Dec 11, 2006) Cambridge. οι σελίδες 117 – 122 – 132 κ.α. δεν είναι κακές
2. Basil II and the Governance of Empire (976-1025) (Oxford Studies in Byzantium)
εδώ μπορείτε να διαβάσετε για τον Φωκά και τον Ηράκλειο, τις «Ιερές» πράξεις του Ιωάννη Τσιμισκή κ.α. δολοφονίες καρατομήσεις …π.χ. οι σελίδες 212 – 212 – 237 – 259 – 316 – 414 – 529 κ.α. είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές.
3. The Empress Theophano: Byzantium and the West at the Turn of the First Millennium by Adelbert Davids (Aug 15, 2002) διαβάστε ιδιαίτερα τις σελ 103 – 174
3. A History of Byzantium (Blackwell History of the Ancient World) by Timothy Gregory αν διαβάσετε αυτό το βιβλίο δεν χρειάζεται να κάνετε άλλα έξοδα, εδώ θα βρείτε πολλά περισσότερα εγκλήματα (σχεδόν όλα) απ’ ότι ενδεικτικά αναφέρει ο κ. Λασκαράτος, όπως οι σελίδες 23-27-47-88-107-117-154-155-171-172-206-217-222-240-247-271 κλπ. κλπ.
Κύριε Δηδρ,
Δεν νομίζω να είστε ειλικρινής λέγοντας ότι ΔΕΝ ΞΕΡΑΤΕ γι’ αυτά τα εγκλήματα…, εδώ ο 12χρονος γιος μου βρήκε μερικά στη… Δομή!
Μήπως μας περάσατε για σχολειαρόπαιδο; Πάντως να ξέρετε, και να το ξέρουν όλοι οι αναγνώστες: Σε αυτό το blog δεν γράφονται αδιασταύρωτες αναλήθειες.
Αναλήθειες γράφονται μόνο από περαστικούς ή μη φανατικούς θρησκευόμενους που δεν έχουν μάτια και διάθεση για μάθηση, βλέπετε υπάρχει το Δόγμα πάνω από όλα (και μερικές μαντινάδες… νηπιαγωγείου).
…
Κύριε Δηδρ,
Είδατε; δεν σας έβαλα λινκς τύπου «Ιος» ή «βικιπαίδεια»…
@Διαγόρας
Συγγνώμη για τις ασάφειες, επειδή το ζήτημα είναι ελαφρώς εκτός θέματος, έγραψα όσο πιο συνοπτικά γινόταν. Παρά ταύτα:
1. «Μια ματιά στα σύνορα, τα οικονομικά μεγέθη, αλλά και τις κυριαρχούσες ιδεολογίες των αιώνων της Αυτοκρατορίας εξηγεί γιατί»:
α. Στην ενιαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήδη από τα χρόνια του Οκταβιανού, το οικονομικό και παραγωγικό κέντρο βρισκόταν στην Ανατολή. Εκεί βρισκόταν το κέντρο της παραγωγής τροφίμων και μετάλλων, εκεί βρίσκονταν τα μεγαλύτερα «διεθνή» (εξωτερικού) λιμάνια (προφανώς δεν υπήρχαν δυτικοί γείτονες πέραν του Ατλαντικού ακόμα…), εκεί βρίσκονταν τα σύνορα από τα οποία πέρναγαν οι σημαντικότερες εμπορικές οδοί (λ.χ. μετάξι, άσφαλτος, μπαχαρικά) και όπου φορολογούνταν, εκεί συγκεντρωνόταν το 65-75% του πληθυσμού της Αυτοκρατορίας που πρόσφερε κοντά στο 80% των εσόδων από προσωπική φορολογία. Δηλαδή η Ανατολή παρήγε και πλήρωνε, για να τρέφεται η πόλη της Ρώμης και να πληρώνονται οι Λεγεώνες της Δύσης. Δεν χρειάζεται να το γράψω ότι οι ελίτ της Ανατολής (ρωμαϊκές, ελληνικές, συριακές κλπ) ΔΕΝ πολυγούσταραν τη φάση. Αυτονόητο.
β. Η Δύση που παρήγε τα λιγότερα, κόστιζε δραματικά περισσότερα-και για να διατηρηθεί οικονομικά όρθια αλλά και για να καλυφθεί αμυντικά. Μετά δε τις απανωτές ήττες των Ρωμαίων σε Νότια και Δυτική Γερμανία κατά τον 2ο αιώνα, το bufer zone πάνω από τις Άλπεις κατέρρευσε, και ούτε η ίδια η Ρώμη ένοιωθε πολύ ασφαλής. Από την άλλη η Ανατολή ήταν ασφαλής.
γ. Η Ανατολή ήταν η μηχανή παραγωγής ιδεολογιών, γνώσης, φιλοσοφιών (και θρησκειών). Μοιραία οι Ρωμαίοι παρουσίασαν τα συμπτώματα του Οριενταλισμού (παρόμοια με τ’αντίστοιχα βρετανικά λ.χ του 18ου-19ου αιώνα αλλά εντονότερα, μια που η Ανατολή ήταν και πολύ πιο προηγμένη «τεχνολογικά»-οικονομικά τότε) από πολύ νωρίς: ο μύθος της καταγωγής από τους Τρώες, ή η απόπειρα του Μάρκου Αντώνιου να γίνει… Φαραώ κλπ. Σύντομα η πολιτική ελίτ ένοιωθε πιο άνετα μιλώντας ελληνικά στην Αλεξάνδρεια, παρά Λατινικά στο Λάτιο, ενώ η ταύτισή της με την ελληνιστική σκέψη την έκανε να βλέπει την ίδια της την πατρίδα ως «απολίτιστο Λάτιο» -και την πολυάνθρωπη Ρώμη απλώς… ανυπόφορη.
Σχόλιο: είναι μάλλον εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί η δυτική Ρώμη κατέρρευσε σχεδόν άμεσα μετά τον διαχωρισμό της από την ανατολική… Δυσκολότερο είναι να γίνουν κατανοητά τα κίνητρα του Θεοδοσίου που διέταξε το διαχωρισμό. Πιθανόν οι ανατολικές ελίτ είχαν βαρεθεί να πληρώνουν…
2. Σχετκά με το τι είχε να κερδίσει, και πώς τα κατάφερε:
Κατ’αρχάς οι σύγχρονοι χάρτες που δείχνουν την ρωμαϊκή αυτοκρατορία πριν από τον Διοκλητιανό, λένε… ψέμματα! Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μέχρι και την εποχή του πάνω-κάτω, στην πραγματικότητα η αυτοκρατορία ΔΕΝ υπήρχε ως ένα Κράτος: αντίθετα πέραν του ιταλικού και βαλκανικού (εν μέρει) πυρήνα της απλώνονταν τεράστιες εκτάσεις προτεκτοράτων (πχ Ισραήλ), «ανεξάρτητων συμμάχων βασιλείων» με βασιλιά τους τον εκάστοτε Ρωμαίο Έπαρχο ή Ύπατο (πχ Πέργαμος), «ομόσπονδα κράτη» (foederati,πχ γερμανικά και κελτικά φυλετικά κρατίδια), «Συνομόσπονδα Κράτη» (confoederati, πχ η… Αθήνα, η Ρόδος) κλπ, κλπ. Το καθεστώς ήταν μπερδεμένο, και -κυρίως- προβληματικό από άποψη… ταυτότητας. Αυτή ήταν η κύρια αδυναμία του ρωμαϊκού κράτους, και η επέκταση του τίτλου του Ρωμαίου πολίτη -και της θρησκείας του θεού/αυτοκράτορα- δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα… Το πρόβλημα ήταν φλέγον, από την στιγμή που τα οχυρά της Ρηνανίας πήραν να μπάζουν.
Οι Αυτοκράτορες θεώρησαν (σωστά) ότι η δημιουργία κοινής «ρωμαϊκότητας» στην Ανατολή ήταν ευκολότερη (μετά από 5 αιώνες κοινής «ελληνικότητας»), κι ότι το θρησκευτικό υπόστρωμμα ήταν ευνοϊκό για μια ανατολικού τύπου θρησκεία (επίσης σωστότατα). Συν τοις άλλης, μια ίδρυση πρωτεύουσας από το μηδέν, θα έδινε στον ρωμαϊκό κόσμο όποιο νόημα επιθυμούσαν οι ιδρυτές της και θα τον αποσύνδεε από τους μύθους της Παλαιάς Ρώμης: εάν η νέα πόλη οικοδομείτο στην Ανατολή, με πλειοψηφία ελληνόφωνων κατοίκων, και χριστιανικό θρήσκευμα, αυτός θα’ταν και ο νέος ορισμός της λέξης Ρωμαίος: πρακτικά «Ρωμαίος»=»Χριστιανός Αλεξανδρινός». Γι’αυτό η πρωτεύουσα δεν μεταφέρθηκε απλά, αλλά χτίστηκε εξαρχής.
Όσο για το εάν οι Χριστιανοί ήταν πλειοψηφία: Ήταν απόλυτη πλειοψηφία στις Ανατολικές Επαρχίες, μειοψηφία στις Δυτικές (γι’αυτό και η μούρη που πούλαγε ο Κώτσος στην Νέα Ρώμη ήταν άλλη απ’αυτήν που πούλαγε στην Παλαιά).
Οφειλόμενο
Χρόνο δεν έχω να ψάξω ποιός, (ο Δηδρ μου έφαγε την ελεύθερη ώρα μου), νομίζω ο Expaganus, σε κάποιο από τα ποστ επαναφέρει για πολλοστή φορά τον ισχυρισμό πως ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των αγίων (Ερμογένη, Νικολάου-Αλεξάνδρας Ρωμανώφ) που καλοδέχτηκαν τον ιερό Ρασπούτιν. Είχα ήδη παραπέμψει σε ένα λινκ που το αναφέρει
http://www.geocities.com/jesusib/Rasputin.html
«..Rasputin first appeared in St. petersburg in 1903, a year before Alexis’ birth. He was received by several important Orthodox priests like Father John of Kronstand, the old archmandrite Teophan, who was Alexandra’s conffesor, and Bishop Hermoguen of Saratov; all them were amezed by Rasputin religious fervour and his ability of preacher….».
Είναι σοβαρό λινκ με στοιχεία φωτογραφίες , ονόματα, χρονολογίες, λεπτομέρειες. Αμφισβητήθηκε.
Ο Ιωάννης της Κροστάνδης στην Ελλάδα είναι γνωστός μόνο από συναξάρια παπάδων που τον υμνούν ασύστολα, και βέβαια δεν λένε κουβέντα για Ρασπούτιν.
Δίνω σήμερα μια βιογραφία του Ρασπούτιν, εξαιρετικά εμπεριστατωμένη, με αναφορές των κρατικών αρχείων, και με αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Ρασπούτιν, των εκδόσεων ΔΑΡΕΜΑ-1959.
Ρενέ Φιλλ. Μίλλερ Ο Ιερός Διάβολος Ο Ρασπούτιν και οι γυναίκες. Μετάφραση Στέλλας Βουρδουμπά. Επειδή μπορεί να μου πείτε πως το βιβλίο δεν υπάρχει σήμερα, σας παραπέμπω με λινκ σε παλαιοβιβλιοπωλείο (το εντόπισα μέσω Google) να το προμηθευθείτε:
Κατάλογος βιβλίωνΜεταφραστής Ρ. Σακης, Αθήναι, «Μορφωτική Εταιρία», 1956, σ.232, 8ο [μαζί δεμένο] ΦΥΛΛΕΠ – ΜΙΛΛΕΡ, ΡΕΝΕ, Ο ιερός διάβολος: Ο Ρασπούτιν και οι γυναίκες. …
http://www.old-books.gr/catalog/index.html?cid=1 – 21k – Προσωρινά αποθηκευμένη – Παρόμοιες σελίδες
Στη σελίδα 67, θα διαβάσετε την υποδοχή του ιερού φίλου των αγίων τσάρων στο ναό την ώρα της Θείας Κοινωνίας από τον Ιωάννη της Κροστάνδης:
«..ΕΧΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΞΙΟΣ ΑΠΟ ΟΛΛΟΥΣ ΜΑΣ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΠΡΩΤΟΣ….Ο ΘΕΟΣ ΜΑς ΑΞΙΩΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ……..Ο Ρασπούτιν αφού κοινώνησε ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΙΩΑΝΝΗ.
Σας έχω ξαναπει μην προκαλείτε. Ο θεομπαίχτης άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΠΕΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΞΟΡΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΣΙΒΗΡΙΑ, δεν καταδίκασε ποτέ τον φονιά τσάρο. Ήταν εξάρτημα του αιματοβαμμένου καθεστώτος των Αγίων Νικόλαου και Αλεξάνδρας. Σας προκάλεσα, βρείτε μου μια κουβέντα σε βάρος του τσάρου και υπέρ των πολιτικών κρατούμενων και εξόριστων θυμάτων του. Απόλυτη σιωπή. Βρείτε μου μια λέξη παρηγοριάς γι αυτούς που εκτελούντο ή έλιωναν στη Σιβηρία. Απόλυτη σιωπή. Αυτοί είναι οι Άγιοι σας και ο θεομπαίχτης Ιωάννης δεν είναι από τους χειρότερους. Ανήκει στην κατηγορία αυτών των αγίων που δεν έσφαξαν τα ίδια τα παιδιά τους σαν τον Μεγα Κώστα και δεν είναι φονιάδες χιλιάδων ανθρώπων. Απλά ευλογούσαν τους τυράννους.
#1
Καταρχάς ΔΕΝ λέει δολοφονίες γιατί δεν ήταν δολοφονίες. Η λέξη αυτή βολεύει ιδεοληψίες προβληματικών προσώπων όπως οι Ιοί. Η καταστολή μιας κίνησης που δημιουργεί αναστατώσεις στα πλαίσια μιας αυτοκρατορίας είναι διαφορετικό πράγμα από τη δολοφονία. Και γι αυτό η λέξη δολοφονία είναι ενετελώς ασύμβατη με το ιστορικό περιεχόμενο και γι αυτό δεν την χρησιμοποιεί η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Η χρήση της αποτελεί ΑΠΑΤΗ και αν προέρχεται από τον Ιό, αναμενόμενη…
#2
Ο Ευσέβιος όχι μόνο ήταν μετριοπαθής αρειανιστής με κύριο πρόβλημα τον όρο ομοούσιο, αλλά ΥΠΕΓΡΑΨΕ KAI τα πρακτικά της Α’ Οικουμενικής Συνόδου!!! Θες να μου κάνεις και μάθημα!
Το ότι ο Κωνστάντιος ήταν διώκτης των ορθοδόξων και δεν το είδες ή δεν το έβγαλες δείχνει πολλά και σοβαρά…
#3
Ασφαλώς και δεν ζήτησα ΤΙ ΕΧΕΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙ ο Μαυρομάτης γιατί να ψάχνει στο google ξέρει και η γάτα μου. Εγώ ζήτησα ΠΟΙΟΙ παραπέμπουν στο έργο του και συμφωνούν με τα συμπεράσματά του! Τα οποία δυστυχώς είναι αναμεμιγμένα με τα του Ιού ο οποίος επίτηδες δεν αφήνει να φανεί τι είναι ποιου.
Βιβλία και μάλιστα πολλά έχει εκδόσει και ο Ντέσνερ, με την εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού, κι όμως η βιβλιογραφία τον αγνοεί. Αυτό ζητάω για τον Μαυρομάτη. Το να εκδόσεις ένα έργο, είναι μια συμβολή. Θα πρέπει όμως αυτό το έργο να έχει και κάποια απήχηση. Ή έστω ο συγγραφέας. Για παράδειγμα, η Λαΐου, η Χριστοφιλοπούλου, η Αρβελέρ, ο Καραγιαννόπουλος, ο Ζακυθηνός, ο Σαββίδης και άλλοι, υπάρχουν σχεδόν σε κάθε επιστημονικό έργο με θέμα το Βυζάντιο.
#4
Τα όσα γράφει ο Ιός, δεν αποτελούν σοβαρές προσπάθειες επιστημονικής διερεύνησης για να υπάρχει λόγος να απαντηθούν, αφού δεν έχουν σκοπό να συνεισφέρουν στην επιστήμη αλλά να στηρίξουν τις ιδεοληψίες των γραφόντων. Είναι σαν να λες για ποιο λόγο συγγραφείς δεν ασχολούνται με όσα γράφεις εδώ. Καλό θα ήταν αλλά ασφαλώς θα πρέπει και ο κόσμος να αντιλαμβάνεται τι σημαίνει ιστορία και από ποιους γράφεται και από ποιους θα πρέπει να διαβάζεται.
Εκτός αυτού, στο διαδίκτυο υπάρχουν ένα σωρό ανοησίες. Ποιος ασχολείται ή δαπανά ερτοώρες γι αυτές; Απλά αν εγκληματίσουν, τότε παρεμβαίνει η δικαιοσύνη.
#5
Ο Σιμόπουλος έχει 2 έργα τα οποία υπάρχουν στη βιβλιογραφία και αφορούν τα πολύτομα έργα που αναφέρονται στους περιηγητές: «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» το οποίο είναι και το κυρίαρχο και το «Πως είδαν οι ξένοι το ’21» λιγότερο όμως. Οι άλλες στίβες βιβλίων που έχει γράψει, από κανέναν ειδικό στη Βυζαντινή Ιστορία δεν χρησιμοποιούνται.
#6
Οι άθεοι βαρύνονται με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, αποκεφαλισμένους, καμμένους, διαμελισμένους, παιδιά, γυναίκες, γέροντες, βιασμούς, παιδεραστίες, εγκλήματα για καθαρή διασκέδαση. Οι άθεοι, κατάφερατε σε μερικές δεκαετίες να δημιουργήσετε τόσα θύματα , όσα δεν δημιούργησε το Βυζάντιο ούτε με τους πολέμους του.
Επίσης, οι Διαφωτιστές καταδικάζονται όχι μόνο ως φονιάδες, αλλά ως προπομποί όλων αυτών των εγκλημάτων, στα οποία προστίθενται τα εγκλήματα των εθνικών κρατών τα οποία δημιούργησαν, με τους ατέλειωτους πολέμους, τα εγκλήματα του καπιταλισμού και της βιομηχανικής επανάστασης, κατά τη διάρκεια των οποίων τα θύματα από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι, είναι επίσης ΑΜΕΤΡΗΤΑ, στον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ που έφεραν στη σκλαβιά των εργατικών τάξεων, με μέσο όρο ζωής τα 40 χρόνια.
Αυτά τα εκγλήματα, αθροισμένα με εκείνα των χιλιετηρίδων των κανίβαλων παγανιστών, ξεπερνούν εκατοντάδες φορές ακόμη και τα θύματα των Βυζαντινών πολέμων.
Με τις υγείες σας…
#7
To Google Books το γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια. Εγώ ζήτησα το κείμενο να στηριχτεί σε πηγές μία προς μία, ώστε να τις πάρω κι εγώ και με τις ίδιες ακριβώς να σας διαψεύσω. Γιατί σε κάθε έγκυρο έργο που θα φέρετε, υπάρχει μέσα συγκεκριμένη κριτική στο Βυζάντιο και στα οφέλη που έφερε όπως και στην σπουδαιότητά του ώστε να διατηρηθεί επί 11 αιώνες.
Ξανα-ζήτησα όμως και ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πράγματα:
– ΟΛΑ τα αναφερόμενα εγκλήματα και την καταγεγραμμένη ευλογία των Πατριαρχών.
– Τα στοιχεία ότι ΟΛΑ τα αναφερόμενα εγκλήματα επιβάλλονταν από τους Πατριάρχες.
– Τη σχέση όλων των εγκλημάτων με τα χρυσόβουλα.
– Τη σχέση όλων αυτών με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Θέλω τις πηγές για όλα αυτά. Και επίσης αν ο Μαυρομάτης τον οποίο επικαλείστε αναφέρει όλα αυτά και σε ποια έργα του.
Το τι συνέβη στο Βυζάντιο το γνωρίζω πολύ καλύτερα από τον καθένα ΣΑΣ. Τα λεγόμενά σας όμως μου είναι αδιάφορα, εφόσον δεν προέρχονται από βιβλία με συγκεκριμένες σελίδες. Κείμενα από τον Ιό είναι γελοίο να το συζητάμε και μόνο. Τους υεωρώ απολύτως απατεώνες και φυσικά μη ειδικούς για μια τέτοια παρουσίαση του Βυζαντίου.
Τις πηγές πραγματικών επιστημόνων τις θέλω, ακριβώς για να μην μπορείτε μετά να κάνετε πίσω. Γιατί δεν υπάρχει ΟΥΔΕΜΙΑ πηγή ειδικού, που να συνδυάζει όλα αυτά τα εγκλήματα με ευλογίες Πατριαρχών ή προτροπές πατριαρχών, ή με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτά είναι δικές σας εφευρέσεις και ασφαλώς θα σας ξετινάξω για τα όσα γράψατε.
ΥΓ
Ο δικέφαλος αετός δεν εκφράζει οτιδήποτε σφαγιαστικό, όπως και η Ελληνική σημαία δεν συμβολίζει τη χούντα, παρ’ όλο που χρησιμοποιήθηκε από αυτήν. Αυτά είναι παιδιάστικα πράγματα.
Ο δικέφαλος αετός ήταν διακοσμητικό θέμα στο Βυζάντιο, χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο των Παλαιολόγων και η Εκκλησία όπως και πάρα πολλοί άλλοι, έκαναν ιδιαίτερη χρήση του ΜΕΤΑ την άλωση!
Περιμένω τις πηγές που να λένε ότι οι Πατριαρχες έδιναν την ευλογία τους ώστε να τελεστούν καθημερινά όλα τα παραπάνω εγκλήματα και τις πηγές που λένε ότι οι πατριάρχες τα επέβαλλαν. Και τις πηγές που συνδέουν όλα τα όσα γράφετε με την Ορθόδοξη Εκκλησία και με τα χρυσόβουλα. Είναι η 3η φορά που τα ζητάω.
Θυμίζω ότι σε κάθε κράτος έγιναν εγκλήματα. Χωρίς να ντραπείς, ξεφτίλισσες εντελώς τις 40.000 ψυχές που θανατώθηκαν στο σφαγιαστικό κλίμα του διαφωτισμού. Το ίδιο έχεις να πεις και για όλα τα άλλα εγκλήματα της αθεΐας τα οποία υπερασπίζεις, στα οποία μπροστά ήταν μηδαμινά τα θύματα ακόμη και από τις μάχες στο Βυζάντιο;
ΥΓ2
«Σε αυτό το blog δεν γράφονται αδιασταύρωτες αναλήθειες.»
Το είδα:
Στο θέμα του Γάμου
Στο θέμα της Ειρήνης της Αθηναίας
Στο θέμα των εξορκισμών
Στο θέμα του Αγίου όρους
Αλίμονο…
ΥΓ3
Και άλλη απάτη. Προσπαθεί να μας πει ότι η Ζωή είναι Αγία. Όμως, δύο πρόσωπα εορτάζονται ως άγιες με το όνομα Ζωή:
Στις 18 Δεκεμβρίου η Μάρτυς Ζωή στα τέλη του του 3ου μ.Χ. αιώνα.
Στις 2 Μαΐου η επίσης μάρτυς Ζωή που έζησε στα μέσα του 2ου αιώνα.
Όμως ο Χριστός, δεν φθείρεται διόλου με την εικονογράφησή του, αλλά ίσα-ίσα επιβάλλεται, μπας και ξυπνήσει η παρουσία του κανέναν κοιμισμένο ή διεφθαρμένο όπως πολλούς αυτοκράτορες. Ο Χριστός άλλωστε έζησε ανάμεσα σε φονιάδες, πόρνους, εγκληματίες. Δεν τον φθείρουν αυτές οι αγιογραφίες, ούτε κι εμάς, που έχουμε τις εικόνες του σπίτι μας, ή στα χέρια μας, παρ’ όλο που δεν είμαστε άξιοι του.
Όπως ακριβώς, κρατούσαν την Ελληνική σημαία ανά τους αιώνες πολλοί που την άξιζαν, όπως μίλησαν για ελευθερία πολλοί που δεν τους άξιζε, όπως μίλησε για δικαιώματα ο Αρχι-Διαφωτιστής Βολταίρος, ο οποίος έβγαζε τρελά ΛΕΦΤΑ από το εμπόριο σκλάβων, έτσι όλα τα ιερά πράγματα, υπήρξαν πολλοί που τα εκμεταλεύτηκαν.
φίλτατοι,
πολύ ενδιαφέρον το blog και τα σχόλια..
μια ερώτηση μόνο:
γιατί μέσα στους αδερφοφάδες Βυζαντινούς αυτοκράτορες και Εκκλησιαστικούς λοιπούς, να αναφέρεται ως παράδειγμα ιδίου μένους και ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος και οι 15.000 τυφλωμένοι αιχμάλωτοι ορθόδοξοι Βούλγαροι;
Laskaratos, 2008
Ιωάννης Σκυλίτσης, ιστορικός, 11ος αι.
Αυτή η όντως φρικαλέα πράξη ήταν αποτέλεσμα και συνέχεια ενός μακρόχρονου πολέμου μεταξύ Βυζαντινών και Βουλγάρων, με πολλά σιχαμένα, αιματηρά και θλιβερά επεισόδια..
όπως η εξίσου φρικαλέα αν όχι χειρότερη [b]σφαγή της Αδριανουπόλεως[/b] το 1004 την ημέρα του Πάσχα, όπου οι ορθόδοξοι Βούλγαροι κατέσφαξαν ορθόδοξους ‘Ελληνες άνδρες, γυναίκες, παιδιά, έκοψαν κεφάλια, δάχτυλα, κλπ. ανθρώπινα μέλη, πεταγαν μωρά από παράθυρα και άλλα χαριτωμένα.
Ο Βουλγαροκτόνος, προσπάθησε να κρατήσει τα σύνορα του κράτους, και αφοσιώθηκε στο σκοπό αυτό.
(Σε αντίθεση με τους περισσότερους αυτοκράτορες έκτοτε του Βυζαντίου οι οποίοι άφησαν το κράτος να λεηλατηθεί από εχθρούς και μάλιστα ξεπούλησαν μεγάλα κομμάτια του για να τους αφήσουν να κάτσουν λίγο παραπάνω στη θρονοκαρέκλα τους.)
Ο τρόπος με τον οποίο έδρασε γι’αυτό το σκοπό ο Βασίλειος μπορεί κάλλιστα να σχολιαστεί από τον καθένα, αλλά σε άλλο ίσως θέμα πχ. «βαρβαρότητα του πολέμου γενικώς», ή «γιατί δεν άφηναν οι Βυζαντινοί ηγέτες όποιο λαό ήθελε κάθε φορά να τους υποδουλώσει και να ηγηθεί του Βυζαντίου» λέω εγώ τώρα.
κατά τα άλλα συμφωνώ με τον Ροϊδη 🙂
@Λασκαράτε, καλύτερα να τα έγραφες αυτά για τον άγιο Ιωάννη εκεί που σου απάντησα και όχι εδώ που είναι άσχετα. Θα πρότεινα να τα μεταφέρεις. Εάν το κάνεις μετέφερε και την απάντησή μου.
Κατ’ αρχήν χαίρομαι που έχεις βιβλιογραφία για τον παραπάνω ισχυρισμό περί της υποδοχής του Ρασπούτιν από τον άγιο Ιωάννη, και δεν κατεβάζεις απλά ιστορίες από την κούτρα σου.
Σε κάθε περίπτωση τα περί αυτής της υποδοχής είναι urban legend, τον οποίο αναπαράγει ο ΦΥΛΛΕΠ – ΜΙΛΛΕΡ, ΡΕΝΕ, όπως σου εξήγησα με βάση τα βιβλία A Prodigal Saint: Father John of Kronstadt and the Russian People
της Nadieszda Kizenko, ένα βιβλίο του οποίου η χονδρική παράθεση πηγών στον πρόλογο πιάνει σχεδόν δυο σελίδες, και Rasputin and the Russian Revolution
της Catherine Radziwill που κι αυτό είναι σοβαρό. Να προσθέσω κι άλλο ένα βιβλίο, τη μυθιστορηματική βιογραφία του Colin Wilson με τίτλο «The Magician from Siberia». Το βιβλίο αυτό είναι καθαρά υπέρ του Ρασπούτιν, και ο συγγραφέας το έγραψε συμβουλευόμενος την κόρη του Ρασπούτιν, τη Μαρία, την οποία συνάντησε στο Λος Άντζελες το 1969. Λοιπόν στο βιβλίο αυτό περιγράφεται συνάντηση Ρασπούτιν και αγίου Ιωάννη, μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, αλλά δεν υπάρχει το παραμυθάκι για τη διακοπή της θείας λειτουργίας και την υποδοχή που λέγαμε, ούτε και κάποια ειδική αντιμετώπιση του Ρασπούτιν ως αγίου. Απλά ο άγιος Ιωάννης τον χαιρέτισε και τον κάλεσε για φαγητό μαζί με διάφορους άλλους ιερωμένους, και στη συνέχεια συζήτησαν. Τελεία και παύλα λοιπόν Λασκαράτε. Αν συνεχίσεις να χρησιμοποιείς αυτό το παραμύθι, εσύ θα είσαι αυτός που προκαλεί εμμένοντας σε ανακρίβειες κι όχι εγώ.
Για τα υπόλοιπα θα επανέλθω σύντομα, στην πρώτη ευκαιρία που θα βρω χρόνο.
Δηδρ,
Λέτε θέλετε…
Μάλιστα!
Εσείς έχετε έστω κάποιον αφορισμό ή μία καταδίκη, έστω φραστική από Πατριάρχη που να καταδικάζει κάποιον αυτοκράτορα της Ανατολική Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια της βασιλείας τους για εγκλήματα που (ιστορικά αποδεδειγμένα) έπραξαν, ή όλα έγιναν στο όνομα του Ιησού Χριστού;
Δεν μπορεί άγιοι άνθρωποι ήταν, εκπρόσωποι του Θεού επί της γης ήταν. Εκπροσωπούν/σαν-όπως και σήμερα- την Αρετή, την Αγάπη φροντίζοντας την «μετά θάνατον» ζωή. (όχι για τη φροντίδα της δικιάς τους ζωής, για αυτή …ξέρουμε)
ή «διάβαζαν» κ α ι Αυτοί.
Όταν λοιπόν δεν καταδικάζεις, σημαίνει ότι ανέχεσαι ή εγκρίνεις έτσι δεν είναι;
Ήταν ποτέ (από Κων/νο και μετά) η Εκκλησία εκτός Εξουσίας;
…
Λοιπόν αλλού τα λογύδρια επιπέδου πιστών αμνοεριφίων, δεν τρομάζουν κανένα, εδώ συχνάζει κόσμος που σκέφτεται.
O expaganus είπε:
«@Λασκαράτε, καλύτερα να τα έγραφες αυτά για τον άγιο Ιωάννη εκεί που σου απάντησα και όχι εδώ που είναι άσχετα. Θα πρότεινα να τα μεταφέρεις. Εάν το κάνεις μετέφερε και την απάντησή μου»
Εσύ expaganus, υπηρέτη της ακρίβειας, σε ποιο post ξεφούρνισες, θολώνοντας τα νερά σαν τον πολυπλόκαμο, για τον Ιωάννη και τον Αδόλφο;Μήπως στο post για την μαύρη μαγεία Νο 3;Εκεί δεν ήταν άσχετο και είναι εδώ;Το βρήκες όμως τώρα,το σχόλιο του Λασκαράτου, για να απαντήσεις.Όταν όμως σε είχα ρωτήσει, στο ίδιο post που ανέφερα πιο πριν, για το σχόλιο του md5, έκανες το παγώνι και ρωτούσες, τάχα πως δεν κατάλαβες, ποιο ήταν το σχόλιο για το οποίο είχα αναφερθεί, με την πρόφαση ότι είχες μπερδευτεί από τις πολλές συνέχειες της Μάυρης Μαγείας.Μπράβο expaganus, επιβεβαιώνεις για άλλη μια φορά, ότι θρησκεία και ακρίβεια δεν συναντήθηκαν ποτέ, ενώ από την άλλη ότι θρησκεία και υποκρισία, μαζί με θόλωμα νερών πάνε πακέτο.Πολυπλόκαμος Νο2 επάξια.
«Νομικέ», σε ό,τι με έχεις ρωτήσει απάντησα απ’ όσο θυμάμαι, είτε αργά είτε γρήγορα. Το ίδιο ισχύει και για το σχόλιο του md5 που αναφέρεις.
Αλήθεια είναι ότι έχω μια τάση προς τακτοποίηση, όχι βέβαια τόσο μεγάλη ώστε να με βασανίζει κιόλας, αλλά στο δικό μου ιστολόγιο τέτοια σχόλια θα τα είχα μετακινήσει στο σχετικό θέμα.
Η άλλη άποψη είναι ότι μένοντας εδώ, προσδίδουν ζωντάνια στη συζήτηση.
Το να μου αποδίδεις κακές προθέσεις δεν με απασχολεί -συ είπας – ούτε το «πολυπλόκαμος» με χαλάει. Φαίνεται ότι έχεις κι εσύ μια τάση να βγάζεις παρατσούκλια 🙂
δύο πουλάκια κάθονται
«Εσείς έχετε έστω κάποιον αφορισμό ή μία καταδίκη, έστω φραστική από Πατριάρχη που να καταδικάζει κάποιον αυτοκράτορα της Ανατολική Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά την διάρκεια της βασιλείας τους για εγκλήματα που (ιστορικά αποδεδειγμένα) «
Απαντώ:
«Ο Αμβρόσιος…αρνήθηκε να κοινωνήσει το Θεοδόσιο μετά τη διαταγή που έδωσε ο Αυτοκράτορας στα στρατεύματα του να σφάξουν τον ξεσηκωμένο όχλο της Θεσσαλονίκης».
(Runciman Steven, «Η Βυζαντινή Θεοκρατία», Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 37.)
και έτσι:
«Ο Αμβρόσιος αφώρισε τον Θεοδόσιο, ο οποίος, πάρα την δύναμή του, αναγκάσθηκε ν’ αναγνώριση δημοσία το σφάλμα του»
(Vasiliev Α.Α., «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», τ. Α’, Μπεργαδής, Αθήνα 1954, σελ. 109.)
ΥΓ
«τύπου» Ροΐδη. Άσε καταλάβαμε…Τα περί αξιόπιστων πηγών και βιβλιογραφίας είναι μάταια για αυτό εδώ το blog…
Πράγματι, κι εγώ αυτή τη ΜΙΑ περίπτωση αφορισμού αυτοκράτορα (Αμβροσίου Μεδιολάνων – Θεοδοσίου)είχα υπ’ όψη μου παρ’ ότι οι γνώσεις μου περί Βυζαντινής ιστορίας είναι περιορισμένες.
Παρ’ όλα αυτά, είναι και παραμένει ΜΟΝΟ ΜΙΑ.
(Φυσικά, μετά την «ειλικρινή μετάνοια» του Θεοδοσίου και το θέατρο που έπαιξε εμφανιζόμενος ξυπόλητος και γονυπετής κλπ κλπ, έγινε άρση του αφορισμού. Άρα, αναρωτιέται κανείς αν όντως μετράει η συγκεκριμένη περίπτωση ως αφορισμός)
Είπα να μη σχολιάσω άλλο σ’ αυτό το νήμα, αλλά δεν αντέχω το χαρμάνι ασχετοσύνης και έπαρσης. Λέει ο Δηδρ στο μήνυμα αρ. 32 του θρεντ:
«Το βιβλίο “Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία” από ποιον ειδικό είναι γραμμένο; Ποιοι ειδικοί βιβλιογραφούν το έργο του;»
Να χαρώ εγώ τον ειδήμονα για το Βυζάντιο! Μα, όπως ξέρουν και οι γάτες, το βιβλίο Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία το έγραψε ο Προκόπιος, ιστορικός σύγχρονος του Ιουστινιανού και… έχει βιβλιογραφηθεί λιγάκι, όπως ζητάει ο Δηδρ, αφού αποτελεί την βασική πηγή πληροφοριών μας για τη βασιλεία του Ιουστινιανού!
Το να αγνοεί κανείς το διασημότερο βιβλίο του διασημότερου ιστορικού της πρώτης περιόδου του Βυζαντίου, ε, δεν προδιαθέτει καλά για να διαβάσουμε τα υπόλοιπα επιχειρήματά του. Εξ όνυχος τον λέοντα, έλεγαν οι αρχαίοι και αυτό ισχύει και για τα άλλα ζώα.
