«Η Μέρα της Γυναίκας» και Ο μισογυνισμός της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στην «Ημέρα της Γυναίκας» (8 Μαρτίου), η οποία φέτος συνέπεσε στο τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, δεν μας ήταν δυνατόν να το δημοσιεύσουμε τότε. Το κάνουμε όμως τώρα και σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση.

Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος

Υπατία η Αλεξανδρινή, ελαιογραφία του Charles William Mitchell-1885. Ωραία και υπερήφανη γυναίκα, μαθηματικός, φιλόσοφος, γδάρθηκε ζωντανή από τους καλόγερους του πατριάρχη αγίου Κύριλλου ανηψιού και κληρονόμου του προηγούμενου πατριάρχη Θεόφιλου που είχε κάψει ότι σύγγραμμα είχε σωθεί από τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας μαζί με τον ναό του Σεράπιδος. Η κατακρεούργηση της φιλοσόφου έγινε αν όχι κατά διαταγήν του, με την πλήρη ανοχή του και σίγουρα μέσα στο κλίμα τρομερού μίσους και θρησκευτικού φανατισμού που ο ίδιος δημιούργησε στην κάποτε φιλόξενη και πολυπολιτισμική πόλη των λογίων. Το πατριαρχείο Αλεξανδρείας, δεν έχει ζητήσει ακόμη συγγνώμη (Υπήρξε και σχετικό αίτημα της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας) αλλά η Εκκλησία τυμβωρυχεί: Η αγ. Αικατερίνη παρίσταται στην εικονογραφία με αστρονομικά και μαθηματικά όργανα, αφού η παράδοση απέδωσε τις επιστημονικές ιδιότητες της Υπατίας στην αγία. Η Εκκλησία γιορτάζει τα κατορθώματα του Κύριλλου στις 9 Ιουνίου και μνημονεύει το όνομά του στο τέλος κάθε λειτουργίας, ζητώντας την μεσιτεία του στον θεό της.

O μισογυνισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Κύριε Ροΐδη,
ο Άγιο Όρος ζητά με επιστολή στον Πρόεδρο της Βουλής, την άρση της ασυλίας της βουλευτίνας Β΄Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ Λίτσας Αμανατίδου Πασχαλίδου, επειδή ήταν επικεφαλής των γυναικών που παραβίασαν το Άβατο, διαμαρτυρόμενες για τις καταπατήσεις γης από την μονή Κουτλουμουσίου.
(Για το συμβάν βλ. https://roides.wordpress.com/page/3/).

«Eυχόμενοι δαψιλή την ευλογίαν του Θεού εφ’ Υμάς, δια του παρόντος Ιεροκοινοσφραγίστου ημών Γράμματος και εξ αποφάσεως εν συνεδρία Β’/22.1.2008 της καθ’ ημάς Ιεράς Κοινότητος προαγόμεθα, ίνα γνωρίσωμεν Υμίν ότι… η βουλευτής του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ κ. Ευαγγελία …. ….λαβούσα μέρος εις διαδήλωσιν, εις την οποίαν συμμετέσχον διαδηλωταί εκ των Δ.Δ. Ουρανοπόλεως, Σιθωνίας, Τορώνης και Ορμυλίας, ……..παραβιάζουσα ούτω προκλητικώς το άβατον του Άγιου Όρους …….».

Αναρωτιέμαι, πρόκειται για δωρεάν διαφημιστική εκστρατεία υπέρ του ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ, ή απλώς ο μισογυνισμός τυφλώνει τους καλόγερους; Μάλλον το δεύτερο, αφού η εχθρότητα προς το γυναικείο φύλο είναι βασική αρχή της Ορθοδοξίας.Αν με βρίσκεται υπερβολικό κε Ροϊδη, επιτρέψτε μου να υποστηρίξω την άποψή μου.
