Αναγνώστης Λασκαράτος: Το βασίλειο του Πλούτωνα

Γράμμα από το Ληξούρι
Κύριε Ροϊδη,

αθώς ατενίζω από την σοφίτα μου τη θάλασσα, θέλεις η κλονισμένη μου υγεία, θέλεις η ηλικία μου, θέλεις οι τόσοι απρόοπτοι θάνατοι και αρρώστιες των τηλεοπτικών δελτίων, με κάνουν να σκέπτομαι για τον θάνατο και τα μετά από αυτόν. Ευγνωμονώ βέβαια την τύχη μου να έχω κάποια μόρφωση, που με απάλλαξε από την τρομοκρατία της Εκκλησίας.

Η Ορθοδοξία εμφανίζει δυστυχώς τον θεό της ως σαδιστή, που διαθέτει τεράστια γκάμα βασανιστηρίων για τους ανυπάκουους δούλους του, τους οποίους μεταφέρει μετά θάνατον στο ζοφερό βασίλειο του Άγγελου του Σκότους. Στο «Μέγα Ευχολόγιον», ο ουράνιος τύραννος, περιγράφεται ως «επιφέρων εις πάσας τας γενεάς των ανθρώπων πληγάς, δεινά και μάστιγας» ενώ «όν αγαπά…παιδεύει, μαστιγώνει δε πάντα υιόν όν παραδέχεται». Οι αμαρτωλοί, δηλαδή όσοι δεν νηστεύουν, ή δεν εκκλησιάζονται, ή δεν εξομολογούνται, οι «αιρετικοί», οι φιλήδονοι κ.λ.π. θα αντιμετωπίσουν απίστευτες αιώνιες τιμωρίες. Σ’αυτούς προστίθενται κατά τον σύγχρονό μας μητροπολίτη Κυρηνείας Υπέρτιμο και Έξαρχο Λαπήθου και Καραβά όσοι υποστήριξαν το σχέδιο Ανάν («Βήμα», 22-4-’04) όπως η αφεντιά μου. Αντίθετα όμως από τις τιμωρίες αυτές εξαιρούνται οι αιμοσταγείς βυζαντινοί αυτοκράτορες, πολλοί από τους οποίους βρίσκονται εκ δεξιών του θεού στον Παράδεισο.

Η ορθόδοξη εικονογραφία έχει να επιδείξει αφθονία εικόνων στις οποίες απεικονίζονται οι αμαρτωλοί με αδαμιαία περιβολή να ψήνονται, να μαστιγώνονται και να ξεσκίζονται από δράκοντες και δαίμονες, απεικονίσεις οι οποίες εικονογραφήθηκαν από αγιογράφους που έχρηζαν στενής ψυχιατρικής παρακολούθησης. Εκατομμύρια πιστών, στερήθηκαν υπό το κράτος ψυχολογικής βίας φυσιολογικές απολαύσεις και κατάντησαν υστερικοί και φοβικοί, προκειμένου να γλυτώσουν από την μεταθανάτια πύρινη κόλαση, που υποτίθεται πως περιμένει τους ερωτικούς ανθρώπους. Μια από αυτές τις εικόνες βρίσκεται σε εκκλησία της Καστοριάς και απεικονίζει την τιμωρία μιας δύστυχης πόρνης, την οποία η «θεία» δικαιοσύνη υποβάλλει μέσω δαιμόνων σε φρικιαστικά σεξουαλικά βασανιστήρια (περ.»Αρχαιολογία», τ.10, Σ.Τρωιάνος, Δ.Ναλπάντης). Κρεμασμένη από τα δεμένα της χέρια και γυμνή δέχεται στο αιδοίο της την αιχμή ενός μυτερού εργαλείου που χειρίζεται ένας διάβολος με ουρά. Στην ίδια εκκλησία, ο αγιογράφος, ξεδιπλώνει τα σεξουαλικά του απωθημένα. Ένας διάβολος απλώνει το ένα του χέρι στο αιδοίο μιας γυμνής γυναίκας ενώ ένα φίδι σφίγγει το κορμί της αμαρτωλής. Με φίδια γύρω από τα γυμνά τους σώματα, βασανίζονται και οι φιλήδονες του εξωνάρθηκα της μονής Δοχειαρίου, καθώς και οι αμαρτωλές της αγίας Πελαγίας Βιάννου. Υπάρχουν όμως απεικονίσεις της Κόλασης πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Έτσι ο ανατρεπτικός Λευκορώσος ζωγράφος Α.Πούσκιν, έβαλε στο εκκλησάκι του χωριού του στο πρόσωπο των αμαρτωλών που ψήνονται στην Κόλαση την μορφή του ορθόδοξου προκαθήμενου Λευκής Ρωσίας Φιλάρετου («Αυγή», 29-12-2002). Η εκφοβιστική εικονογραφία έρχεται να συμπληρωθεί από τους δράκοντες και τα θηρία της «Αποκάλυψης», ενός τρομοκρατικού βιβλίου που μέχρι και τον 5ο αιώνα δεν περιλαμβανόταν στον κανόνα της Κ.Διαθήκης και η βυζαντινή Εκκλησία δεν τόλμησε να το θέσει σε λειτουργική χρήση. Πανικόβλητος ο κοσμάκης παραλογίζεται και χρηματοδοτεί την φάμπρικα των μνημοσύνων που έστησε το παπαδαριό, περιμένοντας από μητροπολίτες εξώλης και προώλης σαν τον «γνωστό στους εκκλησιαστικούς κύκλους και ως μνημοσυνάκια….που έχει ρημάξει τα τυχερά…» («Ποντίκι», 13.10.’05) να αναρπάσουν από το αιώνιο πυρ «τα πεθαμένα» τους.