Δηδρ,
δεν θα σου ζητήσω το επιστημονικό συνέδριο που έγινε η σχετική ανακοίνωση O Aμβρόσιος δεν ήταν πατριάρχης-που κατά κανόνα ήταν υπάλληλος του αυτοκράτορα-ήταν επίσκοπος Μιλάνου. Πράγματι απαγόρευσε στον Άγιο (17 Ιανουαρίου τιμάται η μνήμη του) σφαγέα 15 χιλιάδων (Κεδρηνός, Θεοφάνης) άοπλων πολιτών Θεσσαλονικέων (και Αντιοχέων) και Μέγα (Σύνοδος της Χαλκηδόνας) παρακαλώ, Θεοδόσιο να μπει στον ναό και να κοινωνήσει. Το ότι αφόρισε τον Θεοδόσιο δεν νομίζω πως αληθεύει. Που τη βρήκε ο Βασίλιεφ αυτή την πληροφορία που ούτε ο φίλος του Εφραίμ ο Ράνσιμαν δεν τολμάει να αναφέρει; Ο Θεοδώρητος που καταγράφει το γεγονός δεν αναφέρει αφορισμό. Τέλος πάντων. Ξέρεις να μας πεις που αναφέρεται ο αφορισμός του;
Αυτή η θεατρική κίνηση του άγιου Αμβρόσιου προς τον άγιο Θεοδόσιο δεν είχε συνέχεια. Έγινε για τα μάτια. 15.000 αθώους Θεσσαλονικείς είχε σφάξει ο άγιος, που ξεπέρασε έτσι κάθε προηγούμενή του κακουργία, για να εκδικηθεί τον φόνο ενός Γότθου μισθοφόρου που είχε θανατώσει άδικα ένα δημοφιλή ηνίοχο. Διάβολε, ακόμη και για την Ορθόδοξη Εκκλησία, το να σκοτώνει κάποιος βασιλιάς 15.000 αθώους είναι ένα μικρό πταίσμα, ισοδύναμο με την μη τήρηση μιας νηστείας, του απαγορεύεται η θεία κοινωνία, πρέπει να ζητήσει μια τυπική συγγνώμη, να τηρηθούν κάποια προσχήματα, να προσποιηθεί μετάνοια. Η Εκκλησία θα τον ανακηρύξει άγιο, αρκεί να βοηθήσει κι αυτός λιγάκι. Την επόμενη κιόλας ημέρα ο άγιος Αμβρόσιος στέλνει γράμμα στον άγιο Θ. και τον καλεί σε μετάνοια όπως έκανε ο Δαβίδ και τον διαβεβαιώνει πως θα συχωρεθούν οι αμαρτίες του. Αυτός μετανοεί-τι ωραία, τι καλά-και ο Αμβρόσιος τον υποδέχεται στον ναό εξυμνώντας τον ως πρότυπο μετάνοιας. (Εpistulae 51)
Ρε Δηδρ, τι στο διάλο πίνετε εκεί στην Εκκλησία και υποστηρίζετε ως Αγίους αυτοκράτορες που σφάξανε δεκάδες χιλιάδες αθώους; Εντάξει, το 380 υποχρέωσε με το διάταγμα Cuntos populos τους υπηκόους του να γίνουν Καθολικοί (=ορθόδοξοι) χριστιανοί και απειλεί με διωγμούς τους εθνικούς και τους «αιρετικούς» Χριστιανούς. Του χρωστάτε ευγνωμοσύνη, σας αοπάλλαξε από τον κόπο της Ιεραποστολής. Με το ξίφος επιβληθήκατε και ψωμιζόσαστε από τον κορβανά του Καίσαρα.
Για τον θηλυπρεπή, άσωτο και βυθισμένο στην κραιπάλη και το αίμα, και κατά τον Ζώσιμο (I,IV), διώκτη του «κουσουριού» Θεοδόσιο, υπάρχει ένας ατελείωτος κατάλογος και άλλων εγκλημάτων. Βαριέμαι να τα απαριθμήσω, είναι φρικτά, αηδιαστικά και απειράριθμα. Αν με προκαλέσεις, θα το κάνω. ΜΕ ΠΗΓΕΣ. Λυπήσου με όμως, δεν αντέχω να εξιστορώ τα κατορθώματα των ορδών των μοναχών που ξαμόλυσε ο Θεοδόσης, έχασα την ημέρα μου με σένα κι εμείς εδώ δεν έχουμε επιτελείο πίσω μας να μας τροφοδοτεί με αποπάσματα του Ράνσιμαν.
Λύσε μου μια απορία ρε Δηδρ. Ο Θεοδόσιος κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο άγιος Χριστόδουλος όμως έτρεχε πίσω από τους αθλητές πρόθυμος να τους κολακέψει και να φωτογραφηθεί μαζί τους. Ποιός από τους δυο αγίους είχε δίκιο;
Φίλτατε Δηδρ,
αναγκάζομαι να παρέμβω διότι το παρακάνετε. Εις το σχόλιον 40 δηλώνετε
(ΥΓ3
Και άλλη απάτη. Προσπαθεί να μας πει ότι η Ζωή είναι Αγία. Όμως, δύο πρόσωπα εορτάζονται ως άγιες με το όνομα Ζωή:
Όμως ο Χριστός, δεν φθείρεται διόλου με την εικονογράφησή του, αλλά ίσα-ίσα επιβάλλεται, μπας και ξυπνήσει η παρουσία του κανέναν κοιμισμένο ή διεφθαρμένο όπως πολλούς αυτοκράτορες. Ο Χριστός άλλωστε έζησε ανάμεσα σε φονιάδες, πόρνους, εγκληματίες. Δεν τον φθείρουν αυτές οι αγιογραφίες, ).
Αυτό φίλτατε υποθέτετε ότι απαντά εις τα κάτωθι του Λασκαράτου
(επιτρέψτε μου να συμπληρώσω τη λεζάντα από τη δεύτερη φωτογρφία, που μπήκε ημιτελής. Θα σας βάλω και πηγή για να μην σκούζετε: . “Επί των ημερών των δυο τούτων βασιλισσών εσημειώθησαν αι περισσότεραι τυφλώσεις, αι απηνέστεραι διώξεις αντιπάλων και τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων” . Πηγή: Αλέξανδρου Διομήδη Κυριακού “Εκκλησιαστική Ιστορία”, Εν Αθήναις 1881. Αμφισβητείτε την δράση της ρέκορντγούμαν (παγκόσμιο ρεκόρ εκτυφλώσεων) Ζωής που τόσο ξεδιάντροπα , επαναλαμβάνω τόσο ξεδιάντροπα η Ορθοδοξία σου της έχει βάλει φωτοστέφανο και την έστησε πλαι στον θεό σας, ΄μέσα στον κορυφαίο ναό σας. Έχετε το Χριστό σας ανάμεσα σε δυο φονιάδες σαδιστές αυτοκράτορες φωτοστεφανωμένους, που διέπραξαν τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων. Ποιός άθεος έχει ποτέ τολμήσει τέτοια δυσφήμηση τέτοια βλασφημία του Χριστού; Έχεις κάτι να πεις πάνω σε αυτό. Εγώ σε ρωτάω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Αν έχεις κάτι να πεις πέστο).
Παρ ότι σας αγαπώ Δηδρ, στηρίζω τον κύριον Λασκαράτον. Πουθενά δεν λέγει πως η Ζωή είναι Αγία. Λέγει πως εις την εικόνα έχει φωτοστέφανον, όπερ αληθές. Θα σας εβόλευεν να έλεγεν πως είναι Αγία, αλλά δεν το λέγει. Τόσον το χειρότερον, τον βάζετε να το λέγει και ας μη το λέγει. Φαντάζεσθε πόσοι επισκέπται πιστοί έχουν προσευχηθεί κάτωθί της; Θα συμφωνείτε επίσης φίλτατε πως μια γυνή που ξεριζώνει μάτια, είναι χειροτέρα μιας γυμνίστριας. Αν λοιπόν δεν σας ενοχλεί η απεικόνισης του Κυρίου ημών μεταξύ οφθαλμωρύχων, τότε δεν θα σας ενοχλεί και η αναπαράστασις του μεταξύ δυο γυμνών γύναιων. Εισηγηθείτε εις την Ιεραρχίαν να προχωρήσει εις αγιογραφήσεις του Χριστού μεταξύ δυο γυμνών κωλ γκέρλς με ροζ φωτοστέφανον.
Την ευλογίαν σας.
@ενας έγραψε: «Το ελληνικο κρατος προεκυψε απο Επανασταση
και καμια νομικη υποχρεωση δεν εχει να αναγνωριζει
το χρυσοβουλα των Βυζαντινων εγκληματιων …συγνωμη
αυτοκρατορων ηθελα να πω».
«Ένα», νομίζω θα σ’ ενδιέφερε να διαβάσεις τι έλεγε για την Επανάσταση αυτή ένας από τους πρωτεργάτες της, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Ο βασιλεύς μας (Κωνσταντίνος Παλαιολόγος) εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτεινό πόλεμο με τους Τούρκους και τα δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα… Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά».
Ίσως να σε ενδιαφέρουν και τα παρακάτω:
-Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ή Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατ. Ελλάδος, 4/11/1821: «Οι κοινωνικοί νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων της Ελλάδος μόνοι ισχύουσι κατά το παρόν εις την Ανατολικήν Χέρσον Ελλάδαν»
-Προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος 1/1/1822, όπου μεταξύ άλλων λέει: «Άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαι διαδικασίαι βάσιν έχουσι τους Νόμους των αειμνήστων Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων».
-Νόμος της Επιδαύρου, Β Εθνική Συνέλευση, εν Άστρει 1823, επαναλαμβάνονται τα παραπάνω και στις 1/4/1823 από τα Πρακτικά διαβάζουμε: «Διορίζεται επιτροπή για να εκθέση τα κυριώτερα των εγκληματικών εκ του προχείρου, ερανιζομένη από τους νόμους των ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων».
-Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος, Τροιζήνα, 1827 :»Έως ότου δημοσιευθώσι Κώδικες οι Βυζαντινοί Νόμοι (..) και οι παρά της Ελληνικής Πολιτείας δημοσιευόμενοι νόμοι έχουν ισχύν».
[Πηγή: «Περίγραμμα ιστορίας του μεταβυζαντινού δικαίου» του Δημήτριου Γκιώνη, 1966, σ. 290, σ.291, σ.293, σ.304]
@ellinaki έγραψε: «Το Βυζάντιο είναι μία σκοτεινή περίοδος με τα φαινόμενα που περιγράφεταο όπου η ανθρώπινη δυσειδαιμονία κυριάρχησε επί της ανθρώπινης λογικής, της Δημοκρατίας και των επιστημών».
Ελληνάκι, πρώτον το «Βυζάντιο» διαδέχεται μια αυτοκρατορία, δεν αλλάζει κάποιο δημοκρατικό πολίτευμα σε μοναρχικό ώστε να μπορείς εσύ να εκφράζεσαι έτσι. Δεύτερον, για όσα λες για τη λογική και τις επιστήμες, σου έχω πιο κάτω ειδική αφιέρωση.
@Λασκαράτε, οι νεκροί της Γαλλικής Επανάστασης που σου ανέφερα δεν δολοφονήθηκαν σε «πολλά χρόνια» αλλά σε 11 μόλις μήνες. Δες τις ημερομηνίες που παραθέτω… Αν προσθέσουμε και τους υπόλοιπους νεκρούς, των υπολοίπων περιόδων της Γ.Ε. ο αριθμός θα αυξηθεί κατακόρυφα.
Αλλά ας δούμε τα προκατειλημμένα και διαστρεβλωτικά σχόλιά σου πάνω στη συνέντευξη του Ράνσιμαν, ενός μεγάλου επιστήμονα που μας λές ότι η γνώμη του δεν έχει αξία, επειδή ήταν «υπέρ της Ορθοδοξίας και του Βυζαντίου».
«Ράνσιμαν: Πιστεύω όμως ότι στο πρόβλημα της ενότητας των λαών η Ορθοδοξία προσφέρει μια άριστη επίλυση, επειδή κατ’ αρχάς, δεν προβάλλει τον εθνικισμό καθόλου.»
Σημ Λασκαρ. Η Ορθοδοξία που είναι διαιρεμένη σε εθνικές κρατικές Εκκλησίες, που ευλόγησε τις αλληλοσφαγές μεταξύ Ορθόδοξων λαών, …που όλοι οι μεγάλοι Ορθόδοξοι Θεολόγοι όπως ο Αλέξανδρος Σμέμαν και ο Κάλλιστος Γουέαρ, ομολογούν πως (ο εθνικισμός) είναΙ Η Αχίλλειος πτέρνα της»
Λασκαράτε, ο εθνικισμός στην Ορθοδοξία θεωρείται παρεκτροπή και είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ από την Ορθόδοξη τοπική Σύνοδο του 1872 στην Κων/πολή, ως «ετεροδιδασκαλία και αίρεση του φυλετισμού». Οι Πατριάρχες που συμμετείχαν εκεί καταδικάζουν «τας φυλετικάς διακρίσεις και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία». Για τον φυλετισμό λένε ότι αποτελεί «καινήν τινα δόξαν», πρόκειται «διά την του κακού διάδοσιν», είναι πρωτοφανής «φυλετική παρασυναγωγή», αντιβαίνει στην διδασκαλία του Ευαγγελίου και είναι εντελώς άγνωστη στην Εκκλησία του Χριστού, ανατρέπει δε το ιερό της πολίτευμα. Τον εθνικισμό στην Ορθοδοξία τον ξεκίνησαν οι αγαπητοί σου Βούλγαροι, που έλεγες ότι δεν ήταν πια και τόσο φοβερό να καταλάβουν το Άγιο Όρος. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι Ρώσοι οι οποίοι εν πολλοίς ήταν για κάποια εποχή πίσω από τους Βουλγάρους. Και βέβαια ο πολυαγαπημένος σου Διαφωτισμός με την υπερτόνιση της έννοιας του έθνους, έβαλε κι αυτός τη ΧΕΡΟΥΚΛΑ του κι έτσι με το σχηματισμό των εθνικών κρατών έχουμε φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Το «Βυζάντιο» που τόσο κατηγορείς, ήταν υπερεθνικό κράτος.
«Σ.Σ.Ρ: Να σας πω. Υπάρχει ακόμα προκατάληψη κατά των Παλαμιτών, αυτών που δέχονται την θεολογία του. Εμένα προσωπικά τα δόγματά του με αναπαύουν, παρόλο που άλλοι αντιτίθενται.
Σημ. Λασκ: Θαυμασμός για τους ομφαλοσκόπους παλαμιστές».
Τι τεράστιο έγκλημα βρε Λασκαράτε! Επειδή εσύ προφανώς περιφρονείς τους «παλαμιστές», σαν άλλος Βαρλαάμ Καλαβρός, η γνώμη του Ράνσιμαν ο οποίος αναπαύεται με τα δόγματά τους δεν έχει αξία γενικώς!
«Π.: Πριν τελειώσουμε, μία τελευταία ερώτηση• πώς σας φάνηκε η Βατοπαιδινή χορωδία;
Σ.Σ.Ρ: Μου άρεσε το ψάλσιμό τους. Την διακρίνει η απουσία της εκκοσμικευμένης μουσικής και μου δημιουργεί μια υπερβατική ποιότητα, η οποία πρέπει να υπάρχει στην βυζαντινή μουσική.
Σημ.Λασκ. Απουσία εκκοσμίκευσης στο Βατοπαίδι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!»
Μήπως δεν ξέρεις να διαβάζεις; Δεν μιλάει ΓΕΝΙΚΑ γα το Βατοπαίδι, ειδικά για το ψάλσιμο της χορωδίας μιλάει ο άνθρωπος!
Και τελειώνεις την εποικοδομητική σου κριτική με την προσθήκη των φράσεων: «Φωτογρ: Ο Σερ Στήβεν Ράνσιμαν με τον Πανοσ. Αρχιμανδρίτη π. Εφραίμ, Καθηγουμένο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους Άθω» που ο «Πόντος και Αριστερά» είχε παραλείψει, προφανώς θεωρώντας τες ασήμαντες.
Αυτό το τελευταίο δεν το σχολιάζω, και ο πιο αφελής μπορεί να αντιληφθεί γιατί το κάνεις αγαπητέ. Φαίνεται εξάλλου από το φαρμακερό σου σχόλιο «ο έγκυρος Ράνσιμαν φωτογραφία με τον Εφραίμ». Όμως η αξία ενός βυζαντινολόγου διεθνούς κύρους δεν μπορεί να υποβαθμιστεί από τέτοια φτηνά κόλπα. Ούτε από το ότι του απονεμήθηκε ο τίτλος του «ΣΕΡ», κύριε «νομικέ».
Και να μερικές ακόμα λεπτομέρειες, που κάνουν το μαργαριτάρι σου «Βυζάντιο σημαίνει αποθηρίωση του ανθρώπου» να κάνει έναν διαβασμένο άνθρωπο θηρίο, Λασκαράτε μου.
1) (Αφιερωμένο εξαιρετικά στο “Ellinaki”): Στη Ρωμανία υπήρχαν άφθονοι θετικοί επιστήμονες (βλ. Και Β. Σπανδάγου-Ρ. Σπανδάγου-Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα). Έχουμε τα έργα «Επιτομή φυσικής» του Βλεμμύδη, «Αστρονομική βίβλος» του Θεόδωρου Μελιτηνιώτου, «Στοιχείωσις Αστρονομική» του Θεόδωρου Μετοχίτη, «Περί κατασκευής κοίλων κατόπτρων» και «Περί παραδόξων μηχανημάτων» του Ανθέμιου, «Περί της μαθηματικής τέχνης» του Στέφανου Αλεξανδρέα, «Περί αριθμών, του Μ. Ψελλού», «Μέθοδος κατασκευής αστρολαβικού οργάνου, του μοναχού Ισαάκ Αργυρού, «Παράδοσις σύντομος και σαφεστάτη της ψηφοφορικής επιστήμης» του Νικόλαου Αρτάβασδου (ασχολείται με τα κλάσματα και τους δεκαδικούς αριθμούς), «Παράδοσις εις την εύρεσιν των τετραγώνων αριθμών» του Μιχαήλ Μοσχόπουλου, «Περί φυσικής κοινωνίας» του ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ Θεόδωρου Β΄ Λάσκαρη ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ. Εσύ δεν υποστηρίζεις ότι η Επιστήμη προάγει τον άνθρωπο Λασκαράτε;
2) Στη Ρωμανία άνθισε η λογοτεχνία και η φιλολογία – έστω και αν τους πρώτους αιώνες είχαμε απλές επαναλήψεις των κλασικών – και δημιουργήθηκαν ανθολογίες, όπως η Μυριόβιβλος, ποιητικές συλλογές, όπως η Παλατινή ανθολογία, λεξικά, όπως η Σούδα. Έχουμε επικά Άσματα (π.χ. του Αρμούρη) ερωτικά ποιήματα (Αχιλληΐς, Καλλίμαχος και Χρυσορρόη, Βέλθανδρος και Χρυσάντζα, Φλώριος και Πλατζιαφλώρα, Ιμπέριος και Μαργαρώνα) έχουμε τα Πτωχοπροδρομικά, κ.α. Έχω την εντύπωση ότι σ’ αυτό το μπλογκ εκτιμάτε την τέχνη…
3) (Κι αυτό αφιερωμένο στο ellinaki). Στη Ρωμανία έγιναν σωτήριες για τον άνθρωπο ανακαλύψεις. Παράδειγμα: Ο ΣΕΡ Στήβεν Ράνσιμαν, στο βιβλίο του «Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση», (εκδ. Δόμος, σ. 103), αναφέρει τον Ιωάννη Ακτουάριο, Ρωμηό γιατρό, που ανακάλυψε πρώτος το παράσιτο της ταινίας, τον «τριχοκέφαλον άνισον».
4) (Κι αυτό αφιερωμένο στο ellinaki επίσης). Στη Ρωμανία αποκτήθηκε πλήθος ωφέλιμων γνώσεων οι οποίες συστηματοποιήθηκαν κιόλας σε έργα όπως το «Περί της ανθρώπου κατασκευής» του Θεόφιλου, η «δωδεκάτομη Παθολογία» του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου (αυτός είναι και ο πρώτος που χορήγησε σίδηρο ως εσωτερικό φάρμακο), η «Ιατρική εγκυκλοπαίδεια» του Θεόφιλου Νόννου, το «Περί ανατομικής του ανθρώπου» του μοναχού (ναι, μοναχού…) Μελέτιου, το «Υπόμνημα» του Παύλου Αιγινήτη, η «Σύνοψις ιατρική» του Λέοντα Μαθηματικού, το «Δυναμικό» του Νικόλαου Μυρεψού (αυτό περιλαμβάνει 2656 φαρμακευτικές συνταγές κι ως τον 15ο αι ήταν το επίσημο φαρμακολογικό σύγγραμμα της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου των Παρισίων), η «Ιατρική μέθοδος», η «Θεραπευτική μέθοδος» και το «Περί ούρων» του Ιωάννη Ακτουάριου, τα «Ιατρικά εκκαίδεκα» του Αέτιου, έργο 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις), η «Σύνοψη της Ιατρικής» των Νικήτα και Λέοντα, που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία, τα «Γεωπονικά», 26 τόμων, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία περιγράφεται η χρήση χημικού λιπάσματος («ερεβίνθους… ομοίως προβραχέντας μετά νίτρου σπείρουσιν»), κ.α.
Κάτι για «ανθρώπινη δυσειδαιμονία» που «κυριάρχησε επί της ανθρώπινης λογικής και των επιστημών» έλεγες Ελληνάκι;
5) Αρκετοί σήμερα «μετρούν» τον πολιτισμό μιας κοινωνίας από τη θέση που κατέχουν οι γυναίκες σ’ αυτήν. Στη Ρωμανία η θέση των γυναικών ήταν υψηλή. Μορφώνονταν, έστω και στο σπίτι. Κληρονομούσαν χωρίς πρόβλημα, εργάζονταν σε νοσοκομεία ως ΓΙΑΤΡΟΙ. Ως γιατροί κύριοι, όχι ως νοσοκόμες ή καθαρίστριες! Βασίλευαν ως αυτοκράτειρες, πολύ πριν η Ελισάβετ επιβάλει στη Βρετανία την κατάργηση του φραγκικού Σαλίου Νόμου, ο οποίος απαγόρευε να μεταβιβάζεται η εξουσία σε γυναίκες. Στη Ρωμανία μπορούσε κανείς, αν ήθελε, να διατηρήσει το επώνυμο της μητέρας του και όχι του πατέρα του.
Και κάτι ακόμα επ’ αυτού, που το υποστήριξε μια ομάδα γυναικών στο μπλογκ του «Θεοπρόβλητου» (http://theoprovlitos.blogspot.com/2008/06/blog-post_18.html): «τα γυναικεία επώνυμα είναι στη γενική. Π.χ. η κα Παπαδοπούλου, είναι η κόρη ή η σύζυγος κάποιου Παπαδόπουλου. Όμως στο Βυζάντιο, τα γυναικεία επώνυμα ήταν η θηλυκή εκδοχή του θέματος του επωνύμου: Δεν ήταν ο Κομνηνός και η Κομνηνού, ούτε ο Παλαιολόγος και η Παλαιολόγου, αλλά ο Κομνηνός και η Κομνηνή, ο Παλαιολόγος και η Παλαιολογίνα. Πράγμα που το βρίσκουμε πολύ πιο δίκαιο και «προοδευτικό» αν θέλεις…. τώρα ο άντρας είναι που φέρει την ιδιότητα του μακρινού προγόνου ενώ η γυναίκα είναι απλά η ιδιοκτησία κάποιου άντρα που είναι πατέρας της ή σύζυγός της, και δεν φέρει αφ’ εαυτού της κάποια ιδιότητα όπως έφερε η πάλαι ποτέ Κομνηνή, Δαλασσηνή ή Παλαιολογίνα».
6) Στη Ρωμανία υπηρχε συστηματικά οργανωμένη φιλανθρωπία. Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος γράφει «Η Χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν δοξασμένο Κράτος λόγω της φιλανθρωπίας του. Πρώτη φορά ο κόσμος έβλεπε γηροκομεία, ορφανοτροφεία, νοσοκομεία κλπ. τα οποία ήταν άριστα διοργανωμένα. Και τα περισσότερα κτίζονταν γύρω από τα Μοναστήρια».
7) Και κάτι τρομερά σημαντικό που αφορά και το βασικό μήνυμα του ποστ σας: Σημειώνετε ότι «Το ήδη σκληρό ρωμαϊκό δίκαιο έγινε ακόμη πιο απάνθρωπο κάτω από την επιρροή της Εκκλησίας η οποία εφηύρε νέα παραπτώματα όπως η αίρεση, η πίστη στην ελληνική θρησκεία και το σεξ. Για την ομοφυλοφιλία, προβλέφθηκε από τα μέσα του 4ου αιώνα ο θάνατος με ξίφος. Για την κτηνοβασία, ο άγ. Ιουστινιανός επέβαλε την ποινή του θανάτου, όπως και για όλες τις “ασέλγειες». ΚΑΙ ΟΜΩΣ στη Ρωμανία υπήρξε εξέλιξη του Ρωμαϊκού Δικαίου επί το ανθρωπινότερον, και αυτό οφείλεται στους αυτοκράτορες που «τα χέρια τους έσταζαν αίμα». Ο Κων/νος Τριανταφυλλόπουλος, που δεν είναι συντάκτης του… Ιού αλλά από τους σημαντικότερους νομικούς της νεότερης Ελλάδας – το 1933 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, το 1948 έγινε πρόεδρός της , ενώ το 1938 δίδαξε στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης – παρατηρούσε ότι το Βυζαντινό Δίκαιο σε σχέση με το Ρωμαϊκό, παρουσιάζει «περισσότερα και βαθύτερα ουμανιστικά στοιχεία». Μερικά δείγματα: Εκδόθηκαν έδικτα που απαγόρευαν την έκθεση νεογνών και περιόριζαν τη σκληρότητα προς τους σκλάβους. Το νομοθετικό έργο του Μεγάλου Κωνσταντίνου – αυτού που αποκαλείτε «Κώτσο» – ήταν το θεμέλιο του Θεοδοσιανού Κώδικα, στο οποίο ανατρέπονται οι ποινές του Αυγούστου για την αγαμία, καθορίζονται ποινές για το αδίκημα της απαγωγής και διαμορφώνονται τα νομικά πλαίσια που κάνουν το διαζύγιο δύσκολο χωρίς τη συναίνεση και των δύο ενδιαφερομένων. Δεν μπορούσε δηλ. εύκολα να ξεφορτωθεί κάποιος τη γυναίκα του, επειδή την είχε βαρεθεί. Το 529 ο Ιουστινιανός επέβαλε τιμωρίες σε όσους ασχολούνταν με παιδική πορνεία, τιμωρώντας όλους τους εμπλεκόμενους και ειδικότερα τους ιδιοκτήτες οίκων ανοχής. (Codex Iustinianus, 8.51.3). Το 535 ακύρωσε τα συμβόλαια με τα οποία οι προαγωγοί της Κωνσταντινούπολης «βγάζαν στο κλαρί» νεαρά κορίτσια από την επαρχία, τα οποία αγόραζαν από τους γονείς τους (Νεαραί, 14). Τα παιδιά κρίνονταν κατά περίπτωσιν και είχαν ιδιαίτερη μεταχείριση, όπως και οι ψυχικά ασθενείς μετά τον 9ο αιώνα (Τρωιάννος Σπ., «Οι Ποινές στο Βυζαντινό δίκαιο», στο Έγκλημα και Τιμωρία στο Βυζάντιο, Αθήνα, 2001). Ο Βασίλειος Α΄ ο Μακεδών, αυτός ντε που τον κατηγορείτε ότι δολοφόνησε τον αυτοκράτορα Μιχαήλ – και ασφαλώς το έκανε – ο γιος του Λέων ΣΤ΄ ο Σοφός – που ίσως νά ‘ταν γιος του Μιχαήλ – και ο εγγονός του Κων/νος ο Πορφυρογέννητος, παιδί του Λέοντα από την 4η σύζυγό του Ζωή Καρβονοψίνα, που γεννήθηκε πριν το γάμο των γονέων του, ήταν αυτοί που φρόντισαν για την ανεξαρτησία των δικαστών από τους εκάστοτε τοπικούς άρχοντες, θεσπίζοντας τη χορήγηση μισθών, τις υποχρεωτικές σπουδές δικαίου και τον όρκο να υπηρετούν οι δικαστές την αλήθεια.
Και άλλα πολλά έγιναν, τα οποία θα έπρεπε να γράψω δυο-τρία σεντόνια για να παραθέσω περιληπτικά. Εύχομαι να αρχίσατε να καταλαβαίνετε, πόσο ανόητο και ΑΔΙΚΟ είναι να αναπαράγετε τα προκατειλημμένα κείμενα του «Ιού» για να εξυπηρετήσετε τις διάφορες σκοπιμότητές σας… Η Ρωμανία που χαρακτηρίζετε ως «αποθηρίωση» είχε τόσο σπουδαία χαρακτηριστικά, κι ακόμα κι αυτοί που χαρακτηρίζετε ως «δολοφόνους» – και σε πολλές περιπτώσεις πράγματι ήταν – έκαναν και πράγματα που ωφέλησαν την ανθρωπότητα. Η επιλεκτική και παραφουσκωμένη σας παρουσίαση γεγονότων από μια ιστορία 1123 ετών όμως, δεν έχει θέση για κανένα από τα σπουδαία αυτά πράγματα, γιατί εσείς ΠΡΕΠΕΙ να αποδείξετε ότι τα «χρυσόβουλα στάζουν αίμα» και επομένως δεν πρέπει να τα πάρουμε στα σοβαρά. Όμως τελείως άσπρο και τελείως μαύρο δύσκολα βρίσκονται σ’ αυτή τη ζωή. Συνήθως κανείς τα βρίσκει μόνο στα κεφάλια των φανατικών…
@Λασκαράτε, βλέπω ανακρίβειες και στην υπόθεση Αμβροσίου και Θεοδοσίου. Αν δεν τις εντοπίσει άλλος να ασχοληθεί μ’ αυτές, θα επανέλθω.
Expaganus,
πάσχεις από την κλασσική νόσο των ανθρώπων, να βλέπουν τα στραβά των άλλων:
@Τον εθνικισμό στην Ορθοδοξία τον ξεκίνησαν οι αγαπητοί σου Βούλγαροι, που έλεγες ότι δεν ήταν πια και τόσο φοβερό να καταλάβουν το Άγιο Όρος. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι Ρώσοι οι οποίοι εν πολλοίς ήταν για κάποια εποχή πίσω από τους Βουλγάρους@
Η προσπάθεια των (αγαπητών μου) Βούλγαρων, ή των Αλβανών, ή των Σέρβων να έχουν εθνική Εκκλησία, είναι για σένα φυλετισμός. Ξεχνάς όμως πως πρώτη η ελλαδική Εκκλησία έστησε δικό της καπετανάτο και ακολούθησαν οι άλλες, που είχαν κι ένα λόγο παραπάνω, αφού το πατριαρχείο τους επέβαλε ελληνική γλώσσα στη λειτουργία και πολλούς Ρωμιούς Φαναριώτες επισκόπους στους οποίους πουλούσε τις επισκοπές-φέουδα της Βαλκανικής. Σήμερα ακόμη, το πάθημα της Αντιόχειας όπου το αραβικό ποίμνιο κυνήγησε τον Ρωμιό οικονομικό μετανάστη πατριάρχη και τους ρωμιούς επισκόπους του ρίχνοντάς τους στην ανεργία, δεν σας έγινε μάθημα και προετοιμάζετε το κυνήγημα από το αραβικό ποίμνιο των διαφόρων σκανδαλοποιών Ρωμιών πατριαρχών και επισκόπων που από φτωχόπαιδα πεινασμένα, μετανάστευσαν στα Ιεροσόλυμα για να κερδίσουν τα προς το ζειν και να ποιμάνουν την κατώτερη αραβική φυλή που δεν δικαιούται δικό της πατριάρχη του ύψους ενός Διόδωρου, ενος Βενέδικτου, ή ενός Ειρηναίου. Έλληνας αρχιεπίσκοπος και επίσκοποι (στάλθηκαν στα σπίτια τους ήδη και οι 3 επίσκοποι) στην Αλβανία, στα Ιεροσόλυμα, στην Αφρική-Αλεξάνδρεια, στην Εσθονία (σχίσμα). Βάλτε ρε expaganus Αλβανό αρχιεπίσκοπο στην Ελλάδα να σας παραδεχτώ. Βγάλτε το δοκάρι που έχετε στο μάτι σας και βλέπετε το άχυρο στο μάτι των άλλων, όπως σας λέει ο Χριστός, που τον έχετε καταποδοπατήσει.
Expaganus:
@Λασκαράτε, ο εθνικισμός στην Ορθοδοξία θεωρείται παρεκτροπή και είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ από την Ορθόδοξη τοπική Σύνοδο του 1872 στην Κων/πολή, ως «ετεροδιδασκαλία και αίρεση του φυλετισμού». Οι Πατριάρχες που συμμετείχαν εκεί καταδικάζουν «τας φυλετικάς διακρίσεις και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία». Για τον φυλετισμό λένε ότι αποτελεί «καινήν τινα δόξαν», πρόκειται «διά την του κακού διάδοσιν», είναι πρωτοφανής «φυλετική παρασυναγωγή», αντιβαίνει στην διδασκαλία του Ευαγγελίου και είναι εντελώς άγνωστη στην Εκκλησία του Χριστού, ανατρέπει δε το ιερό της πολίτευμα.@.
Expaganus,
Κάνεις πως δεν ξέρεις πως η απόφαση του 1872 πάρθηκε με αφορμή την εγκατάσταση του Βούλγαρου έξαρχου Άνθιμου στην Πόλη, πράξη που επέφερε τον αφορισμό του ίδιου και των αρχιερέων του από το πατριαρχείο. Πίσω από την δήθεν προοδευτική αυτή εγκύκλιο, κρύβεται η απεγνωσμένη προσπάθεια των Φαναριωτών να κρατήσουν τα κεκτημένα τους σε βάρος των Βούλγαρων που θέλανε δικιά τους Εκκλησία. Δείγμα της εμβέλειας αυτής της απόφασης είναι το ότι ακόμη κι ο Ρωμιός πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος Β΄, που πρόσβλεπε σε παροχές της ρωσικής κυβέρνησης, δεν συμφώνησε και αποχώρησε, ενώ η ρωσική Εκκλησία διαμαρτυρήθηκε εγγράφως. Το Φανάρι ζήτησε από την Γερμανία να ασκήσει πίεση στην τουρκική κυβέρνηση. Αυτή παρά την αρχική της θέση υπέρ των Παλαιστινίων ορθοδόξων, προ του ρωσικού κίνδυνου, απήγαγε τον Ιεροσολύμων Κύριλλο, που υποστηριζόταν στην στάση του αυτή από το αραβικό του ποίμνιο, στην Ισταμπούλ, όπου και πέθανε μετά 5 χρόνια.
Όπως ήταν φυσικό, η διακήρυξη ήταν ανίσχυρη να διαπεράσει τα καπετανάτα των εθνικών Εκκλησιών, που δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν τις εκκολαπτόμενες νέες κρατικές οντότητες. Η εισαγωγή των όρων ελληνική, βουλγαρική κλπ Ορθόδοξη Εκκλησία, αντί του εκκλησιολογικά σωστου «Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα», στη Βουλγαρία κλπ. δείχνει τον απόλυτα εθνοκεντρικό χαρακτήρα τους.