Επικαλούμαι τον μακαρίτη Χρ.Παρασκευαϊδη, αρχιεπίσκοπο βαλκανικής χώρας: «Επειδή ο άνδρας είναι η κεφαλή της οικογενείας, είναι φυσικό να κατέχει και τα ανώτερα μορφωτικά προσόντα εν συγκρίσει με την σύζυγο, χωρίς βέβαια και τούτο να είναι εντελώς απόλυτο. Είναι ένας κανόνας, που ημπορεί να έχει και τις εξαιρέσεις του, όμως κατά βάσιν είναι ορθός«. Στο άρθρο του: «Εμπρός απ’τον γκρεμό», της σειράς «Ελληνορθόδοξη Αυτοσυνειδησία«, κατηγορεί το κράτος που «δεν θεωρεί υποχρεωτικό το επώνυμο του άνδρα για την γυναίκα και για τα παιδιά«. Οι αρχές του πάνε περίπατο, όταν πρόκειται να εφαρμοσθούν στην ζάπλουτη Αθηνά Ρουσέλ, που την ονομάζει με το πατρικό της μητέρας της Ωνάση και όχι με το δικό της πατρικό Ρουσέλ. Αλλού πάλι ερμηνεύει το γιατί η γυναίκα έφυγε από την «ορθή τοποθέτηση» που «θέλει την σύζυγο και μητέρα βασίλισσα του σπιτιού«-πυργοδέσποινα της κουζίνας δηλαδή-και στράφηκε «στην εκμάθηση τέχνης ή επιστήμης και γενικά στον βιοπορισμό. Αυτό έγινε όχι τόσο από πραγματική ανάγκη, όσο από την διάθεση να μην υστερεί σε τίποτε, όπως ενόμιζε, απέναντι του ανδρός«. («Ελευθεροτυπία», 31-7-2000).
Επικαλούμαι και τον «Εντιμότατο» (Ο χαρακτηρισμός ανήκει στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.Βαρθ.) Ομολογητή της Ορθοδοξίας κ. Γρηγόριο Μιχαλόπουλο, αρχηγό της «Εθνικής Συμμαχίας», Μεγάλο Άρχοντα Οφφικιάλιο πολλών πατριαρχείων (εκτίει δυστυχώς ποινή φυλάκισης για εκβιασμούς), ο οποίος ξεμπροστιάζει την φεμινίστρια Μαργ. Παπανδρέου, (μητέρα του ευσεβέστατου Γ.Α.Π). που καταγγέλλει τις βόμβες ουρανίου, αντί να κοιτάζει την κουζίνα της. Ο ίδιος εγκαλεί την σύζυγο του τότε Αμερικανού πρέσβη, που τόλμησε να ασχοληθεί με την σεξουαλική εκμετάλλευση των μεταναστριών από τους ελληνορθόδοξους μαστροπούς και πελάτες: «Επιστρέψτε στα ταμπόν σας» («Ελ.Ώρα», 12-12-2001). Η κάπως άκομψη προτροπή του μου θυμίζει την απαγόρευση του Ζ΄Κανόνα του Τιμόθεου Αλεξανδρείας, συμμετοχής της γυναίκας στα μυστήρια όταν έχει την έμμηνη ρύση της.
Η εβραϊκή μυθολογία παρουσίασε την Εύα αφ’ ενός να κατασκευάζεται από το πλευρό του Αδάμ, αφ’ετέρου να παρασύρει τον άνδρα της στην αμαρτία. Ο απ. Παύλος συνιστά σιωπή στις γυναίκες-«εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν αλλ’υποτάσεσθαι…αισχρόν γαρ εστι γυναιξίν εν εκκλησία λαλείν» (Κορινθίους Α΄, 11) τις καλεί να φοβούνται τον άνδρα και ορίζει: «Εάν μια γυναίκα δεν έχει κάλυμμα-την ώρα της προσευχής-τότε ας κόψη και τα μαλλιά της«, αντίθετα με τον άνδρα που «δεν πρέπει να σκεπάζει την κεφαλήν του επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού» (Κορινθ.Α΄, 14, 34). Αλλά αυτές που βρίσκουν τον μπελά τους από τον επιστολογράφο είναι οι νεαρές χήρες διότι «θέλουν να παντρευτούν» και μαθαίνουν να είναι «αργαί, φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη δέοντα» (Τιμοθ. Α΄, 5, 13). Ο Παύλος εξηγεί: «κεφαλή γυναικός ο ανήρ» και συμπληρώνει πως δεν φτιάχτηκε ο άντρας για την γυναίκα «αλλά γυνή δια τον άνδρα» (Κορινθ. Α΄, 11, 3 & 7). Και η χαριστική βολή: «Καλό είναι για τον άνθρωπο (!!!), να μην αγγίζει γυναίκα» (Α΄,7,1). Μην τον παρεξηγείτε όμως. Δεν είχε συνέλθει ακόμη η Ορθόδοξη Σύνοδος της Μακόν (6ος αιώνας), για να αποφανθεί πως η γυναίκα είναι άνθρωπος και έχει ψυχή. Γι’ αυτό και ο άγ. Πορφύριος της Γάζας (5ος αι.), όταν κατεδάφισε το εθνικό ιερό Μαρνείον και πλακόστρωσε έναν δρόμο με τα μάρμαρά του, το έκανε για να πατούν επάνω του «όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και γυναίκες, γουρούνια και άλλα ζώα» (Βλ. βίο του από «Μάρκο Διάκονο»).
