Σύμφωνο Συμβίωσης: Η Εκκλησία να ζητήσει συγγνώμη

Μια και η Σύνοδος μίλησε για πορνεία. Η Αγία Θεοδώρα, εστεμμένη φόνισσα και πρώην διαβόητη δημοφιλής πόρνη του Ιππόδρομου, που έπαιξε ρόλο στη σφαγή χιλιάδων ανθρώπων στην Στάση του Νίκα. Ο Προκόπιος στην «Απόκρυφη Ιστορία του», ξετινάζει το ιερό διαστροφικό ζεύγος με ακατανόμαστες περιγραφές: Στα δείπνα η Αγία «επιδιδόταν σε ολονύχτια όργια με όλους μαζί τους συνδαιτημόνες». Το ιερό ανδρόγυνο αγιοποιήθηκε τον 12ο αι. και η μνήμη του γιορτάζεται διακριτικά στις 2 Αυγούστου.Ο Ιουστινιανός όπως θα δούμε, ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας που θέσπισε την απλή παρουσία κληρικών σε ένα είδος γάμου, που για πολλούς αιώνες ακόμη (12ος αι.), δεν θεωρείτο μυστήριο, άρα μέχρι τότε, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ζούσαν σύμφωνα με την Σύνοδο του κ.Άνθιμου Θεσσαλονίκης, σε πορνεία..

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Κύριε Ροϊδη,
Αγιώτατη Σύνοδος αποκάλεσε την ελεύθερη συμβίωση και τον πολιτικό γάμο πορνεία, αγνοώντας τον ορισμό της πορνείας, αγνοώντας την εκκλησιαστική Ιστορία από όπου προκύπτει ότι για πολλούς αιώνες οι Χριστιανοί συμβίωναν χωρίς μυστήριο του γάμου, αγνοώντας την πάγια αρχή που συνοψίζει ο ίδιος ο Χριστός: «υποκριτά έκβαλε πρώτον εκ του οφθαλμού σου την δοκόν και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ. 7,5). Μεταφράζω το τελευταίο: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί» και για του λόγου το αληθές από τον καταιγισμό των αναρίθμητων αποκαλύψεων σε βάρος κληρικών (ομοφυλοφιλία, παιδεραστία κλπ) επικαλούμαι τα αδιάψευστα χείλη του Προέδρου του «Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος» (ΙΣΚΕ) πρωτοπρεσβύτερου κ.Κολλά: Ρωτάω λοιπόν τι απέγινε το ιερό πορνείο το οποίο είχε καταγγείλει;. Λειτουργεί ακόμη, έκλεισε, τιμωρήθηκε ο μητροπολίτης και επειδή υποψιάζομαι πως η απάντηση θα είναι πως η καταγγελία ήταν ψευδής, ρωτάω γιατί δεν καθαιρέθηκε ο υποτιθέμενος συκοφάντης κ.Κολλάς,;

www.hri.org/cgi-bin/brief?/news/greek/eragr/2005/05-02-11.eragr.html

«Καταγγελία για μητροπολίτη ιδιοκτήτη αντρικού πορνείου»
Επίσης, άλλη μία καταγγελία-βόμβα έγινε στη ΝΕΤ 105,8 δια στόματος του γ.γ. του Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδας Ευστάθιου Κολλά, ο οποίος αποκάλυψε ότι είχε ενημερώσει τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, χωρίς όμως να εισακουστεί, ότι ένας υποψήφιος μητροπολίτης διατηρούσε πορνείο ανδρών. «Είναι ελάχιστοι, όσοι δημιουργούν προβλήματα στην Εκκλησία και είναι αυτοί, που μπήκαν στην Εκκλησία για να κρύψουν με τα ράσα τους τις βρωμιές τους και τις κοιλιές τους«, δήλωσε ο πατήρ Κολλάς και συμπλήρωσε, «ανησυχώ ποιοι θα είναι αυτοί, που θα αναλάβουν την κάθαρση. Ποιοι διαθέτουν καθαρά χέρια για να κάνουν κάτι τέτοιο. Από τους αρχιερείς δεν περιμένω τίποτα. Πρέπει να συγκροτηθεί ένα εκκλησιαστικό δικαστήριο από επισκόπους, έγγαμους ιερείς και πιστούς«.