Expaganus,
το να λεει ο Ράνσιμαν ή εσύ πως δεν υπάρχει εθνικισμός στην Ορθοδοξία, την παγκοσμίως δακτυλοδεικτούμενη από Καθολικούς και Προτεστάντες ως αιρετική για τον φυλετισμό της συνιστά εθερλοτυφλία. Ξέρεις άλλη Εκκλησία στον κόσμο που μα έχει 3, 4, 5, 10 διαφορετικούς αρχιεπίσκοπους και Συνόδους στην ίδια χώρα (ΗΠΑ, Αυστραλία, Αγγλία, Γαλλία κλπ), αντίστοιχα με την εθνική τους προέλευση; Αυτό δεν είναι Αίρεση; Δεν καταδικάζεται αυστηρά από τους Κανόνες;
Ο εθνικισμός της Ορθοδοξίας είναι απότοκος του ότι οι Εκκλησίες της είναι προέκταση του Κράτους. Έχουμε ακόμη και πολιτικά σχίσματα (Βενιζελική και βασιλική Εκκλησία στις ΗΠΑ, Φιλοκομμουνιστική και τσαρική στην Υπερορία, σχίσμα σήμερα σε Σλαβομακεδονία, Βουλγαρία, Μολδαβία, Ουκρανία, Μαυροβούνιο, Εσθονία). Κάνεις πως δεν ξέρεις;
Επαναφέρω το ερώτημα: Τι σας δίνουν στην Εκκλησία και πίνετε;
Και είπεν το ellinaki:
Οι περισσότεροι μιλάνε για την ομαλή συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού μέσω του ελληνοχριστιανικού (!) πολιτισμού. Εαν αυτό δεν είναι μία από τις μεγαλύτερες ιστορικές απάτες που διδάσκονται οι σημερινοί Έλληνες, δεν ξέρω τί θα μπορούσε να είναι.
Το Βυζάντιο είναι μία σκοτεινή περίοδος με τα φαινόμενα που περιγράφεταο όπου η ανθρώπινη δυσειδαιμονία κυριάρχησε επί της ανθρώπινης λογικής, της Δημοκρατίας και των επιστημών.
———————————————————————–
Είναι αλήθεια ότι στο μπλογκ του Ροΐδη μαζεύονται οι περισσότεροι αντιχριστιανοία «πεπαιδευμένοι»… και βέβαια αυτός είναι ο τρόπος να «μεγαλώσεις» ένα μπλογκ. Ξαμολάς 6-7 κοτσάνες κάθε μέρα ενάντια στους Χριστιανούς και μετά «απολαμβάνεις» την «κίνηση»… αλλά αυτό μέχρι πότε;
Δημοκρατία στην Ελλάδα υπήρχε σαφώς σε ελαφριά μορφή στην Αθήνα. ΑΛΛΟΥ ήταν ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΕΠΙ ΤΟ ΠΛΕΙΣΤΟΝ. Το να λέμε ότι το βυζάντιο δεν είναι συνέχεια του ελληνισμου λόγω ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ είναι βλακώδες. Αριστοκράτες φιλόσοφοι ένα σωρό ως ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης κ.α.
παράδειγμα παγανισμού, φιλοσοφίας και μοναρχισμού:
….Η μοναρχική ιδέα ανταποκρινόταν θαυμάσια προς τη στωική κοσμοθεωρία: ο βασιλέας μπορούσε να κυβερνά επάνω στη Γη, όπως ο Ζευς στον Ουρανό, αφού ο επίγειος άρχοντας ήταν ομοίωμα του επουρανίου. Τούτο, μάλιστα, ήταν μία σκέψη την οποία είχε εκφράσει ο Ισοκράτης ήδη στον «Νικοκλή» (Ισοκράτη, Νικοκλής, 26). Ο βασιλέας είναι για τους υπηκόους του «Νόμος Εμψυχος» (20). Με τη μοναρχία εκφραζόταν η λογική αρχή στη λειτουργία του κόσμου. Για τον Στωικό φιλόσοφο έπρεπε να αποτελεί ύψιστο καθήκον κάθε βοήθεια για την επικράτηση της αρχής αυτής. (ό.π. σελ. 113)
….Υπάρχει η μαρτυρία ότι ο Ζήνων χρησιμοποίησε το πολίτευμα του Λυκούργου ως υπόδειγμα για την ιδανική «Πολιτεία» του: «ταύτην (5α Λυκούργου Πολιτείαν) (…) έλαβε της Πολιτείας υπόθεσιν καί (…) Ζήνων» (Πλουτάρχου, Λυκούργος, 31=SVF Ι 261). …Ωστόσο, ο Ζήνων δεν αναφέρεται καθόλου στον στρατιωτικό βίο, τον οποίο οπωσδήποτε φαίνεται ότι απέρριπτε. Η πολιτεία του δεν είναι μία πολιτεία ανδρών αλλά μία πολιτεία σοφών και ο ερωτάς του είναι εξευγενισμός, όπως στον Πλάτωνα… (ό.π. σελ. 114)
Η οποιαδήποτε σχέση, συμμετοχή ή επίδραση του Στωικού Σφαίρου επί του Κλεομένη, θα πρέπει κατά την άποψη μας να διερευνηθεί σε συνδυασμό με τη θεωρητική διδασκαλία του Σφαίρου και τα μέτρα του Κλεομένη. Η πραγματοποίηση της μεταρρύθμισης του Κλεομένη στηριζόταν στο τρίπτυχο ίσος κλήρος, ίση παιδεία και ίση πειθαρχία. Το ιδανικό αυτό που στηριζόταν στη λυκούργεια νομοθεσία (Πλουτάρχου, Λυκούργος, 31: «Ενός ανδρός βίω και πόλεως όλης (…) ευδαιμονίαν απ’ αρετής εγγίγνεσθαι και ομονοίας της προς αυτήν»), η οποία προέβαλλε την ομόνοια ανάμεσα στους πολίτες, προσεγγίζει τη στωική διδασκαλία, η οποία προπαγάνδιζε μία πολιτεία των σοφών και χρηστών πολιτών, χωρίς τη διάκριση ελεύθερων και δούλων, στην οποία θα επικρατούσε πνεύμα ομονοίας (Αθηναίου, Δειπνοσοφισταί, XIII 561c=SVF I 263). (ό.π. σελ. 115)
Η οποιαδήποτε σύνδεση του Κλεομένη με τη διδασκαλία των Κυνικών εστιάζεται στο πρόσωπο του Ηρακλή. Οι βασιλείς της Σπάρτης είναι απόγονοι του Ηρακλή και ως τέτοιος αναγνωρίζεται ο Κλεομένης (Πλουτάρχου, Κλεομένης, 13, 2). Η κεφαλή του Ηρακλή τοποθετήθηκε στα νομίσματα που είχε κόψει ο Κλεομένης (30). Ο Ηρακλής θεωρείται από τους Κυνικούς ως ο μόνος ικανός που μπορεί να πραγματοποιήσει την «αρίστην πολιτείαν» (Τέλητος, Περί φυγής, Hense, σελ. 28,8-11, Λουκιανού, Νεκρικοί Διάλογοι, 16,1-5. Πρβλ. Α. Μπαγιόνα… (ό.π. σελ. 116)
Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 1, άρθρο «Το ιδεολογικό υπόβαθρο των μεταρρυθμίσεων του Κλεομένη Γ΄», Χρήστος Μπαλόγλος, Διδάκτωρας Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Φρανγκφούρτης σσ. 113 – 116
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΠΕΙΛΘΕ με τον Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ. και ο λόγος ήταν ΑΠΛΟΣ: Η αυτοκρατορία επί τη εμφανήσει της ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ κατέλησε τις πόλεις – κράτη. ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ =ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ=ΜΟΝΑΡΧΗΣ
Ο Μακεδόνας στρατηλάτης (Μ. Αλέξανδρος) εισήγαγε στον ελληνικό χώρο την ανατολίτικη συνήθεια της απόδοσης θεϊκών τιμών στον ηγεμόνα. (Πηγή: Φώτο, Περιοδικό Πολεμικές Μονογραφίες, Αρχαίων Τέχνη Πολεμική (6000 -146 π.Χ.), τεύχος 32, σελίδα 54, Κείμενο, Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 71)
….Τα στοιχεία της νέας δομής ήταν εμφανή από καιρό στον τρόπο διακυβέρνησης ορισμένων αυτοκρατόρων, όμως δεν είχαν καταστεί θεσμοί του κράτους και επίσημος τρόπος άσκησης της εξουσίας, καθώς είχαν συναντήσει την καθολική αντίδραση των υπηκόων τους. Παραδείγματα τέτοιων αυτοκρατόρων αποτέλεσαν ο Καλιγούλας (37-41), ο οποίος είχε εκδηλώσει απολυταρχική συμπεριφορά, επηρεαζόμενος στα νεανικά του χρόνια από τους ηγεμόνες των ανατολικών βασιλείων που ζούσαν στην Ρώμη, καθώς και ο Νέρων (54-68), ο οποίος επιθυμούσε να προβάλλεται ως «κύριος και θεός», παραβιάζοντας το πολίτευμα και το πλαίσιο εξουσίας που είχε θέσει ο Οκταβιανός Αύγουστος. Την ίδια τακτική ακολούθησε και ο Δομιτιανός (81-96), ο οποίος τόνιζε σε κάθε ευκαιρία τον απόλυτο χαρακτήρα της εξουσίας του και την ιερότητα του προσώπου του, απαιτώντας από όλους τυφλή υποταγή.
Με βάση το πολίτευμα του Αυγούστου, ο αυτοκρατορικός θρόνος εξακολουθούσε να θεωρείται ως ανώτατη αρχή του κράτους, η οποία, μέσω της υιοθεσίας, μεταβιβαζόταν από τον έναν «άριστο» στον επόμενο. Το καθεστώς αυτό έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται την εποχή του Διοκλητιανού, η οποία σηματοδότησε το τέλος της ρωμαϊκής ηγεμονίας (principatus) και την μετάβαση στο καθεστώς της λεγόμενης Δεσποτείας (dominatus). Ο αυτοκράτορας έπαψε να είναι απλώς ένας από τους Ρωμαίους πολίτες, ο Πρώτος Πολίτης ή Princeps, και έγινε οριστικά «κύριος και Θεός», στοιχείο το οποίο διακρινόταν ιδιαίτερα στους εξωτερικούς τύπους που περίβαλλαν τον αυτοκράτορα. Οι τιμές που αποδίδονταν, π.χ., στους Σασσανίδες βασιλείς της Περσίας υιοθετήθηκαν σχεδόν πανομοιότυπα και από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Όλοι όσοι λάμβαναν την άδεια να εισέλθουν στο χώρο της ιερής παρουσίας τους, όφειλαν να τους προσκυνούν και να ασπάζονται την άκρη του βασιλικού τους ενδύματος. Παρόλα αυτά, ο Διοκλητιανός δεν επέβαλλε την κληρονομική διαδοχή του θρόνου, ούτε εξάλειψε την αντίληψη ότι ο αυτοκράτορας ήταν ο ανώτατος άρχοντας του ρωμαϊκού λαού. Λίγο αργότερα, όμως, ο Κωνσταντίνος εγκατάλειψε οριστικά αυτή την τακτική, καθώς θεμελίωσε μία νέα αντίληψη για τον αυτοκράτορα, ταυτίζοντας τον με τον εκπρόσωπο του Θεού στη γη. Η διαδοχή του θρόνου έγινε πλέον κληρονομική για την οικογένεια του Κωνσταντίνου, με αποτέλεσμα η διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας να ταυτιστεί με τον δεσποτισμό της Ανατολής. Στηρίγματα της δυναστείας και της αυτοκρατορικής εξουσίας αποτέλεσαν αφενός η αφοσίωση του στρατού και αφετέρου η θρησκεία, αφού ο Κωνσταντίνος συνειδητοποίησε πως μόνο πάνω στην θρησκεία μπορούσε να θεμελιωθεί η δεσποτική εξουσία. Το παλαιό ρωμαϊκό πολίτευμα με την Σύγκλητο και το λαό της Ρώμης έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται την εποχή του Κωνσταντίνου, παραχωρώντας την θέση του σε ένα πολιτειακό σύστημα που επικράτησε τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση επί πολλούς αιώνες, την «ελέω Θεού» μοναρχία. Την ίδια εποχή επήλθε και το τέλος ενός άλλου θεμελιώδους ιδανικού του ελληνορωμαϊκού κόσμου, δηλαδή της ιδιότητας του πολίτη και της ελευθερίας. Στο μοναρχικό καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Κωνσταντίνος δεν υπήρχε χώρος για τους ελεύθερους πολίτες που κάποτε κατοικούσαν στις πόλεις – κράτη της Ελλάδας και της Ιταλίας, καθώς την θέση τους κατέλαβαν πλέον οι υποτελείς υπήκοοι, οι οποίοι είχαν ελάχιστα δικαιώματα, όπως και οι υπήκοοι των βασιλέων της Περσίας. (Πηγή: «Βυζάντινο-Περσικοί Πολέμοι, Η σύγκρουση δύο αυτοκρατοριών», Γεώργιος Καρδάρας, Ιστορικός, Εκδόσεις Περισκόπιο, σσ. 19-20)
β) Όσο αφορά το ζήτημα ή όχι της Βυζαντινής Επιστήμης τι να πει κανείς!!! Αν είναι «έξυπνο» να λέει κανείς πως οι Βυζαντινοί δεν είχαν επιστήμες, τότε δεν ξέρω τι είναι η «εξυπνάδα».
1. Ζώσιμος 4ος-5ος αι.
Έλληνας Αλχημιστής από την Πανοπολη της Αιγύπτου. Αυτός πρώτος χρησιμοποίησε την λεξη «Χημεία» από την τέχνη της μαύρης γης της Αιγύπτου που ονομάζεται «χεμ».Ένα από τα έργα του «περί ζύθων ποιήσεως» αποτελεί την αρχαιότερη συνταγή Παρασκευής μπύρας.
2.Πελαγιος 4ος-5ος αι.
αλχημιστής
3. Δημόκριτος 4ος-5ος αι,
αλχημιστής
4.Μαρια η Ιουδαία 4ος-5ος αι.
Αλχημίστρια, μαθήτρια του Δημοκρίτου
5.Αστεριος ο Αμασιευς 5ος αι.
συγγραφέας με σπουδές στα μαθηματικά και την αστρονομία.
6. Ιάκωβος 5ος αι.
Ιατρός, φαρμακολογος και βοτανολόγος
7.Προκλος ο Βυζάντιος 5ος-6ος αι.
Μαθηματικός και φιλόσοφος
8. Αετιος 5ος-6ος αι.
Ιατρός, φαρμακολογος και βοτανολόγος
9.Αμμωνιος 5ος-6ος αι.
Φιλόσοφος, μαθηματικός και αστρονόμος
10.Ερμιας ο Αλεξανδρευς 5ος-6ος αι.
Φιλόσοφος και μαθηματικός
11.Ασκληπιοδωρος ο Αλεξανδρευς 5ος-6ος αι.
Ιατρός.Μαθηματικός και νεοπλατωνικός φιλόσοφος
12.Διδυμος 5ος-6ος
γεωπόνος
Το φόρουμ του Θεοδοσίου
13. Ιωάννης ο Λυδος 490-565
Ιστορικός, νομικός και αστρονόμος
απο την Φιλαδέλφεια.
14.Ιουλιανος ο αρχιτέκτονας 5ος-6ος αι.
Μηχανικός και αρχιτέκτονας. Γνωστός από έναν μηχανισμό άντλησης νερού τον οποίον εφεύρε.
15.Μαρινος ο Νεαπολιτης 5ος-6ος αι.
Νεοπλατωνικός και μαθηματικός. Διάδοχος του Πρόκλου στην Ακαδημία.
16. Σιμπλικιος 5ος-6ος αι.
Φιλόσοφος και μαθηματικός
Δίδαξε στην Ακαδημία μέχρι που έκλεισε και μετά το κλείσιμο της πήγε στην Περσία για 5 χρόνια, όπου δίδαξε. Επέστρεψε όμως και δίδαξε στην Κωνσταντινούπολη.
17.Ασκληπιος ο Τραλλειανος 6ος αι.
Νεοπλατωνικός και γεωμέτρης
18. Ανθέμιος ο Τραλλειανος 6ος αι.
αρχιτέκτονας (Αγια Σοφία) και συγγραφέας
19.Ηλιοδωρος ο Νεοπλατωνικός 6ος αι.
Φιλόσοφος,μαθηματικός και αστρονόμος
20.Ισιδωρος ο Μιλησιος 6ος αι.
Αρχιτέκτονας και μαθηματικός.
Ολοκλήρωσε την Αγια Σοφία.
Ίδρυσε στην Πόλη Σχολή Μηχανικών και υπήρξε δάσκαλος τους τελευταίου διευθυντή της Ακαδημίας Αθηνών του Δαμάσκιου.
21.Ισιδωρος ο Μιλησιος ο Νεώτερος 6ος αι.
Αρχιτέκτονας και μηχανικός. Ανιψιός του προηγούμενου.
Ανοικοδόμησε τον τρούλο της Αγίας Σοφίας όταν έπεσε λόγω σεισμού το 558.
22.Δαμασκιος 6ος αι.
Έλληνας νεοπλατωνικός και μαθηματικός, από την Δαμασκό. Τελευταίος διευθυντής της Ακαδημίας.
23.Ευτοκιος 6ος αι.
Μαθηματικός
24.Ηρων 6ος αι.
Μαθηματικός
25.Ιεροκλης 6ος αι.
Γεωγράφος
26. Ιωάννης ο Φιλόπονος 6ος αι.
Φιλόσοφος, μαθηματικός και αστρονόμος
Μεγάλη φιλοσοφική και πνευματική διάνοια του Βυζαντίου.
Το έργο του άσκησε μεγάλη επίδραση στις φυσικές επιστήμες του μεσαίωνα αλλά και των νεότερων χρόνων.
27.Καισαριος 6ος
γεωγράφος
Παλάτι Τεκφούρ
28.Κοσμας ο Ινδικοπλευστης 6ος
Γεωγράφος και τοπογράφος
29. Λεοντιος 6ος αι.
Μαθηματικός, φιλόσοφος και μηχανικός
30.Διονυσιος ο Μικρός 6ος αι.
Αστρονόμος
31. Ολυμπιοδωρος 6ος αι.
Νεοπλατωνικός και μαθηματικός
32 Πρόκλος ο Μητροπολίτης 6ος αι.
μαθηματικός και αστρονόμος
33. Ρητοριος ο Βυζαντινός 6ος αι.
Αστρονόμος.
34. Στέφανος ο Βυζάντιος 6ος αι.
Γεωγράφος
35. Σωτηριχος 6ος αι.
μαθηματικός και φιλόσοφος
36.Βασσιος Κασσιανος 6ος-7ος αι.
Συγγραφέας γεωπονικών και φυσιογνωστικών έργων
Το έργο του «Γεωπονικά» θεωρείται το καλύτερο της βυζαντινής φυσιογνωμίας και
αποτελείται από 26 βιβλία.
37.Αλεξανδρος ο Τραλλειανος 525-605
Ιατρός, φαρμακολογος και βοτανολόγος
Είναι ο πρώτος που χορήγησε σίδηρο ως εσωτερικό φάρμακο.
38.Τιμοθεος ο Γαζαιος 6ος-7ος αι.
Ζωολόγος, γραμματικός
39.Γεωργιος ο Κύπριος 6ος-7ος αι.
Γεωγράφος
40. Αριστοφάνης 6ος-7ος αι.
ζωολόγος
41. Πισιδης Γεωργιος 6ος-7ος αι.
Αστρονόμος, ζωολόγος, βοτανολόγος
Πίστευε στην σφαιρικότητα της γης.
42. Καλλίνικος 7ος αι.
Έλληνας μηχανικός από την Ηλιούπολη της Συρίας
εφευρέτης του «υγρού πυρός»
Η είσοδος στο Σενάτο
43. Θεόδωρος ο Καντερβουριας 602-690
Έλληνας και πρώτος αρχιεπίσκοπος caterbury, από την Ταρσό της Κιλικίας.
Σπούδασε μαθηματικά, φιλοσοφία και αστρονομία στην Κωνσταντινούπολη.
Είναι ο πρώτος που ίδρυσε βιβλιοθήκες και σχολεία στην Αγγλία, φροντίζοντας
να διδάσκονται εκεί η αριθμητική και η ελληνική γλώσσα. Θεωρείται ο ιδρυτής της
αγγλοσαξονικής φιλολογίας και ο ιδρυτής των πρώτων μεγαλόπρεπων ναών της ευρύτερης περιοχής του Λονδίνου. Είναι άγιος της καθολικής Εκκλησίας, αν και Έλληνας.
44.Θεοδωρος ο πρωτοσπαθάριος 610-642
Ιατρός και φαρμακολογος έγραψε έργο με συνταγές φαρμάκων
45. Παύλος ο Αιγινήτης 7ος αι.
Ιατρός, φαρμακολογος, ζωολόγος, φυτολόγος από την Αίγινα
46. Στέφανος ο Αλεξανδρευς 7ος αι.
αστρονόμος και μαθηματικός, φαρμακολογος
47. Σιμοκαττος θεοφύλακτος 7ος αι.
γεωπόνος
48. Θεόφιλος ο Εδεσσηνος 695-785
αστρονόμος και λόγιος. Μετέφρασε τον Όμηρο στα αραβικά
49. Αρεθας 9ος αι.
μαθητής του Λέοντος του Μαθηματικού
50. Θεοδηγιος 9ος αι.
καθηγητής αστρονομίας και των μαθηματικών
στη Σχολή της Μαγναύρας και λόγιος.
51. Θεόδωρος ο Γεωμέτρης 9ος αι.
Καθηγητής γεωμετρίας στη Σχολή της Μαγναύρας
52. Λέων ο Μαθηματικός 9ος αι.
Γεννήθηκε στην Θεσσαλία, σπούδασε στην Άνδρο και στην Πόλη.
Ένας από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς, είναι ο πρώτος που εισήγαγε τα γράμματα στην θεωρητική αριθμητική και άλγεβρα.
Γεωμέτρης, μηχανικός, αστρονόμος και φιλόσοφος.
Πρύτανης της Σχολής της Μαγναύρας δίδαξε σ’ αυτή τετρακτυ
(Γεωμετρία, αστρονομία, αριθμητική και μουσική)
Κατασκεύασε τον πρώτο οπτικό τηλέγραφο που αναφέρεται στην Ιστορία ο οποίος
τοποθετήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας.
Διέσωσε πολλά αρχαία κείμενα.
53.Φωτιος ο Α’ 820-891
θεολογος,νομικος,ιστορικος,φιλοσοφος,γεωγραφος,αστρονομος,μαθηματικος
πατριάρχης Κων/πολεως
54. Κωνσταντίνος ο Σικελός 9οσ-10ος αι.
μαθηματικός.
Η Χρυσή Πύλη
55. Γρηγοριος 10ος αι.
καθηγητής αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Μαγναύρας
Επινόησε έναν βελτιωμένο τύπο αστρολαβουτον οποίον ονόμασε «κόσμημα μαθηματικόν». Θεωρείται ο πρόδρομος των αστρονομικών παραδοχών του 14ου-15ου αι.
56. Ηρων ο Βυζαντινός 10ος αι.
Μαθηματικός, αρχιτέκτονας και μηχανικός
αναφέρεται ως ο επινοητής του «επιμονιδιου φαρμάκου» το οποίο προκαλούσε τόνωση του οργανισμού και καταπράυνση του αισθήματος της πείνας.
57.Νικηφορος Πατρίκιος 10ος αι
καθηγητής γεωμετρίας στο πανεπιστήμιο Μαγναύρας
58.Ελευθεριος Ζεβεληνος 11ος αι
αστρονόμος
59.Ιωαννης ο Ιταλός 11ος αι.
Φιλόσοφος, μαθηματικός
60.Συμεων Σηθης 11ος αι.
Αστρονόμος, βοτανολόγος και ιατρός
61.Μιχαηλ Ψελλός 1018 – 1096
φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος, φυσικός, νομικός και φιλόλογος
Πρύτανης του Πανεπιστήμιου Κωνσταντινουπόλεως
Σπούδασε στην Αθήνα και στην Πόλη.
62. Μάρκος ο Έλλην 11ος αι.
λόγιος και αστρονόμος
63. Μιχαήλ ο Εφεσιος 11ος αι.
καθηγητής του πανεπιστήμιου Κων/πολης
64. Ιεροφιλος ο Σοφιστής 12ος αι.
Διαιτολόγος, φαρμακολογος
65. Νεόφυτος ο Μοναχός 12ος αι.
εισηγητής των «ινδικών αριθμών» στο Βυζάντιο
66.Προδρομος ο Μοναχός 12ος αι.
Μαθηματικός, αστρονόμος αλλά και μονάχος ερημίτης
δάσκαλος του Νικηφόρου Βλεμμύδη
67.Μιχαηλ ο Ιταλικός 12ος
ασχολήθηκε και με αστρονομία.
68. Νικηφόρος Βλεμμύδης 1197-1272
μαθηματικός. Αστρονόμος, γεωγράφος, ιατρός, θεολόγος
η μεγαλύτερη πνευματική μορφή του 13ου αιώνα σπούδασε στην Νίκαια 4 χρόνια κλασσικές σπουδές και ιατρική στην Σμύρνη παρακολούθησε μαθήματα αριθμητικής, γεωμετρίας αστρονομίας και οπτικής στη Σκάμανδρο της
Τρωάδας. Έγραψε πολλά φυσικομαθηματικά βιβλία.
69. Γεώργιος Ακροπολιτης 1220 – 1282
πολιτικός, μαθηματικός, αστρονόμος
ίδρυσε στην Πόλη βιβλιογραφικό εργαστήριο για να αντιγράφονται και να διασώζονται
κείμενα και έργα προγενέστερων και αρχαίων
Το μεγάλο Παλάτι
70. Νικόλαος Μυρεψος 1222 – 1255
ιατρός, βοτανολόγος
Συγγραφέας του έργου «Δυναμερον» που περιλαμβάνει 2656 ιατρικές συνταγές
Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε μέχρι και τον 15ο αιώνα το επίσημο φαρμακευτικό κώδικα της Δύσης και το επίσημο σύγγραμμα της ιατρικής σχολής του Παρισιού.
71. Μανουήλ Ολοβολος 1240 – 1290
αστρονόμος και μαθηματικός
72. Γεώργιος Παχυμερης 1242 – 1310
μέγας φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος και ιστορικός
ασχολήθηκε με τον Διοφαντο. θεωρείται από τους πρώτους βυζαντινούς που ασχολήθηκαν με τα γραμμικά συστήματα. Έγραψε την τετραβιβλο (quadrivium)
73.Μαχιμος Πλανούδης 1255 – 1310
μαθηματικός, αστρονόμος, βιβλιογραφος και φιλόλογος
74. Μανουήλ Βρυέννιος 14ος αι.
Αστρονόμος, μαθηματικός, θεωρητικός μουσικός
75. Θεόδωρος Μετοχιτης 1260 – 1332
Πρόδρομος της ανθρωπιστικής αναγέννησης του 15ου αιώνα.
Μεγάλη επιστημονική μορφή του Βυζαντίου.
Αστρονόμος, μαθηματικός, φιλόσοφος και ιστορικός
Γράφει ο Μετοχιτης (τέλη 13ου αιώνα) «… σε μας που έχουμε την ίδια καταγωγή και την ίδια γλώσσα με κείνους (τους αρχαίους Έλληνες) και είμαστε διάδοχοι τους..»
Ο Ζεύσιππος δίπλα από τον Ιππόδρομο
76 Μανουήλ Φιλης 1275 – 1345
βοτανολόγος, ζωολόγος
77.Βαρλααμ ο Καλαβρος 1290 – 1348
Έλληνας φιλόσοφος, αστρονόμος, μαθηματικός
Δάσκαλος του Πετράρχη και του Βοκκακίου.
Γράφει ο Βοκκάκιος σε ένα γράμμα του για τον Βαρλαάμ
«..,δεν υπήρχε ανάμεσα στους Έλληνες άλλος άνθρωπος με τόση αληθή σοφία και τόσες αμέτρητες γνώσεις» θεωρείται ένας από τους πρόδρομους της αναγέννησης.
Ο Στηβεν Ρανσιμαν («η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση» σελ.82) τον θεωρεί ως έναν από τους ιδρυτές της σύγχρονης άλγεβρας. Ίδρυσε σχολή στην Θεσσαλονίκη στην οποία διδάσκονταν η φιλοσοφία, η αστρονομία και τα μαθηματικά.
78. Νικηφόρος Γρηγορας, από την Ηράκλεια του Πόντου 1295 – 1359
Μεγάλος σοφός της εποχής των Παλαιολόγων. Αστρονόμος και μαθηματικός και πλατωνικός φιλόσοφος. Μελέτησε επισταμένως το ζήτημα του ημερολόγιου και τον καθορισμό της εορτής του Πάσχα. Εξακρίβωσε το σφάλμα κατά τον υπολογισμό της πανσελήνου μετά την εαρινή ισημερία και βάσει αυτού κατάρτισε σχέδιο διόρθωσης του Πασχαλιου. Το σχέδιο το υπέβαλλε προς συζήτηση σε ομάδα σοφών την «Λογικήν Πανηγυριν» και στον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β’ το 1324. Το σχέδιο εγκρίθηκε, αλλά για να μην γίνει σύγχυση μεταξύ των αμαθών και προκαλέσει διχασμό στην εκκλησία, δεν προέβη στην διόρθωση. Έτσι η αλλαγή του ημερολογίου δεν έγινε το 1324,αλλα το 1578 από τον παπα Γρηγόριο τον 13ο και την Δύση.
79. Γρηγοριος Χιονιαδης 13ος-14ος αι.
Αστρονόμος και ιατρός στην Τραπεζούντα. Καθηγητής αστρονομίας στην Ακαδημία θετικών επιστήμων Τραπεζούντας.
80. Κωνσταντίνος Λυκιτης 13ος – 14ος αι.
Αστρονόμος. Δίδαξε στην Ακαδημία Τραπεζούντας.
Μελέτησε και ασχολήθηκε και με την οπτική.
81. Ιωάννης Πεδιασιμος 13οσ-14ος αι.
Πρύτανης του Πανεπιστήμιου Κων/πολεως.
έγραψε έργα με μαθηματικό / γεωδαιτικό περιεχόμενο.
82. Ιωάννης Αβραμιος 14ος αι.
Αστρονόμος, ιατρός
83. Ελευθέριος ο Ηλειος 14ος αι.
αστρονόμος
84. Θεόδωρος Μελιτηνιωτης 1310 – 1389
Ο μεγαλύτερος ίσως αστρονόμος του Βυζαντίου μετά τον Γρηγορα.
85.Ισαακ Άργυρος 1310 – 1372
μαθηματικός, αστρονόμος.
86. Δημήτριος Κυδωνης 1324 – 1398
πολιτικός, θεολόγος και μαθηματικός
μεταλαμπάδευσε στην Δύση πολύτιμες μαθηματικές γνώσεις.
87.Νικολαος Ραβδας 14ος αι.
μαθηματικός από την Σμύρνη
88. Μανουήλ Μοσχοπουλος 14ος αι.
λόγιος και μαθηματικός
89. Μιχαήλ Βαλσαμων 14ος αι.
ιερωμένος. φιλόσοφος και μαθηματικός
90. Γεώργιος Γεωμέτρης 14ος αι.
μαθηματικός
91, Δημήτριος ο Πεπαγωμενος 14ος αι.
Ζωολόγος, πτηνολογος, φαρμακολογος και ιατρος
92.Ιωαννης Κατραρης 14ος αι.
Έζησε στην Θεσσαλονίκη, κωμωδιογράφος και αστρονόμος
93.Νικολαος Καβάσιλας 14ος αι.
Μαθηματικός. Αστρονόμος και θεολόγος
Σε επιστολή του έδωσε μια ερμηνεία στα αίτια του σχηματισμού του ουράνιου τόξου.
Εκτέλεσε πειράματα πάνω στην διάθλαση του φωτός και στην πορεία των ακτινων, μέσα σε μια διάφανη σφαίρα με νερό. Στις εργασίες του Καβάσιλα στηρίχτηκαν οι δυτικοί για να εξηγήσουν το ουράνιο τοξο. Το 1611 ο Μαρξ Αντώνιο ντε ντομινις δημοσίευσε μια εξηγηση για το ουράνιο τόξο που δεν διαφέρει από την εξήγηση του Καβάσιλα 3 αιώνες πριν.
Ο Ζεύσιππος με θεά τον Ιππόδρομο
94. Ανδεας Λιβαδηνος 14ος αι.
Αστρονόμος, γεωγράφος
95. Μανουήλ ο Τραπεζούντιος 14ος αι.
Κληρικός, μαθηματικός και αστρονόμος
δίδαξε μαθηματικά στην Ακαδημία θετικών επιστημων Τραπεζούντας. θεωρείται απο πολλούς ότι ίδρυσε αστεροσκοπείο στην Τραπεζούντα. Επί εποχής του αναπτύχθηκε στην Ακαδημία η τριγωνομετρία.
96. Νεόφυτος Προδρομηνος 14ος αι.
Βοτανολόγος
97.Γεωργιος Χρυσοκοκκης 14ος αι.
αστρονόμος. Μαθηματικός και γεωγράφος
Δίδαξε αστρονομία στην Ακαδημία Τραπεζούντας.
98.Μανουηλ Χρυσολωράς 14ος-15ος αι.
Αστρονόμος, φιλόσοφος
99. Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων) 1355 – 1452
Μεγάλος Βυζαντινός φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός
Γνωστό το έργο του
100. Ιωάννης Χορτασμένος 1370 – 1437
αστρονόμος, μαθηματικός και γεωγράφος
101. Γεώργιος Αμιρουτσης 15ος αι.
μαθηματικός και αστρονόμος
Μέγας Λογοθέτης του Δαβίδ Κομνηνού τον οποίον πρόδωσε κατά πολλούς και «τιμήθηκε» από τον Μεχμετ τον τούρκο.
γ) ¨Οσο αφορά την δεισιδαιμονία και την αρχαιότητα ας το αφήσουμε καλύτερα…. γιατί βαριέμαι
Περαστικέ μεριμνάς και τυρβάζει περί πολλά, ενός δε εστί χρεία. Αυτή η λίστα των μετριοτήτων και των τιποτένιων αγνώστων που κατέθεσες δείχνει την φτώχια του ανατολικού χριστιανικού κόσμου. Διάβασε 22 ονοματάκια μόνο, τώρα.
Όμηρος
Ευρυπίδης,
Αισχύλος
Σοφοκλής
Σαπφώ
Ηρόδοτος
Θουκιδίδης
Πυθαγόρας
Αρχιμήδης
Αρίσταρχος ο Σάμιος,
Πλάτων
Αριστοτέλης
Επίκουρος,
Ευκλείδης,
Θαλής ο Μιλήσιος,
Δημόκριτος
Ηράκλειτος
Σωκράτης
Πρωταγόρας
Αναξαγόρας
Αριστοφάνης
Πίνδαρος,
Ήρινα
Τελέσιλλα
Θεόκριτος,
Ησίοδος
Μένανδρος
Ζήνων
Τυρταίος
Αλκμάν
Ανακρέων
Φειδίας
Να συνεχίσω; Θα είναι σαν να κλεβω ξωκκλήσι
Expaganus έφα:
«Στη Ρωμανία άνθισε η λογοτεχνία και η φιλολογία – έστω και αν τους πρώτους αιώνες είχαμε απλές επαναλήψεις των κλασικών – και δημιουργήθηκαν ανθολογίες, όπως η Μυριόβιβλος, ποιητικές συλλογές, όπως η Παλατινή ανθολογία, λεξικά, όπως η Σούδα. Έχουμε επικά Άσματα (π.χ. του Αρμούρη) ερωτικά ποιήματα (Αχιλληΐς, Καλλίμαχος και Χρυσορρόη, Βέλθανδρος και Χρυσάντζα, Φλώριος και Πλατζιαφλώρα, Ιμπέριος και Μαργαρώνα) έχουμε τα Πτωχοπροδρομικά, κ.α. Έχω την εντύπωση ότι σ’ αυτό το μπλογκ εκτιμάτε την τέχνη…»
1. Σε συγχαίρω για την τίμια παραδοχή της επανάληψης της αρχαιότητας «τους πρώτους αιώνες».
2. Θα’ θελά να σε δώ να προχωράς άλλο ένα βήμα μπρός σ’αυτόν τον γκρεμό! Τον Aρμούρη ΔΕΝ τον ξέρω αλλά τα Βυζαντινά Ιπποτικά Μυθιστορήματα που με τόση υπερηφάνεια αναφέρεις είναι: 1. λαικές δημιουργίες και 2. παραλλαγές πάνω σε υπάρχοντα δυτικά θέματα (Florius & Blanche-Fleur, Pierre et Maguelone) – άρα φτου κακά!
3. Μένει ο όντως διασκεδαστικός Πτωχοπρόδρομος, ένα από τα ποιήματά του οποίου εκφράζει ακριβώς την απαξίωση της – μη θρησκευτικής – τέχνης στο Βυζάντιο… εκείνο στο οποίο ο ποιητής θρηνεί την πείνα του και εύχεται να ήταν … τσάγκαρης, παρά συγγραφέας! Νισάφι!