Ο ιερός Αυγουστίνος επίσκοπος στην Τυνησία, ένας Βέρβερος μέγιστος εκκλησιαστικός πατέρας που στην Ελλάδα λατρεύεται στην μονή του κ. Μουλατσιώτη, (τ. μάνατζερ του συγκροτήματος «Παπαροκάδες», δυο μέλη του οποίου πέταξαν τα ράσα τους), οργίασε στα νιάτα του με πόρνες, και απέκτησε 18άρης με μία εταίρα ένα εξώγαμο παιδί. Όταν επηρεασμένος από τη μάνα του Μόνικα καλογέρεψε, απεφάνθη πως η γυναίκα δεν έχει ψυχή. Ο φονιάς άγ. Ιουστινιανός, σύζυγος της πόρνης αγ. Θεοδώρας, θέσπισε την ποινή του θανάτου για τις διακόνισσες που θα έχαναν την παρθενία τους (Νεαρά, 6 του 535). Ο Ρώμης Κλήμης θεωρούσε ασέβεια να υπάρχουν γυναίκες ανάδοχοι στις βαπτίσεις (P.G. 1, 781). Τα ιερά κιτάπια είναι γεμάτα από μωρολογίες ρασοφόρων γεροντοπαλίκαρων, ενώ καμία γυναίκα δεν θεωρήθηκε τόσο σοφή ώστε να καταγραφεί έστω και μια της κουβέντα. Ο Μ. Βασίλειος, ορμηνεύει τις γυναίκες πως επειδή «η θέσις της γυναικός είναι πολλώ κατωτέρα της του ανδρός«, όταν η γυναίκα δέρνεται από τον άντρα της «πολλάς πληγάς οφείλει να υπομένη μάλλον ή να διαζευχθή του συνοικούντος» (Βλ. Κ.Γαρδίκα «Το έγκλημα της μοιχείας…»-Παπαζήσης, 1966). Ο Ι.Χρυσόστομος, που μεγάλωσε ορφανός από νήπιο με την καθοδήγηση της ευσεβούς μαμάς του Ανθούσας, αποφαίνεται πως η γυναίκα «του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλά δούλη εστί του ανδρός» (P.G. 61,152). Τόσο δούλη που μπορεί να την εκδίδει ως πόρνη ο σύζυγος, σύμφωνα με την γαμήλια ευχή η οποία προβάλει ως πρότυπο για τους νιόπαντρους τον αγ. Αβραάμ και την Σάρα. Ο Αβραάμ όμως, παρουσίασε την γυναίκα του στον Φαραώ ως αδελφή του και του την παραχώρησε παίρνοντας γι’ αυτό αμοιβή. Επανέλαβε την πράξη αυτή, εκδίδοντάς την στον βασιλιά των Γεράρων Αβιμέλεχ (Γένεσις, 12 και 20). Ο αγ. Αθανάσιος συμβούλευε τους άντρες να υποχρεώνουν τις συγγενείς τους να καλύπτονται ώστε «τα πρόσωπα αυτών μη φαίνεσθαι» (P.G, 28,845). Ο Ο΄Κανόνας της Πενθέκτης, ορίζει πως οι γυναίκες πρέπει να σιωπούν την ώρα της λειτουργίας, διότι οφείλουν να υποτάσσονται, κι αν θέλουν να μάθουν κάτι «τους ιδίους άνδρας επερωτάτωσαν«. Ο Χρυσόστομος κατακεραύνωνε τις φτωχούλες που έβγαιναν στην αγορά να πουλήσουν την πραμάτεια τους: «αισχρόν παρθένον επ’ αγοράς εστάναι…» (P.G. , 47, 520).