Κύριε Ροϊδη,
Σε άλλο μπλογκ που αξίζει να επισκεφτούν οι αναγνώστες μας και που εσείς μου υποδείξατε, στο

http://elawyer.blogspot.com/2008/03/blog-post_17.html

ο μπλόγκερ δικηγόρος που εξηγεί αυτονόητα τον όρο «πορνεία» τεκμηριώνει θαυμάσια την «Παράνομη προσβολή από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο», που «είναι διατυπωμένη με αυτόν τον τρόπο, μόνο και μόνο για να προσβάλλει και να θίξει όλους τους ανθρώπους που έχουν τελέσει πολιτικό γάμο ή θρησκευτικό γάμο με άλλο «τυπικό» ή συζούν και θεωρούν εαυτούς συζύγους». Ο νομικός προσθέτει πως: «Η εν γνώσει της Δ.Ι.Σ. αυθαίρετη γενίκευση ότι κάθε συζυγική σχέση εκτός ορθόδοξου γάμου συνιστά πορνεία εμπεριέχει όλα τα στοιχεία της συκοφαντικής δυσφήμησης: υπάρχει διάδοση ισχυρισμού ο οποίος μπορεί να θίξει και ο διαδίδων γνωρίζει ότι δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Υπάρχει επίσης και σκοπός εξύβρισης…..».

Κύριε Ροϊδη,
Επιτρέψτε μου να προσθέσω πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η Σύνοδος, επιτίθεται ασύστολα κατά της πρώτης Εκκλησίας των Αποστολικών χρόνων, κατά της Ορθοδοξίας των Βυζαντινών χρόνων μέχρι τον 12ο αι. για τον απλούστατο λόγο, πως ουδέποτε καθιερώθηκε στην Ανατολική Εκκλησία ο γάμος ως μυστήριο, όπως θα δούμε, παρά μόνον την εποχή του Αλέξιου Κομνηνού με λαθροχειρία καθιερώθηκε και ιερολογήθηκε ως τέτοιο, στο όνομα μιας ανύπαρκτης παράδοσης.
Πότε ανακάλυψε η Oρθοδοξία ότι ο γάμος αποτελεί μυστήριο; Από θεολόγους, ανάμεσά τους ο καθηγητής της Θεολογικής και της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστήμιου Αθηνών και Γραμματέας της Ι.Συνόδου του πρώτου ελληνικού Βασιλείου, ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος Φαρμακίδης, έχει υποστηριχθεί πως μόνον μετά το 1204, ο γάμος απέβη εκκλησιαστικό μυστήριο. Όσον αφορά στην Βυζαντινή Πολιτεία, ο Ιλλυριός χασάπης άγιος Ιουστινιανός (Ουπράβντα), με έναν νόμο (Νεαρά οδ΄-κεφ δ΄) το 538, αναφέρθηκε στα του γάμου: Καθόρισε τρεις κατηγορίες πολιτών, τους έκλαμπρους, τους μεσαίους και τους ευτελείς. Οι πρώτοι κατοχύρωναν τον γάμο τους με συμβόλαιο, οι δεύτεροι εδήλωναν χωρίς ιερολογία παρουσία κληρικών την απόφασή τους να συζήσουν, όσο για τους τρίτους, τους φτωχούς, δεν χρειαζόταν καμμία διαδικασία. Η παρουσία των κληρικών δεν είχε μυστηριακή ούτε καν τελετουργική χροιά, αλλά εκτελούσε χρέη μαρτυρίας του γεγονότος: «…ο δε παραλαβών τρεις ή τέσσαρας των κληρικών, εκμαρτυρίαν συνιστάτω δηλούσαν ως ο δείνα και η δείνα συνηρμόσθησαν αλλήλοις». Μόνο το 893, με έναν άλλο νόμο του αυτοκράτορα Λέοντα Στ΄, αναγνωρίστηκε ο θρησκευτικός ως μόνος νόμιμος γάμος, όχι όμως και ως μυστήριο, ενώ η γαμήλια ακολουθία καθορίστηκε επί Αλεξίου Α΄Κομνηνού (Βλ. και Φ.Κουκουλέ περί γάμου των Βυζαντινών). Η σύνδεση ιεροτελεστίας και συνάψεως του Γάμου, που διατάχθηκε με την Νεαρά 89 του Λέοντα («Μη ερρώσθαι τα συνοικέσια άνευ της ιεράς ευλογίας») ίσχυσε πολύ αργότερα και στο ελληνικό κράτος. Ασφαλώς όμως μια αυτοκρατορική διαταγή ούτε καν μια τοπική Σύνοδος, δεν μπορούν να ορίσουν ένα μυστήριο. Σύνοδος όμως και μάλιστα Οικουμενική για να θεσπίσει το μυστήριο, δεν φαίνεται να συνεκλήθη ποτέ.