Φιλόλογε,
την ευχή μου νά χεις τέκνον μου! Κλεψτο το ρημάδι το ξωκλήσι, take no prisoners, να μας πάει καλά η μέρα – μου πέσαν τα μαλλιά με την ιταμότητα κάποιων περαστικών, να θέλουν να προβάλουν τον Αλχημιστή Ζώσιμο με το έργο του “περί ζύθων ποιήσεως” ως την επιτομή των πνευματικών φωστήρων του Βυζαντίου…
Και γω που νόμιζα ότι η μπύρα καταγράφεται στην Μεσοποταμία και στην Αίγυπτο.
@Λασκαράτε, γράφεις:
Expaganus,
πάσχεις από την κλασσική νόσο των ανθρώπων, να βλέπουν τα στραβά των άλλων:
Το να μου απευθύνεις τέτοια κατηγορία εσύ, μετά από την ανάρτηση ενός τόσο μονόπλευρου ποστ εναντίον του «Βυζαντίου» μοιάζει με ανέκδοτο… Βγαλ’ τη σκούφια σου και βάρα με!
@Τον εθνικισμό στην Ορθοδοξία τον ξεκίνησαν οι αγαπητοί σου Βούλγαροι, που έλεγες ότι δεν ήταν πια και τόσο φοβερό να καταλάβουν το Άγιο Όρος. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι Ρώσοι οι οποίοι εν πολλοίς ήταν για κάποια εποχή πίσω από τους Βουλγάρους@
Η προσπάθεια των (αγαπητών μου) Βούλγαρων, ή των Αλβανών, ή των Σέρβων να έχουν εθνική Εκκλησία, είναι για σένα φυλετισμός. Ξεχνάς όμως πως πρώτη η ελλαδική Εκκλησία έστησε δικό της καπετανάτο και ακολούθησαν οι άλλες, που είχαν κι ένα λόγο παραπάνω, αφού το πατριαρχείο τους επέβαλε ελληνική γλώσσα στη λειτουργία και πολλούς Ρωμιούς Φαναριώτες επισκόπους στους οποίους πουλούσε τις επισκοπές-φέουδα της Βαλκανικής.
Κατ’ αρχάς δεν «έστησε η Ελλαδική Εκκλησία καπετανάτο». Άλλοι σχεδίασαν κι επέβαλαν το ελληνικό αυτοκέφαλο, που πυροδότησε και τον φυλετισμό των υπόλοιπών Ορθοδόξων εθνοτήτων και τη δημιουργία «κρατικών» Εκκλησιών παντού στα Βαλκάνια: «Το έτος της δολοφονίας του Ι. Καποδίστρια (1831), ο Κοραής εκδίδει τον «Ιερατικόν Συνέκδημον», κείμενο με το οποίο προτείνει μεταρρύθμιση της Εκκλησίας κατά τα πρότυπα του προτεσταντικού καλβινισμού. Επιχειρεί την μετατροπή της Εκκλησίας σε «Εθνικό θεσμό» υπό κρατικό έλεγχο. Μια ακόμα δημόσια υπηρεσία δηλαδή. Οι «Κοραϊκοί» θεωρούν απαραίτητη την απόσχιση της Εκκλησίας της Ελλάδος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αφού «η Ελληνική Επανάσταση έγινε κατά των Τούρκων και των Ρωμαίων («Βυζαντινών») από τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων». (σημ. Expaganus: Εντελώς αντίθετη θεώρηση είχε ο Καποδίστριας και οι αγωνιστές του ’21, που αισθάνονταν συνεχιστές των «Βυζαντινών» κι επαναστάτησαν για να «γίνει το Ρωμέικο», η ανασύσταση της Αυτοκρατορίας, την οποία ο Καποδίστριας περιέγραφε ως «Ηνωμένες Πολιτείες της Ρωμανίας»). Τις ιδέες του Κοραή θα εφαρμόσουν αργότερα οι συνεργάτες του, όπως λ.χ. ο Θεόκλητος Φαρμακίδης με την συνεργασία του Μάουρερ, οι οποίοι οργανώνουν Εκκλησιαστικό πραξικόπημα, με συνεργασία των Βαυαρών. Πλέον αρχηγός της Ι. Συνόδου θεωρείται ο αλλόδοξος (Παπικός) Όθωνας, ο οποίος προεδρεύει και τον οποίο πρέπει να μνημονεύουν οι Ιερείς. Με βάση την νέα κατάσταση ο ξένος και αλλόδοξος Βασιλιάς διορίζει την πενταμελή Ιερά Σύνοδο κατά τις απόψεις του. Ευτυχώς το σχίσμα αυτό δεν διαρκεί πολλά χρόνια και το 1850, μετά από ορισμένες υποχωρήσεις της Ελλαδικής Εκκλησίας το σχίσμα θεραπεύεται». (Αρχιμ. Δοσίθεου «Θέλω να πιώ όλο τον Βόσπορο», Β’ έκδοση, εκδ. Ι. Μονής Τατάρνης Ευρυτανίας, σελ. 256-257 ]
Τη βλέπεις τώρα Λασκαράτε τη ΧΕΡΟΥΚΛΑ του Διαφωτισμού, και το πώς το πρώτο αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος επιβλήθηκε από τον Όθωνα με τις υποδείξεις των διαφωτιστάδων, που εξυπηρέτησαν τα σχέδια του εθνικού κράτους σε βάρος του υπερεθνικού χαρακτήρα της Ορθοδοξίας; Καμμιά «Ελλαδική Εκκλησία» δεν «έστησε καπετανάτο». Αυτοί οι φωστήρες το έστησαν, για έχουν την Εκκλησία του χεριού τους. Και σήμερα έρχονται οι θαυμαστές τους και ζητάνε από την Εκκλησία τα ρέστα!
Επίσης, ασφαλώς το αυτοκέφαλο της Ελλαδικής Εκκλησίας προηγείται χρονικά του βουλγαρικού, όμως η αρχή του βουλγαρικού εθνικισμού τοποθετείται στο 1762, οπότε ο μοναχός Παίσιος Βελιτκόφσκυ ο Χιλανδαρινός (1722-1789), που ήρθε στο Άγιο Όρος το 1745, ολοκληρωσε τη συγγραφή της «Σλαβοβουλγαρικής ιστορίας» στη Μονή Ζωγράφου. Εκεί διαβάζουμε τα εξής χαρακτηριστικά: «Βούλγαρε, μάθε να γνωρίζης την φυλήν σου και την γλώσσαν σου. Αγάπα την πατρίδα σου και απόθανε δι’ αυτήν. Προσπάθησε να διδαχθής πώς ήτο ωργανωμένος ο λαός σου, μάθε ότι είχες Βασιλείς, Πατριάρχας και Αγίους. Οι Έλληνες και οι Σέρβοι μας εμπαίζουν διότι είμεθα ταπεινής καταγωγής άνευ Τσάρων, Πατριαρχών και Αγίων, άνευ Ιστορίας. Εγώ όμως δια τούτο αγωνίζομαι να αποδείξω το εναντίον και γράφω την ιστορίαν ταύτην». Η ιστορία αυτή του Παϊσίου περιέχεται στον κώδικα 1, που φυλάσσεται στη μονή Ζωγράφου. Είναι το κειμήλιο που εκλάπη από τη Μονή το 1985, «βρέθηκε» το 1996 στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Σόφιας , και η βουλγ. Κυβέρνηση το επέστρεψε στιςς 13/1/1998. Κυκλοφορεί και στην ελληνική από τις εκδόσεις Κυριακίδη. Όπως εκτιμάται σε άρθρο στον ιστότοπο της Βουλγαρικής Ραδιοφωνίας )ο Παίσιος «με την ιστορία του εμφύσησε λαϊκή συνείδηση και δυνάμεις στο βουλγαρικό λαό, τον έβγαλε από την απελπισία και έθεσε την αρχή της βουλγαρικής αναγέννησης του 18- 19 αιώνα». Η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και τιμά τη μνήμη του τη 19η Ιουνίου. Το βιβλίο τυπώθηκε με την υποκίνηση των Ρώσων εμπνευστών της εκκλησιαστικής Εξαρχίας και διαδόθηκε ευρέως το 1844, με σκοπό να προσδώσει στους Βούλγαρους «Εθνική Συνείδηση». Η ρωσική ανάμειξη ξεκίνησε από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1827, πριν την ανακήρυξη του ελληνικού αυτοκεφάλου. Τότε «οι Ρώσοι συνάντησαν βορείως του Αίμου έναν αγροτικό λαό που μιλούσε μια γλώσσα που ομοίαζε με την δική τους. Οι περισσότεροι από αυτούς όταν ρωτήθηκαν τι είναι απήντησαν ότι είναι Ρωμηοί. Ωστόσο οι Ρώσοι μελέτησαν το θέμα και απεκάλυψαν ότι ήταν απόγονοι των παλαιών Βουλγάρων, που όμως είχαν εκρωμαϊσθή, και απεφάσισαν να τους αναπτύξουν την εθνική συνείδηση για να τους χρησιμοποιήσουν για την επιτυχία των σχεδίων τους, να κατέλθουν στο Αιγαίο» (Γεωργίου Λεβέντη: Η κατά της Μακεδονίας επιβουλή, εκδ. Νέα Θέσις, Αθήνα 1991, σελ. 20). Βέβαια αν το πάρουμε το θέμα καθαρά φυλετικά, σύμφωνα με τους εθνολόγους και τους ιστορικούς, οι Βούλγαροι έχουν Τουρκο – Μογγολική καταγωγή, όντας συγγενείς των Ούννων και όχι των Σλάβων όπως λέει η εν λόγω ιστορία. Αλλά εδώ υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες οπότε τα επιστημονικά μικρή σημασία έχουν.
Expaganus:
@Λασκαράτε, ο εθνικισμός στην Ορθοδοξία θεωρείται παρεκτροπή και είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ από την Ορθόδοξη τοπική Σύνοδο του 1872 στην Κων/πολή, ως «ετεροδιδασκαλία και αίρεση του φυλετισμού». Οι Πατριάρχες που συμμετείχαν εκεί καταδικάζουν «τας φυλετικάς διακρίσεις και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία». Για τον φυλετισμό λένε ότι αποτελεί «καινήν τινα δόξαν», πρόκειται «διά την του κακού διάδοσιν», είναι πρωτοφανής «φυλετική παρασυναγωγή», αντιβαίνει στην διδασκαλία του Ευαγγελίου και είναι εντελώς άγνωστη στην Εκκλησία του Χριστού, ανατρέπει δε το ιερό της πολίτευμα.@.
Expaganus,
Κάνεις πως δεν ξέρεις πως η απόφαση του 1872 πάρθηκε με αφορμή την εγκατάσταση του Βούλγαρου έξαρχου Άνθιμου στην Πόλη, πράξη που επέφερε τον αφορισμό του ίδιου και των αρχιερέων του από το πατριαρχείο. Πίσω από την δήθεν προοδευτική αυτή εγκύκλιο, κρύβεται η απεγνωσμένη προσπάθεια των Φαναριωτών να κρατήσουν τα κεκτημένα τους σε βάρος των Βούλγαρων που θέλανε δικιά τους Εκκλησία. Δείγμα της εμβέλειας αυτής της απόφασης είναι το ότι ακόμη κι ο Ρωμιός πατριάρχης Ιεροσολύμων Κύριλλος Β΄, που πρόσβλεπε σε παροχές της ρωσικής κυβέρνησης, δεν συμφώνησε και αποχώρησε, ενώ η ρωσική Εκκλησία διαμαρτυρήθηκε εγγράφως.
Ασφαλώς και «η απόφαση του 1872 πάρθηκε με αφορμή την εγκατάσταση του Βούλγαρου έξαρχου Άνθιμου στην Πόλη, πράξη που επέφερε τον αφορισμό του ίδιου και των αρχιερέων του από το πατριαρχείο», όμως το περιεχόμενό της είναι δογματικά σωστό και σύμφωνο με το πνεύμα της Ορθοδοξίας. Μήπως κάνεις εσύ ότι δεν ξέρεις ΓΙΑΤΙ η ρωσική Εκκλησία διαμαρτυρήθηκε εγγράφως; Με τα σχέδιά της για αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την «3η Ρώμη», και με τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες να σπρώχνουν με μανία τους Βουλγάρους στο δρόμο της «εθνικής συνείδησης»;
Όπως ήταν φυσικό, η διακήρυξη ήταν ανίσχυρη να διαπεράσει τα καπετανάτα των εθνικών Εκκλησιών, που δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν τις εκκολαπτόμενες νέες κρατικές οντότητες. Η εισαγωγή των όρων ελληνική, βουλγαρική κλπ Ορθόδοξη Εκκλησία, αντί του εκκλησιολογικά σωστου «Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα», στη Βουλγαρία κλπ. δείχνει τον απόλυτα εθνοκεντρικό χαρακτήρα τους.
Expaganus,
το να λεει ο Ράνσιμαν ή εσύ πως δεν υπάρχει εθνικισμός στην Ορθοδοξία, την παγκοσμίως δακτυλοδεικτούμενη από Καθολικούς και Προτεστάντες ως αιρετική για τον φυλετισμό της συνιστά εθελοτυφλία. Ξέρεις άλλη Εκκλησία στον κόσμο που μα έχει 3, 4, 5, 10 διαφορετικούς αρχιεπίσκοπους και Συνόδους στην ίδια χώρα (ΗΠΑ, Αυστραλία, Αγγλία, Γαλλία κλπ), αντίστοιχα με την εθνική τους προέλευση; Αυτό δεν είναι Αίρεση; Δεν καταδικάζεται αυστηρά από τους Κανόνες;
Ο εθνικισμός της Ορθοδοξίας είναι απότοκος του ότι οι Εκκλησίες της είναι προέκταση του Κράτους. Έχουμε ακόμη και πολιτικά σχίσματα (Βενιζελική και βασιλική Εκκλησία στις ΗΠΑ, Φιλοκομμουνιστική και τσαρική στην Υπερορία, σχίσμα σήμερα σε Σλαβομακεδονία, Βουλγαρία, Μολδαβία, Ουκρανία, Μαυροβούνιο, Εσθονία). Κάνεις πως δεν ξέρεις;
Όπως βλέπεις, ξέρω πολύ καλά… Κι εσύ που έχεις τα κράτη στο απυρόβλητο, ως συνήθως, και μιλάς λες και οι κατά τόπους Εκκλησίες αποφάσισαν μόνες τους αυτή την κατάσταση και κανένας δεν τους το επέβαλε, ούτε τις έσπρωξε παρασκηνιακά – λες και δε γίνεται π.χ. χαμός με την ανάμεξη Ρώσων και Αμερικανών στην Ουκρανία, λες και δεν έβαλαν οι Σοβιετικοί πράκτορες μέσα στη ρωσική Εκκλησία προκαλώντας την αγανάκτιση και την απόσχιση μέρους της – φοβάμαι ότι ΚΑΙ ΕΣΥ ξέρεις, αλλά κάνεις ότι δεν ξέρεις.
Ο Ράνσιμαν λέει επί λέξει ότι η Ορθοδοξία «κατ’ αρχάς, δεν προβάλλει τον εθνικισμό καθόλου», και πολύ καλά λέει γιατί αυτό ισχύει θεωρητικά. Το τι γίνεται στην πράξη είναι άλλο θέμα και είναι αποτέλεσμα παρεκτροπής. Και άλλα πράγματα καταδικάζονται στην Ορθοδοξία, αλλά δυστυχώς οι Ορθόδοξοι τα κάνουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι μας τα ζητά το δόγμα της Εκκλησίας, αλλά ότι εμείς παρεκτρεπόμαστε από αυτό. Ούτε σημαίνει ότι οι Ορθόδοξοι δεν πονάμε γι’ αυτή την κατάσταση, που αρέσει μόνο στους φασίστες της Χρυσής Αυγής… αυτούς που ζητούν να μην ευλογεί η Εκκλησία τους γάμους Ελλήνων με Βουλγάρες!
Επαναφέρω το ερώτημα: Τι σας δίνουν στην Εκκλησία και πίνετε;
Το Αίμα του Χριστού, μαζί με το Σώμα βέβαια. Σημείωσέ το για να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια.
@ ellinaki, παρέλειψα να σχολιάσω το «Η ελληνική Δικαιοσύνη δεν θα έπρεπε καν να ξεκινά διαδικασίες που κοστίζουν σε χρόνο και χρήμα και αφορούν χρυσόβουλα και έγγραφα πολύ παλαιότερων εποχών από τις οποίες ολόκληρη η Ευρώπη έχει λυτρωθεί εδώ και αιώνες».
Τα ευρωπαϊκά δικαστήρια δικάζουν ακόμα με τίτλους της εποχής του Καρλομάγνου, αν αυτό σου λέει κάτι.
Όσο για το «Εαν η ομαλή συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού μέσω του ελληνοχριστιανικού (!) πολιτισμού δεν είναι μία από τις μεγαλύτερες ιστορικές απάτες που διδάσκονται οι σημερινοί Έλληνες, δεν ξέρω τί θα μπορούσε να είναι», παρακαλώ διάβασε τα παρακάτω.
@Undantag, δεν μπορώ «να προχωρήσω άλλο ένα βήμα μπρός σ’αυτόν τον γκρεμό» όσο και να το θέλεις, γιατί δεν υπάρχει γκρεμός! Κατ’ αρχάς ο «Πτωχοπρόδρομος» ήταν ο λόγιος Θεόδωρος Πρόδρομος, που καλοπερνούσε μια χαρά στην αυλή των Κομνηνών, χωρίς ν’ ασχολείται με «θρησκευτική τέχνη» (Γράφοντας τα έργα «Τα κατά Ροδάνθην και Δοσικλέα», «Κατομυομαχία», «Κατά φιλοπόρνου γραός», «Κατά μακρογενείου γέροντος», «Οι όρκοι του έρωτος» κ.α.) Αυτά που εκλαμβάνεις ως «απαξίωση της μη θρησκευτικής τέχνης» είναι σατιρικά.
Η λογοτεχνική παραγωγή της Ρωμανίας ήταν ήταν κυρίως ΜΗ θρησκευτική τέχνη, και δεν απλά αντιγραφές κλασικών και Δυτικών, ούτε μόνο η δημώδης ποίηση. Κατ’ αρχήν η μίμηση της κλασικής αρχαιότητας από τους «Βυζαντινούς» δεν ήταν στείρα. Η «Ιλιάδα» του Κωνσταντίνου Ερμονιακού είναι παράφραση της Ιλιάδας, συμπληρωμένη με στοιχεία για τη ζωή του Ομήρου, την κρίση του Πάρη και την αρπαγή της Ελένης, που τελειώνει με την τύφλωση του βασιλιά Πολυμήστορα και τη δολοφονία των γιων του. Ο Κόιντος Σμυρναίος φιλοδόξησε να συμπληρώσει τα ομηρικά έπη. Στο έργο του Τα μεθ’ Όμηρον αφηγείται τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την ταφή του Έκτορα ως την άλωση της Τροίας. Και άλλα πολλά πρωτότυπα έργα είχαν ως θέμα τον «Τρωικό κύκλο». Γράφτηκαν μυθιστορίες κατά το πρότυπο του ελληνιστικού ερωτικού μυθιστορήματος, από τις οποίες σώθηκαν πολύ λίγες: «Τα κατά Ροδάνθην και Δοσικλέα» του Θεοδώρου Προδρόμου, που λέγαμε, «Δρόσιλλα και Χαρικλής» του Νικήτα Ευγενειανού, και «Αρίστανδρος και Καλλιθέα» του Κωνσταντίνου Μανασσή, έμμετρες και οι τρεις, και η πεζή μυθιστορία του Ευστάθιου Μακρεμβολίτη, το «Τα καθ’ Υσμίνην και Υσμινίαν». Αυτά τα 4 έργα είναι γραμμμένα σε λόγια γλώσσα, και οφείλονται στο ότι οι Βυζαντινοί αγαπούσαν τα ελληνιστικά μυθιστορήματα, και ειδικότερα του Αχιλλέα Τάτιου και του Ηλιοδώρου.
Αντί για δράματα, γράφτηκαν έμμετροι διάλογοι ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα πρόσωπα που μιλούν σε πρώτο πρόσωπο. Και εκεί είχαμε παρωδίες αρχαίων έργων, όπως η Κατομυομαχία του Θεόδωρου Πρόδρομου (12ος αιώνας), που είναι γραμμένη σε δωδεκασύλλαβο στίχο και αποτελεί παρωδία της Βατραχομυομαχίας. Σε διαλογική μορφή είναι γραμμένα και δύο ειδύλλια που ακολουθούν τα αρχαία πρότυπα της βουκολικής ποίησης και δανείζονται από την ποίηση του Θεόκριτου και του Βιργιλίου, ένα του Μάξιμου Πλανούδη κι ένα ανώνυμου συγγραφέα.
Στη Ρωμανία δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε ο «κέντρωνας», η δημιουργία νέων λογοτεχνικών έργων με συρραφή στίχων από παλαιότερα, κυρίως της κλασικής αρχαιότητας. Η Αυγούστα Ευδοκία και ο επίσκοπος Πατρίκιος προσπάθησαν να αποδώσουν τη Βίβλο με ομηρικούς στίχους. Ο πιο γνωστός κέντρωνας είναι το έργο «Χριστός πάσχων» που αναφέρεται στο πάθος του Χριστού, από το Γολγοθά ως την ανάστασή του, με το ένα τρίτο των στίχων του να προέρχεται από τις τραγωδίες του Ευριπίδη, του Αισχύλου και του Λυκόφρονα, αλλά και αρκετά χωρία από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και από τα Απόκρυφα κείμενα.
Καλλιεργήθηκαν τα «τεχνοπαίγνια», όπου τα γράμματα μέσα στο στίχο διαβάζονται και αντίστροφα, από το τέλος προς την αρχή (όπως το ρητό «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν»).
Όσο για τις ομοιότητες ανάμεσα σε δυτικά και βυζαντινά έργα, αφορούν περισσότερο κοινούς τόπους και θέματα, και οφείλονται κυρίως σε παράλληλες εξελίξεις παρά στη μίμηση δυτικών έργων. Στις ερωτικές μυθιστορίες έχουμε μεν τις μεταφράσεις δυτικών έργων (Φλώριος και Πλατζιαφλόρα, Ιμπέριος και Μαργαρώνα, Πόλεμος της Τρωάδος, Πρέσβυς ιππότης) έχουμε όμως και καθαρά πρωτότυπες συνθέσεις (Λίβιστρος και Ροδάμνη, Καλλίμαχος και Χρυσορρόη, Βέλθανδρος και Χρυσάντζα, Αχιλληίδα).
Στη Ρωμανία άνθισε ιδιαίτερα η Ρητορική, αλλά και η Ιστοριογραφία, σε δύο μάλιστα τύπους, τον επηρεασμένο από τα χριστιανικά αναγνώσματα και τον κλασικό, που σε γλώσσα, ύφος, οργάνωση ιστορικού υλικού αλλά και σε μέθοδο έρευνας και κριτικής, μιμήθηκε τους προγενέστερους: π.χ. ο Προκόπιος μιμείται τον Θουκυδίδη, η Άννα Kομνηνή τον Ξενοφώντα, ενώ ο Λαόνικος Xαλκοκονδύλης τον Hρόδοτο.
Καλλιεργήθηκε η επιστολογραφία: ο Ψευδο-Πρόκλος διακρίνει σαράντα ένα τύπους, όμως υπάρχουν περισσότεροι.
Μερικοί λόγιοι (Γεώργιος Πισίδης, Θεοδόσιος Γραμματικός, Θεοδόσιος Διάκονος κ.α.) έγραψαν ιστορικά επικά ποιήματα ενώ άλλοι (Κωνσταντίνος Μανασσής, Μανουήλ Φιλής, Νικηφόρος Κάλλιστος Ξανθόπουλος) έγραψαν έμμετρες χρονογραφίες. Γράφτηκαν διδακτικά επικά ποιήματα (που εξυπηρετούσαν διδακτικούς σκοπούς) όπως το διδακτικό έπος Εξαήμερο ή Κοσμουργία του Γεωργίου Πισίδη σε 1910 δωδεκασύλλαβους στίχους, οι «Χιλιάδες» του Ιωάννη Τζέτζη σε περισσότερους από δώδεκα χιλιάδες δεκαπεντασύλλαβους στίχους.
Δημιουργήθηκε λυρική ποίηση με μονωδίες, αυτοβιογραφικά και «επαιτικά» ποιήματα, έμμετρα αλφάβητα ηθικοδιδακτικού και κατανυκτικού χαρακτήρα και επιγράμματα. Η βυζαντινή λυρική ποίηση σε αντίθεση με άλλα είδη βυζαντινής ποίησης αποκλίνει από την αρχαία, καθώς η κοσμοθεωρία της είναι έντονα επηρεασμένη από τα νέα, μοναχικά και ασκητικά, ιδεώδη.
Οι βυζαντινοί ποιητές επιδεικνύουν μεγάλη δεξιοτεχνία στη χρήση των ρητορικών τεχνασμάτων. Η πλειοψηφία των βυζαντινών λογοτεχνών έχει ασχοληθεί και με το επίγραμμα, όπου υπήρχε πλούσαι και αξιόλογη παραγωγή. Ένας μεγάλος αριθμός επιτύμβιων επιγραμμάτων και επιτάφιων ποιημάτων, στα οποία ένας άγνωστος συνομιλεί με τον τάφο (Τύμβο) ή με το νεκρό, έχουν διαλογική μορφή.
Υπάρχουν τα αλληγορικά σατιρικά στα ίχνη του Αριστοφάνη και του Αισώπου, με καυστικό χιούμορ, αθυροστομία αλλά και παράθεση πληροφοριών λαογραφικού ή φυσιογνωστικού ενδιαφέροντος («Διήγησις Παιδιόφραστος των Τετραπόδων Ζώων», «Πουλολόγος», «Πωρικολόγος», και «Οψαρολόγος», και βέβαια το «Συναξάριον του Τιμημένου Γαδάρου»). Το σκηνικό που συχνά είναι κάποιο δικαστήριο, παρωδεί και σατιρίζει τη βυζαντινή εθιμοτυπία και τελετουργία.
Υπήρξε ασφαλώς η θρησκευτική τέχνη, μάλιστα καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά το θρησκευτικό δράμα, κι αυτό σε διαλογική μορφή, και γράφτηκαν πολλοί εκκλησιαστικοί ύμνοι κτλ., αλλά φοβάμαι ότι όσοι πιστεύουν ότι η κοσμική τέχνη υποτιμήθηκε, αγνοούν τα παραπάνω…
Υπήρχε και η δημώδης λογοτεχνία που αναφέρεις, με το έπος του Διγενή Ακρίτα, τον Αρμούρη που δεν ήξερες κ.α., όμως και αυτή αποτελεί δημιούργημα λόγιων συγγραφέων και όχι των λαϊκών στρωμάτων. Απλά το μεγαλύτερο μέρος των «λαϊκών» έργων έχει παραδοθεί ανώνυμα, ο συγγραφέας τους δηλαδή είναι άγνωστος. Στα έπη αυτά φαίνεται καθαρά αυτό που λέμε «ελληνοχριστιανικό στοιχείο» ellinaki, καθώς οι ήρωες έχουν χαρακτηριστικά ηρώων των αρχαίων επών μαζί με χριστιανικά. Καθαρό δημιούργημα του Βυζαντίου είναι ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος, στον οποίο βασίστηκε το δημοτικό μας τραγούδι.
Η παραγωγή του Βυζαντίου ήταν τέτοια που θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα, δεν θέλω όμως να πιάσω άλλο χώρο. Από την άλλη, δεν είναι έντιμο να δίνουμε την εντύπωση ότι η Ρωμανία ήταν απλά ένας χώρος όπου γίνονταν αντιγραφές κλασικών και δυτικών, δίχως πρωτότυπη δημιουργία, και ότι μόνο η θρησκευτική λογοτεχνία είχε πέραση.
Ακόμα γράφεις: «μου πέσαν τα μαλλιά με την ιταμότητα κάποιων περαστικών, να θέλουν να προβάλουν τον Αλχημιστή Ζώσιμο με το έργο του “περί ζύθων ποιήσεως” ως την επιτομή των πνευματικών φωστήρων του Βυζαντίου…». Αν πρόσεξες, ο «Περαστικός» αναφέρει 100 ακόμη ονόματα εκτός από του Ζώσιμου.
@Φιλόλογε, μιλάς σοβαρά ότι είναι «μετριότητα» ο Λέων ο Μαθηματικός, ο οποίος εισήγαγε τα γράμματα στην θεωρητική αριθμητική και άλγεβρα και κατασκεύασε τον πρώτο οπτικό τηλέγραφο που αναφέρεται στην Ιστορία; Μετριότητα ο Ανθέμιος ο Τραλλειανός ο αρχιτέκτονας της Αγιας Σοφίας; Ο Ισίδωρος, που ο «Περαστικός» δεν τον αναφέρει, τι λες ήταν μετριότητα κι αυτός; Σε πληροφορώ ότι η Αγία Σοφία αρχιτεκτονικά είναι πολύ πιο αξιοθαύμαστη από τον Παρθενώνα, που δεν έχω αμφιβολία ότι εκτιμάς.
Για το ότι αρκετοί Έλληνες σήμερα γνωρίζουν μόνο τους σπουδαίους άντρες και γυναίκες της κλασικής αρχαιότητας, ενώ από αυτούς της Ρωμανίας έχουν μαύρα μεσάνυχτα, δεν φταίει η Ρωμανία ούτε το μέγεθος των επιστημόνων της. Φταίει η προκατάληψή τους ότι στη Ρωμανία δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο για ν’ ασχοληθούν. Η οποία εν πολλοίς οφείλεται στο ότι οι Δυτικοί φιλόλογοι προβάλουν ΚΥΡΙΩΣ την κλασική αρχαιότητα, όπως και τους δικούς της λογοτέχνες που τη μιμήθηκαν. Όμως και οι δυτικοί έχουν πια αναθεωρήσει την άποψη ότι μόνο η κλασική αρχαιότητα αξίζει ενώ η τέχνη της Ρωμανίας όχι.
Οσο για τα ονόματα που παραθέτεις: Ας αφήσουμε την ασύγκριτη Σαπφώ, που και οι της Ρωμανίας λάτρευαν και αντέγραφαν με μανία. Σε τι υπερέχει η Ήριννα που αναφέρεις, ακόμα και η Κόριννα που δεν αναφέρεις, από την Κασσιανή της Ρωμανίας;
Expaganus,
σου θυμίζω πως έγραψες
.Λασκαράτε, βλέπω ανακρίβειες και στην υπόθεση Αμβροσίου και Θεοδοσίου. Αν δεν τις εντοπίσει άλλος να ασχοληθεί μ’ αυτές, θα επανέλθω.
Πέρασε καιρός αλλά δεν επανήλθες. Τι κάνει το επιτελείο σου, κοιμάται?
Ακόμα λες στον Φιλόλογο
.Σε τι υπερέχει η Ήριννα που αναφέρεις, ακόμα και η Κόριννα που δεν αναφέρεις, από την Κασσιανή της Ρωμανίας;
Να σου πω την ταπεινή μου γνώμη. Καμία από τις 2 δεν στήθηκε σε νυφοπάζαρο γι να γίνη βασίλισσα, ήταν γυναίκες ελεύθερες, ερωτικές που δεν εκτέθηκαν σε αγοραπωλησία. Για τούτο δεν καταντήσανε καλόγριες φυλακισμένες σε σκοτεινό κελί.
Άλλο ένα κρούσμα στο ζήτημα της παραπληροφόρησης και της έλλειψης πηγών αυτού εδώ του blog.
Ένα μέρος των «επιχειρημάτων» με τα οποία απαντάει λίγο πιο πάνω ο τυπου «λασκαράτος» στα ζητήματα «εθνικισμού» της εκκλησίας, τα αντιγράφει αυτούσια και άκριτα από εδώ:
http://patras.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=960
Τα δημοσιεύει η …ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (…απατεώνων προσθέτω εγώ για να το αποδείξω λίγο παρακάτω).
Ένα σύνολο χύμα πληροφοριών, πληκτρολογημένων από ποιον; Κανείς ποτέ δεν έμαθε. Κι όμως, από εκεί παίρνει σοφία ο τύπου «λασκαράτος» μπας και μπορέσει να γράψει κάτι. Γιατί όπως φαίνεται, ενώ ο εξπαγάνους του γράφει 100 ζητήματα, εκείνος μη βρίσκοντας αλλού δωρεάν και χύμα (παρα)-πληροφόρηση, γράφει μόνο για τον εθνικισμό, αφού στο Indymedia βρήκε κάτι εύκολα και ξεκούραστα.
Και τώρα θα καταλάβουν όλοι τι σημαίνει να έχεις πηγές πραγματικές, και όχι πυροτεχνήματα από το τσίρκο του διαδικτύου.
Η εν λόγω ομάδα αντιεθνικιστών, είτε εν πλήρη γνώση (άρα με δόλο) είτε εν αγνοία (τότε γιατί τα γράφει;) τα παρακάτω:
«Το πατριαρχείο ουδέποτε ενδιαφέρθηκε πραγματικά να ασκήσει κατηχητικό έργο στους λαούς που καθοδηγούσε. Αυτό θα προϋπόθετε μετάφραση θεολογικών βιβλίων στις τοπικές γλώσσες, κατάργηση της ελληνικής στις λειτουργίες και ιθαγενείς επισκόπους. Ενδιαφερόταν για την κυριαρχία του επάνω στο ποίμνιο και για την εξασφάλιση των εσόδων του από αυτό. Στα 1836 και 1839 απαγορεύει τη κυκλοφορία μεταφράσεων βασικών ιερών κειμένων στις βαλκανικές γλώσσες, φοβούμενο τη δημιουργία εθνικών Εκκλησιών: «Εις την αυτήν καταδίκην και εις τα αυτά επιτίμια καθυποβάλλομεν και τας λοιπάς μεταφράσεις της Παλαιάς και Νέας Διαθήκης, τας γενομένας παρά των Λουθηροκαλβίνων ψευδοδιδασκάλων ή παρ’ ομοθρήσκων και ομογενών ημίν οπαδών δε αυτών, εις τε την Τουρκικήν, Σερβικήν, Αραβικήν, Βουλγαρικήν, Σλαβωνικήν και άλλας τοιαύτας διαλέκτους…». (Kαρμίρη Ι. (Βλ.“Tα δογματικά και συμβολικά μνημεία της ορθοδόξου Εκκλησίας»-Graz 1968, και Γεδεών, «Διατάξεις») H αθλιότητα αυτή, να παρεμποδίζεται η διάδοση του «θείου λόγου» από αυτούς που υποτίθεται ότι είχαν αναλάβει αυτήν ακριβώς την αποστολή«
Κοιτάξτε λοιπόν τώρα, τι σημαίνει ΑΠΑΤΗ. Και μάλιστα μέγιστη απάτη, όχι αστεία. Και όταν μιλάω για πηγές πόσο σημασία έχουν όσα λέω και πόσο εκθέτουν τους δημιουργούς αυτού του blog.
Τα όσα γράφει άκριτα η παραπάνω ομάδα δίνουν την εντύπωση, ότι η εγκύκλιος αυτή απευθύνεται σε όλους τους ορθοδόξους λαούς των βαλκανικών χωρών και τους απαγορεύει να διαβάζουν Ορθόδοξα κείμενα στη γλώσσα τους.