Μεταξύ των μαστροπών της βυζαντινής πορνείας υπήρχαν και ιερωμένοι, γι αυτό και η Σύνοδος του Τρούλλου αναγκάστηκε να ορίσει την καθαίρεση τους (κανόνας 86). Αλλά και σήμερα, ακραιφνώς ελληνορθόδοξη εφημερίδα αποκάλυψε ηγούμενο ο οποίος εξέδιδε τις καλόγριες του στην Μύκονο και ομολογεί ότι δέχτηκε «βροχή αλλεπάλληλων καταγγελιών» «από νωρίς το πρωϊ μέχρι αργά το βράδυ» για πάνω από 10 μονές όλης της χώρας και διερωτάται: «Τι συμβαίνει; Και τι μέλλει γενέσθαι στα Ησυχαστήρια της Πίστης μας;...» («Αδ.Τύπος-Ρίζου», 23-10-2001). Πιστεύω κε Ροϊδη, πως πρόκειται για δημοσιογραφικές υπερβολές.
Οι Κανόνες απαγορεύουν να φορούν οι γυναίκες αντρικά ρούχα και τα μοναστήρια σπεύδουν να εφαρμόσουν σήμερα αυτήν την εντολή στις ταλαίπωρες επισκέπτριες που υπάκουα μεταμφιέζονται με βρωμερές κελεμπίες. Ούτε μια από τις ευσεβείς προσκυνήτριες που υποκύπτουν βλακωδώς στην προσβολή, δεν θα ξέρει πως έχουν αγιοποιηθεί πάνω από 15 γυναίκες (Ευγενία, Πελαγία, Ευφροσύνη, Δοσιθέα κλπ) που μεταμφιεσμένες σε ευνούχους μόνασαν σε αντρικά μοναστήρια. Οι γυναίκες δεν θεωρούνται άξιες να ιερωθούν, να μπαίνουν στο άδυτο του ναού ή στο Άγ.Όρος. Η πρώτη φοιτήτρια της Θεολογίας στη χώρα μας γράφτηκε στη Σχολή μόλις το 1923 μ.Χ. Θύμα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, υπήρξε η Ελένη Παντελίδου, που αυτοκτόνησε στα 1887 επειδή δεν της επιτράπηκε να εγγραφεί στην Ιατρική Σχολή. Το 1934 ψηφίζουν οι γυναίκες για πρώτη φορά. Από το 1930 η κυβέρνηση Βενιζέλου τους έδωσε το δικαίωμα ψήφου στις δημοτικές εκλογές. Στην Αχαϊα αντέδρασε ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας. Τελικά στην Πάτρα ψήφισαν μόνο 68 γυναίκες. Η ύπαρξη φαλλού είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ιερωσύνης. Όμως η Αγγλικανική Εκκλησία των ΗΠΑ, τόλμησε το αυτονόητο και χειροτόνησε το 1988 την πρώτη γυναίκα επίσκοπο στην ιστορία των 3 μεγάλων (Καθολικής, Ορθόδοξης, Αγγλικανικής) Εκκλησιών. Η Μπάρμπαρα Χάρρις, μια διαζευγμένη αφροαμερικανή ακτιβίστρια των ανθρώπινων δικαιωμάτων έγινε βοηθός επίσκοπος της Μασσαχουσέττης.
Ο ελληνορθόδοξος καθηγητής Γιανναράς («Καταφύγιο Ιδεών») διεκτραγωδεί δυο περιστατικά όταν εξέδιδε την «Σκαπάνη» της «Ζωής». Η φωτογραφία εφήβου στο εξώφυλλο είχε σαν αποτέλεσμα να του συστήσει ένας κληρικός «να μην ξαναβάλουμε τέτοιες φωτογραφίες, γιατί τα κορίτσια της κίνησης ερωτεύονται το άγνωστο εικονιζόμενο πρόσωπο και βασανίζονται από διεγέρσεις«. Οπισθόφυλλο τεύχους με κοριτσίστικο κεφάλι, επέσυρε την παρατήρηση θεολόγου; «Αγαπητέ μου ποιός με βεβαιώνει εμένα ότι από τον λαιμό και κάτω το κορίτσι δεν είναι γυμνό;«.