Ο Λέων που είχε γλυτώσει παρά τρίχα την εκτύφλωση από τον πατέρα του, συκοφαντημένος ως συνωμότης από τον επίσκοπο Θεόδωρο Σανταβαρηνό, παρίστανε τον σεμνότυφο και εκφωνούσε κηρύγματα στις εκκλησίες. Σε μια από τις «Νεαρές» του, καταδικάζει αυτούς που έχουν ερωμένες και όσους κάνουν δεύτερο γάμο. Ο ίδιος απέκτησε και ερωμένες και παντρεύτηκε τέσσερεις φορές, πράγμα που δεν εμπόδισε να παρίσταται με φωτοστέφανο αγίου σε ψηφιδωτή παράσταση του νάρθηκα της αγ.Σοφίας. Ο διορισμένος από τον Λέοντα πατριάρχης ο μηχανορράφος αυλικος Νικόλαος Α΄, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση στην νομιμοποίηση της σχέσης του εργοδότη του με την Ζωή Καρβουνοψίνα. Ο αυτοκράτορας κατέφυγε στον βοήθεια του πάπα, και των πατριαρχών Αλεξάνδρειας, Αντιόχειας και Ιεροσολύμων, που ενέκριναν τον τέταρτο γάμο. Δωροδοκώντας πολλούς επισκόπους πέτυχε από την σύνοδο να δώσει την άδεια, ενώ ο Νικόλαος εξαναγκάσθηκε σε εξορία. Ο νεοδιορισμένος πατριάρχης, Ευθύμιος Α΄, απάλλαξε μεν τον Λέοντα από τις εκκλησιαστικές ποινές, έστεψε τον παράνομο καρπό του αυτοκρατορικού έρωτα Κωνσταντίνο τον 7ο συναυτοκράτορα, αλλά καθαίρεσε τον ιερέα που τέλεσε τον γάμο! Αυτός ήταν ο ιερός Λέων.

Ο Φαρμακίδης του «Λόγιου Ερμή» της Βιέννης και της «Σάλπιγγος Ελληνικής» της Καλαμάτας ήταν μια εξαιρετική περίπτωση καλλιεργημένου κληρικού που είχε σπεύσει να βοηθήσει την Επανάσταση και πέθανε πάμφτωχος. Στο βιβλίο του «Συνοδικός τόμος ή περί αληθείας» γράφει για τον νόμο του Λέοντα: «Έθεσε δε ο αυτοκράτωρ Λέων τον νόμον τούτον οίκοθεν και ουχί κατ’αίτησιν της εκκλησίας. Και αν αυτός δεν ετίθει οίκοθεν τοιούτον νόμον, δεν ηξεύρομεν αν τότε η Εκκλησία ήθελεν απαιτήση παρ’αυτοκράτορος τοιούτον τι…..Δεν εζητήθη τοιούτος νόμος και δια τούτο δεν ετέθη. Και δεν εζητήθη διότι δεν εθεωρείτο αναγκαίος….«. Εκκλησιαστική ευχή για τον γάμο πιθανόν να υπήρχε, αλλά η Εκκλησία δεν την θεωρούσε απαραίτητη, ούτε μυστηριακή, αφού δεν διανοήθηκε να ζητήσει την επιβολή της, αυτή που επέβαλλε τα δόγματά της με την ρομφαία του καίσαρα. Η υποχρεωτική ιερολογία που της χάρισε ο έκφυλος τύραννος, της άνοιξε την όρεξη.