Θα σας έφευγαν άραγε ΟΛΑ τα μαλλιά, αν ξέρατε ότι το παραπάνω κείμενο, ΣΥΜΦΩΝΑ με τον ΕΚΔΟΤΗ του, τον καθηγητή Ι. Καρμίρη, από τον οποίο οι «αντεθνικιστές» παίρνουν την παράθεση και την σακατεύουν βάναυσα, απευθύνεται κυρίως στους κληρικούς του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ και αναφέρεται αποκλειστικά σε ΑΙΡΕΤΙΚΑ και Αντορθόδοξα κείμενα;;;
Και ενώ μας δηλώνουν ότι πήραν τις πληροφορίες από το βιβλίο του καθηγητή Καρμίρη, χωρίς μάλιστα να δηλώνουν αριθμό σελίδας, πράγμα απαράδεκτο, ΚΡΥΒΟΥΝ επιμελώς την εισαγωγή του καρμίρη, η οποία περιγράφει τον λόγο αποστολής και τον προορισμό. Και γράφει ο καθηγητής:
«Αφορμήν προς έκδοσιν της παρούσης Εγκυκλίου έδωκαν…Διαμαρτυρόμενοι Ιεραπόστολοι…εκμεταλλευόμενοι νυν την δυστυχίαν, την αμάθειαν και την τραγικήν εν γένει θέσιν του υποδούλου και του εν μέσω ερειπίων ελευθερωθέντος και ζώντος Ορθοδόξου ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ λαού, εξαπέστειλαν εις αυτόν σμήνη φανατικών Ιεραποστόλων: Άγγλων, Αμερικάνων, Γερμανών και Ελβετών, οίτινες ίδρυσαν πολυαρίθμους Ιεραποστολικούς σταθμούς εν τοις σπουδαιοτέροις εκκλησιαστικοίς και πολιτικοίς κέντροις της ελευθέρας και δούλης ΕΛΛΑΔΟΣ. Υπό την προστασίαν δε των εκασταχού πρεσβειών και προξενείων των προτεσταντικών Κρατών επεχείρησαν ούτοι να διαδώσωσι προτεσταντικάς ιδέας εις τον ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ λαόν και να επιτύχωσιν εκ των κάτω μεταρρύθμισιν της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ Εκκλησίας. Προς τούτο ίδρυον σχολεία και μορφωτικά ιδρύματα…μετέφραζον την αγίαν Γραφήν εις την ΑΠΛΟΕΛΛΗΝΙΚΗΝ γλώσσαν και διένεμαν αυτήν μετ’ άλλων προτεσταντικών βιβλίων εις τον λαόν δωρεάν…εξέδιδον και ίδια περιοδικά, και εν γένει μετήρχοντο παντοία μέσα και εδαπάνων άφθονα χρήματα προς έπιτυχίαν του σκοπού των…»
(Καρμίρης Ιωάννης, «Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας», τ. Β’, σελ. 871)
Άρα:
1ον. Η εγκύκλιος απευθύνεται πρωτίστως στον ελληνόφωνο χώρο.
2ον και κυριότερο, ΟΛΗ η εγκύκλιος αναφέρεται σε ΑΙΡΕΤΙΚΑ έργα στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ!!! Ακούσατε καλά; Σωστά! Τα απαγορεύει στην ελληνική γλώσσα. Αυτό είναι το θέμα της εγκυκλίου από την αρχή ως το τέλος. Η λέξη «μετάφραση» στην περίπτωση της Παλαιάς Διαθήκης χρησιμοποιείται επειδή ως γνωστόν οι προτεστάντες χρησιμοποιούν «την εβραϊκήν πρωτότυπον» η οποία «μήτηρ εγένετο πολλών άλλων μεταφράσεων» (σελ. 887). Δηλ. χρησιμοποιούν ως Παλαιά Διαθήκη την βίβλο των εβραίων την οποία μεταφράζουν σε διάφορες γλώσσες και όχι την ελληνική «Μετάφραση των εβδομήκοντα», η οποία είναι και η επίσημη Παλαιά Διαθήκη των Ορθοδόξων! Τι κάνουν λοιπόν οι Προτεστάντες την εποχή αυτή; Μεταφράζουν το εβραϊκό κείμενο στα ελληνικά, με βάση τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ διδασκαλία «εις την κοινήν πεπατημένην γλώσσαν» και τα κείμενα αυτά «τα προσφέρουσι δωρεάν, ως ευκατάληπτα εις τον απλούν λαόν…υπό τοιούτω υπούλω προσχήματι» ώστε να διαστρεβλώσουν σταδιακά την Ορθόδοξη πίστη. Έτσι, σε εκείνο το σημείο το οποίο παραθέτουν ανέντιμα αποκομμένο οι λεγόμενοι «αντιεθνικιστές» της συμφοράς, ως μια απλή υποσημείωση αναφέρεται ότι αυτά τα ΑΙΡΕΤΙΚΑ έργα, εκτός από εκείνα που κυκλοφορούν στην απλή ελληνική «εις την αυτήν καταδίκην και εις τα αυτά επιτίμια καθυποβάλλομεν και τας λοιπάς μεταφράσεις…».
Μιλάει λοιπόν για ΑΙΡΕΤΙΚΑ κείμενα τα οποία διαστρέφουν την Ορθόδοξη διδασκαλία και τα απευθύνουν με πονηρό τρόπο οι Προτεστάντες σε ντόπιους, τους οποίους θέλουν να προσηλυτίσουν όποια γλώσσα κι αν μιλάνε.
ΑΜΕΣΑ λοιπόν καταρρίπτονται οι συκοφαντίες, οι διαστρεβλώσεις και οι εξής απάτες:
Απάτη 1η
TAXA: «Το πατριαρχείο ουδέποτε ενδιαφέρθηκε πραγματικά να ασκήσει κατηχητικό έργο στους λαούς που καθοδηγούσε.»
Βασισμένοι στις διαστρεβλώσεις που έκαναν στο κείμενο, γράφουν ψεύδη, αφού είναι σαφές ότι ΑΝ δεν ενδιαφερόταν το Πατριαρχείο να ασκήσει κατηχητικό έργο βρε αθεόφοβοι, τότε ήταν που θα ΕΠΕΤΡΕΠΕ είτε την κυκλοφορία στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ, είτε μεταφράσεις ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ κειμένων των «Λουθηροκαλβίνων ψευδοδιδασκάλων, η παρ’ ομοθρήσκων και ομογενών ημών ΟΠΑΔΩΝ δε αυτών»!!! Αυτό που έκανε το Πατριαρχείο ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙ ενδιαφέρθηκε για το κατηχητικό έργο! Δεν είδαν καν από το μένος τους ότι μιλάει για Λουθηρανούς ψευτοδιδασκάλους; Μόνο ένας εξωγήινος θα έλεγε ότι το να εμποδίζεις ΑΙΡΕΤΙΚΑ προσηλυτιστικά και διαστρεβλωτικά έργα, αποτελεί άρνηση κατηχητικού έργου από πλευράς Πατριαρχείου!
Απάτη 2η
TAXA: Στα 1836 και 1839 απαγορεύει τη κυκλοφορία μεταφράσεων βασικών ιερών κειμένων στις βαλκανικές γλώσσες, φοβούμενο τη δημιουργία εθνικών Εκκλησιών
Βρε αθεόφοβοι, η εγκύκλιος, όπως επισημαίνεται στην εισαγωγή της στη σελ. 871, απευθύνεται πρωτίστως σε ΝΤΟΠΙΟΥΣ κατοίκους και απαγορεύει ΟΧΙ ΜΟΝΟ ξενόγλωσσες μεταφράσεις αλλά ΚΑΙ στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ακόμη να κυκλοφορούν, αφού πρόκειται για αντορθόδοξα ΑΙΡΕΤΙΚΑ κείμενα! Και ΟΧΙ όπως δήθεν αφήνουν να εννοηθεί το απίστευτο, ότι τάχα απαγορεύει στα Βαλκάνια να διαβάζουν στη γλώσσα τους Ορθόδοξα κείμενα! Προσθέτουν μάλιστα και τη δική τους ετικέτα -παύλα- αυθαίρετο συμπέρασμα για δήθεν «εθνικές εκκλησίες» και το έφτιαξαν το βολικό κειμενάκι. Αν είναι δυνατόν!.
Απάτη 3η
ΤΑΧΑ: παρεμποδίζεται η διάδοση του «θείου λόγου» από αυτούς που υποτίθεται ότι είχαν αναλάβει αυτήν ακριβώς την αποστολή»
Που είναι έστω και η στοιχειώδης σοβαρότητα των ανθρώπων αυτών; Οι Προτεστάντες σε σχέση με τους Ορθοδόξους έχουν τεράστια απόσταση σε θεμελιώδη ζητήματα όπως τα μυστήρια, η ιεροσύνη, η Ιερά Παράδοση και ένα σωρό άλλα. Σε ποιο κείμενο έχουν ποτέ διαβάσει, ότι ΑΙΡΕΤΙΚΑ κείμενα τα οποία πολεμούν τις διδασκαλίες της Ορθοδοξίας αποτελούν τον «ΘΕΙΟ ΛΟΓΟ» και «ΒΑΣΙΚΑ ΙΕΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ» για τους …Ορθοδόξους;;;; Μιλάμε δηλαδή για διάλυση κάθε ορίου ανεντιμότητας, καταστρατήγηση κάθε επιστημονικού ηθικού φραγμού, καταδολίευση της πηγής!
Σε 10 σειρές κειμένου, τρεις γιγαντιαίων διαστάσεων απάτες. Αυτούς τους συντάκτες είναι ποτέ δυνατόν να τους επικαλεστεί κάποιος; Αυτοί είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ αναξιόπιστοι. Κι όμως, ο τύπου «λασκαράτος» τους έχει ως ΠΗΓΕΣ! Και αν δεν ήξερες, ας ρώταγες. Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς πηγές από το διαδίκτυο χωρίς έλεγχο. Αυτό δείχνει και το χαμηλό επίπεδο αξιοπιστίας, όταν οι πηγές στις περισσότερες απαντήσεις τους προέρχονται από ψάρεμα εδώ κι εκεί, ό,τι λάχει.
Δικαιολογηθείτε…δικαιολογηθείτε…Με την ησυχία σας.
Εxpaganus σε ρώτησε ο Κος Λασκαράτος:
Τι σας δίνουν στην Εκκλησία και πίνετε;
και απάντησες:Το Αίμα του Χριστού, μαζί με το Σώμα βέβαια.Tην μετάληψη δηλαδή.
Μέχρι εδώ καλά.Χωρίς καμία διάθεση να σε πειράξω, χωρίς να υπονοώ τίποτα επί προσωπικού και με κάθε σεβασμό προς το τελετουργικό σας, δεν θα ήταν σωστό εσείς οι άρρενες χριστιανοί, να κάνετε που και που και κάποιου άλλου τύπου μετάληψη;Για να μην ψάχνεις τι εννοώ, στην παραθέτω αυτήν την μετάληψη, που δεν είναι άλλη από την πρώτη στροφή ενός ποιήματος, από κάποιον ποιητή που σου αρέσει, αλλά φαίνεται ότι πολλοί στην εκκλησία δεν τον έχουν μελετήσει σωστά
«Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ’το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο μπακιρένιο αλγερινό
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Σκέψου πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος, αν γίνονταν τέτοιου είδους μεταλήψεις πιο συχνά.Πέρνα μάλιστα να δεις και το σημερινό post, του εκ Ληξουρίου ορμώμενου συγγραφέα.Έχει άμεση σχέση με μεταλήψεις, που δεν έγιναν τότε που έπρεπε να γίνουν.
Μέσα στο χάος των μηνυμάτων, ανακάλυψα μόλις τώρα ότι κάποιος νικος σαραντάκος, με χαρακτηρίζει ως ζώο!
Καταρχάς, απίστευτο.
Και γράφει ταυτόχρονα για μένα:
«χαρμάνι ασχετοσύνης και έπαρσης»
Βεβαίως, και δεν πρόκειται να του τη χαρίσω, ειδικά επειδή με έβρισε με τόσο άθλιο τρόπο, και θα τον διαπομπεύσω: γιατί αυτό που έγραψε για τον δήθεν τίτλο του έργου του Προκοπίου δείχνει είτε διαστροφή της πραγματικότητας είτε σοβαρή έλλειψη υπόβαθρου (εξ αιτίας του οποίου μάλιστα, έβρισε ΕΜΕΝΑ) το οποίο αποδεικνύεται από το ότι δεν γνωρίζει τον κύριο τίτλο με τον οποίο χρησιμοποιείται το έργο στη βιβλιογραφία.
Καταρχάς, φίλτατε ΑΣΧΕΤΕ, στην ελληνική ΕΙΔΙΚΗ βιβλιογραφία, ο τίτλος του έργου είναι «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» ΣΚΕΤΟ! Πως είπατε; Δεν το ακούσατε καλά; Είπα «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» σκέτο!
Και ονομάζεται έτσι στα ελληνικά, γιατί μας βεβαιώνει γι αυτό, ως αυθεντική πηγή, η «Σούδα» η οποία το ονομάζει απλώς «ΑΝΕΚΔΟΤΑ», χωρίς κανέναν συνοδευτικό όρο:
«Έγραψε καί έτερον βιβλίον, τά καλούμενα Ανέκδοτα, τών αυτών πράξεων…ότι τό βιβλίον Προκοπίου τό καλούμενον Ανέκδοτα ψόγους καί κωμωδίαν Ιουστινιανού βασιλέως περιέχει καί τής αυτού γυναικός Θεοδώρας…»
Και βεβαίως, αυτός είναι ο τίτλος του έργου στην ελληνική βιβλιογραφία, αφού αυτός είναι ο παραδεδομένος τίτλος:
Πηγή #1
Το κατεξοχήν έργο περί Βυζαντινών πηγών του καθ. Καραγιανόπουλου αναφέρει την πηγή ως Ανέκδοτα (Historia arcana)
(Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, «Πηγαί της Βυζαντινής Ιστορίας», 5η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 156)
Και επειδή ο καθηγητής αναφέρει και έγκυρες εκδόσεις των κειμένων, σημειώνει:
«Ο. Veh, Prokop I: Anekdota, Munchen 1961.»
Πηγή #2
«Σε σαφή αντίθεση προς τη βασική θέση των δύο αυτών έργων βρίσκεται ο δηκτικός λίβελος Ανέκδοτα (Historia arcana), στον οποίο καταφέρεται εναντίον…»
Nesselrath Heinz-Gunther, «Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία», 2η έκδ., Παπαδήμας, Αθήνα 2003, σελ. 329.
Πηγή #3
Hunger Herbert, «Βυζαντινή Λογοτεχνία-Η Λόγια Κοσμική Γραμματεία των Βυζαντινών», τόμ. Β’, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1992, σελ. 81-82
Τουλάχιστον 10 φορές αναφέρει το έργο ως Ανέκδοτα.
Πηγή #4
Lemerle Paul, «Ο πρώτος βυζαντινός ουμανισμός», ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001, σελ. 330
Πηγή #5
Ostrogorsky Georg, «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Α’, Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 2002, σελ. 236
Πηγή #6
Runciman Steven, «Βυζαντινός Πολιτισμός», Γαλαξίας, Αθήνα 1969, σελ. 273
Πηγή #7
«Το τρίτο έργο του Προκοπίου, τα «Ανέκδοτα» (Historia Arcana) διαφέρει πολύ από τά άλλα δύο. Είναι ένας φαύλος λίβελλος…»
Vasiliev Α.Α., «Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», τόμ. Α’, Μπεργαδής, Αθήνα 1954, σελ. 227
Πηγή #8
Μπαζαίου-Barabas Θεώνη, «Μέσα και τρόποι μετάδοσης πληροφοριών στο Βυζάντιο», Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, Αθήνα 1994, σελ. 30
Πηγή #9
Κουκουλές Φαίδων, «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός», τόμ. Δ΄, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1948-1955, σελ. 223
Και μάλιστα, στους 9 τόμους αυτού του έργου του, δεν βρήκα πουθενά να το ονομάζει διαφορετικά.
Πηγή #10
Γλύκατζη-Αρβελέρ, Ανδρόνικος, Βακαλόπουλος, «Μακεδονία-4000 Χρόνια Ελληνικής Ιστορίας και Πολιτισμού», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1982, σελ. 545α
Έφερα 10 αξιόπιστες πηγές για να είναι και στρογγυλός ο αριθμός.
Και βεβαίως, το γελοίον του πράγματος είναι ότι ο σαραντακος δεν γνωρίζει καν ότι η «Σούδα» ονομάζει το έργο απλώς «ΑΝΕΚΔΟΤΑ». Ξαναθυμίζω:
«Έγραψε καί έτερον βιβλίον, τά καλούμενα Ανέκδοτα, τών αυτών πράξεων…ότι τό βιβλίον Προκοπίου τό καλούμενον Ανέκδοτα ψόγους καί κωμωδίαν Ιουστινιανού βασιλέως περιέχει καί τής αυτού γυναικός Θεοδώρας…»
Τι είχε πει κάποιος νίκος σαραντάκος; Θυμάστε;
«Μα, όπως ξέρουν και οι γάτες, το βιβλίο -=Ανέκδοτα Ή ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ=- το έγραψε ο Προκόπιος»
Πόσο ρόμπα μπορεί να γίνει κάποιος από τον ίδιο του τον εαυτό είναι προφανές.
Και βέβαια να επισημάνουμε ότι το έργο «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» είναι υβριστικό και συκοφαντικό και ελάχιστη χρήση του γίνεται στην σχετική βιβλιογραφία. Μόνο ο Κουκουλές το χρησιμοποιεί αρκετά, βγάζοντας από εκεί στοιχεία βίου και πολιτισμού για το δικό του έργο που είναι πιο ιδιαίτερο.
Και λέει ο καθηγητής Καραγιαννόπουλος μιλώντας για την ΑΞΙΑ του έργου:
«Αποτελεί λιβελλογράφημα περιέχον πυρήνα αληθείας. Πρέπει να χρησιμοποιήται μετά ΠΡΟΣΟΧΗΣ»
(Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, «Πηγαί της Βυζαντινής Ιστορίας», 5η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 156)
Δεν θα πρέπει να συνδυάζεται δηλ. η σημαντικότητα του Προκοπίου με αυτό το συγκεκριμένο έργο, το οποίο ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ, επαναλαμβάνω, «Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία», αλλά σκέτο «ΑΝΕΚΔΟΤΑ» σύμφωνα με τις πηγές και την ειδική βιβλιογραφία!
Ο φίλτατος σαραντάκος λοιπόν, ενώ, ούτε γνωρίζει, αλλά παραπληροφορεί, ταυτόχρονα χυδαιολογεί χωρίς όρια καθώς με ονομάζει ζώο.
Η κριτική για την χαμηλή ποιότητα αυτού του ανθρώπου, στους αναγνώστες προφανώς…
ΥΓ
Όχι που θα σε άφηνα…σαραντακο
@Ερασιτέχνη, λυπάμαι αν απογοητεύω τη φαντασία σου αλλά φευ! δεν έχω επιτελείο. Έχω όμως πολλές δουλειές και ως εκ τούτου δεν μπορώ να σπαταλάω όλη την ημέρα στο νετ. Ασφαλώς και θα επανέλθω, αφού καταπώς φαίνεται ανυπομονείς!
Όσο για τις αρχαίες ποιήτριες, δεν ξέρω τι έκανε η Κόριννα στην προσωπική της ζωή, η Ήριννα όμως πέθανε πολύ νέα (19) από μαρασμό, επειδή η μητέρα της δεν την άφηνε να ασχολείται με την ποίηση, αλλά την ανάγκαζε να γνέθει και να υφαίνει. Βλέπεις εκείνη την εποχή στην ωραία μας χώρα δεν γινόταν να βρεθεί γαμπρός αλλιώς, και το τελευταίο πράγμα που περίμενε ένας γαμπρός από την παιδοποιητική μηχανή που θα εγκαθιστούσε στο σπίτι του, ήταν να γράφει δικά της ποιήματα! Η Ήριννα τα κατάφερνε και έγραφε κρυφά, αλλά δεν άντεξε τελικά.
Η Κασσιανή ήθελε από πάντα να γίνει μοναχή, αλλά πήγε στο νυφοπάζαρο υπακούοντας στους γονείς της (όπως έγνεθε και η Ήριννα ένα πράγμα). Και οι καλόγριες δεν ήταν «φυλακισμένες» όπως αναφέρεις, αλλά έχουμε ήδη φύγει αρκετά από το αρχικό θέμα.
@Νομικέ, τα εν οίκω μη εν δήμω αγαπητέ μου. Θα σου πω μόνο ότι είμαι παντρεμένος και ερωτευμένος (με το ταίρι μου ασφαλώς, για να μην πάει ο νους σου στο κακό) και τα συμπεράσματα δικά σου.
Δείγμα του χαρακτήρα καθενός είναι το πώς αντιδρά όταν συλλαμβάνεται να κάνει γκάφα.
Ο Δηδρ στο μήνυμά του της 12.11 ώρα 9.58πμ είχε γράψει (μεταφέρω με copy-paste):
Το βιβλίο “Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία” από ποιον ειδικό είναι γραμμένο; Ποιοι ειδικοί βιβλιογραφούν το έργο του;
Εγώ στο μήνυμά μου της 12.11 ώρα 9.43 μ.μ. είχα παραθέσει *αυτολεξεί* το παραπάνω απόσπασμα του Δηδρ και είχα σχολιάσει:
«Μα, όπως ξέρουν και οι γάτες, το βιβλίο Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία το έγραψε ο Προκόπιος».
Ο Δηδρ τώρα, τρεις μέρες μετά, επιχειρεί να με…. διαπομπεύσει, επειδή χρησιμοποίησα λάθος τίτλο, δηλ. είπα «Ανέκδοτα ή Απόκρυφη ιστορία» ενώ ο τίτλος είναι μόνο Ανέκδοτα. Και φέρνει δέκα-είκοσι πηγές γι’ αυτό.
Μα, ωγαθέ, το *δικό σου παράθεμα* σχολίασα, επόμενο ήταν να χρησιμοποιήσω ακριβώς την ορολογία *σου*, όχι; Αν είναι λάθος το Απόκρυφη Ιστορία, που λίγο μ’ ενδιαφέρει, οι χαραχτηρισμοί επιστρέφονται σε σένα, όχι;
Στην ουσία πάντως, στο πρώτο σου μήνυμα είχες φανεί να αγνοείς ποιος έγραψε τα Ανέκδοτα. Οι πηγές που φέρνεις τρεις μέρες μετά, δεν πείθουν. Αν εξαρχής ήξερες πως το συγκεκριμένο έργο του Προκοπίου δεν θεωρείται αξιόπιστη πηγή, θα έλεγες κάτι σαν: «Τολμάτε να επικαλείστε τα Ανέκδοτα του Προκόπιου, ενώ και οι γάτες ξέρουν πως είναι αμφισβητούμενης αξιοπιστίας;» Δεν θα έλεγες «ποιος το έγραψε και ποιος τον βιβλιογραφεί;»
Κατά τα άλλα, όπως μπορεί να δει κανείς ανατρέχοντας στο αρχικό μου μήνυμα, δεν είναι ακριβές ότι σε ονόμασα ζώο. Είχα γράψει «εξ όνυχος τον λέοντα και αυτό ισχύει και για τα άλλα ζώα». Εσύ έσπευσες να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου.
Όμως, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, θέλω να το δηλώσω καθαρά: δεν σε θεωρώ ζώο και δεν το βρίσκω σωστό να σε χαρακτηρίζουν έτσι. Είσαι Έλληνας, πιστός χριστιανός ορθόδοξος κι αυτό φτάνει.
Δηδρ,
με τσάκωσες στα πράσα να έχω πληροφορίες, επιχειρήματα και απόψεις ανάλογες με τους Αναρχικούς των Πατρών και με την Αντιεθνικιστική κίνηση. Ντρέπομαι. Αυτό με εξουδετέρωσε ηθικά και ομολογώ την ήττα μου. Σου αποκαλύπτω τώρα πως έχω ανάλογες απόψεις και επιχειρήματα με Αλβανούς ορθόδοξους εθνικιστές.
Πότε έκανε το πατριαρχείο σου λειτουργία στα αλβανικά στην Αλβανία; Απαντώ: Από μόνο του ποτέ. Ήταν τόσο χριστιανικό και νοιαζόταν τόσο πολύ για τη μετάδοση του θείου λόγου στους Αλβανούς (ορθόδοξους και μη), που τους απαγόρευε να μάθουν τι λέει το Ευαγγέλιο και να καταλαβαίνουν τον παπά στη λειτουργία. Τι ευαγγελικό ήθος!
Διάβασε εδώ (και σε 100 ακόμη σαιτς):
1)The use of the Albanian language in the church was strictly forbidden, τουτέστιν η χρήση της αλβανικής στην Εκκλησία ήταν αυστηρά απαγορευμένη.
κι εδώ
2)In July 1913 Fan Noli visited Albania for the first time, and there, on 10 March 1914, he held the country’s first Orthodox church service in Albanian,
Τουτέστιν μόλις το 1914!!!!! έγινε η πρώτη λειτουργία στην Αλβανία στα αλβανικά, ΠΑΡΑ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ από τον δημοκράτη και σοσιαλιστή ορθόδοξο ιερωμένο και πολιτικό Θεοφάνη Νόλι, που εδώ στην Ελλάδα τον συκοφαντείτε ξεδιάντροπα ως εθνικιστή και αυτοχειροτονημένο τον οποίο το πατριαρχείο τον πολέμησε. Δηλαδή το ότι ήθελε ο άνθρωπος (που ήταν φιλέλληνας και εξαιρετικής μόρφωσης πολυτάλαντος άντρας) να τελεί τη λειτουργία στη γλώσσα των πιστών ήταν αμάρτημα!
Αν συνεχίσεις να με προκαλείς εσύ και ο Εξπαγάνους και να βρίζεις εξαιρετικούς ανθρώπους που σχολιάζουν εδώ, θα συνεχίσω με πολύ περισσότερα στοιχεία-υπάρχουν άπειρα για όλα τα Βαλκάνια, όπου χάρις στον Πατισάχ εξαπλώθηκε η εξουσία του Οθωμανού πατριάρχη που αγόραζε το θρόνο φορολογώντας το κοπάδι του, για τον κατάπτυστο εθνικισμό των Ελληνορθόδοξων (και των Ορθόδοξων όμως γενικά) που στερούσαν ή περιόριζαν και περιορίζουν το δικαίωμα στους κατώτερους λαούς (Αλβανούς, Σέρβους, Βλάχους, Τούρκους, Άραβες, Βούλγαρους,Αφρικανούς), να έχουν τους δικούς τους επισκόπους και να λατρεύουν το θεό τους στη γλώσσα τους. Σκέφτομαι να αφιερώσω και ειδικό σχετικό ποστ διανθισμένο με τον βίο και την πολιτεία των Ρωμιών επισκόπων του πατριαρχείου Ιεροσολύμων που ποιμαίνουν τους Άραβες, παιδιά ενός κατώτερου θεού. Υλικό αφθονώτατο από τις ελληνικές εφημερίδες (Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Πρώτο Θέμα, ΒΗΜΑ κλπ) για τους επισκόπους που κάποιοι είχαν ως προσόν πως ασκούσαν ιεραποστολική δράση ακόμη και σε πορνοκινηματογράφους.
Ιδού τώρα και το τεκμήριο των υπόγειων ανθελληνικών διαπλοκών μου.
http://www.albanianhistory.net/en/texts20_1/AH1918_2.html
http://www.geocities.com/spiritofalbania/noli.htm
@Λασκαράτε,
πάρε κι άλλο ένα χρήσιμο λινκ:
http://oodegr.com/tourkika/index.htm
Ναι, είναι η αγαπημένη σου ΟΟΔΕ! Η οποία στη σελίδα αυτή έχει ύμνους, εικόνες κτλ. αλλά και τη Θεία Λειτουργία στα Τουρκικά.
Να σε πληροφορήσω ότι οι Έλληνες ιερομόναχοι στο Σινά ψάλλουν τη Θεία Λειτουργία ομού σε Ελληνικά και Αραβικά, για να μη στεναχωριέσαι. Μάλιστα ένας που ξέρω κάνει το ίδιο και όταν έρχεται στην Ελλάδα και λειτουργεί σε ελληνικούς ναούς, με Έλληνες μόνο. Για άλλα μέρη της Αφρικής θα σε γελάσω, γιατί δεν έχω πάει.
Και τώρα φεύγω, και θα επανέλθω για τον Αμβρόσιο κ.α. λεπτομέρειες.
Εξπάγανε, θαρρώ πως τον Ζώσιμο, είτε είναι αμελητέα ποσότητα που θέλει ο φίλος undantag, είτε όχι (προσωπικά τον έχω σε εκτίμηση), δεν πρέπει να τον κατατάσσουμε στο Βυζάντιο αλλά στην ύστερη αρχαιότητα, αφού μάλιστα σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια τουλάχιστο έζησε περί το 300.
Όσο για την Παιδιόφραστο διήγηση και τα άλλα που αναφέρεις, υποκειμενικά βέβαια, είναι εξαιρετικά βαρετά. Το λέω αυτό μετά λόγου γνώσεως, αν και υποκειμενικά: έχω αφιερώσει ώρες και ώρες στην εξήγηση αυτού του έργου.
Το βασικό ενδιαφέρον που έχει για μας η βυζαντινή λογοτεχνία, είναι που διακρίνεις, είτε μέσα από τις αρχαίες φασκιές είτε ξεσκέπαστες, την τοτινή μορφή της γλώσσας μας, κι αυτό είναι απείρως συγκινητικό. Αλλά για τέρψη του αναγνώστη, μου φαίνεται πως τα ελληνιστικά μυθιστορήματα είναι πολύ πιο τερπνά.
Δηδρ,
με έχει συγκλονίσει το χριστιανικό ύφος της γραφής σας, είσθε σίγουρος ότι ακολουθείτε τακτικά τη θεία λειτουργία; γιατί έχετε φύγει από τον δρόμο της Αρετής.
Θα έλεγα ότι έχετε «Φύγει» γενικώς και ότι αντιδράτε με πείσμα χωρίς λόγο και χωρίς την απαιτούμενη ψυχραιμία. Τυφλώνεστε σφόδρα και αυτό δεν είναι μόνον Αμαρτία αλλά και αιτία να καείτε εις τα καζάνια της κολάσεως.
Όταν δεν ξέρουμε και το ομολογούμε (χριστιανικώς) όπως το δέχεστε ευθαρσώς λέγοντας:
Γιατί κολάζεστε και ζητάτε τα ρέστα από τον κο Σαραντάκο;
Πάντως να το ξέρετε, ίσως να μην έχει τελείως άδικο ο κ. Σαραντάκος, κάτι πρέπει να έχετε, δεν λέω ότι είσθε χαζός, αλλά, να το κοιτάξετε, ποτέ μην είσθε σίγουρος για την ψυχική σας υγεία. Δεν ξέρει ποτέ κανείς.
Τι σου είναι ο άνθρωπος, ένα τίποτα είναι.
Η ΠΕΝΝΑ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ ΣΤΑΖΕΙ ΑΙΜΑ
«Μου έτυχε κάποτε να κάνω έναν πειραματισμό με τους αρχαίους συγγραφείς μας. Να τους κοιτάξω σε διάφορες ώρες της ιστορίας, αρχίζοντας από τον καιρό των Αλεξανδρινών. Συλλογιζόμουν και προσπαθούσα να συναισθανθώ, όσο μου ήταν δυνατό, πόσο άλλαζε κάθε φορά η παρουσία τους. Κι αυτή η αλλαγή δεν ήταν τόσο εξαρτημένη από το πέρασμα του καιρού, αλλά κυρίως από τη δημιουργική συμπεριφορά και από τους τρόπους της ευαισθησίας σε κάθε διαφορετική εποχή ή τόπο. Όταν λ.χ. ένας «περί την κολακείαν πολύς» – καθώς μας διηγείται ο Μιχαήλ Ψελλός – ψιθυρίζει στη Σεβαστή Σκλήραινα την αρχή του περιώνυμου στίχου της Ιλιάδας για την Ελάνη: «ου νέμεσις…», αισθάνομαι την παρουσία του Ομήρου, πολύ πιο ζωντανή στα χ΄ρνια εκείνα του Χριστιανικού Βυζαντίου, παρά στην αρχαιόπληκτη Αθήνα του 1860, όπου, μολονότι γίνεται άπειρος θόρυβος γι’ αυτούς, είναι άφαντοι οι αρχαίοι». (Γ. Σεφέρης: Δοκιμές τ.Β’, «Η γλώσσα στην ποίησή μας»)
Αν επρόκειτο για πηγή θα έπρεπε να έγραφε κάτι όπως:
Προκόπιος, Ανέκδοτα, 18. 20
ή κάτι παρόμοιο.
Και ασφαλώς, είναι εντελώς αφύσικο να χρησιμοποιείς για την πηγή λάθος τίτλο, ενώ το φυσικό θα ήταν να διορθώνεις στο ορθό…
Και την πάτησες επειδή αντλείς πληροφορίες μπακαλίστικα και επιπόλαια από το ίντερνετ, και δεν πρόλαβες να δεις ότι επρόκειτο για τίτλο βιβλίου και όχι για τον αυθεντικό τίτλο της πρωτότυπης πηγής… Ας πρόσεχες.
Πόσο μάλλον όταν, κάνεις υποδείξεις για τέτοια ζητήματα, και για να δεις μια πληροφορία για τον Ζώσιμο, κοιτάς την Βικιπαίδεια…
Δεν είναι το μόνο, όμως, επάνω στο οποίο φάνηκες απρόσεκτος. Μας έδειξες τον λόγο για τον οποίο βιάστηκες και υπέπεσες σε τέτοιο σφάλμα. Το έγραψες εσύ ο ίδιος:
«δεν προδιαθέτει καλά για να διαβάσουμε τα υπόλοιπα επιχειρήματά του»
Ασφαλώς, και ένα λάθος αν είχα κάνει, και ο πλέον ανόητος μπορεί να καταλάβει ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτε για την αξία των πολυσέλιδων τεκμηριωμένων κειμένων που έφερα. Αυτό το πικραμένο σχόλιο όμως, έδειξε πως ένιωθες, για την ανεπάρκειά σου να αντιπαρατεθείς, με αποτέλεσμα να σου βγει μια τόσο ακραία αντιμετώπιση, σαν παιδική ζήλια θα την έλεγε κανείς.
(παρένθεση: παρόμοιο είναι και το σχόλιο, όπου ο τύπου «ροΐδης» επικαλείται τα πιστεύω μιας διδασκαλίας την οποία απεχθάνεται και υβρίζει διαρκώς, για να μου δείξει το μέτρο της συμπεριφοράς που θα έπρεπε να είχα (!): «με έχει συγκλονίσει το χριστιανικό ύφος της γραφής σας». Και φυσικά μέσα στο ανόητο αυτό σχόλιο, αποδέχεται την πίστη αυτή ως φορέα της αρετής, και ειρωνεύεται εμένα που δεν την κατέχω… Για γέλια ή για κλάματα, δεν ξέρω…)
Με λίγα λόγια, Σαραντάκο, τώρα πλέον, θα το θυμάσαι αυτό, και θα προσέχεις πολύ τι γράφεις όταν απαντάς σε μένα.
ο Δηδρ δήλωσε:
Αν ο τόνος αυτός, αυτή η έπαρσις δεν είναι αντίθετος με τα χριστιανικάς αρετάς, τότε τι είναι. Δηδρ, χρειάζεσαι επειγόντως έναν ακριβό Πνευματικό.
—
όσο για αυτό που λέει ο Δηδρ για μένα, ότι:
ο Δηδρ δείχνει το πόσο καταλαβαίνει αυτά που πρεσβεύω, γιατί αν κάποιος υποκριτικά καταρράκωσε τη χριστιανική διδασκαλία είναι πρωτίστως και κυρίως αυτοί που επίσημα την αντιπροσωπεύουν… Όχι τώρα, αλλά εδώ και πάρα πολλούς αιώνες… (για το τελευταίο ισχυρισμό μου ΔΕΝ θα παραθέσω πηγές και βιβλιογραφία, λυπάμαι, το αφήνω στους επίσημους συνηγόρους της αντιπροσωπείας
Διεθνών Επενδύσεων, ε συγνώμη, θέλω να πω…της Εκκλησίας)Κε Λασκαράτε, αν γράψετε άρθρο σχετικά με το κατά πόσο δεκτική ήταν και είναι η εκκλησία στην ανάγκη του κόσμου να λατρεύει το θεό του στη γλώσσα του, μην ξεχάσετε να αναφερθείτε και στα Ευαγγελικά επεισόδια του 1901, αποτέλεσμα των οποίων είναι ότι στο σύνταγμα της χώρας από το 1911 έως σήμερα υπάρχει απαγόρευση της μετάφρασης της Αγίας Γραφής «σε άλλο γλωσσικό τύπο» χωρίς την άδεια της επίσημης αποκλειστικής αντιπροσωπείας του γιαχβέ στην Ελλάδα.
Λύχνος γράφει:
«Πάνω από ποιο ποσοστό θηριωδιών, μια περίοδος της Ιστορίας θεωρείται πως “κολυμπά στο αίμα”;»
Πριν δυο ή τρία χρόνια, είχα δει στην τηλεόραση συνέντευξη Αμερικανού πανπιστημιακού… Έλεγε ότι τα εγκληματα του Βυζαντίου σε σχέση με αυτά που έγιναν στην αμερικάνικη δημοκρατία είναι λίγα… αν υπολογίσουμε ότι το Βυζάντιο διήρκεσε 1123 χρόνια και το αμερικάνικο κράτος 200… Κάτι με ποσοστά δηλαδή…
Δηδρ, ζητάς
– “ΟΛΑ τα αναφερόμενα εγκλήματα και την καταγεγραμμένη ευλογία των Πατριαρχών.