Οι καταδίκες σε θάνατο Νιγηριανών «μοιχαλίδων», ξεσήκωσαν διεθνείς αντιδράσεις και την παγερή σιωπή του ορθόδοξου ιερατείου. Άλλωστε ανάλογες ήταν και οι ποινές στο Βυζάντιο, ενώ στην Χίο, όπως σημειώνει ο Κουκουλές, «μέχρις εσχάτων», όταν διαπόμπευαν μοιχαλίδα καλούσαν με καμπανοκρουσίες τον λαό να παραστεί στο θέαμα. Απόηχος του αισχρού αυτού εθίμου είναι οι φράσεις «την εκουδούνισαν» ή «του βάρεσαν καμπάνα» (Χίος, Σύμη, Αιτωλία). Η μαστίγωση των μοιχαλίδων που επιβαλλόταν στο Βυζάντιο συνεχίστηκε και επί Τουρκοκρατίας. Ο ανώνυμος Γάλλος A.B.D. που δημοσίευσε στα 1801 τις εντυπώσεις του από ταξίδι στην Ανατολή, αναφέρεται σε μαστίγωση από τον καδή στη Σμύρνη μιας Ελληνίδας ερωμένης ενός παπά. Ο Κ. Σιμόπουλος που καταγράφει το περιστατικό (τ.Β΄) δεν μας λέει αν καταγράφεται και η τύχη του παπά, αλλά σχολιάζει πως στην Ικαρία γινόταν ξυλοδαρμός της μοιχαλίδας πριν την περιαγωγή της, ενώ ο φαναριώτικος Κώδικας (1765), το «Νομικόν Πρόχειρον», αναφέρει πως η άπιστη παντρεμένη: «τυπτομένη ρινοκοπείσθω». Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ψήφισμα τον Μάρτιο του 2002, καταδίκασε την κακομεταχείριση των γυναικών από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Το αρχικό κείμενο καλούσε τον πατριάρχη Ρουμανίας να αλλάξει στάση απέναντι στις λεσβίες, αλλά η παράγραφος απορρίφθηκε με λίγες ψήφους. Αντιδρώντας η Εκκλησία της Ελλάδας με ανακοίνωση της επισήμανε πως δόθηκε η εντύπωση ότι και ο Χριστιανισμός παρουσιάζει φονταμενταλιστικές τάσεις. «Όμως τέτοιες πρακτικές είναι άγνωστες στον Χριστιανισμό» (Ελεύθερος Τύπος, 24-3-’02). Tόσο άγνωστες ώστε ο αγ.Χρυσόστομος (P.G. 61) καταγγέλλει πως η ισότητα των φύλων «μάχην ποιεί» στα ζευγάρια. Η Πολωνή K.Karbowska ψυχή του δικτύου «Φεμινιστική Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία» επισημαίνει στην «Ελευθεροτυπία» (4.5.’06) τους κινδύνους που ελλοχεύουν ακόμη και στην Ε.Ε. από την επέλαση του φονταμενταλισμού: «…Είτε πρόκειται για καθολικούς είτε για μουσουλμάνους είτε για ορθοδόξους οι θρησκευτικές ιδεολογίες τους ανοιχτά αντιδραστικές μας επιτίθενται….».