Τέσσερεις αιώνες μετά, επηρεασμένη από τους Σταυροφόρους ανακαλύπτει η Ορθοδοξία πως ο γάμος είναι μυστήριο, όπως είχε οριστεί πρόσφατα στη Δυτική Εκκλησία. Το βεβαιώνει ο εγκυρότατος Φαρμακίδης που δεν βρήκε κείμενο προ του 13ου αιώνα που να αναφέρει τον γάμο ως μυστήριο. Ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης αναφέρει ως μυστήρια το βάπτισμα, την κοινωνία, την χειροτονία, την «μοναχικήν τελείωσιν» και την «επί των ιερώς κεκοιμημένων» τελετή. Τον 8ο αιώνα ο Ι.Δαμασκηνός ονομάζει μυστήρια το βάπτισμα και την κοινωνία και έναν αιώνα μετά ο Θεόδωρος ο Στουδίτης επαναλαμβάνει τα λεγόμενα του Διονυσίου χωρίς την παραμικρή αναφορά στον γάμο. Μόλις το 1672 η Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης υπό τον πατριάρχη Διονύσιου Δ΄ αναφέρει χωρίς να το τεκμηριώνει πως: «Μυστήρια μεν ουν επτά τον αριθμόν πλουτούμεν…..εκ των αρχήθεν χρόνων, εξότου προς ημάς κατηγγέλθη το Ιερόν Ευαγγέλιον». Πρόκειται για προφανή λαθροχειρία, αφού δεν παραπέμπει σε καμμία Σύνοδο, και πως θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει, ειδικά για τον γάμο, αλλά ευθύς στο Ευαγγέλιο για να αποδείξει πως από τότε ίσχυσαν τα 7 μυστήρια. Αυτό επισημαίνει και ο Zhishman («Das Eherecht der orient Kirche»), δηλαδή πως η Εκκλησία ισχυριζόταν πως τα μυστήρια καθιερώθηκαν αυτόματα από την εμφάνιση του Χριστιανισμού. Έτσι όμως παραμένει το ερώτημα. Γιατί χρειάστηκαν οι βασιλικές παρεμβάσεις του Ιουστινιανού, του Λέοντα και του Αλέξιου και γιατί η παράδοση δεν τηρήθηκε αρχικά αλλά χρειάστηκε η ανάμιξη φονιάδων και πόρνων αυτοκρατόρων για να επιβληθεί η δογματική τάξη.

Η ανακάλυψή του Φαρμακίδη, τρομάζει και τον ίδιο και σπεύδει να καλυφθεί εξηγώντας πως ισχυριζόμενος πως μυστήριο γάμου δεν υπήρχε μέχρι τον 12ο αιώνα, απλώς επισημαίνει αυτά που λέει η Ιστορία, δηλώνει δε πως ο ίδιος άπαξ και καθιερώθηκε ως τέτοιο, το παραδέχεται. Ίσως αν δεν έκανε την δήλωση αυτή, να είχε την μοίρα του αγωνιστή του ’21, παιδαγωγού και φιλόσοφου ιερωμένου Θεόφιλου Καϊρη που τυραννίστηκε, εξορίστηκε, φυλακίστηκε και ασβεστώθηκε, αφού ο Φαρμακίδης και μόνο για την συμπάθεια που του είχε δείξει, απολύθηκε απο την θέση του γραμματέα της Συνόδου. Η ευρυμάθειά και το σθένος του Φαρμακίδη, τον είχαν και παλιότερα οδηγήσει να κλείσει την πρώτη ελληνική εφημερίδα την δική του «Σάλπιγγα Ελληνικήν», αρνούμενος την λογοκρισία του Δ.Υψηλάντη. Ο Εδμόνδος Αμπού, καταγράφει την αντίδραση ενός νομικού, που διαμαρτυρόταν πως αν ο Φαρμακίδης ζούσε στη Ρωσία «θα τον έκλειναν σε ένα καμαράκι…παγωμένο το χειμώνα, θα του έκαναν μια καλή αφαίμαξη κάθε δυο μέρες, θα του έδιναν μια χουφτίτσα ρύζι…». Ο ίδιος καταγράφει την υποκρισία των «λιγώτερο προσεκτικών στον τομέα της τιμιότητας» Ελλήνων, που «υπακούουν τυφλά στους παπάδες τους» και όταν «πουλούν την κόρη τους σε ένα πλούσιο» κανονίζουν «ότι θα δοθούν…τόσα για τους γονείς, τόσα για την Εκκλησία». Ίσως αυτήν την διάσταση του οικονομικού κέρδους της Εκκλησίας να εννοούσε ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ίσως και όχι, όταν έγραφε στον Πολύκαρπο πως οι μελλόνυμφοι δεν πρέπει να προχωρούν σε γάμο χωρίς την γνώμη του επισκόπου τους!.

Καταλήγω: Η Σύνοδος να πάρει πίσω τις βρισιές της, αλλιώς ας προχωρήσουν όσοι αισθάνονται πως τους αφορά η συκοφαντική δυσφήμηση σε κοινή προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Υποθέτω πως στο τέλος του δρόμου, θα υπάρξει αν χρειαστεί και η δυνατότητα της προσφυγής σε Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

.

ρο