– Τα στοιχεία ότι ΟΛΑ τα αναφερόμενα εγκλήματα επιβάλλονταν από τους Πατριάρχες.
– Τη σχέση όλων των εγκλημάτων με τα χρυσόβουλα.
– Τη σχέση όλων αυτών με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Τις πηγές για όλα αυτά.»
Θα περιμένεις μάταια γιατί τίποτα από αυτά δεν υπάρχει…
Νίκο Σαραντάκο, λες στο Δηδρ «Όμως, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, θέλω να το δηλώσω καθαρά: δεν σε θεωρώ ζώο και δεν το βρίσκω σωστό να σε χαρακτηρίζουν έτσι. Είσαι Έλληνας, πιστός χριστιανός ορθόδοξος κι αυτό φτάνει.»
Τι εννοείς;; Ότι το «Έλληνας πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός» είναι βρισιά;; Γιατί αν το λες αυτό δε βρίζεις μόνο το Δηδρ… αλλά και πολλούς άλλους συνομιλητές σου…
apostolosathinaios και expaganus, πολύ καλές οι αναλύσεις σας…
Διαγόρα Μήλιε, είσαι από αυτούς που πάνε να χτυπήσουνε την Εκκλησία με πηγές που λένε άλλα… Το λινκ που δίνεις για το «πόσο δεκτική ήταν και είναι η Εκκλησία» δείχνει ότι τα επεισόδια τα κάνανε οι αρχαιομανείς και όχι η Εκκλησία… και ο αρχιεπίσκοπος που παραιτήθηκε είχε δώσει άδεια να μεταφραστούν και να δημοσιευτούν τα κείμενα των Ευαγγελίων… Και πάλι πολιτικό ήτανε το ζήτημα…
«Όταν έφτασε και στην Αθήνα αυτή η απόδοση των Ευαγγελίων πέρασε εντελώς απαρατήρητη. Τα πράγματα όμως πήραν άλλη τροπή όταν η εφημερίδα Ακρόπολις αποφάσισε τον Οκτώβριο του 1901 να το δημοσιεύει σε συνέχειες, υπό τον τίτλο «Το έργον της Βασιλίσσης η Ακρόπολις το συνεχίζει». Ο ιδρυτής και διευθυντής της εφημερίδας Βλάσης Γαβριηλίδης, φυσιογνωμία προοδευτική, έκρινε ότι «θεάρεστον έργον είναι» να φθάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι και να «γίνει απολύτως αντιληπτόν» από κάθε Ορθόδοξο Έλληνα το Ευαγγέλιο. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο Γαβριηλίδης ενήργησε έχοντας τη σύμφωνη γνώμη τού τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Προκοπίου για τη δημοσίευση του Ευαγγελίου και τη συγκατάθεση του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Εμμανουήλ Ζολώτα.
Το παράδοξο ήταν ότι εκείνοι που αντέδρασαν σε αυτό το έργο ήταν οι φοιτητές «του Αθήνησιν», αλλά και καθηγητές. Μπορεί να γίνει όμως κατανοητή η αντίδραση αυτή έχοντας κατά νου την επικράτηση εκείνη την εποχή του άκρατου εθνικισμού, πράγμα που για το κατεστημένο σήμαινε ότι η βάση και η ουσία του ελληνικού έθνους ήταν η αρχαιολατρία. Έκφραση αυτής της κατάστασης αποτελούσε η αρχαΐζουσα «καθαρεύουσα» γλώσσα. Η απόκλιση από τη χρήση της θεωρούνταν εθνικό έγκλημα και όποιος την υπονόμευε προδότης, ανεξάρτητα από το αξίωμα, την κοινωνική ή πολιτική θέση που μπορεί να κατείχε. Στα πρωτοσέλιδα διαφόρων εφημερίδων οι δημοτικιστές παρουσιάζονταν ως άθεοι, προδότες και Σλάβοι, λόγω της ρωσικής καταγωγής της βασίλισσας.
Με την παρακίνηση καθηγητών τους, όπως οι «γλωσσαμύντορες» αντιδημοτικιστές ακαδημαϊκοί Κόντος, Βάσης και Μιστριώτης, οι φοιτητές άρχισαν να δραστηριοποιούνται». κτλ κτλ
Προς Νίκο Μετανοείτε:
Συνονόματε, με καλείς να δώσω διευκρινίσεις
Νίκο Σαραντάκο, λες στο Δηδρ “Όμως, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, θέλω να το δηλώσω καθαρά: δεν σε θεωρώ ζώο και δεν το βρίσκω σωστό να σε χαρακτηρίζουν έτσι. Είσαι Έλληνας, πιστός χριστιανός ορθόδοξος κι αυτό φτάνει.”
Τι εννοείς;; Ότι το “Έλληνας πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός” είναι βρισιά;; Γιατί αν το λες αυτό δε βρίζεις μόνο το Δηδρ… αλλά και πολλούς άλλους συνομιλητές σου…
Αγαπητέ, εννοώ ότι η εικόνα την οποία παρουσιάζει ο Δηδρ σε τούτο εδώ το ιστολόγιο είναι απολύτως αντιπροσωπευτική του Έλληνα πιστού χριστιανού ορθόδοξου. Αν θεωρείσαι ότι προσβάλλεσαι από αυτό, τα παράπονά σου στον Δηδρ.
Όσο για τα γλωσσικά που λες, έχεις δίκιο ότι στα Ευαγγελικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι εθνικόφρονες αρχαιομανείς γλωσσαμύντορες καθηγητές του Αθήνησι.
Βέβαια, και η εκκλησία συνήθως στα γλωσσικά παίζει ρόλο συντηρητικό. Για παράδειγμα, ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος είχε πρωτοστατήσει στην εκστρατεία επαναφοράς του πολυτονικού, μέχρι και ειδική ημερίδα της Ιεράς Συνόδου είχε διοργανώσει (λίγο μετά την επερώτηση Πολύδωρα και την λίγο παλιότερη του Καρατζαφέρη για το ίδιο θέμα).
σαραντάκο καταλαβαίνεις καλά τι σου λέει ο Νίκος ο Μετανοείται. Με τη φράση:
«δεν σε θεωρώ ζώο και δεν το βρίσκω σωστό να σε χαρακτηρίζουν έτσι. Είσαι Έλληνας, πιστός χριστιανός ορθόδοξος κι αυτό φτάνει.»
όχι μόνο δεν ζητάς συγγνώμη, αλλά ταυτίζεις με μια κακοδιατυπωμένη και χαμηλού επιπέδου εξυπνάδα τον ορθόδοξο με το ζώο. Όχι μόνο δηλ. είσαι ανίκανος να βγάλεις έστω και μία λέξη αυτοκριτικής για την έκφραση που χρησιμοποίησες εναντίον μου (λες μάλιστα: «να σε χαρακτηρίζουν έτσι», ενώ ΕΣΥ ήσουν αυτός που με εξύβρισε), αλλά προέκτεινες και την έννοιά της προς ένα τεράστιο σύνολο ανθρώπων, ξεπερνώντας κάθε όριο.
Είσαι αξιολύπητος σαραντάκο.
Προς τύπου «ροΐδηδες» και τύπου «λασκαράτοι»
1. Εφόσον κάποιος τόνος είναι αντίθετος με «τας χριστιανικάς αρετάς», αυτό θα σήμαινε ότι είναι συμβατός με τον δικό σας…
2. Αλλά, ο δικός μου τόνος, υποτίθεται είναι αντίθετος με τις χριστιανικές αρετές και κατηγορείται. Παρ’ όλ αυτά δεν ονόμασα ποτέ κανέναν ζώο. Όμως, αυτοί που ονομάζουν ζώα τους συμμετέχοντες, χαίρουν εκτίμησης από το blog (το οποίο έπεσε να χαϊδέψει και παρηγορήσει τον σαραντάκο μη τυχόν και στενοχωρεθεί όταν πιάστηκε κώτσος…)
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι κατηγορούμαι επειδή δεν χρησιμοποιώ χυδαίο υβρεολόγιο σαν του σαραντάκου και σαν των bloggers οι οποίοι είναι εξ επαγγέλματος μισαλλόδοξοι. Ε, λοιπόν, με χαρά δέχομαι τις «κατηγορίες» ότι χυδαίοι υβριστές και μισαλλόδοξοι δεν είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα των Ορθοδόξων.
ΥΓ
Τύπου «ροΐδη» και τύπου «λασκαράτος»:
– γράφετε κείμενα κενά περιεχομένου (π.χ. αυτοκράτορες – χρυσόβουλα – αίμα – δήθεν ευλογία και προτροπή όλων των πατριαρχών σε σωρεία βασανιστηρίων, χωρίς καμμία σύνδεση και στοιχεία)
– γράφετε ανακρίβειες
– γράφετε υπερβολές που σπάνε κόκκαλα
– γράφετε με αντιγραφές από κείμενα του διαδικτύου τα οποία δεν ελέγχετε
– γράφετε ψέματα
και παρ’ όλ αυτά (σας το είχα επισημάνει από το πρώτο μήνυμα σχεδόν) γράφετε με έπαρση και αλαζονεία.
Φαντάσου να είχατε το γνωστικό υπόβαθρο ώστε να μπορείτε να τεκμηριώσετε την κάθε σας φράση, τι θα ήσασταν.
Η δική μου συμπεριφορά προέρχεται από σκληρή δουλειά και δεν έχει τα στοιχεία της έπαρσης, αλλά τα στοιχεία του αυστηρού ελέγχου σε πρόσωπα που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ επιδίδονται σε παραφιλολογία και επιστημονική φαντασία και αυτό το ονομάζουν ιστορία. Εσείς εισπράτετε τον έλεγχό μου ως έπαρση επειδή άλλωστε, χρειάζεται να δικαιολογήσετε τον εαυτό σας στους επισκέπτες σας. Γιατί, τι άλλο να πείτε, όταν υποτίθεται γράφετε γεγονότα κι έρχεται κάποιος με ευρέως αποδεκτές πηγές να δείξει ότι γράφετε ΜΟΝΟ ό,τι βολεύει την ιδεοληψία σας και μάλιστα, το σημαντικότερο, χωρίς στοιχεία.
Διαγόρα Μήλιε,
σε ευχαριστώ για την ιδέα σου να γράψω για τα σχετικά με την μετάφραση του Ευαγγελίου. Είναι γεγονός πως η χριστιανική αίρεση της Ορθοδοξίας, τρέφει μεγάλη εχυρότητα στον ευαγγελικό λόγο, γι’αυτό διαχρονικά έκανε ότι μπορούσε για να μη μεταφρασθούν τα Ευαγγέλια στην απλή γλώσσα ή στις γλώσσες των ορθόδοξων λαών. Θα ετοιμάσ κάποιο ποστ, αλλά προς το παρόν προηγούνται άλλα. Η Ορθοδοξία φοβόταν πάντα-κακώς όπως αποδείχτηκε-πως αν μεταφρασθεί το Ευαγγέλιο οι πιστοί θα καταλάβουν την απάτη και την απόσταση που έχει ο λόγος του Χριστού από τα δόγματα και την πρακτική του κλήρου. Και σήμερα όμως που η μετάφραση είναι προσιτή στους πιστούς, αυτοί ούτε τη μελετούν, ούτε αν το κάνουν αυτό τολμούν να κριτικάρουν είτε τις αντιφάσεις των Ευαγγελίων, είτε την αντίφαση μεταξύ του φτωχού Χριστού και του χρυσοφορεμένου δεσπότη.
Προς το παρόν να επισημάνω πως η συναίνεση του αρχιεπισκόπου Προκόπιου που επισείει εδώ ο αμετανόητος Νίκος, στην μετάφραση της βασίλισσας, ήταν η συναίνεση του αυλοκόλακα, δεν ήταν η θέση της Εκκλησίας-που τον κυνήγησε-ούτε καν του ίδιου, ο οποίος αν δεν μεσολαβούσε η Όλγα, ποτέ του δεν αποπειράθηκε μετάφραση.
κ. Δηδρ,
Δεν έχω το δικαίωμα να υπερασπιστώ τον κ. Σαραντάκο, όμως όταν λέει: “δεν σε θεωρώ ζώο και δεν το βρίσκω σωστό να σε χαρακτηρίζουν έτσι. Είσαι Έλληνας, πιστός χριστιανός ορθόδοξος κι αυτό φτάνει.”
Ο κ. Σαραντάκος δεν έχει –κατά την άποψή μου– άδικο, γιατί μην ξεχνάτε ότι ο πιστός ενός δόγματος 1600+ ετών, συνεχίζει να πιστεύει σε αμετακίνητα μεταφυσικά αξιώματα που ελέχθησαν από τότε και συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται και να ισχύουν μέχρι σήμερα. Δηλαδή εκφράζεται (ο πιστός) μέσω ενός δόγματος με αμετακίνητες βεβαιότητες μέσα σε έναν κόσμο σε συνεχή κίνηση όπου οι κατακτήσεις της γνώσης και της επιστήμης καλπάζουν προς τα εμπρός χωρίς καμία βεβαιότητα, όπου νέα δεδομένα γκρεμίζουν τα προηγούμενα κ.ο.κ. Είναι πράγματι αξιολύπητο.
Λέτε:
«
»
Εφόσον λοιπόν κάνετε πως δεν καταλάβατε το πνεύμα μου, θα σας πω τα εξής:
Σεις κ. Δηδρ (και άλλοι πιστοί εδώ και αλλού), ευαγγελίζεστε υποκριτικά την ηθική διάσταση των πιστεύων σας (βλ. Εκκλησιαστική σας ιστορία), ταυτόχρονα εσείς μας κατηγορείτε ότι «ψάχνουμε» τα χειρότερα της θρησκείας σας και «ηθελημένα αγνοούμε» τα καλά.
κ. Δηδρ,
Δεν «ψάχνουμε» εμείς τα χειρότερα της θρησκείας σας, βρίσκονται συνεχώς στο διάβα της ανθρωπότητας εδώ και 1600+ χρόνια, και κραυγάζουν από μόνα τους να βγουν στην επιφάνεια. Δεν έχουμε δύσκολο έργο γιατί οι ασχήμιες, οι απανθρωπιές, η υποκρισίας, η αδηφαγία για πλούτο, η κατάχρηση της εξουσίας σας πασπαλισμένη με θεολογική σκόνη, είναι δικές σας αρετές, βρίσκονται συνεχώς μπροστά μας, κυριολεκτικά σκοντάφτουμε επάνω τους.
κ. Δηδρ,
Αν η θρησκεία και ο κλήρος σας λειτουργούσε μεσα στην εκλέπτυνση, τον σεβασμό, την ευγένεια, την ανθρωπιά και την διακριτικότητα, άνθρωποι σαν κι εμάς θα ασχολούμασταν τώρα με άλλα, ή δεν θα υπήρχαμε καν. Το θλιβερό είναι ότι τα χαρακτηριστικά αυτά που προανέφερα, στη θρησκεία σας, υπάρχουν σε αμελητέα ποσότητα και επηρεάζουν ελάχιστα τη σκέψη του πλήθους των οπαδών σας.
κ. Δηδρ,
Δεν είμαστε εμείς οι επιλεκτικοί στο τι «κακό θα προβάλουμε», γιατί εμείς δεν εκφράζουμε τίποτα περισσότερο από τον ανθρωπισμό μας.
Διαγόρας ο Μήλιος έφα
@μην ξεχάσετε να αναφερθείτε και στα Ευαγγελικά επεισόδια του 1901, αποτέλεσμα των οποίων είναι ότι στο σύνταγμα της χώρας από το 1911 έως σήμερα υπάρχει απαγόρευση της μετάφρασης της Αγίας Γραφής «σε άλλο γλωσσικό τύπο» χωρίς την άδεια της επίσημης αποκλειστικής αντιπροσωπείας του γιαχβέ στην Ελλάδα.@
Σου ξέφυγε η λεξούλα «επίσημη».
Δεν πειράζει. Την άλλη φορά.
Δηδρ έφα
@Γιατί, τι άλλο να πείτε, όταν υποτίθεται γράφετε γεγονότα κι έρχεται κάποιος με ευρέως αποδεκτές πηγές να δείξει ότι γράφετε ΜΟΝΟ ό,τι βολεύει την ιδεοληψία σας και μάλιστα, το σημαντικότερο, χωρίς στοιχεία.@
Έχω ενδεχομένως χάσει επεισόδια, αλλά δεν θυμάμαι να έχεις παραδεχθεί, έστω και ένα επιχείρημα του αντιπάλου σου.
@Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι κατηγορούμαι επειδή δεν χρησιμοποιώ χυδαίο υβρεολόγιο σαν του σαραντάκου και σαν των bloggers οι οποίοι είναι εξ επαγγέλματος μισαλλόδοξοι.@
Όντως. Αλλά κατηγορείσαι αδίκως.
Ροΐδης έφα
@Ο κ. Σαραντάκος δεν έχει –κατά την άποψή μου- άδικο, γιατί μην ξεχνάτε ότι ο πιστός ενός δόγματος 1600+ ετών, συνεχίζει να πιστεύει σε αμετακίνητα μεταφυσικά αξιώματα που ελέχθησαν από τότε και συνεχίζουν να επαναλαμβάνονται και να ισχύουν μέχρι σήμερα. Δηλαδή εκφράζεται (ο πιστός) μέσω ενός δόγματος με αμετακίνητες βεβαιότητες μέσα σε έναν κόσμο σε συνεχή κίνηση όπου οι κατακτήσεις της γνώσης και της επιστήμης καλπάζουν προς τα εμπρός χωρίς καμία βεβαιότητα, όπου νέα δεδομένα γκρεμίζουν τα προηγούμενα κ.ο.κ. Είναι πράγματι αξιολύπητο.@
Θα ήταν πιο ολοκληρωμένη η τοποθέτησή σου, εάν εξηγούσες ποια αμετακίνητα μεταφυσικά αξιώματα που έχει αναιρέσει η πρόοδος της επιστήμης, ή η κοινωνική κίνηση, εξακολουθούν να πρεσβεύουν οι πιστοί ενός δόγματος 1600 plus. Επίσης, αν τολμούσες να εικάσεις, με ποια διαδικασία, ένα θρησκευτικό ή μεταφυσικό δόγμα ή διδαχή, θα μπορούσε να αντικατασταθεί από κάποιο ορθότερο, όπως συμβαίνει στο χώρο της επιστήμης.
Εκτός και αν το πρόβλημα είναι η ύπαρξη της θρησκείας, ή της ένθεης σκέψης καθεαυτής, οπότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δόγμα αντεστραμμένο.
@Δεν «ψάχνουμε» εμείς τα χειρότερα της θρησκείας σας, βρίσκονται συνεχώς στο διάβα της ανθρωπότητας εδώ και 1600+ χρόνια, και κραυγάζουν από μόνα τους να βγουν στην επιφάνεια. Δεν έχουμε δύσκολο έργο γιατί οι ασχήμιες, οι απανθρωπιές, η υποκρισίας, η αδηφαγία για πλούτο, η κατάχρηση της εξουσίας σας πασπαλισμένη με θεολογική σκόνη, είναι δικές σας αρετές, βρίσκονται συνεχώς μπροστά μας, κυριολεκτικά σκοντάφτουμε επάνω τους.@
Η ως άνω κριτική – σωστή κατά το ήμισυ – είναι καθαρά χριστιανικής φύσεως. Χωρίς την κυριαρχία του χριστιανικού λόγου, η καταγγελία του δικαίου του ισχυροτέρου θα ήταν περιθωριακή, όπως περιθωριακή υπήρξε σε όλον τον αρχαίο κόσμο.
Το παράδοξο της διαλεκτικής, δεν είναι άλλο από το ακόλουθο: Η νίκη δια της ήττας είναι καθαρός χριστιανισμός, ο οποίος κυριαρχεί σε πείσμα του κυρίαρχου εαυτού του. Το ιερατείο συντηρεί τον νικηφόρο λόγο, κυριαρχώντας αντίχριστα.
@Αν η θρησκεία και ο κλήρος σας λειτουργούσε μεσα στην εκλέπτυνση, τον σεβασμό, την ευγένεια, την ανθρωπιά και την διακριτικότητα, άνθρωποι σαν κι εμάς θα ασχολούμασταν τώρα με άλλα, ή δεν θα υπήρχαμε καν.@
Θα είχε όντως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να έβλεπε κανείς, με τι θα ασχολιόσαστε τότε. Τίποτα δεν σας εμποδίζει ωστόσο να ασχοληθείτε μ’ αυτό από τώρα, εκτός και αν η Εκκλησία στην Ελλάδα είναι το μέγιστο των προβλημάτων που αντιμετωπίζετε.
Αναρωτιέμαι επίσης, αν στην νεοελληνική Παράδοση, συστατικό της οποίας υπήρξε και η «ορθόδοξη αίρεση», δεν συναντήσατε ευγένεια, ανθρωπιά και διακριτικότητα – έστω προς τους ομοφύλους – παρά μόνον χυδαιότητα, ασέβεια, αγένεια, μισανθρωπία και αδιακρισία.
@Δεν είμαστε εμείς οι επιλεκτικοί στο τι «κακό θα προβάλουμε», γιατί εμείς δεν εκφράζουμε τίποτα περισσότερο από τον ανθρωπισμό μας.@
Αν ανθρωπισμός σημαίνει να καταδικάζεται μία γυναίκα, μόνο και μόνο γιατί δεν έκανε έκτρωση για το διανοητικά ανάπηρο παιδί της, τότε οι έννοιες έχουν χάσει πλέον κάθε περιεχόμενο.
Ο χρόνος μου είναι ελάχιστος αλλά αφού το είπα θα το κάνω, να μη στεναχωριέται και ο Ερασιτέχνης. Ξεκινάω με την απαρίθμηση των ανακριβειών μέσα σε παρένθεση. Οι διορθώσεις βρίσκονται από κάτω, η καθεμιά δίπλα στον αριθμό της ανακρίβειας.
@Λασκαράτος έγραψε:
15.000 (1) αθώους Θεσσαλονικείς (2) είχε σφάξει ο άγιος (3), που ξεπέρασε έτσι κάθε προηγούμενή του κακουργία, για να εκδικηθεί(4) τον φόνο ενός Γότθου μισθοφόρου (5) που είχε θανατώσει (6) άδικα (7) ένα δημοφιλή ηνίοχο.
Διάβολε, ακόμη και για την Ορθόδοξη Εκκλησία, το να σκοτώνει κάποιος βασιλιάς 15.000 (1) αθώους (2) είναι ένα μικρό πταίσμα (8), ισοδύναμο με την μη τήρηση μιας νηστείας, του απαγορεύεται η θεία κοινωνία (9), πρέπει να ζητήσει μια τυπική συγγνώμη, να τηρηθούν κάποια προσχήματα, να προσποιηθεί μετάνοια (10).
Αυτή η θεατρική κίνηση του άγιου Αμβρόσιου προς τον άγιο Θεοδόσιο δεν είχε συνέχεια. (11). Έγινε για τα μάτια (10)
«Την επόμενη κιόλας ημέρα ο άγιος Αμβρόσιος στέλνει γράμμα στον άγιο Θ. και τον καλεί σε μετάνοια όπως έκανε ο Δαβίδ και τον διαβεβαιώνει πως θα συχωρεθούν οι αμαρτίες του. Αυτός μετανοεί-τι ωραία, τι καλά- (12) και ο Αμβρόσιος τον υποδέχεται στον ναό εξυμνώντας τον ως πρότυπο μετάνοιας. (Εpistulae 51)»
…
dmast έγραψε:
(Φυσικά, μετά την “ειλικρινή μετάνοια” του Θεοδοσίου και το θέατρο που έπαιξε εμφανιζόμενος ξυπόλητος και γονυπετής κλπ κλπ, (10)
Συνοπτικά, οι νεκροί δεν ήταν 15000 (1)
δεν ήταν όλοι Θεσαλονικείς (2)
δεν ήταν όλοι αθώοι (2),
ο Θεοδόσιος δεν αναφέρεται ως «άγιος» (3),
δεν ήταν θέμα εκδίκησης (4),
δεν επρόκειτο απλά για φόνο ενός Γότθου μισθοφόρου (5),
ο «μισθοφόρος» δεν είχε «θανατώσει» τον ηνίοχο (6),
ούτε και έδρασε «άδικα» (7).
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει το γελοίο ισχυρισμό ότι «για την Ορθοδοξία το να σκοτώνει ένας βασιλιάς 15000 (ή 7000…) είναι πταίσμα (8),
η απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας είναι πραγματικά τρομερή για ένα Χριστιανό (9)
τα στοιχεία δείχνουν ότι η μετάνοια του Θεοδοσίου δεν ήταν θεατρική, τυπική, προσποιητή ή «για τα μάτια» (10)
και είχε πολύ σοβαρή έμπρακτη συνέχεια (11).
Αναλυτικά τώρα:
1) 15.000 νεκροί: Η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» με πηγές τους συγχρόνους των γεγονότων Σωζόμενο (Εκκλ. Ιστ., 7, 25) και Θεοδώρητο Κύρου (Εκκλ. Ιστ., 5, 17) μιλά για 7000 νεκρούς. Ο αριθμός 15.000 αναφέρεται από τον Μαλάλα ο οποίος έζησε 200 χρόνια μετά τα γεγονότα. Καθώς είναι προτιμότερο να λαμβάνουμε υπόψη τους σύγχρονους των γεγονότων και όχι τους μεταγενέστερους, και καθώς οι ιστορικοί που μιλούν για 7000 είναι δύο και αυτός που μιλά για 15.000 ένας, δέχομαι τον αριθμό 7.000. Αλλού σε μη ιστορικές, αλλά οπωσδήποτε ουδέτερες ιστοσελίδες – όπως στην ιστοσελίδα της «Επιτροπής κινηματογράφου Θεσσαλονίκης», που δεν είναι στρατευμένη ούτε υπέρ, ούτε κατά του Θεοδοσίου, αλλά περιγράφει απλά την ιστορία της Θεσσαλονίκης, διαβάζουμε για ακόμα μικρότερους αριθμούς:«Το 379 – 380 ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Α΄ χρησιμοποιεί τη Θεσσαλονίκη ως ορμητήριο για τις εκστρατείες του κατά των Γότθων. Το 390 λόγω σοβαρών επεισοδίων ο Θεοδόσιος δίνει εντολή να γίνει η μεγάλη σφαγή στον ιππόδρομο της πόλης με 6.000 περίπου θύματα».
2) Οι «αθώοι Θεσσαλονικείς»: Ασφαλώς θανατώθηκαν αθώοι, ενώ οι νεκροί δεν ήταν μόνο Θεσσαλονικείς, αφού καθώς λέει ο Σωζόμενος, «Η πόλη γέμισε με το αίμα πολλών αδίκως σφαγμένων. Και οι ξένοι που είχαν μόλις έρθει εκεί, θυσιάστηκαν μαζί με τους άλλους». Για αθώους μιλά και ο Παυλίνος που συνέγραψε βίο του αγίου Αμβροσίου μετά το θάνατό του: «Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος του είχε υποσχεθεί (του Αμβροσίου) ότι θα συγχωρούσε τους πολίτες της προαναφερθείσας πόλης αλλά, μετά από μυστικές συμφωνίες των αξιωματικών με τον αυτοκράτορα και χωρίς να το γνωρίζει ο επίσκοπος, έγινε σφαγή στην πόλη για περισσότερο από μία ώρα και πολλοί αθώοι θανατώθηκαν». Αλλά, δεν ήταν όλοι οι θανατωμένοι «αθώοι»και ασφαλώς η σφαγή δεν έγινε επειδή κάποια μέρα κάπνισε του «κακούργου» Θεοδοσίου να «σφάξει αθώους». Είχαν προηγηθεί «σοβαρά επεισόδια» όπως αναφέρει η ιστορία της Θεσσαλονίκης: πολλοί Θεσσαλονικείς, θαμώνες του Ιπποδρόμου, είχαν στασιάσει και στην εξέγερσή τους επιτέθηκαν εναντίον της φρουράς που είχε εγκαταστήσει στην πόλη ο αυτοκράτορας, κατακρεουργώντας τον αρχηγό της, αυτόν που λέτε απλά «μισθοφόρο Γότθο».
3) Για το 3 γράφω στο τέλος.
4) Η σφαγή δεν ήταν θέμα «εκδίκησης» του αυτοκράτορα αλλά θέμα επιβολής της κρατικής εξουσίας σε στασιαστές, ώστε να μην ξαναστασιάσουν. Επίσης ήταν θέμα σεβασμού και τήρησης των νόμων του, όπως θα δούμε παρακάτω.
5) Ο «μισθοφόρος» Γότθος λοιπόν δεν ήταν κάποιος τυχαίος, αλλ’ ήταν ο στρατηγός Βουθέριχος, που ο Θεοδόσιος είχε ανακηρύξει αρχηγό της «Βυζαντινής» φρουράς της Θεσ/νίκης. Ο δε «φόνος» του δεν ήταν ένα απλό επεισόδιο, σαν να λέμε βγήκε ο Βουθέριχος απ’ το σπίτι του και τον φάγαν κάποιοι μπράβοι επειδή χρωστούσε λεφτά, αλλά συμμετείχε σ’ αυτόν μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Θεσ/νίκης. Την εποχή εκείνη η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία προσπαθούσε να έχει συμμάχους τους Γότθους και κάποια άλλα Γερμανικά φύλα, για να την προστατεύουν στη Δύση από επιδρομές ομοφύλων τους. Η δολοφονία του Βουθέριχου χαλούσε τις εύθραυστες ισορροπίες που επιτεύχθηκαν μετά από 10 χρόνια πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον τους, με έδρα τη Θεσ/νίκη. Ήταν μείζονος σημασίας να δουν οι Γότθοι ότι ο φόνος του Βουθέριχου (και άλλων αξιωματικών τους) δεν έμειναν ατιμώρητοι, ώστε να διαφυλαχθεί η συμμαχία μαζί τους, και κατ’ επέκταση, η σταθερότητα τής Δυτικής αυτοκρατορίας.
6) Ο Βουθέριχος δεν είχε «θανατώσει» τον ηνίοχο, τον είχε φυλακίσει. Ο σύγχρονος των επεισοδίων Σωζόμενος γράφει: «Ο ηνίοχος συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή. Αργότερα, γίνονταν αγώνες στον ιππόδρομο και ο λαός της Θεσσαλονίκης απαίτησε την απελευθέρωση του ηνίοχου, θεωρώντας τον απαραίτητο για τον εορτασμό των αγώνων (άρα σαφώς ο ηνίοχος δεν ήταν νεκρός, αλλά φυλακισμένος).
7) Ο Βουθέριχος δεν είχε φυλακίσει τον ηνίοχο «άδικα», αυθαίρετα, επειδή έτσι του κάπνισε. Το έκανε εφαρμόζοντας νόμο που πρόσφατα είχε θεσπίσει ο αυτοκράτορας: «Την άνοιξη του 390 ο Θεοδόσιος δημοσίευσε ένα νόμο που τιμωρούσε με θάνατο την ομοφυλοφιλία. Βασιζόμενος στο κείμενο αυτό ο Βουθέριχος ….φυλάκισε έναν δημοφιλή ηνίοχο. Οργισμένος ο όχλος… κατακρεούργησε τον στρατηγό». («Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»). Και με λόγια του Σωζόμενου: «Επειδή το αίτημά τους (για αποφυλάκιση του ομοφυλόφιλου ηνιόχου) απορρίφθηκε, εξεγέρθηκαν και έσφαξαν το Βουθέριχο». Άρα η εξέγερση στρεφόταν και κατά του αυτοκράτορα και των νόμων του, όχι απλά κατά του Βουθερίχου. Οι στασιαστές καλούσαν τον Βουθέριχο να παραβιάσει το νόμο του αυτοκράτορα, αυτός παρέμεινε πιστός στην τήρηση του νόμου, και γι’ αυτό τον σκότωσαν. Έχουμε λοιπόν έμπρακτη και επεισοδιακή περιφρόνηση του αυτοκράτορα και των νόμων του, εξέγερση, «αντίσταση κατά της αρχής», και φόνο ανώτερου αξιωματικού.
Εδώ μια παρένθεση: Μπορεί να βρίσκετε πολύ σκληρή την τιμωρία που επέβαλε ο Θεοδόσιος. Ασφαλώς και ήταν. Από πρακτικής απόψεως όμως, θα εφαρμοζόταν οπωσδήποτε κάποια τιμωρία, έστω και λιγότερο σκληρή (π.χ. ανεύρεση των υπευθύνων και τιμωρία μόνο αυτών), όσο κι αν ο Αμβρόσιος ζητούσε να μην γίνει τίποτα. Είναι φύσει αδύνατον μετά από αυτά ένας (οποιοσδήποτε) αυτοκράτορας ή κυβερνήτης ή όποιος τέλος πάντων εκπρόσωπος κρατικής εξουσίας, να κάνει την πάπια (δείγμα αδυναμίας) και να περιμένει καρτερικά πότε οι υπήκοοί του θα ξαναστασιάσουν, θα ξαναπαραβιάσουν τους νόμους του και θα δολοφονήσουν κι άλλους εκπροσώπους του κράτους. Σε επεισόδια που περιλαμβάνουν εξέγερση, είτε έχουμε μοναρχία είτε δημοκρατία είτε οτιδήποτε, ΠΑΝΤΑ υπάρχει σκληρή καταστολή και συνήθως επεμβαίνει ο στρατός. Δεν είναι θέμα προσωπικής εκδίκησης αυτό. Είναι θέμα επιβολής της εξουσίας που σε περίπτωση αμφισβήτησής της είναι ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ.
8) Λασκαράτε, για να ισχυριστεί κανείς ότι ο φόνος και μάλιστα ο φόνος χιλιάδων είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία «μικρό πταίσμα» πρέπει να φέρει στοιχεία από την πίστη της Εκκλησίας που να αποδεικνύουν τον ισχυρισμό του. Κάποια απόφαση Οικουμενικής Συνόδου, κάποιον κανόνα, κάτι τέλος πάντων. Αν δεν υπάρχουν τέτοια – και αντίθετα υπάρχουν ένα σωρό άλλα που δείχνουν ότι για την Εκκλησία ο φόνος είναι φόνος, κάτω από όποιες συνθήκες κι αν διαπράττεται – τα φληναφήματα είναι περιττά.
9) Η απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας είναι κάτι που αφήνει αδιάφορο έναν άθεο, όχι όμως και έναν Χριστιανό. Οπότε είναι ανόητο ένας άθεος να κρίνει με τα μέτρα τα δικά του έναν Χριστιανό, και μάλιστα νεοφώτιστο, και να πιστεύει ότι δεν του επιβλήθηκε και τίποτα φοβερό με την απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας. Από την άλλη, με τα κοσμικά κριτήρια, ο άνθρωπος στον οποίο απαγορεύτηκε η Θεία Κοινωνία ήταν βασιλιάς, συνηθισμένος να τον υπακούν όλοι, κι ωστόσο δεν μπορούσε να επιβάλει τη θέλησή του σ’ έναν θρησκευτικό λειτουργό. Ήταν ήδη αρκετά ισχυρό ράπισμα αυτό για τον εγωισμό του.
10) Ο πανίσχυρος Θεοδόσιος δεν είχε κανένα λόγο να «προσποιηθεί μετάνοια». Θα μπορούσε να ξηλώσει άνετα τον Αμβρόσιο από τη θέση του, είτε άμεσα είτε με διάφορες ίντριγκες που χρησιμοποιούνταν κατά καιρούς εκείνη την εποχή. Π.χ. εναντίον του αγίου Αθανασίου είχε επιστρατευθεί μια πόρνη που κατήγγειλε ότι δήθεν την είχε βιάσει ο άγιος (βέβαια στην αντιπαράθεση μεταξύ τους δεν τον γνώρισε και κατηγορούσε έναν άλλον, νομίζοντας ότι ο άλλος ήταν ο Αθανάσιος τον οποίον είχε πληρωθεί για να καταγγείλει). Επίσης ο Αθανάσιος κατηγορήθηκε για φόνο, μόνο που ο «φονευθείς» εμφανίστηκε στο δικαστήριο αυτοπροσώπως. Πάντως υπήρχαν τρόποι να βγει από τη μέση ένας ενοχλητικός επίσκοπος. Εδώ είχαν βγει από τη μέση 7.000 Θεσσαλονικείς, σε έναν επίσκοπο θα κολλούσε ο αυτοκράτορας; Παράλληλα το χρονικό διάστημα της μετανοίας του Θεοδοσίου, 8 (οκτώ) μήνες, είναι αρκετά μεγάλο για θέατρο θα έλεγα. Και το ότι έγινε δεκτός μέσα στο ναό μετά από τόσο μεγάλο διάστημα και αφού πρώτα εξευτελίστηκε δημοσίως παρακαλώντας ξυπόλητος και γονυπετής, τραβώντας τα μαλλιά του κλπ., έπλητταν το αυτοκρατορικό του πρεστίζ. Δεν υπήρχε λόγος να πράξει έτσι, αν πραγματικά δεν ήταν ειλικρινής.