Στην ελληνική αρχαιότητα βρίσκουμε τις ποιήτριες: Σαπφώ, Πράξιλλα, Κόριννα, Τελέσιλα, Ανύτη, Νοσσίδα, Ηρίννα, Δαμοφίλη. Ο απολογητής του Χριστιανισμού Τατιανός βρίζει την Σαπφώ «γύναιον πορνικόν, ερωτομανές» που «την εαυτής ασέλγειαν άδει» («Προς Έλληνας», 33, Α). Στον βυζαντινό αντίποδα έχουμε την αυτοβασανιζόμενη «εν πολλαίς αμαρτίαις» Κασσιανή, που απορρίφθηκε στο βασιλικό νυφοπάζαρο εξ αιτίας της ευφυίας της και αυτή χολωμένη αυτοφυλακίστηκε σε μοναστήρι. Το ίδιο έκανε το 855 και η αγ. Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, που φτάνοντας κατόπιν εορτής στα καλλιστεία που οργάνωσε η αγ.Θεοδώρα χάριν του μέθυσου γιου της Μιχαήλ, πικράθηκε τόσο πολύ που δεν έγινε βασίλισσα, ώστε καλογέρεψε, αποκτώντας μάλιστα ειδίκευση στον εξορκισμό των δαιμόνων. Με το φανάρι του Διογένη βρίσκουμε δυο μορφωμένες γαλαζοαίματες,. Η πρώτη, η Άννα Κομνηνή που κατέληξε σε μοναστήρι, διέθετε γνώσεις φιλοσοφίας, ιατρικής και μαθηματικών, αλλά στην «Αλεξιάδα» της περιγράφει χωρίς ίχνος τύψεων το ψήσιμο του αιρετικού (Βογόμιλου) γιατρού Βασίλειου, που διέταξαν ο πατέρας της και ο πατριάρχης και η παιδεία της δεν την εμπόδισε να συνωμοτήσει γύρω από το πατρικό νεκροκρέβατο κατά του αδελφού της. Η δεύτερη, η όμορφη Ευδοκία (Αθηναΐδα), η εξ εθνικών Αθηναία κόρη φιλοσόφου, κατέληξε να αυτοεξοριστεί ύστερα από συκοφαντίες της νύφης της αγίας (και αειπαρθένου) Πουλχερίας και να καταλήξει δυστυχισμένη θεούσα στα Ιεροσόλυμα. Μπορεί το Βυζάντιο να μην έχει να επιδείξει σπουδαίες ποιήτριες, έχει όμως πολλές εστεμμένες φόνισσες. Οι αγίες Ελένη, Ειρήνη Αθηναία, οι δυο Θεοδώρες και Πουλχερία καθώς και οι ευσεβέστατες Θεοφανώ, Ζωή Καρβουνοψίνα, Ζωή Πορφυρογέννητη, Μαρτίνα, Αριάδνη, συνεχίζουν την παράδοση της Μεσσαλίνας της Ποπαίας και της Αγριππίνας.
Έχει όμως η και η σύγχρονη Ορθοδοξία να επιδείξει γυναίκες της διανόησης, που έχουν προτάξει τα στήθη τους στην υπηρεσία της ορθής πίστης. Μια από αυτές είναι διάσημη συγγραφεύς, χήρα σοσιαλιστή πρωθυπουργού, παλαιά πρωταγωνίστρια πρωτοσέλιδων δεξιών εφημερίδων και του κατά τον μακαρίτη «υποδείγματος δημοσιογραφίας», τουτέστιν της «Αυριανής». Έχοντας εξομολόγο τον πανοσιολογιώτατο Τιμόθεο (γνωστό από την προσκύνηση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου), η και «μαθήτρια του Κούντερα» ομολογεί: «Πιστεύω στο ξεμάτιασμα….. και απ’ αυτή την πίστη μου ξεκίνησε και η σχέση μου με τον πατέρα Νεκτάριο, έναν άξιο ιερωμένο, μαχητή της Ορθοδοξίας και καλό φίλο» (Βλ. το μπεστ σέλλερ της «10 χρόνια και 54 μέρες», Λιβάνης-1997). Πρόκειται για τον ρόκερ ηγούμενο Ν. Μουλατσιώτη, που υπερασπίζεται την καλή του φίλη επιτιθέμενος κατά της φεμινίστριας προκατόχου της: «Την βαπτίζουμε όχι Μαργαρίτα αλλά Τσουκνίδα, για να ανταποκρίνεται το όνομά της με την πραγματικότητα της καρδιάς της» (Βλ. το αριστούργημά του: «Πότε θα γίνει Δευτέρα Παρουσία-1991»).
www.iospress.gr/ios2001/ios20010225b.htm

Παράλληλα η πληθωρική πάλαι ποτέ Ηγερία του ΠΑΣΟΚ δηλώνει στην ευλαβική «Espresso» (14.3.’06): «…θα παραμείνω ως το τέλος της ζωής μου ορθόδοξη».

.

ρο