Τα μαρτύρια του Πλούτωνα ωχριούν μπροστά σ’αυτά της Κόλασης που περιγράφει ο μακάριος αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος που γαλούχησε στρατιές φανατικών, ο οποίος γνωρίζει πολλές λεπτομέρειές της προτού μάλιστα την επισκεφθεί και ο ίδιος, βασιζόμενος στις συμβολικές-όπως εξηγεί-περιγραφές των Ι.Κειμένων. Αφορμή για την συγγραφή του «Πως είναι η Κόλασις», στάθηκε όπως γράφει ο ίδιος μια εργατριούλα, που φορούσε «παντελόνια στενά και ψαράδικα», είχε «κοιλιά και ομφαλό έξω», «μάτια λάγνα και πονηρά που επρόδιδαν πολλά» και έλεγε «λόγια ελεύθερα και σόκιν πολλά». Προσπάθησε μάταια να την πείσει πως ο δρόμος της οδηγούσε στην Κόλαση, οπότε για να βοηθήσει τις αμαρτωλές υπηρέτριες συνέγραψε το πόνημά του όπου προειδοποιεί: «Σ’αυτήν την λίμνην λυώνουν και τα σκληρότερα μέταλλα από την μεγάλη ζέστη που αναπτύσσεται με το θειάφι. Σκέψου τι φρίκη! Τι δυστυχία θα είναι εκεί!». Το έργο κοσμείται με σαδιστικές εικόνες θεϊκής κακότητας (θεόγυμνοι αμαρτωλοί δεμένοι χειροπόδαρα μέσα στη φωτιά κ.λ.π.) και είναι πράγματι αξιοπερίεργο ότι κανένας εισαγγελέας δεν άσκησε δίωξη για τρομοκράτηση και εξαπάτηση αφελών, για προσβολή της δημόσιας αιδούς και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, για διασπορά ψευδών ειδήσεων και για εξύβριση των θείων, αφού όπως προκύπτει από τον φιλιππικό ο θεός των ορθοδόξων εκτός από σαδιστής είναι και άδικος, βασανίζοντας «Μασώνους, Γιαχωβάδες, Ροταριανούς, Ευαγγελικούς» και γενικά ανθρώπους που υπέπεσαν σε ασήμαντα παραπτώματα. Eίπαμε και το ξαναλέμε, η Ορθοδοξία δυσφημεί τον Θεό εμφανίζοντάς τον να συναγελάζεται στον Παράδεισο με σαδιστές αγίους, ενώ στα φοβερά υπόγειά του τυραννιούνται ναζιάρες μοδιστρούλες που φορούσαν τάγκα στην πλαζ.