11) Η συνέχεια υπήρξε, και ήταν πολύ σοβαρή, αν και χρονικά προηγήθηκε της εμφάνισης του αυτοκράτορα ξυπόλητου και γονατιστού: ο Θεοδόσιος μετά από υπόδειξη του Αμβροσίου, εφάρμοσε νόμο που απαγόρευε την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης αν δεν είχε περάσει ένας μήνας από την επιβολή της. Αυτό ο Αμβρόσιος το ζήτησε με σκοπό να υποχρεωθεί ο κυκλοθυμικός αυτοκράτορας να σκεφτεί καλύτερα πριν πράξει το οτιδήποτε ώστε να αποφεύγονται τέτοια αιματηρά συμβάντα. «Μετάνοια» σημαίνει αλλαγή νοός και όχι «ο Γιαννάκης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγια». Από τη στιγμή που ο Θεοδόσιος θέσπισε νόμο ο οποίος ΠΕΡΙΟΡΙΖΕ την εξουσία του, και τον ανάγκαζε να σκεφτεί καλά προτού πράξει, και όχι να εκτελεί θανατικές καταδίκες πάνω στην οργή του, απέδειξε ότι μετανοούσε στην πράξη και όχι στα λόγια.
12) Έτσι όπως το γράφεις Λασκαράτε, φαίνεται παραπλανητικό, λες και τη μία μέρα ο Αμβρόσιος έστειλε την επιστολή και αμέσως μετά ο Θεοδόσιος προσποιήθηκε μετάνοια κι έγινε δεκτός στο πιτς φυτίλι. Όμως ο Θεοδόσιος απάντησε προσπαθώντας να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν τον Δαβίδ που κι αυτός αμάρτησε, και ο Αμβρόσιος τον κάλεσε να μετανοήσει όπως και ο Δαβίδ. Από τότε, μέχρι να γίνει δεκτός ο Θεοδόσιος στο ναό, πέρασαν όπως ήδη σου είπα 8 (οκτώ) μήνες.
Πάμε τώρα και στο 3: Δεν βλέπω ο Θεοδόσιος να αναφέρεται ως «άγιος». Συγκεκριμένα στις 17 Ιανουαρίου αναφέρεται ως εξής:
Μνήμη του ευσεβούς βασιλέως (Γεδεών, 60)
Μνήμη του ευσεβούς βασιλέως (Νικόδημος, Α, 387).
Ο συναξαριστής του Οικουμενικού Πατριαρχείου (διαδίκτυο), δεν τον αναφέρει καθόλου.
Το Μηναίο δεν τον αναφέρει.
Ο Μέγας Συναξαριστής τον αναφέρει ως: μνήμη του ευσεβούς βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου.
Οπότε Λασκαράτε, αν θες να είσαι ακριβής καλύτερα να είσαι πιο συγκρατημένος ως προς το ποιους χαρακτηρίζεις αγίους. Άσε να τους χαρακτηρίσει η Εκκλησία τους πρώτα, και μετά ακολουθείς κι εσύ.
Όσο για το «Μέγας» – ο Θεοδόσιος ονομάστηκε «Μέγας» κυρίως επειδή επί των ημερών του (381) συγκλήθηκε η Β’ Οικουμενική Σύνοδος, και επειδή υποστήριξε τον Χριστιανισμό – Μέγας λέγεται και ο άγιος Αντώνιος, Μέγας λέγεται και ο Πέτρος ο τσάρος, Μέγας λέγεται και ο Αλέξανδρος ο Μακεδών. Πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο δίπλα στο «Μέγας» για να είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται για αγιότητα. Π.χ. ο Κωνσταντίνος (αυτός που αποκαλείτε «Κώτσο») εκτός από «Μέγας» χαρακτηρίζεται και «άγιος» και ακόμα «ισαπόστολος», όχι απλά «ευσεβής βασιλεύς».
Πάντως δεν είναι αυτό το μεγαλύτερο σφάλμα που κάνεις εδώ, και εν μέρει είσαι δικαιολογημένος γιατί και Ορθόδοξοι μπερδεύονται και χαρακτηρίζουν τον Μέγα Θεοδόσιο «άγιο», κυρίως από θαύματα που καταγράφει ο Κεδρινός και αναφέρει ο αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης. Γι’ αυτό κι εγώ κρατάω μια επιφύλαξη, μήπως και έχεις δίκιο.
Τέλος γράφεις: «Ο Θεοδόσιος κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο άγιος Χριστόδουλος όμως έτρεχε πίσω από τους αθλητές πρόθυμος να τους κολακέψει και να φωτογραφηθεί μαζί τους. Ποιός από τους δυο αγίους είχε δίκιο»;
Όπως σου είπα, ο Θεοδόσιος στα μηναία χαρακτηρίζεται ως «ευσεβής αυτοκράτορας». Ο Χριστόδουλος, ασφαλώς και δεν έχει αγιοκαταταχθεί ούτε έχει δώσει σημεία αγιότητας, τουλάχιστον ως τώρα. Αλλά, να λέμε καιμιά βλακειούλα να γίνεται ντόρος, ε; Λέγε-λέγε όλο και κάτι θα μείνει, έλεγε ο Γκέμπελς.
Υ.Γ. Τους «Αντιοχείς» που κάπου τους αναφέρεις μαζί με τους Θεσσαλονικείς, άσε τους καλύτερα. Παρότι είχαν σπάσει τους αδριάντες της Αυγούστας, κι ο Θεοδόσιος ετοιμαζόταν να τους αιματοκυλήσει, τελεικά μετά από επέμβαση του αρχιεπισκόπου τους Φλαβιανού, τους άφησε στην ησυχία τους. Και μάντεψε ποιος είχε γράψει το λόγο του Φλαβιανού; Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Έχουμε λοιπόν δύο περιπτώσεις όπου επίσκοποι προσπαθούν να προλάβουν αιματοχυσίες: Στη μια ο Αμβρόσιος – δεν τα κατάφερε αυτός – και στην άλλη ο Φλαβιανός, ο οποίος τα κατάφερε, με τη βοήθεια του αγίου Ιωάννη που συνεισέφερε με το ρητορικό του χάρισμα. Νομίζω Λασκαράτε θα συμφωνείς, ότι είναι καλυτερα να προλαμβάνουμε ένα κακό παρά να το «θεραπεύουμε», μια και σε κάποιες περιπτώσεις όπως η θανάτωση των 7.000 είναι αθεράπευτο, κι έτσι θα τιμάς αυτούς τους επισκόπους.
Περιπτώσεις όπου κάποιος επίσκοπος, πατριάρχης κτλ. έλεγξε αυτοκράτορες για παρανομίες κι εγκληματικές ενέργειες, υπάρχουν αρκετές. Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου με παραίνεση κάποιου επισκόπου ή πατριάρχη προλήφθηκαν αδικίες, όπως είχε γίνει με τους αγίους Νικόλαο και Βασίλειο. Μια που αναφέρθηκα στον Ιωάννη το Χρυσόστομο, να σας πω ότι είχε ελέγξει αρκετές φορές την αυτοκράτειρα Ευδοξία, όπως όταν πήρε ένα κτήμα από τη χήρα Καλλιτρόπη. Αυτή ήταν η αφορμή που η ατοκράτειρα τον έστειλε εξορία. Η απόφαση αυτή ερέθισε το λαό και η Ευδοξία αναγκάσθηκε να τον ανακαλέσει, αλλά αργότερα τον ξαναεξόρισε. Μετά από πολλές κακουχίες και ταλαιπωρίες ο άγιος παρέδωσε το πνεύμα στη Κουκουσό της Αρμενίας, (14 Σεπτεμβρίου του 407) λέγοντας: «Δόξα τω Θεώ για όλα».
@Νίκο Σαραντάκο, εμένα μου αρέσει η «Παιδιόφραστος διήγησις», όμως προτιμώ τη «Γαδάρου λύκου κι αλουπούς διήγησιν ωραία». Και πολλά άλλα της Ρωμανίας μου αρέσουν, λόγια και λαϊκά, και ιδιαίτερα τα πτωχοπροδρομικά – εκεί π.χ. που για να γίνει δεκτός για φαγητό στο σπίτι του ο ήρωας, μεταμφιέζεται σε… Ρώσο προσκυνητή…
Εxpaganus,
πέρασαν αρκετές ημέρες από όταν εξήγγειλες [ως θα απαντήσεις σε ανακρίβειές μου για Μ.Θεοδόσιο. Κάθησες, συνέλεξες στοιχεία και ιδού η απάντηση. Εγώ σου απαντάω αμέσως και βιαστικά γιατί πρέπει να πάω στη δουλειά μου.
1)Αρχικά περιμένω ακόμη την απάντησή σου στο τεκμηριωμένο ερώτημα γιατί το πατριαρχείο απαγόρευε αυστηρά στους Αλβανούς (και όχι μόνο) Ορθόδοξους να λατρεύουν το θεό τους στη γλώσσα τους. Απόλυτη σιωπή, εκτός αν εκληφθεί ως απάντηση το ότι η ΟΟΔΕ περιλαμβάνει στο μπλογκ της και προσευχές στα τούρκικα.
2)Ώστε δεν είναι Αγιος ο Μέγας Θεοδόσιος; Για δες την «Πηγή Ζωής»:
http://www.aegeantimes.gr/pigizois/agioi/ianouarios/17_1.htm
Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ό βασιλεύς
Ή μνήμη του μεγάλου Θεοδοσίου από τον Αγιο Νικόδημο, τοποθετείται την 17η Ιανουαρίου, όταν και πέθανε. Σ’ άλλους συναξαριστές ή μνήμη αυτού σημειώνεται την 9η και 10η Νοεμβρίου (Delehane). Ό Θεοδόσιος καταγόταν από γένος αξιωματούχων. Γενναιότατος στρατηγός και ό ϊδιος, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ανατολής το 379 από τον Γρατιανό. Υπήρξε προστάτης της ορθόδοξης πίστης, ευλαβής προς τον κλήρο, και συγκάλεσε την Β’ Οικουμενική Σύνοδο για να αποκαταστήσει την εκκλησιαστική ειρήνη. Πέθανε την 17η Ιανουαρίου 395. Το δε λείψανο του, από τα Μεδιόλανα μετακομίσθηκε, και κατατέθηκε στο ναό των Αγίων Αποστόλων. Πα τα στρατηγικά του κατορθώματα, για τίς υπηρεσίες του στην ορθόδοξη πίστη και Εκκλησία, για την ηθική του μεγαλοφροσύνη, για τη χριστιανική του μετριοφροσύνη και την ειλικρινή και πανηγυρική αφοσίωση του προς τη θρησκεία μας, ονομάσθηκε από την ιστορία μέγας, ή δέ Έκκλησία δίκαια τον κατέταξε μεταξύ των Αγίων
3)Ώστε δεν ήταν μόνο Θεσσαλονικείς μεταξύ των σφαγμένων του Αγίου και Μεγάλου Θεοδοσίου, βάσει της ναζιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης. Ήταν και επισκέπτες; Θεέ μου τι ψέμμα ξεστόμισα. Έπρεπε να παραθέσω δημογραφική ανάλυση του πλήθους, γιατί άλλο να σφάζεις Θεσσαλονικείς και άλλο να υπάρχουν μεταξύ τους και τουρίστες
4)Δεν ήταν 15.000, ήταν 7.000. Δεκαπέντε χιλιάδες του θέλει ο Μαλάλας κλπ. Έστω πως σύμφωνα με τη δική σου αξιολόγηση και επιλογή πηγών, ήταν 7000 αυτό ελαφρύνει τη θέση του ως Αγίου; Δες όμως την ευσεβή ορθόδοξη και έγκυρη Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη στο λήμα Θεοδόσιος. Επιλέγει κι αυτή, όπως και πολλλοί άλλοι, το 15.000. Όσο για τη θανάτωση ή μη του ηνίοχου, λες και αυτό διαφοροποιεί τη βαρύτητα του εγκλήματος της σφαγής 7 ή 15 χιλιάδων αθώων, υπάρχουν πηγές που αναφέρουν πως θανατώθηκε, δεν τις έχω πρόχειρες, αλλά και έτσι να μην ήταν το έγκλημα δεν απαλύνεται
5)Στο κουτοπόνηρο ερώτημά σου να σου φέρω απόφαση Συνόδου πως η Ορθοδοξία δικαιολογεί τις σφαγές, σου δίνω την πιό εύκολη, άμεση και αυταπόδεικτη απάντηση.
Όταν αγιοποιεί φονιάδες όπως οι Όλγα, Ειρήνη Αθηναία, Θεοδώρα Α΄, Ιουστινιανό, Βλαδίμηρο, Θεοδώρα Β΄, Πουλχερία, Νίκωνα Μετανοείτε, Νικόλαο και Αλεξάνδρα Ρωμανώφ, Θεοδόσιο, Κωνσταντίνο, όταν καίει ζωντανούς Βογόμιλους ή Παλαιόπιστους, όταν δεν διαφωνεί στη βιομηχανία των ακρωτηριασμών και των εκτυφλώσεων που έστησαν οι ορθόδοξοι βασιλιάδες κλπ κλπ κλπ τι σημαίνει αυτό;
5)
Expaganus,
είμαι υποχρεωμένος να σε καταγγείλω στην Ιερά Σύνοδο:
Προς την Αγιωτάτη Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος
Άγιώτατοι πατέρες,
σας καταγγέλω συστηματική προσπάθειαν του Εξ παγανών επισκέπτου μας και άλλων διαδικτυακών ομολογητών, να καταργήσουν από το Αγιλόγιον σημαντικά στελέχη, όπως η εκτυφλώτρια του υιού της Ειρήνη η Αθηναία παλαιότερον και του Μεγάλου Θεοδοσίου τώρα. Συμπεριφέρονται οι κύριοι αυτοί όπως ο Πέτρος που απαρνήθηκε τον Χριστό πριν λαλήσει ο πετεινός. Ανάλογη προσπάθεια έκαναν να μας πουν πως η Εκκλησία αποδοκιμάζει τάχα τους Εξορκισμούς. Κάθε φορά που στριμώχονται, πετάνε σαβούρα. Αυτό είναι άδικο, ανέντιμο και συνιστά αίρεσιν.
Παρακαλώ για δικές σας ενέργειες.
Ασπάζομαι τη Δεξιά Σας
Λασκ.
Expaganus,
σε πληρώνει ο Σόρος. Αποτελείς τμήμα διεθνούς συνμωμοσίας κατά της Ορθοδοξίας για την αποδόμηση του Αγιλογίου Της.
Διαβάστε εδώ Άγιοι Συνοδικοί:
Διαμαρτυρία Θεολόγου για τα σχολικά βιβλία:
http://blogs.sch.gr/kantonopou/2008/04/08/%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%84-%CE%BA/
ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Τα νέα βιβλία των θρησκευτικών της Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου
«…Η προσπάθεια να μη γίνει καμία αναφορά στο Μέγα Θεοδόσιο είναι εμφανής και από την αντιμετώπισή του στα παρακάτω μαθήματα. Συγκεκριμένα στο μάθημα 24, «Οι άγιοι Ειρηναίος Λυώνος και Αμβρόσιος Μεδιολάνων» και στη σελ.94 λέγεται: «Το 390 μ.χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α΄ κατέσφαξε επτά χιλιάδες αθώους πολίτες στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης». Ούτε Μέγας ούτε Άγιος λοιπόν ο Θεοδόσιος για το βιβλίο ,αλλά απλώς Θεοδόσιος και σφαγέας. Υπενθυμίζω όμως ότι η Εκκλησία μας τον κατέταξε μεταξύ των Αγίων της και τιμά την μνήμη του στις 17 Ιανουαρίου….»
Υ.Γ. Λασκ.
Άσε που ύπουλα το σχ.βιβλίο λέει μόνο Θεσσαλονικείς και ξεχνά επίτηδες (όπως έκανα από δήθεν λάθος μου κι εγώ, που το ξεσκέπασε ο Εξπαγανών) τους τουρίστες.
Λασκαράτε,
κι εγώ λόγω δουλειάς καθυστερώ τις απαντήσεις μου. Σήμερα που έχω άδεια θα σου απαντήσω γρήγορα. Γράφεις
«Αρχικά περιμένω ακόμη την απάντησή σου στο τεκμηριωμένο ερώτημα γιατί το πατριαρχείο απαγόρευε αυστηρά στους Αλβανούς (και όχι μόνο) Ορθόδοξους να λατρεύουν το θεό τους στη γλώσσα τους. Απόλυτη σιωπή, εκτός αν εκληφθεί ως απάντηση το ότι η ΟΟΔΕ περιλαμβάνει στο μπλογκ της και προσευχές στα τούρκικα».
Επειδή μου αρέσει να μιλάω μετά από προσεκτική έρενα και όχι με copy-paste από το Διαδίκτυο, κι επειδή είμαι κι εγώ εργαζόμενος και δεν έχω και επιτελείο, θα πρέπει να εξακριβώσω πρώτα αν είναι όπως τα λες και μετά βλέπουμε. Για την ώρα, και έχοντας υπόψη το έργο των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, αυτός ο ισχυρισμός μου φαίνεται υπερβολικός.
Καθώς αυτό είναι το μόνο ερώτημα στο οποίο περιμένεις απάντηση, υποθέτω ότι οι απαντήσεις μου στα άλλα σε έχουν καλύψει.
2)Ώστε δεν είναι Αγιος ο Μέγας Θεοδόσιος; Για δες την “Πηγή Ζωής”:
http://www.aegeantimes.gr/pigizois/agioi/ianouarios/17_1.htm
Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ό βασιλεύς
Σου έχω ήδη απαντήσει: Τι να την κάνω την «Πηγή Ζωής» όταν στα επίσημα βιβλία λατρείας και συναξαριστές δεν βλέπω ο Θεοδόσιος να αναφέρεται ως «άγιος» αλλά ως:
*Μνήμη του ευσεβούς βασιλέως (Γεδεών, 60)
*Μνήμη του ευσεβούς βασιλέως (Νικόδημος, Α, 387).
*Ο συναξαριστής του Οικουμενικού Πατριαρχείου (διαδίκτυο), δεν τον αναφέρει καθόλου. Και ΕΙΔΙΚΑ αυτό παραείναι περίεργο.
*Το Μηναίο δεν τον αναφέρει. Και ακριβώς αυτό είναι το επίσημο βιβλίο λατρείας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
*Ο Μέγας Συναξαριστής τον αναφέρει ως: μνήμη του ευσεβούς βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου.
Απ’ ότι ξέρω, ο άγιος Νικόδημος που έκανε ένα «ξεσκαρτάρισμα» στα παλαιότερα συναξάρια βγάζοντας διπλογραμμένους και αυτούς που δεν είχαν θαυμαστά περιστατικά, κράτησε τον Θεοδόσιο λόγω θαυμάτων που αναφέρει ο Κεδρηνός. Αυτή την εβδομάδα – πρώτα ο Θεός – θα κοιτάξω στους δυο τόμους του Κεδρηνού για να δω με τα ματάκια μου τι ακριβώς έγραψε.
Το σίγουρο είναι ότι από το Ορθόδοξο πλήρωμα ο Θεοδόσιος ΔΕΝ τιμάται ως άγιος όπως ο άγιος Νικόλαος ή ο Μέγας Κωνσταντίνος. Το «Μέγας» σκέτο όπως είπαμε, είναι άλλο πράγμα. Και πάλι άφησα ένα περιθώριο να έχεις δίκιο γιατί έχω ακούσει την άποψη ότι ο «ευσεβής» είναι κάτι σαν «μικρότερης λάμψης άγιος».
Ώστε δεν ήταν μόνο Θεσσαλονικείς μεταξύ των σφαγμένων του Αγίου και Μεγάλου Θεοδοσίου, βάσει της ναζιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης. Ήταν και επισκέπτες; Θεέ μου τι ψέμμα ξεστόμισα. Έπρεπε να παραθέσω δημογραφική ανάλυση του πλήθους, γιατί άλλο να σφάζεις Θεσσαλονικείς και άλλο να υπάρχουν μεταξύ τους και τουρίστες
Ναι είναι άλλο, για την ακρίβεια πιο βαρύ για τον Θεοδόσιο. Δεν σου το καταλόγισα ως ψέμα, αλλά αφού αφιέρωσα χρόνο να διορθώσω άλλες ανακρίβειες έβαλα κι αυτό το στοιχείο για να είναι η εικόνα πιο πλήρης.
Τη «ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης» άσε την γιατί την εποχή εκείνη δεν υπήρχε. Δεν είναι ορθό επιστημονικά να κρίνουμε με αναχρονισμούς.
Δεν ήταν 15.000, ήταν 7.000. Δεκαπέντε χιλιάδες του θέλει ο Μαλάλας κλπ. Έστω πως σύμφωνα με τη δική σου αξιολόγηση και επιλογή πηγών, ήταν 7000 αυτό ελαφρύνει τη θέση του ως Αγίου; Δες όμως την ευσεβή ορθόδοξη και έγκυρη Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη στο λήμα Θεοδόσιος. Επιλέγει κι αυτή, όπως και πολλλοί άλλοι, το 15.000
Εάν γνώριζες και τον αριθμό 7000, μπορούσες να γράψεις «7 ή κατ’ άλλους 15 χιλιάδες», διαφορετικά το ότι έβαλες επιλεκτικά το μεγαλύτερο αριθμό σημαίνει ότι προσπαθείς να κάνεις το Θεοδόσιο να φαίνεται περισσότερο εγκληματικός. Αν δεν γνώριζες την εκδοχή των 7.000, δεν έχεις βέβαια ευθύνη.
Αν υπάρχει κάτι που να «ελαφρύνει» τη θέση του Θεοδοσίου, είναι το ότι ανακάλεσε τη διαταγή – όταν πια είχαν ήδη εκτελεστεί 7.000. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν είναι οι αριθμοί που ελαφρύνουν τη θέση του αλλά η μετάνοιά του. Και έναν να είχε σκοτώσει, αν δεν μετάνιωνε γι’ αυτό δεν θα χρειαζόταν να το συζητάμε καν.
Όσο για τη θανάτωση ή μη του ηνίοχου, λες και αυτό διαφοροποιεί τη βαρύτητα του εγκλήματος της σφαγής 7 ή 15 χιλιάδων αθώων, υπάρχουν πηγές που αναφέρουν πως θανατώθηκε, δεν τις έχω πρόχειρες, αλλά και έτσι να μην ήταν το έγκλημα δεν απαλύνεται
Αυτό δεν έχει σχέση με το έγκλημα του Θεοδοσίου, αλλά με το έγκλημα των Θεσσαλονικέων που έσφαξαν τον Βουθέριχο. Είπαμε, δεν ήταν όλοι οι νεκροί αθώοι.
Στο κουτοπόνηρο ερώτημά σου να σου φέρω απόφαση Συνόδου πως η Ορθοδοξία δικαιολογεί τις σφαγές, σου δίνω την πιό εύκολη, άμεση και αυταπόδεικτη απάντηση.
Όταν αγιοποιεί φονιάδες όπως οι Όλγα, Ειρήνη Αθηναία, Θεοδώρα Α΄, Ιουστινιανό, Βλαδίμηρο, Θεοδώρα Β΄, Πουλχερία, Νίκωνα Μετανοείτε, Νικόλαο και Αλεξάνδρα Ρωμανώφ, Θεοδόσιο, Κωνσταντίνο, όταν καίει ζωντανούς Βογόμιλους ή Παλαιόπιστους, όταν δεν διαφωνεί στη βιομηχανία των ακρωτηριασμών και των εκτυφλώσεων που έστησαν οι ορθόδοξοι βασιλιάδες κλπ κλπ κλπ τι σημαίνει αυτό;
*Ο άγιος Κωνσταντίνος μετανόησε για ότι έπραξε, και συνήθως του αποδίδονται και εγκλήματα που δεν έκανε.
*Η αγία Όλγα διέπραξε φόνους ως παγανίστρια πριν βαπτιστεί, για να εκδικηθεί τους δολοφόνους του συζύγου της. Υπάρχει μετάνοια και σ’ αυτή την περίπτωση.
*Η Ειρήνη η Αθηναία δεν έχει αγιοκαταταχθεί.
*Για την αγία Θεοδώρα (του Θεοφίλου): «της οποίας τό άφθαρτο ιερό λείψανο είναι τεθησαυρισμένο στό μητροπολιτικό Ναό της Κερκύρας. Η ένταξη της στό χορό τών Αγίων δέν στηρίζεται μόνο στή σημαντική φιλορθόδοξη ενέργεια της του 843, ούτε στά όσιακά τέλη της, άλλα καί στην ένοικούσα στό ιερό λείψανο της χάρη…» (Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, ‘Λόγος ως Αντίλογος’, 2η έκδ., Αρμός, Αθήνα 1998, σελ. 58-59)
*Για Ιουστινιανό, Βλαδίμηρο, Θεοδώρα Β’και Πουλχερία δεν έχω κοιτάξει για να σου πω.
*Για το Νίκωνα Μετανοείτε τα έχουμε ξαναπεί σε άλλη ανάρτηση.
*Πότε έκαψε «η Εκκλησία» ζωντανούς Βογόμιλους – παλαιόπιστους; Περιμένω απάντηση με πηγές για να ξέρω πού να ψάξω. Μόνο κοίτα μην είναι σαν το «η εκκλησία θανάτωσε το Μαρκιανό» που είχες γράψει σε άλλο ποστ, όπου όχι μόνο δεν τον σκότωσε η Εκκλησία αλλά ο αυτοκράτορας, ενώ ο επίσκοπος είχε παρακαλέσει να του δοθεί χάρη!
* Οι «ακρωτηριασμοί και εκτυφλώσεις για την εποχή εκείνη ήταν ανθρωπιστικά μέτρα, Λασκαράτε, γιατί εφαρμόζονταν αντί τη θανατικής ποινής. Το έχουμε ξαναπεί, μην κρίνουμε άλλες εποχές με σημερινά μέτρα.
*Το άλλο ποστ σου με την αναφορά στην Ι.Σ. είχε πολλή πλάκα. Ώρες-ώρες έχεις χιούμορ Λασκαράτε…
Ουπς! Τώρα το πρόσεξα αυτό: «Ανάλογη προσπάθεια έκαναν να μας πουν πως η Εκκλησία αποδοκιμάζει τάχα τους Εξορκισμούς. »
Κανείς δεν προσπάθησε Λασκαράτε να πει ότι η Εκκλησία αποδοκιμάζει τους εξορκισμούς. Αυτό που ειπώθηκε με χίλιους τρόπους, είναι ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχει ειδική ακολουθία εξορκισμών ούτε και ειδικό σώμα εξορκιστών, όπως στους λεγόμενους Ρωμαιοκαθολικούς, ότι κανονικά οι ευχές δεν διαβάζονται δημοσίως αλλά απόμερα – εκτός φυσικά από την περίπτωση των εξορκισμών στο μυστήριο του βαπτίσματος – και ότι για να γίνει εξορκισμός, πέραν αυτού στο μυστήριο του βαπτίσματος, χρειάζεται άδεια του οικείου επισκόπου και διασαφήνιση αν αυτός που έρχεται, ή τον φέρνουν, για εξορκισμό είναι όντως δαιμονισμένος ή είναι ψυχασθενής. Επίσης εγώ είχα τονίσει ότι δεν υπάρχει στην πρακτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας άσκηση βίας εναντίον του δαιμονισμένου.
Αν μετά από όλα αυτά που γράφτηκαν «ακόμα να πάρει μπρος ο Λασκαράτειος εγκέφαλος» που έλεγε και κάποιος άλλος, τότε τι να πω…
Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι το πρόβλημα το δικό σου και άλλων που συμφωνούν μαζί σου, είναι ότι δεν δέχεστε την ύπαρξη δαιμονίων, άρα και δαιμονισμένων, άρα αποδοκιμάζετε την ύπαρξη των ευχών του εξορκισμού σε κάθε περίπτωση.
Ουάου…
«Εξ-παγανός», ΠΡΩΗΝ παγανιστής δηλαδή. Νεοφωτιστότατος….
Εμ, να δω _πως_ θα σπαρταράει, ως ιχθύς, στα (δια-)δίχτυα του μέλλοντός μας, όταν ΚΑΘΕ επίθεση που ξεκινάει (οποιοσδήποτε) θα ενώνεται _αυτομάτως_ με ΟΛΕΣ τις σχετικές απαντήσεις (μέσω ‘Αυτοματοποιημένης Λογικής Ανάλυσης Φυσικής Γλώσσας»), και οι αναπάντητες ενστάσεις θα χάσκουν σαν χάνοι, άνωθεν του Κενού (των ιδεών)… οπότε πάει πια το αέναο δικηγορηλίκι.
τουτέστιν… χόρτασα ως αναγνώστης,
Πιτσα μανιτάρια και ζαμπόν, ΟΧΙ μανιτάρια-του-βουνού υγιεινά!
😉
Κατά τα άλλα, βρε Πόντιε (σχόλιο
«Νοέμβριος 11, 2008 στο 11:19 μ.μ Πόντος και Αριστερά»),
αααν ΤΩΡΑ τα έπαιρνα λίιιγο στο κρανίο και σε έκραζα, για τον Στίβεν Ράνσιμαν λίγο παραπάνω από όσο «πρέπει» θα ήμουν… επικίνδυνος αιρετικός κάτω από… αέναη «προληπτική λογοκρισία» σε… νεοβυζαντινό μπλογκ.
Ελπίζω όχι στο δικό σου,
βεβαίως, βεβαίως…
βεβαίως, βεβαίως…
expaganus έφα
@Οι «ακρωτηριασμοί και εκτυφλώσεις για την εποχή εκείνη ήταν ανθρωπιστικά μέτρα, Λασκαράτε, γιατί εφαρμόζονταν αντί τη θανατικής ποινής. Το έχουμε ξαναπεί, μην κρίνουμε άλλες εποχές με σημερινά μέτρα.@
Αγαπητέ expaganus
Ακόμα και αν δεχθούμε την ερμηνεία σου αυτή, αναρωτιέμαι αν είσαι έτοιμος να την εφαρμώσεις και στα βασανιστήρια που δέχονταν οι χριστιανοί μάρτυρες από τους εθνικούς διώκτες τους.
Η λογική του ευθύγραμμου εξελικτικού χρόνου που χρησιμοποιείς, δεν είναι εκκλησιαστική. Στην εξέλιξη προσδοκά θετικά αποτελέσματα ο διαφωτιστής. Η Εκκλησία πάντοτε και παντού, αναφέρεται στην Παράδοση και την αρχαιότητα.
Άνθρωποι που έζησαν πιο κοντά στην εποχή του Ιησού, σύγχρονοι των Πατέρων, λογικά θα έπρεπε να διέπονται από πλέον αυθεντικό χριστιανικό ήθος σε σχέση μ’ εμάς τους απομεμακρυσμένους χρονικώς. Τι παρατηρούμε όμως στη συλλογιστική σου; Οι μεν εθνικοί διώκτες των χριστιανών διέπραξαν τα φριχτά και φοβερά που διέπραξαν, δικαιώνοντας τελικά την χριστιανοσύνη ως νέο ανθρώπινο έθνος με πρότυπο τους μάρτυρες και αρχέτυπο τον Ιησού – οι δε χριστιανοί διώκτες των εθνικών, των εξεγερμένων, ή απλώς των αντιπάλων τους, θα πρέπει να κρίνονται «με τα μέτρα της εποχής».
Σου εύχομαι κάποια μέρα να λύσεις την αντίφασή σου αυτή. ΄
Laskaratos εφα
@Αρχικά περιμένω ακόμη την απάντησή σου στο τεκμηριωμένο ερώτημα γιατί το πατριαρχείο απαγόρευε αυστηρά στους Αλβανούς (και όχι μόνο) Ορθόδοξους να λατρεύουν το θεό τους στη γλώσσα τους. Απόλυτη σιωπή, εκτός αν εκληφθεί ως απάντηση το ότι η ΟΟΔΕ περιλαμβάνει στο μπλογκ της και προσευχές στα τούρκικα.@
Οι προσευχές στα τούρκικα της ΟΟΔΕ, είναι μια αξιοπρεπέστατη απάντηση, πλάι στα 50 βιβλία ορθόδοξα λειτουργικά και θρησκευτικά βιβλία που έχει μεταφράσει ο Αναστάσιος στα αλβανικά, την αλβανική ορθόδοξη εφημερίδα, τους αλβανούς επισκόπους κλπ. – αλλά και τη λειτουργία αλβανικής εκκλησίας στις ΗΠΑ υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
http://www.orthodoxalbania.org/Shqip/Shtypi%20&%20Publikimet/ShtypiFrame.htm
Εσύ βεβαίως, πολύ θα ήθελες να εξαλβανίζονταν όλοι οι Έλληνες της γείτονος, αρχής γενομένης από τη γλώσσα, αλλά μάλλον δεν σκοπεύουν να σου την κάνουν τη χάρη.
Diagrammenos,
μην πας να θολώσεις τα νερά. Η απάντησή σου είναι εκτός θέματος.
Κατήγγειλα πως το οικουμενικό πατριαρχείο απαγόρευε στους Αλβανούς ορθόδοξους τη χρήση της γλώσσας τους στη λειτουργία. Γεγονός αναμφισβήτητο γι αυτό κανείς δεν τόλμησε να το διαψεύσει,
Κατέβασα ντοκουμέντα όπου φαίνεται πως η πρώτη λειτουργία στα αλβανικά έγινε μόλις το 1914 από τον ορθόδοξο Αλβανό επίσκοπο και μετέπειτα πρωθυπουργό της Αλβανίας Φαν Νόλι, τον οποίο το πατριαρχείο καταδίκασε ως σχισματικό. Η διαμάχη είχε μεταφερθί και στις ΗΠΑ όπου είχαμε κρούσμα Έλληνα παπά που αρνιόταν να κηδέψει Αλβανό Ορθόδοξο, επειδή δεν δεχόταν το πατριαρχείο πως οι Αλβανοί είχαν κι αυτοί δικαίωμα να λατρεύουν τον ορθόδοξο θεό στη γλώσσα τους. Αυτό το περιστατικό ξεσήκωσε τη συνείδηση του Φαν Νόλι και έβαλε τα θεμελια για την εθνική Εκκλησία της Αλβανιας
Ασφαλώς σήμερα που η Αλβνία είναι κράτος, θα ήταν ολότελα αδιανόητο το πατροιαρχείο να απαγορεύσει ξανά την αλβανική, δεν έχει την ελάχιστη δυνατότητα να το κάνει. Τι φαιδρό επιχείρημα είναι αυτό; Το πατριαρχείο κάνει σήμερα την ανάγκη φιλοτιμία, το θέμα ήταν τι έκανε όταν το έπαιρνε να κάνει διαφορετικά. Και τι επιχείρημα είναι πως η ΟΟΔΕ σήμερα δημοσιεύει προσευχές στα τούρκικα; Από την πόλην έρχομαι…
Σε συμβουλεύω να μην καταπιάνεσαι με θέματα που προφανώς αγνοείς όπως η επιβολή Γραικών επισκόπων και ελληνικής λειτουργικής γλώσσας στους λαούς της Βαλκανικής από το πατριαρχείο, όχι από κάποιο ελληνικό πατριωτισμό (ανήθικο και αντιχριστιανικό κι αυτόν προφανώς ακόμη και ετσι αν ήταν), αλλά από απλή επιθυμία μιας Φαναριώτικης παρέας εξουσιαστών κηφήνων να ελέγχει και οικονομικά και θρησκευτικά τους λαούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας και να καλοπερνάει η ίδια.
Η εθνική αφύπνιση των βαλκανικών λαών η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η δημιουργία κρατων, μετέτρεψε αυτή την υπόθεση σε σύγκρουση των κρατικών εθνικισμών και δημιούργησε ακόμη και αιματηρά τις εθνικές Εκκλησίες Ελλάδας, Αλβανίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και τις πρόσφατες του Μοντενέγκρο, της Εσθονίας, της Σλαβομακεδονίας, της Ουκρανίας και της Μολδαβίας. Το πράγμα είναι ολοφάνερο. Μόλις ιδρύεται κράτος, γεννιέται και μια κρατική Εκκλησία, όργανο της κυβέρνησης και της εξωτερικής της πολιτική. Η εν Χριστώ αγάπη και ενότητα των Ορθοδόξων δεν υπάρχει ούτε προσχηματικά. Πρέπει να είναι τυφλός κανείς για να μην βλέπει πως η Ορθοδοξία είναι διαλυμένη σε εθνικά καπετανάτα, χωρίς ίχνος οικουμενικού χριστιανικού ήθους, αλληλομισούμενα, αλληλουπονομευόμενα γιατί στις εθνικές διαφορές ροστίθενται και πολιτικές κι οικονομικές και προσωπικές μεταξύ αδηφάγων πατριαρχών.
Ανάλογα συνέβησαν στο πατριαρχείο της Αντιόχειας, όπου οι Άραβες ορθόδοξοι κυνήγησαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα τον Ρωμιό πατριάρχη και τους Ρωμιούς επισκόπους του που είχαν μεταναστεύσει εκί από τα ορεινά ελληνικά χωριά για να βγάλουν το ψωμί τους. Το ίιο θα συμβεί και στα Ιεροσόλυμα. Η αποικιοκρατία δεν έχει μέλλον και το σόφισμα πως οι Άραβες είναι κατώτερος λαός που δεν δικαιούνται δικό τους πατριάρχη δεν συμβιβάζεται με την χριστιανική θεολογία. Είναι θέμα χρόνου να γίνει το αυτονόητο.
Diagrammenos,
για τις ασφαλίτικου τύπου συκοφαντικές κατηγορίες σου
@Εσύ βεβαίως, πολύ θα ήθελες να εξαλβανίζονταν όλοι οι Έλληνες της γείτονος, αρχής γενομένης από τη γλώσσα, αλλά μάλλον δεν σκοπεύουν να σου την κάνουν τη χάρη@
σε παραδίδω στην κρίση των τίμιων ανθρώπων που μας διαβάζουν.
Αυτό που χαρακτηρίζει ολοφάνερα όλο το μπλογκ είναι η πίστη του στην ελευθερία των ανθρώπων να αυτοπροσδιορίζονται και να κάνουν τις επιλογές τους, πολιτικές, θρησκευτικές, γλωσσικές, εθνικές, σεξουαλικές κλπ. Έχουμε καταδικάσει κάθε μορφή βιας, εθνικιστικής, θρησκευτικής, κομμουνιστικής, φασιστικής και δεν ξέρω ποιάς άλλης. Λυπάμαι για τη φτήνεια του επιχειρήματός σου.
@Η απάντησή σου είναι εκτός θέματος.
Κατήγγειλα πως το οικουμενικό πατριαρχείο απαγόρευε στους Αλβανούς ορθόδοξους τη χρήση της γλώσσας τους στη λειτουργία. Γεγονός αναμφισβήτητο γι αυτό κανείς δεν τόλμησε να το διαψεύσει,
Κατέβασα ντοκουμέντα όπου φαίνεται πως η πρώτη λειτουργία στα αλβανικά έγινε μόλις το 1914 από τον ορθόδοξο Αλβανό επίσκοπο και μετέπειτα πρωθυπουργό της Αλβανίας @
Δεν χρειαζόταν να κατεβάσεις ντοκουμέντα για να αποδείξεις πως η πρώτη λειτουργία στα αλβανικά, έγινε μόλις ένα χρόνο και κάτι, μετά την ανακήρυξη της Αλβανίας σε αυτόνομο κράτος.
Δεν ξέρω εάν θεωρείς πως η λειτουργία θα έπρεπε να γίνεται στα αλβανικά μεσούσης της οθωμανικής κατοχής. Και στα βλάχικα βεβαίως, στα τσακώνικα, στα μακεδονίτικα και σε όποια άλλη διάλεκτο υπήρχε στην βαλκανική πανσπερμία. Θα ήταν κι αυτό μια άποψη.
@Κατέβασα ντοκουμέντα όπου φαίνεται πως η πρώτη λειτουργία στα αλβανικά έγινε μόλις το 1914 από τον ορθόδοξο Αλβανό επίσκοπο και μετέπειτα πρωθυπουργό της Αλβανίας Φαν Νόλι, τον οποίο το πατριαρχείο καταδίκασε ως σχισματικό. Η διαμάχη είχε μεταφερθί και στις ΗΠΑ όπου είχαμε κρούσμα Έλληνα παπά που αρνιόταν να κηδέψει Αλβανό Ορθόδοξο, επειδή δεν δεχόταν το πατριαρχείο πως οι Αλβανοί είχαν κι αυτοί δικαίωμα να λατρεύουν τον ορθόδοξο θεό στη γλώσσα τους. Αυτό το περιστατικό ξεσήκωσε τη συνείδηση του Φαν Νόλι και έβαλε τα θεμελια για την εθνική Εκκλησία της Αλβανιας@
Μπράβο του. «Μέσα απ’ το χάος ο Θεός δημιούργησε ένα σύμπαν – κι από τα πάθη τα υψηλά, γεννιέται ένας λαός» (Μπάυρον).
@Ασφαλώς σήμερα που η Αλβνία είναι κράτος, θα ήταν ολότελα αδιανόητο το πατροιαρχείο να απαγορεύσει ξανά την αλβανική, δεν έχει την ελάχιστη δυνατότητα να το κάνει. Τι φαιδρό επιχείρημα είναι αυτό; Το πατριαρχείο κάνει σήμερα την ανάγκη φιλοτιμία, το θέμα ήταν τι έκανε όταν το έπαιρνε να κάνει διαφορετικά.@
Το να εκλαμβάνεις την άποψή σου ως προϋπόθεση είναι μία ασφαλέστατη οδός για να καταλήξεις στα προειλημμένα σου συμπεράσματα. Συγχαρητήρια. Τα κατάφερες.
Περιμένω τώρα την επόμενη φουρνιά «επιχειρημάτων»: Η Ελλάδα σήμερα ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία, αλλιώς θα ξεπάστρευε κάθε τουρκικό ρουθούνι που θα έσκαγε μύτη στην Τρίπολη, ή στην Κρήτη, όπως έκανε όταν μπορούσε να πράξει διαφορετικά.
@Και τι επιχείρημα είναι πως η ΟΟΔΕ σήμερα δημοσιεύει προσευχές στα τούρκικα; Από την πόλην έρχομαι…@
Αν δεν σου αρέσουν οι δικές σου εξυπνάδες όταν σου επιστρέφονται, δεν φταίω εγώ.
@Σε συμβουλεύω να μην καταπιάνεσαι με θέματα που προφανώς αγνοείς όπως η επιβολή Γραικών επισκόπων και ελληνικής λειτουργικής γλώσσας στους λαούς της Βαλκανικής από το πατριαρχείο, όχι από κάποιο ελληνικό πατριωτισμό (ανήθικο και αντιχριστιανικό κι αυτόν προφανώς ακόμη και ετσι αν ήταν), αλλά από απλή επιθυμία μιας Φαναριώτικης παρέας εξουσιαστών κηφήνων να ελέγχει και οικονομικά και θρησκευτικά τους λαούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας και να καλοπερνάει η ίδια.@
Εγώ, αντίθετα με σένα θα σε συμβούλευα να καταπιαστείς με θέματα που προφανώς αγνοείς, όπως για παράδειγμα η Μεγάλη Ιδέα, μήπως και καταφέρει να ξελασκαρέψει κάπως το μυαλό σου – χωρίς να τρέφω και πολλές ελπίδες, βεβαίως βεβαίως.
Κατά τα άλλα, δεν είναι όντως διόλου παράδοξο να διαψεύδει κάποιος τους ίδιους τους διαμαρτυρόμενους βουλγάρους αρχιερείς, οι οποίοι στην «το Βουλγαρικόν ζήτημα αφορώσα Επιστολή των Βουλγάρων Αρχιερέων προς τας ορθοδόξους Εκκλησίας», (Κωνσταντινούπολη 1869), κατηγορούσαν το Πατριαρχείο για «εθνοφυλετικές τάσεις» υπέρ των Γραικών και όχι υπέρ του Φαναρίου, το οποίο δεν αμφισβητούσαν ακόμη. Για την ακρίβεια, δεν είναι παράδοξο, όταν αυτός ο κάποιος, λέγεται «Λασκαράτος».
Βεβαίως, αν το Πατριαρχείο θα δεχόταν τις αξιώσεις των βουλγάρων αρχιερέων, τίποτα δεν θα σε εμπόδιζε να διακηρύξεις πως το «φαναριώτικο κηφηναριό» συμμάχησε ενάντια στους Έλληνες για να διατηρήσει τα προνόμιά του στη Βουλγαρία – αλλ’ αυτό, είναι απλώς μια εικασία…
@Η εθνική αφύπνιση των βαλκανικών λαών η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η δημιουργία κρατων, μετέτρεψε αυτή την υπόθεση σε σύγκρουση των κρατικών εθνικισμών και δημιούργησε ακόμη και αιματηρά τις εθνικές Εκκλησίες Ελλάδας, Αλβανίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και τις πρόσφατες του Μοντενέγκρο, της Εσθονίας, της Σλαβομακεδονίας, της Ουκρανίας και της Μολδαβίας.@
Η εθνική αφύπνιση των λαών, προήλθε πρωτίστως μέσω της γλωσσικής αφύπνισης. Και δυστυχώς, στις περιπτώσεις αυτές, η γλώσσα γίνεται όπλο και ασπίδα.
Αν εσύ έχεις αλλεργία στο μίσος και στα αίματα, τότε θα έπρεπε να έχεις αλλεργία και στις εθνικές αφυπνίσεις και επαναστάσεις, οπότε, είτε θα ήπλιζες στην καλή διάθεση του τοπικού πασά, είτε θα προσπαθούσες να πετύχεις την ταξική συμφιλίωση γκιαούρηδων και μουσουλμάνων προκειμένου από κοινού κλπ. κλπ. κλπ. Σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε το ’21 να απέχεις, όπως κάποιοι Φαναριώτες.
Αν όχι δικέ μου, άναψε μια λαμπάδα στο «μέντιουμ Κοσμά Αιτωλό» τον οποίον μισούν οι Ρουμάνοι επειδή εξασφάλισε τη Θεσσαλία για την Ελλάδα μέσω της γλώσσας – και δεν είμαστε σήμερα υπήκοοι Τουρκίας ή με τα σύνορα στη Λαμία. Κι αφού ανάψεις τη λαμπάδα, κοίτα προς τα ουσιώδη που επέρχονται.
@Το πράγμα είναι ολοφάνερο. Μόλις ιδρύεται κράτος, γεννιέται και μια κρατική Εκκλησία, όργανο της κυβέρνησης και της εξωτερικής της πολιτική. Η εν Χριστώ αγάπη και ενότητα των Ορθοδόξων δεν υπάρχει ούτε προσχηματικά. @
Υπήρχε, στο Βυζάντιο. Αλλά δεν σου άρεσε. Κι όσοι έμειναν να το θυμούνται, υπέστησαν τις λυσσαλέες σου δαγκωματιές – ζώντες και τεθνεώτες.
Τώρα βέβαια, φαντάζομαι τι θα μου πεις. «Αν υπήρχε χριστιανική αγάπη, θα μπορούσε ένας Κενυάτης που ζει στην Ελλάδα, να γίνει Αρχιεπίσκοπος». Πράγματι. Το πρώτο όμως, που θα χρειαζόταν να μάθει, είναι να λειτουργεί και να διαβάζει στα ελληνικά και μετά βλέπουμε.
@Ανάλογα συνέβησαν στο πατριαρχείο της Αντιόχειας, όπου οι Άραβες ορθόδοξοι κυνήγησαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα τον Ρωμιό πατριάρχη και τους Ρωμιούς επισκόπους του που είχαν μεταναστεύσει εκί από τα ορεινά ελληνικά χωριά για να βγάλουν το ψωμί τους.Το ίιο θα συμβεί και στα Ιεροσόλυμα. @
Όντως. Δεν αποκλείεται μάλιστα να ντύσουν με αρχιεπισκοπική μήτρα ένα γαϊδούρι και να το περιφέρουν ανά τας οδούς ως Ρωμιό πατριάρχη, όπως έκαναν οι Βούλγαροι.
@Η αποικιοκρατία δεν έχει μέλλον και το σόφισμα πως οι Άραβες είναι κατώτερος λαός που δεν δικαιούνται δικό τους πατριάρχη δεν συμβιβάζεται με την χριστιανική θεολογία. Είναι θέμα χρόνου να γίνει το αυτονόητο.@
Η πλάκα είναι πως, όταν το «φαναριώτικο κηφηναριό» κρατάει τα γκέμια, εσύ το κατηγορείς. Όταν το εθνικό ποίμνιο σηκώνει κεφάλι και ο ποιμένας κατηγορεί το «φαναριώτικο κηφηναριό» ζητώντας αυτονομία, εσύ κατηγορείς τον ποιμένα που γίνεται όργανο της κυβέρνησης και της εξωτερικής της πολιτικής. Σιγά μην σε πιάναμε πουθενά!
Το αυτονόητο είναι θέμα χρόνου, αλλά πόσου χρόνου. Όλοι γνωρίζουν πως είναι αδύνατον στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων να ιεραρχεί ένας Παλαιστίνιος. Η κατάσταση λοιπόν, βολεύει όλες τις πλευρές – με εξαίρεση τον Πάπα, ο οποίος κινείται σοφά και αθόρυβα, όπως πάντα.
@Diagrammenos,
για τις ασφαλίτικου τύπου συκοφαντικές κατηγορίες σου@
Δεν ήμουν εγώ αυτός που έψαχνε να βρει την πραγματική ταυτότητα των συνομιλητών του για να τους ξεφορτωθεί.
@σε παραδίδω στην κρίση των τίμιων ανθρώπων που μας διαβάζουν.@
Να και κάτι που θα το ήθελα πραγματικά.
@Αυτό που χαρακτηρίζει ολοφάνερα όλο το μπλογκ είναι η πίστη του στην ελευθερία των ανθρώπων να αυτοπροσδιορίζονται και να κάνουν τις επιλογές τους, πολιτικές, θρησκευτικές, γλωσσικές, εθνικές, σεξουαλικές κλπ. Έχουμε καταδικάσει κάθε μορφή βιας, εθνικιστικής, θρησκευτικής, κομμουνιστικής, φασιστικής και δεν ξέρω ποιάς άλλης. Λυπάμαι για τη φτήνεια του επιχειρήματός σου.@
Με συγκίνηση διαπιστώνω την πίστη σου στην ελευθερία της Πέιλιν να κρατήσει ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν. Και περιμένω να μου υποδείξεις πόσες αναρτήσεις έχεις κάνει για τους διωγμούς κατά των ελλήνων ορθοδόξων στην Τουρκία, γιατί δεν έχω διαβάσει το μάθημά μου. Θα το περάσω, ή θα μείνω μετεξεταστέος;
Χωρίς καμία διάθεση προσωπικών αντιπαραθέσεων:
Επειδή η μομφή ότι κάποιος έψαχνε να βρει την πραγματική
ταυτότητα των συνομιλητών του για να τους ξεφορτωθεί, μαζί
με τον Λασκαράτο πιάνει και εμένα, διορθώνω μιλώντας πάντα
αποκλειστικά για το άτομο μου:
1ον : Δεν μ’ ενδιέφερε να μάθω την πραγματική φυσική
ταυτότητα τού «συνομιλητή» μου, αλλά τη ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΗ του,
αφού οι επίθεσεις που δέχθηκα, έγιναν μοναχά μέσα στο
διαδυκτιακό μου σπίτι. Αν είχε γίνει εντός τού φυσικού μου
οικογενειακού ή επαγγελματικού χώρου, τότε ασφαλώς θα
μιλούσαμε σε διαφορετική βάση.
2ον : Την πραγματική διαδυκτιακή ταυτότητα τού συνομιλητή
μου, δε μ’ ενδιέφερε να τη μάθω για να τον ξεφορτωθώ, αλλά
για να τον εκθέσω στα μάτια όσων τον γνώριζαν με το κάπως
πιο σοβαρό του προσωπείο. Αν ήθελα να τον ξεφορτωθώ
από «συνομιλητή», δε θα είχα αφήσει ΟΥΤΕ ΕΝΑ σχόλιό του
στο μπλογκ ή θα είχα εενργοποιήσει τον μετριασμό ευθύς
εξαρχής και όχι μόνο μετά από μήνες ψυχοφθόρου τρόλινγκ
και επανειλημμενες συστάσεις. Το μόνο που είχα ζητήσει
ήταν να μη βρίζει και να σταματήσει να γράφει με το ειρωνικό
ψευδώνυμο που είχε επιλέξει για να με προκαλέσει. Ιδού:
«Εσένα σ’ ενδιαφέρει να γίνει γνωστός ο αντίλογός σου και
να με ξεφτιλίσεις, έτσι δεν είναι; Ε μη στερήσεις λοιπόν από
τον εαυτό σου την ευκαιρία αυτή. Συμπεριφέρσου κόσμια.»
3ον : Τη διαδυκτιακή ταυτότητα τού συνομιλητή μου την
κατάλαβα ήδη από το 2ο -3ο σχόλιο που άφησε. Μόνο που δεν
την κατάλαβα χρησιμοποιώντας παράνομα μέσα, υποκλοπές
κ.ο.κ., αλλά απλώς γνώση, αντίληψη και διαίσθηση. Είχα
διαβάσει παλαιότερα κάποια κείμενά του και αναγνώρισα
σχεδόν αμέσως το ύφος γραφής. Στη συνέχεια ψάχνοντας
περισσότερο το θέμα, απλώς επιβεβαιώθηκα.
4ον : Δεν θέλω να ξεφορτωθώ κανέναν «αντιφρονούντα».
Αρκεί να μη με προκαλεί με βρισιές τού τύπου «ρόμπα»
«καραγκιόζη», «άθλιο απατεώνα» κ.λπ. κυρίως δε να μην
πιάνει ούτε γι’ αστείο το σπίτι μου στο στόμα του! Οποιος
νομίζει ότι μπορεί να σεβαστεί αυτά τα στοιχειώδη πράγματα,
είναι καλοδεχούμενος να σχολιάσει οποιοδήποτε θέμα έχω
θίξει ποτέ στο προσωπικό μου ιστολόγιο.
Ο Diagrammenos έγραψε:
«@Οι «ακρωτηριασμοί και εκτυφλώσεις για την εποχή εκείνη ήταν ανθρωπιστικά μέτρα, Λασκαράτε, γιατί εφαρμόζονταν αντί τη θανατικής ποινής. Το έχουμε ξαναπεί, μην κρίνουμε άλλες εποχές με σημερινά μέτρα.@
Αγαπητέ expaganus
Ακόμα και αν δεχθούμε την ερμηνεία σου αυτή, αναρωτιέμαι αν είσαι έτοιμος να την εφαρμώσεις και στα βασανιστήρια που δέχονταν οι χριστιανοί μάρτυρες από τους εθνικούς διώκτες τους.
Η λογική του ευθύγραμμου εξελικτικού χρόνου που χρησιμοποιείς, δεν είναι εκκλησιαστική. Στην εξέλιξη προσδοκά θετικά αποτελέσματα ο διαφωτιστής. Η Εκκλησία πάντοτε και παντού, αναφέρεται στην Παράδοση και την αρχαιότητα.
Άνθρωποι που έζησαν πιο κοντά στην εποχή του Ιησού, σύγχρονοι των Πατέρων, λογικά θα έπρεπε να διέπονται από πλέον αυθεντικό χριστιανικό ήθος σε σχέση μ’ εμάς τους απομεμακρυσμένους χρονικώς. Τι παρατηρούμε όμως στη συλλογιστική σου; Οι μεν εθνικοί διώκτες των χριστιανών διέπραξαν τα φριχτά και φοβερά που διέπραξαν, δικαιώνοντας τελικά την χριστιανοσύνη ως νέο ανθρώπινο έθνος με πρότυπο τους μάρτυρες και αρχέτυπο τον Ιησού – οι δε χριστιανοί διώκτες των εθνικών, των εξεγερμένων, ή απλώς των αντιπάλων τους, θα πρέπει να κρίνονται “με τα μέτρα της εποχής”.
Σου εύχομαι κάποια μέρα να λύσεις την αντίφασή σου αυτή.»
΄
Φοβάμαι ότι έχω παρεξηγηθεί.
Πρώτα-πρώτα τα παραδείγματα που αναφέρεις είναι διαφορετικά. Στη μία περίπτωση που αναφέρεις, οι μάρτυρες βασανίζονταν από τους εκπροσώπους του κράτους για να απαρνηθούν τον Χριστό και να δεχτούν τη θρησκεία της Ρώμης. Αν τελικά δεν υπέκυπταν, τους περίμενε θάνατος δηλ. έχουμε εφαρμογή ΚΑΙ των βασανιστηρίων ΚΑΙ της θανατικής ποινής.
Στην άλλη περίπτωση για την οποία μιλάω εγώ, έχουμε διάφορες ποινές που εφαρμόζονταν από εκπροσώπους του κράτους ΑΝΤΙ της θανατικής ποινής. (Τουλάχιστον εγώ σ’ αυτό αναφερόμουν). Και το ότι γίνεται προσπάθεια για αποφυγή της θανατικής ποινής, είναι ένα τεράστιο ανθρωπιστικό βήμα στο να φερθεί η εξουσία πιο «χριστιανικά». Όσο αυτό είναι δυνατό στην εξουσία, που αν δεν εφαρμόσει κάποια ποινή θα καταποντιστεί.
Παρομοίως και το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ήταν τεράστιο βήμα δικαιοσύνης στην εποχή του, όπου επειδή έβγαζες ενός το μάτι ερχόταν αυτός και σου έκοβε το κεφάλι.
Αν εσύ αναφέρεσαι σε βασανιστήρια αιρετικών και παγανιστών από το «χριστιανικό» κράτος, τα οποία θα κατέληγαν, αν ο αντιφρονών δεν «συμμορφωνόταν», στη θανάτωσή του, σαφώς και δεν τα εγκρίνω ούτε και τα βρίσκω «χριστιανικά». Μόνο που έτσι κι αλλιώς, δεν βρίσκω τίποτα «χριστιανικό» στο θεσμό της εξουσίας, ο οποίος είναι καθαρά μεταπτωτικός και βασίζεται στην επιβολή δια της βίας.
Βρίσκω απίθανο το να υπάρξει κάποτε εντελώς «χριστιανικό» κράτος. Το πολύ πολύ ένα κράτος να έχει κάποιους λειτουργούς χριστιανούς, οι οποίοι θα κάνουν τις λειτουργίες του λιγότερο απάνθρωπες – όπως έκαναν με τις νομοθεσίες τους οι Χριστιανοί αυτοκράτορες, π.χ. ο Μέγας Κωνσταντίνος που κατήργησε τη σταύρωση ως ποινή, αλλά και άλλοι που νομοθέτησαν να μην έχουν απόλυτη εξουσία στους δούλους τα αφεντικά τους κτλ.
Την αλλαγή που έφερε ο Χριστιανισμός στην αντιμετώπιση των αντιφρονούντων από Χριστιανούς λειτουργούς του κράτους είδαμε στην περίπτωση των Βογομίλων, όπου ο αυτοκράτορας εκτέλεσε μόνο τον αρχηγό τους και τους άλλους τους άφησε φυλακισμένους, παρότι «ο κόσμος που παρακολουθούσε ούρλιαζε και ζητούσε να καούν και οι υπόλοιποι οπαδοί του Βασιλείου». Αν κάτι τέτοιο γινόταν στα χρόνια της παγανιστικής Ρώμης, οι υπόλοιποι Βογόμιλοι θα είχαν πρωταγωνιστήσει σε διάφορα απάνθρωπα θεάματα με μονομάχους, σταυρούς και άγρια ζώα, όπως και οι Χριστιανοί μάρτυρες. Σαφώς και προφανώς υπάρχει εξέλιξη προς το ανθρωπινότερο, παρότι έχουμε να κάνουμε και στις δυο περιπτώσεις με κράτος.
Ο Θεός δεν είναι εξουσία ούτε κράτος, δεν περιορίζει κανενός την ελευθερία. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ακόμα κι αν όλοι οι άνθρωποι γίνουν άθεοι ή σατανιστές ή οτιδήποτε. Η επιλογή των ανθρώπων να μην τον τιμούν, δεν πρόκειται να του στερήσει κάτι.
Το κράτος όμως, αν οι υπήκοοί του πάψουν να το υπακούν καταλύεται. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά γι’ αυτό και δεν ανέχεται την ανυπακοή, αλλά την συντρίβει.
Και οι διώξεις της Ρώμης κατά των Χριστιανών, και οι διώξεις των «Βυζαντινών» αυτοκρατόρων κατά αιρετικών και εθνικών, πρέπει να λογιστούν ως πράξεις εξουσιαστικές που είχαν σκοπό τη διατήρηση της α’ ή β΄έννομης τάξης. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες μπορεί μεν να το έβλεπαν το πράγμα και εγωιστικά, του στυλ «ποιος είναι αυτός που τολμά να μη με λατρέψει σαν θεό» αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Φοβούνταν την ανυπακοή των Χριστιανών, ως απειλή για την κρατική δομή της Ρώμης. Παρομοίως οι διάφοροι Χριστιανοί αυτοκράτορες είχαν τους αιρετικούς γραμμένους τον καιρό που δεν κινδύνευαν από αυτούς. Όταν όμως δημιουργούνταν ταραχές που απειλούσαν τη συνοχή της αυτοκρατορίας, όταν έβγαιναν οι Βογόμιλοι και κήρυτταν ότι κάθε εξουσία, και η αυτοκρατορική, είναι του σατανά, και κανείς δεν πρέπει να πληρώνει φόρους ή να γίνεται στρατιώτης και γενικώς να υπακούει στον αυτοκράτορα, τότε άλλαζε το πράγμα. Όταν οι Παυλικιανοί αμφισβητούσαν την κοινωνικο-οικονομική δομή του Βυζαντινού κράτους, και συμμαχούσαν επί 300 χρόνια με όποιον εχθρό της Ρωμανίας τους βόλευε κάθε φορά, ασφαλώς δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι οι εκστρατείες εναντίον τους έγιναν επειδή απλά ήταν αιρετικοί. Έγιναν επειδή το κράτος κινδύνευε από τις δραστηριότητές τους.
Το κράτος είναι αμείλικτο, έτσι ήταν απ’ την αρχή της ύπαρξής του και έτσι θα είναι μέχρι το τέλος του κόσμου. Η «χριστιανοποίησή» του σε απόλυτο βαθμό είναι αδύνατη. Το ότι είναι απαραίτητο λόγω της αμαρτίας του ανθρώπου να υπάρχει κάποια έννομη τάξη, είναι άλλο θέμα.
Γράφεις ότι σύμφωνα με τη λογική μου, «Άνθρωποι που έζησαν πιο κοντά στην εποχή του Ιησού, σύγχρονοι των Πατέρων, λογικά θα έπρεπε να διέπονται από πλέον αυθεντικό χριστιανικό ήθος σε σχέση μ’ εμάς τους απομεμακρυσμένους χρονικώς».
Όμως αυτό δεν το δέχομαι. Ο άνθρωπος είναι παντού και πάντα ο ίδιος, εκτός πια κι αν προχωρήσει στην πνευματική ζωή οπότε καθίσταται – τρόπον τινά – άχρονος, μακριά από τους ρυθμούς και μεθόδους αυτού του κόσμου. Και αυτή η πνευματική ζωή είναι δυνατή είτε κάποιος είναι κοντά χρονικά στην εποχή του Χριστού, είτε όχι. Μήπως στην εποχή Του δεν υπήρχαν οι Φαρισαίοι που τον απέρριπταν, ο Σίμων που ζητούσε να αγοράσει το Άγιο Πνεύμα κτλ.; Οι πρώτοι μεγάλοι αιρετικοί – τις ιδέες των οποίων βλέπουμε αναμασημένες ξανά και ξανά σε σύγχρονες αιρέσεις – δεν ήταν πιο κοντά στην εποχή του Χριστού και δεν ήταν σύγχρονοι των Πατέρων; Ή μήπως σήμερα 2000 χρόνια μετά, δεν υπάρχουν τόσοι άγιοι άνθρωποι, φανεροί και κρυφοί που μαθαίνουμε γι’ αυτούς μετά την κοίμησή τους;
Το αν κάποτε η θανατική ποινή εκτελείτο με τσεκούρια και σπαθιά, αργότερα κατά τη «φιλάνθρωπη» Γαλλική Επανάσταση με γκιλοτίνα, και σήμερα στις «πολιτισμένες» χώρες με θανατηφόρες ενέσεις κτλ. μαρτυρά μεν τεχνολογική πρόοδο και αύξηση «ανθρωπισμού» – να σκοτώσουμε χωρίς να πονάει ο μελλοθάνατος – αλλά δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχουμε την αφαίρεση ζωής, που με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να επανορθώσουμε. Το ίδιο τέρας κρύβεται κάτω από αυτήν, ο πεπτωκώς άνθρωπος, που θεωρεί ότι η αφαίρεση της ζωής είναι δικαίωμά του. Ο «ευθύγραμμος εξελικτικός χρόνος» αφορά μεν το περιτύλιγμα του τέρατος, αλλά όχι την ουσία του. Κάθε βιαιοπραγία που δεν προχωρά μέχρι την αφαίρεση της ζωής, δείχνει ότι το τέρας έχει βάλει κάποιο φραγμό στην κακία του. Είναι μια πρόοδος, που δεν οφείλεται στην παρέλευση του χρόνου – οι Μουσουλμάνοι λιθοβολούν μέχρι σήμερα.
Το κράτος θα είναι πάντα κράτος, και ο μη άγιος ένας άνθρωπος επιρρεπής στην κακία, είτε αυτήν τη μελετά ή/και την διαπράττει εν θερμώ, ως έρμαιο των παθών του, είτε ψυχρά και υπολογιστικά ως ορθολογιστής. Ανήκουν στον κόσμο ο οποίος «εν τω πονηρώ κείται». Δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει καμιά ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ εξέλιξη σ’ αυτό, εξελίσσονται μόνο τα εξωτερικά μέσα που χρησιμοποιούν τα κράτη και οι αμαρτωλοί άνθρωποι.
Αντίποδας σε αυτά δεν είναι κάποια «εξέλιξη», παρά μόνο η υπέρβαση του κόσμου διά του Χριστού και του σταυρού Του. Και την υπέρβαση αυτή δεν είναι απαραίτητο ότι την έχει κάνει κάθε άνθρωπος που βαφτίστηκε Χριστιανός. Αντιθέτως, λίγοι φτάνουν στην αγιότητα. Σίγουρα τα πλήθη που ούρλιαζαν να καούν οι Βογόμιλοι, δεν την είχαν κάνει αυτή την υπέρβαση.
Αυτά πιστεύω σε γενικές γραμμές. Αν νομίζεις ότι θέλεις να το συζητήσουμε περαιτέρω, μπορείς να έρθεις στο δικό μου μπλογκ για να μην τρώμε το χώρο του οικοδεσπότη εδώ.
ποιο πολλες πληροφοριεs δεν μπορειτε να βαλετε????????????/
Πολύ καλή προσπάθεια, ενδιαφέρον blog!
Η οργανωμένη θρησκευτική κοινότητα, η εκκλησία, τις περισσότερες φορές ακουλούθησε κατα πόδας την κάθε αυταρχική εξουσία. Ούτως ή άλλως πρόκειται για μια αυστηρή μαφιόζικη ιεραρχία που καμμία σχέση δεν έχει με τα κηρύγματα αγάπης.
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει καμμιά χρησιμότητα των «αντιπροσωπειών του θεού επι της γης», ούτε καν για τους πιστούς.
Κάποιο πρόβλημα έχει ο Λασκαράτος και οι φίλοι του εδώ και όχι μόνο με τα χρυσόβουλα. Στη εποχή του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου, οι Βούλγαροι στρατιώτες του Συμεών δεν κατέβαιναν στις ελληνικές πόλεις κάθε τόσο για τουρισμό, ούτε για πορείες ειρήνης.
Στο εσωτερικό, ο βυζαντινός πολιτισμός βασίστηκε στην ιδέα του χριστιανισμού γιά ισότητα, που σήμαινε και κοινές αποδοχές. Αν το μπλογκ του Λασκαράτου έχει να κάνει με την ελευθερία, η ελευθερία πρέπει να έχει και υποχρεώσεις και σεβασμό σε κάποια πράγματα. Πολιτική ελευθερία μπορεί να είναι για κάποιον να φυλακίσει ή να κάψει ή να σπάσει ελεύθερα; Σε κάθε εποχή υπήρχαν κάποιοι κανόνες και σε κάθε εποχή δεν συμφωνούσαν όλοι με τους καλύτερους κανόνες της εποχής τους.
Η ελληνική γραμματεία μεταφέρθηκε στη Δύση από τους βυζαντινούς και η σημερινή μας ευρωπαϊκή κουλτούρα οφείλει κάτι σε κάποιους από αυτούς. Εμπάσει περιπτώσει, αν δεν του αρέσουν κάποιου οι βυζαντινοί ως πρόγονοί του, πιστεύω ότι δεν είναι θέμα επιλογής να είχαμε άλλους καλύτερους. Θα ήθελα πχ οι πρόγονοί μου να ήταν όλοι Γερμανοί μουσικοσυνθέτες, ή ίσως Κινέζοι φιλόσοφοι. Αλλά αυτούς έχουμε.
Ούτε την εποχή του Χριστού οι Ρωμαίοι κατακτητές δεν κουβαλούσαν τα σπαθιά τους για να κάνουν αέρα… αλλά εκείνος είπε «αγαπάτε τους εχθρούς σας» και «μάχαιραν έδωσες και μάχαιραν θα λάβεις»!
Το θεμελιώδες πρόβλημα εμφανίζεται όταν η πολιτική εξουσία γίνεται «χριστιανική». Από εκεί και πέρα προκύπτουν τα μύρια όσα προβλήματα:
1. Κυνήγι κάθε λογής αντιφρονούντος δια νόμου με την στάμπα του αιρετικού
2. Ανάγκη δημιουργίας ανοήτων θεολογικών τερτιπιών, όπως εκείνων περί «δικαίου πολέμου»
3. Ανάμειξη και περίπλεξη των λειτουργιών του Κράτους και της Εκκλησίας προς ίδιον εκκλησιαστικό όφελος
4. Ανάγκη για προπαγανδιστική παιδεία ώστε να διατηρηθεί το οικοδόμημα
κλπ κλπ
Με απλά λόγια, η Ανατολικορωμαϊκή/Βυζαντινή αυτοκρατορία δεν έχει καμία σχέση με τον Ιησού από τη Ναζαρέτ και τους μαθητές του.
Η Ανατολικορωμαϊκή/Βυζαντινή αυτοκρατορία απλά διατήρησε ένα επίχρισμα χριστιανικότητας το οποίο οι νεώτεροι ιστορικοί από τον Διαφωτισμό και έπειτα το φανέρωσαν στον κοινό λαό –χωρίς να κινδυνεύουν (συνήθως) να καούν στα χέρια βυζαντινών ιεροεξεταστών τύπου Ευθύµιου Ζιγαβηνού.
»Ασφαλώς σήμερα που η Αλβνία είναι κράτος,…».
Επίτρεψέ μου κατ’αρχάς να διαφοροποιηθώ ολίγον τι με αυτό,φίλτατε συμπατριώτη »Διαγραμμένε» μου,καθότι η τωρινή Σκιπερία και το »ενιαίο» λεγόμενο »εθνικό» της σώμα κατ’επίφασιν μόνο δύναται να λογισθή τέτοιο με τις ποικίλλες υποδουλώσεις του ευρύτερου αυτού γεωγραφικού χώρου ιστορικά και την συνειδησιακή αγροικία,αστάθεια και αντιφατικότητα του εν λόγω γενιτσαρικού δακογετικού αναμεικτικού υπολείμματος που ακούει στο όνομα »Σκιπετάροι»(ορθότερον,θα έλεγα εγώ,Τουρκαλβανοί Γκέγκες εξωμότες)..