Ο Μπέρτραντ Ράσσελ στο περίφημο «Γιατί δεν είμαι Χριστιανός» (1927), μας καλεί να συγκρίνουμε τον ήπιο λόγο του Σωκράτη με τον εκφοβιστικό λόγο του Χριστού, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται στα επίσημα Ευαγγέλια, όπου απειλεί με τις φωτιές της Κόλασης και καλεί όσους μπαίνουν σε πειρασμό να βγάλουν ή να κόψουν το ένοχο μάτι ή χέρι, προκειμένου να μην τελέσουν το αδίκημα και να σώσουν την πολύτιμη ψυχή τους. Ο ίδιος εξηγεί πολύ πειστικά πως δεν μπορεί να πιστέψει σε έναν θεό που απειλεί με μόνιμες φρικτές τιμωρίες τους αμαρτωλούς. Για να πάμε λίγο πιο πέρα από αυτά που είπε ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο αυτά τα απερίσκεπτα λόγια των Ευαγγελιστών ή και του ίδιου του Χριστού, είναι υπεύθυνα για τις εκτυφλώσεις και τους ακρωτηριασμούς των αμαρτωλών εκείνων που επιβουλεύονταν την βυζαντινή εξουσία.

Η Εκκλησία βέβαια προσαρμόζεται στον τόπο και στον χρόνο. Ανακαλύπτει π.χ. (πάντα εκ των υστέρων) πως οι 7 ημέρες της Δημιουργίας δεν είναι ακριβώς ημέρες αλλά μεγάλες χρονικές περίοδοι, ή ομολογεί πως όταν ο Ιησούς του Ναυή φωνάζει «Στήθι ο ήλιος…», δεν εννοεί πως ο ήλιος κινείται, κι ας κόστισε αυτό το χωρίο της Π.Διαθήκης μέχρι και τον 19ο αιώνα απειλή αφορισμού από το πατριαρχείο όσων δίδασκαν πως η Γη κινείται. Έτσι λοιπόν σήμερα «προοδευτικοί» αναθεωρητές θεολόγοι αποφαίνονται πως η Κόλαση δεν είναι ακριβώς ειπείν ένα πύρινο καμίνι, αλλά συμβολίζει την αιώνια αποξένωση της ψυχής από το Θείον.

Θα συμβούλευα πάντως επειδή η κοινή μοίρα όλων μας είναι ο θάνατος, οι ευλαβείς ιερωμένοι μας να απαλύνουν κι αυτοί τα κηρύγματα για την Κόλαση με τα οποία απειλούν τα γραϊδια που δεν καταθέτουν τακτικά στο παγκάρι τον οβολό τους. Υποχρεούμαι να τους θυμίσω το παλιό ανέκδοτο του «Λειμωναρίου» του Ιωάννη Μόσχου (6ος αι.) όπου ο αμαρτωλός ενορίτης μπαίνοντας στην Κόλαση, βρίσκει τον πανοσιώτατο εφημέριό του χωμένο στο καζάνι, να απαντά στην εύλογή εκπληξή του: «Και που να δείς, πατώ πάνω στους ώμους του μητροπολίτη». Μετανοείτε λοιπόν ευλαβέστατοι και μελετηροί, πλην λαίμαργοι, φιλήδονοι, φιλόδοξοι, φίλαρχοι, φιλοχρήματοι, φίλαυτοι, ναρκισσευόμενοι, επιδειξιομανείς, αμετροεπείς, εριστικοί, φασίστες, ρατσιστές, εθνικιστές Αρχιερείς γιατί όλους μας, ακόμη κι εσάς, στην στροφή μας περιμένει ο θάνατος.

.

.

*ρο